Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

της-μελαγχολίας-και-της-συνειδητοποίησης

Η κρίση βαθαίνει και τελικά αποδεικνύεται κρίση του καθενός μας ξεχωριστά. Σήμερα, 40 χρόνια ακριβώς μετά τη δολοφονία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, η Αλβανίδα περιπτερού έκλαιγε. Όχι για τον Παζολίνι, αλλά για τον ομοεθνή σύζυγο της που χώρισαν και της πήρε το ένα παιδί στα Τίρανα. Για τσιγάρα πήγα κι έμεινα ένα τέταρτο να μου μιλάει για το δράμα της. Κι ήμουν σίγουρος πως όση ώρα η επόμενη πελάτισσα, πίσω μου, κράδαινε ένα ανόητο τηλεοπτικό περιοδικό στα χέρια της, αυτή θα ήθελε να της το σκίσει κι έπειτα να κατεβάσει γρήγορα - γρήγορα τα ρολά του μικρομάγαζου της και να μείνει μόνη να κλαίει, να κλαίει. Είτε για το χωρισμό της, είτε για το παιδί της. Τα ίδια και στο Μέγαρο Μουσικής προχθές, στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου. Εκεί δεν έκλαιγε κανείς, αλλά η αίσθηση ήταν αυτή της απόλυτης κατάθλιψης. Δεν αναφέρομαι φυσικά στη συναυλία καθαυτή, μα στο αναρτημένο πανό στην είσοδο του Μεγάρου που έγραφε ''Σας υποδέχονται οι απλήρωτοι υπάλληλοι''. Με τι ψυχή να μπεις μέσα να ψυχαγωγηθείς; Παρακολουθούσα τον κόσμο, τις καλοντυμένες κυρίες και τους συνοδούς τους, να ανεβαίνουν τα σκαλιά και σκεφτόμουν πως ώρα είναι να επέλθει ένα blackout, λόγω χρέους του Μεγάρου στη ΔΕΗ, και να γίνει το σώσε εκεί μέσα. Το πανό εκείνο ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι του Μεγάρου, που αν βάλει λουκέτο, όπως φημολογείται, θα μείνουν άνεργοι κι αυτοί, δηλαδή απλήρωτοι με τη βούλα πλέον και χωρίς καμία ελπίδα. Τόσα χρόνια μπαινοβγαίνω περιστασιακά στο Μέγαρο Μουσικής και ήταν η πρώτη φορά που εισέπραττα τόση αρνητική ενέργεια. Δεν ξέρω, ίσως ήταν κι εκείνη η καλή φίλη της μάνας μου που έμαθε πρόσφατα ότι ο καρκίνος έκανε μετάσταση στο συκώτι της. Πολύ θλιβερό! ''Θέλω να ζήσω'' μου είπε έξω από το Μέγαρο, σε μια βόλτα που την πήρα να κάνουμε οι δυο μας για να μου μιλήσει. ''Αυτό να λες'' αρκέστηκα να της πω, γνωρίζοντας πως είναι και μαμούνι του διαδικτύου και ήδη θα είδε πόσο δύσκολη και απάλευτη είναι η κατάσταση της. Απόψε λέω να πάω στην Αρλέτα στο Half Note. Παίζει με τη Μπακοπούλου. Τις αγαπώ και τις δύο, γνωστό αυτό, οπότε μάλλον θα είμαι εκεί. Ίσως έρθει και ο Απόλλωνας, αν ξεμπερδέψει νωρίς με τη νέα διαφημιστική καταχώρηση της αφίσας των ''Γραμμάτων στη Γερμανία'' για την έντυπη LIFO. Ο Απόλλωνας επίσης θα δώσει συνέντευξη και στη Μάνια Ζούση για το artplay.gr, μια και εγώ αρνήθηκα να ξαναμιλήσω για την ταινία, δεδομένης μιας ενδεχόμενης μαϊντανοποίησης μου. Άσε που με αφορμή τόσες και τόσες συνεντεύξεις που έδωσα το τελευταίο δίμηνο, συνειδητοποίησα πόσο αρνητικά τελικά μπορούν να αποβούν όλα αυτά για τη μοίρα ενός καλλιτεχνικού έργου. Στην Ελλάδα ζούμε και ως γνωστόν δεν σου χαρίζεται κανένας και για τίποτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: