Είμαι Αθηναία, βέρα Αθηναία. Με μικρασιατικές ρίζες, βέβαια, εφόσον οι προπαππούδες μου είχαν έρθει από τη Σμύρνη.
Εσύ μεγάλωσες μεταξύ Παγκρατίου και Βύρωνα; Καλά τα θυμάμαι;
Ακριβώς, καλά τα θυμάσαι.
Μου έλεγες πριν ότι είναι ωραίο να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους μετά από πολλά - πολλά χρόνια.
Χάρηκα πολύ που σε ξαναείδα, μετά από πόσα χρόνια άραγε;
Από το 1999, λίγο μετά το σεισμό της Πάρνηθας, άρα ξανασυναντιόμαστε μετά από 26 ολόκληρα χρόνια.
Είναι ένας κύκλος η ζωή. Και δεν είναι ωραίο να χάνονται οι άνθρωποι και να ξαναβρίσκονται;
Σου έχουν τύχει και άλλες τέτοιες συναντήσεις;
Ναι και πολύ το ευχαριστιέμαι. Βλέπεις τον άλλον να'ναι καλά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα και το χαίρεσαι. Κατά καιρούς έχω συναντήσει ανθρώπους από εκείνα τα χρόνια, όπως και έχω μάθει για τις απώλειες άλλων. Δυστυχώς πολλοί «έφυγαν» από τότε, όπως ο Γιάννης Χαρτοματζίδης, πολύ καλός, που ήταν ο σκηνοθέτης στο «Ερωτοδικείο» και μετά στο «Αυτόφωρο», επίσης ο Πέτρος Λεωτσάκος, ο Διονύσης ο Έφηβος...
Αυτός ποιος ήταν; Δεν τον θυμάμαι.
Ένας που έβγαινε κι έλεγε «Κοριτσούδια - ούδια - ούδια» κι είχε μεγάλη πλάκα. Αυτός ο άνθρωπος «έφυγε» από ερωτικό καημό. Ένας τρομερά ευαίσθητος άνθρωπος που τα είχε με μία κοπέλα, η οποία πέθανε από καρκίνο. Μετά από λίγο καιρό την ακολούθησε κι αυτός.
Μαράζωσε δηλαδή...
Ναι. Ήταν ένα παιδί με ροδαλά μαγουλάκια.
Νιώθεις αγάπη γι' αυτές τις περιπτώσεις ανθρώπων; Πέρασες τη νιότη σου κοντά τους.
Εννοείται πως νιώθω αγάπη, όπως και για όλους τους ανθρώπους, με τους οποίους συνεργάστηκα. Καταρχάς οφείλουμε ν' αγαπάμε τους συνανθρώπους μας και πόσο μάλλον αυτούς που έχουμε ζήσει στιγμές μαζί τους. Δεν σου κρύβω πως για πολλούς έχω στενοχωρηθεί, γιατί ήταν πολύ πονεμένοι άνθρωποι, ίσως παραπάνω ευαίσθητοι απ' τους υπόλοιπους. Τι κι αν τους έλεγαν trash TV περσόνες; Μόνο trash δεν ήτανε! Μπορεί να κάνανε χαβαλέ, αλλά ο καθένας απ' αυτούς είχε τη δική του ιστορία, κάποιοι μάλιστα ήταν και πολύ μορφωμένοι. Δεν ήταν 100% αυτό που έδειχναν, θέλω να πω, ένα ρόλο υποδύονταν.
Παίρναμε ελάχιστα χρήματα, πιο πολύ το κάναμε απ' την καρδιά μας. Δεν το πληρωθήκαμε ποτέ, αλλά αυτό δεν πληρώνεται κιόλας. Όταν κάνεις τέτοια τηλεθέαση και δίνεις τόσα χαμόγελα στον κόσμο...
Και διαχρονικότητα, θα πρόσθετα.
Μα δεν το πιστεύω ακόμη που μου μιλάνε για τις εκπομπές αυτές. Πήγαινα σε κάποιο νοσοκομείο και μου λέγανε «Θέλει να σε γνωρίσει ο διευθυντής της κλινικής» ή σε μια τράπεζα και άκουγα το ίδιο. Γινόταν χαμός και αναρωτιόμουν: Μα όλοι κάθονται και βλέπουν αυτή την εκπομπή;
Για τότε μιλάς ή για τώρα;
Και τότε, αλλά και τώρα όλοι γι' αυτό με θυμούνται, πράγμα που μου προξενεί εντύπωση. Ίσως ήταν κάτι πολύ δυνατό και πολύ γνήσιο. Τώρα καλώς ή κακώς δεν είναι γνήσια τα πράγματα.
Θα είχε πέραση λες σήμερα μία εκπομπή παρόμοιου περιεχομένου με άλλους ανθρώπους;
Να σου πω την αλήθεια είμαι σε μια φάση που θέλω να το κάνω αυτό. Ένα στυλ «Ερωτοδικείο», ας πούμε, που θα λέγεται «Μαγειροδικείο».
Αλήθεια, με τη Βίκυ Μιχαλονάκου έχετε κρατήσει επαφές;
Δεν έχω κρατήσει επαφές, δυστυχώς δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά. Δεν ταίριαξαν ποτέ τα χνώτα μας και πάντα ήταν απότομη μαζί μου. Δεν είχαμε κάτι να χωρίσουμε, ήταν μια δημοσιογράφος με μεγάλη θητεία που έκανε κάτι με τρομερή επιτυχία, ίσως όμως την είχε πειράξει η επιτυχία που κάναμε κι εμείς μετά με τον Πρόεδρο. Ήθελε να'χει μόνο εκείνη το μονοπώλιο με το «Ερωτοδικείο».
Ο χαρακτηρισμός «trash TV» δεν ακούγεται πιο απενοχοποιημένος σήμερα;
Trash TV είναι οι σημερινοί Έλληνες δημοσιογράφοι που προσπαθούν με κάθε τρόπο να κάνουν την είδηση μαύρη ή κίτρινη για να την πουλήσουν. Μετά τις εκπομπές που έκανα, έβγαλα κι εγώ τη σχολή δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1 και μου άρεσε πολύ. Αργότερα, όμως, σαν Πέπη δεν θα μπορούσα ποτέ ν' ασχοληθώ με τον κιτρινισμό. Έχοντας τελειώσει και σχολή σεφ, αρθρογράφησα σε περιοδικά και εφημερίδες για θέματα μαγειρικής. Προτιμώ ν' ασχολούμαι με τα λαχανάκια και τα ραπανάκια παρά με τον τρόπο που ασκείται η τηλε - δημοσιογραφία. Τώρα βλέπω καρα-trash καλογυαλισμένους δημοσιογράφους με γραβατες και κοστούμια, που καλύτερα θα'ναι να τις λύσουν τις γραβάτες, γιατί μου φαίνεται πως τό'χουν παραξηλώσει το θέμα. Δεν υπάρχει ο αυθορμητισμός. Εμείς ήμασταν αυθόρμητοι, δίναμε γέλιο, δεν το κάναμε για δήθεν και κήθεν, ούτε για τα χρήματα. Αυτό είναι πολύ βασικό. Όταν έχεις όμως κίνητρο τα χρήματα και από πίσω κρύβονται οι εξουσίες και κάποιοι πολιτικοί, είσαι κατευθυνόμενος δημοσιογράφος. Αυτό είναι trash TV και σίγουρα όχι δημοσιογραφία. Είναι ξεπούλημα των ανθρώπων, γιατί πολλοί πουλιούνται και ξεπουλιούνται για να μπορέσουν να'ναι πάντα στη δημοσιότητα, σε καλές θέσεις, σε καλά κανάλια και, βασικά, να υποκλίνονται σε άνωθεν εντολές. Και δε βλέπεις τι γίνεται με ένα σωρό σκάνδαλα και πολιτικές ίντριγκες; Όλα αυτά για το χρήμα, έτσι;
Ανέκαθεν δεν γινόταν αυτό;
Ναι, εντάξει, όλοι θέλουμε να έχουμε άνετη ζωή, αλλά να εξοντώνει ο ένας τον άλλον; Αυτό λέω κι εκεί έχουμε φτάσει. Έλα τώρα πες μου ποιος είναι trash TV!
