Ποιος θυμάται τον Γεώργιο Γεωργίου Παπανδρέου (πέντε χρόνια από το θάνατο του);

 

Μερικοί τον μνημονεύουν από χθες με προσωπικές αληθινές ιστορίες, βουτηγμένες στο χιούμορ: Κάποτε ζητούσε από μια υπάλληλο του Βασιλόπουλου «ένα θπαγγάκι» να το δέσει πάνω από το καρότσι για να μην πέσουν τα ψώνια. Η καημένη η υπάλληλος τον κοίταζε απορημένη και εκείνος επέμενε: «Μα είναι δυνατόν να μην έχετε ένα θπαγγάκι;» Η τραγουδίστρια Πέννυ Ξενάκη τον θυμάται σαν θαμώνα στους χώρους που τραγουδούσε. Ήταν – λέει – ιπποτικός με τις γυναίκες που συνόδευε, είχε μία ευγένεια άλλης εποχής. Τον θυμούνται ακόμη να περνάει τη λεωφόρο Αλεξάνδρας με μια αρχαία τζάγκουαρ ή να είναι τρομερά αξιοπρεπής και συμπαθητικός στον οίκο ευγηρίας, που κατέληξε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. 

Εγώ πάλι τον θυμάμαι – καλώς ή κακώς – από την αλησμόνητη trash TV που μεσουρανούσε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τότε που τον έβγαζε ο Βασίλης Λεβέντης στο κανάλι του, το Κανάλι 67, επιθυμώντας – ως «Κεντρώος» που τό’παιζε – μία σύνδεση με την παπανδρεϊκή οικογένεια. Ένα βράδυ τον είχαν ξεχάσει να μιλάει και όλο να μιλάει, υποτονικά, έτσι όπως μίλαγε σε πλήρη αντιδιαστολή με τον φωνακλά Λεβέντη. Προφανώς ο καμεραμάν την είχε κοπανήσει και είχε αφήσει την κάμερα να τον «τραβάει» μόνη της live. Η ώρα είχε πάει τρεις τα χαράματα κι εκείνος, όταν συνειδητοποίησε ότι τον είχαν παρατήσει όλοι, γύρισε και είπε στο φακό μ’ αυτό το χαρακτηριστικό χαριτωμένο ψεύδισμα του: «Θτούντιοοοο! Που πήγες, θτούντιο;»…

Το ίδιο διάστημα τον είχαμε δει και στο «Ερωτοδικείο», μέλος του φελλινικού θιάσου της Βίκυς Μιχαλονάκου, που περιλάμβανε ακόμη τον Μίστερ Μπούτια, τον δικηγόρο Λεωτσάκο, την πρώιμη Ελένη Λουκά και πολλούς άλλους ανεκδιήγητους τύπους, οι οποίοι σήμερα φαντάζουν τόσο αθώοι και τόσο καλοπροαίρετοι συγκριτικά με τα κοράκια και όλες τις αργυρώνητες πουτάνες, θηλυκές και αρσενικές, των ΜΜΕ…

Μου ήταν πολύ συμπαθής ο Γεώργιος Γ. Παπανδρέου, ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός του Ανδρέα, καρπός του έρωτα του Γέρου Γεωργίου Παπανδρέου με την ηθοποιό Κυβέλη. Ίσως γιατί για πολλούς άλλους, τους φανατικούς Πασόκους, ακόμη και τον κομμουνιστή πατέρα μου, ήταν απλά ένας «χαζούλης» που δεν μπορούσε να έχει ουδεμία σχέση με τον πρώην Πρωθυπουργό, στον οποίο υποκλίνονταν οι ξένοι ηγέτες. Ίσως πάλι γιατί οδεύοντας προς τη δύση του βίου του, είχε πέσει θύμα εκμετάλλευσης από έναν παμπόνηρο- όπως αποδείχτηκε- πολιτικό, ο οποίος θα κατάφερνε πολλά χρόνια αργότερα να μπει στη Βουλή και να σταματήσει επιτέλους τις κατάρες του. 

Έτσι, λοιπόν, τον γνωρίσαμε εμείς οι νεότεροι, σαν μία καλτ φιγούρα της trash TV, αστεία και ανώδυνη. Για την ακρίβεια, έτσι μάθαμε πως ο ισχυρός Ανδρέας, λίγο πριν πεθάνει κι αυτός, είχε έναν αδερφό από άλλη μάνα, που δεν τον έφτανε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι απ’ την άποψη της δράσης και της αναγνωρισιμότητας. 

Παρόλα αυτά, όσοι τουλάχιστον τον γνώρισαν και τον συναναστράφηκαν, πιστεύουν πως επρόκειτο για μία γοητευτική προσωπικότητα, για έναν απρόβλεπτο και υπερευαίσθητο άνθρωπο, που κατά βάθος δεν τον ενδιέφερε καθόλου η πολιτική σταδιοδρομία και το μόνο που ήθελε ήταν να περνάει καλά ο ίδιος και οι άλλοι γύρω του. Υπάρχουν τα αποκόμματα εφημερίδων του 1953, που μαρτυρούν πως ένας 23χρονος φοιτητής, ο γιος του «Γέρου της Δημοκρατίας» και της Κυβέλης, αποπειράθηκε να βάλει τέλος στη ζωή του για μια ερωτική απογοήτευση στο Παρίσι. Η ροπή του αυτή προς το θάνατο είχε ξεκινήσει από την πολύ νεανική του ηλικία και με άλλες απόπειρες αυτοκτονίας τόσο στην Ελλάδα, όσο και κάποτε στις ΗΠΑ. Ήταν και η αιτία που η Κυβέλη, η μητέρα του, του είχε μεγάλη αδυναμία, φοβούμενη για το πως θα τα βγάλει πέρα το παιδί αυτό στον αγώνα για επιβίωση. Καμιά φορά δεν αρκεί μία μεγάλη οικογένεια, ούτε και τα πολλά λεφτά, για να ζεις καλά και να τιθασεύεις τις ευαισθησίες σου. 

Υπάρχει ακόμη η μαρτυρία της ηθοποιού Μαρίας Σόκαλη, της καλλονής που μπορεί να μην έκανε καριέρα στο θέατρο και τον κινηματογράφο, παντρεύτηκε όμως τον Γεώργιο Γ. Παπανδρέου και μέχρι σήμερα θυμάται τα καλύτερα από τη συμβίωση τους. Τα καλύτερα, αλλά και τα πιο σουρεαλιστικά, αν κρατήσουμε από την αφήγηση της την ιστορία που λέει πως την επόμενη του γάμου τους, επειδή η ίδια φοβόταν τα αεροπλάνα, έστειλε τον άντρα της γαμήλιο ταξίδι στην Ινδία με μία φρεσκοχωρισμένη…γειτόνισσα τους! 

Το παπανδρεϊκό σόι στην Ελλάδα ποτέ δεν μας έκανε να πλήξουμε, αν μη τι άλλο, θα ισχυριζόταν κανείς. Η αλήθεια είναι πως τον Γεώργιο Γ. Παπανδρέου τον είχαμε χάσει εδώ και αρκετά χρόνια, μην ξέροντας αν βρίσκεται στη ζωή ή αν είχε πεθάνει προ πολλού. Μόλις χθες ήρθε η είδηση πως αποχαιρέτισε τα εγκόσμια πλήρης ημερών, στα 92 του χρόνια, καταπονημένος από προβλήματα υγείας σε έναν οίκο ευγηρίας της Αθήνας. Ο θάνατος του δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τα ΜΜΕ μεσ’ στη ραστώνη του Αυγούστου. Ένα βιογραφικό του μόνο σε αρκετά sites με μπόλικες δόσεις life style και κάποιες πληροφορίες που βρήκα στο διαδίκτυο και ενέταξα επιλεκτικά σ’ αυτό το άρθρο. 

Έτσι, ως επίλογος στον αποχαιρετισμό μιας «καλτ» περσόνας της νιότης μου, ας κρατηθεί η συγκινητική μαρτυρία του σκηνοθέτη Κώστα Φέρρη, όπως την κατέθεσε στον προσωπικό μου λογαριασμό στο facebook και τη μεταφέρω εδώ αυτούσια: 

«Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ! Ήταν ο αγαπημένος της παρέας του Βυζαντίου στο Κολωνάκι και κανείς δεν τον υποτιμούσε. Δε θα ξεχάσω τη βραδιά της 21ης Απριλίου, που ήρθε αναστατωμένος στο Κολωνάκι, κλαίγοντας με αναφιλητά, να μας πει πως συλλάβανε τον πατέρα του και τον Ανδρέα. Καλό ταξίδι, αγαθέ μας φίλε με την καλή καρδιά».

* Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο koutipandoras.gr στις 6 Αυγούστου του 2020, ημέρα θανάτου του Γεωργίου Γ. Παπανδρέου