Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Ο RAINER WERNER FASSBINDER, Η ΑΝΝΑ ΒΗΧ & ΟΙ ROXY MUSIC!


Λατρεύω τις ταινίες του Rainer Werner Fassbinder, τα ψυχοπλακωτικά αστικά μελοδράματα και τις προκλητικές ανθρωποκεντρικές ιστορίες του, που κατάφεραν να αποδώσουν τόσο σοφά το ζήτημα της συνολικής γερμανικής ενοχής. Τις προτιμώ περισσότερο κι από τα παγανιστικά αριστουργήματα του Pier Paolo Pasolini, του γεμάτου πίκρα διανοητή για την πορεία της Αριστεράς παγκοσμίως. Κι από τους δυο τους μάθαμε μουσική. Ο μεν Fassbinder μας γνώρισε τους Platters, τον Leonard Cohen, τους Amon Duul II και τους Roxy Music, όπως βλέπουμε και στο απόσπασμα από την οριακή Χρονιά με τα 13 φεγγάρια (1978), μια από τις πιο καταθλιπτικές ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου: η Ελβίρα που κλαίει γοερά υπό τους ήχους του A song for Europe, έχοντας μόλις δεχτεί την απόρριψη των εραστών- θαμώνων ενός παρακμιακού κλαμπ και περιμένοντας την πόρνη φίλη της, τον μοναδικό δηλαδή άνθρωπο που την αποδέχεται. Ο δε Pasolini, όποτε δεν του έγραφε μουσικές ο Enio Morricone, φρόντιζε να μας μαθαίνει τα νέγρικα σπιρίτσουαλς, τα ρουμάνικα και γιαπωνέζικα λαϊκά τραγούδια, αλλά και τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες. Τον Fassbinder ωστόσο τον έχω εδώ και χρόνια μεσ' στην καρδιά μου εξ αιτίας της φωτογράφου δασκάλας μου, της συχωρεμένης Άννας Βηχ, στη σχολή κινηματογράφου. Η Άννα υπήρξε πρωταγωνίστρια στο τελευταίο φιλμ του Σταύρου Τορνέ, το Ένας ερωδιός για τη Γερμανία του ΄87, με μουσική Χατζιδάκι, και πραγματικά με ερωδιό έμοιαζε, έτσι ψηλή και όμορφη που ήταν. Σ' αυτήν τρέχαμε για κοπή negative με τα 16αράκια σπουδαστικά φιλμάκια μας, στο σπίτι της, στον Λυκαβηττό, όπου τύχαινε να συναντήσουμε καμιά φορά και τον σκηνοθέτη Σταύρο Καπλανίδη, τον σύντροφο της. Προσπαθούσε να μας μυήσει με τον καλύτερο τρόπο στην τέχνη της φωτογραφίας, παρ' όλο που εγώ ανέκαθεν ήμουν θεωρητικός τύπος και προτιμούσα περισσότερο τις κουβέντες και τα τσίπουρα μαζί της στα εξαρχειώτικα καφενεία. Όπως ένα βράδυ που η συζήτηση ξεκίνησε από τις ταινίες του Fassbinder και κατέληξε με την ίδια να κλαίει, επειδή οι πρόγονοι της οδήγησαν στον όλεθρο τους λαούς του κόσμου! Σώπα, βρε Άννα, αυτά πέρασαν τώρα, της έλεγε ο Α., κοιτώντας κατάματα μια αυτήν και μια εμένα, που ως 20χρονος τα' χα χάσει με την ευαισθησία της δασκάλας μου. Επιχείρησα πολλές φορές να αντιληφθώ τη θέση μιας Βορειοευρωπαίας καλλιτέχνιδας, σαν την Άννα, μέσα στους Βαλκάνιους ρέμπελους ομοϊδεάτες της των δεκαετιών του 1970, του ΄80 και του ΄90. Ήταν τόσο διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, μα αγαπούσε εξίσου τον τόπο αυτό και μάλλον αδυνατούσε να μας καταλάβει, εμάς τους χοντρόπετσους, μικρότερους και συνομήλικους της. Θυμάμαι μιαν άλλη μέρα που πήγα στο σπίτι της για δουλειά, άνοιξα το ψυγείο της και έφτιαξα έναν παγωμένο φραπέ. Το ότι δεν την είχα ρωτήσει αν θέλει κι εκείνη καφέ, την έκανε να με συναντάει στη σχολή και να μη μου μιλάει επί δύο ολόκληρες εβδομάδες, όχι όμως από θυμό, αλλά από απογοήτευση με τον στιγμιαίο ατομισμό που επέδειξα. Κι εγώ απ' την άλλη θεωρούσα έως και αστείο το πάντα χαμηλωμένο και υγρό της βλέμμα απέναντι μου, λες και είχα κάνει κάποιο έγκλημα. Όταν τέλος πάντων τα βρήκαμε, αφού της ζήτησα τον λόγο, χαρούμενη μου απάντησε πως δεν τρέχει τίποτα, μια και αγαπάει ιδιαίτερα τα αγόρια με μακριά μαλλιά. Τραγουδούσαμε συχνά σε παρέες με την Άννα, τραγούδια του Σαββόπουλου, ρεμπέτικα, το Σ' το' πα και σ' το ξαναλέω που της άρεσε πολύ και είχα εντυπωσιαστεί, επειδή ήταν τριάντα χρόνια πολιτογραφημένη Ελληνίδα, μα δε μπορούσε να εγκαταλείψει με καμία κυβέρνηση τη χαριτωμένη γερμανική προφορά της. Πίστευε πως αν ο Fassbinder μετείχε σε βάθος της ελληνικής παιδείας, δε θα έβαζε Roxy Music στη Χρονιά με τα 13 φεγγάρια, αλλά την Περιπλανώμενη ζωή του Τσιτσάνη με τη Μπέλλου. Όσο κι αν της πήγαινα κόντρα, εν είδει γόνιμου διαλόγου, υποστηρίζοντας δυναμικά τους διεθνείς Roxy Music! Είμαι Γερμανίδα, γεννήθηκα στη Γερμανία και εκεί ανήκω, έλεγε, αλλά αγαπώ τους Έλληνες, τη γλώσσα, τη σκέψη και τον πολιτισμό τους πιο πολύ απ' οποιονδήποτε άλλο λαό της γης. Γι' αυτό και ζήτησε να ταφεί στη χώρα της, όταν ένας καλπάζων καρκίνος την έστειλε πρόωρα στον θάνατο, γεμίζοντας δάκρυα τα μάτια όλων εμάς που είχαμε τη μεγάλη τύχη να τη ζήσουμε από κοντά και να μοιραστούμε λίγες ανθρώπινες στιγμές. Τόσο το φωτογραφικό της έργο, όσο και η συμβολή της στην ελληνική μικρού μήκους ταινία από τη Μεταπολίτευση και μετά, είναι γνωστά, αν και όχι με το μέγεθος που της αναλογεί. Μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω πλάνα του Fassbinder, τα κοντινά του στα πρόσωπα της Χάνα Σιγκούλα, της Ίνγκριντ Κάβεν ή της Μάργκιτ Κάρστενσεν, ο νους μου πηγαίνει πάντα στην ευαίσθητη Άννα Βηχ και στα χρόνια των κινηματογραφικών σπουδών μου. Ωραίοι άνθρωποι, ωραίες ιστορίες! Να' σαι καλά, Άννα, όπου κι αν βρίσκεσαι...

