Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

DEMIS ROUSSOS- Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ (DIRECTOR'S CUT)!

Τον συνάντησα στο μπαρ του Ιντερκοντινένταλ, το περασμένο καλοκαίρι, σε ένα σύντομο πέρασμα του από τη χώρα μας στο πλαίσιο της έκδοσης του νέου άλμπουμ του. Εφόσον στο ΠΟΠ + ΡΟΚ που κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή, δεν μπήκαν ούτε τα μισά των...μισών που μου είπε, σκέφτηκα ότι εδώ υπάρχει χώρος για τη συνέντευξη αυτούσια! Είχε πολλά χρόνια, λοιπόν, να εμφανιστεί στη δισκογραφία ο Demis Roussos κι εγώ προσωπικά είχα μείνει σε εκείνη τη φωνάρα που μετέφερε την ηδύτητα των 70s μέσα από κομμάτια σαν το Forever and ever, τη Rebecca, το Goodbye my love goodbye, αλλά και ολόκληρους pop δίσκους που σήμερα θα χαρακτηρίζονταν προδρομικοί για την κατοπινή εξέλιξη της world music! Γνώριζα παρ’ όλα αυτά πως στις συνεντεύξεις που δίνει τα τελευταία χρόνια ο διεθνής Έλληνας ερμηνευτής αναφέρεται πάντα στις Από Πάνω Δυνάμεις που καταδυναστεύουν τον πλανήτη μαζί με τους κατοίκους του, φλερτάροντας επικίνδυνα με την ψύχωση, όπως ενδεχομένως θα έβγαζε τη διάγνωση ένας κλασικός ψυχίατρος. Ή με μια ευρύτερη rock στάση ζωής, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος στην ακόλουθη συζήτηση μας! Mάλλον έχει δίκιο, αν αναλογιστούμε πως η φωνή του στόλισε κάποτε το θρυλικό 666 των Aphrodite’s Child, το μοναδικό και πιο υπέροχο δείγμα ελληνικού progressive rock! Αρκετά με το παρελθόν, ο Demis Roussos επέστρεψε με ένα καθαρόαιμο rock άλμπουμ και με δέκα ολοκαίνουργια τραγούδια, στα οποία η φωνή του ακούγεται τόσο μεστή και τόσο ώριμη, όπως το παλιό καλό κρασί!
Του Αντώνη Μποσκοΐτη

Λογικό να ξεκινήσουμε με την ερώτηση για ποιο λόγο απείχατε τόσα χρόνια από τη δισκογραφία.
Θεωρώ τον εαυτό μου πρώτα μουσικό και μετά τραγουδιστή. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα, αφού ήταν κι ο λόγος που σταμάτησα να ηχογραφώ εδώ και μερικά χρόνια. Ένας τραγουδιστής μπαίνει στο στούντιο, επειδή ακριβώς του γράφουν τραγούδια, εγώ όμως δεν είμαι συνθέτης, αλλά μουσικός που συμμετέχει ενεργά στην παραγωγή των δίσκων του. Άμα λοιπόν δεν έχω κάτι να εκφραστώ, προτιμώ να μην το κάνω. Είμαι λίγο σαν τους ζωγράφους που διανύουν την πράσινη, την κόκκινη, την κίτρινη περίοδο τους κλπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι ξεκινήσατε την καριέρα σας ως πνευστός μουσικός, ενώ στη συνέχεια καθιερωθήκατε ως τραγουδιστής.
Πράγματι, εγώ άρχισα πολύ μικρός να παίζω τρομπέτα σε classic jazz μπάντες, στυλ New Orleans, τέτοια πράγματα! Κατά συνέπεια αγάπησα πολύ τη νέγρικη μουσική. Όταν ήρθα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στην Ελλάδα, το 1961, άκουγα πάρα πολύ το Motown label, Ray Charles, Otis Redding, Nina Simone, Wilson Pickett, όλο το soul ρεπερτόριο. Την ίδια εποχή, μιας και δεν υπήρχαν ακόμη ντισκοτέκ, ο κόσμος άκουγε τη μοντέρνα μουσική των συγκροτημάτων. Μέσα σ’ αυτά ήμουν κι εγώ! Το πρώτο συγκρότημα που έφτιαξα προσωπικά ήταν οι Idols, αν και μετά στράφηκα σε άλλα που παίζανε πιο πολύ soul και blues! Αυτό το ρεπερτόριο τραγουδούσα μαζί με Animals και James Brown και έπαιζα μπάσο – κιθάρα επίσης! Οι ρίζες μου, λοιπόν, δεν ήταν οι Aphrodite’s Child, αλλά όλα αυτά που μόλις σας είπα! Ένας Έλληνας μπορεί να με καταλάβει καλύτερα από έναν ξένο, διότι θα γνωρίζει τι συνέβαινε εδώ με τα συγκροτήματα των 60s.
Πότε μπαίνει στη ζωή σας ο Βαγγέλης Παπαθανασίου;
Όπως ένα τραίνο κάνει στάσεις, έτσι και μένα η γνωριμία με τον Βαγγέλη ήταν μια στάση στη ζωή μου! Η συνεργασία μας άρχισε μέσα από το ψυχεδελικό pop – rock ιδίωμα της εποχής του ΄67 – ΄68 και τερματίστηκε λίγα χρόνια μετά με το έργο 666!
Με Γιάννη Τσαρούχη και Ειρήνη Παπά μέσα, το ευαγγέλιο του ελληνικού ψυχεδελικού rock!
Πρόκειται για ένα psychedelic collectors item άλμπουμ, το οποίο είχε στο σπίτι του και άκουγε φανατικά ο Andy Warhol! Ο τραγουδιστής των Oasis, επίσης, όταν εκλήθη να απαντήσει σε ένα quiz σχετικά με το single που καθόρισε τη ζωή του, απάντησε: Το Four Horsemen των Aphrodite’s Child!
Έχετε δει το Vortex του Νίκου Κούνδουρου; Έχει χρησιμοποιήσει αυτούσιο το Four Horsemen μέσα στη συγκεκριμένη ταινία του.
Όχι, το έχω ακουστά όμως! Τον ξέρω πολύ καλά τον Κούνδουρο, κάποτε είχαμε συμμετάσχει οι τρεις μας με τον Ζιλ Ντασέν ως πνευματικοί εκπρόσωποι της Ελλάδας σε ένα διεθνές φόρουμ στη Ρωσία για την Ειρήνη. Εκεί τον γνώρισα, μεγάλος και ωραίος τύπος!
Μου λέγατε, λοιπόν, για τους Aphrodite’s Child. Πιστεύετε ότι είχαν ανοίξει το δρόμο για τη μετέπειτα τεράστια καριέρα σας ως pop idol;
Σε κάποια στιγμή, όντας νέος και άπειρος, έπεσα μέσα στον κυκλώνα της ελαφράς μουσικής, γιατί – μη νομίζετε – όταν τέλειωσε η ιστορία με τους Aphrodite’s Child εγώ ήμουν 23 ετών.
Μιλάτε για απειρία, παρ’ όλα αυτά οι Aphrodite’s Child είχαν σημειώσει σαρωτική επιτυχία στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Στη Γαλλία και την Ιταλία κυρίως, όχι στην Αγγλία. Αργότερα, ως σόλο πλέον καλλιτέχνες, και εγώ και ο Βαγγέλης καθιερωθήκαμε στην Αγγλία. Όταν αμέσως μετά οι εταιρείες έστρεψαν τα πράγματα στην ελαφρά μουσική που σας έλεγα, σημείωσα πολύ μεγάλη επιτυχία και μιλάμε για παραπάνω από πενήντα εκατομμύρια δίσκους σε συνολικές πωλήσεις!
Προσωπικά λατρεύω το Forever and ever σαν το απόλυτο love song που έχει βγει ποτέ!
Τεράστιο τραγούδι! Cult song πια στην Αγγλία! Εντούτοις, δε θα έλεγα ότι η ελαφρά αυτή μουσική με αντιπροσώπευε 100%, ούτε όμως μπορώ να την αγνοήσω. Είναι σα να αγνοείς πενήντα εκατομμύρια ανθρώπους που αγόρασαν το δίσκο σου, με καταλαβαίνετε; Σε κάποια φάση σταμάτησα να ηχογραφώ, βλέποντας ότι δεν είχα κάτι άλλο να πω, όμως δε σταμάτησα να κάνω το επάγγελμα μου. Ταξίδευα σε όλο τον κόσμο, μέχρι σήμερα δίνω περίπου 70 συναυλίες το χρόνο, και έκανα ωραίες συναντήσεις με πολλούς μουσικούς!
Φαντάζομαι σε μία απ’ αυτές τις συναντήσεις θα βρήκατε και τη νεανική μπάντα που σας συνοδεύει στο τωρινό άλμπουμ σας.
Ακριβώς! Έτυχε να κάνουμε ένα jam session με δύο γκρουπ που λέγονταν Little Barry και Dirty Feeling. Πρόκειται για δύο γκρουπ αποτελούμενα από 25άρηδες, αλλά με πολύ αγάπη και πάθος για τη vintage μουσική των 60s και των 70s! Όταν τους άκουσα, επειδή προέρχομαι κι από εκείνα τα χρόνια, είπα: Να δεις που εγώ θα συνεργαστώ μ’ αυτούς! Η αλήθεια είναι ότι πάντα ψηνόταν στο μυαλό μου η ιδέα ενός vintage άλμπουμ! Όταν το είπα στον παραγωγό μου στη Γαλλία, τον Marc di Domenico, μεταβήκαμε στο Λονδίνο και κοντά στο Ρίτσμοντ, σε ένα στούντιο με την παλιά κονσόλα που έγινε το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band των Beatles, κάναμε το deal με τους πιτσιρικάδες!
Πως σας φάνηκε που ερμηνεύσατε τραγούδια νέων 25άρηδων μουσικών;
Όπως σας είπα, ναι μεν τα κομμάτια τα συνθέσανε νέοι πιτσιρικάδες, αλλά μ’ αυτή την αγάπη τους για το vintage, γι’ αυτό και ο δίσκος βγήκε τελείως vintage! Άμα παρατηρήσετε, επίσης, θα δείτε ένα μεγάλο κύμα επιστροφής στα 60s – 70s, κάτι που απ’ τη μια μεριά εμένα με δικαιώνει που το ήθελα τόσο πολύ κι απ’ την άλλη φανερώνει ότι ο κόσμος κι οι νέοι ψάχνονται.
Δε θα επισημαίνατε όμως ότι η επιστροφή στα 60s – 70s πιθανώς να σηματοδοτεί και την έλλειψη μεγάλων ταλέντων στην εποχή μας;
Ταλέντα υπάρχουν και παραϋπάρχουν, λείπει όμως η δημιουργικότητα. Δεν δίνεται η ευκαιρία στους νέους να κάνουν develop το ταλέντο τους και πρώτα απ’ όλα από τις εταιρείες των δίσκων. Λόγω πειρατείας, λόγω κρίσης της δισκογραφίας, γενικής κρίσης του πλανήτη, δεν ξέρω…Γι’ αυτό και οι εταιρείες συνεργάστηκαν με τις τηλεοράσεις στα διαβόητα ριάλιτι, όπου εκμεταλλεύθηκαν τους νέους ανθρώπους. Σαφώς και είχαν ταλέντο πολλοί απ’ αυτούς τους νέους, δεν ξέραμε όμως αν μετά από ένα χρόνο θα τους βρίσκαμε πάλι εκεί!
Θεωρείτε ότι εσείς ως καλλιτέχνης κινηθήκατε στη ζωή σας με βασικό γνώμονα το ένστικτο σας;
Βεβαίως, πάρα πολύ! Πρώτα απ’ όλα είμαι Δίδυμος κι οι Δίδυμοι δουλεύουν πολύ με το ένστικτο τους. Ρωτήστε τον Κώστα Φέρρη που έγραψε και τους στίχους στο 666, με ξέρει καλά, θα έχει πολλά να σας πει!
Πάντως, στο τωρινό σας άλμπουμ, για να ξαναπάμε στο θέμα μας, όχι τόσο η φωνή, όσο ο τρόπος ερμηνείας σας ακούγεται τελείως διαφορετικός συγκριτικά με το παρελθόν.
Ήθελα να πάω back to my roots, όπως λέω, στην εποχή που τραγούδαγα soul και blues! Στο τελικό αποτέλεσμα, βέβαια, μεγάλο ρόλο έπαιξαν και οι στίχοι, πολύ πιο τολμηροί απ’ ότι έχω κάνει μέχρι τώρα, παρμένοι από τις εμπειρίες μου, βγαλμένοι από μένα τον ίδιο!
Εσείς τους γράψατε;
Όχι, όλοι οι στίχοι γράφτηκαν από τους πιτσιρικάδες, με τους οποίους μίλησα πολύ. Με ήξεραν, τώρα με έμαθαν καλύτερα και μ’ αγαπάνε! Γι’ αυτό θα χαρακτήριζα το δίσκο σαν το επίτευγμα μιας ομάδας ανθρώπων κι εγώ, ξέρετε, πιστεύω πολύ στις ομάδες. Δεν πιστεύω μόνο τον σκηνοθέτη που λέει το φιλμ μου ήταν καλό, χρειάστηκε γι’ αυτό έναν καλό cinematographer, ένα καλό μακιγιάζ κι ένα καλό cast!
Μου έκανε εντύπωση που σε ένα κομμάτι τραγουδάτε για το ίδιο το μαξιλάρι σας!
Επειδή ταξιδεύω παντού και μεταχειρίζομαι εκατομμύρια μαξιλάρια, εκείνη την ώρα που ξαπλώνω περνάει καλειδοσκοπικά όλη η ζωή μου μαζί με μελλοντικά σχέδια και όνειρα! Όπως και το Who gives a fuck, που κλείνει το δίσκο και που είναι κατά κάποιο τρόπο πολιτικό τραγούδι!
Δηλαδή;
Είναι ένα αρκετά psychedelic τραγούδι και στο τέλος του υπάρχει απόσπασμα από την τελευταία ομιλία του Γκάντι πριν τον σκοτώσουν! Ονομάστηκε έτσι, διότι ξέρω ότι ο πλανήτης μας αυτή τη στιγμή κυβερνάται από groups! Θες να το πεις Ομάδα Ε, θες Ομάδα Μπίντελμπεργκ, θες ότι άλλο, δεν έχει σημασία! Είναι σαν μια ομπρέλα που ξεκινάει απ’ αυτούς, κατεβαίνει στις πολυεθνικές που κοντρολάρουν όλα τα media μέσω του 666 κι από κάτω βρίσκονται οι κυβερνήσεις. Λάθος να νομίζουμε ότι κουμάντο κάνουν οι κυβερνήσεις, αυτές είναι υπάλληλοι των από πάνω, οι οποίοι είναι ομοίως υπάλληλοι των άλλων από πάνω! Στην τελική, λοιπόν, αυτοί χρησιμοποιούν το μότο No – one gives a fuck, γι’ αυτό και σας λέω ότι πρόκειται για πολιτικό τραγούδι!
Ενώ στο εναρκτήριο I’m on my way δηλώνετε ότι συνεχίζετε ακάθεκτος στο δρόμο σας.
Ακριβώς! Είμαι στο δρόμο μου και δε με σταματάει τίποτα, ενώ σε ένα άλλο τραγούδι, το Love is, υποστηρίζω πως η αγάπη είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα μεταξύ των ανθρώπων. Δεν αγαπιούνται αρκετά και δεν επικοινωνούν σήμερα οι άνθρωποι. Σα να λέω δεν έχω χρόνο να σου μιλήσω, θα σου στείλω γραπτό μήνυμα! Η τεχνολογία τα έφερε όλα αυτά και – δε λέω – πολύ χρήσιμη είναι, όμως ποιοι τη χρησιμοποιούν κατά κόρον; Αυτοί που λένε don’t give a fuck για να μας ελέγχουν! Δεν ξέρω αν ακούγονται όλα αυτά γραφικά ή τρελά, εγώ όμως τα πιστεύω! Νομίζω πάντως ότι οπωσδήποτε ακούγονται πολύ rock (γέλια)!
Αν σας ζητούσα να ορίσετε ως Έλληνα τον εαυτό σας, τι θα μου απαντούσατε;
Κοιτάξτε, η ελληνική ράτσα κράτησε πάνω της ένα μέρος από τις πραγματικές της ρίζες, διότι όπως γνωρίζετε, μετά την Επανάσταση του 1821 έφεραν εδώ 500 χιλιάδες κάφρους και μας ανακάτεψαν, γι’ αυτό και δε μοιάζουμε πολύ με τα αρχαία αγάλματα! Η ιστορία όμως έχει αποδείξει πως είμαστε ευλογημένος λαός, έξυπνος και δραστήριος και πάμε μπροστά μόνο όταν φεύγουμε έξω από το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα.
Σας έχει απασχολήσει τελευταία το έντονο μεταναστευτικό ζήτημα;
Το βλέπω, γιατί δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό. Στη Γαλλία να δείτε τι γίνεται! Αυτά συμβαίνουν σε ορισμένες περιοχές με την ανεκτικότητα των κυβερνήσεων τους για να υποβαθμιστεί ο τόπος τους, να αρχίσουν να πουλάνε τα πάντα όσο – όσο και να αγοραστούν από τα μεγάλα αφεντικά! Γι’ αυτό λένε θα κάνουν σκούπα κάθε τόσο και μαζεύουν τρεις – τέσσερις μόνο, παραμύθι μας πουλάνε! Όπως στο 19ο και στο 20ο διαμέρισμα του Παρισιού, που ήτανε Παναγία μου! από τη βρώμα και την εγκληματικότητα και τώρα είναι από τις πιο ακριβές περιοχές! Η δημοκρατία, ξέρετε, είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο, αλλά είναι και μεγάλη μπλόφα. Και στη Ελλάδα εφεύραμε δύο πράγματα: τη δημοκρατία και τους υπονόμους, τα φρεάτια! Ούτε το ένα, ούτε το άλλο δουλεύει! Τι μένει στο τέλος; Η θέληση των από πάνω να μας ελέγχουν κι αυτοί οι φουκαράδες οι άνθρωποι που τους βάζουν στη γωνία, όπως εμείς παλιά πιτσιρικάδες κλείναμε τα έντομα μέσα σε μπουκάλια! Αν βάλεις τρεις μύγες σ’ ένα μπουκάλι ίσως τα βρουν μεταξύ τους, αν βάλεις όμως είκοσι σίγουρα θα αλληλοφαγωθούν! Καταλάβατε; Τόσο απλά! Που ξέρετε, όμως, μπορεί οι μύγες και τα μυρμήγκια να είναι πιο οργανωμένα απ’ ότι εμείς!
Αν δεν είχατε κάνει αυτή τη λαμπρή διεθνή καριέρα στα 70s, πως θα φανταζόσασταν τότε τον εαυτό σας μέσα στο μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα, όπως είπατε προηγουμένως;
Δε μπορώ να το φανταστώ. Ίσως να ήμουν εστιάτορας, γιατί η κουζίνα είναι μια μεγάλη μου αγάπη! Ή να ήμουν τραγουδιστής του Μάνου Χατζιδάκι! Ο μόνος ήταν ο Μάνος! Όταν ήρθε ν’ ακούσει κάποια δικά μου πράγματα, όπως το πρώτο σόλο άλμπουμ μου που ήταν world music, μου είπε εσύ είσαι θεοπάλαβος και πρέπει να σ’ ακολουθεί κανείς ώστε να σε αρπάζει τη στιγμή που σου’ ρχεται η έμπνευση! Κάναμε στη συνέχεια πολλές συζητήσεις με τον Μάνο Χατζιδάκι, γιατί στο Παρίσι συν τοις άλλοις ήμασταν και στην ίδια εταιρεία! Μοναδική περίπτωση ο Χατζιδάκις και δε θα τον ξεχάσω ποτέ μου! Αυτόν και τη Μελίνα, που έμοιαζαν να ήρθαν απ’ άλλο πλανήτη σ’ αυτόν τον κόσμο!
Θυμόσαστε κάποιες συναυλίες που είχατε την τύχη να παρακολουθήσετε;
Βεβαίως, πολλές! Τους Beatles στο Παρίσι! Τον Jimi Hendrix γνωρίσαμε επίσης καλά τότε! Κι όχι μόνο μουσικούς σε συναυλίες, αλλά κι άλλους ανθρώπους. Τον Σαλβατόρ Νταλί που μας αγαπούσε πολύ και μας αποκαλούσε Οι Ερμαφρόδιτοι, σέρνοντας πολύ το ρο με τη χαρακτηριστική φωνή του! Ερχόταν στο σπίτι που μέναμε όλοι μαζί κι έφερνε μαζί του μια λεκάνη τουαλέτας, άνοιγε το καπάκι και καθόταν! Θεότρελος γνήσιος σουρεαλιστής και μεγάλο genius!
Με τη θρησκεία τι σχέση έχετε;
Τα πάω πολύ καλά με τον θεό, δεν τα πάω όμως καθόλου καλά με τους παπάδες. Δεν είδα πουθενά να λέει ο Χριστός κάντε τρεις εκκλησίες, μία ορθόδοξη, μία καθολική και μία προτεστάντικη! Εκεί σταματάει για μένα η μπίζνα της εκκλησίας! Διότι αν προσέξετε θα δείτε ότι τα Ευαγγέλια όλων των θρησκειών μοιάζουν το ένα παραλλαγή του άλλου. Οι από πάνω, επομένως, δογματίζουν τις Εκκλησίες για να κοντρολάρουν πάλι τους ανθρώπους!
Αν κάποιος σας έχει χάσει μέσα στα χρόνια κι έχει μείνει στην εποχή του Forever and ever, πώς πιστεύετε ότι θα του φανεί το νέο άλμπουμ σας;
Πολλές φορές κρίνεσαι από το τελευταίο πράγμα που έκανες κι ως εκ τούτου κανείς δε θα περίμενε από τον Ντέμη Ρούσσο να κάνει τώρα αυτό το δίσκο! Το καταλαβαίνω και το δέχομαι αυτό που λένε, αλλά εγώ θα τους ρωτούσα το εξής: Σ’ άρεσε; Εκεί σταματάνε όλα!
Κι αρχίζουν οι περιοδείες, έτσι δεν είναι;
Ο δίσκος ηχογραφήθηκε απλά για να μπορούμε να τον μεταφέρουμε ατόφιο στη σκηνή. Έχουμε σκοπό να κάνουμε από το Σεπτέμβρη ένα tour και βέβαια θα παίξουμε και στην Ελλάδα.
Ανυπομονούμε!
Κι εγώ και σας ευχαριστώ πολύ!

21 σχόλια:

michael_025 είπε...

Μπόσκο, παλικάρι μου, είπαμε να γίνεσαι αντικέρ που και που, αλλά πρόσεχε διότι μεταξύ των πολυτίμων αντικών βρίσκονται και μπαχατέλες –καληώρα.

Να εξηγηθώ: μετά την έξοδό του από την «προοδευτική» rock, ο κύριος Αρτέμης (το βαπτιστικόν) έγινε ο πιο γνήσιος εκφραστής του modus vivendi των «από πάνω και ...των από πάνω» (όπως τους λέει), ο βάρδος της πιο νερόβραστης pop που γνώρισε ο πλανήτης. Την ίδια ώρα που χώρες και λαοί σέρνονταν απ’ την πείνα, την καταπίεση, την εκμετάλλευση, εμαίνετο ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι πυρηνικές δοκιμές έπαιρναν κι έδιναν σ’ Ανατολή και Δύση και η διεθνής -και αμερικάνικη- ιντελιγκέντσια κατέβαινε στους δρόμους, αυτός, ο νυν φιλόσοφος και τιμητής, έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο τραγουδώντας εκείνα τα γλυκανάλατα άσματα με τα οποία, δυστυχώς, όλοι της γενιάς μου χορέψαμε στα πάρτι (αλλά μέχρι εκεί).

Ποιος θα ξεχάσει τη συναυλία του τετράπαχου τριχωτού αοιδού με την ανεμίζουσα (γιαλαντζί χίπικη) λαμέ κελεμπία και τη γυναικεία φωνή στο Καλλιμάρμαρο, τη μεγάλη επιτυχία που γνώρισε επί χούντας (η οποία μας τον έκανε κλύσμα), ή την κατάπτυστη απάντησή του σε ερώτημα δημοσιογράφου το ’74: «Τι έχετε να δηλώσετε για την Κύπρο;», «Προτιμώ μια καλοψημένη μπριζόλα!».

Η ίδια η συνέντευξη που δημοσιεύεις, καταδεικνύει με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο τις ...φιλοσοφικές και ιδεολογικοπολιτικές τοποθετήσεις του Demis. Ενδεικτικά αντιγράφω: «...λένε θα κάνουν σκούπα κάθε τόσο και μαζεύουν τρεις-τέσσερεις μόνο, παραμύθι μας πουλάνε!» -ενώ θα έπρεπε να τους εξαφανίσουν όλους, «...αν βάλεις όμως είκοσι σίγουρα θα αλληλοφαγωθούν!» -τι καθόμαστε, άντε να γίνει τίποτα να μείνουμε λίγοι, ξέρεις τι ωραία θα περνάμε; «μετά την Επανάσταση του 1821 έφεραν εδώ 500 χιλιάδες κάφρους και μας ανακάτεψαν, γι’ αυτό και δε μοιάζουμε με τα αρχαία αγάλματα» -τι κρίμα, χάσαμε την αρεία φυλή, καλά τά ‘λεγε ο Αδόλφος.

Τρικυμία εν κρανίω, Μπόσκο μου, και αφρίζουσα αγραμματωσύνη στην οποία συμφύρονται όλοι οι αστικοί μύθοι (666, Ομάδα Ε, Μπίλντεμπεργκ, διάφοροι μυστηριώδεις –και ακατονόμαστοι- «από πάνω» κ.ά.) σ’ ένα πασίγνωστο κοκτέιλ με φασίζουσα γεύση, που φέρει την ονομασία «don’t give a fuck».
Ο τελευταίος που θα εδικαιούτο να ομιλεί περί δημοκρατίας, πολυεθνικών, μπορντέλων και άλλων παρομοίων είναι ο κύριος Ρούσσος, που η εμπορικότατη καριέρα του στο διεθνές στερέωμα των charts και των hits (των πολυεθνικών), δεν του παρέχει -την ως φαίνεται περιπόθητη- ιδεολογική και καλλιτεχνική εξιλέωση.

Ειρήσθω εν παρόδω, όποιος δημοσιεύει φωτογραφίες εποχής με τον Demis, να προσέχει, καθότι είναι γνωστό ότι κάτω από την κελεμπία δεν φορούσε εσώρουχα, γεγονός που καθιστά πιθανές τις ...δυσάρεστες εκπλήξεις...

Όλα αυτά βέβαια, αγαπητό μου παιδί, δεν ελαχιστοποιούν την επιτυχία σου να πάρεις μια εξαιρετικού ενδιαφέροντος συνέντευξη από ένα αυθεντικό τέρας (!) του star system των seventies. Θα έλεγα μάλιστα ότι η αποκαλυπτικότης της έγκειται στην επαλήθευση μιας ωραίας παροιμίας που έλεγε η γιαγιά μου: «Όποιος κοπελομάθει δεν γεροντοξεχνάει».


jb

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Βosko,
κράτει λίγο μπρε! Τι παραγωγή είναι αυτή; Για να σε διαβάζουμε πρέπει να κάνουμε κύρια και αποκλειστική απασχόληση την ανάγνωση των αναρτήσεών σου.

Με το ρελαντί, για να προλαβαίνουμε να τα επεξεργαζόμαστε, αλλά, κυρίως, για να διατηρούν περισσότερο χρόνο το άρωμά τους.

μαριάννα είπε...

Πολύ τη χάρηκα την κουβέντα σας. Δεν τον πάω τον Ρούσσο σαν άνθρωπο, αν κι απ' τη συνέντευξή σας φάνηκε να ψιλοωρίμασε πολιτικά, αγάπησα όμως πολύ τη φωνή του και τα κομμάτια που σημαδέψανε την εφηβεία μου.

Έχω μαγικές στιγμές να αναπολώ από τις συναυλίες του. Θυμάμαι μια βραδιά στον Πανιώνιο κι ανατριχιάζω, που πριν βγει ο Ντέμης, τραγουδούσαν κάποιοι καλλιτέχνες, αντικειμενικά καλοί και με λαμπρή καριέρα κατόπιν.

Ε, όταν βγήκε ο Ντέμης και η φωνή του απλώθηκε σαν αεράκι καλύπτοντας και περνώντας τη Ν.Σμύρνη κι έφτασε στις παρυφές του Υμμητού και στα παράλια του Σαρωνικού, δεν υπερβάλλω... δεν φαντάζεσαι τι προκάλεσε. Έχω ακόμα την αίσθηση της μαγείας.

Τα τραγούδια του σημάδεψαν τους έρωτες της εποχής, τα πάρτυ, τις εκδρομές μας, Ever and ever, forever and ever you'll beee the one...και We pretend that the end hasn't found us...

Κι ύστερα ήρθε η ατάκα στο παρισινό αεροδρόμιο και μας διέλυσε: «Ποιά δικτατορία;»

Ας είναι. Ας κρατήσουμε τη μαγεία των στιγμών που ζήσαμε.
Ευχαριστούμε που έκανες τον καφέ μας απολαυστικότερο! ;)

Καλή Κυριακή!

μαριάννα είπε...

Μόλις γύρισα από ένα τρικούβερτο μεσημεριανό εορταστικό γεύμα και μπαίνω και βλέπω να έχουμε γράψει σχεδόν ταυτόχρονα και χωρίς να το ξέρουμε φυσικά, ο jb, η Κατερίνα κι εγώ! Και πέφτω χαμογελώντας να δω τί γράψαμε και οι τρεις επί του θέματος που κέντρισε ταυτόχρονα το ενδιαφέρον μας(τι σου κάνουνε οι κοινές εμπειρίες..) :))))

Ο jb για μια ακόμα φορά με κάλυψε απολύτως. Στην πολιτική ανωριμότητα έως αναισθησία του Ντέμη που αναφέρθηκε και στο ότι σημάδεψαν οι μουσικές του τα πάρτι και τις εξόδους της εποχής. Εγώ σαν κοριτσάκι, είμαι πιο επιεικής με τα κομμάτια του τότε, αλλά και αγαπούσα τη φωνή του Ρούσσου. Μου άρεσε και εξακολουθεί να μου αρέσει πάντα η μοναδική χροιά της φωνής του(ούτε μπάσα, ούτε βραχνή ακριβώς) και το εξαιρετικά επιτυχές τρέμουλο που διαθέτει.

Ήμουν βλέπεις και ερωτευμένη και ρομαντική, συνεπώς υπερευαίσθητη στη βροχή και στα δάκρυα, αλλά και στους παντοτινούς όρκους...;)

Η Κατερίνα αναφέρθηκε στη υπερπαραγωγή σου και πολύ σωστά. Δε σε προλαβαίνουμε φίλε. :))))))

Και ο Υμηττός μου, με τα δύο «μου», μου βούλωσε το μάτι!

Πάντως συμφωνήσαμε ότι η συνέντευξή σου ήταν πολύ καλή!

μαριάννα είπε...

Ξέχασα να πω ότι μαζί με τον Ρούσσο, χαμπάρι λέει δεν είχε πάρει ούτε η Μούσχουρη, ότι είχαμε δικτατορία στην Ελλάδα!!!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Μαριάννα: .... βλέπω να έχουμε γράψει σχεδόν ταυτόχρονα και χωρίς να το ξέρουμε φυσικά, ο jb, η Κατερίνα κι εγώ!

H γνωστή παρενέργεια του comment moderation.

Bosko, ξεσφίξου αγόρι μου και κόψε τον έλεγχο σχολίων, την προληπτική λογοκρισία παναπεί. Θα το χαρείς να χαλαρώσεις, trust me. Εξάλλου αυτή η μέθοδος απάδει προς το προοδευτικό προφίλ - δεν νομίζεις;

Aφού είσαι καθημερινά στο μπλογκ σου, αν διαπιστώσεις κάτι συκοφαντικό ή εξαιρετικά χυδαίο, μπορείς να το διαγράψεις, αιτιολογώντας το, όπως το θέλει η δεοντολογία.

Καλή σας βδομάδα

υ.γ.
Βρε Μαριάννα, με μουσικές για λόμπι ξενοδοχείου σημάδευες τους έρωτές σου; Πα πα πα... Χάθηκαν οι διασκευές με το σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού;
:-)

Ελένη Μπέη είπε...

Κάποτε τον "πήγαινα" πολύ - κυρίως για την ξεχωριστή φωνή του. Από τη στάση του όμως απέναντι στη δικτατορία αλλά και το νερόβραστο (όπως ωριμάζοντας κάπως εγώ το έκρινα) ρεπερτόριό του, τον διέγραψα οριστικά από το χάρτη μου.

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες, κυρίως με τον/την jb, σε όσα είπε.

μαριάννα είπε...

Κατερίνα σ-Μ.

Κατερινάκι, συγγνώμη που παρεμβαίνω ενώ απευθύνεσαι στον Αντώνη, αλλά όσον αφορά το comment moderation ή την λεκτική επαλήθευση ή το καθόλου σχόλια, ή ότι άλλο εφαρμόζει ο κάθε ιστολόγος στο ιστολόγιό του, η δεοντολογία λέει, ότι το σεβόμαστε είτε μας αρέσει είτε όχι. Είναι σαν να λες σε κάποιον πώς θα δεχτεί στο σπίτι του. Κι εμένα δεν μου αρέσει που έχεις σχόλια κλειστά στον observer, αλλά το... κάνω γαργάρα. :)))))))

Όσον αφορά τα τραγούδια του Ρούσσου, αγαπούσα τη φωνή του και το Rain And Tears ή το It's five o'clock μαζί με όλα της εποχής του Adamo, του Christophe και ΟΛΩΝ των Ιταλών, ήταν στις δισκοθήκες μας μαζί με τους Beatles, Joe Cocker, Moody Blues, Bee Gees, Crosby Stills Nash and Young, Cliff Richard, Abba, Amália Rodrigues, Enrico Macias και άπειρα άλλα. :)

Πάντως τα τραγούδια του Ρούσσου όντως ήταν «εύπεπτα», όπως είναι φυσικό και όπως προκύπτει από τη γενική του ιδεολογία και στάση, αφού αυτά πάνε πακέτο. Αν είσαι ευαίσθητος στη ζωή σου, θα είσαι και στη μουσική σου ή θα βγει στις λέξεις σου. Εξαίρεση ήταν κάποια κομμάτια, που και πάλι η φωνή του ήταν που τα έκανε ξεχωριστά.

Συνδυασμένα όμως με τα σμαραγδένια μάτια του έρωτα, τις τρεμάμενες αγκαλιές, τα χτυποκάρδια και τα κλεφτά ένοχα φιλιά, γίνονταν μαγικά. Και ότι παιδικό, συγκινεί πάντα. Κάτι σαν την μυρωδιά από γιασεμί, αγιόκλημα, βασιλικό... ή καφέ ελληνικό. ;)

μαριάννα είπε...

Κι επειδή τα θυμάμαι ένα ένα, μη με βρίσεις Αντώνη... :)

Άλλοι κανόνες ισχύουν όταν «ιστολογείς» επωνύμως και άλλοι ανωνύμως.

Ποσώς θα με απασχολούσε κι εμένα αν «ιστολογούσα» ως Μ.τ.σ, αν έμπαινε ο κάθε σάικο κομπλεξάρας λατέρνος κι έγραφε ότι ήθελε.

Κι αλλιώς τώρα που ξέρω ότι με διαβάζουν ακόμα και μαθητές μου.

Υποθέτω πως το ίδιο ισχύει και για τον Αντώνη και για όλους.

Άλλο να βρίζουνε μια άγνωστη περσόνα στο δίκτυο και άλλο ένα υπαρκτό πρόσωπο.

zarzuela είπε...

Αμάν βρε κορίτσια πως κάνετε έτσι; ένα την ημέρα ανεβάζει το παιδί, εκτός αν τα αποστηθίζετε. Μποσκουλίνο μην ακούς αγόρι μου ανέβαζε εσύ και τι σε νοιάζει, εγώ κι ο Λούτρινος (φιλάκια!!) είμαστε εδώ να χτυπάμε κατοστάρια. Και πού 'σαι, μην κάνεις κανένα αστείο και βγάλεις το μετριασμό γιατί θα γίνει εδώ μέσα το World's Trade Center, Παναγία μου μόνο που το σκέφτηκα έκοψε η μάσκα νυχτιάτικα...

BOSKO είπε...

Συγγνώμη, κατ' αρχάς, που απαντώ σε όλους καθυστερημένα, αλλά χθες όπως είδατε ήμουν σε ολοήμερο γύρισμα για την Πλάτωνος και το βράδυ σάπισα στον ύπνο απ' το στρες και την κούραση.
Λοιπόν, Κατερίνα μου, η μαριάννα έχει απόλυτο δίκιο, τόσο σε σχέση με σένα και τα του μετριασμού των σχολίων, όσο και με τον αφοριστικό jb περί Demis.
κάθε μέρα λαμβάνω κακοήθη ζηλόφθονα σχόλια από τον γνωστό μαλάκα που πλέον δεν αφορούν μόνο εμένα (αυτό τρωγότανε και το γούσταρα κιόλας), αλλά έχουν επεκταθεί και σε πολλούς ανθρώπους που προβάλλονται από δω μέσα! Καλά κάνω- το' χω ξαναπεί- κι άσε τους εχθρούς μας να σκάνε και να τρώνε τα λυσσακά τους! Δεν πρόκειται να ξαναδημοσιεύσω κανέναν και χέστηκα για όποιον με πει προοδευτικό ή μη! Είναι μεγαλύτερη η γλύκα να νιώθεις σε σχέση ισχύος μπροστά σε κομπλεξικά διαδικτυακά καθικάκια. Γι' αυτό, λοιπόν, Κατερίνα, μη μου ζητάς να εξαφανίσω τον μετριασμό, το κάνουν πολλοί bloggers άλλωστε που δεν έχουν ποτέ δεχτεί τα πυρά των γνωστών αγνώστων επώνυμων κι ανώνυμων ποιητάδων του κώλου.
Συμφωνούμε, Μαριάννα, και στο γιατί μας αρέσουν τα τραγούδια του Demis, παρ' όλο που εγώ είμαι πολύ μικρότερος σου. Ο jb συγχωρείται, καθώς είναι συνθέτης και προσωπικά τον θεωρώ σκάλες ανώτερο καλλιτεχνικά από τον συνεντευξιαζόμενο αοιδό. Κι ας μην έχει πουλήσει 50.000.000 δίσκους, τον απασχολεί περισσότερο- και πολύ καλά κάνει- η μελοποίηση των Ελλήνων ποιητών και η μουσική για θέατρο!
κι εσύ, zarzuela, είσαι θεά ατελείωτη!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Μην απολογείσαι Μαριάννα - καλά κάνεις και παρεμβαίνεις εφόσον το κρίνεις. Αυτό είναι δικαίωμα στο διαδίκτυο, δημόσια απευθύνομαι στον Bosko, δεν του το είπα ιδιωτικώς. Όποιος δεν θέλει παρεμβάσεις δεν εκτίθεται γράφοντας δημοσίως.

Αλλά πριν απαντήσω, και πριν σημειώσω κάποια γνωστικά λάθη, πρέπει να διευκρινήσεις ποιοι είναι οι κανόνες που ισχύουν όταν «ιστολογείς» επωνύμως και ποιοι όταν μπλογκάρεις "ανωνύμως". Διότι, σε ό,τι με αφορά, δεν αντιλαμβάνομαι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην έκφραση άποψης.

Επίσης, θα έπρεπε, επιτέλους, μετά από τόσες φορές που το έχεις αποφύγει, να εξηγήσεις και πώς καταλαβαίνεις ποιος είναι ο σχολιαστής που γράφει κάθε φορά.

Κι εσύ, Bosko. Αλήθεια, πώς καταλαβαίνεις ότι τα "κακοήθη ζηλόφθονα" σχόλια προέρχονται από έναν "γνωστό μαλάκα"; Και αν είναι γνωστός γιατί δεν γράφεις ποιος είναι; Στο τέλος τέλος, τα "κακοήθη ζηλόφθονα σχόλια" αυτόν χαρακτηρίζουν, όχι εσένα. Λάθος κάνω;

BOSKO είπε...

Κατερίνα σ-Μ. ...
σωστά, αυτόν και μόνο χαρακτηρίζουν και όχι εμένα.
υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους έχω "σκοτωθεί" εδώ μέσα, οι οποίοι όμως είχαν τ' αρχίδια να βγουν έστω με το διαδικτυακό nickname των blogs τους. Τώρα, ο γνωστός μαλάκας, προτιμώ να μείνει γνωστός μόνο μεταξύ μας. Δεν θα του κάνω και διαφήμιση κιόλας, εφόσον το δικό του blog, ως γνωστόν, ουδείς το διαβάζει. Για να μην πιάσω και την ασήμαντη παρουσία του στα ποιητικά δρώμενα του τόπου. Το ότι ειν' αυτός ο κος Ανωνυμίδης, τα μαθαίνω απ' τους "δικούς" του, μη σκάς, τόσο μαλάκας είναι! Εν κατακλείδι, με μαλάκες θ' ασχολούμαστε; Προτιμώ, όπως είπα, να τον αφήσω να χτυπιέται χάμω σαν το χταπόδι, δημοσίευση όμως δεν ξαναβλέπει! Τέρμα!

μαριάννα είπε...

Κατερίνα γράφεις:

πρέπει να διευκρινήσεις ποιοι είναι οι κανόνες που ισχύουν όταν «ιστολογείς» επωνύμως και ποιοι όταν μπλογκάρεις "ανωνύμως". Διότι, σε ό,τι με αφορά, δεν αντιλαμβάνομαι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην έκφραση άποψης.

***************************

Είναι τόσο απλό όσο το να κυκλοφορείς με κουκούλα στο πρόσωπο ή χωρίς αυτήν.

Και δεν διαθέτω χρόνο να απολογούμαι και να εξηγώ γιατί ο κάθε σάικο γράφει τις χυδαιότητές του.

Αν για παράδειγμα ο δικηγόρος του δικτύου σε έβριζε με τον ίδιο χυδαίο τρόπο επώνυμα και το διάβαζαν οι άνθρωποι που σε γνωρίζουν, δεν θα όφειλες έστω μια στοιχειώδη εξήγηση; Ε, αυτό εγώ το βαρέθηκα. Δεν θέλω να εξηγώ. Πρέπει εσύ να διαλέξεις... ;)

Και γιατί σκέφτομαι τα παιδιά μου και τους οικείους μου και το πώς θα νιώθουν αν διαβάζουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους έναν ανώμαλο να βρίζει τη μάνα τους, όσο κι αν ξέρουν την αλήθεια και το τί συμβαίνει.

Και μην ονειρεύεσαι ότι οι άνθρωποι ασχολούνται σε βάθος αναλύοντας γεγονότα και συμβάντα.

Διαβάζουν επιπόλαια και λένε αυτό που είπε η μεγάλη προσωπικότητα του δικτύου, βασιζόμενη στις λάσπες του μαλάκα που προστατεύει και καλύπτει: «Άστην αυτήν μωρέ, τρελή είναι» . Χωρίς να με ξέρει και χωρίς να έχει συνομιλήσει ΠΟΤΕ μαζί μου.

Πάω στοίχημα πως ακόμα δεν κατάλαβες, αλλά δεν είναι και πρωτότυπο τελευταία και δεν σκοπεύω να επανέλθω. Εξαντλούμαι.

Προστατεύεις το όνομά σου και την προσωπική σου γαλήνη(και καλά κάνεις) όσο ελάχιστοι στο δίκτυο, έχεις κλειστά σχόλια στον Ομπσέρβερ και κάνεις και μαθήματα δημοκρατικής διαχείρισης. :)))))) Δεν παίζεσαι βρε!

Επίσης γράφεις: «Διότι, σε ό,τι με αφορά, δεν αντιλαμβάνομαι τα δύο μέτρα και δύο σταθμά στην έκφραση άποψης»

Προσωπικά τη διαδικτυακή άποψη των ανωνύμων δεν την λαμβάνω υπ' όψιν για να συζητήσω σοβαρά. Διότι κάλλιστα μπορούν να το παίζουν άγριοι επαναστάτες εδώ και στην προσωπική τους ζωή να είναι οι πιο συντηρητικές κότες.

Και σαφέστατα να έχουν άλλη άποψη εδώ και άλλη έξω. Η διαβεβαίωση περί του αντιθέτου, ουδόλως με πείθει, αφού έχω δει σημεία και τέρατα.

Επαναστάτες ξεσαλωμένους εδώ, γλείφτες και συμβιβασμένους έξω.

Μπορεί να συμβαίνει ή όχι; Άρα πώς δεν αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά; Από τον ουρανό των αγγέλων έπεσες ξαφνικά;

Εδώ ο άλλος γράφει επώνυμα και βρίζει επώνυμα και παρ' όλα αυτά πάει και το παίζει προσωπικότητα και κυρίλα όπου τον παίρνει. Και συνομιλεί με υπουργούς και πρωθυπουργούς. Ξέχασες;

Φαντάσου τι όργιο γίνεται από τους ανώνυμους, ακόμα και από τους ψευδώνυμους.

Αυτάααα... και χρόνια μας πολλά για σήμερα! Να χαίρομαι και το κοριτσάκι μου που γιόρταζε! Χρωστάω κέρασμα στους επωνύμους μη δικτυοφοβικούς, Αντώνη. χαχαχαχαχαχα!

μαριάννα είπε...

Επίσης Κατερινιώ μου, ξέχασες τη θεϊκή ατάκα που είπε επιπόλαιος, διαδικτυακός σου γνωστός, όταν ξεκατινιαζόταν ο λατέρνος;

Άστους μωρέ, μην ασχολείσαι έχουνε προσωπικά, είπε το βούρλο που δεν είχε καν παρακολουθήσει το διάλογο και τα συμβάντα.

Συμπέρασμα: Όσο μπορώ δεν θα αναπαράγω την χυδαιότητα, προστατεύοντας τον εαυτό μου και τους φίλους μου.

michael_025 είπε...

Αγαπητή Μαριάννα, όπως κάθε φορά, ο λόγος σας γοητευτικός χείμαρρος, ορμητικός και επίκαιρος, όχι τόσο λόγω Χιμάρας (και Τεπελενίου) όσο λόγω των χιμαιρών που κι εσείς φαίνεται πως κυνηγάτε. Τη διαυγή σκέψη και την ευθεία κρίση των συνομιλητών εννοώ. Τι τα θέλετε καλή μου, φωνή βοώσης εν τη διαδικτυακή ερήμω. Σαν το άγαλμα εκείνο του Φαραώ που στενάζει στον καύσωνα και κοιτάει πέρα μακρυά ποιος ξέρει σε τι αόρατο μέλλον... Ας είναι! Τις ευχές μου για την εορτάσασα θυγατέρα, κι όσο για το κέρασμα, υπάρχει καλύτερο από το μυρωμένο αεράκι που φέρνετε εδώ με την παρουσία σας;



jb


ΥΓ. Μαριάννα, γελάω κι εγώ ο ίδιος με το στυλ που σου γράφω, κορίτσι μου (επίτρεψέ μου την οικειότητα...) και θα συνεχίσω γιατί το γουστάρω τρελά, κυρίως τον πληθυντικό. Φέρνει λίγο από εκείνο το «ξέχασε να βάλει brill-cream». Καθώς επίσης γουστάρω (οποία λέξις!) αυτό το tango του Μύθου με την Απομυθοποίηση. Παρ' όλα αυτά, ότι σου έχω γράψει μέχρι τώρα το εννοούσα ως το βυθό, γιατί στ’ αλήθεια μ’ αρέσουν αυτά που λες κι όπως τα λες. Πάντως, η ανωνυμία στο διαδίκτυο, όταν δεν είναι δόλια, έχει την ψυχοθεραπευτική αξία του εξομολογητηρίου καθώς και κάτι από τη γοητεία (τη ...γητειά ντε!) του ραδιοφώνου (ξέρεις πόσες είχανε ερωτευτεί τον Κωστάλα πριν βγει στην τηλεόραση;)

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Γράφεις πως δεν διαθέτεις χρόνο να απολογείσαι και να εξηγείς γιατί ο κάθε σάικο γράφει τις χυδαιότητές του κ.λπ.

Αλλά, Μαριάννα μου, ΔΕΝ σου ζήτησα κάτι τέτοιο, εξάλλου διέθεσες πολύ περισσότερο χρόνο για να γράψεις όλα αυτά τα πράγματα που ΔΕΝ σε ρώτησα αντί να απαντήσεις απλά, πολύ απλά, σε ένα θέμα που εσύ έβαλες. Έβαλες το θέμα των διαφορετικών κανόνων και επειδή δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι διαφορετικοί κανόνες, περιμένω να μου γράψεις τους κανόνες, όχι τα ψυχολογικά των σάικο ή ό,τι άλλο προέρχεται από ιδιωτική πληροφόρηση ή ιδιωτική επικοινωνία. Μένω αυστηρά στα δημόσια, και μπορώ να σου πω ότι αυτό είναι κανόνας για επώνυμους, όπως είναι, λόγου χάριν, ο Μάνος Αντώναρος, ή για ψευδώνυμους όπως είναι η Κατερίνα, η Μαριάννα, ο Βosko, ο jb, η Νερένια, η zarzuela.

