Μόνο κόκκινο
Περιγράφει έναν τύπο ασυμβίβαστο με την κοινή λογική, που εκπροσωπεί και εκπροσωπείται δικαίως από το κόκκινο χρώμα. Π.χ. περνάει με κόκκινο, ενώ σταματάει στο πράσινο. Διέπεται από τέτοιο πάθος στα όρια της αιμοβορίας...Μουσικά, σαν ροκ μπαλάντα ξεκομμένη απ’ τους στίχους είναι όμορφη. Ας μας επιτραπεί η κρίση, όμως, ότι δε συναντάμε την προσδοκούμενη ταύτιση με τους στίχους. Πολύ συμπαθής η ερμηνεία της Κανά.
Αφού δεν είμαι κόρη σου
Παρά τον τίτλο και τα δύο πρώτα δίστιχα, το τραγούδι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ανδρικό. Όλα τα σύμβολα του (μαρμαρένιο αλώνι, μαύρο κεντρί, αρπαγή διά της βίας) εκφράζουν το αρσενικό στοιχείο. Ωραίοι στίχοι, που φανερώνουν άτομο αποφασισμένο για τα πάντα! Η μουσική του Θαλασσινού είναι περιπατητική, θυμίζει δηλαδή βάδισμα και εναρμονίζεται με τους στίχους, σε αντίθεση με το πρώτο κομμάτι.
Δυο τρελοί σ’ ένα καζάνι
Εξαιρετικό τραγούδι! Έχει μια εντελώς πρωτότυπη ματιά με την οποία βλέπει το ζευγάρι: δυο τρελών πια ερωτευμένων, οι οποίοι αφενός είναι εγωιστές και αφετέρου δρουν έξω απ’ τα κοινά μέτρα. Ωραία η σύνθεση του, ωραία και η ενορχήστρωση, με τη γκάιντα να προσδίδει έναν ιδιαίτερο τόνο. Το ντουέτο Θαλασσινού – Κανά περιγράφει ιδανικά το ερωτικό ζευγάρι με μια αποστασιοποίηση από την ιστορία!
Άσ’ τα πράγματα να’ ρθούνε
Εδώ έχουμε το αυτονόητο: ένα ζευγάρι που διανύει δύσκολο δρόμο συναποφασίζει να αφεθεί σε ότι φανερωθεί στο δρόμο του. Επιτυχημένο το στιχούργημα, ειδικά εκεί που λέει «έλεγα συνέχεια όχι κι εννοούσα ναι». Ανάμεσα τους, απ’ ότι καταλαβαίνουμε, πρέπει να υπάρχει ο «κάποιος άλλος», το τρίτο πρόσωπο και εν προκειμένω ο δεύτερος άνδρας. Δημοτικοφανής η σύνθεση του Θαλασσινού, ταιριαστή με τον λόγο του Γκόνη και πλούσια ενορχηστρωμένη.
Ούτε μέση ούτε άκρη
Το ωραιότερο μέχρι τώρα τραγούδι! Αργό ζεϊμπέκικο που περιγράφει έναν πάρα πολύ μεγάλο έρωτα! Εξαιρετικοί οι στίχοι «πράσινα σπαρμένα μάτια πάντα και παντού...» και «λύσσα το φαΐ στ’ αλάτι κι ο σουμιές φονιάς». Η ηρωίδα δε μπορεί να κοιμηθεί απ’ τον ερωτικό νταλγκά και το κρεβάτι της μετατρέπεται σε φονικό βασανιστήριο. Μουσικά, το κομμάτι μας πήγε στα παράλια της Μικράς Ασίας κι ας πρόκειται για ζεϊμπέκικο, όπως είπαμε. Τέτοιου είδους τραγούδια με αυθεντικότητα μπορούν να κάνουν το διαχωρισμό με τα ευτελή καψουροτράγουδα της άλλης όχθης. Πολύ καλή εδώ η Κανά, ενσαρκώνει άψογα την απελπισμένη ερωτικά γυναίκα!