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο! Δεν το έχω ψάξει το ζήτημα πολύ με Fassbinder, αλλά επειδή έχει να κάνει και με γερμανικές ενοχές που είπες, μου θύμισες να σου συστήσω -μπορεί και να το γνωρίζεις εσύ δηλαδή- στο cine το ψηφιακό κάθε Παρασκευή στις 10:00 μία σειρά γερμανική που λέγεται Η πατρίδα" και η μουσική των τίτλων είναι του Μαμαγκάκη παρακαλώ... έχω κολλήσει με τη σειρά και έπαθα πλάκα που είδα και τον ίδιο τον Νίκο Μαμαγκάκη να παίζει σε ένα επεισόδιο..έκανε έναν καθηγητή μουσικής!

Δέσποινα

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
τη γνωρίζω αυτή τη σειρά, καθώς και τη μουσική που έγραψε ο Μαμαγκάκης, πραγματικά μια δουλειά- μαμούθ για τον Έλληνα συνθέτη που διέπρεψε στη Γερμανία. Εκεί γνωρίστηκε και με τον Περάκη, εξ ου και οι μετέπειτα συνεργασίες τους.
τσέκαρε Fassbinder, είναι πολύ σπουδαία περίπτωση σκηνοθέτη- δραματουργού, αν και νομίζω ότι δυστυχώς υπάρχουν ελάχιστοι τίτλοι του στα video- clubs. Ίσως να έβρισκες τις καλύτερες ταινίες του που είχε δώσει πριν μερικά χρόνια η Καθημερινή της Κυριακής.

υ.γ. είπα κι εγώ, με τον Χατζηγιάννη έγινε της πουτάνας από σχόλια μέσα σε λίγες ώρες, ενώ με τον μακαρίτη τον Rainer...

Ανώνυμος είπε...

Να είσαι καλά για τις σημαντικές αυτές πληφοφορίες που μου είπες, παίζεται από πριν τα Χριστούγεννα και τη βρίσκω σπουδαία..αυτή την Παρασκευή όμως θα το χάσω καθώς είχα βγάλει εισητήριο για Αγγελάκα(μη χάσω)! Λοιπόν νομίζω ότι ο Μαμαγκάκης είναι πολύ πολύ σπουδαίος, απίστευτος!
Θα προσπαθήσω να βρω ταινίες του Fassbinder, μου θύμισε και κάτι από "Στρέλλα", αυτό το βίντεο..

Καλό σου βράδυ!
Δέσποινα

Ελένη Μπέη είπε...

Πολυαγαπημένος σκηνοθέτης ο Fassbinder, Bosko. Ο γερμανικός μα και διεθνής κινηματογράφος έχασε μια ιδιαίτερη ματιά με το χαμό του. Αναρωτιέμαι συχνά αν έφτιαξε τέτοιες ταινίες στα χρόνια της νεότητάς του, πόσο καλύτερες ακόμα θα έφτιαχνε στα πιο ώριμα χρόνια του, αν ζούσε.

Δημήτρης Τώης είπε...

Kύριε Μποσκοίτη (ελπίζω να γράφω σωστά το όνομά σας)
Παρακολουθώ πολύ καιρό το ιστολόγιο σας και πολλές φορές μου έχει φανεί πολύ χρήσιμο όσο αναφορά τα καλλιτεχνικά δρόμενα της χώρας και κυρίος της Αθήνας.
Συμφωνώ σχεδόν πάντα με την άποψή σας περί ποιότητας ή μη, θα διαφωνήσω όμως με την μονοδιάστατη αντίληψή σας περί διαφωνιών,τι εννοώ και δεν θα μακρυγορίσω,
παίρνοντας σαν παράδειγμα την προηγούμενη ανάρτησή σας για τον Μ.Χατζηγιάννη και τα σχόλια τα όποία ακολούθησαν διότι είναι πιο φρέσκια.
Παρατηρώ πως ο μπλόγκερ Μ.Τρεμπέσινας σας την ''μπαίνει'' όπως έχει κάνει και παλαιότερα,αλλά όπως και μερικοί άλλοι έχουν κάνει κατά καιρούς,λέγοντάς σας ότι η κριτική που κάνετε είναι ''αναίμακτη'' και σας ειρωνεύετε,τον προγκάτε να σας εξηγήσει,αυτός δεν το κάνει,όσπου κάποιος άλλος συν-μπλόγκερ τον αποκαλεί έτσι όπως τον αποκαλεί και εσείς αντί να προγκήξετε και αυτόν,απλά συμφωνείτε μαζί του και του λέτε παρακάτω (του Μ.Τρεμπέσινα)πως νυσάφι πια διότι εξοργίζει τους υπόλοιπους φίλους-μπλόγκερς.Παραδείγματα τέτοια υπάρχουν και αλλού στο μπλογκ σας και αναρωτιέμαι,αφού είστε ένας άνθρωπος ανοικτός, με τα σχόλια σας ανοικτά γιατί δίνετε την εντύπωση πως φοβάστε να συνομιλήσετε με τους εκάστοτε διαφωνούντες έστω και αν χρησημοποιούν μια γλώσσα ή εναν τρόπο που δεν αρμόζει σε εσάς.
Καταλαβαίνω πως αυτό το ιστολόγιο είναι και επαγγελματικό ή τουλάχιστον ήμιεπαγγελματικό αλλά ως μεγαλύτερός σας να είστε σίγουρος πως ο άνθρωπος κερδίζει περισσότερα και πολυτιμότερα από ακραία διαφωνούντες παρά από μέτριους συγκαταβατιστές.
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να σας θίξω,η δουλειά που κάνετε εδώ είναι πολύ όμορφη,απλά μην παρασέρνεστε γιατι εκτίθεστε περισσότερο από αυτούς που νομίζετε πως εκτίθονται.
Με τιμή,
Δημήτρης Τώης
αρχιτέκτων

Β.Σ. είπε...

FASSBINDER KAI KSERO PSOMI

Berlin Alexanderplatz:Oi Sadistes sthn Ert to provalane metamesonixtia alla ta eida ola ta epeisodia...
Poihma.

Signomi gia ta fragolevantinika,ena texniko provlima...

BOSKO είπε...

Νερένια...
κι απ' όσο ξέρουμε, πέθανε δίπλα σ' ένα βουναλάκι κοκαΐνης με το σενάριο στα χέρια μιας ταινίας για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ!

BOSKO είπε...

Δημήτρης Τώης...
κύριε Τώη,
παράξενο που ενώ παρακολουθείτε το blog και σας αρέσει κιόλας, έρχεστε και σχολιάζετε για πρώτη φορά όχι κάποιο post, αλλά τη συμπεριφορά μου προς τον blogger Τρεμπεσίνα.
παράξενο ακόμη που δεν έχετε κι εσείς blog, αλλά μου κάνετε παρατήρηση- ομολογουμένως με πολύ ευγενικό τρόπο- δηλώνοντας όνομα "Δημήτρης Τώης", δηλαδή "Θεόδωρος Κολοκοτρώνης", "Ιζνογκούτ" ή απλά "Ανώνυμος" (τουλάχιστον για τον κόσμο της μπλογκόσφαιρας).
παράξενο που εφόσον είστε τακτικός αναγνώστης του blog δεν έχετε προσέξει πως ο εν λόγω blogger έχει μια αδιόρθωτα κακή στάση απέναντι μου (γκομενική συμπεριφορά κατωτάτου επιπέδου), η οποία δεν έχει ουδεμία σχέση με τις κατά καιρούς διαφωνίες μου με άλλους bloggers. Ίσα- ίσα που ρίχνω το γέλιο της αρκούδας και το καταδιασκεδάζω.
ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο παράξενο, κύριε Τώη μου, στο σχόλιο σας; που, παρ' ότι αρχιτέκτων, είστε ελαφρώς ανορθόγραφος, σα να έχετε κάτι έως πολύ από τον blogger, τον οποίο υπερασπίζεστε παθιασμένα.
για όλους αυτούς τους λόγους, Τρεμπεσίνα, παρ' το κουβαδάκι σου και τράβα σ' άλλη παραλία, διότι μπορεί να' ναι επαγγελματικό ή ημιεπαγγελματικό το blog τούτο, ο συγγραφέας του όμως είναι και του σαλονιού και του λιμανιού.
άντε τζάσε, λοιπόν και δε μασάω...

BOSKO είπε...

πλησίον του ποιητή...
εγώ τα έχω όλα τα επεισόδια σε dvd από "Το Ποντίκι", αλλά τα' χα δει γύρω στο '96 μονοκοπανιά ολονυχτία στο φεστιβάλ κιν/φου Θεσ/νίκης!

Ανώνυμος είπε...

Χααααχαχα!!! Και συν τοις άλλοις σου λέει μέσες άκρες να δέχεσαι μεν να συζητάς με τέτοια ακραία στοιχεία, αλλά να λογοκρίνεις ταυτόχρονα τους "ασχημους χαρακτηρισμούς" των φίλων bloggers που παίρνουν θέση και τα πέρνουν στο κρανιο με τέτοιους εξυπνάκηδες...πολύ έξυπνο εκ μέρους του...και θα πω το εξής άσχημο...αν είναι αυτός που είναι και πολύ ΒΛΑΚΑΣ!

Δέσποινα

Ανώνυμος είπε...

h monomania sou de yparxei re file,ti mania katadoksis einai afti?

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
είχαμε- που είχαμε τον γραφικό ποιητή του διαδικτύου, τώρα έσκασε κι άλλο νούμερο, που δεν του πολυφαινόταν κιόλας.
δε βαριέσαι, ρε Δέσποινα, κοιλιακούς κάνουμε από το γέλιο!

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
το πέτυχες, είμαι εντελώς μονομανής κι όταν η μονομανία μου χτυπήσει κόκκινο, τραβάω τα βυζιά μου σαν τον χιονάνθρωπο των Ιμαλαΐων, σκούζω και φωνάζω "τώη- τώη- τώη"!

Ανώνυμος είπε...

