ΑΠΟ ΤΗΝ "ΕΛΕΝΗ" ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΣΤΟ ΚΑΤΡΑΚΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ!

Μόλις γύρισα από το Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας, το θέατρο της γειτονιάς μου- θα έλεγα- αφού εκεί έχω παρακολουθήσει αμέτρητες συναυλίες και παραστάσεις από την ηλικία των δέκα ετών. Άντε τώρα εγώ μετά το 24ωρο λούσιμο με...ΒισσηΝάδα και το επικίνδυνο φλερτ με το trash (όχι ότι δεν το γουστάρω), να κάτσω τώρα να κάνω ανάρτηση για την Ελένη του Ευριπίδη που είδα προ λίγων ωρών.

Κάτι η Στρέλλα του Κούτρα που ήταν από μέρες sold- out, κάτι το debate που δεν με τραβούσε καθόλου και κάτι η αδιαφορία που μου προξενούν τα κοσμικά πάρτι μετά τις πρεμιέρες, ήταν αρκετοί λόγοι για να επιστρέψω στα μέρη μου και να δω μια παράσταση αρχαίου δράματος. Η οποία παράσταση ήταν μια παραγωγή του Θεάτρου Κνωσός σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Τσάγκα, μετάφραση από το αρχαίο κείμενο του Τάσου Λέρτα, σκηνικά- κοστούμια των Δέσποινας Βολίδη- Σάββα Πασχαλίδη αντίστοιχα, χορογραφίες της Θάλειας Παπαδοπούλου και μουσική του Νίκου Ξανθούλη. Παρ΄ότι δεν κατέχω πολλά πράγματα από τη σοβαρή δουλειά του Ξανθούλη και μόνο κάποιες μελοποιήσεις του στην Κική Δημουλά είχα ακούσει πέρσι σε μία ποιητική βραδιά με τον Μιχάλη Τρανουδάκη, τον Γιώργο Χρονά, τη Σοφία Μιχαηλίδου και τον Βασίλη Γισδάκη, εν τούτοις η μουσική του για την παράσταση μού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Υπέροχα τα Χορικά του σε σημείο που μου θύμισαν τη μουσική του Χατζιδάκι για τις σεκάνς του ταβερνο- καμπαρέ στον Δράκο του Κούνδουρου! Λίγο πριν ξεκινήσει μάλιστα η παράσταση, ο Ξανθούλης μίλησε στο κοινό για τον σημερινό τρόπο απόδοσης της αρχαιοελληνικής μουσικής βάσει των μέχρι σήμερα αρχαιολογικών ευρημάτων.

Και η παράσταση ξεκίνησε με τέσσερα- πέντε κωλοπαίδια να φωνασκούν και να μιλάνε επιδεικτικά στα κινητά τους, ώσπου δεν άντεξα, σηκώθηκα και άρχισα τις χριστοπαναγίες, παρασύροντας μαζί μου και πολύ άλλο κόσμο απ' τις κερκίδες που τόση ώρα δυσανασχετούσε με τους βλαβερούς γόνους των μικροαστών της Β΄Πειραιώς!

Ανέκαθεν αναρωτιόμουν σε ποιο δραματικό είδος ανήκει η Ελένη του Ευριπίδη: ένα συγκινητικό ερωτικό δράμα, μια τραγικωμωδία, μια κωμωδία ιδεών ή ακόμη και μια παρωδία της Ιφιγένειας εν Ταύροις; Δεν ξέρω αν είναι σωστό να χαρακτηρίζουμε τραγωδία την Ελένη, αφού ειδικά ο χαρακτήρας του Μενέλαου υποδηλώνει έναν Ευριπίδη τόσο χιουμορίστα, όσο ποτέ δεν υπήρξαν οι μεγάλοι τραγικοί Σοφοκλής και Αισχύλος. Μόνο που ο Μενέλαος στο τέλος αποφαίνεται ένας μόνιμος φορέας καταστροφής, πλάνης και θανάτου, την ίδια στιγμή που η Ελένη χαρίζει τη ζωή και φωτίζει τους ανθρώπους του περίγυρου της.

Και φτάνουμε στους ηθοποιούς: η Γωγώ Ατζολετάκη, δε λέω, είναι μια πολύ έμπειρη ηθοποιός, μα σαφώς λίγο μεγάλη ηλικιακά για τον ρόλο της Ελένης. Παρ' όλα αυτά ανταποκρίθηκε με αξιοπρέπεια στο έργο της, πόσω μάλλον που σε αρκετές στιγμές πιστέψαμε ότι η Ελένη του Ευριπίδη είναι κωμωδία περισσότερο (συμφώνως δηλαδή με το ερώτημα που θέτω παραπάνω). Δε μπορώ όμως να μην πω επίσης ότι όταν βγήκε στη σκηνή μαζί της ο Τεύκρος (Νίκος Καραγιώργης) νόμιζα προς στιγμήν πως έβλεπα μεταμεσονύχτια επιθεώρηση σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι. Και λέω προς στιγμήν, διότι η αρχική αυτή μάλλον άσχημη εντύπωση ξεπεράστηκε σύντομα. Βοήθησαν ο εξαίρετος Λάμπρος Τσάγκας που εκτός από τη σκηνοθεσία ανέλαβε και τον ρόλο του Μενέλαου, η Μαρίτα Βλασσοπούλου ως μάντισσα Θεονόη, αλλά και η Λαμπρινή Λίβα ως Γερόντισσα- εξάγγελος του δράματος. Βοήθησαν ακόμη η μουσική του Ξανθούλη που παιζόταν ζωντανά κατά τη διάρκεια της παράστασης, το εντυπωσιακό και αποψάτο παλάτι- σκηνικό της Δέσποινας Βολίδη, οι φωτισμοί του Δημήτρη Παπαδόπουλου και εν πολλοίς οι χορογραφίες της Θάλειας Παπαδοπούλου!