Όταν έχεις γυρίσει όλο τον κόσμο, από τη Γερμανία και το Ισραήλ μέχρι τον Καναδά και τη Βραζιλία, έχεις παίξει τη μουσική που γουστάρεις συναντώντας ευρεία αποδοχή και αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές, θα πρέπει να' ναι σκέτη πίκρα να μη βρίσκεις ούτε καν δισκογραφική εταιρεία στη χώρα που σε γέννησε, που σου ανήκει και της ανήκεις. Γι' αυτό και η κυκλοφορία του περιβόητου "Ταξιδοσκόπιου" της Κρίστης Στασινοπούλου και του Στάθη Καλυβιώτη από την Protasis του Νίκου Οικονόμου, μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία δηλαδή ή για να το πούμε αλλιώς ένα απ' τα τελευταία απόρθητα κάστρα, μόνο ως θετική κίνηση για τα μουσικά μας δρώμενα θα χαρακτηριζόταν. Η Κρίστη εμφανίζεται στον "Τιπούκειτο" της οδού Βαλτετσίου μαζί με τον συνθέτη Σταύρο Παπασταύρου τέλη του 1970- αρχές των 80s. Η συνεύρεση της εκεί με τη Φλέρυ Νταντωνάκη, θα την καθορίσει σε όλη την μετέπειτα καριέρα της. Το 1981 συμμετέχει στους Πρώτες Αγώνες Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι κι εγώ ακόμη χαζεύω μια παλιά βιντεοκασέτα από την τηλεοπτική μετάδοση εκείνης της συναυλίας, στην οποία ένα πανέμορφο μελαχροινό κορίτσι τραγουδά τη "Νυχτωδία" του Μιχάλη Τερζή και της Σαπφούς στην απόδοση του Άκου Δασκαλόπουλου. Η πορεία και παρουσία της στο χώρο αλλάζει τα αμέσως επόμενα χρόνια: πειραματισμοί με την pop, Eurovision, τα μαλλιά κομμένα κοντά, αγορίστικα. Περάσματα από το punk και το rock, συναυλίες στο Ροντέο της οδού Χέιδεν με το μακαρίτη τον Παύλο Σιδηρόπουλο, συνεργασίες με τον Καλαντζόπουλο και τη Ρεμπούτσικα. Το 1998 σε απόλυτη σύμπλευση με τον μουσικό Στάθη Καλυβιώτη κυκλοφορούν το cd "Υφαντόκοσμος", ένα πρωτόγνωρο κράμα electronica, ψυχεδέλειας και ethnic αναζητήσεων. Φειδωλή η δισκογραφία τους έκτοτε με επόμενη έκδοση τα "Ηχοτρόπια" από την ίδια εταιρεία, τη Lyra και τα "Μυστικά των βράχων" από την Hitch-Hyke Records, εταιρεία με σαφείς αντεργκράουντ προσανατολισμούς. Τι έγινε και το "Ταξιδοσκόπιο" άργησε τόσο να κυκλοφορήσει; Χωρίς να έχουν σταματήσει καθόλου τα ταξίδια και τις περιοδείες και στις πέντε ηπείρους, μοιράζοντας ταυτόχρονα τη ζωή τους μεταξύ Ελλάδας και Ινδίας, το ζευγάρι των νεοχίπηδων (κανονικά, όμως!) μουσικών μάλλον δεν είχε χρόνο να το ψάξει δισκογραφικά το πράγμα. Ή, πιο σωστά, αδυνατούσε να μπει στη λογική του "χτυπήματος της πόρτας" του κάθε εκπροσώπου της Α ή Β δισκογραφικής...Και πολύ καλά έκανε!Είπαμε, οι κριτικές που δημοσιεύονται διεθνώς για την Κρίστη, τον Στάθη και το σχήμα τους την τελευταία 5ετία μιλούν για την "Bjork της Μεσογείου" και για μιαν "άτυπη συνάντηση των Jefferson Airplane με την ηπειρώτικη ελληνική παραδοσιακή μουσική"! Τους είπαν
"folktronic, folkadelic", στολίζοντας τους με ένα σωρό ακόμη εύηχους πρωτότυπους χαρακτηρισμούς! Το "Ταξιδοσκόπιο" λοιπόν που κυκλοφόρησε μόλις πριν μια εβδομάδα, όπως υποδηλώνει κι ο τίτλος του, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ημερολόγιο των ταξιδιών των καλλιτεχνών. Από τη θέαση του παγκόσμιου 
μαρκαρισμένου χάρτη στο εξώφυλλο μέχρι τις όμορφες φωτογραφίες τοπίων και ανθρώπων που κοσμούν την καλόγουστη έκδοση, σού' ρχεται απλώς να γεμίσεις ένα σακίδιο, να το φορτώσεις στην πλάτη, να μπεις σ' ένα αεροπλάνο κι όπου γης και πατρίς! Οι στίχοι της Κρίστης δε γράφτηκαν για να γίνουν τραγούδια, δεν υποκύπτουν σε ανάλογες συνταγές του είδους ή άλλα κλισέ, μοιάζουν να είναι σελίδες ενός ημερολόγιου ανοιχτού και προσβάσιμου απ' όλους. Ούτε διέπονται από μυστικότητες και αλληγορική διάθεση, θυμίζουν μόνο τα λεγόμενα κάποιου τυχερού που γύρισε όλο τον πλανήτη και λαχταρά να βρει ακροατήριο για τις εικόνες του! Μ' αυτό τον τρόπο, το "Trans Europe Van" αναχωρεί σε ηλεκτρονικούς γρήγορους ρυθμούς, περνώντας αστραπιαία από χειμερινά γερμανικά τοπία- ο χρόνος παγώνει σα να βλέπεις στοπ καρέ από τον βωβό "Νοσφεράτου" του Murnau. Η γκάιντα του Γιώργου Μακρή μας ειδοποιεί πως φτάνουμε Σκωτία ενδεχομένως. Λάθος αίσθηση, η αγγλοσαξονική κουλτούρα φαίνεται πως δεν έχει θέση στο δίσκο αυτό! Η φωταγωγημένη Γιάφα του Τελ- Αβίβ με τα κρουστά του Σόλη Μπαρκή και του Βασίλη Διβόλη σε συνδυασμό με τα δαιμονισμένα πνευστά του Reiner Witzel και τα electronics του Στάθη, είναι η δεύτερη στάση. Θα έπρεπε να έχω υπολογίσει και τη λύρα του Δημήτρη Χιώτη! Η πιο αιματοβαμμένη γωνιά του κόσμου, όπως εύστοχα σημειώνει η δημιουργός, απεικονίζεται ηχητικά μ' ένα jazzy ξέφρενο παζλ, το οποίο παραχωρεί τη θέση του στην πιο ανάλαφρη ως διάθεση και εντέλει ως άκουσμα, "Barcelona-Cantabria".Μια μικρή γεύση από τα διεθνή τζαμαρίσματα των μουσικών παίρνουμε με το κομμάτι "Wyndham Hotel", εκεί δηλαδή απ' όπου η Κρίστη παρατηρεί, καταγράφει και αναπαριστά ως δική της τέχνη πλέον την πραγματικότητα. Κατόρθωμα που καταφέρνει να μας κάνει κοινωνούς αυτού του διεθνιστικού μουσικού πάρε- δώσε, ανέκαθεν πίστευα ότι μια συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε δε δύναται με τίποτα και για κανένα λόγο να αναπαραχθεί ουσιωδώς. Μπορεί να έπονται τα γοητευτικά περάσματα από το πολύπαθο Ερεβάν, την εξωτική Βραζιλία και την Ίνδία, παραδομένη στο πανάρχαιο θρησκευτικό ποικίλο τελετουργικό της, τα παιδιά όμως δε σνομπάρουν και την Ελλάδα. Την επισκέπτονται πρώτα ως διονυσιακοί εραστές της Σίκινου που ύμνησε και ο Ελύτης κι έπειτα ως γνήσιοι Θρακιώτες, δικαιώνοντας το στίχο του Νικολάου Εγγονόπουλου:Εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε- γέλασε! Το ταξιδοσκόπιο της Κρίστης και του Στάθη τελειώνει στην Αθήνα με ένα πολύ δυσάρεστο τρόπο, ο οποίος παρ' όλα αυτά γεννά τρία συγκινητικά τραγούδια. Η Θάλεια Ιακωβίδου, η φίλη τους, ο άνθρωπος τους στην κυριολεξία, η δραστήρια αυτή γυναίκα που αφοσιώθηκε στην προώθηση της διεθνούς καριέρας τους, έχασε τη ζωή της πριν λίγα χρόνια χτυπημένη αναπάντεχα απ' τον καρκίνο. Την είχα συναντήσει ένα βράδυ στο Αλάβαστρον σε κάποιο λάιβ των παιδιών κι ακόμη θυμάμαι μια σπάνια ευγένεια που τη διέκρινε. Το "Ταξιδοσκόπιο" της Κρίστης Στασινοπούλου και του Στάθη Καλυβιώτη αφιερώνεται στη μνήμη της. Το ίδιο κι αυτό εδώ το κείμενο.
Ξημερώνει Κυριακή 18 Νοέμβρη, έξω συνεχίζει να λυσσομανά η βροχή κι είναι απ' τις ελάχιστες φορές που ένα δίσκο θέλω να τον μοιραστώ με πολύ κόσμο...
"folktronic, folkadelic", στολίζοντας τους με ένα σωρό ακόμη εύηχους πρωτότυπους χαρακτηρισμούς! Το "Ταξιδοσκόπιο" λοιπόν που κυκλοφόρησε μόλις πριν μια εβδομάδα, όπως υποδηλώνει κι ο τίτλος του, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ημερολόγιο των ταξιδιών των καλλιτεχνών. Από τη θέαση του παγκόσμιου 
μαρκαρισμένου χάρτη στο εξώφυλλο μέχρι τις όμορφες φωτογραφίες τοπίων και ανθρώπων που κοσμούν την καλόγουστη έκδοση, σού' ρχεται απλώς να γεμίσεις ένα σακίδιο, να το φορτώσεις στην πλάτη, να μπεις σ' ένα αεροπλάνο κι όπου γης και πατρίς! Οι στίχοι της Κρίστης δε γράφτηκαν για να γίνουν τραγούδια, δεν υποκύπτουν σε ανάλογες συνταγές του είδους ή άλλα κλισέ, μοιάζουν να είναι σελίδες ενός ημερολόγιου ανοιχτού και προσβάσιμου απ' όλους. Ούτε διέπονται από μυστικότητες και αλληγορική διάθεση, θυμίζουν μόνο τα λεγόμενα κάποιου τυχερού που γύρισε όλο τον πλανήτη και λαχταρά να βρει ακροατήριο για τις εικόνες του! Μ' αυτό τον τρόπο, το "Trans Europe Van" αναχωρεί σε ηλεκτρονικούς γρήγορους ρυθμούς, περνώντας αστραπιαία από χειμερινά γερμανικά τοπία- ο χρόνος παγώνει σα να βλέπεις στοπ καρέ από τον βωβό "Νοσφεράτου" του Murnau. Η γκάιντα του Γιώργου Μακρή μας ειδοποιεί πως φτάνουμε Σκωτία ενδεχομένως. Λάθος αίσθηση, η αγγλοσαξονική κουλτούρα φαίνεται πως δεν έχει θέση στο δίσκο αυτό! Η φωταγωγημένη Γιάφα του Τελ- Αβίβ με τα κρουστά του Σόλη Μπαρκή και του Βασίλη Διβόλη σε συνδυασμό με τα δαιμονισμένα πνευστά του Reiner Witzel και τα electronics του Στάθη, είναι η δεύτερη στάση. Θα έπρεπε να έχω υπολογίσει και τη λύρα του Δημήτρη Χιώτη! Η πιο αιματοβαμμένη γωνιά του κόσμου, όπως εύστοχα σημειώνει η δημιουργός, απεικονίζεται ηχητικά μ' ένα jazzy ξέφρενο παζλ, το οποίο παραχωρεί τη θέση του στην πιο ανάλαφρη ως διάθεση και εντέλει ως άκουσμα, "Barcelona-Cantabria".Μια μικρή γεύση από τα διεθνή τζαμαρίσματα των μουσικών παίρνουμε με το κομμάτι "Wyndham Hotel", εκεί δηλαδή απ' όπου η Κρίστη παρατηρεί, καταγράφει και αναπαριστά ως δική της τέχνη πλέον την πραγματικότητα. Κατόρθωμα που καταφέρνει να μας κάνει κοινωνούς αυτού του διεθνιστικού μουσικού πάρε- δώσε, ανέκαθεν πίστευα ότι μια συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε δε δύναται με τίποτα και για κανένα λόγο να αναπαραχθεί ουσιωδώς. Μπορεί να έπονται τα γοητευτικά περάσματα από το πολύπαθο Ερεβάν, την εξωτική Βραζιλία και την Ίνδία, παραδομένη στο πανάρχαιο θρησκευτικό ποικίλο τελετουργικό της, τα παιδιά όμως δε σνομπάρουν και την Ελλάδα. Την επισκέπτονται πρώτα ως διονυσιακοί εραστές της Σίκινου που ύμνησε και ο Ελύτης κι έπειτα ως γνήσιοι Θρακιώτες, δικαιώνοντας το στίχο του Νικολάου Εγγονόπουλου:Εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε- γέλασε! Το ταξιδοσκόπιο της Κρίστης και του Στάθη τελειώνει στην Αθήνα με ένα πολύ δυσάρεστο τρόπο, ο οποίος παρ' όλα αυτά γεννά τρία συγκινητικά τραγούδια. Η Θάλεια Ιακωβίδου, η φίλη τους, ο άνθρωπος τους στην κυριολεξία, η δραστήρια αυτή γυναίκα που αφοσιώθηκε στην προώθηση της διεθνούς καριέρας τους, έχασε τη ζωή της πριν λίγα χρόνια χτυπημένη αναπάντεχα απ' τον καρκίνο. Την είχα συναντήσει ένα βράδυ στο Αλάβαστρον σε κάποιο λάιβ των παιδιών κι ακόμη θυμάμαι μια σπάνια ευγένεια που τη διέκρινε. Το "Ταξιδοσκόπιο" της Κρίστης Στασινοπούλου και του Στάθη Καλυβιώτη αφιερώνεται στη μνήμη της. Το ίδιο κι αυτό εδώ το κείμενο.Ξημερώνει Κυριακή 18 Νοέμβρη, έξω συνεχίζει να λυσσομανά η βροχή κι είναι απ' τις ελάχιστες φορές που ένα δίσκο θέλω να τον μοιραστώ με πολύ κόσμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου