Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

για-τον-άκη-πάνου-που-έφυγε-στις-7-απριλίου-του-2000



Μοναδική περίπτωση στα χρονικά του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, ο Άκης Πάνου γεννήθηκε στην προπολεμική Καλλιθέα και πέθανε στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο των Αθηνών, 7 Απριλίου του 2000, σε ηλικία 67 ετών. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 όλοι οι Έλληνες τραγουδούσαν τις συνθέσεις αυτού του ψηλού, αδύνατου, βλοσυρού σύγχρονου Απόλλωνα μέσα από τις φωνές της Γιώτας Λύδια, του Στέλιου Καζαντζίδη, του Στράτου Διονυσίου, της Βίκυς Μοσχολιού, του Μανώλη Μητσιά. Θυμάμαι μια φορά που έπαιξα τον Τρελό του στο ραδιόφωνο, δένοντας το με το Power in the darkness των Tom Robinson Band. Καμία διαφορά αισθητική. Άλλος ήχος, ίδιο περιεχόμενο, ίδιο νόημα και ας τα βρίσκουν μερικοί γραφικά όλα αυτά. Ο Άκης Πάνου απεχθανόταν τη συνθηματολογία στην τέχνη που ασκούσε, εξ ου μάλλον και τα βρήκαν με τον Μάνο Χατζιδάκι. Ελάτε, αλλά μην καθήσετε πολύ- είχε πει ο Χατζιδάκις στον Γιώργο Χρονά, τον υπεύθυνο για τη συνάντηση τους. Τελικά, έμειναν δύο ώρες να συνομιλούν περί ζώντων και τεθνεώτων, δικαίων και αδίκων. Ο Άκης Πάνου απασχόλησε τα ΜΜΕ ως ανώμαλη ψυχή, όπως έγραψε κάποτε και ο Διονύσης Σαββόπουλος για τον Νίκο Κοεμτζή. Το κίνητρο, λέγεται, που όπλισε το χέρι του κι έστειλε στον τάφο τον Σωτήρη Γιαλαμά, δεσμό της κόρης του, ήταν η παθολογική ζήλεια του, το νοσηρό ερωτικό ένστικτο του για το ίδιο του το παιδί. Λίγο αργότερα, όταν η υπόθεση είχε ξεχαστεί και ο μαέστρος μαρτυρούσε σιδηροδέσμιος, χτυπημένος κι από τον καρκίνο, ξαναέγινε τηλεοπτικό θέμα. Αυτή τη φορά από τις κουτσομπολίστικες εκπομπές. Ο Μπουγάς, ο Πλανητάρχης του Κιτς, που είχε συλληφθεί για μαστρωπία, γνωρίστηκε στη φυλακή με τον Άκη Πάνου, ο οποίος του είχε τάξει πως θα του έδινε νέα ανέκδοτα τραγούδια του. Έπεσαν όλοι τότε να κατασπαράξουν τον μιαρό Μπουγά που τόλμησε έστω και να πιάσει στο στόμα του τον Ιερό Άκη Πάνου: θυμάμαι αγανακτισμένες δηλώσεις από τη Γαλάνη, τον Νταλάρα... Παραδόξως τότε ήμουν ο μόνος που ένιωσε την ανάγκη να υπερασπίσει τον Μπουγά, εφόσον πολύ μεγαλύτερη σχέση θα μπορούσε να έχει πλέον ένας δολοφόνος με έναν μαστρωπό παρά με καλοβαλμένους ποιοτικούς τραγουδιστάδες. Τι κι αν η Γαλάνη τραγούδησε θεϊκά σε δεύτερη εκτέλεση τη λαϊκή μπαλάντα του, Η πιο μεγάλη ώρα; Τι κι αν ο Νταλάρας ηχογράφησε ολόκληρο άλμπουμ μαζί του, το Θέλω να τα πω; Η ζωή του Άκη Πάνου, Η Ζωή του Όλη, είχε χωριστεί στα δύο, προ και μετά της εγκληματικής του πράξης. Εξακολούθησε όμως να παραμένει σοφός, φιλάσθενος από τα ένστικτα του, διονυσιακός λαϊκός μύστης, άριστος χειρωνακτικός και εικαστικός καλλιτέχνης, ακραίος πανηδονιστής, ιδιαίτερη προσωπικότητα μιας βαρυάς αύρας, αιώνιος φίλος του Στέλιου Καζαντζίδη, του Μανώλη Ρασούλη, του Στέλιου Βαμβακάρη και του Μάνου Χατζιδάκι. Στο επισυναπτόμενο οπτικοακουστικό ντοκουμέντο που μου έστειλε ο Κωστής Δήμου και που προέρχεται από την τηλεοπτική εκπομπή Τρεις στον αέρα της δεκαετίας του 1980, ο Άκης Πάνου και ο Μανώλης Ρασούλης μιλάνε για τη φιλία και την τέχνη τους. Ένας φόρος τιμής στον μεγάλο λαϊκό δημιουργό που έφυγε σαν σήμερα πριν από 11 χρόνια.

8 σχόλια:

Β.Σ. είπε...

ο Δικηγόρος απο την Καπερναούμ, συνήγορος πολιτικής αγωγής στην δική του δηλώνει ΄΄Απαλάξτε την κοινωνία από τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του΄΄.

http://www.youtube.com/watch?v=rNyILLKrAdc - ένα ωραίο αφιέρωμα... - ακούγονται σε αυτό και κάτι εξυπνάδες που λέει ο Νταλάρας. ( τυχαίο ότι και ο Πάνου και ο Χατζηδάκις το σκυλομετάνιωσαν που συνεργάστηκάν μαζί του;)

τότε που είχε γίνει το κακό - μια πράξη καταδικαστέα διχώς άλλο - βρήκαν κάτι λεμέδες ευκαιρία να μειώσουν και το εργό του. . . να τον εξαφανίσουν. Τόσο ανίδεοι. . .