Πως είδες στα επόμενα χρόνια τις εκπομπές τύπου Je t' aime της Ανίτας Πάνια;
Η Πάνια μου αρέσει πολύ σαν παρουσιάστρια, έχει το δικό της στυλ. Δεν θα συμφωνήσω, όμως, με τον τρόπο που φερόταν συχνά στους καλεσμένους των εκπομπών της. Οι εκπομπές της είχαν μεγάλη διαφορά από το «Ερωτοδικείο» και το «Αυτόφωρο», γιατί η Ανίτα ειρωνευόταν.
Είχε ένα κόμπλεξ ανωτερότητας, θα έλεγες;
Δεν ξέρω τι και πώς, αλλά εγώ έβλεπα την ειρωνεία της. Οι άνθρωποι αυτοί θέλανε μια ιδιαίτερη μεταχείρηση, άσε που ποτέ δεν πρέπει να ειρωνεύεσαι άνθρωπο, όποια ζωή και νά'χει, όποιος και να'ναι αυτός. Οφείλουμε να σεβόμαστε τον ζητιάνο και τον ρακένδυτο που θα δούμε στο δρόμο. Όλοι αξίζουν στην κοινωνία, ο καθένας πρέπει να έχει το χώρο που του αντιστοιχεί. Όπως είναι! Χωρίς περιθωριοποίηση, χλευασμό και ειρωνεία. Είμαι και ήμουν κατά αυτής της νοοτροπίας της Ανίτας.
Είχατε γνωριστεί ποτέ;
Ναι, παλιά. Δεν κάναμε παρέα, κοινωνικά είχαμε βρεθεί σε κοινούς χώρους.
 |
| Η Πέπη Τσεσμελή στη γέφυρα απέναντι από τον ηλεκτρικό του Πειραιά (25 Σεπτεμβρίου 2025, φωτογραφία: Μπόσκο) |
Πώς το εννοείς το «μεγάλη ζωή»;
Έξοδοι, VIP, καλά ξενοδοχεία, ακριβά εστιατόρια.
Όχι, την πολύ «μεγάλη ζωή» δεν την έχω ζήσει και για να'μαι ειλικρινής ούτε ήταν αυτό που θέλησα περισσότερο στη ζωή μου. Αν θες κάτι πολύ, γίνεται. Μπορούσα να την είχα τη «μεγάλη ζωή» και τα πολλά χρήματα, γιατί μου παρουσιάστηκαν πλούσιοι άντρες που θα ήμουν μαζί τους και θα είχα πραγματικά πολλά χρήματα. Θα έκανα πλούσιους γάμους αν ήθελα, όμως έχω μία δική μου αντίληψη: Θέλω να'μαι όσο μπορώ ευτυχισμένη και δεν θα μπορούσα ποτέ να κλειστώ σ' ένα χρυσό κλουβί για να τά'χω όλα μ' έναν άνθρωπο που δεν αγαπάω, δεν με ελκύει. Εάν ποτέ μου δινόταν ευκαιρία για «μεγάλη ζωή», θα την ήθελα με την αξία μου μέσα από τη δουλειά μου. Μέχρι τώρα η δουλειά μου δεν μπόρεσε να μου αφήσει τόσα χρήματα για να κάνω τη «μεγάλη ζωή», αλλά και πάλι, δε βαριέσαι, είμαι καλά. Όταν ο άνθρωπος είναι καλά δεν τον νοιάζουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία και τα ακριβά εστιατόρια. Μπορείς με απλές και όμορφες συνταγές να περνάς καλά και να τρως όμορφα, οπότε αυτή είναι η «μεγάλη ζωή» για μένα.
Έχεις αδέρφια;
Ναι, έχω έναν αδερφό.
Θα σε πάω πολλά χρόνια πίσω. Είχαμε έρθει κάποτε στο πατρικό σου εγώ με τους συντελεστές μιας trash εκπομπής που ετοιμάζαμε. Θυμάμαι τον πατέρα σου να μας λέει: «Εσείς που είστε του κινηματογράφου, βάλτε κάπου καλά να παίξει η κόρη μου».
Το θυμάμαι! Οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά. Να καταλάβεις, εγώ μεγάλωσα παίζοντας Μπετόβεν και Μπαχ στο πιάνο. Σκέψου ότι έχω δώσει ρεσιτάλ για πιάνο στον «Παρνασσό» με μία καταπληκτική δασκάλα που είχα, την κυρία Καλαποθάκη από τη Λυρική Σκηνή, όπως και τον κύριο Αρίβα, που έκανα επίσης μαθήματα μαζί του. Όταν είπα στους γονείς μου, λοιπόν, ότι θα δουλέψω στα μπουζούκια, πάθανε σοκ!
Από τα μπουζούκια ξεκίνησες; Ως τραγουδίστρια;
Ναι, χρόνια πριν πάρω την εκπομπή μου στην τηλεόραση, μιλάμε για αρχές της δεκαετίας του 1990. Γιατί, όμως, πάθανε σοκ οι δικοί μου; Είχα τελειοποιήσει τα γαλλικά μου με δίπλωμα Sorbonne trois, με επάρκεια διδασκαλίας απ' το ΔΙΚΑΤΣΑ και είχαμε περάσει από δυο - τρία φροντιστήρια με τους γονείς μου για να έβρισκα δουλειά ως καθηγήτρια γαλλικών. Όλοι μου λέγανε πώς δεν μπορούσαν να μου δώσουν δουλειά, γιατί θέλουν πεπειραμένους καθηγητές. Αγανάκτησα, είπα «άμα δεν ξεκινήσω από κάπου, πώς θα'χω προϋπηρεσία;» Έκανα κάποια ιδιαίτερα σε παιδιά, αλλά τα παράτησα. Αν με έπαιρναν σ' ένα φροντιστήριο γαλλικών, θα ήταν τελείως διαφορετική η ζωή μου.
Μ' ενδιαφέρει το τραγούδι. Λαϊκά τραγούδια έλεγες;
Μοντέρνα ελαφρολαϊκά. Για να λέμε την αλήθεια, τη γλαστρούλα έκανα. Πρόλαβα, όμως, τον μεγάλο Σπύρο Ζαγοραίο με τη Ζωή, τη γυναίκα του, όπως και τον Θέμη Αδαμαντίδη. Έβγαινα κι έλεγα κάνα τραγούδι κι εγώ, αλλά σιγά - σιγά γίνονταν όλα.
Και ποιος ήταν ο άνθρωπος που σε έβαλε στο χώρο του τραγουδιού;
Ο Σταμάτης Γονίδης. Είχα πάει σ' ένα μαγαζί στην Πάτρα που λεγόταν «Coconut». Εκεί ξεκίνησα και στη νύχτα, ένα μαγαζί σαν κλαμπ ήτανε. Έφτιαχνα ποτά, κοκτέιλ, μέσα απ' τη μπάρα. Μου έπιασε την κουβέντα ένας κουμπάρος του Γονίδη που του είπα ότι σκέφτομαι το τραγούδι επαγγελματικά. «Εάν θες ν' ασχοληθείς» μου είπε, «αφού παίζεις πιάνο και τραγουδάς, θα δου δώσω το τηλέφωνο του». Έτσι έγινε. Τηλεφώνησα του Σταμάτη, του είπα αυτό κι αυτό, και ήταν τρομερά φιλικός και ανοιχτός. Αυτός με πήγε στον μάνατζερ τον Μανουσάκη, που ήταν και δικός του μάνατζερ, και ξεκίνησα στα μπουζούκια. Χρειαζόταν ένας μάνατζερ, πως θα πήγαινες σ' ένα άγνωστο μαγαζί;
Γι' αυτό ακριβώς σε ρώτησα κι εγώ.
Να φανταστείς, η πρώτη δουλειά που μ' έστειλε ο Μανουσάκης ήταν σ' ένα μαγαζί στην Καρδίτσα με τον Μίμη τον Γκιουλέκα, αυτόν τον θρυλικό νεορεμπέτη. Αυτός τραγούδαγε τότε στην Καρδίτσα το «Κάτσε φρόνιμα Μαρίκα» (σ.σ. γελάει δυνατά). Ο Γκιουλέκας μου είπε την τρομερή φράση: «Πρέπει να ''ψήσεις'' το λαιμό», δηλαδή πρέπει να τραγουδάς περισσότερο. Οπότε, η λύση για να «ψήσω» το λαιμό μου ήταν να γυρίσω την επαρχία. Μετά την Καρδίτσα, πήγα στην Καβάλα και αλλού. Ταυτόχρονα, όποτε ήμουν στην Αθήνα, γύρναγα τα καλλιτεχνικά γραφεία. Το ένα γραφείο ήταν του Νίκου Κουκά και το άλλο το «Model Agency» της Κουντουρά.
Η εμφάνιση έπαιξε ρόλο; Ήσουν μια εντυπωσιακή ξανθιά κοπέλα.
Ναι, δεν μπορώ να πω το αντίθετο. Απ' αυτά τα γραφεία που ψαχνόμουν, πέρασα σε κάποια μικρά τηλεοπτικά ρολάκια. Το τραγούδι όμως δεν το σταμάτησα, παρά μόνο όταν πήρα εκπομπή στην τηλεόραση και έπρεπε να'μαι αφοσιωμένη εκεί. Στο μεταξύ, κάναμε κάτι εξτραδάκια με τον Λεωτσάκο, στήναμε καλλιστεία, μας τύχαιναν διάφορα. Προηγουμένως, όμως, έπαιξα στο «MEGA Ζούγκα» με τον Γιάννη Ζουγανέλη. Έκανα και πολλά διαφημιστικά. Το πρώτο μου ήταν για το εθνικό λαχείο στην ΕΡΤ. Έκανα μια νύφη που παντρευόταν και προφανώς κέρδιζε το λαχείο, άρα θα έκανε τη «μεγάλη ζωή» που με ρώτησες πριν. Με τον Τάκη Χρυσικάκο, θυμάμαι, κάναμε ένα άλλο ωραίο διαφημιστικό για τον δήμο Αθηναίων σε φάση καμπάνιας «Μην πετάτε τα σκουπίδια». Είχα ωραίες στιγμές πραγματικά!
Από τότε που ήμουν μικρή, ένιωθα τα κύτταρα μου να πάλλονται περίεργα. Ένιωθα την τάση στην καλλιτεχνία, τό'χα με το φακό, μου άρεσε να ποζάρω. Βέβαια, εγώ ηθοποιός ήθελα να γίνω αρχικά. Είχα πάει και σε μια σχολή, τη «Ράμπα», μ' έναν εξαιρετικό δάσκαλο και άνθρωπο, τον Βασίλη Ρίτσο. Φανταστικός, δεν ζει πια! Εκείνος μ' έκανε και αγάπησα πολύ την υποκριτική, όμως δεν την τελείωσα τη σχολή, με διώξανε.
Για ποιο λόγο;
Στα δύο χρόνια με βλέπανε να εμφανίζομαι στην τηλεόραση και δεν θέλανε! Μπορεί να είχαν γίνει πιο πριν τα γυρίσματα, όμως ο κύριος Σακέτος από τη σχολή μού έλεγε: «Στη χαρίζω, αλλά αν σε ξαναδώ πάλι σε εκπομπές και την άλλη βδομάδα, θα σε σταματήσω». Του απαντούσα: «Γιατί, κύριε; Βγάζω ένα μεροκάματο, γιατί να κόψω μια πορεία που ξεκινάει;» Δυστυχώς οι σχολές ήταν πάρα πολύ αυστηρές τότε και δεν θέλανε να εμφανίζεσαι πουθενά μέχρι να έπαιρνες το δίπλωμα σου. Εμένα, όμως, με φώναζαν για δουλειά από τα γραφεία: «Θα πας εκεί, αύριο έχει αυτό το γύρισμα» κλπ. Πήγαινα και κακά τα ψέματα, έπαιρνα ένα χαρτζιλίκι, με το οποίο πλήρωνα τη σχολή. Δεν θα μπορούσα να τρέχω στις Καρδίτσες και στις επαρχίες και να παρακολουθώ μαθήματα ταυτόχρονα.
Οι δικοί σου σε βοηθούσαν οικονομικά;
Ότι μπορούσαν έκαναν οι άνθρωποι, μεσοαστική οικογένεια ήμασταν. Έτσι, λοιπόν, δεν μπόρεσα ποτέ να αποφοιτήσω κανονικά από δραματική σχολή, που ήταν το όνειρο μου.
Σου κόστισε αυτό;
Μου κόστισε, αλλά μετά πήγα και γράφτηκα σ' ένα θεατρικό εργαστήρι του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Είχαμε Γάλλο σκηνοθέτη, τον Ζαν - Ζακ Ντεσό, ο οποίος ακολουθούσε τη μέθοδο Στανισλάφσκι. Δεν θα το έλεγες θέατρο, αλλά θεατρικό εργαστήρι.
Πότε είναι η πρώτη στιγμή που ξεκινάς με το «Ερωτοδικείο»;
Όχι με το «Ερωτοδικείο», για το «Αυτόφωρο» θες να πεις μάλλον. Άκου πως έχουν τα πράγματα: Μέσω του γραφείου του Όμηρου Ευστρατιάδη, ζητούσαν κάποια άτομα για μια εκπομπή βραδινή στο τότε Κανάλι 5. Ο σκηνοθέτης που έκανε και το κάστινγκ ήταν ο Λιαράκος. Πήγα και μου είπαν πως η εκπομπή θα λέγεται «Αστέρια και λινάτσες». Ιδέα δεν είχα για trash TV...
Ακόμη δεν είχε «εφευρεθεί» ο όρος.
Είναι κι αυτό, σωστά. Δεν είχα ιδέα, λοιπόν, κανόνισα ένα χαμηλό μεροκάματο. Δεν μ' ένοιαζαν τα λεφτά, ήθελα από κάπου να ξεκινήσω. Τα «Αστέρια και λινάτσες» ήταν μία εκπομπή - μία και μοναδική - που άφησε εποχή. Τρίωρη βραδινή εκπομπή που είχε σπάσει ρεκόρ τηλεθέασης σε εποχές παντοδυναμίας των δύο μεγάλων καναλιών.
Την έχεις στο αρχείο σου;
Θα τη δεις ολόκληρη στο διαδίκτυο, υπάρχει!
Συνέχισε!
Εκεί γνώρισα και τον Γιώργο Σταυρόπουλο, τον Μίστερ Μπούτια. Δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, αλλά τον συμπάθησα απ' την πρώτη στιγμή και ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Με παίρνει μια μέρα κι έκλαιγε. «Αχ, τη σταμάτησαν την εκπομπή» μου λέει, «δεν θα ξαναπάμε εκεί»! Εγώ να του λέω «Τι λες, βρε Γιώργο, γιατί; Και περάσαμε τόσο ωραία»! Είχαμε στενοχωρηθεί πολύ...