Ένα τσιγάρο ζήτησα
Μέτριο τραγούδι ως σύνθεση, ως στιχούργημα και ως ερμηνεία. Υπέρμετρη η δραματικότητα που προσπαθεί να αποδώσει. Εδώ ο ήρωας παρακαλεί να τον αφήσουν μόνο του να φουμάρει ένα τσιγάρο, μπαϊλντισμένος από τα «ωραία λόγια» και τα πενήντα χρόνια ζωής που μετράει στον πλανήτη. Άραγε πως θα το ερμήνευε η Κανά αντί για τον δημιουργό του;
Αχ, η ζήλια μου
Ένα συνηθισμένο νησιώτικου τύπου τραγούδι στο γνώριμο στυλ του Θαλασσινού, όπου το ερωτικό αντικείμενο ταυτίζεται με τα εσπεριδοειδή της βόρειας Πελοποννήσου...Σχεδόν σουρεαλιστικό, καθώς η Πελοπόννησος κάνει ξαφνικά την εμφάνιση της, σχεδόν άνευ λογικού ειρμού! Όπως δηλώνει κι ο τίτλος, η ιστορία αφορά τη ζηλοτυπία μέσα στο ζευγάρι, όπου και οι δύο πλευρές επιθυμούν την αποκλειστικότητα.
Κάιρο
Η ηρωίδα ονειρεύεται τις Χαμένες Πατρίδες σα να λέμε, μια και εδώ μας μιλάει για το Κάιρο με τρόπο συγκινητικό! Βλέπει ομιλούσες πηγές και κορίτσια που πετούν τα φορέματα τους στα ουράνια. Καθώς το τραγούδι είναι αργόσυρτο, με τη χρήση της λάφτας και της πολίτικης λύρας, σου δημιουργείται η εντύπωση ενός slow motion – πραγματικά πρόκειται για μια πολύ όμορφη σύνθεση απ’ όλους τους συντελεστές της! Το σόλο της λάφτας στην έναρξη του κομματιού θα το θέλαμε περισσότερο, καθώς εν συνεχεία η όμορφη αίσθηση της δυστυχώς υποβιβάζεται.
Αυτό που κόβεις μόνος σου (Αλεπού)
Παράξενο τραγούδι από στιχουργικής άποψης. Ενώ τα πράγματα με τη μουσική είναι πιο απλοϊκά, δημοτικοφανή, οι επίσης δημοτικοφανείς στίχοι εμπεριέχουν μια παραβολή: ότι κόβεις μόνος σου από τον εαυτό σου, δηλαδή όποιο σημάδι της φύσης σου αποχωρίζεσαι, σε δυναμώνει και σε κάνει παλικάρι και βασιλιά! Έτσι, η λαβωμένη απ’ την αγάπη κοπέλα παρομοιάζεται με αλεπού που έκοψε το ένα απ’ τα τέσσερα πόδια της με τα ίδια της τα δόντια! Λίγο...spooky, έτσι όπως παρατίθεται, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον, δεδομένου ότι το πόδι που κόπηκε θα μπορούσε να είναι και μία ιδιότητα του χαρακτήρα της στην πραγματικότητα.
Όταν στο θεό μιλώ
Εδώ οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη μιλούν για έναν ισχυρό έρωτα ουμανιστικού χαρακτήρα. Φλύαρο θα έλεγε κανείς στη μουσική δομή του, η έντονη χρήση του βιολιού του αφαιρεί τη λειτουργικότητα ή έστω την ατμόσφαιρα της προσευχής. Η Κανά πάντως πείθει απόλυτα ότι προσεύχεται!
Στον πόνο υποταγή
Εδώ ξαφνικά επιστρέφουμε στο ηχητικό κλίμα των δύο πρώτων τραγουδιών του cd και ειδικότερα σε ρυθμούς λατινοαμερικανικούς. Οι στίχοι του Κατσούλη μεταφέρουν όμορφες ποιητικές εικόνες, περιγράφοντας έναν απελπισμένο εξ αποστάσεως έρωτα.
