ΠΟΠ ΜΕ ΑΡΩΜΑ ΜΕΝΤΑ!

ΜΕΝΤΑ
ΠΟΠ
ΗΧΟΤΡΟΝ (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ)
Πιο σαφείς δε θα μπορούσαν να είναι οι Μέντα με το ολοκαίνουργιο άλμπουμ τους. Λέγεται Ποπ και περιέχει δέκα τραγούδια και ένα instrumental με κύρια χαρακτηριστικά τους τον προσεγμένο ήχο (μαζί με τον Κώστα Βλάχα δούλεψε και ο Coti K. στον τομέα αυτό), φαινομενικά ανάλαφρο στίχο, ρυθμικές μελωδίες με ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά στοιχεία και μια διάχυτη αντεργκράουντ ατμόσφαιρα, παρ' όλη την αισιοδοξία, ακόμη και τη χορευτική διάθεση, που αποκομίζει κανείς από το cd στο σύνολο του. Οι Χαρές, το εναρκτήριο κομμάτι, με τη συμμετοχή της Ελένης Τζαβάρα- Etten στα φωνητικά, είναι κλασικό παράδειγμα καλόγουστης pop με δάνειο τον ρυθμό της reggae και με τον ήρωα να αναθεωρεί τη σχέση του με τον χρόνο. Στο Κρύβεται για πάντα, με την εντυπωσιακή rock εισαγωγή, καυτηριάζεται στιχουργικά η θέση της σύγχρονης γυναίκας που μόνη διέξοδος στη μικροαστική κατάσταση της φαίνεται να είναι το χάδι του καλού της. Πολύ όμορφο το ηλεκτρονικό break στη μέση του τραγουδιού, προσδίδοντας του κάτι από Kraftwerk και προτού ξανασκάσουν οι ηλεκτρικές κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα. Ακολουθεί το Αύριο, επίσης καθαρόαιμης ηλεκτρικής pop κομμάτι, με ένα ενδιαφέρον μουσικό τέμπο- ιδιαίτερα από τη μέση πάλι και μετά- και με τον ήρωα να αδυνατεί να ξεφύγει από το καταπιεστικό του ερωτικό αντικείμενο. Η έξοδος με τα πνευστά είναι, αν μη τι άλλο, πρωτότυπη αναφορικά με ότι προηγήθηκε ηχητικά. Αντίθετα, το τραγούδι Ο δρόμος, εν συνεχεία, αποτελεί μία συμβατική σύνθεση, μουσικά και στιχουργικά, με ξεχωριστά ωστόσο στοιχεία τον τρόπο ερμηνείας του τραγουδιστή (φιλτραρισμένα φωνητικά;) και τη χρήση των synths που με μετέφεραν στο glam- rock των 70s. Το Φοβάσαι μήπως δεν προφτάσεις είναι μια ωραία lounge μπαλάντα, στην οποία περιγράφεται η άρρηκτη ερωτική σχέση μέσα στο χρόνο ενός ζευγαριού. Πνευστά, κιθάρες και synths συντελούν στη δημιουργία ενός αισθαντικού κλίματος λίγο πριν κάνει την εμφάνιση του ο πιο τραχύς rock ήχος και το κομμάτι τελειώσει. Στο Σπίτι, η καρδιά του κοριτσιού παρομοιάζεται με σπίτι σκοτεινό και ερειπωμένο. Γκαζωμένες κιθάρες και πάλι, πολλά synths και ένας pop- rock ντανσάδικος ρυθμός που θα έκαναν το συγκεκριμένο τραγούδι κατάλληλο για μιαν αξιοπρεπή συμμετοχή της χώρας μας στην Eurovision (είπαμε, Ποπ βάφτισαν τα παιδιά το cd τους)! Η Διαφορά θυμίζει τις συνθέσεις του Γιώργου Δημητριάδη, τόσο στην ερμηνεία του τραγουδιστή Νίκου Παπαδημητρίου, όσο και στην άκρως επικοινωνιακή δομή της. Αναφέρεται στιχουργικά στην αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ πάντα ενός ζευγαριού και χαρακτηρίζεται από τα, α λα Beach Boys, λα-λα-λα φωνητικά. Το Κενό, επόμενο κομμάτι, είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου. Περιέχει επίσης 60s φωνητικά, στιχουργικές απόπειρες ψυχικών ενδοσκοπήσεων και μια χαριτωμένη μελωδική γραμμή με τον ήχο του μπάσου να το οδηγεί προς την, ενορχηστρωτικά φορτωμένη, έξοδο του. Στο Κάτι άλλο να πω έχουμε έως και ψήγματα ψυχεδέλειας, γι' αυτό και προσωπικά θα έλεγα ότι είναι το ωραιότερο κομμάτι. Ιδίως όταν ο ήχος του, ακόμη κι αν εμπλουτίζεται με το πιάνο, διατηρεί τον προαναφερθέντα ψυχεδελικό χαρακτήρα του. Άλλη δυνατή στιγμή είναι και το Βγαίνω κι ελπίζω, τελευταίο τραγούδι στη σειρά, που μού θύμισε τους Who και το Won't get fooled again! Εξαιρετική η χρήση των synths, του πιάνου και γενικά της ενορχήστρωσης που βοηθούν ένα μάλλον κοινότοπο στιχούργημα να ακουστεί ανώτερο των περιστάσεων. Η Ποπ των Μέντα τελειώνει με ένα άτιτλο instrumental, που αν το είχαμε μόνο του, θα όνομαζόταν τελικά Πανκ ο δίσκος! Ωραιότατο θέμα για εκπομπή στη rock ζώνη κάποιου ψαγμένου ραδιοφωνικού σταθμού. * Μέντα είναι ο Νίκος Παπαδημητρίου (φωνή, μπάσο), ο Κώστας Βλάχας (κιθάρες, synths, φωνητικά, κρουστά, samples), ο Δημήτρης Λαϊνάς (πιάνο, synths, φωνητικά) και ο Πάνος Γαλάνης (ντραμς). Στο άλμπουμ Ποπ ενισχύθηκαν από τον Γιάννη Παπαναστασίου (σαξόφωνο), τον Βαγγέλη Κατσαρέλη (τρομπέτα) και τον Δημήτρη Σαβάνη (τρομπόνι).