Άλλος είναι ο μονομανής εδώ πέρα κι άλλος την τρώει τη λαίλαπα...και μεγάλη χάρη του κάνεις του τύπου που τον δημοσιεύεις....ακου Τώης χα! χα! που στο καλό το σκέφτηκε...το Κατώης θα του ταίριαζε καλύτερα..μου θύμισε το ανέκδοτο με τον Μπρέο...το ξέρεις;

Δεσποινα

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
όχι και θέλω πολύ να τ' ακούσω!
για πες...

Ανώνυμος είπε...

Νεοδιόριστος καθηγητής φυσικής ονόματι Σπύρος Μπρέος παρουσιάζεται στον αρκετά ηλικιωμένο διευθυντή του σχολείου
-Σας περιμέναμε κύριέ μου, περάστε...πώς είπαμε Πέος Σπυρίδων αν θυμάμαι καλά;
-Εεεμ! Μπρέος κύριε διευθυντά... Σπύρος Μπρέος
-Ω! Συγγνώμη! Ελάτε παρακαλώ να σας συστήσω και στους συναδέλφους σας..
-Κύριοι συνάδελφοι απο εδω ο νέος σας συνάδελφος καθηγητής της φυσικής ο κύριος εεμμ Σπύρος Πέος!!
- Εεεμ!!Παρακαλώ!Μπρέος! Μπρέος! θέλατε να πείτε...
- Ω! Χίλια συγγνώμηη!! Και πάλι αυτή η μνήμη μου δεν τα πάει καθόλου καλά με τα ονόματα..Μπρέος Μπρέος..με Μπρ...θα το λέω σύνέχεια ειδικά τώρα που θα σας συστήσω και στην τάξη σας, παιδιά είναι αυτά κ πρέπει να προσέχουμε!
Πάνε λοιπόν στην τάξη ενω στο διάδρομο προσπαθούσε να μην ξεχάσει το όνομα γιατί πώς θα γλίτωναν τον κάζο!!
-Αγαπητά μου παιδιά! Σήμερα ήρθε επιτέλους ο καθηγητής της φυσικής που περιμέναμε!! Να σας συστήσω λοιπόν τον κύριοοο..εεεμ τον κύριο...ΜΠΡΟΥΤΣΟ!!

Δέσποινα

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
πολύ καλό!
θα το λέω κι εγώ!
σαν το άλλο μ' αυτόν που τηλεφωνούσε σε ροζ γραμμές, αλλά κατά λάθος πήρε σε...Μοναστήρι! "Εδώ μονή" απαντάει μια καλόγρια κι ο τύπος αφού σκέφτεται λίγο της λέει "Κι εδώ πότσος"!
(χοντρομαλακία, αλλά γελάς πάντως)

Ανώνυμος είπε...

Πολύυυ καλό! Τώρα θα σου πω το ανέκδοτο της απόλυτης καφρίλας: Δύο μύγες γευματίζουν πάνω σε μία κουράδα...ώσπου η μία ρίχνει μία πορδή!
-Εεεεεεε! Τρώμε!!
Δέσποινα

μαριάννα είπε...

Μια και το καφρίσατε το ποστ του Fassbinder, ας βάλω κι εγώ τον οβολό μου. Σας μεταφέρω αυθεντικό περιστατικό που αφηγήθηκε ο Πέτρος Τατσόπουλος για κοριτσάκι αθυρόστομο, φιλικής του οικογενείας.

Μπήκε η μικρή στο μπάνιο και είδε γυμνό τον πατέρα. Τρέχει πάραυτα στη μάνα και λέει: Μαμά! Μαμά!Ο μπαμπάς στο μνί του έχει μια curada!

:))))

BOSKO είπε...

μαριάννα...
το κοριτσάκι
- μαμά, έχει κι η καρδούλα ποδαράκια;
- όχι, κοριτσάκι μου, πώς σου' ρθε;
- να, τότε γιατί ο μπαμπάς έλεγε χθες βράδυ στη φίλη σου, την κυρία Πόπη, άνοιξε καρδούλα μου τα ποδαράκια σου;

* το καφρίσαμε, δε λες τίποτα!

μαριάννα είπε...

Ήταν και τρυφερός ο μοιχός τρομάρα του! :)))))

BOSKO είπε...

μαριάννα...
πάρε τώρα και το the best!
μαυράκι ρωτάει τη μαμά του:
- γιατί ενώ είσαι άσπρη κι ο μπαμπάς κίτρινος εγώ βγήκα μαυράκι;
- αχ, παιδί μου, με την παρτούζα που έπεσε εκείνο το βράδυ να φχαριστάς που δε γαβγίζεις!