moody blues...

Ετοιμάζομαι να συνεντευξιαστώ μουσικούς γύρω από στρογγυλά τραπέζια...νέους και ορεξάτους...πρωτύτερα συναντώ άλλους μουσικούς, πρεσβύτερους κι εξίσου ορεξάτους...μου μιλούν για τα Εξάρχεια εκεί, γύρω στα τέλη του ΄70- αρχές του ΄80, όπου χτυπιόντουσαν αλύπητα με τους κνίτες...από το τηλέφωνο λένε στους ποιητές: Είμαστε οι τελευταίοι του κινήματος...κι οι ποιητές απαντούν με χιούμορ: Αυτό είναι και το πιο λυπηρό, σύντροφοι...μαζεύω κάποια παρορμητικά συναισθήματα που τα πέταξα σε βέλη και δεν υπήρχε κανένας λόγος...αφού ήξερα εκ των προτέρων- ο ανόητος- ότι θα μου γυρίσουν πίσω...η σιωπή και η απουσία έρχονται μόνες τους μέρα με τη μέρα, δε χρειάζεται να τις πιέζεις...ακούω την Αλήθεια για τα παιδιά του ΄78 των Κερκυραίων Κόρε.Ύδρο και ανακαλύπτω ξαφνικά τη δισκάρα της χρονιάς...αφήνομαι στη βινυλιακή λυρική electronica του Γάλλου Loco Kid...ταυτόχρονα χάνομαι στο άσπρο και το μαύρο ταινιών της ρωσικής πρωτοπορίας...το βράδυ παίζει συναυλία...με το ζόρι με τραβάνε οι φίλοι στον Μάλαμα, τον οποίο, όσο κι αν εκτιμώ ως καλλιτέχνη, αρνούμαι να δω live...γυρίζει στ' αυτιά μου η φράση που μου' χε διατυπώσει κάποιος μεγάλος ερμηνευτής: Ο Σωκράτης αξίζει διότι γεμίζει τα μαγαζιά, τα θέατρα και τα γήπεδα...αν αυτό είναι κριτήριο ύψιστης καλλιτεχνικής αξίας, ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω...και δεν πιστεύω απλά, είμαι σίγουρος, πως ούτε καν ο ίδιος θα ενστερνιζόταν τη συγκεκριμένη άποψη του συναδέρφου του...κολλάω στο δρόμο κοιτώντας τη ζωόμορφη παγανιστική αφίσα για την άλλη συναυλία, την επερχόμενη του Λαρισαίου Θανάση Παπακωνσταντίνου...θυμάμαι τους στίχους του: Μια μοσχαροκεφαλή/ γεια σου, Διονύση μου και χαμογελάω...διαβάζω τα λόγια που έγραψε η Νικολακοπούλου και βλέπω ζωγραφισμένο τον Κούνδουρο μπροστά μου...είναι απίστευτη η ευχέρεια της και τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο...ο Λιούγκος μου ομολογεί πως εδώ και τριάντα χρόνια που φτιάχνει τραγούδια δεν έχει ξαναπιάσει τόσο ωραίους στίχους για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό...άρεσαν πολύ και στη Λένα, αφού ένα ολόκληρο βράδυ δε μπορεί να περάσει μόνο με μια δίωρη δισκανάλυση...σήμερα ο καιρός θυμίζει Βιέννη, παρατήρησε το πρωί τρώγοντας κορν- φλέικς με τα ροδαλά της μάγουλα και ένα ζωηρό βλέμμα...πράγματι, αυτή η απότομη αλλαγή του καιρού αρέσει και σε μένα πολύ...αν υποτεθεί πως ο εγκέφαλος μου έχει προγραμματιστεί σε σκέψεις και συναισθήματα του τελευταίου τριμήνου, του θέρους δηλαδή και της ζέστης, έρχονται μια- δυο βροχές και μια απαραίτητη μουντάδα να τα ανατρέψουν όλα, να τον καθαρίσουν, να τον βάλουν σε άλλο καινούργιο πρόγραμμα...όσο γίνεται αυτό, τα πράγματα και η ζωή προχωρούν ήρεμα και τακτοποιημένα...