ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ- "ΝΙΡΒΑΝΑ"

Θεωρώ ότι η Λένα Πλάτωνος και ο Στέλιος Βαμβακάρης, αν και διαφορετικών μουσικών καταβολών, διέπονται από μια κοινή συνισταμένη: αμφότεροι, υπήρξαν πρωτοπόροι στη χώρα τους. Η μεν Πλάτωνος εισήγαγε κατά τη δεκαετία του 1980 την electronica στην ελληνική μουσική, ο δε υιός Βαμβακάρης, το ίδιο διάστημα πάνω- κάτω, μπόλιασε το αμιγώς ρεμπέτικο με το blues ιδίωμα. Επιλέξαμε λοιπόν τον Στέλιο Βαμβακάρη ως δεύτερο ασθενή μας με το τελευταίο του άλμπουμ, που τιτλοφορείται Νιρβάνα και που αποτέλεσε πριν από μερικούς μήνες την πρώτη μου επίσημη δισκογραφική παραγωγή (για την ακρίβεια, επιμέλεια παραγωγής).

ΕΤΣΙ
Βρίσκω άρτιο το τραγούδι με ολοκληρωμένες ιδέες. Στιχουργικά, ο άνθρωπος θέλει να ξεφύγει και δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στα φάρμακα. Μόνο η μουσική επιδρά λυτρωτικά πάνω του.
ΑΝΤΕ ΝΑ’ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ
Η παραίνεση του στιχουργού είναι να βγούμε στον κήπο να μαζέψουμε λουλούδια, σατανάδες και αγγέλους προκειμένου να γίνουν τραγούδια. Σ’ αυτό το track ο Στέλιος ομολογεί πως η διέξοδος του είναι η τέχνη της τραγουδοποιίας. Κατέχει άριστα το μουσικό ιδίωμα με το οποίο μας μιλάει. Σημαντικό το εγχείρημα μίξης του blues με τους ρεμπέτικους δρόμους.
ΜΕ ΕΙΔΑ ΣΤΗ ΒΟΛΤΑ
Σύμφωνα με τον στιχουργό, ο Στέλιος είναι συμφιλιωμένος με το Καλό και με το Κακό στους ανθρώπους και βγαίνει σε εξαίσιο περίπατο μαζί τους, έτοιμος και για τη σύγκρουση και για τη συμφιλίωση. Η φωνή του, ακατέργαστη όπως είναι, φανερώνει γενναιοδωρία. Η μουσική και η ενορχήστρωση κινούνται σε αξιολογότατα επίπεδα με αναπάντεχες ψυχεδελικές ανάπαυλες.
ΤΟ ΚΟΥΠΙ
Αν και δείχνει να παραπονιέται που άλλοι πηγαίνουν με χίλια μίλια κι αυτός με κουπί, η μουσική του, αυτό το ρεμπετοσουίνγκ, βγάζει μια εσωτερική ικανοποίηση και μάλλον παιχνιδιάρικα στέκεται απέναντι στο πρόβλημα, έτσι όπως το θέτει η Λίνα Νικολακοπούλου. Η ερμηνεία της Εβελίνας Αγγέλου φανερώνει αυτοπεποίθηση.
ΕΝΑ ΦΩΣ ΑΝΑΖΗΤΩ
Αυτό το τραγούδι πιστεύω ότι προέκυψε από την ευχέρεια του στη στιχουργική. Η μαυρίλα δεν τον αγγίζει ολοκληρωτικά. Η φωνή του στεντόρεια και η μουσική βασισμένη σ’ ένα στέρεο ηλεκτρικό blues με σολάκια που ξεπετάγονται ηρωικά μέσα από τον απελπισμένο λόγο.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΟΥ
Χειμαρρώδης ρωμαλέα εισαγωγή. Όσο όμως το τραγούδι προχωράει, η μουσική αναχαιτίζεται από τον στίχο του Σωτήρη Κακίση, ο οποίος δε διακρίνεται για την αυθεντικότητα που χαρακτηρίζει τον αντίστοιχο στίχο του ίδιου του δημιουργού.
ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΤΟΝ ΕΙΔΑΜΕ
Πόσο δικιά του ειν’ η μουσική που φτιάχνει! Τέλειο στιχουργικά, τέλειο μουσικά! Μέχρι στιγμής το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου! Με εντυπωσιάζει η διαύγεια του όταν αναφέρεται σ’ έναν ναυαγισμένο συνάνθρωπο του.
ΕΙΝ’ ΑΠ’ ΕΞΩ ΚΙ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ
Παρ’ ότι η στιχουργική θεματική της φυλακής υπερπροβάλλεται στο ελληνικό τραγούδι, εδώ έχουμε μια περίπτωση διαφορετική, αφού περιέχεται στη μουσική ένα έντονο θεατρικό στοιχείο. Στακάτη και ρωμαλέα η ερμηνεία της τραγουδίστριας, όπως και η μουσική συνοδεία.

ΜΕ ΛΕΝ ΤΡΕΛΟ
Κλασικός Στέλιος Βαμβακάρης! Είναι καλόψυχος και συγχωρεί! Την τρέλα βέβαια τη διανοείται εντελώς ανάλαφρα και επιφανειακά, μακάρι να ήταν μόνο έτσι η τρέλα, δηλαδή όπως λέει τον κόσμο να’ βλεπα αλλιώς/ να νόμιζα πως ήμουνα/ άρχοντας με πορφύρα.
ΠΑΝΤΙΕΡΑ
Εδώ εκφράζει την αναρχική πλευρά του ενάντια στις κατεστημένες εξουσίες, στις οποίες βγάζει τα ρούχα του ο Μανωλιός και τα βάζει αλλιώς. Η πόλη, όπως καταπληκτικά ονομάζει την πολιτεία, δεν αλλάζει. Η μουσική έχει ιδιαίτερη φαντασία και η ενορχήστρωση επίσης! Ωραίο το εύρημα που το τραγούδι ξεκινάει με τον ίδιο, σα μία φωνή μόνη κι έρημη που καταγγέλλει, αλλά γρήγορα μπαίνουν τα όργανα να πλαισιώσουν τη διαμαρτυρία του.

ΝΙΡΒΑΝΑ
Μουσικά εδώ ειν’ επηρεασμένος πολύ από τον πατέρα του, τον Μάρκο. Σούφικο ζεϊμπέκικο το ονομάζει ο ίδιος, απ’ ότι με ενημερώνεις. Στιχουργικά, η μυθολογία της φούντας στην αποθέωση της κι ας καλύπτεται τεχνηέντως με τη φράση το ποτήρι μου σηκώνω. Πρέπει να πω ότι ο δικός μου οργανισμός την απέρριψε από πολύ νωρίς. Βγάζουμε το συμπέρασμα, βέβαια, ότι μιλάει για τη φούντα, ενώ ο άνθρωπος μπορεί να εννοεί την οινοποσία.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Αχ! Ο Στέλιος αγαπάει τους ανθρώπους και δεν του φτάνουν τα τραγούδια από αριθμητικής άποψης για να εκφράσει τον κόσμο, τον οποίο αντιλαμβάνεται. Κι εδώ θυμίζει μουσικά τον πατέρα του, αλλά με πιο blues τεχνοτροπία. Πάντα στοιβαρή η ερμηνεία του! Το καλύτερο από τα τρία συνολικά τραγούδια που υπογράφει στιχουργικά ο Πάνος Ηλιόπουλος.
ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΧΑΡΛΕΪ
Ταξίδι δίχως γυρισμό, η αγάπη τον πηγαίνει κι όλο αυτό πάνω σε μία ευφάνταστη ροκιά. Ο μπαγλαμάς της ανάπαυλας του τέλους δεν σχετίζεται με το στίχο, απλώς διακόπτει πρόσκαιρα την ορμή του για να μαρσάρει πάλι και να κλείσει τον ωραιότατο αυτό δίσκο!