Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ ΚΑΚΑ & ΤΑ καλά ΤΟΥ 2010

Ξημέρωσε ήδη το τελευταίο 24ωρο του 2010! Να φύγει ακήδευτο το γαμημένο, αδιάβαστο- που λένε, επάρατο και όλοι να γιορτάσουμε περισσότερο τον αφανισμό του παρά την έλευση του 2011! Ας εξηγήσω τώρα για ποιους λόγους χαρακτηρίζω το 2010 χειρότερη χρονιά της ζωής μου: Κατ' αρχάς, για την περιπέτεια που έζησα την τελευταία εβδομάδα με την υγεία της μητέρας μου και το σοβαρό ενδεχόμενο να την έχανα. Ακόμη δεν έχω συλλάβει πως συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα με σχεδόν κινηματογραφική ταχύτητα. Την περασμένη Παρασκευή έγινε η διάγνωση, την επόμενη Πέμπτη, μόλις χθες, μπήκε στο χειρουργείο. Αν δεν ήταν η Μαρίζα Κωχ να της τηλεφωνήσει για να την καλέσει προσωπικά στην παιδική της παράσταση, εκεί όπου την έπιασε η στηθαγχική κρίση- μίνι έμφραγμα, η μητέρα μου δεν θα έβγαινε από το σπίτι και μέσα στις επόμενες μέρες θα είχε την ανακοπή στο τσεπάκι της. Τη σώσατε από αιφνίδιο θάνατο, μου είπαν οι γιατροί, στο παρά δύο, ούτε καν στο παρά πέντε! Κυρίως όμως αν δεν ήταν πάλι η Μαρίζα Κωχ, νομίζω πως δεν θα μπαίναμε εσπευσμένα στο Ωνάσειο, παρακάμπτοντας λίστες αναμονής μπροστά σε μια τόσο επικίνδυνη κατάσταση, κυριολεκτικά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Μη φανταστεί κανείς πως η τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια, φίλη και συνεργάτιδα μου έχει σχέσεις με τη διοίκηση του Ωνασείου. Η ανιψιά της απλά, αυτό το εξαιρετικό πλάσμα που φρόντισε κι ακόμη φροντίζει τη μητέρα μου, τυχαίνει να εργάζεται στο Ωνάσειο εδώ και 18 χρόνια, στις λίστες με τα χειρουργεία. Το τι τρέξιμο έριξα αυτές τις μέρες να μεταφέρω χαρτιά και εξετάσεις απ' το ένα νοσοκομείο στο άλλο, δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Όπως και δεν θα ξεχάσω την καλωσύνη, την ανθρωπιά και το χαμόγελο όλων των εργαζομένων στο Ωνάσειο, από τους γραμματείς και τους τραυματιοφορείς μέχρι τους νοσηλευτές και τους γιατρούς. Οφείλω να τονίσω ότι η επέμβαση που έγινε στη μάνα μου, θα μας κοστίσει τίποτα από οικονομικής άποψης. Η νοσηλεία και το χειρουργείο καλύπτονται 100% από το ταμείο της. Το μόνο που έγινε βισματικά- ας το πω- ήταν η άμεση διακομιδή της εκεί, αν και σε μια τόσο σοβαρή περίπτωση πιστεύω πως πάλι θα την έβαζαν μέσα. Θυμάμαι τώρα και προσπαθώ να χαμογελάσω, την περασμένη Δευτέρα μια Μαρίζα κρυωμένη, με φραγμένη φωνή, να τηλεφωνεί απ' τις 8 το πρωί για να συντονίσει απ' την οικία της ένα σωρό κόσμο ώστε να σωθεί η μητέρα μου. Ο μόνος που δεν πτοήθηκε απ' το τηλεφώνημα- ικεσία της Κωχ για συνεργασία με το Ωνάσειο ήταν ο κλινικός καρδιολόγος του Γεννηματά. Δεν θα αποκαλύψω το όνομα του, τη στιγμή που δεν μαγνητοφώνησα τον διάλογο μας και μπορεί να φάω μήνυση. Διότι του κύριου αυτού δεν του άρεσε καθόλου που πήγαμε στο Ωνάσειο και όχι στον δικό του καρδιοχειρουργό. Ε, πως, να χάναμε τη μίζα μας, ρε αδερφέ; Δεν έλεγε πρωτοχρονιάτικα! Την περασμένη Παρασκευή, λοιπόν, όταν διαγνώστηκε επείγουσα χειρουργική επέμβαση, ο γιατρός Τάδε μίλησε μαζί μου στο τηλέφωνο και με καθησύχασε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι έχουμε ακόμη πολλές γιορτές να κάνουμε με τη μάνα μου και ότι θα μας βοηθήσει να βρούμε έναν πολύ καλό καρδιοχειρουργό. Όταν όμως τον πληροφόρησα ότι συνεννοήθηκα με το Ωνάσειο και περιμένουν από μέρα σε μέρα τη μητέρα μου, η συμπεριφορά του κύριου Τάδε άλλαξε. Με κάλεσε στο γραφείο του και έκανε εμένα για τον τάφο, παρ' όλη την εμφανέστατη αγωνία μου. Μου έλεγε πως το Ωνάσειο είναι ένα καλό ερευνητικό κέντρο, αλλά δεν γίνονται καλές εγχειρήσεις...Πως θα αργήσει πολύ το χειρουργείο, αφού δεν θα βρίσκουν τη μαστική αρτηρία της μάνας μου (σωστό μέντιουμ δεινών ο κύριος Τάδε) και πως θα τη χειρουργούν για πάνω από έξι ώρες με αποτέλεσμα να νερουλιάσει (ορίστε έκφραση ιατρού!) ο εγκέφαλος της. Την ώρα που μου τά 'λεγε όλα αυτά, εμένα έτρεχαν τα δάκρυα μου, μέχρι που ολότελα απελπισμένος τον ρώτησα: Τι προτείνετε δηλαδή, γιατρέ; Και τό 'σκασε το ποίημα αυτός ο μεγαλόψυχος άνθρωπος: Ακούστε, θα σας συστήσω εγώ έναν καλό γιατρό και θα καθαρίσετε με πέντε χιλιάδες ευρώ! Τον παίρνεις τον παλιόπουστα με τις μπουνιές ή δεν τον παίρνεις; Και όχι για τα φράγκα που ζήτησε, στην Ελλάδα ζούμε άλλωστε, αλλά για την ψυχική οδύνη, τουτέστιν τη φασιστική συμπεριφορά που άσκησε πάνω μου, στο ζενίθ της απόγνωσης και της θλίψης μου. Τσαντίστηκε μάλιστα όταν του μίλησε η Κωχ στο τηλέφωνο. Μου έκανε νοήματα δυσφορίας. Όταν το έκλεισαν, μου φώναξε σχεδόν: Σας παρακαλώ, κύριε Μποσκοΐτη, τι με μπλέκετε με Ωνάσεια και Μαρίζα Κωχ; Σας βρήκα ήδη εγώ τη λύση! Από κει και πέρα, με το ζόρι μου μιλούσε για όλο το υπόλοιπο διάστημα παραμονής της μάνας μου στο Γεννηματάς. Να πω κι εγώ τώρα για το παράθυρο στο δωμάτιο του μπουρδέλου τους που όλη τη νύχτα έμπαζε κι η μάνα μου χειρουργήθηκε κρυωμένη; Ευτυχώς, όχι με πυρετό...Όταν διηγήθηκα την ιστορία στους γιατρούς του Ωνάσειου, με συμβούλευσαν να του πω τα εξής: Πρώτον: Δεν πειράζει, κύριε Τάδε μου, εγώ θα βάλω τη μάνα μου στο Ωνάσειο και θα χειρουργηθεί με πέντε ευρώ! Δεύτερον: Εντάξει, κύριε Τάδε μου, άμα νερουλιάσει ο εγκέφαλος της, όταν βγει θα σ' τη φέρω για επίσκεψη! Και τρίτον: Τόσο κοστολογείτε, κύριε Τάδε μου, τη ζωή της μανούλας μου; Τρία χιλιάρικα εσείς και δύο ο γιατρός σας ή το αντίστροφο; Τέλος, το αποκορύφωμα ήταν όταν ζήτησα φαξ για να στείλω τις εξετάσεις αίματος της μητέρας μου από το Γεννηματάς στο Ωνάσειο. Δεν έχουμε! ήταν η απάντηση τους, με αποτέλεσμα να πάρω ταξί για να παραδώσω στη γραμματεία της Α΄ Καρδιοχειρουργικής του Ωνασείου τρεις κόλλες χαρτί. Δεν θέλω να πω άλλα, δεν θέλω να θυμάμαι τη βοϊδόπουτσα που φάγαμε την τελευταία εβδομάδα. Μένω στο ότι, όπως με ενημέρωσαν από την Εντατική αργά χθες τη νύχτα, η μανούλα μου ξύπνησε, επικοινωνεί, θυμάται, βρίσκεται σε ομαλότατη κατάσταση και ενδεχομένως από αργά απόψε να μεταφερθεί στο δωματιάκι της. Δηλαδή, τι δωματιάκι; Σωστή σουίτα με πρόσχαρα βαμμένους τοίχους, κομοδίνο, ατομικό σταθερό τηλέφωνο και μια σούπερ θέα από τη μπαλκονάρα. Άσε που απαγορεύεται να φορέσουν ρούχα δικά τους οι ασθενείς. Προς αποφυγή λοιμώξεων, που ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν στο Ωνάσειο, τους φοράνε λευκές αμερικανικές φόρμες. Σα να βγήκε απ' το σήριαλ Τα χρυσά κορίτσια την έκαναν τη μάνα μου!
Αλλαγή θέματος.
Η δεύτερη κακοτυχία και ο δεύτερος πιο βαρύς πόνος που ένιωσα μέσα στο 2010 ήταν ο ξαφνικός χαμός του αγαπημένου μου φίλου, ποιητή Αντρέα Παγουλάτου. Τον έκλαψα πολύ κι ακόμη τον κλαίω, όποτε κάνω πράγματα που από μόνα τους θα ζητούσαν την κρίση και τον θείο λόγο του. Ας αναπαύεται η ψυχούλα του μέσα από τις σελίδες των ποιητών κι ας βρίσκεται ήδη στην Τέταρτη Διάσταση του Γιάννη Ρίτσου, με την οποία τον κηδέψαμε. Πόσο πρόωρα έφυγε αυτός ο άνθρωπος από κοντά μας, πόσο άκυρο μοιάζει το ουδείς αναντικατάστατος στη δική του περίπτωση!
Το τρίτο πλήγμα που δέχτηκα από το 2010 ήταν η παταγώδης αποτυχία του ντοκιμαντέρ μου για τον Νίκο Κούνδουρο. Λίγες μέρες μετά την πολύ όμορφη πρώτη προβολή της ταινίας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας κι αφού σε κοινή μας συνέντευξη στον Επενδυτή, ο Κούνδουρος χαρακτήρισε το ντοκιμαντέρ αριστούργημα, άρχισε να με κατηγορεί ότι τον διαπόμπευσα, ότι τον έδειξα πορνόγερο στα 84 του κι ότι θα με αφανίσει από τον χώρο. Μάλλον τα κατάφερε, αν υπολογίσει κανείς πως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, οι εφημερίδες και τα φεστιβάλ, ταυτίστηκαν με τη γνώμη του Πάπα του ελληνικού κινηματογράφου και περιθωριοποίησαν 100% την ωραιότερη ταινία μου. Έως και εξώδικο θα μου έστελνε με τον Λυκουρέζο σε περίπτωση που η ταινία θα έβγαινε στη διανομή! Υπήρξαν βέβαια και τα γνωστά κουνδουρικά ups and downs: τη μια μου τηλεφωνούσε και μου έλεγε να κάνω ότι θέλω με την ταινία, την άλλη με απειλούσε έως και με ξυλοδαρμό εμένα και τους συνεργάτες μου! Αυτή τη στιγμή δεν μιλιόμαστε με τον Κούνδουρο από το περασμένο καλοκαίρι. Έφτασε στο σημείο να βρίζει άγνωστους ανθρώπους που τον πλησίαζαν στο δρόμο και του έλεγαν τι καλή ταινία έφτιαξε ο Μποσκοΐτης για τον ίδιο! Κι εγώ τα μάθαινα και γελούσα, τι άλλο μπορούσα να κάνω; Κούνδουρος ειν' αυτός, μπορείς να του πεις τίποτα; Ή μάλλον του είπα! Και γι' αυτό την πλήρωσα άσχημα! Συγκεκριμένα, αρνήθηκα να του δώσω την ταινία να την ξαναμοντάρει στη δική του βερσιόν, να πετάξει δηλαδή έξω ανθρώπους, που δεν του έκαναν τα λεγόμενα τους. Αυτή η ταινία δεν θα είναι Μποσκοΐτης- με είχε προγκήξει- θά 'ναι πρώτα Κούνδουρος και μετά Μποσκοΐτης! Δεν πειράζει, Νίκο μου, άσ' το καλύτερα! Εσύ νά 'σαι καλά κι η ταινία αυτή θα ανακαλυφτεί και μετά από 20 χρόνια, είμαι απόλυτα σίγουρος! Εν ολίγοις, έτσι όπως κυνηγήθηκαν κάποτε ταινίες του Κούνδουρου, σαν το Ποτάμι και τους Παράνομους, σήμερα κυνηγάει ο ίδιος την ταινία που φτιάχτηκε γι' αυτόν!
Τέλος, αν πρέπει ν' απομονώσω και τα καλά που θά 'χω να θυμάμαι από το 2010, αυτά θα ήταν το ταξίδι μου στο Βερολίνο, ως δημοσιογραφική κάλυψη της συναυλίας του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την Ελευθεροτυπία, ακόμη ένα ταξίδι στην Κύπρο για το φεστιβάλ αντεργκράουντ κινηματογράφου της Λευκωσίας, καθώς και οι συναυλίες του Κύκλου Καβάφη της Λένας Πλάτωνος, το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο, και πρόσφατα στο Παλλάς με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.

14 σχόλια:

Γιώργος είπε...

Καλή Χρονιά να έχετε, με Υγεία και Αισιοδοξία, κι εσύ και η μητέρα σου.
Τελικά, εκείνο το άστρο που έλαμπε το λέγανε Μαρίζα Κωχ;

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλό μου..ε,καταρχήν χαίρομαι που βαίνουν,όλα καλώς με την υγεία της μητέρας σου...αυτό είναι ένα καλό,νέο και μιά ευχάριστη νότα χαράς,λίγες ώρες πρίν μας αφήσει για πάντα,το γαμημένο,τρισκατάρατο,το 2010...οκ? έχεις δίκιο να πάει,αδιάβαστο το γαμημένο..μη νομίζεις ότι μόνο,εσύ έχεις τραβήξει πολλά...όλοι μας,καλό μου έχουμε φάει το αγγούρι μας από την αρχή της χρονιάς αυτής...ίσως το 2010 θα μείνει,στην ιστορία ως το πιό γκαντέμικο,γρουσούζικο,ανάποδο, σκατένιο έτος,πού έχει περάσει ποτέ...ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ για όσα,σε βρήκαν αυτό το χρόνο...ε,δε το ξερα ότι είστε,στη κατάσταση αυτή με τον κύριο Κούνδουρο..λυπάμαι πάρα πολύ γι'αυτό..αλλά να,πιστέυω καλό μου ότι,οι δυνατές φιλίες ΔΕ σπάνε και ΔΕ χαλάνε,τόσο έυκολα έυχομαι αυτό να είναι,απλώς μια παρεξήγηση που θα λυθεί,μέσα στον νέο χρόνο...και που όλα,θα είναι όπως πριν με σένα και τον κύριο Κούνδουρο...έυχομαι καλό μου η νέα χρονιά που θα έρθει,να είναι η καλύτερη για σένα,από όλες τις πλευρές της γενικά...και να μη ξανάπεράσεις ποτέ τόσο δύσκολες στιγμές...φιλάκια...

βλαχακι (το) είπε...

[ειλικρινά αναρωτιέμαι τι σημεία και τέρατα, πια, δείχνει αυτή η ταινία!

(στην ελλάδα) δεν είναι να ανακατεύεσαι με τα πίτουρα, σε τρώνε οι όρνιθες].

έχουμε τσόκαρα γεμίσει.

όσο για φακελάκια, ουδέν σχόλιον.

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Η αλήθεια: είναι πορνόγερος. Αλλά:
Πώς αλλιώς; Μιλάμε για έναν άνδρα που μοιάζει με θηρίο. Μιλάμε για έναν γυναικοκατακτητή. Μιλάμε για έναν μάγκα. Μιλάμε για έναν Έλληνα και άρα, Νότιο, ''με ταμπεραμέντο''. Μιλάμε για ένα κοκοράκι. Αυτούς τους άνδρες δεν τους θέλω για φίλους μου. Και, όντως, δεν έχω τέτοιους φίλους.
Είναι πολύ κρίμα, γιατί αυτοί οι άνθρωποι γίνονται πάντα δυσάρεστοι. Επιμένω: πάντα.
Κρίμα για την ταινία σου/
ήταν πολύ όμορφη.