θυμάμαι στην Μπήλιω την γυναίκα του, τον Ρασούλη, τον Στέλιο Ελληνιάδη και κάποιους άλλους. Με παράπονο ο Ρασούλης είχε πεί ΄΄Στην δίκη ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα εδώ. . .΄΄

Μπουζουκοποίος - συνθέτης στιχουργός και τραγουδιστής.
Άφταστος.

όταν πέθανε ο Βαμβακάρης, τον οποίο λάτρευε ο Πάνου, οι γιοί του Βαμβάκαρη θέλησαν να του χαρίσουν το μπουζούκι του πατέρα τους. Από σεμνότητα αρνήθηκε.

ήταν απο τους λίγους.


- - -

καλησπέρα

BOSKO είπε...

πλησίον του ποιητή...
τέλειο σχόλιο!
διαβάζεται σαν συνέχεια του post και σαν το προσωπικό σου αφιέρωμα στον Άκη Πάνου!

Β.Σ. είπε...

συγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη (μακάρι να ήταν τα μόνα των ανθρώπων)
απλά... πάνω στην ένταση. . .

να ΄σαι καλά

υ.σ.
http://www.youtube.com/watch?v=J-Vu6eDXEnY&feature=related

έχει ενδιαφέρον μαζί και τα υπόλοιπα.

υ.σ. σε κάποια φάση μεταφέρει μια κουβέντα του Ρασούλη για έναν τραγουδιστη - ΄΄ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ. . .ΟΠΟΤΕ ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑ...΄΄

Mary Ka είπε...

Κιόλας έντεκα χρόνια. Ελαφρύ να' ναι το χώμα που τον σκεπάζει. Κι αυτόν.
Κρίμα που οι θεατές, όταν η ζωή ενός καλλιτέχνη γίνεται έργο, δε μπορούν να διαχωρίσουν το καλλιτεχνικό του έργο από τις λοιπές του πράξεις. Αλλοι το κάνουν για λόγους σκοπιμότητας, άλλοι λόγω εμπάθειας.
Αυτό που εκτιμούσα στον αείμνηστο είναι ότι ήταν ολοκληρωμένος καλλιτέχνης (αυτό άλλωστε το εκτιμώ σε όλους), δηλ. και στιχουργούσεκαι έγραφε μουσική και, ενίοτε, τραγουδούσε.
Ας είμαστε καλά να τον θυμόμαστε.

BOSKO είπε...

πλησίον του ποιητή...
τρομερό!
και ταιριάζει και με το σχόλιο της Mary Ka που μιλάει για ολοκληρωμένο καλλιτέχνη-τραγουδοποιό!
από τους πρώτους που έθεσαν το ζήτημα παντοκρατορίας των τραγουδιστών. Να ζούσε στις μέρες μας να βλέπαμε τι θά 'λεγε...

BOSKO είπε...

Mary Ka...

Μου αρέσουν οι Noir Desir. Επειδή ο αρχηγός τους κατηγορήθηκε ότι σκότωσε τη γυναίκα του, εμένα θα πάψει να μου αρέσει η μουσική τους;
Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ποιος ήταν ο Άκης Πάνου που ήξερε γραφομηχανή και είχε το προνόμιο να γράφει ο ίδιος στίχους και μουσική- όπως ο Βαμβακάρης, ο Νικ Κέιβ, ο Μπομπ Ντύλαν, ο Λέοναρντ Κοέν;
Γιώργος Χρονάς

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλό μου!εχμ,ναί αμφιλεγόμενη πρωσοπικότητα,με πολύυ τραγικό τέλος,αλλά με τεράαστιο ταλέντο,που νομίζω είχαν εκτιμήσει πολλοίιι μεγάλοι συνθέτες από νωρίς...είναι ίσως αυτή η κατάρα?...μάλλον που κυνηγάει τους μεγάλους αυτής της χώρας ή τους 'αλλιώτικους' με τη καλή έννοια,να φέυγουν με τόσο τραγικό τρόπο,από τη ζωή...όπως έγινε και με τον Άκη Πάνου..μπήκε φυλακή για ένα φόνο,και έφυγε από την επάραττο νόσο..η υπόθεση αυτή θυμάμαι είχε ταράξει,το πανελλήνιο τότε...αλλά πιστέυω,η μουσική του κι αυτά που έγραψε,θα ακούγονται για πάντα...άλλωστε αυτά μεγάλωσαν γενιές ολόκληρες και τα ακούμε ακόμη!...ωραίο πόστ...καλησπέρες...

BOSKO είπε...

Αθανασία...
μπα, πως κι έτσι μού 'ρθες βραδυνή-βραδυνή;
συμφωνώ με όλα όσα λες, Αθανασία μου. Αυτή είναι η τραγική μοίρα των καλλιτεχνών, να ξεχειλίζεις από ταλέντο και να βασανίζεσαι ταυτόχρονα ποικιλοτρόπως. Αλλιώς γίνεσαι ένας στυγνός ή αδιάφορος "επαγγελματίας", που χαίρεις σεβασμού το πολύ-πολύ, στερείσαι όμως εκείνης της φλόγας που θα σε στείλει κατ' ευθείαν στ' αστέρια. Ωστόσο, ο Άκης Πάνου υπήρξε πολύ ακραία περίπτωση. Μπορείς να ματώνεις μέσα σου όσο θες, ακόμη και να ματώνουν κι οι άλλοι δίπλα σου, μια αφαίρεση ζωής όμως ξεφεύγει πολύ κι απ' αυτά τα "ποιητικά"...