Περίμενα κάτι καλύτερο από το καναδικό The Trotsky του Ζακόμπ Τιερνί και όχι μία κωμωδία τόσο επιπόλαια με το αντικείμενο της. Κατανοώ τα βραβεία Κοινού που απέσπασε σε τρία διαφορετικά διεθνή φεστιβάλ, εφόσον πρόκειται για μία άκρως διασκεδαστική ταινία, όμως θεωρώ ότι το εύρημα του νεαρού, φαν του Τρότσκι στο όριο της ψύχωσης, παρουσιάστηκε τελείως σχηματικά σχεδόν σαν καρικατούρα. Ο εν λόγω νεαρός, λοιπόν, γόνος πλούσιας εβραϊκής οικογένειας, πιστεύει πως είναι η μετεμψύχωση του Λέον Τρότσκι και έχει βάλει απώτερους σκοπούς της ζωής του να εξοριστεί, να παντρευτεί μεγαλύτερη τού γυναίκα, να βρεί τον σύντροφο Λένιν και στο τέλος να δολοφονηθεί σε θερμό μέρος! Έτσι, η επαναστατική του δράση ξεκινάει από την υποκίνηση απεργίας πείνας στο εργοστάσιο του πατέρα του και ολοκληρώνεται με ένα ανεκδιήγητο πραξικόπημα στο καταπιεστικό δημόσιο λύκειο του Μόντρεαλ. Ενδιάμεσα, πολιορκεί την 27χρονη Αλεξάνδρα, μία δεκαετία μεγαλύτερη του, την οποία κερδίζει λίγο πριν το τέλος του φιλμ, ζητάει τη νομική βοήθεια ενός ηλικιωμένου παν/μιακού καθηγητή- πρώην ακτιβιστή των 60s και φροντίζει παράλληλα να δημιουργήσει θόρυβο γύρω απ' τ' όνομα του, καλώντας τα ΜΜΕ να απαθανατίσουν τις απείρου κάλλους δραστηριότητες του. Όταν πια απαλλάσσεται των κατηγοριών του με μόνο όρο να μην φοιτήσει ξανά σε κανένα σχολείο του Μόντρεαλ, απλά αλλάζει πόλη και ανακαλύπτει τον σύντροφο Ουλιάνοφ στο πρόσωπο ενός συνομήλικου υπερσεξουαλικού νεαρού. Καλά όλα αυτά και ωραία, μα αν ξεχάσεις πως παρακολουθείς κωμωδία, είναι ν' απορείς που δεν βρέθηκε κανείς από τον οικογενειακό και φιλικό κύκλο του ήρωα για να τον πάει δεμένο στον ψυχίατρο. Ο σκηνοθέτης Ζακόμπ Τιερνί είναι νέος, 31 ετών, παρ' όλο που δίνει την εντύπωση ενός παλιού πληγωμένου αριστερού, σαν και τον χιουμορίστα ακαδημαϊκό που τρέχει πάντα να ξελασπώσει τον ήρωα από τις περιπέτειες του. Η ταινία του θα χαρακτηριζόταν Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς στο πιο πολιτικοποιημένο υπό την έννοια μιας κλασικής teenager comedy, με τις αναφορές στις Spice Girls ή και το σεξ χωρίς προφύλαξη να έχουν αντικατασταθεί από το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο και τη λέξη Φασίστας ως μομφή για κάθε καθηγητή-δυνάστη. Υπήρχαν στιγμές που η αίθουσα σείστηκε από το γέλιο, όπως αυτή με την καθηγήτρια και τον διευθυντή του σχολείου, που ο νεαρός αποκάλεσε ζεύγος...Τσαουσέσκου ή εκεί που μάθαμε ότι ζήτησε από τους μπάτσους να αυτοεξοριστεί στη...Βενεζουέλα. Έχω την εντύπωση γενικά πως αν το ίδιο θέμα έπεφτε στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη, ας πούμε σαν τον Βόλφγκανγκ Μπέκερ (Goodbye Lenin), ίσως να είχαμε και μιαν άλλη ταινία, σαφώς ανώτερη. Ωστόσο, η πιο δυνατή σκηνή του The Trotsky είναι ο διάλογος που αναπτύσσεται μεταξύ του υπερασπιστή του νεαρού και της διευθύντριας του συμβουλίου των καθηγητών, επίσης πρώην ακτιβίστριας- ρόλος παιγμένος από μιαν εξαίρετη guest, τη Ζενεβιέβ Μπιζόλντ. Οι δύο εξηντάρηδες βρίσκουν αφορμή ν' αναλογιστούν τα χαμένα ιδανικά της νιότης τους και να δικαιώσουν εν τέλει την παραβατική επαναστατική δράση του πρωταγωνιστή. Ευτυχώς που ο ίδιος, ακολουθώντας πάντα το ακραίο κωμικό σενάριο, δικαίωσε με τα παθήματα του και το επί δύο ώρες γέλιο των θεατών.
* ευχαριστώ την Κατερίνα σ-Μ. για την αθόρυβη σωστή παρατήρηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου