ΟΔΟΣ ΕΡΜΟΥ...

Ηλιόλουστη και ταυτόχρονα σκοτεινιασμένη...

Άδεια, σα να μην την πάτησε ποτέ ανθρώπου πόδι...

Κατά μήκος της, ως και τα αυτοκίνητα λιγόστεψαν...

Πού να βρίσκομαι κι εγώ εκεί, χαμένος στο ανύπαρκτο πλήθος...

Στον ήλιο που χάνεται απροειδοποίητα και πνίγει την πόλη στην μουντάδα...

Στα παλαιοπωλεία που σήμερα δεν πούλησαν τίποτα, αργοπεθαίνοντας κι αυτά...

ΠΩΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ τα πράγματα;

Πως ξεδιπλώνονται και πόσο ψεύτικα είναι;
Όταν κόβεις τις φλέβες σου και
θέλεις να αιματοκυλίσεις τον κόσμο,
τι κρίμα
με το αίμα να πιτσιλίζεις
μόνον τα πλακάκια του λουτρού σου!

* από την ποιητική συλλογή του Σωτήρη Παστάκα Νήσος Χίος (εκδόσεις ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ, 2002)

ΑΠΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ...

BOSKO: Μέσα σε όλα, έχετε δώσει τραγούδια σε ένα σωρό άλλους ερμηνευτές, από τον Μανώλη Μητσιά και τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά μέχρι τον Δάντη και τον Σάκη Ρουβά. Τους θεωρείτε όλους αυτούς όμοιους άραγε ως προς το καλλιτεχνικό τους αίτημα;
ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Όλοι όμοιοι είναι και σε μένα αρέσουν τα παντρέματα, επιτυχημένα ή αποτυχημένα. Βέβαια, απ’ την αποθήκη που λέγεται λαϊκό και σκυλάδικο, επειδή πέφτουν τα φράγκα τα πολλά, πέφτουν μαζί και τα καλύτερα λαρύγγια. Κι εγώ θεωρώ χαρά μου να χρησιμοποιώ τέτοια λαρύγγια. Τους θεωρώ όλους επίσης καλούς τραγουδιστές και καλές τραγουδίστριες και δεν ξεχωρίζω κανέναν παραπάνω απ’ τον άλλο!
BOSKO: Τι σκέφτεστε βλέποντας τον τότε μάνατζερ σας, Γιώργο Καρατζαφέρη, να ηγείται σήμερα της νεοελληνικής ακροδεξιάς;
ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτά που λέτε εγώ δεν τα καταλαβαίνω και ούτε με αφορούν. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος πολύ καλού χαρακτήρα, που τον ξέρω από μικρό. Αν κι έχουμε χαθεί βέβαια για μερικές δεκάδες χρόνια, ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν αλλάζει. Ο Γιώργος είναι Έλληνας και αγαπάει την Ελλάδα. Από κει και πέρα, βλέπει κάποια πράγματα σωστά και δεν είναι τυχαίο ότι διάφοροι άνθρωποι, κυρίως μεγάλης ηλικίας, τον ακολουθούν. Εγώ δεν πρόκειται ποτέ να αντιπαραταχθώ σε έναν άνθρωπο, που μας συνδέει μια παιδική φιλία και γνωρίζω ότι δεν έχει πονηρά αισθήματα μέσα του!

* Ολόκληρη η συνέντευξη στο επόμενο δίφωνο!

ΠΑΡΤΥ ΓΙΑ ΔΥΟ ΣΤΗΣ maira del mar!

Η maira del mar αγναντεύει τη θάλασσα, που έγινε νονά της. Γράφει στίχους σε πακέτα τσιγάρων κι όταν αυτά αδειάσουν, δανείζεται τη μάρκα των φίλων της!

Δίνει στους φίλους της να φορέσουν το μαγικό καπέλο που ζωγράφισε η Ισμήνη Μπονάτσου, το Κορίτσι από τα Παραμύθια!

Ακούει μαζί τους ολόκληρο το Songs from the wood των Jethro Tull σε cd και συχνά βγάζουν τα τραγούδια παρέα στην κιθάρα!

Και όταν τα μάθουν καλά τα τραγούδια, σηκώνονται και χορεύουν στους ρυθμούς τους, χωρίς σημαίες, αλλά με ταμπούρλα και κιθάρες!

Εξουθενώνει καμιά φορά τους φίλους της, όταν τους βάζει να διαβάσουν ή απλά να δούν τα κομμάτια της μεγάλης βιβλιοθήκης της! Το σπίτι της maira del mar κατακλύζεται από πίνακες ζωγραφικής, βιβλία και μουσικά όργανα!

Μοιράζεται με τους φίλους της την κοινή τους αγάπη για τα τετράποδα και ιδιαίτερα τις γάτες. Τη Μούσα που τη συντροφεύει για περισσότερα από δέκα χρόνια και αναζητά μονίμως από παντού το χάδι της μαμάς!

Η maira del mar χαμογελάει τακτικά, γελάει ολόκληρη από πάνω ως κάτω όταν το απαιτούν οι περιστάσεις! Αλίμονο σ' αυτούς που κρατούν κλειστή την καρδιά τους!

Η maira del mar ως γνήσιο υδροχοάκι- απ' ότι μου λέει δηλαδή, διότι εγώ δεν πολυασχολούμαι με το θέμα- τιμάει πολύ την έννοια φιλία! Στέκεται πάντα δίπλα στους φίλους της στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες τους!

Κι εκείνοι, την ανταμοίβουν συχνά με μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά! Είναι η maira del mar που δεν ομορφαίνει μόνο τη ζωή των φίλων της, αλλά και τον κόσμο της μπλογκόσφαιρας! Τη βρίσκετε καθημερινά στο δικό της μπλογκόσπιτο www.mairadelmar.blogspot.com!

Με κατεβασμένα απ' τον πόνο παντελόνια...

Ο πόνος δεν έχει εποχές...
Ακόμη κι αν σκάει σαν θερινό όνειρο μετά τα μεσάνυχτα και πάνω στο αντίο της άνοιξης...
Σε αιφνιδιάζει και ταυτόχρονα σε εφοδιάζει...
Πόσο μεγάλη η παρόρμηση...
Μας αποσυντίθει σε μπαγιάτικη γκοφρέτα στο μεγάλο στόμα του...
Χασκογελάει με τους ακατανόητους λαρυγγισμούς μας...
Εκφυλίζει σε γραμμές κόκας τα όμορφα λόγια του παρελθόντος και τις λειτουργικές προσευχές στο στήθος μας...
Χαρίζει ονόματα ερωτεύσιμων οπτασιών στα αντικαταθλιπτικά μας...
Ακόμη μια απώλεια γι' απόψε...

Από Το Βιβλίο του Πόθου του LEONARD COHEN...

IF YOU KNEW
If you knew how much we loved you
you' d cover up
you wouldn' t fuck around
with the passion
that killed three hundred thousand people
at hiroshima
or scoored up rocks from the moon
and crushed them into dust
looking for you
looking for your lost encouragement

ΑΝ ΗΞΕΡΕΣ
Αν ήξερες πόσο σε αγαπάμε
θα κρυβόσουν
δεν θα τα έκανες όλα άνω- κάτω
με το πάθος
που σκότωσε τριακόσιες χιλιάδες ανθρώπους
στη Χιροσίμα
ή που μάζεψε τα βράχια στο φεγγάρι
για να τα κάνει σκόνη
αναζητώντας σε
αναζητώντας το χαμένο σου στήριγμα

LEONARD COHEN- If you knew (μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου)- από Το Βιβλίο του Πόθου Book of Longing- εκδόσεις ΙΑΝΟΣ ο μελωδός
Για τη Suzanne του, που τραγούδησε η Φλέρυ Νταντωνάκη...
Για το Chelsea Hotel, που έγραψε για τη Janis Joplin...
Για ένα από τα Newport Folk Festivals, που συνόδευσε τη Joni Mitchell...
Για τα δύο μυθιστορήματα του...
Για τις δέκα ποιητικές συλλογές του...
Για τις Αδερφές του Ελέους του, που έκανε τις κυνικές απελπισμένες πουτάνες να δακρύσουν...
Για τον Πόλεμο Μεταξύ Πλούσιων και Φτωχών, που διεξήχθη κάποτε στα αυλάκια του New Skin for the Old Ceremony...
Για το Is this what you wanted από το ίδιο άλμπουμ, που το γνώρισα από τον Κώστα Φέρρη σε μια σκηνή του Εξόριστου στην Κεντρική Λεωφόρο...
Για τον οδηγό του θαλάσσιου ταξί του, που βρήκα στην Ύδρα πριν δέκα χρόνια και μου είπε πώς ο ποιητής τροβαδούρος ποτέ δε συνομιλούσε με κανένα. Πάντα μόνος και με ένα ανοιχτό βιβλίο στα χέρια...
Για τους δεκαοχτώ προσωπικούς δίσκους του, όλοι πολυαγαπημένοι...
Για το ό,τι μέσα στο Βιβλίο του Πόθου του καταφέρνει και μεθάει με ένα μπουκάλι δροσερό νερό...
Για το παρακάτω φιλμάκι από το φεστιβάλ της Νήσου Wight του 1970, τη βρετανική απάντηση στο Woodstock. Ανάμεσα στο κοινό που εκστασιαζόταν με την τρυφερή προσευχή του Leonard Cohen ήταν και ο John Lennon με τη Yoko Ono, η Μελίνα Μερκούρη με τον Ζωρζ Μουστακί...

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ BOB MARLEY...

Χθες συμπληρώθηκαν 27 χρόνια από το θάνατο του Bob Marley, του τραγουδοποιού που έκανε παγκοσμίως γνωστή τη τζαμαϊκάνικη μουσική. Ήταν 11 Μαΐου του 1981, όταν ο Marley άφηνε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Μαϊάμι, χτυπημένος από καρκινικό κακοήθες μελάνωμα. Όπως έχει ακουστεί και για πολλούς άλλους αντιδραστικούς ομότεχνους του, εικάζεται πως η CIA βρισκόταν πίσω από τον χαμό του- με ποιο τρόπο, θα σας γελάσω. Ο Marley άλλωστε ήταν εκείνος που λίγα χρόνια πριν, το 1978 στο One Love Peace Concert της Τζαμάικα, είχε καπνίσει μαριχουάνα επί σκηνής με τον ακτιβιστή καλλιτεχνικό του σύντροφο, Eduard Seaga, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων. Παραδέχομαι πως δεν ήμουν ποτέ φαν της μουσικής reggae, αν και τα τραγούδια πια του Bob Marley έχουν περάσει σε άλλη διάσταση: I shot the sheriff (το τίμησε δεόντως και ο Eric Clapton), Iron Lion Zion, Could you be loved, No Woman No Cry ή το υπέροχο, θρησκευτικού περιεχομένου, Redemption Song! Τελευταία φορά που άκουσα reggae με τις ώρες, θέλοντας και μη, ήταν πέρσι το καλοκαίρι σε coffee- shop του Άμστερνταμ, όπου εκεί που την είχα αράξει και δε σάλευα απ' το κάθισμα μου, μου την έπεσε ένας μαύρος ρασταφόρος να αγοράσω το cd του! Ψιλοτρόμαξα έτσι που μου χάλασε την ησυχία μου, πήρα δύο και όχι μόνο ένα cd κι αυτός άρχισε να μου κάνει υποκλίσεις, λέγοντας God bless you και μετά έφυγε ευχαριστημένος! Ο Κοτονιάς από τα Μακρινά Ξαδέρφια μου έλεγε κάποτε πώς ένας dj σε παμπ του χωριού του, έπαιζε συνέχεια το Could you be loved και οι σαράντα βλάχοι λικνίζονταν ρυθμικά. Στο τέλος του κομματιού, πήγαινε κάθε φορά ένας πιο θερμόαιμος τύπος και έλεγε του dj εϊ, ξαναβάλ' την Κουτσουμπίλα να χουρέψουμ'...Και η Κουτσουμπίλα, όπως θα καταλάβατε, είναι η βλάχικη προφορά του Could you be loved! Επιπλέον, ουδέποτε μπόρεσα να καταλάβω το πώς πίσω από τους νωχελικούς ρυθμούς της reggae κρύβονταν επαναστατικά μηνύματα. Ο Μάρκος Κούμαρης των Locomondo μού γνωστοποίησε πριν μερικούς μήνες πως η όποια επαναστατικότητα της μουσικής αυτής έγκειται περισσότερο στη φιλοσοφικο- θρησκευτική θεωρία της, που θέλει τους μαύρους σκλάβους της να επιστρέφουν στην Αιθιοπία, τη Γη της Επαγγελίας τους! Γνωρίζω και εκτιμώ τα πολύ βασικά περί reggae- τον Peter Tosh με το θρυλικό Legalize it, τον Dillinger με το Cokane in my brain, τους Wailers στη μετά Marley πορεία τους- όμως ο Bob Marley, τον οποίο ανακάλυψα και άκουσα πολύ μέσω της rock, παραμένει άθικτος ακόμη στη σφαίρα του μύθου!

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ!

Δηλώνω ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ με τη Σωτηρία Λεονάρδου! Με τα μεγάλα εκφραστικά της μάτια, το τεράστιο ταλέντο της, τη δύναμη της να σαρώνει τη σκηνή, την κίνηση της, το ένστικτο της να αφήνεται ρεπερτοριακά σε καινούργιους συνθέτες, το ατίθασο και το ροκ, όπως και το ευαίσθητο του χαρακτήρα της. Χθες βράδυ στο Rodeo, τα έδωσε όλα! Για τελευταία φορά στη συνεργασία μας από τότε που ενσάρκωσε τη Γιώτα Γιάννα, όπως την ήθελε ο Γιώργος Χρονάς στο θεατρικό του μονόλογο. Ήταν κι αυτό το κομμάτι, το πρώτο από τα δύο του Λάκη Παπαδόπουλου, που το τραγούδησε με τέτοιο διονυσιασμό...Κοκκάλωσα κοιτώντας την! Και το Ουλαλούμ του Νικόλα Άσιμου και του Γιάννη Σκαρίμπα- είναι η μοναδική τραγουδίστρια που δικαιούται να τραγουδά τον αυτόχειρα τραγουδοποιό! Τον έζησε, κάνανε δίσκο μαζί, έστω κι αν βγήκε μετά το θάνατο του. Κι εκείνη η κασέτα με τον αναρχικό χιουμοριστικό ύμνο Είμαστε τρομοκράτες!, που το τραγουδάνε ντουέτο οι δυο τους, έχει λιώσει σχεδόν στο ήδη χαλασμένο κασετόφωνο μου- απομεινάρι κι αυτό μιας άλλης εποχής, που πέρασε ανεπιστρεπτί.

Θαυμάζω τη μοναχικότητα της Σωτηρίας. Το πρόγραμμα που έχει βάλει στη ζωή της. Το ό,τι ξυπνάει στις έξι κάθε πρωί και ασχολείται με τη γιόγκα και τις πολεμικές τέχνες. Τα μπάνια που θα ξεκινήσει από την άλλη εβδομάδα στον κοντινό της Φλοίσβο στο Φάληρο, ως γέννημα- θρέμμα Φαληριώτισσα. Κι ακόμη περισσότερο, τη φρίκη που τραβάει όταν για τον επιούσιο τραγουδά σε ρεμπετάδικα και σε λαϊκές μουσικές σκηνές. Άσχετα αν είναι το πρώτο όνομα, μεταξύ και άλλων πρώτων ονομάτων κι ο κόσμος πηγαίνει ν' ακούσει αυτήν! Την ερμηνεύτρια του Καίγομαι- Καίγομαι και της Μπουρνοβαλιάς του Σταύρου Ξαρχάκου και του Νίκου Γκάτσου από το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη. Ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας του Ρεμπέτικου να ανήκει στη Σωτηρία! Εκείνη έγραψε το σενάριο, συνομιλώντας από πριν με πρόσφυγες μικρασιάτες. Εκείνη έγραψε την ιστορία των πιο αγαπημένων νεορεμπέτικων μέσα στο ελληνικό τραγούδι. Ο Φέρρης πρόσθεσε τη μεγάλη αγάπη του για τη μουσική, την αδιάκοπα επαναστατημένη ψυχοσύνθεση του και την αξεπέραστη σκηνοθετική ματιά του!

Το Rodeo της πήγε πολύ της Σωτηρίας! Την έβλεπα στο καμαρίνι κυκλωμένη από τις αφίσες punk και rock συγκροτημάτων! Αυτό είναι το φυσικό ντεκόρ της, πιο πολύ ακόμη κι από έναν, εικαστικά άψογο σχεδιασμένο, ρεμπέτικο προπολεμικό τεκέ. Και χθες ήρθαν πολλοί φίλοι, ο ηθοποιός Ηλίας Λογοθέτης, που τραγουδάει στο δίσκο τους με τον Πάνο Φορτούνα. Η Άλκηστη, η πιανίστα που συνόδευε χρόνια πριν τη Σωτηρία σε συναυλίες στη βόρεια Ελλάδα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με πήρε από κάτω. Σκεφτόμουν ό,τι όλο αυτό τελειώνει. Τι μένει; Η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων και μια ενδεχόμενη καινούργια συνεργασία μας από την ερχόμενη σαιζόν σε κάτι τελείως διαφορετικό και πιο ολοκληρωμένο. Ή, σωστότερα, αυτό που μένει είναι η συνειδητοποίηση για ακόμη μία φορά τού πόσο δένομαι συναισθηματικά με τους ανθρώπους. Καλύτερα μια γιορτή από φίλους παρά μια μεγάλη οικογένεια...έλεγε ο Jim Morrison, του οποίου το Roadhouse Blues απογείωσε χθες η Σωτηρία. Το τέλος των παραστάσεων του Βελούδινου Υπόγειου της Γιώτας Γιάννα, εκεί, στο υπόγειο του Rodeo, με κάνει σήμερα να νιώθω σαν παιδί που φεύγει από το γυμνάσιο και ετοιμάζεται να πάει στο λύκειο, χάνοντας τους αγαπημένους φίλους του...

* Οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι της Ευδοκίας Χρυσοβέργη

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΕΚΤΟΡΑΣ ΛΥΓΙΖΟΣ ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Με τον Έκτορα Λυγίζο γνωριστήκαμε το 2002 στο φεστιβάλ Δράμας, όπου είχαμε συμμετάσχει με τις πρώτες μικρού μήκους ταινίες μας. Είχε κάνει μία ταινία που λεγόταν Εσωτερικό σπιτιού με γυναίκα που καθαρίζει μήλα (Λεπτομέρειες), η οποία είχε φύγει από το φεστιβάλ με τρία- τέσσερα από τα σημαντικότερα βραβεία του! Η δεύτερη ταινία του λεγόταν Αγνά Νιάτα και αν κλικάρετε στο προφίλ μου, θα δείτε ό,τι την έχω τοποθετήσει ως μία από τις αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες. Τα Αγνά Νιάτα μάλιστα είχαν ενταχθεί στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του φεστιβάλ Βενετίας εκείνης της χρονιάς! Με τον Έκτορα κάνουμε ένα τελείως διαφορετικό σινεμά κι ίσως γι' αυτό εμένα προσωπικά μου αρέσουν οι ταινίες του: αυτός δε χρησιμοποιεί καθόλου, μα καθόλου μουσική. Η εξέλιξη των, φαινομενικά ψυχρών, ιστοριών του επιτυγχάνεται μέσω του εσωτερικού ρυθμού που καταφέρνει κάθε φορά να φτιάξει, ενός διάχυτου μινιμαλισμού και των ερμηνειών που αποσπά από τους ηθοποιούς του. Εγώ, πάλι, τρελαίνομαι να δίνω πλάνα μου σε συνθέτες να τα επενδύουν με τις νότες τους! Δουλεύει πολύ με τους ηθοποιούς ο Έκτορας, μεταφέροντας τη θεατρική παιδεία του στο συγκεκριμένο κομμάτι της κινηματογραφικής δουλειάς του. Το ό,τι εργάστηκε ως βοηθός του Λευτέρη Βογιατζή στο θέατρο, δεν τον εμπόδισε να αντιμετωπίζει σαν ένα τελείως διαφορετικό μέσο έκφρασης τον κινηματογράφο. Έχει σκηνοθετήσει κι ο ίδιος θεατρικές παραστάσεις στο Αμόρε κυρίως, οι οποίες τον καθιέρωσαν σταδιακά σαν έναν από τους πιο πρωτοποριακούς νέους σκηνοθέτες μας. Δεν είμαστε πολύ φίλοι με τον Έκτορα, δε βγαίνουμε έξω, δε συναντιόμαστε συχνά, μα περιέργως αυτό το παιδί συμμετέχει ενεργά σε ό,τι κάνω, βοηθώντας ουσιαστικά. Στο ντοκιμαντέρ Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ, όχι μόνο κράτησε τα πιο ενημερωμένα ραπόρτα (ειλικρινά δεν έχω ξαναδεί τόσο ικανό σκρίπτ στα τόσα χρόνια που μπλέχτηκα με τα κινηματογραφικά), αλλά δέχτηκε με χαρά να τον

βάλει κάτω η μακιγιέζ φίλη μας Εύη Ζαφειροπούλου, να του φορέσει μια περούκα και να τον κινηματογραφήσουμε ως χίπη, επί της Ηπείρου, με παραμορφωτικό ψυχεδελικό φακό.

Στο ντοκιμαντεράκι πάλι που τραβήξαμε για τον Ιάπωνα rocker Damo Suzuki- και που όπως όλα δείχνουν θα το' χω έτοιμο για το φετινό φεστιβάλ Δράμας- τον έβαλα να κρατάει ένα μεγάλο τηγάνι, μοιράζοντας μπάμιες στον κόσμο! Να μην παραλείψω να αναφέρω και ένα ταξίδι με τραίνο πριν μερικά χρόνια, κατά την επιστροφή από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στην Αθήνα, καθ' όλη τη διάρκεια του οποίου ήμασταν μεθυσμένοι με τον ηθοποιό Θάνο Σαμαρά να φωνάζει Απαιτώ να εξαφανιστούν όλα τα βρωμοφάνταρα από το όχημα εδώ και τώρα! Χώρια που μέσα στο μεθύσι και το χαβαλέ, μας είχε πιάσει όλους μια ακατανίκητη επιθυμία να...κακοποιήσουμε τη Βουλγάρα καθαρίστρια του τραίνου, που είχε την ατυχία να επισκεφτεί το βαγόνι μας! Απίστευτο γέλιο! Φέτος ο Έκτορας Λυγίζος καταπιάστηκε για τα καλά με τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο. Τις μέρες αυτές σκηνοθετεί στο BIOS της Πειραιώς τον Τροβατόρε του Verdi σε μια πρωτοποριακή εκδοχή, που ξεκίνησε ως ιδέα από τη θεατρική ομάδα Οι όπερες των ζητιάνων! Από την ερχόμενη εβδομάδα, επίσης, ξεκινάει πρόβες για τους δικούς του Βρυκόλακες του Ίψεν, μια ανάθεση που του έγινε από το Φεστιβάλ Αθηνών, κατόπιν δικής του πρότασης. Ακόμη δεν έχω δει τον- κατά Έκτορα- Τροβατόρε στο BIOS, αλλά σκοπεύω να πάω μεσ' στις επόμενες μέρες μαζί με τον σκηνοθέτη- maitre της όπερας Βασίλη Νικολαΐδη, ο οποίος πολλά έχει ακούσει για το ταλέντο του σκηνοθέτη φίλου μου και με ρωτούσε σχετικά. Εσείς, πάντως, όσοι είδατε ήδη την παράσταση ή προτίθεστε να το κάνετε, συντονιστείτε αύριο Κυριακή 11 Μαΐου Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.30- 22.00 το βράδυ! Καλεσμένος μου θα είναι ο Έκτορας Λυγίζος κι έχετε ν' ακούσετε πολλά για τον τρόπο που ασκεί την ιδιαίτερη τέχνη του. Ενδιαμέσως της κουβέντας μας, θα σας παίξουμε πολύ Verdi, αλλά και Placebo, Massive Attack, Tom Waits, Johnny Cash και Θανάση Παπακωνσταντίνου!

* Πάντως, εγώ του την είπα την αμαρτία μου του Έκτορα...Η σχέση μου με την όπερα είναι όπως αυτή ενός ελέφαντα με το μαντολίνο! Το ίδιο κι εγώ μέχρι πρότινος, μου απάντησε!

ΤΟ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΓΙΑΝΝΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ ΒΡΑΔΙΕΣ ΣΤΟ RODEO ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΧΕΫΔΕΝ!

Στην αφίσα αναγράφεται Μετά την επιτυχία στο ΚΥΤΤΑΡΟ οι παραστάσεις θα συνεχιστούν για ένα μοναδικό διήμερο στο RODEO! Μην τρελαίνεστε, παίδες, διαφημιστικό κολπάκι είναι! Εντάξει, δε λέω, καλά πήγαμε, αλλά δε χάλασε κι ο κόσμος κιόλας! Έδωσα μάλιστα και μια συνέντευξη στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ (άκουσον, άκουσον!), που ξανακυκλοφορεί κι αυτό εντός ολίγων ημερών, όπου ενέταξαν τις παραστάσεις του μονόπρακτου του Χρονά σαν ένα από τα καλύτερα θεατρικά events του χειμώνα με ηρωίδα γυναίκα καλλιτέχνιδα του ελληνικού τραγουδιού (τη Γιώτα Γιάννα, τον θηλυκό Iggy Pop όπως πολύ εύστοχα τη χαρακτήρισε η φίλη μας η candyblue)! Απόψε και αύριο, η παράσταση μαζί με το live της Σωτηρίας Λεονάρδου και του Πάνου Φορτούνα μεταφέρονται στο Rodeo, το μεγαλύτερο αδερφάκι του Κύτταρου! Μεγαλύτερο από ηλικιακή άποψη, εφόσον το Rodeo στην πλατεία Βικτωριας ήταν το πρώτο rock- club που άνοιξε στην Αθήνα το 1968, δυο χρόνια πριν κι από το Κύτταρο. Σας περιμένουμε απόψε και αύριο, λοιπόν, με εμένα αυτοπροσώπως να κρατώ τον μικρό ρόλο του Γιώργου Χρονά, μια και ο συγγραφέας μας θα βρίσκεται μέχρι αργά στην Έκθεση Βιβλίου επί της Αρεοπαγίτου. Πάω τώρα να αγοράσω κι εγώ το καινούργιο δίφωνο με τη...Βιτάλιεν στο εξώφυλλο- είμαι περίεργος για το lay out της συνέντευξης της Πλάτωνος- μετά, ηχογράφηση της κυριακάτικης ραδιοφωνικής εκπομπής με τον φίλο σκηνοθέτη Έκτορα Λυγίζο κι ακολουθεί η παράσταση στο Rodeo! Πολλές καλημέρες!
* Μόλις πήρα το δίφωνο. Εντυπωσιακό το μέγεθος και το lay out, αλλά όπως είπε και η αρχισυντάκτρια, η αγαπητή μου Μαριάνθη Πελεβάνη, από το επόμενο τεύχος, θα δίνεται προσφορά και ένα...καροτσάκι για να το κουβαλάτε άνετα! Κι αυτή τη στιγμή, από το cd- player ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος τραγουδά Να' χαν οι καρδιές αμπάρες, διαδεχόμενος τον Κώστα Παυλίδη του κυπουργικού Rom!

ΤΟ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΜΕΝΟ ΔΙΦΩΝΟ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ!

Ξαναβγαίνει αύριο μετά από ενάμισι μήνα διακοπής της κυκλοφορίας του! Οι εργασίες...αναστήλωσης του αποπερατώθηκαν κι έτσι το νέο δίφωνο αφενός παρέμεινε πιστό στις αρχές του, αφετέρου όμως υπέστη κάποιες αλλαγές. Η τιμή του, πρώτα απ' όλα. Από τα 6 ανεβαίνει στα 9,5 ευρώ. Ως δώρο δε θα δίνεται πλέον ένα, αλλά δύο cd και ένα dvd. Στο συγκεκριμένο, 151ο αισίως, τεύχος θα υπάρχει ένα cd με ελληνικά τσιγγάνικα τραγούδια (από Ελένη Βιτάλη μέχρι το Rom του Κυπουργού), ακόμη ένα cd -το πρώτο από μια σειρά αφιερωμένη σε Έλληνες τζαζίστες- και σε dvd, οι Τσιτσάνη Διάλογοι του Σταύρου Ξαρχάκου με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής. Στο εξώφυλλο, η Ελένη Βιτάλη σε τρυφερό ενσταντανέ με τον Γιάννη Σπάθα. Οι δυο τους συνεργάστηκαν στον τελευταίο δίσκο της τραγουδοποιού και ερμηνεύτριας, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Όσο για τα περιεχόμενα, σας παροτρύνω να το πάρετε, για να διαβάσετε τη συνέντευξη που μου παραχώρησαν η Λένα Πλάτωνος και ο Γιώργος Χρονάς. Ούτως ή άλλως, από δω σε λίγες εβδομάδες θα αναρτήσω ολόκληρη τη συνέντευξη, με το director's cut που λένε! Σας λέω μόνο ό,τι θα είναι διπλή σε έκταση απ' αυτή που φιλοξενείται στο δίφωνο! Υπάρχουν ακόμη συνεντεύξεις με τον Μίλτο Πασχαλίδη (κι αυτή δική μου είναι), τα Υπόγεια Ρεύματα, το κιθαριστικό ντουέτο Νότης Μαυρουδής- Παναγιώτης Μάργαρης, το νέο συγκρότημα WC κ.α.
Καλή συνέχεια ή μάλλον καλή αρχή!

ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ...

Με χαρά ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση της γητεύτριας για τη δημοσίευση ενός χειρόγραφου ποιήματος που αγαπώ ιδιαίτερα! Πόσο καιρό- αλήθεια- είχα να γράψω κάτι σε χαρτί; Ανατρέχω καμιά φορά σε κάτι παλιά ολόκληρα τετράδια που τα γέμιζα ως παιδί με κείμενα και διάφορες σημειώσεις και μια απορία μου δημιουργείται για το πώς τα κατάφερνα ή για το πού έβρισκα τόσο χρόνο τότε. Αδιανόητο μου φαίνεται σήμερα, την εποχή της ηλεκτρονικής επανάστασης, όπου όλα γίνονται κανονικά σχεδόν με το πάτημα μόνο ενός κουμπιού...
Μεταβιβάζω, λοιπόν, την πρόσκληση της γητεύτριας στον celsius33, τον greek gay- lolita, τη maira del mar, την Ισμήνη Μπονάτσου, τον Θράσο, τον Αντώνη, την tractatus, τον Alps, τον Giousouroum και τον Μάκη. Αναμένω με ζωηρό ενδιαφέρον τη δημοσιοποίηση της ιδιόχειρης γραφής τους!

(για το http://www.autographcollectors.blogspot.com/)

Η ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΥ ΜΟΥΤΣΑΤΣΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ...

Βράδυ Δευτέρας, ανοιξιάτικο, γι' αυτό και αποφάσισα να μην το χαλάσω μέσα στο Κύτταρο με εξορκισμούς και δαίμονες α λα ελληνικά. Βρέθηκα στο Vox, στα Εξάρχεια, για ένα ζεστό τσάι κι από κει ο δρόμος με έβγαλε στην οδό Αθηνάς, μέσα στην κρεαταγορά. Από παιδί μου άρεσαν οι κρεαταγορές, οι ιχθυόσκαλες και γενικά οι πολύβουοι χώροι, όπου οι εργάτες μαζεύονται, συναλλάσσονται ή απλά φωνασκούν. Με ήλκυαν ακόμη και οι καυγάδες, να τους βλέπω, όχι να συμμετέχω, ενώ μέχρι σήμερα ποτέ δεν επιχείρησα να χωρίσω δυο ανθρώπους που μαλώνουν. Για να πιαστούν στα χέρια δυο άνθρωποι, κάποιους λόγους θα έχουν. Εδώ το έθιξε ο μέγας Αντονιόνι όταν έβαζε την ψυχωτική Μόνικα Βίτι να παρεμβαίνει άνευ λόγου στον, εξίσου άνευ λόγου, καυγά δύο αντρών, ο οποίος ήταν όμως αναπόσπαστο μέρος της μίζερης καθημερινότητας και της βιοπάλης τους, εμείς θα βγούμε ξαφνικά ως αλτρουιστές και ήρωες; Το αποψινό πέρασμα απ' την Αθηνάς μου θύμισε ένα στέκι που δεν υπάρχει πια κι έναν άλλο πολύ πρωτότυπο καυγά, του οποίου υπήρξα μάρτυρας. Θα ήταν 1994- 95, ανατρέχω ξανά στα φοιτητικά χρόνια στη σχολή κινηματογράφου. Ακριβώς μέσα στην κρεαταγορά, στο κέντρο της, ανέβαινες μια τεράστια μεταλλική σκάλα. Όταν έφτανες στο τέρμα της, έβγαινες σε μια υπέργεια ταβέρνα, που δύσκολα θα την ανακάλυπτε ανθρώπου μάτι. Οι πολλές γλάστρες και τα ψηλά, αν και παραμελημένα, φυτά, έρχονταν σε πλήρη αντιδιαστολή με το μουντό και γκρίζο βιομηχανικό τοπίο, στο οποίο βρισκόσουν. Ήταν η περίφημη ταβέρνα του Μουτσάτσου- έτσι την ξέραμε κι έτσι τη λέγαμε. Για μένα το μέρος αυτό υπήρξε αφενός ό,τι πιο λούμπεν είχα ζήσει και αφετέρου ό,τι πιο ουμανιστικό. Ο ιδιοκτήτης, ο Μουτσάτσος με τ' όνομα, σε υποδεχόταν σε ένα μισοκατεστραμμένο θρανίο που το' χε ως γραφείο του! Σχετικό το υποδεχόταν, αφού συχνά ήταν τόσο μεθυσμένος από ουίσκι που δεν μπορούσε να ξεχωρίσει άνθρωπο! Είχε όμως τον τρόπο του να επιβάλλει τη δική του τάξη στο μαγαζί του! Σ' αυτή την ανορθόδοξη ταβέρνα, ποτέ δεν πλήρωνες για να φας! Πήγαινες ο ίδιος έτοιμο το φαΐ σου και γινόταν κανονικό συσσίτιο! Απ' ότι θυμάμαι, μάλιστα, πέντε- δέκα φορές που' χα πάει κι εγώ, πάντα κάποιο ψάρι θα κρατούσα ή καμιά μπριζόλα. Τα πετάγαμε σε μια αξιοθρήνητη ψησταριά και μέχρι να ψηθούν γινόμασταν φέσι ομαδικώς, ανακατεύοντας μπίρες, κρασί και τσίπουρο. Για ένα διάστημα, ο Μουτσάτσος είχε γίνει ο ήρωας της νιότης μου! Όχι για κανένα άλλο λόγο, μα για το εξής γεγονός: τρεις μέρες την εβδομάδα- νομίζω, κάθε Τετάρτη, Παρασκευή και Κυριακή- τάιζε δωρεάν όλους τους άστεγους και τους περιθωριακούς τύπους της Αθήνας! Αγόραζε από βραδίς συκωτάκια πουλιών, που ήταν πάμφθηνα, ενώ όλο και έκλεβε καμιά βοδινή συκωταριά που ξέμενε από την κρεαταγορά, ακριβώς από κάτω του.

Μαζί με ρύζι, τα πέταγε όλα, χαρμάνι, σε ένα μεγάλο καζάνι και έτρωγε τσάμπα κόσμος και κοσμάκης. Μιλάμε, για αλκοολικούς και πόρνες, θηλυκές κι αρσενικές. Το ωραιότερο ήταν ό,τι υπήρχε και ιεραρχία στο, 15θέσιο περίπου, τραπέζι που άπλωνε! Μια φορά, ένας μπεκρής ονόματι Παυλέας έφαγε τη μερίδα του και πήγε να τσιμπήσει κι απ' το πιάτο ενός άλλου φουκαρά ομοτράπεζου που' χε πεταχτεί κάπου για λίγο. Άσ' το κάτω το φαΐ του αλλουνού, μη σου γαμήσω την Παναγία! ούρλιαξε ξαφνικά ο Μουτσάτσος, έτοιμος να αρπάξει απειλητικά το μαχαίρι απ' το τραπέζι. Μιαν άλλη φορά, πάλι, είχε τελειώσει ένα ξενέρωτο cocktail party (απ' αυτά τα μικροαστικά, στη Στοά της Πατησίων) που ακολούθησε την πρεμιέρα της ταινίας ενός φίλου κι ένιωσα την ανάγκη να πάω να καθαγιαστώ στην ταβέρνα του Μουτσάτσου με τους λούμπεν κατάπτυστους φίλους μου. Τη βραδιά εκείνη ένας τρομερός τραβεστί με γούνα είχε καταφτάσει, παίρνοντας κι αυτός τη θέση του για πρώτη φορά στον κύκλο των χαμένων κορμιών! Φυσικό ήταν μάλλον να μην ενθουσιαστεί και πολύ ο άνθρωπος με το πιλάφι της συμφοράς και τα συκωτάκια

που του πρόσφεραν. Ως αντίδραση, ξίνισε τα μούτρα του και άναψε τσιγάρο, προκαλώντας και πάλι την έκρηξη οργής του ιδιοκτήτη! Ο Μουτσάτσος ανέβηκε σε μία καρέκλα και μέσα στη μόνιμη κατάσταση φθοράς και αφθαρσίας που βρισκόταν, μπόρεσε να αρθρώσει Πούστη, φάε το φαΐ σου και βούλωστο! Τα λόγια του αυτά με τη σειρά τους προξένησαν την αντίδραση της Εύης, πενηντάρα- τότε- λεσβία και περιθωριακή δικηγορίνα, η οποία μεσ' στο μεθύσι της και με γλώσσα που πλατάγιζε, θεώρησε καλό να υπερασπιστεί τον τραβεστί ομοτράπεζο της! Την κοιτούσα κι εγώ και απορούσα πώς είχε το κουράγιο, στην τόση παρακμή της,

για ακτιβισμό οποιουδήποτε τύπου...Μην του μιλάς έτσι, επειδή ντύνεται αλλιώτικα από σένα! είπε με περισπούδαστο ύφος κι όλοι περιμέναμε να γίνει πραγματικά το έλα να δεις από τη μεριά του Μουτσάτσου. Όμως, ο πούστης- όπως τον αποκάλεσε καταδηλωτικά ο εντολοδόχος του- παραδόξως τα έβαλε με τη λεσβία την Εύη! Κάνε στην άκρη, κυρά μου δίτρυπη, της είπε, εμείς θα τα βρούμε με το παλικάρι εδώ! Αυτή η βρισιά, το δίτρυπη, μου έμεινε από τότε ως ό,τι πιο υποτιμητικό και αδιάντροπο είχα ακούσει για τη γυναικεία ύπαρξη! Δεν ξέρω αν τελικά ο χοντροειδής Μουτσάτσος τα βρήκε με τον χοντροειδέστατο τραβεστί, αυτό που θυμάμαι πάντως είναι να πιάνονται στα χέρια λεσβίες με μπεκρήδες, πούστηδες με άστεγους, ψάθινες καρέκλες στον αέρα μαζί με διαλυμένους κολιέδες και τα πλακάκια του δαπέδου γεμάτα πατημένα συκωτάκια! Κοιτούσα όλον αυτόν το θίασο του αλλόκοτου και παρακαλούσα να εμφανιστεί απ' το υπερπέραν ο Μπουνιουέλ να κινηματογραφήσει το σπάνιο θέαμα! Εκείνο το βράδυ που γύρισα σπίτι, μπήκα κατ' ευθείαν για μπάνιο και για πολλές μέρες μετά έπεφταν ρύζια όποτε καμιά φορά χτένιζα κι εγώ τα πλούσια μακριά μαλλιά μου...Ένιωθα το κεφάλι μου σα βρώμικη κατσαρόλα, αλλά ποιος νοιαζόταν για καλλωπισμούς, όταν στα είκοσι του βίωνε τόσο εκ των έσω τη μαγεία του περιθωρίου; Κι η μάνα μου στην πόρτα να μου ανοίγει, να με βλέπει πάντα μεθυσμένο και να ρωτάει όλο οίκτο με τι παρέες έχεις μπλέξει, παιδί μου, αγωνιώ κι ανησυχώ! Υπήρχαν φορές που απαντούσα της μάνας, της εξηγούσα την επόμενη με τον πρωινό μας καφέ, όταν της διηγούμουν χαρτί και καλαμάρι τις χθεσινοβραδινές περιπέτειες στα λημέρια της φαινομενικής αυτοκαταστροφής μου. Κι εκείνη γελούσε, έως και διασκέδαζε αφάνταστα, θα τολμούσα να πω! Απόψε, πάντως, μελαγχόλησα στη βόλτα μου στην κρεαταγορά της οδού Αθηνάς. Βρήκα την τεράστια μεταλλική σκάλα, αν και χρειάστηκα λίγο χρόνο για να θυμηθώ που ακριβώς βρισκόταν. Την ανέβηκα μέχρι πάνω. Στο τέρμα της, ούτε λουλούδια, ούτε τίποτα. Κλειστή και έρημη η ταβέρνα. Μόνο το γραφείο του Μουτσάτσου ξαναείδα, πιο παρατημένο από ποτέ. Ένιωσα λίγο σαν τον παρανοηκό Τζακ Νίκολσον στη Λάμψη του Κιούμπρικ, που έβλεπε μόνο αυτός τους νεκρούς από το προσωπικό του ξενοδοχείου, ολοζώντανους μπροστά του! Έτσι κι εγώ, αντίκρισα πρόσκαιρα τον Μουτσάτσο και ένα τσούρμο παραιτημένους να περιμένουν να φάνε απ' τα χέρια του. Ανάμεσα τους ήταν και ο Πόε, ο Λάβκραφτ, ο Μπος και ο Μπέικον!

Πως αλλάζουν έτσι μέσα στα χρόνια οι καταστάσεις, οι χώροι και οι άνθρωποι; Τι ειν' αυτό που έχει τη δύναμη να μας συνδέει συναισθηματικά κάθε φορά με το εφήμερο, το πεπερασμένο; Ο Μουτσάτσος, λέει, πέθανε κι αυτός πριν μερικά χρόνια. Συκώτι τάιζε το λούμπεν προλεταριάτο της Ομόνοιας, μα το δικό του συκώτι έγινε παντόφλα στο τέλος από το οινόπνευμα. Με τις σκέψεις αυτές, που μόλις σας παρέδωσα, πήρα το ταξί του γυρισμού. Στη διαδρομή, όλα μου φαίνονταν μάταια και άχαρα. Κόσμος πολύς με πανάκριβα αυτοκίνητα είχε κλείσει το δρόμο από το κλαμπ πίσω από τον Ναό του αοιδού Πλούταρχου στην Πειραιώς. Κάποτε, πιο νέος, τους εχθρευόμουν απίστευτα όλους αυτούς. Τους θεωρούσα υπεύθυνους για τα μύρια κακά της νεοελληνικής κοινωνίας. Σήμερα, απλά αδιαφορώ. Όταν βρίσκομαι σε αυτοκίνητο, όποτε περνάω από δίπλα τους ή πέφτω πάνω τους, κλείνω πάντα τα μάτια μου και προσπερνάω...

...αντί φωτογραφίας...

με τη Sunny Μπαλτζή στο στούντιο Στο Κόκκινο 105,5

Κυριακή 4 Μαΐου 2008, 22.30 μ.μ.

Η SUNNY ΜΠΑΛΤΖΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Τη γνωρίσαμε ως στιχουργό μερικών από τα ωραιότερα σύγχρονα ελληνικά τραγούδια (οι Μάγισσες με ομπρέλες της Αρλέτας μαζί με την Τσίχλα δίχως ζάχαρη του Λάκη Παπαδόπουλου είναι δύο από τα αγαπημένα μου)! Τραγουδοποιός κι η ίδια, με τρεις δίσκους στο ενεργητικό της και με το τελευταίο άλμπουμ της, το Jet Lag σε παραγωγή του Γιάννη Αγγελάκα, η Sunny Μπαλτζή είναι μια ξεχωριστή περίπτωση εναλλακτικής καλλιτέχνιδας και performer μέσα στην εγχώρια ηλεκτρική σκηνή! Αυτή την Τετάρτη, 7 Μαΐου, θα εμφανιστεί στο Κύτταρο μαζί με τους Santa Fila, την προσωπική της μπάντα, αλλά και τους Delightful για support γκρουπ. Ως guest, επίσης, τη σκηνή θα μοιραστεί μαζί τους και ο Dirk Polak από το ολλανδικό συγκρότημα Mecano! Για όλα αυτά θα συζητήσουμε απόψε Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.30- 22.00 το βράδυ, αφού η Sunny Μπαλτζή θα είναι καλεσμένη της εκπομπής μου. Συντονιστείτε, αλλά δείτε πριν και το φανταστικό αιματώχρουν industrial κλιπ της ανάρτησης, που σκηνοθέτησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης!

ΠΑΡΙΣΙ, ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ...

Τα Νέα σήμερα έδωσαν δώρο πολύτιμο ένα παλιό ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ που αναζητούσα εδώ και πολύ καιρό! Πρόκειται φυσικά για τις Μεγάλες Νύχτες, Μικρά Ξημερώματα (Grands soirs et petits matins) που γυρίστηκαν το 1968, μα θεωρούνται ταινία του 1978, καθώς αποκαλύφθηκαν μια δεκαετία αργότερα, όταν δηλαδή είχε κοπάσει όλη εκείνη η ευφορία από τον Μάη του ΄68. Το Εδώ Πολυτεχνείο! των Γάλλων, ένα Εδώ Πολυτεχνείο! κοσμοϊστορικής σημασίας, γυρισμένο από τον Αμερικανό φωτογράφο William Klein, που τότε ζούσε στο Παρίσι. Ήταν η ίδια ακριβώς εποχή που οι Aphrodite's Child με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και τον Ντέμη Ρούσσο, καταλάμβαναν τη δεύτερη θέση στα γαλλικά charts μετά τους Beatles! Δείτε το βιντεάκι- αποδεικνύει πόσο εκλεπτυσμένο γούστο, έστω και στη flower- pop μουσική, είχαν ανέκαθεν οι φίλοι μας οι Γάλλοι...

Γυρνώντας στο ντοκιμαντέρ του Klein- ομολογουμένως, πολύ καλή η ποιότητα της εικόνας από τη μεταφορά της κόπιας σε dvd- θα λέγαμε πως σαράντα χρόνια μετά παραμένει η αρτιότερη καταγραφή της σύγχυσης, του ενθουσιασμού, του πολεμικού κλίματος και των αλλεπάλληλων διαβουλεύσεων που πυροδότησε η μεγάλη φοιτητική εξέγερση στο Καρτιέ Λατέν. Ξεκινώντας από τα πρώτα επεισόδια στη Σορβόννη μέχρι την κατάληψη του θεάτρου Odeon, με μια εντυπωσιακή ζουρναλίστικη αμεσότητα, ο φακός του Klein βγαίνει στους δρόμους, αιχμαλωτίζει στην αιωνιότητα τις συγκρούσεις των σπουδαστών με την αστυνομία, διαφυλάσσει τα μοναδικά συνθήματα στους παρισινούς δημόσιους τοίχους, μεταδίδει πάθος, συναίσθημα, νοσταλγία και επαναστατικότητα.

Από την ταινία παρελαύνουν ο τότε Γάλλος πρόεδρος Σαρλ Ντε Γκωλ, μέσω των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών ομιλιών του, ενώ ο σκηνοθέτης Αλέν Ρενέ καταθέτει τη δική του γνώμη για το ηλεκτρισμένο κλίμα των ημερών και τον Μάη του ΄68 ως σαφές κίνημα. Ο κόσμος της τέχνης και ειδικότερα του κινηματογράφου ήταν αυτός που συμμετείχε πιο ενεργά στο πιο επαναστατημένο χάππενινγκ που γνώρισε ο πλανήτης κατά τον 20ο αιώνα. Την επόμενη χρονιά στις ΗΠΑ θα γινόταν το τριήμερο φεστιβάλ Peace & Music του Woodstock και ο μεγάλος Αντονιόνι θα συνέθλιβε όλα τα σύμβολα του καταναλωτισμού μέσα από μια τεράστια ψυχεδελική έκρηξη στο Zabriskie Point του 1970!

