Πόσες φορές είχα συναντήσει την Καίτη Γκρέυ που μας αποχαιρέτισε οριστικά χθες το πρωί πλήρης ημερών; Η πρώτη φορά ήταν τον Οκτώβριο του 2014 στην κηδεία του Σπύρου Ζαγοραίου στο νεκροταφείο της Νίκαιας. Εκεί, η μεγάλη τραγουδίστρια μου είχε κάνει δηλώσεις για την απώλεια του παλιού φίλου και συνεργάτη της, ενώ την είχα φωτογραφίσει να συνομιλεί με τον συνάδελφό της, Γιώργο Μαργαρίτη.
Μεταφέρω τις δηλώσεις της Γκρέυ για τον Ζαγοραίο, όπως είχαν δημοσιευθεί στο review μου από την κηδεία για το LIFO.gr:
«Δουλέψαμε
πάρα πολλά χρόνια με τον Σπύρο. Ντόμπρος, ήξερε να ''αγγίζει'' τους ανθρώπους,
καλός με τους συναδέλφους και με τον κόσμο. Γνωστό ότι τους καλλιτέχνες τους
κυνηγάνε οι γυναίκες! ''Εγώ τη Ζωίτσα μου δεν τη λερώνω'' έλεγε, ενδεικτικό τού
πόσο αγάπησε τη γυναίκα του. Όταν δουλεύαμε μαζί εγώ του έκανα ντουέτα, μετά
έβγαλε τη Ζωίτσα και μάλιστα είχαν πάει στο Λονδίνο και έσκισαν σε σειρά
συναυλιών. Τον αγαπούσα και μ' αγαπούσε πολύ! Ξέρεις τι τον έκανε διαφορετικό
από τους άλλους; Το ότι ήταν αληθινός, γνήσιος και ειλικρινής πρώτα με τον
εαυτό του και μετά μ' όλους τους άλλους. Μιλήσαμε τελευταία φορά πριν ένα
χρόνο. Ξέρεις, πέρασα κι εγώ μεγάλη περιπέτεια με τον θυρεοειδή μου, που
παραλίγο να μου βγει τό'να μάτι. Όποτε του τηλεφωνούσα, ''Η Ζωίτσα μου''
μού'λεγε. Ήταν εκείνος καλά ακόμη κι είχε καταπέσει εκείνη. Κι όταν σηκώθηκε,
κατέπεσε αυτός. Πολύ ταιριαστό ζευγάρι, αυτό θα έχω να θυμάμαι πέραν της δικής
μας μεγάλης φιλίας και συνεργασίας» (Καίτη Γκρέυ στον Αντώνη Μποσκοΐτη για τον Σπύρο Ζαγοραίο, 23 Οκτωβρίου 2014)
 |
| Γιώργος Μαργαρίτης - Καίτη Γκρέυ στην κηδεία του Σπύρου Ζαγοραίου (Οκτώβριος 2014) |
Η δεύτερη φορά που τη συνάντησα ήταν τέσσερα χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2018, όταν με είχε οδηγήσει στο σπίτι της ο Στέλιος Βαμβακάρης. Να πω, ωστόσο, πως στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι τη δεύτερη συνάντηση μας, είχα προσπαθήσει να επικοινωνήσω μαζί της για μία συνέντευξη μέσω του κοινού μας φίλου, Γιώργου Χρονά. Αξέχαστο εκείνο το τηλεφώνημα ένα απόγευμα που μάλλον την ξύπνησα, γι' αυτό και την άκουσα να με...διαολοστέλνει και να μου κλείνει κατευθείαν το τηλέφωνο. Δεν πτοήθηκα. Καίτη Γκρέυ ήταν αυτή, άλλωστε. Μία μέρα μετά τη δεύτερη συνάντηση μας ακολούθησε και τρίτη πάλι στο σπίτι της. Η ίδια δηλαδή συμφώνησε να με δεχτεί για να συνεχίζαμε την μαραθώνια συνέντευξη μας, που, λόγω της παρουσίας πολλών ακόμη ανθρώπων, δεν γινόταν να ολοκληρωθεί. Έτσι έγινε και έτσι έχω σήμερα στα χέρια μου μία ανέκδοτη συνέντευξη - αφήγηση της ζωής της απομαγνητοφωνημένη σε σχεδόν 25.000 λέξεις - κανονική μονογραφία δηλαδή.
Νοέμβριος 2018. Η Καίτη Γκρέυ, ένα μεσημέρι στο σπίτι της, μου μιλάει με μια εξαιρετική διαύγεια για τα 94 της χρόνια για τη Μαρίκα Νίνου (βίντεο: Αντώνης Μποσκοΐτης/ απαγορεύεται η αναπαραγωγή του βίντεο απ' άλλους ιστότοπους χωρίς την άδεια του συντάκτη)
Ένα χρόνο - για την ακρίβεια μερικούς μήνες - μετά από την τρίτη συνάντηση μας, την ξανάδα στην κηδεία του ερευνητή του ρεμπέτικου, Κώστα Χατζηδουλή. Απρίλιος του 2019. Κάποια στιγμή με πήρε αγκαζέ να περπατήσουμε από τον νεκροθάλαμο ως το καφέ που καθόταν ο Στέλιος Βαμβακάρης. Ήθελε να του μιλήσει. Στη διάρκεια της σύντομης αυτής περπατησιάς μας, την είδα να αγχώνεται. Κατάλαβα πως δεν με θυμόταν και πιθανώς να αναρωτήθηκε που την «έσερνε» ένας άγνωστος. Το κατάλαβα, δεν της είπα τίποτα και προτίμησα να τη «γυρίσω» στο σημείο, απ' όπου τη συνάντησα, που βρίσκονταν επίσης δικοί της άνθρωποι.
Η τελευταία φορά που συνάντησα την Καίτη Γκρέυ ήταν και πάλι σε κηδεία, αυτή τη φορά του αγαπημένου κοινού μας φίλου, Στέλιου Βαμβακάρη. Ιούνιος του 2019, δύο μόλις μήνες μετά την αναχώρηση του Χατζηδουλή. Εισήλθε η θεά στον νεκροθάλαμο, έσκυψε ευλαβικά και φίλησε τη φωτογραφία του Στέλιου.
Από τότε δεν έμελλε να την ξαναδώ. Η Καίτη Γκρέυ, η μεγαλύτερη εν ζωή Ελληνίδα τραγουδίστρια (μετά την Στέλλα Γκρέκα, που πέθανε λίγες μέρες πριν απ' αυτήν) πέρασε πια στην ιστορία. Ήταν γεννημένη το 1924 (σύμφωνα με τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της είχε γεννηθεί το 1928) και αφήνει ένα κενό τεράστιο και δυσαναπλήρωτο σε ότι αφορά τη σύνδεση του λαϊκού τραγουδιού με το ρεμπέτικο και τη χρυσή δεκαετία του λαϊκού τραγουδιού (1955-1965). Αιωνία της η μνήμη.
 |
| Στέλιος Βαμβακάρης - Καίτη Γκρέυ - Παντελής Θεοχαρίδης, Νοέμβριος 2018 (φωτογραφία: Αντώνης Μποσκοΐτης) |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου