ROCK' N' ROLL HIGH SCHOOL Ή ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΦΩΤΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ!

Να' ναι καλά ο φίλος alps- κατά κόσμον Γιάννης Γκροσδάνης- που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη για τις Νύχτες Πρεμιέρας και με τράβηξε στις σημερινές προβολές, αφού χθες δεν το κατάφερα! Τι είδαμε λοιπόν; Το Rock' n' Roll High School στην ενότητα Cult, που εδώ και χρόνια γνώριζα την ύπαρξη του, αλλά θεωρείται σπάνιο φιλμ κι ως εκ τούτου δύσκολο να το πετύχεις κάπου. Ο Γιάννης το χαρακτήρισε κάτι μεταξύ Zabriskie Point και Grease, εγώ ήμουν πιο αυστηρός και το είδα σαν μια Ρόδα, τσάντα και κοπάνα στο πιο rock, βέβαια! Η εντύπωση αυτή κράτησε μέχρι το διάλειμμα, όπου παρακολουθήσαμε την κόντρα της ατίθασης Riff Randall με τη γεροντοκόρη διευθύντρια του Λυκείου Vince Lombardi, αλλά και σοφτ σεξίστικα αστειάκια μεταξύ εφήβων- ακριβώς όπως τα ξεπατίκωσαν οι δικοί μας φωστήρες της βιντεοκασέτας του ΄80 κυρίως. Στο δεύτερο μέρος και συγκεκριμένα στο τελευταίο ημίωρο, όμως, η εξέλιξη της δράσης ξεπέρασε τον σκόπελο του σχολικού χαβαλέ και οδήγησε την ταινία σε αναρχικά μονοπάτια μέσω της θορυβώδους rock μουσικής και της παρουσίας των Ramones αυτοπροσώπως (μεταξύ μας, κάκιστοι ως ηθοποιοί οι νεανίες τότε και πουρόκερς ή και αποθανόντες σήμερα Ramones)! Η σκηνή που η στριμμένη λυκειάρχισσα με την αρωγή των γονιών και των δύο βλακόμετρων βοηθών της παραδίδει στην πυρά τα βινύλια των Ramones, του Bob Dylan και των Rolling Stones ως πηγές διαφθοράς των παιδιών, προξενώντας κανονική επανάσταση, θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί με την άλλη μαθητική εξέγερση του πινκφλοΰντικού The Wall, αμέσως μετά τη θρυλική sequence με τους μαθητές- άβουλα απρόσωπα όντα που πέφτουν στη μηχανή του κιμά. Οι Ramones παρ' όλα αυτά ποτέ δεν έγιναν Pink Floyd, δεν κατάφεραν δηλαδή ν' αποκτήσουν την αποδοχή της διεθνούς διανόησης και μια ζωή υπήρξαν εκφραστές του νεανικού ροκίζοντος τσαμπουκά- όσο και αν ο μουσικός Τύπος των 70s προσπάθησε να τους λανσάρει σαν την αμερικανική απάντηση στους Βρετανούς Sex Pistols! Πολύ, δε, περισσότερο ο Allan Arkush, ο σκηνοθέτης του Rock' n' Roll High School δεν κατάφερε ποτέ να γίνει Alan Parker και απ' ότι είδα στο βιογραφικό του, στον κατάλογο του φεστιβάλ, έκτοτε γύρισε άλλες δυο- τρεις ασήμαντες ταινίες. Σημειωτέον ότι παραγωγός του φιλμ ήταν ο Roger Corman, βετεράνος του cult και ειδικός στον Edgar Allan Poe, ενώ όπως πρόσεξα στο ζενερίκ το σενάριο συνυπόγραφε ο Joe Dante, δημιουργός της ξακουστής ταινίας τρόμου The Howling της επόμενης χρονιάς! Δε μπορώ να πω, πάντως, πέρασα καλά αυτό το δίωρο με ένα κανονικό ταξίδι στις ΗΠΑ του 1979 (σε μια στιγμή νόμιζα ότι παρακολουθούσα το πρώτο Halloween του Carpenter), με οδηγούς ένα μάτσο φρέσκα κορίτσια κι αγόρια, πολλή και καλή rock μουσική (εκτός από Ramones ακούσαμε Fleetwood Mac, Alice Cooper, MC5, Velvet Underground κ.α.) και αρκετές ξεκαρδιστικές, σουρεαλιστικές σχεδόν, σεναριακές καταστάσεις! Αν πέσει στην αντίληψη σας, μην το χάσετε! Συλλεκτικό κομμάτι!