Λέω τώρα να κλείσω το post αυτό με αποσπάσματα από ένα υπέροχο ποίημα του Charles Bukowski σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα! Απολύτως εντός κλίματος! Έχει τίτλο Άλλη μια δύσκολη υπόθεση και θα το βρείτε στη συλλογή Τρόμου και αγωνίας γωνία:
Το Παρίσι-
θα' χεις ακουστά-
είναι μεγάλο. Οι κάτοικοι του φαίνονται πλούσιοι,
όμως αρκετά αποξενωμένοι:
καθένας
κι ένα μνημείο αδιαφορίας.
Παρ' όλα αυτά,
αν ερευνήσεις σε βάθος τούτες τις δομές,
θα δεις
πως ο φόβος
τούς έγινε συνήθεια...
Είμαι βέβαιος πως οι Γάλλοι
έχουν κάνει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα,
όμως μυρίζουν όλα
παρελθόν.
Τώρα
το να πας στο Παρίσι με σκοπό να κάνεις τέχνη
είναι σαν να κάθεσαι και να περιμένεις ν' ακούσεις
μια πεταλούδα να κλάνει...
Οι πόλεις πεθαίνουν
όπως και οι άνθρωποι,
μονάχα λίγο πιο αργά.
Γι' αυτό
όσοι ζουν σε νεκρές πόλεις
γεμίζουν με αδιαφορία
και φόβο.
Όταν πεθάνουν πραγματικά,
οι κηδείες είναι περιττές.
Παρίσι, δεν περίμενες τίποτε από εμένα.
Όμως εγώ περίμενα περισσότερα από εσένα.
Τώρα που γνωριστήκαμε
και ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο,
ας χωριστούμε
μ' ένα απλό αντίο.

Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ! ΜΠΡΡΡ...

Αυτό, ναι, είναι cult, είναι αντεργκράουντ! Ακόμη και πρωτοπορία, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος! Κοινώς, η προσπάθεια μετράει. Πριν λίγο καιρό, είχε έρθει από το Κύτταρο ο Σπύρος Σαμαράς, ένας 23χρονος νεαρός με καλλιτεχνικές σπουδές στην Αγγλία και ζήτησε το χώρο για να παρουσιάσει δύο θεατρικά projects εξ ονόματος της Borderline, της εταιρείας που έχει φτιάξει ο ίδιος. Και δεν τον δίνουμε το χώρο; πρότεινα του Γιακουμέλου, του ιδιοκτήτη. Ευκαιρία να κάνουν και μερικοί νέοι άνθρωποι την τρέλα τους! Πράγματι, λοιπόν, την Κυριακή αυτή, 4 του μήνα, θα γίνει πρεμιέρα με τον Μακάβριο έρωτα ενός Τυχαίου Αρλεκίνου, σπονδυλωτό μουσικοθεατρικό δρώμενο του Σαμαρά για να ακολουθήσει την επόμενη μέρα, Δευτέρα 5 Μαΐου, ο...Εξορκιστής! Αυτό, παιδιά, δεν το χάνω με τίποτα! Το κινητό μου ήδη έχει ανάψει από μηνύματα φίλων, που επίσης δε θέλουν να το χάσουν με τίποτα! Προβλέπεται να πέσει το γέλιο της αρκούδας! Όπου τη μικρή Ρέγκαν Μακ Νίλ θα υποδυθεί η Πέγκυ Δρακούλη, τη μητέρα της η Μαρία Δρακοπούλου και άλλοι τρεις ηθοποιοί, ο Νίκος Σκουλάς, ο Άγγελος Μαρκοζάνης και ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, θα ενσαρκώσουν τους ιερείς Καρρά, Μέρριν και τον...Βεελζεβούλ αυτοπροσώπως! Θα υπάρχει επίσης παράλληλη προβολή με video- art gothic αισθητικής, ενώ μετά το τέλος του συγκεκριμένου θεατρικού θα ακολουθήσει live από hard rock- υποθέτω- μπάντες! Όσοι πιστοί προσέλθετε, τούτη τη Δευτέρα! Εγώ πάντως επί της παρούσης βρίσκομαι στο γραφείο μου κι από πάνω στην πρόβα ακούγονται ξύλα που τρίζουν, ουρλιαχτά και μουγκρητά! Γρήγορα, φέρτε μου αγιασμό και τις προσευχές στον Άγιο Κυπριανό και την Αγία Ιουστίνη...

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ και ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

Ύστερα από τα...σχολιανά μου που άκουσα για τον Bukowski, ώρα είναι να παρουσιάσω ένα άλλο βιβλίο που κυκλοφορεί κι αυτό εδώ και λίγο καιρό, από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ. Σε έναν χαρτόδετο τόμο, λοιπόν, με έργο του Γιάννη Μόραλη στο εξώφυλλο, τοποθετήθηκαν οι δύο ποιητικές συλλογές του Μάνου Χατζιδάκι που είχαν πρωτοκυκλοφορήσει ξεχωριστά το 1966 και το 1982 αντίστοιχα. Η Μυθολογία είναι αυτή που έρχεται από τη δεκαετία του ΄60 και δεν έχει καμία σχέση με τον ομότιτλο κύκλο τραγουδιών σε στίχους Νίκου Γκάτσου, που βγήκε την ίδια ακριβώς χρονιά (το ΄66). Αντίθετα, στη Μυθολογία του Χατζιδάκι θα βρείτε ποιήματα του που είχαν γίνει τραγούδια από τον ίδιο ή και τον Νότη Μαυρουδή, παλαιότερα και μεταγενέστερα από την έκδοση του εν λόγω βιβλίου. Έτσι, ο δημιουργός ενέταξε στην πρώτη ποιητική συλλογή του ολόκληρο τον Κύκλο του CNS, που είχε ήδη γράψει από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ομοίως, μπορείτε να διαβάσετε το μεγαλύτερο μέρος των στίχων του που γέννησαν την Εποχή της Μελισσάνθης λίγα χρόνια αργότερα στις ΗΠΑ (ασχέτως αν τελικά το έργο ηχογραφήθηκε στα 1980), καθώς και όλα τα ποιήματα του που μελοποίησε το 1977 ο Μαυρουδής για το δίσκο Παιδί της Γης με την Αρλέτα και τον Ηλία Λιούγκο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν κατά τη γνώμη μου οι δύο κύκλοι ποιημάτων με τίτλο Monoprix και Τρία ρυθμικά τραγούδια για τον Ρόννυ. Τα δώδεκα ποιήματα που απαρτίζουν την ενότητα Monoprix αναφέρονται σε δώδεκα αντίστοιχα αντρικά πρόσωπα με έντονο τον ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα. Μια προέκταση των καβαφικών επιρροών του Μάνου Χατζιδάκι και ένα εγχείρημα ιδιαίτερα τολμηρό για τη συντηρητική κοινωνία της εποχής, μέσα στην οποία ο δημιουργός ήταν ιδιαίτερα φημισμένος ως μουσικοσυνθέτης. Στα Τρία ρυθμικά τραγούδια για τον Ρόννυ- που είναι κι από τα αγαπημένα μου ποιήματα της συλλογής- διακρίνονται ξεκάθαρα οι αναφορές του Χατζιδάκι στη beat λογοτεχνία και την pop κουλτούρα των 60s! Το δεύτερο τραγούδι, ειδικά, διαθέτει πραγματικά το ρυθμό ενός χορευτικού rock'n'roll τραγουδιού του Little Richard και του Chuck Berry!

Η Μυθολογία Δεύτερη ξεκίνησε να γράφεται στο Χόλιγουντ από τον Φεβρουάριο έως τον Μάιο του 1968 και ολοκληρώθηκε συγγραφικά στην Αθήνα του 1982, για να κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ. Εν τω μεταξύ, η πρώτη Μυθολογία είχε επανεκδοθεί το 1980 από τις εκδόσεις Ύψιλον. Νομίζω πως εάν στα Τρία ρυθμικά τραγούδια για τον Ρόννυ ο Μάνος Χατζιδάκις είχε επηρεαστεί, όπως λέω, από τη beat λογοτεχνία, σε ολόκληρη τη Μυθολογία Δεύτερη προσπάθησε να συγχωνεύσει τον υπερρεαλισμό από την Αμοργό του μέντορα του, Νίκου Γκάτσου, με την αντεργκράουντ έκρηξη που βίωνε στην Αμερική του Monterey, του Woodstock, των αντιπολεμικών διαδηλώσεων, των πανεπιστημιακών εξεγέρσεων και των Μαύρων Πανθήρων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ένα ποίημα τιτλοφορείται Tradition και Revolution και ένα άλλο, Ελευθεροτυπία (Free Press) , αφιερωμένο υπαινικτικά σε μια αναρχική εφημερίδα του Λος Άντζελες! Οι μεταγενέστεροι κύκλοι, πάντα μέσα από τη Μυθολογία Δεύτερη, όπως το Περίπτερον Αγάπης και οι Ανασκαφές στον Ζυγό, θα μπορούσαν να είναι επίσης κύκλοι τραγουδιών του, σαν κι αυτούς τους πρωτοποριακούς που έφτιαξε από το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ΄70 και μετά!
Σε αντίθεση με τα άλλα δύο βιβλία του Χατζιδάκι, τον Καθρέφτη και το Μαχαίρι και Τα Σχόλια του Τρίτου (το δεύτερο επανεκδόθηκε πρόσφατα σχετικά με συνημμένο ένα cd), οι δύο μοναδικές ποιητικές συλλογές του θεωρούνταν εξαιρετικά δυσεύρετες. Ευκαιρία να τις αποκτήσετε τώρα ως δύο σε ένα από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ, συμπεριλαμβανομένων και των σκίτσων του ιδίου για την Εποχή της Μελισσάνθης του!

* οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι από το site του Μάνου Χατζιδάκι.

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ...

Παράξενη Πρωτομαγιά/ μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια/
ήρθ' ο καιρός του γειά χαρά/ τι να την κάνεις πια την περηφάνεια/
στα δυο σου μάτια τα χρυσαφιά/ σκοτάδι πέφτει και συννεφιά/
ποιες μπόρες φέρνεις και ποιες βροχές/ σε κουρασμένες νεκρές ψυχές/
Παράξενη Πρωτομαγιά/ ο ήλιος καίει το πέλαγο στη δύση/
μα της καρδιάς την πυρκαγιά/ που θα βρεθεί ποτάμι να τη σβήσει/

* Στίχοι: Νίκος Γκάτσος- Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις- Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς & Δήμητρα Γαλάνη- Κύκλος τραγουδιών: Αθανασία (1975-76)

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ- ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΥΝΟΜΑΙ ΣΤΗ ΜΑΣΧΑΛΗ...

Τον Αύγουστο του 1980, η Ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Fernanda Pivano- 63 ετών τότε- πήγε στην Καλιφόρνια, στο σπίτι του Charles Bukowski και συνομίλησε για τρεις ώρες μαζί του. Οι εβδομήντα σελίδες απομαγνητοφωνημένου κειμένου μορφοποιήθηκαν σε ένα απολαυστικό βιβλίο υπό τον τίτλο Τσαρλς Μπουκόβσκι- Το μόνο που με νοιάζει είναι να ξύνομαι στη μασχάλη! Η πρώτη έκδοση έγινε στο Μιλάνο το 1982 και η δεύτερη το 1997, απ' όπου προέκυψε και η ελληνική μετάφραση από τα ιταλικά. Από τις εκδόσεις Απόπειρα, λοιπόν, κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό το δημοσιογραφικό πόνημα της Pivano για τον ανατρεπτικό και κυνικό Bukowski σε μετάφραση της Λένας Ταχμαζίδου και σχόλια του Γιώργου Μπλάνα (160 σελίδες, τιμή: 10 ευρώ).

Ο Bukowski είναι ο αγαπημένος μου Αμερικανός συγγραφέας, με μιαν αγάπη που ήρθε στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης και συνεχίζεται ασίγαστη μέχρι σήμερα! Είχα γελάσει μέχρι δακρύων με το διήγημα του Η Γαμησομηχανή (The Fuck Machine) και με πολλές άλλες μεμονωμένες ιστορίες του. Σε μια απ' αυτές, μιλούσε από τηλεφωνικό θάλαμο με το αφεντικό του, που τον έψελνε με καταιγιστικούς ρυθμούς! Κι αυτός, την ίδια ακριβώς ώρα, ένα άλλο πράγμα είχε στο νου του: να ξεβιδώσει το ακουστικό του τηλεφώνου, διότι είχε την απορία εάν χωρούσε μέσα το...καυλί του! Το δοκίμασε, είδε ότι χωρούσε κι έτσι συνεχίστηκε το βρισίδι από τον εργοδότη του!

Σε μια άλλη ιστορία, πάλι, ήταν πάνω σ' ένα καμιόνι μαζί με δυο- τρεις άγνωστους που τους είχαν μαζέψει για αλητεία. Πλησιάζει έναν και του λέει φίλε, να σου πάρω μια πίπα; ευχαριστώ, όχι του κάνει ο άλλος για να λάβει τη φοβερή απάντηση ε, τότε πάρε μου εσύ μία, έτσι, να περάσει η ώρα! Υποδόρεια ρομαντικός όσο και φαινομενικά διεστραμμένος, δημιουργικός μέσα στην προσωπική αέναη τραγωδία του, σφριγηλός παρ' όλο τον μηδενισμό των γραπτών του, χαρωπός μέσα στην αρνητική ανάγνωση της ζωής, ο Bukowski είναι κατά τη γνώμη μου ο σημαντικότερος ίσως Αμερικανός συγγραφέας, που τον τοποθετώ πάνω και από τους κάπως υπερεκτιμημένους beatniks, αλλά και τον Fawkner, το έργο του οποίου μου αρέσει εξίσου. Όπως γράφει χαρακτηριστικά η Pivano στον πρόλογο της συνέντευξης, ένας Bukowski βυθισμένος στην καταστροφή, που είναι επίσης και η καταστροφή της αποσύνθεσης μέσα στην οποία ζούμε...

Το βιβλίο αυτό ξαναέφερε τον αιρετικό, κατά βάθος μέγα εξπρεσσιονιστή, συγγραφέα με μια συγκεκριμένη εικόνα μέσα μου: αυτής που τον θέλει να γράφει όχι σε computer ή κάποιο laptop, αλλά σε μια γραφομηχανή παλαιού τύπου, ανάμεσα σε βρώμικα στρωσίδια, με δεκάδες αδειανά κουτάκια μπίρας και μπουκάλια ουίσκι, με δυσωδία που βγαίνει από τα μεγάλα σπυριά στο χαρακωμένο του πρόσωπο, με αρουραίους που κυκλοφορούν δίπλα απ' τα πόδια του και παχιές κατσαρίδες που κόβουν βόλτες στους τοίχους. Εννοείται, στους τοίχους των πρώτων σπιτιών που έζησε μέχρι τα 45 του και όχι της βίλας του στο Σαν Πέδρο της Καλιφόρνια, όπου και απεβίωσε το 1994 ως πολυεκατομμυριούχος πλέον. Η Fernanda Pivano, ειδική επί του έργου του Ernest Hemingway, όπως και της αμερικανικής λογοτεχνίας γενικότερα, κατάφερε κυριολεκτικά μια καταβύθιση στα άδυτα της ψυχής του Bukowski, εκμαιεύοντας τις απόψεις του για τον ίδιο του τον εαυτό, το αλκοόλ, το τζόγο, το θεό και το διάβολο, τη φύση, την πολιτική, το φεμινισμό, τις γυναίκες, τους συγγραφείς- συναδέρφους του John Fante και Henry Miller. Διαβάστε το, συνοδεία ενός cd του Tom Waits ή βινυλίου, αν είναι εφικτό! Νομίζω μάλιστα πώς το άλμπουμ Closing Time του 1973 είναι ένα κι ένα για την περίσταση! Πορνόγεροι καλώς ή κακώς υπάρχουν πολλοί, ένας όμως ήταν ο Charles Bukowski!