Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Η ΕΛΕΝΗ ΚΙΚΙΔΟΥ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ!

Περνάω εν μέσω κρύου και χιονόνερου από το Πεδίο του Άρεως, επιστρέφοντας από τα Εξάρχεια στο σπίτι. Βρίσκομαι σε μία συγκεκριμένη διεύθυνση, έξω από ένα παλιό σπίτι, του οποίου εδώ και χρόνια ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι, μα δυστυχώς δεν το έκανα ποτέ. Στο σπίτι αυτό ζούσε η Ελένη Κικίδου, ίσως η μοναδική περίπτωση μέντιουμ που προσέδωσε σοβαρότητα στο εν λόγω μεταφυσικό σπορ. Είχα διαβάσει γι' αυτήν και τη μεγάλη της επιτυχία εν έτει 1953 να βοηθήσει τις διωκτικές αρχές στη σύλληψη του ψυχανώμαλου μπανιστηρτζή Μιχάλη Στεφανόπουλου, γνωστού ως Δράκου, όχι του Κούνδουρου, αλλά της Βουλιαγμένης. Την είχε στενοχωρήσει απίστευτα, λέγεται, η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση του Στεφανόπουλου, γι' αυτό και από το 1960 δεν πρόσφερε ποτέ ξανά τη διαισθητική της ικανότητα σε θέματα της αστυνομίας. Προτιμούσε να βρίσκει με εξαιρετική ακρίβεια χαμένα πολύτιμα αντικείμενα ανθρώπων που ζητούσαν τη βοήθεια της, όταν δεν έπαιζε περισσότερο τον ρόλο παρηγορήτριας και συμβουλάτορος. Στο διαδίκτυο βρίσκει κανείς ελάχιστα πράγματα για την περίπτωση της, όπως το πλήρες χρονικό της υπόθεσης του Δράκου της Βουλιαγμένης ή τη μοναδική της φωτογραφία, που συνοδεύει και τη δική μου ανάρτηση. Μία γυναίκα, στενή φίλη της τα τελευταία χρόνια, εξομολογείται πώς η Κικίδου διαισθάνθηκε την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Πάπα, καθώς παρακολουθούσαν μαζί στην τηλεόραση αποσπάσματα από τη λειτουργία στο Βατικανό. Μαθαίνω ακόμη από άτομα που είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν πως επρόκειτο για μια τρομερά ελκυστική και δυναμική προσωπικότητα, όλο καλωσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο. Μου είχε καρφωθεί η ιδέα να τη γνωρίσω από κοντά κι εγώ, όταν πρόπερσι μου μίλησε για την επίσκεψη του στην οικία της ένας φίλος μουσικός. Δεν πάνε πολλά χρόνια που βρισκόταν στα χωρίσματα με τη δικιά του και τρελαμένος αναζήτησε τη διεύθυνση της Κικίδου από τον κατάλογο. Όταν έφτασε έξω απ' την πόρτα της και χτύπησε το κουδούνι, μία γυναικεία φωνή τον φώναξε από μέσα με το μικρό του όνομα! Έλα, σε περίμενα, του είπε! Κι όμως, ο φίλος μουσικός, όχι απλά δε φοβήθηκε που ετοιμαζόταν να μπει στη...Ζώνη του Λυκόφωτος, αλλά την ακολούθησε με μεγάλη προθυμία. Και περιέργεια, βέβαια, θα πρόσθετα. Είδε μία υπέργηρη γυναίκα που είχε συμπληρώσει ήδη τα ενενήντα της χρόνια με μαλλί α λα Νεφερτίτη και εντυπωσιακό ντύσιμο, παρ' όλα τα κινητικά, και εύλογα για την ηλικία της, προβλήματα. Όση ώρα έπιναν καφέ και συνομιλούσαν σαν δυο παλιοί γνωστοί, παρατηρούσε στον τοίχο τις φωτογραφίες της με τους πιο διεθνείς διάσημους από τον καλλιτεχνικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο. Δεν έχει νόημα να μπω στα προσωπικά του φίλου, αποκαλύπτοντας τι του είπε το μέντιουμ για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε και φανερώνοντας του έναν δρόμο, τον οποίο τελικά ακολούθησε και βγήκε απόλυτα κερδισμένος. Σημασία έχει το πώς του φέρθηκε κι η μαρτυρία του αφορούσε σε μία μητρική συμπεριφορά εκ μέρους της Κικίδου, γεμάτη πραότητα και στοργή. Σημειωτέον πως δεν του πήρε χρήματα, όπως δεν έπαιρνε κι από κανέναν γενικώς που έφτανε μέχρι την πόρτα της. Άκουγα τον φίλο να μου λέει πως δε θα ξεχάσει ποτέ τη συνάντηση του με την Κικίδου, μάλιστα τη χαρακτήρισε σημαντικότερη γνωριμία της ζωής του, αυτός που έπαιζε κάποτε με τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Αρχίσαμε να μιλάμε για τη διαίσθηση, τη δύναμη του μυαλού να βλέπει τα παρελθόντα και τα μελλούμενα με κινηματογραφική ταχύτητα, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη μεταφυσική και αποτελεί ξεκάθαρο βιολογικό χάρισμα. Κι ας ήταν η Κικίδου στενή συνεργάτιδα του μυθικού Τανάγρα και μέλος πολλών παραψυχολογικών σωματείων, παγκοσμίως αναγνωρισμένων. Θυμήθηκα τότε μιαν άλλη διαισθητικό, πολύ πιο άσημη από την Κικίδου, εξαιτίας μάλλον της φτώχειας, του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου της και της προσκόλλησης της στη θρησκεία. Η κυρία Ελισάβετ, που πέθανε πριν λίγα χρόνια σε αρκετά μεγάλη ηλικία κι αυτή, ζούσε σε ένα καλύβι στη Σαλαμίνα και δεχόταν όσους ζητούσαν τη βοήθεια της με μοναδική αμοιβή λίγα κεράκια και λάδι για τα καντήλια της. Της έδειχνες μια φωτογραφία του ανθρώπου που σε ενδιέφερε, διότι η μακαρίτισσα απαξιούσε ν' ασχοληθεί με τα υλικά αγαθά, την κοιτούσε, μετά έπεφτε σαν σε έκσταση για λίγη ώρα κι όταν ξυπνούσε σου' λεγε ότι περίμενες και ότι δεν περίμενες με το νι και με το σίγμα. Για την κυρία Ελισάβετ είχα ακούσει από τη μητέρα μου, αφού την είχε επισκεφτεί πριν καμιά τριανταριά χρόνια, πηγαίνοντας της τις φωτογραφίες των παιδιών της. Επειδή έχει πλάκα η ιστορία, να πω ότι όταν έπιασε και τη δική μου φωτογραφία- βρέφος θα ήμουν- είπε στη μάνα μου ότι το παιδί αυτό θα μπλέξει με πολύ κόσμο στη ζωή του, ότι θα κάνει μια δουλειά που θα συνεργάζεται με πολλούς άλλους (να πως γίνονται οι ταινίες!), ότι θα γνωρίσει ένα άτομο που θα του ανοίξει απλόχερα πόρτες, αλλά και ότι από ένα σημείο και μετά θα είναι μονίμως μεσ' στην αμαρτία (εξαρτάται ασφαλώς από τι εννοούσε αμαρτία η συγκεκριμένη γυναίκα). Στο τέλος, μάλιστα, είπε στη μάνα μου να μην ανησυχεί για πάρτη μου, διότι θα κάνω έναν πολύ πλούσιο γάμο (εδώ, κυρία Ελισάβετ μου, καλή σου ώρα, σε παραθολώσανε, μου φαίνεται, τα λιβάνια και τα καντήλια)! Όλες αυτές οι ιστορίες πέρασαν καλειδοσκοπικά κι απ' το δικό μου μυαλό χθες βράδυ, που δεν είμαι και διαισθητικός. Και κάτι ακόμη: η Ελένη Κικίδου με παρέπεμψε στη Μαργέττα, την 99χρονη τυφλή γυναίκα- μέντιουμ που συνομιλούσε με τη Λένα Πλάτωνος στο τηλέφωνο επί πολλά χρόνια και έγινε συγκλονιστικό τραγούδι στα Ημερολόγια της. Κι έτσι, μια που σκέφτηκα να χτυπήσω το κουδούνι κι άλλη μια που έκανα μεταβολή και έφυγα. Γιατί η Ελένη Κικίδου δε μένει πια στην οδό Μπούσγου και Μουστοξύδη στο Πεδίο του Άρεως. Πέθανε πριν από τρία χρόνια, σχεδόν αιωνόβια.

6 σχόλια:

Αθανασία είπε...

Καλέεε Μποσκουλίνι μουυυ!άστο καλό σου βρέεεε σκιάχτηκα μεσημεριάτικα!
έχεις πάρε-δώσε με τέτοιους κύκλους καλό μου;;...ούυφ! από τη μιά σκιάχτηκα,κ από την άλλη νευρίασα επειδή μου θύμησες έναν μαλάκα που είχα,την ατυχία να κάνω κάποτε σχέση μαζί του...κ θυμάμαι μιά μέρα...που χαμε τσακωθεί για κάτι (επειδή αυτός νόμισε,ότι εγώ τα 'παίζω'κ με άλλους)...κ του λεγα όχι..κ πήγε κάπου όταν κλείσαμε το τηλ..(μιλάγαμε στο τηλ),κ βρήκε ένα μέντιουμ ένας Θεός ξέρει που...κ μπήκε μέσα..κ αυτό λέει άρχισε,να του λέει διάφορα για μένα,για αυτόν..μαλακίες...κ όταν του πε το μέντιουμ ότι δεν έχω άλλους το πίστεψε ο αρχιμαλάκας,όταν του το λεγα εγώ δε με πίστευε!ο...ο να μη τον πώ τώρα!....ούυφ! συγχίστικα τώρα κ δε κάνει έχω το στομάχι μου...πάντως ενδιαφέρουσα η ιστορία της κυρίας Κικίδου..έχω να πώ..κ το μουσικό θέμα..καλέ που το ξέθαψες αυτό?..θυμάμαι ήταν μιά σειρά το Twilight zone..που έπαιζε κάποτε στο κανάλι,Seven..εγώ ήμουν μικρή τότε παιδάκι..απίστευτα τρομακτικό όμως..ιδανικό γιανά σε κάνει να μη μπορείς να κοιμηθείς για χρόνια ίσως;;;αλλά με εξαιρετική σκηνοθεσία κ γενικά πολύ καλά στημένο....πολύ καλό από απόψεως σκηνοθετικής,κ με πολύ πειστικούς ηθοποιούς,εγώ όμως τότε ήμουν παιδάκι κ δε καταλάβαινα από τέτοια!...κ αυτά με τρόμαζαν φρικτά.....τώρα βέβαια αν το βλεπα δε ξέρω τι θα κανα...αλλά πιθανόν θα το βλεπα 'αλλιώς'....χιιιιχιιι! σόρρυ για τη λογοδοιάρια καλό μου, ωραίο ποστάκι..φιλάκια...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Καλησπέρα Bosko,
To blog σου, μέρα με τη μέρα γίνεται καλύτερο.
Έψαξα το site, μα δεν βρήκα mail.
To δικό μου είναι το vitamibarouak@gmail.com
Μπορείς να μου το στείλεις;
Έχω μια πρόταση, τίποτα συνταρακτικό, αλλά είναι μια πρόταση.

BOSKO είπε...

Αθανασία...
καλό σου' κανε τελικά το μέντιουμ, Αθανασία μου, με το να πει στον "αρχιμαλάκα" τον πρώην σου ότι δεν τραβιόσουν με άλλους! Είδες, λοιπόν; Όχι, δεν έχω κανένα πάρε- δώσε με τέτοιους κύκλους, η Κικίδου απλά ξεχωρίζει σαν περίπτωση. Το φοβόσουν το Twilight Zone, ε; Που να δεις που αγόρασα πριν λίγο απ' το Metropolis σε dvd το θρίλερ Τι απέγινε η Μπέιμπι Τζέιν και λέω να το κάνω post να σ' το αφιερώσω!

BOSKO είπε...

VITA MI BAROUAK...
έλα, φίλε μου, όλα καλά;
θα σου γράψω με το τηλ. μου να τα πούμε κανονικά.
χαιρετώ!

Αθανασία είπε...

Ααααααααααααχααααααααααααχχααχχαααααααααααααααααχαχααχα!ε,έτσι λες Μποσκουλίνι εεε,?ε,λοιπόν πρώτη φορά θα μου αφιερώσουν ανάρτηση κ μάλιστα για ένα θρίλερ...χααααααααααααααχαααααααααααααχαααααααααααααχαχ!...αναμένω λοιπόν στο ακουστικό μου!...να δώ την ανάρτηση αυτή!...καλησπέρες...

Ανώνυμος είπε...

"Στο τέλος, μάλιστα, είπε στη μάνα μου να μην ανησυχεί για πάρτη μου, διότι θα κάνω έναν πολύ πλούσιο γάμο (εδώ, κυρία Ελισάβετ μου, καλή σου ώρα, σε παραθολώσανε, μου φαίνεται, τα λιβάνια και τα καντήλια"

Χααα! Χα!Χα! Αδύνατον να μη σε πειράζω τώρα...μήπως δεν είχε άλλο λιβάνι πρόχειρο εκείνη την ώρα, αλλά κάτι που αρχίζει από μπ...και τελειώνει "και παίζω προ";

Δέσποινα