Μετά θα σου απαντήσω και στα άλλα θέματα που συνεχώς βάζεις. Μπορείς να μου τους δώσεις πληζ;

υ.γ.
Να χαίρεσαι και την θυγατέρα σου! Δήμητρα είναι το βαφτιστικό της! Βέβαια, τι άλλο; ...

Νίτσα Μάτσα είπε...

Μην ξεράσω με τις τόσες οικειότητες και γνωριμίες εδώ μέσα! Η Μαριάννα, ο jb και η Κουσουμού στο κόλπο, αλλά δεν μασάμε πια, ξέρουμε καλά ποιοι είστε όλοι εσείς!

BOSKO είπε...

Νίτσα Μάτσα...
και που ειν' το πρόβλημα, Νίτσα μου Νίτσα μου; σπάζεσαι που δεν ασχολούμαστε με την πάρτη σου; επειδή έχω μάθει ότι παραπέμπεις σε μαυριδερό αυστραλοπίθηκο, να πα' να κάνεις μια αποτρίχωση- κορίτσι πράγμα μορφωμένο και ποιητικίζον- κι εδώ θα' μαστε!
αχ, Νίτσα μου Νίτσα μου, τον κακόμοιρο τον τραγουδοποιό σκέφτομαι που θα βγει ο δίσκος του με τα στιχάκια σου. Δεν τον σκέφτεσαι; Δεν είναι κρίμα να την πλερώσει αυτός για τη διαδικτυακή καψούρα σου;
καλό σου βράδυ, Νίτσα μου...Νίτσα μου!

μαριάννα είπε...

Αχ κ.jb μου! Με κάνετε και νιώθω λίγο σαν την Γωγώ του Θανάση του Καλημέρη, όταν έβγαζε τα μάτια της με τον κ.Μάνο!

Ή την Ελένη, την καθηγήτρια του πανεπιστημίου και σύζυγο του σνομπ ζωγράφου, του κ.Μάνου, που επίσης όταν έβγαζε τα μάτια της με το ντεκαντάνς λαμόγιο, τον λαθρέμπορο κινητών και σιντί, τον Καλημέρη, του έλεγε:

Αχ τί μου κάνετε κ.Καλημέρη! Τι έχω πάθει μαζί σας! :))))))))

Ήταν στο «Κάτι τρέχει με τους δίπλα», μία από τις πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές συζυγικές αλλαξοκωλιές(Θε μου σχώρα με), που όλη την επιτυχία της τη χρωστάει στους νεοελληνικούς της χαρακτήρες και στον πληθυντικό που χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους οι αλλόκοτοι εραστές. ;)

Πέρα απ' την πλάκα όμως, ομολογώ πως κι εγώ απολαμβάνω τη γραφή σας, έτσι μακρινή και απρόσιτη, γοητευτική και μυστηριώδη, με το μύθο του ότι και να κρύβεται από κάτω, το γουστάρω τρελά.

Διότι το ζητούμενον και το ευκταίον είναι να συναντήσεις μια γραφή να σου κάνει κλικ και να χαμογελάς ή και να γελάς κακαριστά διαβάζοντάς την, ανεξάρτητα από το ποιός κρύβεται από κάτω.

Τώρα αν κρύβεται πίσω απ' τις λέξεις ο Αλέξης(ή ο Κωστάλας, ή ο άλλος, το ίδιο κάνει) χαχαχαχαχαχαχαχα, είσαι και τρελός γκαντέμης.

Γι αυτό οι συνετοί παίχτες, κάθονται φρόνιμα, δεν ερευνούν, δεν ρωτάνε, συντηρούν τον ωραίο μύθο κι όσο κρατήσει. Έτσι κι αλλιώς κέρδος ζωής είναι.

Αλλά οι περισσότεροι λυσσάνε να τον δούνε τον Αλέξη και χάνεται η μαγεία της... γητειάς που λέγαμε. ;)

Πάντως το παιχνίδι της ανωνυμίας το έχω παίξει κι εγώ ιδιαιτέρως επιτυχώς, την εποχή που ανθούσανε τα φόρα. Είχα στήσει μερικούς πλασματικούς χαρακτήρες, τύφλα να 'χει ο Καπουτζίδης, καταπληκτικούς κι επικίνδυνα ερωτεύσιμους.

Όπου όταν το αποκάλυψα σε μια φίλη, παραλίγο να πέσει σε κατάθλιψη που δεν ήταν υπαρκτές οι εν λόγω περσόνες κι έκανε να συνέλθει μια βδομάδα. :))))

Έτσι ναι η ανωνυμία. Την πάω με χίλια! Ως απόπειρα δημιουργίας θεατρικών χαρακτήρων. Αλλά το να μπαίνει ο κάθε διαταραγμένος για ν' αφήσει δυο πίτσες και οκτώ μπύρες στο δικό μας ταξί, δεν το επιτρέπω. χαχαχαχαχαχαχαχα

Ξέρετε αγαπημένε μου jb γιατί απολαμβάνω την επικοινωνία μαζί σας ε; Γιατί είστε ο πομπός μου και είμαι ο δέκτης σας, είμαι η Ακρίτα σας και είστε ο Κυρίτσης μου, ο Ρήγας σας κι ο Αποστόλου μου. (αλήθεια χώρισε λέει το τελευταίο δίδυμο, τι κρίμα!)

Πολλά είπα το ξέρω, αλλά μου φτιάξατε την εθνική επέτειο!

Και δεν κάνω πλάκα τώρα. Και ευχαριστώ για τις ευχές σας για την κόρη μου και εννοείται ότι για κέρασμα επιφυλάσσομαι. ;)

μαριάννα είπε...

Κατερίνα, ιδού οι κανόνες του καλού ιστολόγου:

Ανώνυμος και ψευδώνυμος.

Κανόνας πρώτος: Έχει ανοιχτά σχόλια και επιτρέπει να γράφουν όλοι, ανώνυμοι, ψευδώνυμοι, επώνυμοι, πρώην, επόμενοι και γενικώς.

Κανόνας δεύτερος: Δεν βάζει λεκτική επαλήθευση γιατί μας τα κάνει τσουρέκια.

Κανόνας τρίτος: Γράφει ότι θέλει, βρίζει όσο θέλει και όποιον θέλει κι αυτός και οι σχολιαστές του. Σάμπως πληρώνει;

Κανόνας τέταρτος: Μόλις τον συμπαθήσουμε γίνεται καπνός και χάνεται, μετά από δακρύβρεχτα αποχαιρετιστήρια πάρτι.

Κανόνας πέμπτος: Ξανάρχεται ο μανωλιός με τη βερμούδα του αλλιώς. Φρέσκος, νέος, γοητευτικός με νέο τεμπλέιτ και ψευδονοματάκι. Έμπειρος, αεράτος, ασφαλής, γνωρίζει τα κατατόπια και δεν το κρύβει.

Επώνυμοι

Τα αντίθετα εντελώς, εκτός από τη λεκτική επαλήθευση που κι εκεί τσουρέκια μας τα κάνει.

Ελπίζω να σε κάλυψα αυτή τη φορά και να κατάλαβες τους κανόνες του σωστού ιστολόγου και γιατί κάποιοι έχουν μετριασμό σχολίων. ;)