Θύμισε μου, τι γινόταν σ' εκείνη την εκπομπή;
Μεγάλη πλάκα! Ήταν μία τελείως τρελή εκπομπή! Την ώρα που μάλωναν ο Εθνικός Σταρ με τον Μίστερ Μπούτια, εμείς δίναμε δώρα στους τηλεθεατές, τους λέγαμε «πάρτε μας τηλέφωνο, βρείτε που έχουμε κρύψει τα χαρτάκια» κλπ., ήταν και η Νάνσυ, μια άλλη κοπέλα, ο Κάτμαν...
Έχει τέτοιο παρελθόν ο Κάτμαν;
Γινόταν ένας αχταρμάς εκεί μέσα, αλλά είχαμε τρελή πλάκα! Να φανταστείς πως στα διαλείμματα των γυρισμάτων, εμείς οι ίδιοι πέφταμε κάτω από τα γέλια. Κέρδιζε - υποτίθεται - ο τηλεθεατής, τον ρωτούσαμε «Τώρα τι δώρο θέλετε;», αυτός απαντούσε «Να βγάλει το ρολόι του ο τάδε» και ο άλλος έβγαζε το ρολόι του σαν να έκανε στριπτίζ.
 |
| Πέπη Τσεσμελή - Μπόσκο, Πειραιάς 25 Σεπτεμβρίου 2025 (φωτογραφία: Μία ηλικιωμένη ξένη τουρίστρια) |
Εκεί όμως γνώρισα τον Γιώργο Σταυρόπουλο και αρχίσαμε να βλεπόμαστε, να κάνουμε παρέα. Με παίρνει μια άλλη μέρα και μου ανακοινώνει: «Σου έχω νέο! Με πήρε τηλέφωνο ο δικηγόρος που κάνει την παραγωγή στο ''Ερωτοδικείο'' και ετοιμάζει μια καινούργια εκπομπή και θέλει να σε δει»! Αυτός με είχε δει στα «Αστέρια και λινάτσες». Έψαχναν για μία που θα έκανε τη γραμματέα δίπλα σ' ένα δικηγόρο, τον Πέτρο Λεωτσάκο. Να σου πω την αλήθεια, ήμουν έτοιμη να μην πάω και να τη χάσω τη δουλειά.
Γιατί;
Μου έδωσαν ραντεβού στις 8.30 το βράδυ, χειμώνας ήταν, σε ένα καφέ απέναντι απ' τα δικαστήρια των Ευελπίδων. Ήμουν μικρή, αλλά θυμόμουν και τις φριχτές εμπειρίες να φεύγω τρέχοντας γύρω - γύρω από ένα γραφείο, καταλαβαίνεις, τα είχαμε κι αυτά δυστυχώς...Ήταν και λίγο περίεργο τέτοια ώρα ραντεβού σε άγνωστο μέρος, δεν μου είχε πει να βρισκόμασταν σε κάποιο γραφείο, όπως γίνονταν τα κάστινγκ. Ο Σταυρόπουλος με είχε διαβεβαιώσει: «Είναι σοβαρός άνθρωπος, είχα πάει στο ''Ερωτοδικείο'' και τον ξέρω από κει». Ο ίδιος που είχε κάνει το «Ερωτοδικείο», την επόμενη χρονιά ήθελε να κάνει το «Αυτόφωρο».
Σωστός! Καλή φάμπρικα εκείνη την περίοδο!
Πήγα στο ραντεβού και ήταν όπως μου το'χε πει ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή. Μου είπε και κάτι άλλο και δεν τον πίστεψα: «Σε δύο μήνες από τώρα θα μιλάνε όλοι για σένα και για την εκπομπή! Να δεις εξώφυλλα που θά'χεις να κάνεις»! Ακόμη κι αν είπα «τρελός παπάς τον βάφτισε», έγινε τελικά αυτό! Μαζί με τον Λεωτσάκο δώσαμε συνέντευξη στο «Ε» της κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας και μετά άρχισαν κι οι άλλοι. Ήταν κάτι το απίστευτο!
Τότε δεν είχε βγει κι η φήμη ότι τα είχατε με τον Λεωτσάκο;
Όχι, δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα. Ο Λεωτσάκος ήταν ένας πολύ καλός δικηγόρος, αριστούχος, όπως και πολύ σοβαρός άνθρωπος. Πραγματικά τον αγαπούσα και μ' αγαπούσε, εκ των υστέρων γίναμε και κουμπάροι, αφού βάφτισα το εγγονάκι του. Δεν πίστευα αυτό που μου συνέβαινε με το «Αυτόφωρο», ενώ είχε βοηθήσει πολύ και ο Θέμος Αναστασιάδης που έγραφε συνέχεια για την εκπομπή στη «Μαύρη τρύπα» της Ελευθεροτυπίας.
Το κασέ σου είχε ανέβει;
Το κασέ μου δεν ανέβηκε, ήταν το ίδιο στο κανάλι. Άσε που μου το παίζανε μεγάλη ιστορία στο κανάλι! Μιλάω για το NEW CHANNEL, που ποτέ δεν μου έκαναν αύξηση.
Κι εσύ γιατί δεν το ζήτησες;
Να σου πω ένα άλλο; Εγώ τη σταμάτησα την επόμενη trash εκπομπή, το «Συμπόσιο» με τον Λεωτσάκο, και μια άλλη κοπέλα. Εγώ δεν ήθελα για χ - ψ λόγους να ξαναπάω. Τη σταμάτησαν πολύ γρήγορα εκείνη την εκπομπή. Γινόντουσαν πολλές ίντριγκες, είχαν αρχίσει τα άσχημα δημοσιεύματα για μένα και δεν αισθανόμουν καλά να βγαίνω στην τηλεόραση. Άμα δεν έχεις ψυχική διάθεση, πώς να εκτεθείς; Και στο κανάλι δεν φέρθηκαν καλά. Ενώ στην αρχή ο καναλάρχης μου έλεγε «Δεν σε πίστευα εσένα, αλλά πήγες πολύ καλά», δεν μου έκανε και καμία άυξηση.
Επαναλαμβάνω, εσύ δεν έφταιγες που δεν διεκδικούσες;
Τι να διεκδικήσω; Σ' αυτούς τους χώρους δεν διεκδικούσες εύκολα...
Τι είχαν δηλαδή αυτοί οι χώροι;
Κοίταξε, ήμουν μια πανελληνίως άγνωστη κοπέλα που μου δώσανε εκπομπή σε κανάλι, δεν θα μπορούσα να τους επιβληθώ!
Πόσο διήρκεσε το «Αυτόφωρο»;
Ένα χρόνο. Την επόμενη χρονιά, σου είπα, δεν ήθελα να συμμετάσχω στο άλλο project.
Εξ αιτίας των δημοσιευμάτων...
Με χτύπησαν πάρα πολύ και τώρα που σε έχω απέναντι μου και κάνω την ανασκόπηση μου, να πω το εξής: Ήταν τα καλύτερα μου χρόνια εκείνα...Αναθεωρώ τα πάντα και στενοχωριέμαι για ένα πράγμα: Που στενοχωριόμουν τότε! Κακώς! Δεν έπρεπε να στενοχωρηθώ καθόλου.
Ένα συναίσθημα είναι κι αυτό...
Ναι, αλλά ήταν μες στη ζωή μου κι αυτό. Γίναν όπως γίναν τα πράγματα...Και να μας τυχαίνουν δυσκολίες, δεν πρέπει να στενοχωριόμαστε καθόλου, να μην το βάζουμε κάτω. Είναι τόσο όμορφη η ζωή, τόσο μοναδικές οι στιγμές που ζούμε και δεν ξέρουμε κιόλας πόσο θα ζήσουμε.
