ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: LOLEK - "ALONE"

Επιλέξαμε να λανσάρουμε με τη Λένα Πλάτωνος μέσα απ' αυτό το blog μία στήλη ιδιότυπης δισκοκριτικής, που θα την ονομάζαμε Στο ντιβάνι του Δισκαναλυτή, με τη διαφορά ότι στον καναπέ βρίσκεται ο ιατρός (εν προκειμένω η Λένα) και ο ασθενής (εν προκειμένω η μουσική του) ακούγεται από τα ηχεία του pc! Ο bosko εκτελεί χρέη βοηθού του δισκαναλυτού! Πρώτος μας ασθενής ο Lolek με το άλμπουμ Alone! Δεχόμαστε καθημερινά ασθενείς, αλλά τους εξετάζουμε ανάλογα με το επείγον του περιστατικού τους. Αν βέβαια δεν μας τσιμπήσουν οι Times της Νέας Υόρκης και κάνουμε διεθνή καριέρα δισκαναλυτών. Καλή ανάγνωση και ει δυνατόν καλή ακρόαση!

Have you noticed?
Με το που το ακούω ο νους μου πάει στη Ρωσία. Μου είναι συμπαθής η ταπεινοφροσύνη του Lolek, που πηγάζει απ’ αυτό το πρώτο κομμάτι. Θα το χαρακτήριζα ένα ρωσικό εμβατήριο, παιγμένο πιο εκλεπτυσμένα!
I went to the beach alone
Θυμίζει Bruce Springsteen ο τόνος της φωνής του και η μελωδία. Μου αρέσει το σημείο που λέει Was it a moment’s decision or is it that I am not so well? Είναι μια λεπτή παρατήρηση ότι όταν δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας, γινόμαστε ακριβώς η καλύτερη παρέα του εαυτού μας. Βρίσκω τέχνασμα του Lolek το επαναλαμβανόμενο No one was there to oil my back, αλλά εγώ ρίχνω το βάρος του τραγουδιού στο Is it that I am not so well, όταν είναι έτοιμος δηλαδή να ξεκινήσει μια περιπέτεια. Είτε το ξέρει, είτε όχι ο Lolek, έφτιαξε ένα τραγούδι ψευδομοναχικότητας και λέω ψευδομοναχικότητας, καθώς ο ίδιος μπορεί να μην έχει πλήρη αυτογνωσία. Ξεκίνησε μια περιπέτεια, χωρίς να ξέρει αν θα βρει κάποιον να του βάλει λάδι στην πλάτη. Σα να παίζει με το ότι μπορεί και να καεί. Πάντως, μπήκε στην περιπέτεια κι αυτό είναι το βασικό.

Since I am a soldier
Χωρίς να μειώνω το Have you noticed?, απορώ γιατί παίζεται μόνο αυτό από τα ραδιόφωνα, τη στιγμή που υπάρχουν εξίσου ενδιαφέροντα tracks σαν το Since I am a soldier. Με κερδίζει εδώ περισσότερο ο στίχος παρά η μουσική. Εννοώ ότι επειδή βασίζεται σ’ ένα μόνο επαναλαμβανόμενο και απλοϊκό μοτίβο, θα ήθελα να το’ χε πιο σταδιακά εμπλουτισμένο ενορχηστρωτικά. Το αφήνει ν’ ακούγεται μονότονο, αναγνωρίζοντας του πως θα μπορούσε να είναι και άποψη αυτό, σα να πρόκειται για folk μπαλάντα. Μόνο που οι folk μπαλάντες συνήθως αφηγούνταν ολόκληρες ιστορίες, ενώ ο Lolek μας περιγράφει σκηνές από τη στρατιωτική θητεία του. Όπως είπα όμως μου αρέσει η ποιητική του και νιώθω ότι η μουσική που έβαλε είναι αναντίστοιχη.

These guns

Όσο τον ακούω, αισθάνομαι ότι φτιάχνει ένα είδος αμερικανικής μπαλάντας της ερήμου. Όλο έρημο βλέπω εγώ μπροστά μου μ’ αυτό το κομμάτι, την κοπέλα από το Zabriskie Point του Αντονιόνι να διασχίζει τις ερήμους ακούγοντας το These guns από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου της.
River of diseases
Εδώ ο Lolek θέτει τον εαυτό του στο περιθώριο. Πως βουτάει σ’ ένα ποτάμι που όλοι λένε ότι φέρνει αρρώστιες, ενώ αυτός το θεωρεί και ευλογία κιόλας; Εξακολουθώ να βλέπω έρημο και μια πολύ μοναχική προσωπικότητα. Μια ευλογημένη περιθωριοποίηση.
A valse of a true romance
Ένα πολύ πιο υγρό τραγούδι με ένα ευχάριστο διάλογο ανάμεσα στο σαξόφωνο, το ακορντεόν και το σύνθι με το ακομπανιαμέντο του βαλς. Ταξιδιάρικο αρκετά. Δεν υπάρχει κι εδώ θέμα ότι οι στίχοι είναι ανώτεροι , μιας και μουσικά κινείται στην υποδεσπόζουσα, δεσπόζουσα και τονική, τις τρεις εύκολες και πολύ συγγενικές συγχορδίες. Ο Leonard Cohen, απ’ τον οποίο έχει επηρεαστεί εδώ ο Lolek, διανθίζει πολύ πιο αρμονικά τα κομμάτια του. Ας μην μας παρασέρνει απλώς ο ρυθμός του βαλς.

Now cry!
Μου κάνει εντύπωση που όταν λέει στο κορίτσι να κλάψει, ο ήχος του γίνεται τραχύς, σα να την εκδικείται. Δηλαδή, δεν αγάπησα ποτέ τα χείλη σου, συνεπώς τώρα κλάψε εσύ! Νιώθει αντιφατικά συναισθήματα και βγάζει έναν υποδόριο σαδισμό μαζί με ενοχές. Πολύ ενδιαφέρον κομμάτι από μουσικής άποψης.

Alone with Lucy
Αναμφίβολα ο Lolek είναι απόλυτα παραδομένος εδώ σε έναν μάλλον μαζοχιστικό έρωτα, ο οποίος τον εμπνέει, του εξάπτει τη μουσική φαντασία, με αποτέλεσμα να έχουμε παράθεση μοτίβων βαλς. Όμως, εάν η μουσική του παιδεία ήταν πιο διευρυμένη, θα μπορούσε να έχει κάνει θαύματα. Στιχουργικά δείχνει πρώτα απ’ όλα μια βαθιά επίγνωση της σχέσης του με τη Lucy, γι’ αυτό γίνεται μινιμαλιστής και δεν πλατιάζει. Της λέει στην ουσία ότι οποιοδήποτε πρόσωπο της και να του δείξει, αυτός είναι πλήρως διαθέσιμος. Το άκρον άωτον δηλαδή του μαζοχισμού.

Oh mama
Εδώ έχουμε έναν πιο αφαιρετικό και πολύ συγκινητικό Lolek, που χτυπάει στις ευαίσθητες χορδές μου κατ’ ευθείαν και αμεσότατα. Η εικόνα δύο μόνων ανθρώπων στην ουσία, αν και ζουν μαζί. Μια αγωνιώδης προσπάθεια να προσεγγίσει τη μητέρα του, η οποία νιώθω να τον έχει εγκαταλείψει τελείως. Χρησιμοποιεί ένα θλιμμένο τέμπο σε ματζόρε, προσπαθώντας αρχικά να δώσει κουράγιο στον εαυτό του για να δώσει εν συνεχεία κουράγιο στη μητέρα του.

Sand

Ορθώς έβλεπα την έρημο απ’ την αρχή. Σε σπερματική μορφή το τραγούδι αυτό μου θυμίζει τη μουσική του Ry Cooder για το Παρίσι – Τέξας. Μόνος ο πατέρας του, μόνος και ο ίδιος, προσπαθεί και για μια μεταθανάτια αποτυχημένη επαφή. Πόση μοναξιά κρύβει αυτό το παιδί μέσα του κι εδώ απογυμνώνεται πλήρως. Όλα τα καλολογικά στοιχεία εκλείπουν. Ακόμη κι η ψυχεδελική έκρηξη στο τέλος έρχεται φοβερά απότομα σαν ένας επίλογος για ολόκληρο τον δίσκο, ο οποίος στο σύνολο του θα χαρακτηριζόταν μοναχικός και πολύ έντονος ψυχικά! Δεν υπάρχει καμία ύφεση στο Sand, διαλέγει να μας πει πως δεν θα προσποιηθεί ποτέ πως όλα είναι καλά μέσω μιας μόνιμης εγρήγορσης.

* οι photos του post είναι του b.l.