Τα δάκρυα
Πολύτιμοι οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη εδώ: «γιατί η χαρά κάνει φτερά κι ο πόνος μένει πόνος». Η χαρά στην περίπτωση του ήρωα που τραγουδάει μόνος του, unplugged με την κιθάρα του, έχει την προοπτική της υπέρβασης σε αντίθεση με τον πόνο του που είναι βουβός και τελματώδης. Πρωτότυπο που το cd κλείνει με ένα υπαρξιακό και όχι ερωτικό τραγούδι. Η ηχογράφηση βγάζει μια ζεστασιά και το μουρμούρισμα στην αρχή από τον Θαλασσινό σου δίνει την εντύπωση ότι τραγουδάει δίπλα σου, σαν οικείο μας πρόσωπο. Συνοπτικά, ένας καλός δίσκος που τιμάει όλους τους δημιουργούς του.
Περιγράφει έναν τύπο ασυμβίβαστο με την κοινή λογική, που εκπροσωπεί και εκπροσωπείται δικαίως από το κόκκινο χρώμα. Π.χ. περνάει με κόκκινο, ενώ σταματάει στο πράσινο. Διέπεται από τέτοιο πάθος στα όρια της αιμοβορίας...Μουσικά, σαν ροκ μπαλάντα ξεκομμένη απ’ τους στίχους είναι όμορφη. Ας μας επιτραπεί η κρίση, όμως, ότι δε συναντάμε την προσδοκούμενη ταύτιση με τους στίχους. Πολύ συμπαθής η ερμηνεία της Κανά.
Αφού δεν είμαι κόρη σου
Παρά τον τίτλο και τα δύο πρώτα δίστιχα, το τραγούδι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ανδρικό. Όλα τα σύμβολα του (μαρμαρένιο αλώνι, μαύρο κεντρί, αρπαγή διά της βίας) εκφράζουν το αρσενικό στοιχείο. Ωραίοι στίχοι, που φανερώνουν άτομο αποφασισμένο για τα πάντα! Η μουσική του Θαλασσινού είναι περιπατητική, θυμίζει δηλαδή βάδισμα και εναρμονίζεται με τους στίχους, σε αντίθεση με το πρώτο κομμάτι.
Δυο τρελοί σ’ ένα καζάνι
Εξαιρετικό τραγούδι! Έχει μια εντελώς πρωτότυπη ματιά με την οποία βλέπει το ζευγάρι: δυο τρελών πια ερωτευμένων, οι οποίοι αφενός είναι εγωιστές και αφετέρου δρουν έξω απ’ τα κοινά μέτρα. Ωραία η σύνθεση του, ωραία και η ενορχήστρωση, με τη γκάιντα να προσδίδει έναν ιδιαίτερο τόνο. Το ντουέτο Θαλασσινού – Κανά περιγράφει ιδανικά το ερωτικό ζευγάρι με μια αποστασιοποίηση από την ιστορία!
Άσ’ τα πράγματα να’ ρθούνε
Εδώ έχουμε το αυτονόητο: ένα ζευγάρι που διανύει δύσκολο δρόμο συναποφασίζει να αφεθεί σε ότι φανερωθεί στο δρόμο του. Επιτυχημένο το στιχούργημα, ειδικά εκεί που λέει «έλεγα συνέχεια όχι κι εννοούσα ναι». Ανάμεσα τους, απ’ ότι καταλαβαίνουμε, πρέπει να υπάρχει ο «κάποιος άλλος», το τρίτο πρόσωπο και εν προκειμένω ο δεύτερος άνδρας. Δημοτικοφανής η σύνθεση του Θαλασσινού, ταιριαστή με τον λόγο του Γκόνη και πλούσια ενορχηστρωμένη.
Ούτε μέση ούτε άκρη
Το ωραιότερο μέχρι τώρα τραγούδι! Αργό ζεϊμπέκικο που περιγράφει έναν πάρα πολύ μεγάλο έρωτα! Εξαιρετικοί οι στίχοι «πράσινα σπαρμένα μάτια πάντα και παντού...» και «λύσσα το φαΐ στ’ αλάτι κι ο σουμιές φονιάς». Η ηρωίδα δε μπορεί να κοιμηθεί απ’ τον ερωτικό νταλγκά και το κρεβάτι της μετατρέπεται σε φονικό βασανιστήριο. Μουσικά, το κομμάτι μας πήγε στα παράλια της Μικράς Ασίας κι ας πρόκειται για ζεϊμπέκικο, όπως είπαμε. Τέτοιου είδους τραγούδια με αυθεντικότητα μπορούν να κάνουν το διαχωρισμό με τα ευτελή καψουροτράγουδα της άλλης όχθης. Πολύ καλή εδώ η Κανά, ενσαρκώνει άψογα την απελπισμένη ερωτικά γυναίκα!
Ένα τσιγάρο ζήτησα
Μέτριο τραγούδι ως σύνθεση, ως στιχούργημα και ως ερμηνεία. Υπέρμετρη η δραματικότητα που προσπαθεί να αποδώσει. Εδώ ο ήρωας παρακαλεί να τον αφήσουν μόνο του να φουμάρει ένα τσιγάρο, μπαϊλντισμένος από τα «ωραία λόγια» και τα πενήντα χρόνια ζωής που μετράει στον πλανήτη. Άραγε πως θα το ερμήνευε η Κανά αντί για τον δημιουργό του;
Αχ, η ζήλια μου
Ένα συνηθισμένο νησιώτικου τύπου τραγούδι στο γνώριμο στυλ του Θαλασσινού, όπου το ερωτικό αντικείμενο ταυτίζεται με τα εσπεριδοειδή της βόρειας Πελοποννήσου...Σχεδόν σουρεαλιστικό, καθώς η Πελοπόννησος κάνει ξαφνικά την εμφάνιση της, σχεδόν άνευ λογικού ειρμού! Όπως δηλώνει κι ο τίτλος, η ιστορία αφορά τη ζηλοτυπία μέσα στο ζευγάρι, όπου και οι δύο πλευρές επιθυμούν την αποκλειστικότητα.
Κάιρο
Η ηρωίδα ονειρεύεται τις Χαμένες Πατρίδες σα να λέμε, μια και εδώ μας μιλάει για το Κάιρο με τρόπο συγκινητικό! Βλέπει ομιλούσες πηγές και κορίτσια που πετούν τα φορέματα τους στα ουράνια. Καθώς το τραγούδι είναι αργόσυρτο, με τη χρήση της λάφτας και της πολίτικης λύρας, σου δημιουργείται η εντύπωση ενός slow motion – πραγματικά πρόκειται για μια πολύ όμορφη σύνθεση απ’ όλους τους συντελεστές της! Το σόλο της λάφτας στην έναρξη του κομματιού θα το θέλαμε περισσότερο, καθώς εν συνεχεία η όμορφη αίσθηση της δυστυχώς υποβιβάζεται.
Αυτό που κόβεις μόνος σου (Αλεπού)
Παράξενο τραγούδι από στιχουργικής άποψης. Ενώ τα πράγματα με τη μουσική είναι πιο απλοϊκά, δημοτικοφανή, οι επίσης δημοτικοφανείς στίχοι εμπεριέχουν μια παραβολή: ότι κόβεις μόνος σου από τον εαυτό σου, δηλαδή όποιο σημάδι της φύσης σου αποχωρίζεσαι, σε δυναμώνει και σε κάνει παλικάρι και βασιλιά! Έτσι, η λαβωμένη απ’ την αγάπη κοπέλα παρομοιάζεται με αλεπού που έκοψε το ένα απ’ τα τέσσερα πόδια της με τα ίδια της τα δόντια! Λίγο...spooky, έτσι όπως παρατίθεται, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον, δεδομένου ότι το πόδι που κόπηκε θα μπορούσε να είναι και μία ιδιότητα του χαρακτήρα της στην πραγματικότητα.
Όταν στο θεό μιλώ
Εδώ οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη μιλούν για έναν ισχυρό έρωτα ουμανιστικού χαρακτήρα. Φλύαρο θα έλεγε κανείς στη μουσική δομή του, η έντονη χρήση του βιολιού του αφαιρεί τη λειτουργικότητα ή έστω την ατμόσφαιρα της προσευχής. Η Κανά πάντως πείθει απόλυτα ότι προσεύχεται!
Στον πόνο υποταγή
Εδώ ξαφνικά επιστρέφουμε στο ηχητικό κλίμα των δύο πρώτων τραγουδιών του cd και ειδικότερα σε ρυθμούς λατινοαμερικανικούς. Οι στίχοι του Κατσούλη μεταφέρουν όμορφες ποιητικές εικόνες, περιγράφοντας έναν απελπισμένο εξ αποστάσεως έρωτα.
Τα δάκρυα
Πολύτιμοι οι στίχοι του Ηλία Κατσούλη εδώ: «γιατί η χαρά κάνει φτερά κι ο πόνος μένει πόνος». Η χαρά στην περίπτωση του ήρωα που τραγουδάει μόνος του, unplugged με την κιθάρα του, έχει την προοπτική της υπέρβασης σε αντίθεση με τον πόνο του που είναι βουβός και τελματώδης. Πρωτότυπο που το cd κλείνει με ένα υπαρξιακό και όχι ερωτικό τραγούδι. Η ηχογράφηση βγάζει μια ζεστασιά και το μουρμούρισμα στην αρχή από τον Θαλασσινό σου δίνει την εντύπωση ότι τραγουδάει δίπλα σου, σαν οικείο μας πρόσωπο. Συνοπτικά, ένας καλός δίσκος που τιμάει όλους τους δημιουργούς του.
7 σχόλια:
Αρκετά καλός δίσκος. Η ματιά σας στα τραγούδια ένα προς ένα εξαιρετική και στα περισσότερα από αυτά που αναφέρετε συμφωνώ απολύτως.
Με εντυπωσίασαν οι ερμηνείες της Κανά. Τα τελευταία χρόνια δεν με έπειθε, κάπου την είχα "χάσει", αλλά τελικά δεν έχει χάσει τίποτα από την ερμηνευτική της δεινότητα. Στα live πάντως συνεχίζει να μην με πείθει...
Χαιρετώ!
Stepas...
είχα για εβδομάδες το cd πάνω στο γραφείο μου και δεν το' χα ανοίξει καν, όντας λίγο αρνητικός στο νησιώτικο- παραδοσιακό- λαϊκό στυλ του Θαλασσινού που πλέον δεν το αντέχω. Μέχρι που άκουσα στο ραδιόφωνο το ομότιτλο κομμάτι και μου άρεσε ο ροκ ήχος του. Μόνο τότε το άνοιξα, το άκουσα και μπορώ να πω ότι βρήκα τουλάχιστον τέσσερα πολύ όμορφα κομμάτια! Της Λένας της άρεσε επίσης αρκετά, πριν λίγο μου μίλαγε για μια ωραία αίσθηση που της άφησε ολόκληρος ο δίσκος στο σύνολο του.
Την Κανά τη βρίσκω ερωτικότατη τραγουδίστρια, αλλά για λάιβ παρουσία της δε μπορώ να μιλήσω, αφού την έχω μόνο μία φορά, όπου πάλι μου είχε αρέσει!
Stepas...
"την έχω δει" ήθελα να πω φυσικά ;)
Το μόνο τραγούδι που έχω ακούσει και άρα μονάχα αυτό μπορώ να κρίνω είναι το δεύτερο του δίσκου. Και συμφωνώ πράγματι πως ο τίτλος είναι αρκετά παραπλανητικός αφού κάλλιστα μπορεί να μιλάει και για τον έρωτα ενός άντρα. Παρ ' όλα αυτά νομίζω πως σαν τραγούδι είναι αρκετά καλό και προκαλεί εμμονή άμα σου κολλήσει.χαχα
Χάρις...
εμμονή λες;
λίγο ακραίο, αλλ' άμα το βλέπεις έτσι...
καλημερίζω!
...κι εγώ δε μπορώ να πω ότι τρελάθηκα με το δίσκο. Δώρο μου τον πήραν.
Σ.Π.Ρ. ...
θα σου πρότεινα να ξανακούσεις προσεχτικά τα 1, 2, το ζεϊμπέκικο που λέμε & την τελευταία unplugged μπαλάντα με τον Θαλασσινό.
τα' χω ήδη ξεχωρίσει μέσα από έναν ούτως ή άλλως αξιοπρεπέστατο δίσκο!
Δημοσίευση σχολίου