Οι φωτογραφίες του post είναι ενδεικτικές: επρόκειτο μακράν για τη μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου - πραγματικό λαϊκό προσκύνημα - στην κηδεία ενός λαϊκού ειδώλου που σίγουρα ήταν ο τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος.
Φίλη δημοσιογράφος κάποιας ηλικίας, με την οποία συναντήθηκα και ανταλλάξαμε δυο - τρεις θλιμμένες τυπικότητες, μου είπε πως ο κόσμος έχει μείνει πια τόσο ρέστος από είδωλα, ώστε τού'χει γίνει ζωτική η ανάγκη συμμετοχής στον θρήνο της απώλειας. Συμφώνησα και δε μπορούσα να κάνω αλλιώς, αφού παραδίπλα έβλεπα τον Γρηγόρη Ψαριανό να παρηγορεί έναν πραγματικά συντετριμμένο Σταμάτη Κραουνάκη στον καφενέ του Α΄Νεκροταφείου. Στο ίδιο ακριβώς σημείο λίγο καιρό πριν παρακολουθούσα τον Τότσικα με τον Κολοβό, δύο ήρωες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, να θρηνούν σιωπηλά τον χαμό του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη.
Όταν με πήρε η Λένα στο τηλέφωνο και της δήλωσα εντυπωσιασμένος από την κοσμοσυρροή στο ύστατο χαίρε στον Μητροπάνο, με εξέπληξε γι' ακόμη μία φορά με την...instant φιλοσοφία της: ο Έλληνας τελευταία εμπεριέχει τόσο πολύ τον θάνατο - μου είπε - ώστε μοιραία ελκύεται κι απ' αυτόν!
Ωστόσο, δεν είναι μόνο όλα αυτά τα κοινωνιολογικής ή ψυχαναλυτικής φύσης που κλωθογύριζαν στο, χτυπημένο από τον ήλιο και τα κονιάκ, κεφάλι μου, καθώς έβλεπα ανθρώπους να κρέμονται σαν τσαμπιά, ποδοπατώντας τους τάφους των Κολοκοτρωναίων. Διότι, η ανάβαση προς την τελευταία κατοικία του Μητροπάνου ήταν σχεδόν αδύνατη μέσα στο πλήθος!
Πάει ο Μητσάρας μας, ψέλλισε η Ελένη Δήμου και το βλέμμα της διασταυρώθηκε αμήχανα με το δικό μου. Κοντά της η ηθοποιός Άννα Φόνσου, ο δημοσιογράφος Κώστας Μπαλαχούτης και οι τραγουδιστές Μπάμπης Τσέρτος και Νίκος Ανδρουλάκης, σαστισμένοι όλοι τους προφανώς από το δυσάρεστο event, στο οποίο παρίσταντο. Κάπου πήρε το μάτι μου και την Έφη Θώδη, τόσο απλοϊκά ντυμένη που αν δεν μου την υποδείκνυαν δε θα την αναγνώριζα. Μη γελάτε - υπέδειξα κι εγώ στην παρέα - δικαίωμα στο χαιρετισμό έχει και η Θώδη, που στο κάτω-κάτω ίσως να γνώριζε προσωπικά τον μακαρίτη καλύτερα απ' όλους μας εδώ.
Η πομπή με τη σορό του Μητροπάνου σταμάτησε αρκετές φορές προκειμένου ο τόσο πολύς κόσμος να αποθέσει τα λουλούδια του. Σε κάποια φάση νόμισα πως έβρεχε ανοιξιάτικα μπουκέτα με ένα άρωμα μεθυστικό, ικανό να διώξει κάθε υπόνοια θανάτου.
Όσο για το χειροκρότημα, ήταν τόσο συχνό και τόσο μεγάλο σε διάρκεια, που σου έδινε την αίσθηση μιας ακόμη άκρως επιτυχημένης εμφάνισης του Μητροπάνου και σε καμία περίπτωση του οριστικού φευγιού του από τον κόσμο τούτο.
Δεν προσπάθησα να φτάσω στο σημείο της ταφής, εκεί όπου σίγουρα όλο και κάποιος φαν του Μητροπάνου θα χόρεψε ένα ζεϊμπέκικο, απ' αυτά πού'χε τραγουδήσει ο ίδιος και αγαπήσει το κοινό του. Προτίμησα να κατηφορίσω ολομόναχος προς τον τάφο της Κατερίνας Γώγου, να ανάψω το καντήλι της και ν' αφήσω κι εκεί ένα λουλούδι. Τι τραγικό, ακόμη και μετά θάνατον, η Κατερίνα να φιλοξενείται σε οικογενειακό τάφο άλλων, να παραμένει δηλαδή ανέστια, μόνη ανάμεσα στους νεκρούς. Θυμήθηκα και τον τάφο της Φλέρυς Νταντωνάκη στην Παιανία, δίπλα σ' αυτόν του Μάνου Χατζιδάκι. Αταντωνάκη είχε γράψει κάποιος ανόητος πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, μη γνωρίζοντας φυσικά πως από κάτω της κείτονταν τα άγια των αγίων. Εξοργισμένος, παρουσία του συνθέτη Χρήστου Λεοντή και του κινηματογραφικού συνεργείου μου, είχα βρει ένα σίδερο πεταμένο, με το οποίο χάραξα το Α, διορθώνοντας το σε Ν...Δεν ξέρω γιατί ακριβώς, αλλά πολύ με μελαγχόλησε σήμερα η κηδεία του Δημήτρη Μητροπάνου και η...κηδειότσαρκα μου στο δικό μας Perre Lachaise.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου