...Ο ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΑΡΓΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ 14 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ 14 INSTRUMENTAL.Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ...

Πρόσφατοι δίσκοι στα υπ' όψιν! Θα'χουμε άλλωστε να λέμε πολλά από δω και να ανατρέχουμε συχνά στην τρέχουσα δισκογραφία, όταν η ίδια δεν παραδίδεται αμαχητί στην ανοησία του τηλεοπτικού παζαριού...Λίγο καιρό μετά από το χρυσοποίκιλτο "2" του (για την ομώνυμη παράσταση του Παπαϊωάννου) και αφού φλέρταρε με τη Legend του Ομίλου Γιαννίκου, ο Κωνσταντίνος Βήτα επισημοποιεί κανονικά τη σχέση του με τη Lyra, εκδίδοντας εκεί το καινούργιο του άλμπουμ. Για όσους δε γνωρίζουν, η ιστορική Lyra του αείμνηστου Πατσιφά, του ανθρώπου που ανήκε στη γενιά των διανοούμενων της δεκαετίας του ΄30, εδώ και λίγους μήνες ενσωματώθηκε κι αυτή στους Modern Times, δηλαδή τον προαναφερόμενο Όμιλο Γιαννίκου.Ουδέν πρόβλημα! Την αρχική γενική δυσαρέσκεια έσπευσαν να διασκεδάσουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες της εν λόγω εταιρείας- οι περισσότεροι μιλούν για δώρα που τους κάνει ο Γιαννίκος, όταν αναφέρονται στις επανεκδόσεις παλιών δίσκων (ξέρετε, όταν μια ωραία πρωϊα ανοίγεις την τηλεόραση, ακούς "Άσπρα καράβια τα όνειρα μας" και μοιραία κοιτάς το ημερολόγιο είτε στον τοίχο του δωματίου σου, είτε στο κινητό σου)...Το νέο λοιπόν άλμπουμ του Κ. Βήτα ονομάζεται "Άργος".Στο εξώφυλλο, ο ίδιος ο καλλιτέχνης πλάτη, εις διπλούν και τριπλούν, κινείται σ' ένα ψυχρό μυστηριακό τοπίο, που παρ' όλη την ασπράδα του, μοιάζει να χρειάζεται τη λάμψη, το φως απ' τη συσκευή που κρατάει στο χέρι-ενδεχομένως του κινητού τηλεφώνου του. Παρακάμπτοντας τις αναπόφευκτες αισθητικές διαφορές, η φωτογραφία αυτή του Κ. Βήτα μου θύμισε το παλιό αγαπημένο οπισθόφυλλο από το βινύλιο του "Trilogy"(1972) των Emerson, Lake & Palmer. Ο σκύλος που μια ζωή περίμενε τον Οδυσσέα, ο πιστός Άργος του, κάνει τη διακριτική του εμφάνιση μόνο στο οπισθόφυλλο και σε μερικές ακόμη φωτογραφίες μέσα στο ένθετο του cd. Η γλυκύτατη μορφή ενός γαϊδαράκου, μιας ημίγυμνης γκόμενας που καπνίζει ενδεχομένως πριν ή μετά το σεξ και του σκύλου με φόντο ένα χιονισμένο γιαπί (απίστευτο το πώς η τεχνολογία μπορεί πλέον να κάνει ένα το Μενίδι με την Αλάσκα!) κυριαρχούν στο υπόλοιπο εικαστικό μέρος της έκδοσης. Μαζί τους οι στίχοι των τραγουδιών του πρώτου cd, χτυπημένοι στον κομπιούτερ, απόλυτα συμβατοί με το ηλεκτρονικό σύμπαν του δημιουργού. Στο δεύτερο cd, instrumental, οι αρχαιοπρεπείς τίτλοι των κομματιών είναι φαινομενικά ακατανόητοι, ακόμη περισσότερο όταν απουσιάζουν τα σημεία στίξης: "κυδνος", "βουζα", "φαενζα", "αλπος", "αντιμολπος" κλπ. Ας περάσουμε στην ουσία όμως. Κι αυτή έγκειται στο γεγονός πως ο Κ. Βήτα επιχειρεί μια σύνδεση με παλιότερες πιο βατές ηχητικά δουλειές του, σαν την "Άγρια χλόη", όπου βασικό όργανο δεν ήταν οι συνθετητές και τα samples, αλλά η ακουστική κιθάρα. Τι θα πει "βατές" όμως; Όρος ανιστόρητος για την εποχή μας εάν σκεφτούμε πόσοι δημιουργοί που η σχέση τους με την electronica ήταν ίδια μ' αυτή ενός ελέφαντα μ' ένα μαντολίνο(!), κατασπάραξαν κανονικά το όλο κίνημα που ξεκίνησαν κάποτε οι Στέρεο Νόβα.Έτσι, η εισαγωγική "Ανεπάρκεια" είναι μια πανέμορφη μπαλάντα, την οποία πολύ θα ζήλευαν οι "έντεχνοι" μας τραγουδοποιοί και συνθέτες, αυτοί που το γλέντησαν καθ' όλη τη δεκαετία του 1990! Σε καμία περίπτωση μην περιμένετε ν' ακούσετε νωθρές μπαλάντες. Από το δεύτερο κιόλας track, το οργανικό "χ ουφ", ο Κ. Βήτα κλείνει το μάτι στους Γερμανούς Kraftwerk και στη γένεση της electro-pop σκηνής, εκεί γύρω στα τέλη των 70s- αρχές 80s. Το ακόλουθο "Όλο αυτό που ποτέ", έντονα ρυθμικό, αποδεικνύει πόσο τελικά μπορεί ο έρωτας ν' αποδοθεί και με ωραίο τρόπο στιχουργικά, δέσμιος μιας απόλυτα θεμιτής συμπαραδήλωσης. Εξαιρετικά συγκινητικό και το "Ποτέ ποτέ ποτέ δε θα γίνω φίλος σου", ένα ιδιαίτερο "τραγούδι αγάπης", απ' ότι μας συστήνει σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ή καλύτερα ακρόασης ο συνθέτης. Η ιδιότυπη ποιητική του, όμως, φτάνει στο απόγειο της τόσο με τη "Νύχτα" που απαγγέλλεται σχεδόν, όσο και με την πιο οργισμένη "Σφαίρα" προς το τέλος του cd, αλλά και τον "Βοσκό" που θα μπορούσε να' χει βγει μέσα από τα "Λεπιδόπτερα" της Λένας Πλάτωνος. Στο track 14 που κλείνει τον πρώτο δίσκο, βάλ'τε όποιον τίτλο θέλετε. "Μέχρι ν' αγαπήσω εμένα, δεν αγάπησα κανένα" θα ήταν ο καταλληλότερος, αν απομονώσουμε λίγες φράσεις μόνο απ' το συγκεκριμένο τραγούδι. Το δεύτερο οργανικό cd ανοίγει με τη "φαενζα", ένα αριστουργηματικό θέμα με τη μινιμαλιστική επανάληψη του μοτίβου από το τσέλο να γεννά εικόνες "βιομηχανικού ρεαλισμού", αν πρέπει κάποτε να ξεφύγουμε και στη μουσική απ' το ανέραστο και πολυφορεμένο πια μοντέλο του "σοσιαλιστικού ρεαλισμού".Κι εκεί που τα αμέσως επόμενα δύο κομμάτια θα χαρακτηρίζονταν απλώς ως ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες, σκάει το κομμάτι "καανθος" με την α λα Ry Cooder χρήση της κιθάρας, μεταφέροντας στην καθ'ημάς πραγματικότητα το "Παρίσι- Τέξας" του Βέντερς ως "Αθήνα- Θεσσαλονίκη", λόγου χάριν...Θα μπορούσε! Το σύντομο "χαον" εν συνεχεία είναι ακόμη ένα slow διάλειμμα μέσα στο γενικό υποτονικό κλίμα του cd.Θεωρώ άλλη μια σπουδαία στιγμή τη σύνθεση "διποδια", με την οποία και πάλι οι, κάποτε πρωτοπόροι, Kraftwerk άφησαν τα χνάρια τους στη σύγχρονη ελληνική δισκογραφία μέσω του Κ. Βήτα.Πως κλείνει το δεύτερο αυτό cd και κατά συνέπεια ολόκληρο το καινούργιο άλμπουμ του; Με έναν γλυκό νευρόπονο, ένα ολότελα αφαιρετικό κομμάτι που λέγεται "σερεστος", σα να σε τρυπάνε με αποστειρωμένη βελόνα κι αντί να πονάς, να χαμογελάς! Σκέτη αστική παράνοια, για να δανειστώ και πάλι στίχους του Κ. Βήτα. Προηγουμένως όμως έχουμε ακούσει το συντομότατο "βουζα" (διαρκεί μόλις 1΄,22΄΄), ένα πραγματικό freak out όπως το δίδαξαν οι Amon Duul II και, βέβαια, την "Βια" που, απ' την άποψη των pop προθέσεων του δημιουργού, ξαναβάζει πρόσκαιρα τα πράγματα στη ρυθμική, στην πιο ντανσάδικη σειρά τους. Το "Άργος" του Κωνσταντίνου Βήτα σαφώς και δεν απευθύνεται σ' αυτούς που τη βρίσκουν με μπουζούκια, δε χαϊδεύει τ' αυτιά κανενός, ούτε ακόμη κι εκείνων που βολτάρουν στα μάλλον αποξηραμένα τοπία του καλού, του λεγόμενου "ποιοτικού" τραγουδιού.Αυτό δε σημαίνει πως στερείται επικοινωνιακής δύναμης. Παραδοθείται απλά στο λυρισμό των στίχων του, στις άρτια δομημένες μελωδίες, στον άναρχο διαστημικό του διάκοσμο, με την ίδια ακριβώς συγκίνηση που θα δοκιμάζατε αν βλέπατε το "Sweetmovie" του Μακαβέγιεφ για πρώτη φορά. Στο τέλος θα έχετε συλλάβει το μεγαλείο της προσωπικής μοναξιάς του καθενός κι αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο.
Σήμερα είναι Σάββατο 17 Νοεμβρίου, αναίμακτη επέτειος Πολυτεχνείου και βρέχει με έναν αέρα που σε καλεί σφυρίζοντας να βγεις έξω κι ας γίνεις μουσκίδι...