ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ "ΠΙΞΕΛ": ΞΑΝΑΖΕΣΤΑΜΕΝΟ ΦΑΪ, ΑΛΛΑ ΝΟΣΤΙΜΟΤΑΤΟ!

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ
ΠΙΞΕΛΣΚΑΪ- SONY MUSIC- COLUMBIAΝιώθω ότι εδώ μέσα χρωστούσα από καιρό ένα post στη Δήμητρα Γαλάνη, την τραγουδίστρια που ευτύχησε να συνεργαστεί με την αφρόκρεμα των Ελλήνων συνθετών στα 70s και τα 80s, που μπόρεσε να φλερτάρει ισότιμα με το underground και το mainstream και που ακόμη την ψάχνει με τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα- για την ακρίβεια, όπως συζητούσα πρόσφατα και με έναν συνάδελφο, ίσως είναι η μόνη που αγοράζει φανατικά καινούργιους δίσκους, σερφάρει εξίσου φανατικά στο διαδίκτυο και επιλέγει να συνεργαστεί με αξιόλογα νέα παιδιά! Μέχρι σήμερα αγαπώ με τη φωνή της τα Γαλάζια σου γράμματα, το Βροχή και σήμερα, όλες αυτές τις- για κάποιους- γλυκερές μπαλάντες, που όπως όμως αποδείχτηκε άντεξαν στο χρόνο και όχι αναγκαστικά ως απολιθώματα μιας ηδυπαθούς εγχώριας δεκαετίας του 1970! Θυμάμαι με πόση έκπληξη είχα ανακαλύψει ότι η γυναικεία φωνή που συνόδευε τον Παύλο Σιδηρόπουλο στην ψυχεδελική Ώρα του Stuff μέσα από το Φλου των Σπυριδούλα ήταν η δική της! Την ίδια περίοδο μελαγχολούσαμε ως ευαίσθητοι ροκάδες, λιώνοντας το βινύλιο με τις κανταδόρικες μελοποίησεις των Ξέμπαρκων στον Νίκο Καββαδία και τη Δήμητρα στο ανατριχιαστικό Γράμμα ενός άρρωστου! Ας μη μπω στη λογική απαρίθμησης των σημαντικότατων ακουσμάτων που οδηγηθήκαμε, παρακολουθώντας την στενά επί πολλά χρόνια, την Αθανασία του Χατζιδάκι, τους Χαιρετισμούς του Θεοδωράκη, τους Δροσουλίτες του Χάλαρη, το δισκογραφημένο ντουέτο της με τη Φλέρυ Νταντωνάκη από τη Ρωμαϊκή Αγορά, το - Μετά με τον Κ. Βήτα κι ένα σωρό άλλες δουλειές με αναμφισβήτητη αισθητική και σπάνιο καλλιτεχνικό ένστικτο. Μπορώ να διηγηθώ όμως μια μικρή ιστορία: πριν από μερικά χρόνια φίλος μου φέρελπις τραγουδοποιός έφτασε μέχρι την πόρτα της και της άφησε το cd του, αποσκοπώντας σε συνεργασία μαζί της. Το ίδιο είχε κάνει και με αρκετούς ακόμη συναδέλφους της Γαλάνη. Δύο μέρες αργότερα, η Δήμητρα του τηλεφώνησε λέγοντας του ευγενέστατα ότι έχει συμβόλαιο με μία συγκεκριμένη εταιρεία, ότι δε μπορεί να συμμετέχει πλέον σε εργασίες άλλων μουσικών, αλλά και ότι δεν την ενδιαφέρει η συγκεκριμένη δουλειά. Στο τέλος, μάλιστα, τον ρώτησε αν θέλει να του επιστρέψει το cd του ή αν μπορεί να μείνει στα χέρια της. Τέτοιος επαγγελματισμός και τέτοια ειλικρίνεια! Ανέβηκε πολύ τότε στην εκτίμηση μου η Γαλάνη, κυρίως διότι ήταν η μοναδική- το τονίζω, η ΜΟΝΑΔΙΚΗ- απ' όλους τους συναδέλφους της, που είχε την καλωσύνη να τηλεφωνήσει σε έναν άγνωστο της άνθρωπο για να του πει μάλιστα ότι ΔΕΝ προτίθεται να συνεργαστούν! Και βέβαια δε θα ξεχάσω και τη δική μας μικρή συνεργασία με αφορμή το ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ, όταν με δέχτηκε μια- δυο φορές στην οικία της και μου παραχώρησε πρόθυμα το φωτογραφικό της αρχείο! Παρ' όλα αυτά δεν είμαστε φίλοι με τη Γαλάνη, δε συναντιόμαστε, δε μιλάμε στα τηλέφωνα και τις διφωνικές συνεντεύξεις της επωμίζεται συνήθως ο κοινός μας φίλος Κώστας Αγοραστός. Η επικοινωνία μας περιορίζεται στην ανταλλαγή σπάνιων ηλεκτρονικών μηνυμάτων και φυσικά στις ακροάσεις εκ μέρους μου κάθε καινούργιας δουλειάς της. Όπως συνέβη και αυτές τις μέρες που αγόρασα από περίπτερο της Πατησίων το Πίξελ της! Ομολογώ ότι πολύ το χάρηκα που έδωσα είκοσι ευρώ σύνολο για ν' αγοράσω το cd της Γαλάνη μαζί με τρία πακέτα τσιγάρα και ένα δροσερό τσάι ροδάκινο! Αν σκεφθείς δηλαδή το 20άρι που φεύγει μόνο στις κυριακάτικες εφημερίδες, δέκα ευρώ για ένα νέο cd με βιβλίο μαζί δεν είναι τίποτα! Ιδιαίτερα, δε, όταν λόγω δουλειάς, τα cd σού έρχονται σωρηδόν και δωρεάν, με συνέπεια να χάνεται η χαρά του ψαξίματος. Είχα ακούσει πολλά κι είχα διαβάσει άλλα τόσα εντός κι εκτός διαδικτύου για το Πίξελ.
Η αλήθεια είναι πως με μια πρώτη ματιά, τίτλοι όπως Δεν είσαι εδώ, Χειροκρότημα, Τα χάρτινα, Δίψα, Το σ' αγαπώ μπορεί κλπ., αν μη τι άλλο, δε σε προϊδεάζουν για το καινούργιον- που λέμε- του εγχειρήματος. Μέχρι όμως να μπει το δισκάκι στο cd -player! Από κει και πέρα, ξεκινάει ένα 70λεπτο διαγαλαξιακό ταξίδι με τη φωνή της ερμηνεύτριας και τραγουδοποιού να κολυμπάει κανονικά μέσα στις ηλεκτρονικές δίνες του Κ. Βήτα, της Όλγας Κουκλάκη, του Χρυσόστομου Μουράτογλου, του Ηλία Κατελάνου και των υπόλοιπων συντελεστών σε ανανεωτικό ρόλο. Ξεχώρισα το Αίνιγμα, καινούργιο τραγούδι σε μουσική και στίχους του Βασιλικού των Raining Pleasure με τον ίδιο στα δεύτερα φωνητικά. Ακόμη, το drum'n' bass Dimi Phaze Remix στο κομμάτι Το σ' αγαπώ μπορεί της ίδιας της Γαλάνη και της Νικολακοπούλου και την άποψη των Matisse στο Μη μου μιλάς γι' αγάπη του Γιάννη Σπανού και του Κώστα Ασημακόπουλου (οι γλυκερές μπαλάντες, που λέω στην αρχή) με την προσθήκη αγγλικών στίχων του Άρη Σιαφά. Το δοξαστικό Ζω του Γιώργου Χατζηνάσιου και του Κώστα Τριπολίτη υπό το Marsheaux remix. Τα Χάρτινα του Τάκη Σούκα και του Νίκου Μωραΐτη, μεταμορφωμένα από τους Imam Baildi σε balkan- ethnic ξεφάντωμα (από τα πιο επιτυχημένα και μη αναμενόμενα, κατά τη γνώμη μου, πειράγματα σε παλιότερο υλικό της Γαλάνη)! Το Χειροκρότημα που παντρεύτηκε το Esse olhar και έγιναν δύο σε ένα, με πορτογαλικούς στίχους της Μιράντας Βερούλη και τη φωνή της Αθηνάς Ρούτση να αποδίδει το ρεφρέν στα βραζιλιάνικα! Λιγότερο ενδιαφέρουσες στιγμές, η συμμετοχή των ράπερ Freedom of Speech στο Μη πάμε απόψε πουθενά των Κραουνάκη/ Νικολακοπούλου, , εκεί που αντικειμενικά ξεπροβάλλουν ολόφωτα το Δεν είμαι από δω του Παύλου Παυλίδη και η, γνωστή από το άλμπουμ - Μετά, Δίψα του Κ. Βήτα. Με λίγα λόγια, η Δήμητρα Γαλάνη μας έβγαλε στο τραπέζι της ξαναζεσταμένο φαΐ, αλλά παραδόξως νοστιμότατο, φροντίζοντας γι' αυτό με τη διάθεση και το ταλέντο τους στη μουσική της...μαγειρικής, οι συνεργάτες της, οι περισσότεροι από τους οποίους πρωτοστατούν στη σημερινή ηλεκτρονική, pop και alternative σκηνή. Καλή όρεξη!