Μου τηλεφωνεί η μητέρα μου...
έκλαιγε...
Πέθανε η κυρία Χριστίνα από απανωτά εμφράγματα...
ένοικος στην πολυκατοικία από το 1970...
ο άνδρας της, ο κ. Νίκος, εθεάθη να κυκλοφορεί ξυπόλυτος σήμερα το πρωί, σαλεμένος...
με ταράζει ο απρόσμενος αυτός θάνατος ενός ανθρώπου που για τριάντα τόσα χρόνια ανταλλάζαμε καλημέρες, καλησπέρες, καλά καλοκαίρια και καλούς χειμώνες...
ακόμη δεν έχω εξοικειωθεί με το θάνατο...
με άλλα πράγματα, ενδεχομένως πιο σκληρά και πιο ανυπόφορα για τον κοινό νου, ναι, με το θάνατο όμως όχι...
τις τελευταίες μέρες δυναμώνω από τα λακκάκια του χαμόγελου της Λένας...
προχθές τηλεφώνησε του Γιώργου για να του πει πόσο τον αγαπάει...
κι εκείνος όλο ενδιαφέρον τη συμβούλευσε να πίνει πολύ νερό, όπως θα έλεγε στον καθένα που υποφέρει από τον καύσωνα της εποχής...
όταν αγαπάς κάποιον, μου έλεγε η Λένα, να του τηλεφωνείς συχνά και να του το λες, να του το θυμίζεις, μην παρασύρεσαι από εγωισμούς, διότι εσύ χάνεις στο τέλος...
σήμερα έρχεται κι ο Θεοχαρίδης από Θεσσαλονίκη που ξανατραγουδάει με τον Λεοντή στην Κηφισιά- δε νομίζω να πάω, από πέρσι έχω παρακολουθήσει αρκετές συναυλίες τους...
εκτιμώ πολύ τον ακέραιο χαρακτήρα του Παντελή...
ανήκει στους καλλιτέχνες εκείνους που ενώ αναγνωρίζουν πόσο έχουν τρέξει κάποιοι για πάρτη τους, τους βάζουν πιο μπροστά κι απ' την ίδια τους την καριέρα, αντί να τους εκμεταλλεύονται ή να ασκούν πάνω τους ένα είδος εξουσίας...
εκτιμώ ακόμη την αναρχική, αντιεπαγγελματική- σύμφωνα με πολλούς συναδέλφους του- στάση του...
είχα ψοφήσει στο γέλιο όταν ο τρελο- Υδροχόος απέρριψε δύο φορές εκπομπή με τον διευθυντή μεγαλοέντεχνου ραδιοφωνικού σταθμού (που άλλοι θα πλήρωναν, τουλάχιστον), επειδή ήταν στις δύο το μεσημέρι και αυτός ξυπνάει πάντα μετά τις τρεις...
θα πάμε παρέα κι από τη Λένα, που πολύ θέλει να τον δει, καθώς τα συζητάνε ωραία οι δυο τους κι ακόμη θυμόμαστε τη ζεϊμπεκιά που έριξε όταν τον άκουσε στο Ειμ' αητός χωρίς φτερά, συνοδεία της Ντόρας στο πιάνο...
επί της παρούσης, προτιμώ να γράφω εδώ παρά να κατεβάζω ερωτήσεις για εξ αποστάσεως συνεντεύξεις που θα μου εξασφαλίσουν τα προς το ζην...
οι δισκοκριτικές με κουράζουν πλέον και μόνο Στο Ντιβάνι του Δισκαναλυτή με τη Λένα βρίσκω πως έχουν νόημα και κάτι μου μένει και μένα...
έχουν ήδη δρομολογηθεί οι Δισκαναλύσεις τριών καλών δίσκων, μιας και συμφωνήσαμε ν' ακούμε δουλειές που μας αρέσουν, όχι απλά για να το κάνουμε...
ήδη έπεσαν προτάσεις να μεταφερθεί η στήλη από το blog σε περιοδικό κι εφημερίδα...
το βλέπουμε...
και συμφώνως με τη Λένα, ας γίνει κι ας το σταματήσουμε, μόνο όταν δούμε ότι μέσω των άλλων πάψουμε να αναλύουμε κι εμείς τον ίδιο μας τον εαυτό...
Καλή Εβδομάδα σε όλους!
13 σχόλια:
όταν αγαπάς κάποιον, μου έλεγε η Λένα, να του τηλεφωνείς συχνά και να του το λες, να του το θυμίζεις, μην παρασύρεσαι από εγωισμούς, διότι εσύ χάνεις στο τέλος...
Kαι να του το δείχνεις.
Η αγάπη δεν είναι λόγια, είναι πράξη.
Καλή εβδομάδα. Ωραίο το κείμενο σας και τα σχόλια του jb για τον Σπάνια. Πάντα τέτοια.
Κατερίνα σ-Μ. ...
εκτός και αν ο άνθρωπος που αγαπάς, είτε πρόκειται για φίλο, φίλη, μάνα, γκόμενα, γκόμενο, αδερφό, βρίσκονται αναγκαστικά μακριά σου, επομένως το τηλέφωνο είναι μια καλή λύση. Εννοώ πως το μέσο δεν έχει καμιά σημασία, όσο η κίνηση, η πράξη.
φώτης θαλασσινός...
να μου το θυμηθείς, στο τέλος θα φτιάξω κοινό blog με τον jb!
σ' ευχαριστώ, φώτη, να' σαι καλά!
Αυτή η εβδομάδα θα ειναι καλύτερη. Εστω κι αν ξεκινά με απώλεια.
Η ίσως και μόνο γι αυτό.
Χρήσιμα συναισθήματα είναι κι αυτά
δυναμώνεις.
Φορτίζεις και συνεχίζεις με τρελλή δημιουργικότητα που ούτε φανταζόσουν ότι διαθέτεις.
(σου γραφω αλλα μιλώ για μένα)
Λυτρωμένος επανήρθα .
Καλή βδομάδα ειπα ε?
"Αισθηματική ηλικία"...
εσύ το ήπιες το καφεδάκι σου με την Ιζαμπέλ και στάνιαρες, τι να λέμε τώρα;
αλί σε μας εδώ που κηδεύουμε γειτόνισσες στα ξαφνικά, χάνουμε φύσει και θέσει αγαπημένα πρόσωπα που ήταν δίπλα μας μέχρι χθες και βυθιζόμαστε σταδιακά στην κατάθλιψη. Ξέρεις πόσο κολλητική ειν' η άτιμη;
συν τοις άλλοις, ακυρώθηκε κι η συναυλία του Λεοντή και τον φίλο που περίμενα τον γυρίσανε πίσω απ' την Κατερίνη...
καλή επάνοδο σε σένα, λοιπόν, και καλή εβδομάδα να' χουμε!
Εμ τι να πώ και εγώ ; Η κατάθλιψη είναι ο μόνος φίλος μου. Και όπως μου επισήμανε τελευταία ( είναι σίγουρα τελευταία ή είναι ο ανείπωτος κόσμος που δεν επιτρέπεται να του εκφράσω ) ο ψυχολόγος μου, ότι πίσω από κάθε κακό και αποτυχία κάτι καλό υπάρχει και επειδή ο κάθε άνθρωπος έχει δυνάμεις που δεν ξέρει θα τα καταφέρει. Και αν και εγώ αυτά δεν τα πιστεύω και αν πλέον δεν μπορώ ούτε να χαμογελάσω κάν ακόμα και αν με έχουν φτύσει όλοι (ή μπορεί και εγώ να φταίω για αυτό) και γενικότερα δεν πάω καθόλου καλά(τα ψυχοφάρμακα είναι προ των "εγκεφαλικών" πυλών μου) εμ βαθιά μέσα μου αν και δεν το λέω δημοσίως πιστεύω ότι κάτι θα γίνει.
Καλή εβδομάδα σε όλους.
Ανώνυμος...
ωχ! κατάλαβα!
καλώς ήρθες στο Depression Club, αν και νομίζω πως μας τα' χες ξαναπεί εσύ στο γενέθλιο post του Lolek.
Κουράγιο!
Ωωω ναι εγώ ήμουν.
Μήπως είστε και εσείς ψυχολόγος και τσάμπα πληρώνω άλλους;
Ανώνυμος...
είδες που σε κατάλαβα;
ε, τι διάολο, τσάμπα κάνουμε ψυχαναλύσεις τα βράδια;
και μπήκαμε και στο φθινόπωρο!
Ναι μπήκαμε και στο φθινόπωρο. Σωστά.
Bosko καλησπέρα.Διάβασα το άρθρο για τον Παντελή Θεοχαρίδη.Πάλι δεν τραγουδά στη Θεσσαλονίκη;Έχει πλέον εξαφανιστεί από την πόλη και αραιά και πού κάνει κάποιες εμφανίσεις.Το λέω, γιατί ειναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής.Θα τραγουδίσει καθόλου Θεσσαλονίκη;
Ανώνυμος...
μήπως τα παραλές;
απ' ότι ξέρω, Θεσ/νίκη ειν' ο Παντελής αυτόν τον καιρό, απλώς μέχρι πρότινος πηγαινοερχόταν σε συναυλίες με τον Λεοντή από την Αθήνα και τη Σάμο μέχρι την Κρήτη, αλλά και την πόλη σας.
ενημερωτικά σου λέω ότι παίζει να είναι σε χειμερινό σχήμα με Νικολόπουλο- Ρασούλη, το οποίο ενδέχεται να ξεκινήσει κι από Θεσ/νίκη, ή να κάνει μόνος του λάιβ με τη δική του μπάντα.
πάντως, σε γενικές γραμμές σε Θεσ/νίκη μάλλον θα κινηθεί τον χειμώνα που έρχεται.
ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου