Πολύ ωραίο μού φαίνεται που το προ διετίας μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τον Γιαπωνέζο rocker Damo Suzuki σε ένα απρόβλεπτο happening με τον Αντρέα Παγουλάτο και τη Σαβίνα Γιαννάτου, θα ανοίξει το φετινό φεστιβάλ Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου της Κύπρου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είναι και μικρή τιμή να σε βάζουν στο πρόγραμμα μαζί με ταινίες της Agnes Varda και του Σταύρου Τορνέ! Εδώ το σχετικό link από το site του φεστιβάλ: Είναι η δεύτερη φορά που μεταβαίνω στην Κύπρο με τα κινηματογραφικά, η πρώτη ήταν το 2003 όταν είχε προβληθεί το πρώτο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Θυμάμαι, με είχε εντυπωσιάσει η προσέλευση ενός πολυάριθμου και εξαιρετικά ποιοτικού κοινού. Μετά την προβολή μάλιστα είχε γίνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με ανθρώπους που ζητούσαν να μάθουν λεπτομέρειες από τον περιπετειώδη- στα μάτια των πολλών- βίο της σπουδαίας ερμηνεύτριας του Χατζιδάκι. Ακολούθησαν το Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ, ο Damo Suzuki και φέτος ο Κούνδουρος. Ο Αντρέας Παγουλάτος με παρότρυνε πέρσι τέτοια εποχή να τελειώνω γρήγορα με τον Κούνδουρο, διότι ήρθε ο καιρός που θα έκαναν και σε μένα, τον νέο σκηνοθέτη, αφιέρωμα στο κυπριακό φεστιβάλ αντεργκράουντ κινηματογράφου. Έχεις τώρα έργο πίσω σου, ραχοκοκκαλιά, μου έλεγε ο γλυκός άνθρωπος που κάθε χρόνο είχε την επιμέλεια του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Ο θάνατος τον πρόλαβε όμως βυθίζοντας όλους μας στο πένθος. Ομολογώ πως δε μπορώ ακόμη να χωνέψω την απώλεια του. Αποφεύγω να ξαναδώ, τόσο το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί αύριο βράδυ στη Λευκωσία, όσο και το κουνδουρικό, στο σημείο που μιλάει εκείνος. Μου είναι αδιανόητο πως αυτός ο αγαπημένος μου άνθρωπος, μακράν ο πιο ορίτζιναλ διανοούμενος που συνάντησα στη ζωή μου, δεν υπάρχει πια ανάμεσα μας. Το ίδιο θα ισχύει σίγουρα και για την κοινή μας φίλη Έλενα Χριστοδουλίδου, υπεύθυνη του τμήματος κινηματογραφίας του κυπριακού Υπουργείου Πολιτισμού, την οποία και συνάντησα στο ξόδι του. Δική της ήταν η ιδέα και εκείνη με προσκάλεσε τώρα να βρεθώ εκεί, ώστε ν' ανοίξει το φεστιβάλ με ένα φιλμάκι στο οποίο ο ποιητής πρωταγωνιστούσε. Ξέρω από τώρα πως θά 'ναι πολύ φορτισμένη συγκινησιακά η αυριανή προβολή και μάλλον εγώ θα βγω έξω για τσιγάρο (18 λεπτά διαρκεί άλλωστε). Μετά όμως δεν ξέρω τι θα πω, δεν έχω ετοιμάσει κάτι...Ένα ποίημα θα διαβάσω μόνο που τού έγραψε στη μνήμη του ο άλλος κοινός φίλος μας, Λευτέρης Ξανθόπουλος, και το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στο blog αυτό την ημέρα της κηδείας του Αντρέα μας. Έχω να πω επίσης ότι την ταινία αυτή με τον τίτλο-μακαρόνι Damo Suzuki: Αυτοσχεδιασμοί για μια Φωνή, ένα Ποίημα & μια τηγανιά Μπάμιες, την είχα στο φτύσιμο, εφόσον ήταν η μοναδική μου γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο. Κι ας μού 'λεγε ο Δημήτρης ο Θεοδωρόπουλος, ο οπερατέρ μου, πως είδε πρόσφατα σε ψηφιακή κόπια τη Διαθήκη του Ορφέα του Cocteau κι ήταν καλύτερη απ' τη φιλμική! Κι ας χαρακτήρισε επίσης το ντοκιμαντεράκι αυτό ο Λεωνίδας Βαρδαρός στο τότε φεστιβάλ Δράμας, μέγιστη πολιτική πράξη μεσ' στην Pax Americana που διανύουμε (με δουλεύεις, Λεωνίδα; τού 'χα απαντήσει κι εγώ)...Από αύριο, λοιπόν, η συγκεκριμένη μικρού μήκους ταινία διεκδικεί το μερίδιο της μέσα στην ασήμαντη φιλμογραφία μου. Μόνο και μόνο για το γεγονός ότι διέσωσε την εικόνα ενός καλλιτέχνη, ενός ποιητή και κυρίως ενός ευαίσθητου παιδιού που δε θέλησε ποτέ να ενηλικιωθεί. Εκτός από τό πνεύμα σου, λοιπόν, Αντρέα, θα είναι και η μορφή σου εκεί αύριο, σε ένα από τα πιο πρωτοποριακά ευρωπαϊκά φεστιβάλ κινηματογράφου που τόσο αγάπησες.
κκκ
* θα είμαι κοντά σας αυτή την εβδομάδα με καθημερινές ανταποκρίσεις από την Κύπρο πλέον. Καλό ταξίδι και μην ξεχάσω να βάλω τα xanax στην τσάντα μου...
Μαθαίνω ότι το cd που ηχογράφησε, γεννήθηκε μέσα σε εκκλησία της μακρινής Ισλανδίας. Επομένως, ένας επιπλέον λόγος για να μην είναι διόλου τυχαίες οι επιρροές του από τη Bjork.
Στον πρώτο, όσο και να ήθελα να βρίσκομαι εκεί απόψε, η τιμή του εισιτηρίου είναι απαγορευτική, βασικά λόγω της περιόδου που διανύουμε. Τα τελευταία μου φράγκα τα κρατάω για το ταξίδι στην Κύπρο...Στον δεύτερο, εύχομαι να πατώσει ή μία ώρα πριν την έναρξη του διαγωνισμού να γίνει ένας μεγάλος σεισμός και να καταστρεφούν ολοσχερώς τα ντεκόρ τους μαζί με τις κάμερες των διεθνών τηλεοπτικών συνεργείων! Είναι κάτι που δεν είχα σκεφτεί ν' απαντήσω στο ερώτημα που μου τέθηκε από τον δημοσιογράφο 
* στη Μ.Λ.
Η εκπομπή έγινε σήμερα, ασχέτως αν η προχθεσινή συνέλευση των εργαζομένων στο 
Τώρα που είπα ποίηση, παρέλαβα χθες και τη νέα ποιητική συλλογή της Στέλλας Βλαχογιάννη. Λέγεται Με λένε Θάνατο και βγήκε από τις εκδόσεις Μετρονόμος του Θανάση Συλιβού. Φυσικά και δεν έχω προλάβει να τη διαβάσω, ούτε να την ξεφυλλίσω καν, αν και μ' ένα απλό φυλλομέτρημα μού μοιάζει μικρότερη σε έκταση από την προηγούμενη εξαιρετική Θλίψη του σώματος της. Επί της παρούσης, στέκομαι στο εξώφυλλο που επιμελήθηκε ο Νίκος Βλαχογιάννης, αδερφός της ποιήτριας, με το γυναικείο σκεπτικό πρόσωπο να ανήκει στη Billie Holiday ή μήπως στη Σωτηρία Μπέλλου; Πολύ όμορφο...το χαζεύω αυτή τη στιγμή και κολλάει τέλεια με τα παλιακά γερμανόφωνα τραγούδια της Marlene Dietrich που ακούω...
Από τον Μετρονόμο βγήκε και το καινούργιο cd του αξιόλογου Μιχάλη Τερζή σε στίχους του εξίσου αξιόλογου Δημήτρη Λέντζου. Τώρα όμως για να κάτσω εγώ ν' ακούσω τραγούδι με την Πίτσα Παπαδοπούλου, μόνο διασωληνωμένος και σε καταστολή. Χίλιες φορές η Κατερίνα Στανίση, που όλοι οι ποιοτικοί και οι έντεχνοι την έχουν στο φτύσιμο. Ας πούμε, πάντως, ότι εν μέσω των συμμετοχών του Γιώργου Νταλάρα, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, του Γεράσιμου Ανδρεάτου, του Κώστα Μακεδόνα και του Γιώργου Μπαγιώκη (ιλιγγιώδες ερμηνευτικό cast!), η επιχείρηση διάσωσης του λαϊκού μας τραγουδιού...διασώζεται από τις παρουσίες της Σοφίας Παπάζογλου στο Κόκκινο Ιώδιο και κυρίως του Παντελή Θεοχαρίδη γι' αυτή την Άννα που αγάπησε πολύ τους ποιητές. Το Αχ! Η ζωή είναι μακράν το ωραιότερο τραγούδι του cd, στο οποίο κρατήθηκε η φωνή του Παντελή απ' την πρώτη εγγραφή κι απλώς τώρα εμπλουτίστηκε ενορχηστρωτικά. Του έλεγα προχθές από τηλεφώνου ότι συμμετέχει σ' ένα δίσκο ξανά με τον Νταλάρα και για πρώτη φορά με την Πίτσα Παπαδοπούλου και περίμενα κάνα δίλεπτο μέχρι να μου απαντήσει...
Τσακώθηκα μέσω διαδικτύου αυτές τις μέρες και μ' έναν Ανώνυμο, τον οποίο τελικά αφού έβγαλα απ' τα ρούχα του (όπως είχε βγάλει κι αυτός εμένα απ' τα δικά μου), ξεμπροστιάστηκε και μου φανερώθηκε με πλήρες ονοματεπώνυμο, email, ακόμη και δ/νση κατοικίας. Τι αποκαρδιωτικό ένας σοβαρός- υποτίθεται- άνθρωπος των γραμμάτων να κάθεται να νουθετεί και στην τελική να γίνεται μπίλιες με τον συγγραφέα ενός blog. Και δεν αναφέρομαι στην απαράδεκτη ανάρτηση ενός άλλου, παντελώς άγνωστου blogger που του μήνυσα να τη διαγράψει, ούτε στο βλαβερό υποκείμενο που μού επιτέθηκε επειδή έγραψα για το πρόσφατο live των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. Ας γίνει κατανοητό τέλος πάντων πως εδώ μέσα κουμάντο κάνω εγώ και μόνο εγώ, θα συνεχίζω να γράφω ότι μου γουστάρει, θα βάζω όσες περισσότερες φωτογραφίες δικές μου ή φίλων μου κάνω κέφι, θα δημοσιεύω μόνο όποιον αποσκοπεί στον διάλογο και όχι στον καυγά και θα στηρίζω όποιον θεωρώ εγώ ότι αξίζει. Όσοι νομίζουν ότι ο bosko κάνει...κλίσμα στον κόσμο κάποιους καλλιτέχνες, τους πληροφορώ ότι τους γράφω κανονικότατα όπου δεν πιάνει μελάνι και τους συμβουλεύω ευθύς αμέσως να κάνουν κλικ και να τη σκοτώσουν αλλού την ώρα και τη μοναξιά τους. Τι διάολο, μέλι έχουν τα Άσματα και Μιάσματα; Σιγά τα ωά δηλαδή...Η μπλογκόσφαιρα είναι αχανής κι έχει αμέτρητες εναλλακτικές για την τσάρκα του καθενός! Άι σιχτίρ, όλα τα χταπόδια τα ξεκουκούλωτα, συγχύστηκα νυχτιάτικα και θα κόψει η μάσκα με το μούσι των πέντε ημερών, πού 'λεγε κι η zarzuela, η πιο συμπαθής Ανώνυμη περσόνα των comments.
Εύχομαι να καταστραφεί οικονομικά και ο τύπος που έχει τους Διόσκουρους στο Μοναστηράκι. Έλα δω, τι τιμή ειν' αυτή- τον ρώτησα τις προάλλες- εννέα ευρώ οι δύο fredo, τη στιγμή που θα έδινες μόνο τέσσερα για τον ίδιο λόγο στο Βερολίνο; Πληρώνω υψηλό ενοίκιο, μου απάντησε ορθά -κοφτά, θιγμένος κιόλας από τη λογική μου της στιγμής. Έπρεπε νά 'χα μαζί μου τότε μια φίλη πολύ ψημένη, πρώην πρεζάκι που αποτοξινώθηκε και καθάρισε. Παραγγείλαμε καφέ στο ίδιο μέρος πέρσι και σαν δοκίμασε και τον βρήκε νερόπλυμα, πήγε μέσα και έλουσε τον τσίφ! Για να μάθεις, μωρή χαμούρα, του φώναξε με τη χαρακτηριστική τραχυά φωνή της, πού με χρεώνεις πέντε ευρώ και τσιγγουνεύεσαι να ρίξεις μια κουταλιά καφέ μέσα! Πόσοι θα ήθελαν σίγουρα να τη χειροκροτήσουν, μα θέλει γερά κότσια να κάνεις κάτι τέτοιο. Μόνο αν έχεις φάει όλο το στραπάτσο της ζωής κι έχεις δει τα ραδίκια ανάποδα δικαιούσαι ακόμη και να πλακώσεις στο ξύλο όλους τους μικρούς δυνάστες της καθημερινότητας σου, από τον ταξιτζή και τον τραπεζικό υπάλληλο μέχρι τον ιδιοκτήτη της καφετέριας και τον παπά της ενορίας σου! Τα ίδια και στα δισκοπωλεία με τις εταιρείες να τρέχουν τον τελευταίο χρόνο μπας και προλάβουν την κρίση, εις μάτην όμως. Μαθαίνω ότι το κεντρικό Metropolis των Αθηνών, αυτό με τη μουσική σκηνή στον πάνω όροφο, έβαλε ή θα βάλει λουκέτο! Δεν εξεπλάγην καθόλου, αντιθέτως το περίμενα κι απορούσα πώς άντεξε τόσο πολύ κιόλας. Στον Ιανό πάλι έχουν τρελαθεί τελείως ή ζουν σ' άλλη χώρα; Πήγε ο Νίκος Χαλβατζής να αγοράσει το πρώτο του cd, που του το ζήτησε η Πλάτωνος, και το βρήκε 23 ευρώ! Η τραγωδία της κωμωδίας...
Σε μία εβδομάδα ακριβώς αναχωρώ για Κύπρο. Το χρειάζομαι αυτό το ταξίδι ειδικά τον τελευταίο καιρό που πιέζομαι ψυχολογικά για πολλούς και διάφορους λόγους. Εδώ και μια εβδομάδα περίπου, τα βράδια κοιμάμαι συχνά με αναμμένα φώτα. Σε μένα, λοιπόν, ισχύει απόλυτα η μπανάλ εκδοχή της λεγόμενης επείγουσας αλλαγής παραστάσεων! Αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσουν κι άλλα ταξίδια μέσα στο τρέχον έτος, αφού ευτυχώς το κουνδουρικό ντοκιμαντέρ έχει μεγάλη ζήτηση από πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού. Τι φτωχοπροδρομικές τελετές, απονομές αγαλματιδίων Ζολώτα και λοιπές σαχλαμάρες, χτυπάς μια Πράγα, ένα Άμστερνταμ ή ένα Βερολίνο κι έχεις την υγειά σου για τους επόμενους έξι μήνες στη χώρα σου! Ο Παντελής, που ερμήνευσε το άσμα των τίτλων της ταινίας μου, πετάει τη σκούφια του για ταξίδια, σαν και μένα κι αυτός. 
Κι επειδή αποτελεί την καλύτερη παρέα και στο εξωτερικό, λέω να τον πάρω μαζί μου ως έτερο εκπρόσωπο του ντοκιμαντέρ. Δε θα τον ξεχάσω στο Βόλενταμ, το ψαροχώρι της Ολλανδίας, που φώναζε Έχω γαύρο Μηχανιόνας, φρέσκο μύδι Επανομής, διαλαλώντας την ανύπαρκτη ελληνική σοδειά στους έκπληκτους Ολλανδούς ψαράδες! Για να μην αναφερθώ στα περάσματα μας από όλα τα διάσημα μαγαζιά Άμστερνταμ και Ουτρέχτης, όπου κανονικά θα έπρεπε να γράψω βιβλίο, το οποίο θα ήταν ότι πιο αντεργκράουντ και χιουμοριστικό έχει κυκλοφορήσει τελευταία! Σαν ένα φίλο που μού 'λεγε πρόσφατα ότι θέλει να πάει με τη γκόμενα του στο Άμστερνταμ. Κι επειδή τους γνωρίζω καλά και τους δυο τους τι καπνό φουμάρουν ή, μάλλον, δε φουμάρουν, του απάντησα: Χαζός είσαι; Τη γκόμενα πήγαινε την στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ τραβήξου μόνος σου ή πάρε μαζί κάνα φρικιό φίλο σου...
Προτίμησα λοιπόν να αφήσω τα δώρα μου, μία κόκκινη τριανταφυλλιά και το soundtrack του Zabriskie Point του Αντονιόνι, καθώς και να φωτογραφίσω την εορτάζουσα με τις φίλες της μουσικούς Μαλκίτα Χάγουελ και Ντόρα Μπακοπούλου. Τι κοινό, εκτός της πολύχρονης φιλίας, συνδέει ακόμη τη συνθέτρια Λένα Πλάτωνος με την πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου; Το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών, στο πλαίσιο του οποίου θα εμφανιστούν αμφότερες. Η μεν Πλάτωνος με τον Κύκλο Καβάφη στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου (9 & 10 Ιουλίου), η δε Μπακοπούλου με έργα Schumann και Chopin στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός (29 Ιουνίου)!
Εξ ου και η Ντόρα θέλησε να προβάρει το ρεπερτόριο της συγκεκριμένης συναυλίας, παίζοντας πριβέ για όλους όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε εκεί. Το ζω συχνά αυτό τα τελευταία χρόνια και είναι απερίγραπτη η αίσθηση τού να έχεις μπροστά σου μία από τις σημαντικότερες διεθνώς πιανίστριες και να ασκεί την τέχνη της ιδιωτικά, συνομωτικά σχεδόν.
Έλα όμως που πισώπλατα της Ντόρας, η Βικτώρια κατασυγκινημένη έκανε τον μαέστρο με αποτέλεσμα πρώτη η Λένα ν' αρχίσει να γελάει, προσπαθώντας να κρατηθεί, κάτι που μοιραία μεταδόθηκε στην Καίτη δίπλα της, μετά σε μένα απέναντι της και κατόπιν στον Παναγιώτη δίπλα μου. Μόνο η Μαλκίτα παρέμεινε σοβαρή. Όσο η Ντόρα δηλαδή κατέθετε την ψυχή της, τέσσερα άτομα έπνιγαν μέχρι δακρύων το γέλιο τους. 
Μη γελάς, Αντώνη! μου έκανε αυστηρά η Ντόρα κι εγώ σηκώθηκα και πήγα στο διπλανό δωμάτιο για να αφήσω ελεύθερο το μαρτυρικό νευρικό γέλιο. Όταν το είδε αυτό η Λένα μέσα από τον καθρέφτη, δε μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ξεκαρδίστηκε και τότε η Ντόρα ορθώς μάλλον διέκοψε τον Schumann της. Επέστρεψα στην παρέα, παύση, ηρεμία και κατόπιν ένα συγκλονιστικό κομμάτι του Brahms από τα μαγικά δάχτυλα της Ντόρας Μπακοπούλου!
Δεν ήμασταν σε γιορτή απόψε, αλλά σε τάξη δευτέρας λυκείου ήταν το εύστοχο σχόλιο της εορτάζουσας, με το οποίο φυσικά κανείς δεν διαφώνησε. Πάντα τέτοια γέλια, Λενάκι, νά' σαι καλά, να χαίρεσαι τη γιορτή σου και να σκίσεις στη Μικρή Επίδαυρο, πού σίγουρα θα σκίσεις- δεν υπάρχει περίπτωση!