Δεν είναι εύκολο όμως να προσπερνάς τον βιασμό της ιδιωτικότητας σου.
Ναι, ήταν σκληρό. Με πείραξε πραγματικά πάρα πολύ, γιατί ήμουν μικρή και πήραν μεγάλη στενοχώρια οι δικοί μου. Λογικό...Πιο πολύ στενοχωρήθηκα που πόνεσα τον πατέρα μου και τη μαμά, που τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό...
Δεν έπρεπε, σαφώς, αλλά εσύ δεν έφταιγες.
Έχουν γίνει πολλά πράγματα, να στα πω κάποια άλλη στιγμή αναλυτικά. Και δίκαια, και άδικα.
Επιρρίπτεις ευθύνες στον εαυτό σου;
Εννοείται. Αν μου συνέβαινε τώρα, δεν θα περνούσα ούτε απ' έξω απ' τα «κόκκινα φωτάκια». Τότε, βλέπεις, με έτρωγε η περιέργεια. Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, κάπως έτσι δεν λένε οι Άγγλοι; Ε, κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ.
Σε καταλαβαίνω. Μέρος της ζωής είναι κι αυτό, άρα άξιο σεβασμού.
Απ' τη μία, ναι μεν είχα όλη αυτή την περιέργεια εξ αιτίας ενός ανθρώπου, που σύχναζε σε τέτοια στέκια, και που ήμουν πολύ ερωτευμένη μαζί του, απ' την άλλη...
Συγγνώμη, εννοείς μαστρωπό;
Όχι, καλέ. Ο εφηβικός μου έρωτας ήταν ώσπου κάποιοι φίλοι καλοθελητές με ειδοποίησαν. Ενώ εγώ τον περίμενα να γυρίσει από την Ξάνθη, που ήταν φαντάρος, αυτός την έβγαζε όλο στους οίκους ανοχής. Δεν το πίστευα στην αρχή και ήθελα να μάθω αν είναι αλήθεια. Ποτέ δεν μου είπε την αλήθεια, διότι αν μου την έλεγε, δεν θα άρχιζα κι εγώ να ψάχνω τα «σπίτια».
Κάτσε, βρε Πέπη, να καταλάβω: Όταν θες να μάθεις την αλήθεια, χτυπάς πόρτα - πόρτα τα μπουρδέλα και ρωτάς «Με συγχωρείτε, πέρασε από δω αυτός;»
Ακολούθησα την οδηγία ενός κολλητού του φίλου, που μου υπέδειξε το σωστό μέρος. Πραγματικά, τον ήξεραν εκεί. Έτσι ξεκίνησαν τα δημοσιεύματα για μένα που σου υπόσχομαι να σ' τα πω σε μία άλλη συνέντευξη που θά'χουμε πολλή ώρα μπροστά μας. Μεγάλη ιστορία!
Κι από ποιον διέρρευσαν στα ΜΜΕ της εποχής τα κακόβουλα δημοσιεύματα;
(ξεφυσάει) Ο χειρότερος πόλεμος είναι ο εμφύλιος και αυτά ξεκίνησαν από γνωστούς, φίλους - γνωστούς...
Και τηλεοπτικά πρόσωπα;
Ναι. Στη συνέχεια αυτό το εκμεταλλεύτηκαν διάφορα περιοδικά για να πουλήσουν. Έγιναν δικαστήρια και δικαιώθηκα. Ειδικά ένα περιοδικό την πλήρωσε πολύ ακριβά τη δυσφήμηση και την προσβολή της αξιοπρέπειας μου, μόνο που φυσικά αυτό δεν γνωστοποιήθηκε. Ξέρεις, γίνεται ντόρος για το κακό, αλλά όταν τελικά υπερισχύει το καλό, το κρύβουμε, δεν το κοινοποιούμε.
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Δυστυχώς...Πέντε άτομα καταδικάστηκαν. Μου κόστισε απίστευτα η όλη ιστορία και κυρίως στα καλύτερα μου χρόνια. Έχασα την ψυχική μου ηρεμία, αυτό δεν τους το συγχωρώ.
Πόσο καιρό σου πήρε να συνέλθεις;
Αρκετό καιρό, αλλά ευτυχώς έχω πάντα μέσα μου αισιοδοξία και θετική ενέργεια.
 |
| Πέπη Τσεσμελή - Πέτρος Λεωτσάκος |
Είχε περάσει από το «Αυτόφωρο», όπως και η Εύα Κουμαριανού - τι γέλια κάναμε!
Ελένη Λουκά...
Κοίτα, αν το δεις από την άποψη της ψυχικής υγείας, η Λουκά πιστεύω ότι είχε ένα θέμα η γυναίκα. Ξέρετε πόσο κλονισμένη είναι σήμερα η ψυχική υγεία των ανθρώπων;
Εμένα θα μου πεις...
Ειδικά σήμερα είναι πολλοί αυτοί που περνάνε εσωτερική τρικυμία.
Η Λουκά δεν είχε δηλαδή νηνεμία μέσα της;
Όχι! Δεν την θυμάσαι πώς πεταγόταν; Μια φορά χαστούκισε και τον Λεωτσάκο σε διάλειμμα από τα γυρίσματα. Ο Πέτρος να φωνάζει να μην την ξανακαλέσουμε σε εκπομπή, χαμός γινότανε (γελάει πολύ). Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι χαρακτήρες που είπες, ήταν τρομερά εγωκεντρικά άτομα.
Σήμερα έχεις κρατήσει επαφές με κανέναν απ' αυτούς;
Όχι, όχι. Συνειδητά! Τι να κάνω τώρα, να έχω επαφές με την Ελένη Λουκά; (γέλια)
Με τον Σταυρόπουλο είχες επαφές, όμως.
Με τον Σταυρόπουλο είχα, ναι, και παρόλο που φώναζε και έκανε τα σόου του στην τηλεόραση, ήταν πολύ σοβαρός στην προσωπική του ζωή. Ο Σταυρόπουλος ήταν απ' τα καλύτερα παιδιά και βοηθούσε πολλούς φτωχούς ανθρώπους. Μεγάλη ψυχή! Έξω καρδιά, ψυχούλα! Μου είχε μιλήσει πολύ για τον Τσαρούχη, ήταν κολλητοί και μάλιστα ζευγάρι για ένα διάστημα. Δεν έκρυβε την ομοφυλοφιλία του - ήταν αληθινό παιδί ο Γιώργος ο Σταυρόπουλος. Θυμάμαι που είχαμε πάει για μπάνιο κάπου κοντά στο Κιάτο. Έβγαζε τις ποδάρες του με τα σέξι μαγιό του και έλεγε «Είμαι ο Μίστερ Μπούτια»! Το έλεγε απ' την καρδιά του και πέρναγες καλά μαζί του. Γελούσες μαζί του, αλλά με αγάπη, όχι με ειρωνεία. Ξέρεις πόσα μαγαζιά γέμιζε ο Γιώργος με τα σόου του;
Drag show εννοείς.
Ακριβώς. Ντυνόταν Ζωζώ Σαπουντζάκη και έκανε πανικό.
Είχες πάει ποτέ σπίτι του;
Πολλές φορές. Τρώγαμε είτε μόνοι μας, είτε με παρέα. Ήμασταν κολλητοί με τον Γιώργο. Με είχε ξεχωρίσει απ' τους άλλους όταν κάναμε την εκπομπή, αλλά κι εγώ τον ξεχώριζα τόσο καλός άνθρωπος που ήταν. Μέχρι πρόσφατα βρισκόμασταν, ήταν ο μοναδικός Γιώργος Σταυρόπουλος!
Πως έβλεπες στα επόμενα χρόνια τις trash εκπομπές του Καμπούρη;
Δεν μου άρεσαν, ήταν πολύ κραυγαλέες. Και ο Καμπούρης προσπάθησε να στήσει ένα κακέκτυπο των δικών μας εκπομπών.
Σε φώναξε ποτέ;
Όχι. Και ευτυχώς, γιατί δεν θα πήγαινα.
Πες μου ένα αστείο περιστατικό από ένα γύρισμα.
Υπήρχε αυθορμητισμός. Όταν, μετά το ραντεβού στην Ευελπίδων, ρώτησα «Κι εγώ τι θα λέω στην εκπομπή;», μου απάντησαν πως θα κάθομαι στο έδρανο. Μου βάλανε ένα μικρόφωνο και μου λέγανε «Τώρα μη μιλάς» ή «Τώρα πες κάτι». Είχα και μια σφυρίχτρα (γέλια). Όλα ήταν απρογραμμάτιστα και γι' αυτό ωραία, πηγαία.
Ούτε λόγος δηλαδή για κειμενογράφους.
Καμία σχέση. Ξέραμε μόνο το θέμα για το οποίο θα μιλούσαμε, όπως π.χ. για τα ναρκωτικά. Θυμάμαι η πρώτη εκπομπή, που άφησε εποχή κι αυτή, ήταν για το χαστούκι που είχε ρίξει στη Λιάνη η Νατάσσα Τσούνη - Αθήνη. Μάλιστα, είχε έρθει και η Τσούνη στο πλατό, αλλά μάλωσε με τη Λουκά και την κοπάνησε, δεν πρόλαβε να μιλήσει (έχουμε σκάσει στα γέλια). Γίνονταν συνέχεια τέτοια ευτράπελα. Όπως το χαστούκι της Λουκά στον Λεωτσάκο, που φώναζε «Εγώ είμαι η παρουσιάστρια» και διάφορα τέτοια σουρεαλιστικά σκηνικά. Εντάξει, μωρέ, ο καθένας εκεί μέσα την «έβλεπε» διαφορετικά, αλλά για ένα παράξενο λόγο εμένα δεν μου τη «λέγανε». Τους φερόμουν ίσως με ευγένεια κι εγώ, αν και έβλεπα την τρέλα τους, διότι σίγουρα την είχαν μία τρέλα. Έτσι δεν είχα θέματα, τα'χα καλά με όλους.
 |
| Ο Μίστερ Μπούτια Γιώργος Σταυρόπουλος (1946 - 2025) |
Εμείς ήμασταν η κραυγή των πονεμένων ψυχών και των πονεμένων ανθρώπων που βρίσκονταν στο περιθώριο. Είναι απαίσιο να μη σε θέλουν και να σε στιγματίζουν επειδή διεκδικείς την ελευθερία του σώματός σου. Γιατί, ρε παιδιά; Άνθρωποι είμαστε όλοι. Αυτό που σκέφτομαι συχνά στη ζωή μου είναι πώς μετά από ένα μόνο - μέσα στα εκατομμύρια σπερματοζωάρια - που καταφέρνει να γονιμοποιηθεί, εσύ γεννιέσαι. Απ' τη στιγμή που είσαι τόσο τυχερός και νικητής για να γεις στον κόσμο αυτό, είτε ως τρανς άτομο, είτε όπως γουστάρεις, είναι μια ευλογία. Οι άνθρωποι είναι ευλογημένοι απ' τη φύση τους και κανείς δεν μπορεί να τους κρίνει και να τους διαβάλλει. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κατακρίνει τη ζωή σου απ' τη στιγμή που γεννιέσαι.
Πρωτύτερα εσύ είχες έρθει σ' επαφή μ' αυτό τον κόσμο; Τρανσέξουαλ, ομοφυλόφιλους, εκδιδόμενες γυναίκες.
Τους γνώρισα στην εκπομπή για πρώτη φορά και ποτέ, μα ποτέ, δεν μπήκα στη λογική να τους κρίνω. Τρανς, so what? Δεν μάθανε οι καλοί χριστιανοί ν' αγαπούν όλο τον κόσμο όπως είναι; Γι' αυτό σου λέω, όλοι συνοδοιπόροι είμαστε στη ζωή αυτή και πρέπει να κάνουμε ευκολότερη τη ζωή των διπλανών μας και όχι να τους κριτικάρουμε ή να τους κάνουμε να νιώθουν άσχημα.
Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους.
Έτσι είναι. Πόσο μάλλον όταν εμείς ήμασταν η κραυγή, όπως σου είπα, για απενοχοποίηση του σεξ. Η κραυγή του ομοφυλόφιλου, των τρανσέξουαλ, των εκδιδόμενων γυναικών. Ανθρώπων που ήρθαν για να πάρουν και να δώσουν αγάπη, όπως και όλοι οι άλλοι, οι καθωσπρέπει άνθρωποι. Αγάπησα περισσότερο τον κόσμο του περιθωρίου, αλλά και τις πονεμένες γυναίκες. Θα σου πω μια εμπειρία μου. Παλιότερα δεν θα τολμούσα να την πω, αλλά τώρα θα την πω: Όταν έμαθα πως με απατάει ο δικός μου με πόρνες, τις ζήλευα πολύ αυτές τις γυναίκες. Έλεγα τι έχουν και δεν το έχω εγώ και αυτός πηγαίνει εκεί; Δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Απ' την πολλή καψούρα μου και την τσαντίλα που δεν το παραδεχόταν, γνώρισα πολλές τέτοιες κοπέλες. Είδα άτομο με τα μάτια μου να εξαναγκάζει νεαρές Ρωσίδες στην πορνεία κι εκεί που είχα άλλο πράγμα στο νου μου γι' αυτές, ξαφνικά άλλαξα γνώμη. Δεν έφταιγαν αυτές οι γυναίκες, πάντα κάποιος άντρας έφταιγε. Έφαγα φρίκη με τη συμπεριφορά ενός συγκεκριμένου απέναντι σ' αυτές τις γυναίκες και ειλικρινά τις συμπόνεσα. Από τότε άλλαξε η ζωή μου, έγινα πιο ευσυγκίνητη, πιο ανθρώπινη με ομόφυλές μου, που άλλες μπορεί να την ήθελαν την πορνεία, άλλες όμως εξαναγκάζονταν. Μόνο αγάπη για τον κόσμο του περιθωρίου και καμία ανοχή στη σοβαροφάνεια.
Πάντα έτσι ήσουν, από μικρή;
Έτσι με μεγάλωσαν και οι γονείς μου. Παίζει ρόλο το περιβάλλον που θα μεγαλώσεις κι εγώ είχα ένα μπαμπά που με συμβούλευε να μην ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων.
Ξέρεις, κάτι παρεμφερές είχα ακούσει από έναν παπά, αν το πιστεύεις. Τον είχα ακούσει να λέει πως η ζωή κανενός ανθρώπου δεν μπορεί να προσβάλλει.
Ισχύει απόλυτα. Από παπά το άκουσες; Μωρέ μπράβο!
Αναρωτιέμαι αν καμιά φορά μέσα στα χρόνια, πας στο παρελθόν σου και εννοώ αυτό προ τηλεοράσεως.
Κατάλαβα τι εννοείς. Ακόμη παίζω πιάνο, ποτέ δεν το άφησα, απλώς δεν θα μπορούσα να βγάλω πια μεροκάματο παίζοντας κλασικό ρεπερτόριο. Απ' τα μπουζούκια ξεκίνησα, όπως σου αφηγήθηκα τη ζωή μου, έβγαζα το μεροκάματο μου και ήμουν μια χαρά.
