Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

δυο-δημήτρηδες-ένας-νίκος-κι-ένας-lolek-χθες-στο-μπαράκι-του-βασίλη

Τελικά με έχει κουράσει πια ο ήχος από τις μπάντες και ο αυτοσχεδιαστικός οίστρος του εκάστοτε μουσικού επί σκηνής.
Το κατάλαβα χθες βράδυ που πήγα στο Μπαράκι του Βασίλη και πέρασα πολύ καλά με το unplugged πρόγραμμα που παρουσίασαν οι τραγουδοποιοί Δημήτρης Λάμπος και Δημήτρης Αρναούτης.
Επιλογές από τα τρία προσωπικά άλμπουμ των Δημήτρηδων (τα δύο του Αρναούτη και το ένα του Λάμπου) μαζί με διασκευές σε Μάνο Χατζιδάκι, John Lennon, Λένα Πλάτωνος, Παύλο Σιδηρόπουλο, αλλά και Leadbelly, παρακαλώ!

Με χαρά πληροφορήθηκα πριν από λίγο καιρό την κυκλοφορία του πρώτου cd του Λάμπου με τίτλο Μη σε φοβίσει η αγέλη. Πάνε δυο χρόνια που είχαμε πρωτοσυναντηθεί στις Ποιητικές Ανιχνεύσεις του Αντρέα Παγουλάτου στο Nosotros, όπου εκεί όμως ο Δημήτρης συμμετείχε ως ποιητής με το βιβλίο του Η ιστορία ενός μισάνθρωπου (εκδόσεις Παρασκήνιο).

Όσο για τον άλλο Δημήτρη, τον Αρναούτη, ο δεύτερος δίσκος του που λέγεται Τα όνειρα δεν ξυπνάνε κυκλοφόρησε ταυτόχρονα μ' αυτόν του Λάμπου και περιέχει τραγούδια στο γνώριμο πλέον σκωπτικό και ανατρεπτικό ύφος του.

Στην παρέα των δύο Δημήτρηδων προστέθηκε κι ένας Νίκος, ο Χαλβατζής, ανταλλάσσοντας τραγούδια μεταξύ τους.

Έτσι, ο Αρναούτης τραγούδησε τον Φυγά του Χαλβατζή κι ο Χαλβατζής το Στα μάτια με κοιτάς του Αρναούτη.

Μετά ήρθε κι ο Λάμπος για να παίξουν και να τραγουδήσουν κι οι τρεις μαζί το Ρεσέψιον του Χαλβατζή από το Πλάνο Εξόδου, το πρώτο του άλμπουμ.

Μήπως να γίνονταν τακτικότερα τέτοιες συμπράξεις; Αφού λεφτά δεν βγαίνουν που δεν βγαίνουν από τις μουσικές σκηνές τη σήμερον ημέρα, γιατί να μην ενώνουν τις δυνάμεις τους οι τραγουδοποιοί να το χαίρονται περισσότερο κιόλας;

Ειδικά όταν υπάρχει κοινή αισθητική και κοινό ζητούμενο στη μουσική, όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Το δεύτερο μέρος του προγράμματος άνοιξε με τις folk-blues ρυθμικές μπαλάντες των Δημήτρηδων. Πιο εσωστρεφής και μελαγχολικός ο Λάμπος, πιο πληθωρικός και χιουμορίστας ο Αρναούτης.

Guest στο δεύτερο μέρος ήταν ο Lolek, ο οποίος παρεμπιπτόντως αύριο μπαίνει στούντιο για τον καινούργιο του δίσκο. Όση ώρα έπαιζε το Δεν αρκεί, ο Αρναούτης τον παρακολουθούσε εμφανώς προβληματισμένος απ' το κοινωνικό περιεχόμενο των στίχων του τραγουδιού.

Εδώ, ο Lolek, ο Λάμπος και ο Αρναούτης παίζουν και τραγουδούν την Παρέλαση, ακόμη ένα απ' τα καινούργια κομμάτια του πρώτου.

Λίγο πριν από το τέλος, ο Λάμπος τραγούδησε το Titanic του Leadbelly και το Workin' class hero του Lennon. Πάλι καλά που ο Αρναούτης δεν μας είπε τίποτα από Canned Heat, που πολύ θα του πήγαινε του νεοχίππη!

Η παράσταση έλαβε τέλος στις δύο το πρωί με τα τέσσερα παιδιά στη σκηνή, ξεκινώντας με τον Lolek στο Παπάκι του Άσιμου και καταλήγοντας σ' ένα ηλεκτροακουστικό τζαμάρισμα με το Knockin' on heaven' s door του Bob Dylan! Τέλεια! Μέχρι να γυρίσω σπίτι βέβαια, να πάρω την πίεση μου και να τη βρω πάλι στο 17...Μπήκα σε ταξί, τραβήχτηκα μέχρι το Ιπποκράτειο που εφημέρευε και όπως όλα δείχνουν με βλέπω να μπαίνω από βδομάδα στο νοσοκομείο για μία σειρά απαραίτητων εξετάσεων. Αν είμαι καλά και έξω βέβαια, λέω να ξαναπάω απ' το δεύτερο και τελευταίο live των Δημήτρη Αρναούτη - Δημήτρη Λάμπου στο Μπαράκι του Βασίλη την επόμενη Παρασκευή.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μπόσκο, καλά αποτελέσματα.

despinach. είπε...

Boskaki, όλα καλά θα πάνε!!
Η εικόνα με τους τραγουδοποιούς να συμπράττουν, να συνεργάζονται είναι πολύ ενδιαφέρουσα και συγκινητική...

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
νά 'σαι καλά, ευχαριστώ!

BOSKO είπε...

Despina...
το εύχομαι, γιατί σε θέματα υγείας είμαι και μεγάλος χέστης.
την ερχόμενη Παρασκευή τα παιδιά θά 'χουν άλλους guests, άμα τα καταφέρεις, να περάσεις!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κύριε BOSKO,

σας εύχομαι το καλύτερο για την υγεία σας. Βρέθηκα κι’ εγώ συμπτωματικά προχθές στο Μπαράκι του Βασίλη και είδα αυτούς τους νέους καλλιτέχνες για τους οποίους μιλάς, άκουσα τα τραγούδια τους και τα άλλα που ερμήνευσαν και ξαφνιάστηκα ευχάριστα τόσο από τα τραγούδια τους που το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο, και που ο στίχος, η μουσική και η εκτέλεση έδειχναν πως κάτι σοβαρό συμβαίνει στο χώρο, όσο και για τη σεμνότητα και το ήθος αυτών των νέων δημιουργών που κάνουν πολιτισμό κόντρα στο γλυκανάλατο life style, που μας προσφέρει «η αγέλη» και μας αντιμετωπίζουν ως σκεπτόμενους Πολίτες που «δεν πρέπει να φοβόμαστε την αγέλη» και όχι ως ηλίθιους κατασκευασμένους καταναλωτές.
Βρίσκω σωστή και τη θεωρώ αναγκαία και χρήσιμη την ιδέα σας να σμίξουν τα ταλέντα τους και να συνεργάζονται, γιατί έτσι θα ολοκληρωθούν ως δημιουργοί και καλύτερο έργο θα αποδώσουν. Ο ανταγωνισμός ρίχνει την ποιότητα του τραγουδιού, του πολιτισμού και συνεπώς της ζωής μας.
Αντίθετα η άμιλλα και η συνεργασία, ιδιαίτερα στο χώρο του πολιτισμού, ξυπνάνε , ζωντανεύουν τα όνειρα και τρέπουν σε φυγή τις αγέλες.
Σ' εσάς και στα παιδιά εύχομαι καλή συνέχεια.