Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

''Οι Ιερόσυλοι'' της Μάρσας Μακρή_Ημερολόγιο γυρισμάτων_Γύρισμα 1ο

Ξεκίνησαν λοιπόν, επιτέλους, στην καρδιά του καλοκαιριού του 2016 τα γυρίσματα της κινηματογραφικής ταινίας μεγάλου μήκους ''Οι Ιερόσυλοι'' της Μάρσας Μακρή σε σενάριο της ίδιας και του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη. Έχει σημασία η καταγραφή της ημερομηνίας, όπως και της χρονολογίας, εφόσον κάποιοι γνωρίζουμε εκ των έσω από πόσα κύματα (παραπάνω από τα σαράντα) πέρασε η ταινία αυτή μέχρι να μπορέσει να πραγματοποιηθεί. Έγκριση από το ΕΚΚ, μαύρο της ΕΡΤ, ξανά κατάθεση φακέλλου στην ΕΡΤ - μια διαδικασία που έκλεισε τετραετία μέχρι να οριστικοποιηθεί η έγκριση της από την τωρινή ΕΡΤ και άρα η επίτευξη της συμπαραγωγής με το ΕΚΚ. Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα καλά, που λένε, ευχόμενος το ίδιο και για μία άκρως καλλιτεχνικών αξιώσεων ταινία, η οποία βρίσκεται στα γεννητούρια της. Και το ''άκρως καλλιτεχνικών αξιώσεων'' δεν είναι σχήμα λόγου, δεν το λέω γιατί απλά αγαπώ τη Μάρσα και τον Δημήτρη σαν οικογένεια μου. Είναι που όποιος έχει διαβάσει το σενάριο των ''Ιερόσυλων'' ομολογεί πως δεν έχει πιάσει στα χέρια του κάτι αντίστοιχο, δηλαδή ένα τόσο πρωτότυπο και με σουρεαλιστικές αποχρώσεις σενάριο! Εδώ είμαστε με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, την ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου, και τη σκηνοθέτιδα Μάρσα Μακρή σε ένα ολιγόλεπτο break από το εναρκτήριο γύρισμα.
Μέσα εν τω μεταξύ η μακιγιέζ Άννα Πιτσικάλη έκανε γερασμένα τα πόδια του Αλέξανδρου, του φίλου που γνώρισα από το facebook και που, ως γνήσιος σινεφίλ και φιλότεχνος γενικότερα, με χαρά δέχτηκε να εμφανιστεί σε μια μικρή σκηνή. Όχι ο ίδιος, αλλά τα...πόδια του, όπως είπα ήδη. Πολύ χάρηκα πάντως που ξανάδα την Άννα στο καθήκον. Η συνεργασία μας στη δική μου μικρού μήκους ταινία, τα περσινά ''Γράμματα στη Γερμανία'', ήταν άψογη! 
Από την απέναντι πολυκατοικία, μας παρακολουθούσε το crew της κάμερας: Ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος στη διεύθυνση φωτογραφίας με τους βοηθούς του.
Κάτι λένε εδώ ο ηλεκτρολόγος Γιάννης Μαραγκουδάκης, βετεράνος στο σινεμά αν και νέος, η σκηνοθέτιδα Μάρσα Μακρή και ο β' βοηθός της, ο Θρασύβουλος Καλαϊτζίδης. Ποιος δε θυμάται τον Θρασύβουλο - απ' τους αναγνώστες αυτού του blog τουλάχιστον - απ' όταν ήταν δικός μου βοηθός στο ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου; Σήμερα νιώθω σαν να τον έχω υιοθετήσει τον Θρας και να τον έχω βγάλει στο..κλαρί, που λένε, αφού πέραν της Γώγου δουλέψαμε και στο θεατρικό με την Εύα Κουμαριανού, ενώ όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα για την υπευθυνότητα και την προθυμία του στη δουλειά. Σίγουρα ο Θρας θα κάνει καριέρα στο σινεμά μετά τις σπουδές του στην Καλών Τεχνών!
Εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι μεγάλη γκαύλα το γύρισμα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Η μεγαλύτερη, για την ακρίβεια! Όλη αυτή η ''μαγική συσκευασία του κινηματογράφου'' όπως είχε πει ο Κούνδουρος, ''με τον οπερατέρ, τους βοηθούς, τους ηλεκτρολόγους''.
Γωνία αριστερά εδώ βλέπετε τον Γιάννη Πόθο, τον α' βοηθό σκηνοθέτη στους ''Ιερόσυλους''. Σεμνότατο παιδί ο Γιάννης, από τρίτους έμαθα ότι το περσινό 8λεπτο ντοκιμαντέρ του είχε βραβευθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ο Γιάννης είναι και γιος της Έφης Παναγιώτου, μιας σημαντικής ερμηνεύτριας των 70s που συνεργάστηκε με τον Χρήστο Λεοντή και με άλλους έντεχνους συνθέτες, μα που εγκατέλειψε το χώρο για την οικογένεια. Στη γωνία πάλι δεξιά ίσα που φαίνεται ο Μάξιμος Θεοδωρόπουλος, ο μικρός γιος της Μάρσας και του Δημήτρη, που κι αυτός πάντα εργάζεται στα κινηματογραφικά γυρίσματα της ''παρέας'' μας.
Συννέφιασε απότομα και οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν. Δεν κράτησε πολύ η συνθήκη αυτή. Ούτε έβρεξε, ούτε τίποτα. Η ζέστη έσπασε μόνο.
''Μου αρέσει η βροχή στην Κυψέλη'' σχολίασε η Λουκία Μιχαλοπούλου, ευχόμενη παράλληλα να μη βρέξει κανονικά και χαλάσει το γύρισμα. ''Μην ανησυχείς'' της υπέδειξα κι εγώ, ''η βροχή στο σινεμά γράφει μόνο όταν φωτίζεται''...
Γελάσαμε πολύ με τη Λουκία με τη φωτογραφία αυτή. Μία ίδια είχαμε βγάλει πέντε χρόνια πριν, πάλι μέσα σε ασανσέρ, τον Δεκέμβριο του 2011, όταν γυρίζαμε το ντοκιμαντέρ για τη Γώγου. Υπάρχει κάπου μέσα στα ''Άσματα και Μιάσματα'' η φωτογραφία που λέω! Τελικά άμα έχεις περάσει πολλά με κάποιον, άμα δένεσαι, δε χάνεσαι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αγαπάμε Λουκία και χαιρόμαστε που σκίζει στο θέατρο και που πάντα προσέχει τα βήματα της στο σινεμά!
Στο σημερινό review θα έχω και ντοκουμέντα από τη σκηνή που θα παίξω κι εγώ, υποδυόμενος τον δολοφόνο με τις 97 σφυριές - παραπομπή στην υπόθεση Νάσιουτζικ που είχε σοκάρει το πανελλήνιο τη δεκαετία του 1980. Θα παραστεί πάλι η Λουκία, αν και δεν εμφανίζεται η ίδια, καθώς την εν λόγω σκηνή υποτίθεται ότι θα την παρακολουθεί από το παράθυρο της μαζί με τον Μίκι Μανόλοβιτς! Καλό ξημέρωμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: