ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ- "ΣΑΒΒΑΤΟ"

Απόψε ξενυχτάμε δισκαναλύοντας τον Γιώργο Δημητριάδη με το Σάββατο του, ένα πολυσυλλεκτικό απ' την άποψη των στιχουργών άλμπουμ. Σας τα' χουμε ξαναπεί, καλή ανάγνωση και, ει δυνατόν, καλή ακρόαση!

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

Στιχουργικά, είναι παραδομένος σ’ ένα πάθος που του αφαιρεί μέρες από τη ζωή του, αλλά αυτός εξακολουθεί να εμμένει στο λάθος του πάθους. Ειν’ ένας άνθρωπος – έρμαιο των παθών του με λίγα λόγια, χωρίς καμία ενοχή. Μουσικά, δεν παρουσιάζει καμία ιδιαιτερότητα πλην της διάθεσης και ευχέρειας του δημιουργού να γράψει ένα pop – rock τραγούδι.
ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ
Ένα εμπορικότατο πιασάρικο τραγούδι, δυο φορές να τ’ ακούσω ακόμη, θα το μάθω όλο απ’ έξω. Όσο για τον στίχο, έχουμε το αμετανόητον του μπροστά σε έναν χωρισμό.
ΝΑ ΠΟΝΑΜΕ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ
Εδώ αυτός ζει μια ιδεατή κατάσταση με την κοπέλα του. Διέπεται από σαδομαζοχιστικές τάσεις, τη στιγμή που ενώ υποφέρει αυτός, θέλει να υποφέρει και η κοπέλα. Δεν θα μ’ έχεις δικό σου, της λέει, όσο και να υποφέρεις. Μας κάνει εντύπωση που οι στίχοι ενός αντρικού τραγουδιού έχουν γραφτεί από γυναίκα. Η ύπαρξη του ντουέτου μεταξύ του Δημητριάδη και της Σοφίας Στρατή βοηθά στη νοηματική απόδοση των στίχων. Μουσικά, απλώς ένα συμπαθητικό τραγούδι με στοιχεία ska.

ΣΑΒΒΑΤΟ
Μουσικά, είναι ένα καλό ρυθμικό τραγούδι. Στιχουργικά έχουμε τον ψυχαναγκασμό του σαββατόβραδου, κυριολεκτικά τον πυρετό του σαββατόβραδου μέχρι το σημείο να ρισκάρει τη ζωή του τρέχοντας στην παραλιακή. Προκειμένου να ζήσει τι;
ΧΙΛΙΕΣ ΖΩΕΣ
Στιχουργικά, είναι άκρως μελωμένο και δυστυχώς με έναν παιδαριώδη ποιητικίζοντα τρόπο. Η μουσική ακολουθεί κατά πόδας, θυμίζοντας FM – rock μπαλάντες των 80s.

ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ ΣΟΥ ΟΙ ΣΦΑΙΡΕΣ (THE STORY IN YOUR EYES)
Στιχουργικά, ο ήρωας πάσχει από έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις. Ελπίζει ότι τίποτα δεν έχει χαθεί παρ’ ότι κυκλώνεται από πόνο. Μουσικά, είναι ένα παλιό rock τραγούδι των Moody Blues, άρτια διασκευασμένο από τον Δημητριάδη.
ΜΗ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΗΦΟΡΑ
Εφόσον έχουμε μια κατάσταση περίεργη, όπου αυτός δίνει το χέρι του σ’ αυτήν που βιώνει τη μοναξιά, αναρωτιέμαι τι δουλειά να’ χει άραγε η κατηφόρα από νοηματικής άποψης; Τι σημαίνει δηλαδή η λέξη κατηφόρα; Ο κακός ο δρόμος, που λέγαμε από παλιά; Ασάφεια εν ολίγοις. Εκτός και αν ο ήρωας της χαρίζεται, ακόμη κι αν αυτή ξαναπέσει σε παραπτώματα. Η χαρωπή μουσική δε συνάδει με ότι προσπαθεί να πει ο στίχος.
ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΩ
Εδώ ο στίχος προς το τέλος μας μπέρδεψε και γελάσαμε πολύ. Βρε Γιώργο, ο θάνατος πετάει πετσέτες; Εσύ να πετάξεις, ναι, αφού θα’ ρθει η καλή σου, ο θάνατος όμως; Μήπως ήθελες τίποτα άλλο να πεις; Μουσικά, όμως, είναι το μέχρι τώρα ωραιότερο τραγούδι με πετυχημένες παραπομπές στα 60s και τους Beach Boys!

ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΣΤΟΣ
Ένα συμπαθέστατο pop – rock τραγούδι με ωραία χρήση της χορωδίας! Συναντάμε πάλι στην ελληνική στιχουργία το μύθο του Περιπλανόμενου διά χειρός Κώστα Λειβαδά, δυστυχώς όμως εδώ γίνεται με εικόνες που ταλαντεύονται μεταξύ κωμικού και γκροτέσκ, όταν λόγου χάριν το εύρημα του...μονόφθαλμου σκυλιού αποσκοπεί στο να προκαλέσει τη συμπόνια μας. Μόνο ο Νίκος Ξανθόπουλος θα τριγυρνούσε με μονόφθαλμο σκυλί στην αγκαλιά του!
Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Παράξενο τραγούδι από στιχουργική άποψη! Κάτι έχει! Στην πόλη νιώθει ξένος κι όμως την αγαπάει, ενώ η ίδια η πόλη τον γνωρίζει. Να η αντίφαση, εκεί που στο τέλος τον πνίγει η αντίφαση του και αποδρά πετώντας στ’ αστέρια. Όσο κι αν ακούγεται παράλογο, αυτό ακριβώς εννοεί ο δημιουργός. Μουσικά έχει επίσης ενδιαφέρον, θα το θέλαμε όμως σαφώς πιο χαμηλότονο, πιο αργόρυθμο.

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΕΟΣ
Νοηματικά ο στίχος λέει ότι και το τραγούδι Μη φοβηθείς την κατηφόρα που ακούσαμε πριν, με μικρές παραλλαγές. Κατά κάποιο τρόπο η ιστορία επαναλαμβάνεται, μόνο που τώρα αυτή δε βρίσκεται στην κατηφόρα, αλλά στο κενό, στο τίποτα. Κι αυτός της δίνει απλά το χέρι του, χωρίς να’ ναι ο θεός που θα τη σώσει. Η μουσική του τραγουδιού αναμασά pop – rock κλισέ με καλά τα κιθαριστικά μέρη, εν τούτοις.
Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ
Ανακούφιση! Το πρώτο slow τραγούδι του δίσκου! Σε μία κρίση αυτογνωσίας, παραδέχεται πως ο χειρότερος εχθρός του ειν’ ο εαυτός του. Αυτό γίνεται τώρα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, μουσικά, στιχουργικά, ενορχηστρωτικά και ερμηνευτικά. Τόσο νόστιμο, που θα το ξανακούγαμε ευχαρίστως πολλές φορές. Μια μικρή παρατήρηση μόνο: η αόρατη κλωστή είναι άσπαστη και όχι βέβαια άθραυστη.

ΤΑ ΚΟΜΜΕΝΑ ΜΟΥ ΦΤΕΡΑ
Το στιχούργημα είναι άτεχνο. Ο ήρωας είναι καταποντισμένος από μια πραγματικότητα άχαρη και ισοπεδωτική και πάσχει από μανιοκατάθλιψη. Η μουσική εξακολουθεί να έχει το ίδιο εξωστρεφές ύφος με ολόκληρο το δίσκο, πλην του Εγώ δεν είμαι ο θεός. Για ν’ ακούσουμε και το τελευταίο...

Η ΟΥΤΟΠΙΑ ΜΟΥ
Είναι πασιφανές πως η ζωή του έχει χαλάσει, έχει προδοθεί ιδεολογικά και το μόνο που τον ταρακουνάει σήμερα είναι η υψωμένη γροθιά του νεαρού διαδηλωτή. Δεν έχει χάσει τελείως την ελπίδα του, παρ’ όλα αυτά. Πικρό, ρεαλιστικό τραγούδι με μια αρκετά ενδιαφέρουσα μουσική ανάπτυξη.