Maria-X είπε...

1. Περαστικά στη μητέρα σου, όλα καλά από δω και πέρα.

2. Στο χέρι μας είναι πια να μην αφήνουμε σε χλωρό κλαρί αιματορουφήχτρες γιατρούς σαν αυτόν του Γενηματά. Φτάνει πια. Υπάρχει το Ωνάσειο, υπάρχουν όμως κι άλλοι σαν αυτόν του Ευαγγελισμού που ανέφερες παρεμπιπτόντως σε παλιότερη ανάρτηση, θυμάσαι;

3. Κι εγώ έψαχνα την ταινία σου στη Θεσσαλονίκη κι αναρωτιόμουν τι απέγινε. Εγώ πάλι δεν τον συμπάθησα ποτέ αυτόν τον κατ΄επάγγελμα οργισμένο τύπο που λίγο καιρό πριν έσκουζε στα παράθυρα. Με μία καλή και δυο καλούτσικες ταινίες στο ενεργητικό του το παίζει τιμητής.

4. Και μετά απ' όλα αυτά με το καλό να μας φύγει το καταραμένο 2010 και μακάρι το 2011 να πάρει λίγο από την εθνική και προσωπική μας θλίψη.

Ανώνυμος είπε...

Bosko, από όλα αυτά τα δυσάρεστα απαλύνει, γλυκαίνει και μένει, το ό,τι ξύπνησε η μανούλα σου και θα τη χαρείς νωρίτερα απ΄ό,τι υπολογίζατε! Με έκανες να συγκινηθώ με ό,τι έγραψες, ειλικρινά, για όσα τράβηξες και γιατί δε σου αξίζει, είσαι τόσο καλό παλικάρι...
Για το κακό 2010 και το έμπα του 2011 σου αφιερώνω τους στίχους του Β. Κορνάρου: "του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν/και του τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν..."
Του καιρού τ΄αλλάματα λοιπόν θα φέρουν τα καλύτερα σε σένα και τους δικούς σου!
Και να θυμάσαι πάντα ότι υπάρχει η αγάπη... κι εκεί που δεν το περιμένεις...

φιλιά!

υ.γ. πάντως στη θέση σου δεν θα τον άφηνα έτσι αυτόν τον άθλιο το γιατρό, θα υπάρχουν τρόποι νόμιμοι, αν έχεις το κουράγιο ψάξε το! σίγουρα θα το 'βρει από το Θεό που λένε, αλλά δεν πρέπει να τους αφήνουμε έτσι ρε γμτ να βασανίζουν τους ανθρώπους που υποφέρουν!

Despina

BOSKO είπε...

Γιώργος...
νά 'ναι καλά η Μαρίζα!
καλή χρονιά νά 'χεις κι εσύ, Γιώργο, σ' ευχαριστούμε για τις ευχές!

BOSKO είπε...

Αθανασία...
ήδη το ΄11 μπήκε πιο αισιόδοξα!
υγεία πάνω απ' όλα για όλο τον κόσμο!
να περάσεις όσο το δυνατόν καλύτερα μεσ' στο νέο έτος, Αθανασία μου!

BOSKO είπε...

βλαχακι(το)...
αυτό είναι, είδες; άμα βγει η ταινία στη διανομή, θα γίνονται ουρές έξω απ' τις αίθουσες.
φαντάζομαι τσόκαρα θα εννοείς τους αλμπάνηδες γιατρούς, έτσι δεν είναι;

καλή μας χρονιά!

BOSKO είπε...

Σ.Π.Ρ. ...
εμένα πάλι μου αρέσουν- τό 'χω ξαναπεί- οι μπρουτάλ άνθρωποι. Και ο Κούνδουρος μπορεί νά 'ναι όλα αυτά που λες, προσωπικά όμως μου έχει φερθεί πολύ ευαίσθητα και πολύ ανθρώπινα σε μια ιδιαίτερα δύσκολη φάση της ζωής μου προ 5ετίας.

BOSKO είπε...

Maria-X...
νά 'σαι σίγουρη, άμα τον είχα μαγνητοφωνήσει τον τύπο κι είχα "απτές" αποδείξεις για όσα λέω, με το που έπαιρνα σπίτι τη μάνα μου, θα τον "ξεφώνιζα" παντού. Σαφώς υπάρχουν καλοί γιατροί, όπως και καλοί μανάβηδες ή σουβλατζήδες. Το παν είναι να υπάρχουν καλοί άνθρωποι, ανεξαρτήτως του "πόστου" του καθενός.
έτσι ειν' ο Κούνδουρος. Ή τον συμπαθείς τρελά ή σου τη σπάει χοντρά. Ας μη συζητήσουμε όμως εδώ τη σημασία του στον ελληνικό κινηματογράφο. Επειδή ασχολούμαι με το σπορ, είμαι πολύ "μικρός" για να μιλήσω.
εύχομαι το 2011 να αποκαταστήσει όλες τις πληγές που άφησε το ΄10 το...κακό! Να έχουμε μια υπέροχη καινούργια χρονιά!

BOSKO είπε...

Despina...
άσ' τα, Δεσποινάκι, λαχτάρησα πάλι χθες παραμονή πρωτοχρονιάς, γιατί μέχρι αργά τ' απόγευμα δεν την είχαν αποσωληνώσει. Αυτή τη στιγμή είναι καλά, σταθερή και αποσωληνωμένη. Λογικά αύριο θα πάει στο δωμάτιο της κι ίσως εγώ αγχώθηκα πάλι σε υπερβολικό βαθμό, αφού τη στιγμή αυτή περνάει μόλις το δεύτερο 24ωρο στην Εντατική. Και σκέψου ότι η μάνα μου είναι ταλαιπωρημένη από το ζάχαρο, οπότε θα δικαιολογούταν κι ακόμη ένα 24ωρο στην Εντατική. Πάντως, το σημαντικότερο είναι ότι επικοινωνεί μια χαρά, μιλάει, μέχρι και χιούμορ- έμαθα- κάνει. Άντε να τη δω καλά στο δωμάτιο της και τι στον κόσμο!
Με τον γιατρό δε θέλω επ' ουδενί ν' ασχοληθώ. Προέχει η σταδιακή αποκατάσταση της υγείας της μάνας μου στο σπίτι της με το καλό!
Καλή χρονιά με Υγεία και Αγάπη νά 'χουμε!

despinach. είπε...

Ωραία, σημασία έχει ότι θα βγει μην ανησυχείς! Είπαμε είναι σε καλά χέρια! Να της δώσεις ένα φιλάκι κι από μένα....

xxxx

emigres είπε...

Bosko,

ολοψυχα ευχομαι τα καλυτερα για την καινουργια χρονια. να μην ξαναερθει αλλη σιχαμερη σαν την προηγουμενη (ειδικα για εμας που τυρρανηθηκαμε σε επιπεδο υγειας ειτε αμεσα ειτε ως συμπαραστατες). χαιρομαι που ολα πηγαν καλα με την μητερα σου (μακαρι να τελειωσαν τα ζορια της γυναικας).
το blog σου μου εχει προσφερει και με βεβαιοτητα οχι μονο σε μενα πολλα σε θεματα ενημερωσης γυρω απο τα καλλιτεχνικα δρωμενα που αξιζουν προσοχης που για εναν κατοικο της επαρχιας ειναι πολυ σημαντικο να λαμβανει ωραιες και αυθεντικες ατμοσφαιρες και μαλιστα σε δυσκολες στιγμες (ηταν μεγαλη παρηγορια για εμενα οταν ημουν καθηλωμενος για 40 μερες στο κρεβατι, δεν ξερω και εγω ποσες παλαιοτερες ναρτησεις σου διαβασα). οταν χαθηκε ο κ.ανδρεας που εξ αιτιας σου τον θαυμασα, και τις 2 φορες που ειχα την τιμη να βρισκομαι στο ιδιο τραπεζι μαζι του, διαβαζωντας τις αναρτησεις σου καταρακωθηκα αλλα κατα εναν παραξενο λογο μου εδωσε δυναμη για να αντεξω την απωλεια ενος φιλου που συνεπεσε χρονικα. ολο αυτο το σκηνικο με την ταινια σου για τον κουνδουρο πλην των ασχημων συναισθηματων που σιγουρα σου δημιουργησε αποδυκνειει περιτρανα οτι εισαι καλλιτεχνης. ουτε δημοσιογραφος, ουτε κινηματογραφιστης.