Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ!


Ο Γιώργος Λάνθιμος έβαλε μέσα στο κινηματογραφικό σέικερ του το θέατρο του παραλόγου, το παζολινικό Θεώρημα, το αναρχικό χιούμορ του Μπουνιουέλ, το θέμα- ταμπού της αιμομειξίας. Τα χτύπησε καλά όλα αυτά και κατάφερε να φτιάξει μια από τις πιο προκλητικές, αν μη τι άλλο, ελληνικές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών. Όπως στο Θεώρημα, ο πατέρας είναι εργοστασιάρχης, έτσι κι εδώ ο Χρήστος Στέργιογλου επίσης το ίδιο. Με τη γυναίκα του, που σχεδόν δε λέει ούτε μία ατάκα μέσα στην ταινία, ζουν σ' ένα απομονωμένο περιφραγμένο σπίτι με κήπο. Αυτοί, με τον γιο τους και τις δύο τους κόρες. Υπάρχει κι άλλος γιος που έκανε το λάθος να εγκαταλείψει τη γονική εστία και γι' αυτό με ένα τέχνασμα ο πατέρας θα σπεύσει να ενημερώσει τα παιδιά του για τον φριχτό θάνατο του αδερφού τους. Διατηρώντας το στοιχείο του άχρονου, δεν καταλαβαίνουμε ποτέ πότε μπορούν να συμβαίνουν όλα αυτά: οι ήρωες, λόγου χάριν, χρησιμοποιούν βιντεοκασέτες VHS (δεκαετία 1980;), τηλέφωνα παλιού τύπου (δεκαετία 1970;), αλλά και μοντέρνα κινητά. Η Χριστίνα είναι security στο εργοστάσιο του πατέρα. Επισκέπτεται τακτικά το σπίτι της οικογένειας. Τη φέρνει με τα μάτια της πάντα δεμένα ο ίδιος ο πατέρας για να κάνει σεξ με τον μοναχογιό του. Μια μέρα που ο γιος δεν την κάνει κέφι, η Χριστίνα ζητάει από τη μεγάλη κόρη της οικογένειας να τη γλείψει. Σαν αντάλλαγμα της χαρίζει μία στέκα που φωσφορίζει για τα μαλλιά της. Όταν ο πατέρας θα αντιληφθεί την ιδιόμορφη σχέση της κόρης του με τη Χριστίνα, θα την αφήσει σέκος χτυπώντας την στο κεφάλι με τη συσκευή του βίντεο, τιμωρώντας την έτσι για το κακό που έκανε στην οικογένεια του. Λίγο αργότερα, ο γιος θα σφάξει μία γάτα, αφού έκανε το λάθος να εισβάλλει από τον έξω κόσμο στο σπιτικό τους. Τόσο οι λέξεις, όσο και η ίδια η γλώσσα αποδομούνται μέσα σ' αυτήν την αλλόκοτη τερατώδη οικογένεια. Μουνί σημαίνει πληκτρολόγιο, τηλέφωνο η αλατιέρα και ζόμπι τα μικρά κίτρινα λουλούδια. Οι γονείς θα συμφωνήσουν ότι είναι ώρα επιτέλους να κάνει έρωτα η μεγάλη τους κόρη με τον αδερφό της, εφόσον η Χριστίνα έφυγε από τη μέση. Έναν έρωτα ζωώδη, ανέκφραστο, σχεδόν τελετουργικό. Ο κυνόδοντας- έτσι έχουν μάθει τα παιδιά απ' τον πατέρα τους- είναι το μοναδικό δείγμα ουσιαστικής ελευθερίας πάνω τους. Όταν τους πέσει το συγκεκριμένο δόντι και αλλάξει, σημαίνει πως ήρθε η στιγμή ν' αποχωριστούν από την οικογένεια. Θα το επιχειρήσει η μία κόρη, σφυροκοπώντας το πρόσωπο της στο μπάνιο, βουτηγμένη στο αίμα, αλλά χωρίς ούτε ένα αχ να βγάλει. Θα τρέξει μόνο και θα κρυφτεί στο πορτ- μπαγκάζ του αυτοκινήτου του πατέρα της. Την επόμενη ο πατέρας πηγαίνει στη δουλειά του σα να μη συνέβη τίποτα. Η επανάσταση μάλλον απότυχε, καθώς κατά 99% η κοπέλα πέθανε από ασφυξία τόσες ώρες μέσα στο πορτ- μπαγκάζ. Η ταινία τελειώνει...
Δεν υπάρχει κανένα έλεος και καμία θεϊκή ευσπλαχνία στην ταινία του Λάνθιμου. Παρακάμπτω τον τρόπο γραφής του, με κύρια χαρακτηριστικά την ελλειπτική αφήγηση και τα συνήθως παράδοξα κάδρα (κομμένα κεφάλια κλπ). Παρακάμπτω επίσης τις ηθελημένα ερασιτεχνικές και θεατρικές ερμηνείες των πέντε πρωταγωνιστών, με εξαίρεση τον Στέργιογλου- πατέρα, ο μοναδικός που υποτίθεται ότι βγαίνει απ' το σπίτι και άρα έχει επαφή με τον ρεαλιστικό κόσμο. Αυτό που αξίζει να σταθεί κανείς είναι η απουσία κάθε συναισθήματος. Οι ήρωες κάνουν έρωτα, βιαιοπραγούν, σκοτώνουν χωρίς καμία, μα καμία συνείδηση, σαν άβουλα ζόμπι και κατ' εντολή του πατέρα πάντα. Γι' αυτούς δεν υπάρχουν οι έννοιες του πόνου, της ηδονής, της χαράς, ακόμη και της σημειολογίας, αλλά και της τέχνης (όπως στη σκηνή του σπαστικού χορού της μιας κόρης στην επέτειο γάμου των γονιών τους). Ενίοτε διανθίζουν την νοσηρή καθημερινότητα τους με εξίσου νοσηρά διασκεδαστικά ευρήματα- παιχνίδια (ο πατέρας που βουτάει με ψαροτούφεκο στην πισίνα για να πιάσει τα ψάρια που ο ίδιος έριξε μέσα ή όλοι μαζί που πέφτουν στα τέσσερα και γαυγίζουν για να τρομάξουν και εντέλει να διώξουν τη γάτα- εισβολέα, σουρεαλιστική σκηνή αναμφίβολα επηρεασμένη από το Κανόνι και τ' Αηδόνι του Ιάκωβου Καμπανέλλη). Ένας κλασικός σινεφίλ σαν και του λόγου μου θα βρει κι άλλες τέτοιες παραπομπές μέσα στον Κυνόδοντα του Λάνθιμου, από τον Εξολοθρευτή Άγγελο του Μπουνιουέλ μέχρι το προαναφερθέν Θεώρημα του Παζολίνι, αλλά και το Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα του ίδιου σκηνοθέτη. Προσωπικά έφαγα γροθιά στο στομάχι με την καταπάτηση κάθε στοιχείου ανθρωπιάς και αμέσως μετά το τέλος της προβολής ένιωσα σα να είχα δει την πιο διεστραμμένη ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Κάλμαρα όμως όταν θυμήθηκα τη μπουνιουελική ρήση Το σινεμά οφείλει να ενοχλεί! Ως φαίνεται, τον Λάνθιμο τον ενοχλούν πολλά πράγματα στην κοινωνία που ζει: ο θεσμός της οικογένειας, το αδυσώπητο πατριαρχικό μοντέλο, η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, η αποκτήνωση των συνανθρώπων του. Και μένα το ίδιο, όπως και πολλούς άλλους σκεπτόμενους ανθρώπους, φαντάζομαι. Παρ' όλα αυτά, δυστυχώς δεν κατάφερα να πείσω την παρέα μου για την καλλιτεχνική αξία του Κυνόδοντα. Κάποιοι τον χαρακτήρισαν ταινία- life style και σύγκριναν τη μεγάλη προσέλευση του κοινού (με το ζόρι βρήκαμε θέσεις στο ΑΣΤΥ!) με τις συναυλίες της...Παπαρίζου! Σίγουρα είναι μία ταινία που δύναται να αποκτήσει φίλους και εχθρούς, το ίδιο φανατισμένους. Εγώ μάλλον ανήκω στους πρώτους, γι' αυτό και λέω να την ξαναδώ μεθαύριο, Τετάρτη 11 του μήνα, στο ΕΛΛΗ, στο πλαίσιο των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη. Τέλος, μπορώ να λέω ότι χαίρομαι πολύ που είδα μία μεγάλη κινηματογραφική αίθουσα τίγκα στον κόσμο και μάλιστα σε ταινία της εγχώριας παραγωγής! Το καλό ελληνικό σινεμά είναι εδώ, μέσα και έξω από τα σύνορα του, και μάλιστα όχι με σαχλές κωμωδίες- αναμασήματα τηλεοπτικών σειρών, αλλά με αισθητικές προτάσεις, φιλοσοφικές θέσεις και απόψεις.

24 σχόλια:

Μάνος είπε...

Πότε πρόλαβες! Σε είδαμε με ένα φίλο μου στο ΑΣΤΥ! :P

Ανακουφίστηκα που σου άρεσε -περίμενα κάποια στιγμή σχόλιο/κριτική (αν και πλήρως spoilerific), γιατί αν όχι, θα έπρεπε να αναρωτηθώ σοβαρά για την ταινία που με έκανε να περάσω τόσο καλά και με έβαλε τόσο φυσικά και αβίαστα σε (απλές αλλά σημαντικές) σκέψεις.
Ήσουν άραγε από αυτούς που μηδιούσαν ή γελούσαν με τα κατά τόπους "αστεία"; Ή όπως λες ένιωσες σαν να είχες δει "την πιο διεστραμμένη ταινία που γυρίστηκε ποτέ";

Καλή βδομάδα!!

BOSKO είπε...

Μάνος...
να πω την αλήθεια γέλασα σε μερικά σημεία, εκεί- λόγου χάριν- με το ψάρεμα στην πισίνα και μ' έναν βαρυκουλτουριάρη παραδίπλα να επιπλήττει αυτούς που γελούσαν πιο δυνατά, φωνάζοντας τους "ζώα"! Αντιθέτως, βρήκα σκέτη τραγωδία τις σκηνές όπου τα παιδιά ζητούσαν ένα αντικείμενο, λέγοντας μια άλλη λέξη αντί αυτής που αντιστοιχούσε. Με σόκαρε πολύ η απώλεια των γλωσσικών εννοιών, πολύ περισσότερο από τη σκηνή του αυτοτραυματισμού της κοπέλας.
καλή εβδομάδα, επίσης

αλλά ποιος είσαι;
γνωριζόμαστε;

mahler76 είπε...

καταπληκτική ταινία. κι εγώ όταν την είδα σκέφτηκα πως είναι το ελληνικό "Θεώρημα" (αναλογικά πάντα).

Καλή σου μέρα.

Mairi είπε...

Ό Κυνόδοντας μου φάνηκε προβλέψιμος και συντηρητικός. Ναι, υπάρχει η πρόκληση, αλλά πρόκειται για μία πρόκληση που έχω/έχουμε ξαναδεί στον σινεμά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πολλά πολλά χρόνια πριν. Η τρομοκρατία της σημερινής εποχής στη σχέση εξουσία-εξουσιαζόμενος δεν είναι ίδια με αυτήν που ήταν άλλοτε. Αυτό το καινούριο θα ήθελα να δω σε κάποια αληθινά τολμηρή ταινία.

Επιπλέον δε θέλω να κρίνω την ταινία ως "ελληνική". Ναι, είναι σπουδαία αν τη συγκρίνω με τον Theo. Αλλά θέλω να τη δω ως σινεμά, όχι ως "ελληνικό" σινεμά.

Πάντως προκάλεσε συζητήσεις (και συνεχίζει), που σημαίνει ότι κάτι συμβαίνει.

Ελένη Μπέη είπε...

Ωχ, αμάν αμάν! Ειλικρινά δεν ξέρω αν έκανα καλά που σε διάβασα σήμερα.

Όχι τόσο για το spoilerιασμα, ποτέ δε στάθηκε ικανό να με εμποδίσει να πάω να δω μια ταινία, ακόμα κι αν ήξερα την υπόθεση χαρτί και καλαμάρι (εξάλλου βλέπω και ξαναβλέπω μια ταινία που μου άρεσε, άνετα).

Αλλά είχα επενδύσει πολλές ελπίδες στον "Κυνόδοντα" που λίγο λίγο η παρουσίασή σου μου τις ...μάδησε. Ναι, ο κινηματογράφος -όπως και η τέχνη γενικότερα, θα προσθέσω εγώ- "οφείλει να ενοχλεί". Το ζήτημά μου εμένα είναι πώς ενοχλεί. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω και δε βρίσκω το λόγο γιατί η "απεικόνιση" μιας ενοχλητικής (στο σκηνοθέτη αλλά και σε πολλούς από μας) κοινωνικής πραγματικότητας πρέπει να γίνει με τόσο γκροτέσκο, εξωπραγματικό (προς το παρόν για τη δική μας κοινωνία) και προκλητικό τρόπο.

Η ταινία δεν έχει έρθει ακόμη στην Καλαμάτα κι όταν έρθει θα πάω να τη δω, μολονότι από αυτά που γράφεις και που έχουν πέσει στην αντίληψή μου διαβάζοντας γι' αυτήν από δω κι από κει υποψιάζομαι πως θα είναι από εκείνες που δε θα με κερδίσουν.

Οι μεγάλες κινηματογραφικές αίθουσες μπορεί να γεμίζουν αλλά εκείνο που στην τελική ανάλυση έχει αξία είναι η απήχηση της ταινίας μετά την έξοδο από την αίθουσα. Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει ανάγκη υποστήριξης κι αυτό σε συνδυασμό με το θόρυβο γύρω από την ταινία (εγχώριο και διεθνή) μπορεί να οδήγησε πολλούς ως το ΑΣΤΥ. Άλλο αυτό κι άλλο η απήχηση κι η καλλιτεχνική αξία της ίδιας της ταινίας.

Την καλημέρα μου και συγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο.

Ανώνυμος είπε...

Eίχα εμπιστοσύνη στο Σορεντίνο του ΙL DIVO αλλά μετά από την περίληψη που έδωσες δε νομίζω ότι θα πάω να τη δω. Μπορεί άμα βγει σε ντι βι ντί.
Νίκος

Μάνος είπε...

Όχι Όχι καθόλου (δεν γνωριζόμαστε)!
Έπεφτα συχνά παλιά στο blog και είχα γράψει στα πεταχτά και λίγο στην ανάρτηση για τη συναυλία της Καραίνδρου στο Βράχων, αλλά τη σήμερον ημέρα είμαι καινούριος τακτικός αναγνώστης

Οπότε.. χάρηκα!

BOSKO είπε...

mahler76...
ο χρόνος θα το δείξει αυτό που λες. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Παζολίνι πάνω απ' όλα υπήρξε ένας διανοητής της Αριστεράς, ένας ποιητής και μια αμφιλεγόμενη "ψιλοκαταραμένη" προσωπικότητα. Δε δούλευε στα βίντεο- κλιπ, ούτε έκανε διαφημιστικά όπως ο Λάνθιμος. Δε μειώνω μ' αυτό που λέω τον σκηνοθέτη του "Κυνόδοντα", καθώς οι εποχές σαφώς έχουν αλλάξει. Με μια τέτοια αλληγορική ταινία, πάντως, όπως λέει παρακάτω και η mairi alexopoulou, κάτι γίνεται επιτέλους κι αυτό είναι το σημαντικότερο!

Μάνος είπε...

Νερένια,

(κατά τη γνώμη μου) η ταινία δεν είναι τόσο τόσο σκληρή. Δεν είναι Funny Games δηλαδή.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι όλες οι συμπεριφορές που απεικονίζονται στην ταινία είναι άκρως ψυχανώμαλες από την αρχή μέχρι το τέλος. Στην περίπτωση του Κυνόδοντα, όμως, εμένα, προσωπικά, (και δεν είμαι σίγουρος αν είναι καθαρά ο προσωπικός παράγοντας ή ο τρόπος που το έχει χειριστεί ο Λάνθιμος) μου φάνηκε πολύ πιο εύκολο να αποστασιοποιηθώ. Να μην με καταπλακώσει ο πόνος για αυτά που παθαίνουν οι χαρακτήρες του έργου. Να αποστασιοποιηθώ, και να δω την ταινία ως μια σειρά από ωραίες και βασικά έξυπνες ιδέες, όμορφα γυρισμένες, με υπερ-καίρια μουσική!

Εμ.. αυτά. Και το είπα αυτό γιατί και εγώ ενίοτε "φοβάμαι"/δεν έχω όρεξη να δω μια σειρά από σκηνές-σκέτες-πρόκληση/δεν έχω όρεξη να δυσανασχετήσω τόσο πολύ.
Αλλά, ξαναλέω, για μένα ο Κυνόδοντας δεν ήταν μια τέτοια ταινία..

(πάω να αναρωτηθώ γιατί)

BOSKO είπε...

mairi alexopoulou...
εγώ έχω να πω ότι είδα μία κινηματογραφική παραβολή κι αυτό αυτομάτως διαφοροποιεί μέσα μου την ταινία απ' ότι άλλο έχω δει τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον στο ελληνικό σινεμά. Συγκριτικά με τη ρεαλιστικότατη γλυκόπικρη "Χρυσόσκονη" της Μαντά, την οποία είδα μια μέρα πριν, μπορώ να λέω ότι πρόκειται για δύο καλές ελληνικές ταινίες. Ίσως τονίζω το "ελληνικές", γιατί κι εγώ στην Ελλάδα ζω, σινεμά υποτίθεται ότι κάνω κι ενδεχομένως να βρεθώ στη διανομή μέσα στην χρονιά που θα' ρθει. Επίτρεψε μου δηλαδή τέτοιες κιν/φικές προσπάθειες να τονώνουν το...εθνικό μου φρόνημα. Επίσης, σημαντική είναι και η διεθνή πορεία του "Κυνόδοντα" τόσο στις Κάνες, όσο και μετά. Κάτι σημαίνει πάλι αυτό! Να πω εδώ ότι ανήκω ακόμη στους φαν του Τεό και βρήκα πολύ καλή την τελευταία "Σκόνη του χρόνου" του. Θα με ενδιέφερε όμως να μου πεις για ποιο λόγο βρήκες συντηρητική την ταινία του Λάνθιμου. Και ξανασυζητάμε...

mahler76 είπε...

μα κι εγώ το εννοώ με πολλά πολλά εισαγωγικά.

BOSKO είπε...

Νερένια...
να τη δεις την ταινία πρώτα και τα ξαναλέμε. Ο Λάνθιμος, νομίζω, δεν έκανε πρόκληση για την πρόκληση. Περιγράφει την εφιαλτική και διαβρωτική όψη της ελληνικής οικογένειας, μολονότι είναι τόσο ψυχρός και αποστασιοποιημένος με τους χαρακτήρες του, που θα μπορούσαν να ανήκουν σε μία βορειοευρωπαϊκή σκανδιναβική κοινωνία. Το μήνυμα είναι εύληπτο από τα πρώτα λεπτά: τα τείχη που χτίζει ο θεσμός της οικογένειας και περιχαρακώνουν τα νέα μέλη της, τα παιδιά συνήθως, παρομοιάζονται με τον φράκτη αυτού του σπιτιού που κανείς δεν τολμάει να πηδήξει ή έστω ν' ανοίξει την πόρτα και να φύγει. Είναι σαν το ανέκδοτο που ρωτάει "γιατί ο Χριστός ήταν Έλληνας" με την απάντηση "γιατί ζούσε με τη μάνα του μέχρι τα 33 του"...Επίσης, ξέρεις πόσο σημαντικό είναι μία ελληνική (το ξανατονίζω αυτό) καινούργια ταινία να προκαλεί γενικώς; πήξαμε στις μεγαλόσχημες τάχα μου ιστορικές κενότητες και τις βλάχικες υπερπαραγωγές, λες και βλέπουμε κραταιά επιχορηγούμενους και αριστερίζοντες Τζέιμς Πάριδες. Και δεν υπαινίσσομαι βέβαια τον Τεό που αγαπώ ιδιαίτερα ως δημιουργό.
Για το άλλο που λες περί εμπορικότητας, σίγουρα η πολύ διαφήμιση έπαιξε ρόλο στην τεράστια- κατά τη γνώμη μου- εμπορική επιτυχία της ταινίας. Χθες στο ΑΣΤΥ- επίσης το τονίζω- δεν έβρισκες θέση! Προσωπικά μόνο ως ευχάριστο μπορώ να δω το γεγονός αυτό, όχι για τον Λάνθιμο, αλλά για το ελληνικό σινεμά γενικότερα που βάλλεται από τους συμπατριώτες του με συνήθως επαρχιώτικο και κακεντρεχή τρόπο. Δηλαδή, ρε παιδιά, να νιώθουμε υπερήφανοι στην τελική που μία ελληνική ταινία ενός νέου ανθρώπου έφτασε εκεί που έφτασε από καλλιτεχνικής άποψης και κόβει και πολλά εισιτήρια από εμπορικής άποψης.

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
τι να έκανα, αυτά μου βγήκαν, αυτά έγραψα. Λυπάμαι αν σου αποκάλυψα όλο το story και τώρα πια δε θες να δεις την ταινία. Δεν πειράζει, να τη δεις όταν βγει στο dvd, όπως λες!

Ο Νίκος απ' τα Ξύλινα;

BOSKO είπε...

Μάνος...
α, ναι, σε θυμήθηκα, εσύ που' χες χάσει τα εισιτήρια για την Καραΐνδρου μεσ' στο ταξί.

παρομοίως!

Mairi είπε...

Συμφωνώ ότι ο Κυνόδοντας είναι κάτι πολύ διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο ελληνικό σινεμά. Δημιουργεί συζητήσεις, διαφωνίες, σκέψεις, συμφωνίες κλπ, γεγονός που δύσκολα πια επιτυγχάνει ένα έργο τέχνης, αφού το μάτι μας έχει χορτάσει εικόνες/λόγια/μουσικές. Από αυτή την άποψη θεωρώ σημαντική την παρουσία του Κ..

Σχετικά με το συντηρητισμό που είδα:

1. Γιατί έχει σεξουαλικότητα μόνο ο γιός; Οι δύο αδελφές «παίζουν» μεταξύ τους, χωρίς ποτέ να προχωράνε πιο πέρα. Καταλαβαίνω πως ο πατέρας θεωρεί ότι μόνο ο γιός "δικαιούται" να κάνει σεξ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τα κορίτσια (ή και ο γιός) δεν δοκιμάζουν τα σώματά τους (υπό την προϋπόθεση ότι το σεξ είναι φυσική ανθρώπινη λειτουγία) ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν τί ακριβώς κάνουν. Θα μπορούσε πχ να δείξει μία σκηνή αυνανισμού/πειραματισμού ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά τί κάνουν.

2. Τα παιδιά δεν αναρωτιούνται ποτέ πού πάει ο μπαμπάς όταν φεύγει ή πού μένει η Χριστίνα. Αρκεί το κλείσιμο σε ένα σπίτι για να κλείσει το μυαλό; π.χ. γιατί μιλάνε τα παιδιά σαν να είναι μειωμένης πνευματικής ικανότητας; Πρόκειται για παιδιά που ακούνε τους γονείς τους (οι οποίοι μιλούν "κανονικά"), ακούνε μουσική (ρυθμο), ακούνε τη Χριστίνα.

3. Ο κακός μπαμπάς και η ψιλοκαλή μαμά που κλαίει για το κακό που "αναγκάζεται" να κάνει στα παιδιά της.

Σταματώ εδώ. Με τη λέξη "συντηρητισμός" εννοώ ότι ο Λάνθιμος δεν ανατρέπει κανένα από τα αναμενόμενα στερεότυπα. Αυτό θα ήθελα από έναν κινηματογραφιστή που θέλει να με ξυπνήσει. Το σεξ και η βία είναι παλιά ιστορία και τόοοοοοοσο παιγμένη με τον ίδιο τρόπο που τις παίζει ο Λάνθιμος που πια δεν αιφνιδιάζουν.

(φυσικά μπορεί να κάνω λάθος σε όλα τα παραπάνω:-)))

BOSKO είπε...

mairi alexopoulou...
ο Λάνθιμος περισσότερο στηλιτεύει, παρά ανατρέπει τα κοινωνικά- οικογενειακά στερεότυπα. Μ' έναν τρόπο ωμό, μη ρεαλιστικό, ενοχλητικό, τρομώδη, αγχωτικό και εντέλει ανατρεπτικό.
είναι πολύ απλό γιατί μόνο ο γιος της οικογένειας πρέπει να κατευνάσει τις ορμές του: σκέψου το μοντέλο της πατριαρχικής οικογένειας που θέλει τον μπαμπά να παίρνει απ' το χεράκι τον 15χρονο γιο του και να τον πηγαίνει στο μπουρδέλο. Ενώ για τις κόρες, ούτε λόγος, μη τυχόν και του τις πηδήξει κανείς. Αργότερα, όμως, ηαναγυρνώντας στην ταινία, βλέπουμε τις δύο κόρες να δοκιμάζουν τη σεξουαλικότητα τους, αφενός με υπαινιγμούς ομοφυλοφιλίας και αφετέρου με ξεκάθαρο αιμομεικτικό σεξ.
στα υπόλοιπα ερωτήματα που θέτεις, πιστεύω πως ψάχνεις να βρεις το λογικό μεσ' στο παράλογο. Σα να προσπαθείς να εξηγήσεις ένα όνειρο και εν προκειμένω έναν φρικτό εφιάλτη.
σαφώς και τα' χουμε ξαναδεί όλα αυτά στο ευρωπαϊκό σινεμά προ 30 και 40 ετών, δεν παύουν όμως τέτοιες ταινίες να ξεχωρίζουν και να προσθέτουν ακόμη ένα λιθαράκι στη σχέση, αν θες, του ανθρώπου- θεατή με την τέχνη και το ρόλο που αυτή παίζει στη ζωή του.

Ελένη Μπέη είπε...

Δεν ξέρω...

Εμένα μου κάθεται στο στομάχι το γεγονός πως ούτε ένας πατέρας δε θα διανοούνταν ποτέ να ασκήσει τέτοιου είδους έλεγχο στην οικογένεια και τα παιδιά του κατά κύριο λόγο. Δεν ξέρω κανέναν (κι αμφιβάλλω αν υπάρχει) που να προτιμούσε ο γιος του να πηδήξει τις αδερφές του, αρκεί να μην έβγαινε από το ελεγχόμενο περιβάλλον που δημιούργησε ο πατέρας. Αυτό από μόνο του μου φαίνεται κάπως...

Βέβαια μη έχοντας δει την ταινία δεν ξέρω τι ήταν αυτό που τον ώθησε σε μια τέτοια απόφαση (αλήθεια γίνεται αυτό σαφές στο φιλμ;) στην οποία συνηγόρησε (;) η μητέρα. Αυτό και μόνο στα μάτια μου τον καθιστά (τον πατέρα) μάλλον ψυχικά διαταραγμένο με τρόπο που να χρήζει ιατρικής παρακολούθησης (γιατί ως ένα βαθμό όλοι την έχουμε τη "διαταραχή" μας σ' αυτή την κοινωνία). Επομένως, δεν ξέρω πόσο εξυπηρετείται η παρουσίαση της σχέσης εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου (σ' ένα δεύτερο επίπεδο) με αυτό το εύρημα.

Αυτό που διακρίνεται στις μέρες μας και στην παρούσα κοινωνική μας πραγματικότητα είναι μάλλον η διάλυση της οικογένειας (και δε μιλώ για την ...παραδοσιακή, αυτή καλά θα κάνει να διαλυθεί), η σχεδόν παντελής ανεπάρκειά της να διαπαιδαγωγήσει ψυχικά ακέραιους κι ελεύθερους χαρακτήρες.

Για μένα είναι εξωφρενικό να ζουν, όπως λες φίλε Bosko, τα παιδιά με τους γονείς τους μέχρι τα 33 τους (όπως θα προτιμούσε κάθε παραδοσιακός γονιός) αλλά το πρόβλημά μας σήμερα είναι πως οι νέοι μας εκ των πραγμάτων θα αναγκαστούν ηθελημένα ή αθέλητα να το κάνουν, καθώς μακριά από τη γονική εστία πια δύσκολα θα μπορούν να ζήσουν με τους μισθούς κάτω των χιλίων ευρώ. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς θα ελέγχουν στο εγγύς μέλλον τη ζωή των παιδιών. Ελέγχοντας επί μακρότερον την τσέπη τους.

Και για να μην ξεχάσω:

Μάνο,
το Funny Games μπορεί να ήταν σκληρό, σκληρότατο, όμως αυτό που παρουσίαζε δεν ήταν εξωπραγματικό. Υπάρχουν άνθρωποι (εξίσου διαταραγμένοι κι αυτοί) ικανοί να ασκήσουν τέτοιου είδους βία (και σαν τη βία που ασκεί ο πατέρας στον "Κυνόδοντα"), αλλά το όλο στόρι εξελίσσεται εκεί με λογικοφανή τρόπο (θα μπορούσε ένας παρανοϊκός να σου χτυπήσει την πόρτα και να ανοίξεις κι η ιστορία να πάρει το δρόμο της...)

Πάντως κι εγώ θεωρώ πως καλό είναι πως "μία ελληνική ταινία ενός νέου ανθρώπου έφτασε εκεί που έφτασε από καλλιτεχνικής άποψης και κόβει και πολλά εισιτήρια από εμπορικής άποψης". Αρκεί να μας οδηγήσει στο να κάνουμε ταινίες καλές που και να "τσιγκλάνε" και να αλλάζουν την οπτική μας σε διάφορα ζητήματα και να είναι τόσο εύληπτες από το κοινό (το απαίδευτο κινηματογραφικά ελληνικό κοινό) ώστε να πηγαίνει να τις βλέπει και να τις κατανοεί. Αλλιώς θα παραμείνουμε κινηματογραφικά απαίδευτοι κι οι αίθουσες θα γεμίζουν μόνο σε ταινίες υποκουλτούρας.

Αυτά!

crispy είπε...

Ευτυχως και ο 'Μικροκοσμος'ειχε ουρες για τον κυνοδοντα.Στο καπακι την επομενη ειδα κ τη 'λευκη κορδελα' του Χανεκε.Εκει να δεις γροθια στο στομαχι!

BOSKO είπε...

Νερένια...
νομίζω πως πρέπει να την δεις την ταινία, γιατί έτσι είναι σα να μιλάμε λίγο στον αέρα. Εννοώ πως κι εσύ προσπαθείς ν' αποδώσεις λογική σε κάτι που φτιάχτηκε με βάση το παράλογο. Σαφώς και συμβαίνουν φρικαλεότητες μεσ' στον "Κυνόδοντα", αλλά στο πλαίσιο των αλληγορικών διαθέσεων του Λάνθιμου. Δεν είναι από τις ταινίες με χαρακτήρες και καταστάσεις που μπορείς να συναντήσεις στη ζωή σου.
συμφωνώ στα άλλα που λες περί εμπορικού/ καλλιτεχνικού κινηματογράφου.

BOSKO είπε...

crispy...
Χάνεκε, αγαπημένος!
και μαυρόασπρος, οπότε το λογαριάζω να σπεύσω μέσα σ' αυτήν ή την ερχόμενη εβδομάδα!
I like γροθιές στο στομάχι, η αποθέωση του σινεφίλ σαδομαζόχα είμαι!

Mairi είπε...

Ο Λάνθιμος δεν με οδήγησε να πιστέψω ότι ο Κ. είναι ένα εφιάλτης. Αντίθετα, μου έδειξε πως πρόκειται για απόλυτο ρεαλισμό (γι΄αυτό και μπορεί η ταινία να είναι σοκαριστική). Αλλά αυτή είναι η δική μου ματιά - που σημαίνει ότι υπάρχουν και πολλές πολλές άλλες.

Σχετικά με τον μπαμπά που πάει τον γιό στο μπορντέλο: συμφωνώ στο σχήμα που περιγράφεις και στο ότι ο γιός πρέπει να πηδάει και οι κόρες να είναι ανέγγιχτες. Εκείνο στο οποίο διαφωνώ είναι ότι τα παιδιά δεν πειραματίζονται μεταξύ τους (στα κρυφά). Ο κάθε άνθρωπος ανακαλύπτει το σώμα του με πολλούς τρόπους (ακόμα κι αν δεν ξέρει να τοθς ονομάσει).

Κάπως έτσι.

Ευχαριστώ για τις συζητήσεις που γίνονται σε τούτο το Blog :-)))

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Τον είδα κι εγώ τον Κυνόδοντα.
Θεώρησα ότι είναι μια πολύ καλή ταινία σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι, όμως, το αριστούργημα που υποτίθεται ότι είναι.
Ο Λάνθιμος κριτικάρει εύστοχα αυτή τη διακαή επιθυμία των γονιών να προφυλάσσουν τα παιδιά τους. Από τα λίγα που πήρε το μάτι μου στα σχόλια, αντιλήφθηκα ότι κάποιος αναφέρθηκε σε υπερβολές, σε σουρεαλιστικά στοιχεία κ.λπ.
Σίγουρα η ταινία δεν είναι ρεαλιστική, με αυτή καθεαυτή την έννοια του όρου. Παρόλ'αυτά, ο σκηνοθέτης δε φαίνεται εμπαθής απέναντι στους γονείς, εφόσον ουκ ολίγες φορές παρουσιάζει τις καλές προθέσεις τους. Έτσι, εγώ δε θα μιλούσα για υπερβολή.
Σεναριακά, νομίζω ήταν πολύ πετυχημένο.
Μου άρεσε πάρα πολύ που ο Λάνθιμος έπαιζε με τους θεατές. Αναφέρομαι σε σκηνές, όπου ο θεατής περιμένει κάτι να συμβεί και, ενώ στις περισσότερες ταινίες θα συνέβαινε, σε αυτή δε συμβαίνει.
Τον βρήκα, βέβαια, πολύ Τρίερ. Πολύ, όμως. Αν εξαιρέσω τα πλάνα-κομμένο κεφάλι που μου άρεσαν και ήταν σχετικά πρωτότυπα, η κινηματογράφιση μου θύμιζε μονίμως δόγμα95, όπως επίσης και η ασαφής χωροχρονική τοποθέτηση της ιστορίας, καθώς και η ανωνυμία των χαρακτήρων.
Τελικά, πάντως, είναι μια ταινία που δεν περνάει απαρατήρητη και αξίζει, νομίζω, να τη δει κανείς.

BOSKO είπε...

Σ.Π.Ρ. ...
καλά λες και νομίζω έτσι είναι, αφού μόνο απαρατήρητος δεν πέρασε ο "Κυνόδοντας".
λυπάμαι που τελικά δεν θ' ανέβω Θεσσαλονίκη, αλλά δε μπορώ να λείψω απ' την Αθήνα την ερχόμενη εβδομάδα. Και ξέρεις πόσο την ήθελα τώρα τη Θεσσαλονίκη;
υπομονή, τον Μάρτιο θα σας έρθω πάνω με τη νέα ταινία μου!

flamencologio είπε...

Τολμώ να σχολιάσω πως δικαίως δεν έπεισες την παρέα σου για την καλλιτεχνική αξία του Κυνόδοντα...αν θέλεις διάβασε την κριτική μου
σε χαιρετώ φιλικά
Νίκος Ξένιος