ΕΝΑ COMPILATION ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΙΩΝ!

Ο Βασίλης Γισδάκης στην πρόβα ήχου, στον ίδιο ακριβώς χώρο που πριν ένα χρόνο τον φωτογράφιζα περίλυπο...

(http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2008/09/blog-post_6649.html)

Η πιανίστρια Δέσποινα Στεφανίδου δεν εκπλήσσεται που μου ποζάρει, μ' έχει συνηθίσει τόσα χρόνια τώρα...

σε αντίθεση με τη φλαουτίστρια Άννα Θεοδωράτου- Αγάπη μου Ουάουα, που δεν κατορθώνει τελικά να μου ξεφύγει...

την ίδια στιγμή που ο Βαγγέλης Ζωγράφος φρόντιζε τα του κοντραμπάσου του...

και ο Παναγιώτης με την Έφη βασανίζονταν από το τσιμέντο του θεάτρου που αντανακλούσε τον καύσωνα...

Κάπως έτσι ξεκίνησε και τελείωσε η αποψινή συναυλία- αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι στα Πευκάκια των Μεγάρων...Είσαι κακόκεφος, παρατήρησε ο Βασίλης. Τελευταία νιώθω ψυχική πίεση, απάντησα κι εγώ.

Με κράτησε όμως το πρόγραμμα και το βάλε- βγάλε τραγούδια κάθε φορά, ανάλογα με τη διάθεση του κοινού...

Γιατί, μπορεί με το Ειμ' αητός χωρίς φτερά και το Αγάπη που' γινες δίκοπο μαχαίρι να ταρακουνήθηκε το θέατρο, δε συνέβη όμως το ίδιο και με το Ήσουν παιδί σαν το Χριστό ή το Με την πρώτη σταγόνα της βροχής...

Δεν είχε καθόλου άδικο ο Μάνος Χατζιδάκις που εχθρεύτηκε γρήγορα τη λαϊκή επιδοκιμασία και τα κινηματογραφικά σουξέ του ΄60, είτε τα αποκήρυξε, είτε προχώρησε σε επανεκτελέσεις τους με τη δική του νέα αισθητική αντίληψη...

Δε λέγεται πόσο με εκφράζει αυτή η, σε πολλούς, ελιτίστικη στάση του συνθέτη. Σαφώς και το Μην το ρωτάς τον ουρανό είναι ένα αριστούργημα, το να τ' ακούς όμως συνοδεία αναμμένων αναπτήρων είναι μία φρίκη! Ευτυχώς εμείς δεν είχαμε τέτοια...

Κι όσο σκέφτομαι ότι πολλοί απ' αυτούς χθες βράδυ έως και να νύσταζαν την ώρα που διάβαζα τις ιστορίες των τραγουδιών ή, ακόμη χειρότερα, όταν ο Βασίλης και οι μουσικοί του έδιναν την ψυχή τους...

Πιθανώς να μην ισχύει καθόλου αυτό που μόλις σκέφτηκα, εφόσον το κοινό των Μεγάρων όχι μόνο καταχειροκρότησε τον καλλιτέχνη, αλλά τον σιγοντάριζε καθ' όλη σχεδόν τη συναυλία...

Κι εγώ τελειώνοντας ένα ολόκληρο πακέτο τσιγάρα σχεδόν, κοιτούσα το γεμάτο φεγγάρι που δεν με μεταμόρφωσε σε λυκάνθρωπο, γέμισε όμως το κεφάλι μου με διάφορες σκέψεις, όχι ιδιαίτερα ευχάριστες ή απαραίτητα ρομαντικές...

πάντως, κατά την επιστροφή η Ute Lemper, ο Moondog, οι Edgar Broughton Band, ο David Johansen, η Teresa Stratas και οι δικοί μας Empty Frame το έκαναν το θαύμα τους!