have you ever seen the rain?

Ο φετινός θα είναι ο πιο μοναχικός χειμώνας των τελευταίων ετών.

Αυτό μου δείχνει η βροχή και οι γλυστεροί δρόμοι του κέντρου.

Σταματάω με το ταξί έξω από το Αττικόν στη Σταδίου, όπου οι ορδές των νεαρών alternative σινεφίλ σχηματίζουν ουρά μέχρι την Κλαυθμώνος.

Πάει και το φτωχό σινεμά, fast food κατάντησε, σκέφτομαι και κάνω να βγω.

Με πιάνει μια τρομερή αγοραφοβία στα όρια του πνιγμού, βρίσκω άλλο ταξί και ξαναφεύγω σε ένα λεπτό.

Ο σεισμός του ΄99, λέει, είχε φανερώσει πόσο μόνοι είναι στην ουσία οι άνθρωποι.

Για μέρες ήταν έξω, κυκλοφορώντας ολομόναχοι στους δρόμους σα σαλιγκάρια μετά τη βροχή χωρίς κανένα ουράνιο τόξο.

Πανικός μόνο.

Τελευταία πέφτω συνέχεια πάνω στη Nico.

Τη συνάντησα πάλι χθες βράδυ μεσ' στο ταξί να τραγουδάει από κάποια ραδιοφωνική συχνότητα τα παρακάτω λόγια: Frozen warnings close to mine/ close to the frozen borderline.

Άφησε το, έκανα αυστηρά του ταξιτζή βλέποντας πως πήγαινε να τη διώξει.

Σ' αυτή τη μεγάλη βραδινή βροχερή διαδρομή είδα ανθρώπους, έτσι όπως δεν θα τους έβλεπα ποτέ άλλοτε.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα στεκόταν με την ομπρέλα της έξω από κολονακιώτικο ζαχαροπλαστείο.

Τόσος οίκτος με έπιασε που μονολόγησα φωναχτά: και που θα πάει τώρα αυτή, μόνη κι έρημη; Το πολύ- πολύ, απάντησε χοντροκομμένα ο ταξιτζής, να μπει μέσα και να φάει πέντε πάστες!

Έστειλα τρία- τέσσερα νευρικά sms σε φιλικά μου πρόσωπα, μα μετάνιωσα που ξόδεψα την κάρτα του κινητού άνευ λόγου.

Ποιος αλήθεια ενδιαφέρεται και για ποιον σε μια πόλη με γλυστερούς δρόμους και πηχτό σκοτάδι που το παρενοχλούν φώτα μηχανικά;

Πίσω από τα θαμπωμένα τζάμια δε βλέπω τίποτα άλλο πια, θύμα που παραδόθηκε σε ηλεκτρονικό παιχνίδι και χαιρετάει τον κόσμο μέσα από την οθόνη του υπολογιστή.

Όταν ο ταξιτζής μου απαγορεύει να καπνίσω, θέλω να του πω ότι είναι χαζός, αλλά έπειτα σκέφτομαι την έξω βροχή. Στην πραγματικότητα, δε θέλω να χάσω τη θέα μέσα από τα θαμπωμένα τζάμια.

Τις κακότεχνες φωτογραφίες που βλέπω αυτή τη στιγμή και μ' αρέσουν.

Που μου θυμίζουν μια κακή ψυχολογική διάθεση λίγων ωρών πριν.

Και ένα φιλμ που ήθελα τόσο πολύ να δω και τελικά δεν είδα. Ε και;

Εδώ δεν έχω δει για μέρες πολλές τους δικούς μου και δεν ξέρω αν μου λείπουν ή αν απλά είναι οι τύψεις που άφησα πίσω ανθρώπους, οι οποίοι με είχαν ανάγκη.
Κι ας μη μου το είπαν ποτέ.

Εν ολίγοις, για μια ταινία, ένα κατασκεύασμα, θα χαλαστώ;

Ή για πράγματα που μια ζωή μεσ' στο κεφάλι μου μόνο υπάρχουν και ενδεχομένως πληγώνουν τους άλλους;

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος δεν κρατούσε πριόνι, αλλά τον Μεγάλο Ερωτικό σε cd, το Woman των Psycho και το σάουντρακ του, κατά Κόππολα, Δράκουλα.

Βγαίνοντας από το ταξί είδα από το βάθος της Αγ. Ιωάννου Θεολόγου να' ρχεται κατά πάνω μου ένα πελώριο καλοστρωμένο τραπέζι, κινητό, με ρόδες κάτω του που κρύβονταν από το μακρύ λευκό τραπεζομάντηλο και με αναμμένα κεριά πάνω του.

Να ήταν άνθρωποι, να ήταν οπτασίες, δε μπόρεσα να καταλάβω έτσι γρήγορα που με προσπέρασαν μαζί με το τραπέζι τους και μιλούσαν ακατάληπτα μεταξύ τους.