Να πούμε και για τα τραγούδια που έκανες, σαν το διαβόητο «Σκανδαλίζομαι». Ποιοι ήταν αλήθεια οι δημιουργοί;
Τα έχω γράψει τα ονόματα τους, υπάρχουν, αλλά επειδή εδώ μιλάω, όπως δεν έχω μιλήσει, θες την αλήθεια; Γνωστοί συνθέτες ήταν, του ποιοτικού, αλλά φυσικά έβγαιναν με ψευδώνυμα. Τέλος πάντων, δεν θα ήθελα να πω ονόματα, αφού οι ίδιοι έβαλαν άλλα ονόματα στα credits.
Δική σου ιδέα ήταν να κάνεις δίσκο ή σου το πρότειναν άλλοι;
Πάντα ήθελα να δισκογραφήσω, είχα στα σκαριά τραγούδια. Μου δώσανε την ευκαιρία και τα έβγαλα τα τραγούδια μέσα από την «Άνοδο», τη δισκογραφική εταιρεία του Θανάση Παπαδά. Εξαιρετικός άνθρωπος που μ' αγαπούσε και που τα «έχωνε» όταν του τη λέγανε για μένα.
Το «Σκανδαλίζομαι» ήταν ένα αντεργκράουντ χιτ αναμφισβήτητα.
Ακόμη το ζητάνε, μη χειρότερα! Όπως και τις «Μπότες» που μάλιστα το διασκεύασα και θα το κάνω καινούργιο βίντεο κλιπ.
Γιατί είχαν απήχηση τα τραγούδια αυτά; Ήταν ένα δισκογραφικό «Ερωτοδικείο» ας πούμε;
Ήταν εύθυμα, είχαν χαβαλέ. Ήμουν επίσης στο πικ της σεξουαλικότητας μου, έλεγα «Σκανδαλίζομαι» και το εννοούσα, το ένιωθα. Ήμουν στα νιάτα μου και έλεγα τραγούδια που με εξέφραζαν.
Εσένα ή τη λίμπιντο σου;
Και τα δύο, πάρ' το όπως θες. Εξέφραζαν τη νεανική ορμή μου.
Δεν θα τα έλεγες όμως σεξιστικά σήμερα και, μάλιστα, ακραία σεξιστικά;
Όχι, για ποιο λόγο; Άλλοι τραγουδούσαν για κοινωνικούς αγώνες και άλλοι για τη σεξουαλικότητα τους που ξεχείλιζε. Αφού ήμουν νέα, σου είπα, και είχα ορμές; Τι άλλα τραγούδια νά'λεγα; Οι μπότες ήταν μια φαντασίωση μου και την τραγούδησα. Έτσι απλά!
Βιωματική τραγουδίστρια ήσουν.
Ναι, μπορείς να το πεις. Μου έφερναν στίχους, μου πήγαιναν και ήθελα να πω τα τραγούδια. Μία απόλυτα συνειδητή επιλογή.
Να θυμηθούμε κι εκείνο το φοβερό πιλότο για εκπομπή που κάναμε μαζί το μακρινό 1999;
Τι φοβερή εκπομπή ήταν εκείνη, βρε Αντώνη! Σε θυμάμαι πολύ πιο παχύ με τα μακριά μαλλιά σου!
Ξέρεις ότι μας είχαν κόψει απ' όλα τα κανάλια;
Αλήθεια; Όχι, τώρα το ακούω (έχουμε σκάσει στα γέλια). Θυμάμαι που με είχατε βάλει κάτω από ένα τραπέζι να μαστιγώνω τον Σημίτη; Τι γέλιο! Έλεγα «Θέλει ξύλο ο κύριος Σημίτης»!
Όχι, δεν έλεγες αυτό. Επειδή εγώ είχα γράψει εκείνες τις ατάκες σου, έλεγες για την ακρίβεια «Ποιον δέρνω εγώ που έχει ελίτσες;»
Ναι, ναι, «Αχ, Σημιτάκο μου» έλεγα. Τι τρέλα πουλάγαμε, τι ωραία είχαμε περάσει...
Αυτή η εκπομπή ήταν να βγει το '99, όπως είπαμε, πράγμα που σημαίνει ότι συνέχισε να σ' ενδιαφέρει η προοπτική μιας δικής σου νέας εκπομπής. Κι εμείς πάλι εσένα θέλαμε να ξαναβγάλουμε στο προσκήνιο και να κάνουμε τον χαβαλέ μας.
Εντάξει, κάναμε μία προσπάθεια, αλλά μας κόψανε (γελάει πολύ).
Αν υποτεθεί πως τα 90s ήταν η περίοδος παντοδυναμίας του Κωστόπουλου και των εντύπων του, εσύ θα θεωρούσες τον εαυτό σου μέρος ενός life style συστήματος;
Μα, δεν ήμουν; Είχα δώσει πάρα πολλές συνεντεύξεις της πλάκας ειδικά στα περιοδικά του Κωστόπουλου.
Μη μου πεις μόνο ότι κι εσύ μας ξεβλάχεψες.
Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την προσωπικότητα του Κωστόπουλου που υπήρξε μεγάλη δύναμη στην υπόθεση των media στην Ελλάδα. Δεν μπορείς μονίμως να είσαι στην κορυφή και νά'χεις τα πολλά λεφτά, ειδικά στο χώρο των εκδόσεων. Δες τι γίνεται σήμερα... Η πτώση του άρχισε απ' όταν σταμάτησε να πληρώνει τον κόσμο του. Δεν πιστεύω ότι έκανε κάτι επίτηδες, απλά κι αυτός κάποια στιγμή δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.
Ανθρώπους δεν κρίνουμε, είπαμε. Την Ελλάδα του 2025 πώς την κρίνεις;
Είμαι πολύ θυμωμένη. Πετσοκόβουν τις συντάξεις των ανθρώπων - και των δικών μου. Οι άνθρωποι δουλεύουν και επιβιώνουν, δεν ζουν! Δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα τους οι άνθρωποι και οι πολιτικοί πλουτίζουν εις βάρος του λαού. Δεν είναι βουλευτές αυτοί, αλλά βολευτές! Να, σου λέω κι ένα νέο σλόγκαν: Άλλο βουλευτής και άλλο βολευτής! Ξέρεις τι είναι να σου γίνεται η ύψιστη τιμή να μπαίνεις στο Κοινοβούλιο κι εσύ να κλέβεις; Ο κλέφτης δεν είναι ο παράνομος για τον ποινικό κώδικα, αλλά ο βουλευτής, ο κλέφτης με τη γραβάτα και τον δημόσιο λόγο. Μια χαρά τα πάνε αυτοί...Μια και τα λέμε όλα, να σου πω πώς ποτέ δεν ανήκα σε κανένα κόμμα, δεν ήμουν πολιτικοποιημένη. Δεν έχω μπει ποτέ σε γραφείο πολιτικού και δεν έχω κάνει τίποτα με «γλείψιμο» και βόλεμα.
Θα μπορούσε να σου έχει συμβεί;
Βεβαίως και θα μπορούσε. Και σήμερα πάνε στα γραφεία των πολιτικών και βρίσκουν δουλειές όλοι! Δεν τα ξέρεις; Της πιάτσας παιδί είσαι κι εσύ! Θες να μιλήσουμε για τα Τέμπη; Όταν έγινε το δυστύχημα, εγώ τραγουδούσα Αθήνα - Θεσσαλονίκη και έπαιρνα συχνά το Intercity, αφού δεν οδηγώ. Όταν συνέβη αυτό, τρελάθηκα! Θα μπορούσα να ήμουν μέσα! Και να μαθαίνεις ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε δώσει κονδύλια για αναπαλαίωση των συστημάτων και αυτοί τα φάγανε! Όλοι τους, όχι οι τωρινοί μόνο, αφού το πράγμα πάει πολλά - πολλά χρόνια πίσω. Δεν μπορούν όλοι αυτοί να μην είναι στο απυρόβλητο και να μπουν φυλακή; Κανείς να μην είναι στο απυρόβλητο! Να'χεις ένα παιδί και να στο σκοτώνουν επειδή οι χαραμοφάηδες τρώνε μονίμως γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν; Και να είναι έξω ατιμώρητοι; Στην Πολωνία, αν δεν κάνω λάθος, για ένα παρόμοιο περιστατικό, έπεσε κυβέρνηση!
Είπες τραγουδούσες την περίοδο της τραγωδίας των Τεμπών...
Τραγουδάω ακόμη και κάνω καραόκε, αλλά όχι σε σταθερή βάση. Δουλεύω και σαν μπαργούμαν, ποτά, δημόσιες σχέσεις κλπ. Πέρσι δούλευα στον «Σκορπιό», ένα μαγαζί στην Καλλιθέα και δε θέλω να θεωρηθεί ότι κάνω διαφήμιση αυτή τη στιγμή. Πες ότι πάω ακόμα στην Πάτρα για κάνα καραόκε, όχι τίποτα φοβερό. Θα ήθελα παρόλα αυτά να κάνω μια εκπομπή στην τηλεόραση. Μία εκπομπή πλήρους απενοχοποίησης του σεξ. Εξακολουθούμε να έχουμε πρόβλημα με τη σεξουαλικότητα μας και αυτό έχει να κάνει με την έλλειψη σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία.
Τό'πιασα: Μαθήματα σεξουαλικής αγωγής με την Πέπη Τσεσμελή!
Θέλω να'ναι μια βαθιά ανάλυση του θέματος με χιούμορ χωρίς να υποβιβάζεται η σοβαρότητα του. Ο σεβασμός στις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες και στις ψυχικές παθήσεις είναι θέματα που πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία αν θέλουν διαμορφωμένους πραγματικά πολίτες! Δεν βλέπεις τι γίνεται με τις γυναικοκτονίες; Κάθε λίγο και λιγάκι σκοτώνουν μία από μας! Και παλιά γινότανε, συμφωνώ, αλλά μήπως τώρα έχει αυξηθεί τρομακτικά το φαινόμενο; Που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, στον Μεσαίωνα; Τέλος πάντων, σου εξηγώ πώς θα ήθελα να έχω μία εκπομπή αμερόληπτη, που θα έβγαζε αλήθεια, και που φυσικά θα είχε και χιούμορ.
Όλα τα θέματα μπορούν νά'χουν χιούμορ;
Όλα, ναι, εκτός από ένα μόνο: Την κακοποίηση παιδιών. Εκεί σταματάει η πλάκα!
Γενικά, πάντως, ίσως μια σημερινή εκπομπή της λεγόμενης trash TV να είχε πολλά περισσότερα θέματα προς διακωμώδηση. Τότε οι άνθρωποι είχαν λεφτά, ήταν χαρούμενοι, το έδειχναν.
Ε μα γι' αυτό όλοι, ο πρώτος γιατρός που πάνε, είναι ο ψυχολόγος ή ο ψυχίατρος! Αυτό δείχνει πως όσο η εποχή προχωράει και όλοι μεγαλώνουμε, ο κόσμος γίνεται χειρότερος. Οι άνθρωποι, πιο μόνοι από ποτέ, στρέφονται απευθείας σ' έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Τι να κάνουμε, σ' αυτή την εποχή μας έλαχε να ζήσουμε...
Έπαιξε ρόλο και η τεχνολογία με την κακιά βερσιόν.
Ποια είναι η κακιά βερσιόν της τεχνολογίας;
Σ' αρέσει που βγαίνουν δύο άνθρωποι ραντεβού, είτε εραστές, είτε φίλοι, και ο ένας απέναντι απ' τον άλλον κοιτάνε όλη την ώρα τα κινητά τους; Και τι βλέπουν; Πόσο πάει το καλαμπόκι στα Τρίκαλα; Που είναι το φλέρτ που είχαμε εμείς ως νέοι;
Ο Τζίμης Πανούσης το έλεγε πλακομόνιτορ, η Πάολα Ρεβενιώτη θα έλεγε ότι χάθηκε η καύλα.
Αυτό! Αυτό και τίποτα άλλο! Ασχολούμαστε με την τεχνολογία όλη την ώρα και χάνουμε τον άνθρωπο με τα πιο όμορφα ένστικτα και συναισθήματα του. Γινόμαστε πολύπλοκοι! Το μυστικό της ευτυχίας δεν είναι να είσαι πολύπλοκος άνθρωπος, δεν είναι να βάζεις πάνω σου πράγματα, αλλά να βγάζεις. Για να'σαι ευτυχισμένος, πρέπει να αφαιρείς. Τα άγχη, τις στενοχώριες, τις μιζέριες, τη δυστυχία σου.
Ε, τώρα ακούγεσαι σαν life coach και θα με πάρει ο ύπνος...
Εννοώ πως οφείλουμε να είμαστε ανάλαφροι και αδέσμευτοι.
 |
| Πέπη Τσεσμελή, Πειραιάς 25 Σεπτεμβρίου 2025 (φωτογραφία: Μπόσκο) |
Κοίτα, εγώ έλεγα το «Άλλο βόλεϊ, άλλο ρόλεϊ και άλλο τρόλλεϊ» και το «Άλλο Πέπη και άλλο πρέπει» το έβγαλε ο κόσμος, αυτοί που με γούσταραν. Τα πιο πολλά μου τα έλεγε από τον ασύρματο ο Χαρτοματζίδης, δηλαδή «τώρα πες ''άλλο ζαμπόν και άλλο παπιγιόν''» (γελάμε πολύ)
Πάντως, εγώ σε θυμάμαι νά'σαι όρθια, χωρίς ασύρματο στ' αυτί και να λες το θρυλικό «Άλλο λέτσος και άλλο Γκλέτσος»...
Ναι, έλεγα κι εγώ πολλά τέτοια από μόνη μου. Είχαν πλάκα και τα ζητούσε ο κόσμος. Δηλαδή εκεί που ο κόσμος έβλεπε ένα σοβαρό θέμα στην trash TV, σαν αυτό των ναρκωτικών, και μιλούσε σοβαρά ο Λεωτσάκος, πεταγόμουν εγώ και έλεγα: «Επειδή άλλο ζαμπόν και άλλο παπιγιόν, έχουμε τηλεφωνική γραμμή στον αέρα»!
Τι λες τώρα, τύφλα νά'χει ο Αντρέ Μπρετόν.
Έλα, έλα, τον ξέρω, αυτός δεν έγραψε το μανιφέστο του σουρεαλισμού;
Πέπη Τσεσμελή, με εκπλήσσεις. Έχεις αλλάξει πολύ.
Νομίζεις, πάντα έτσι ήμουν. Ξέρεις τι με πληγώνει και δεν μπορώ να το βλέπω; Τους ναρκομανείς στο δρόμο. Και δεν μπορώ να τους βλέπω, όχι γιατί μου έκαναν κάτι οι άνθρωποι, αλλά γιατί μου θυμίζουν σε τι κράτος ζούμε. Τους παίρνουν τους ανθρώπους και τους πάνε μια από δω, μια από κει, δίχως να υπάρχει η παραμικρή κρατική μέριμνα.
Πάντως, μη μου πεις ότι δεν σου έτυχε τα «χρυσά χρόνια» να δεις ολόκληρες γραμμές από κόκα να καταναλώνονται...
Εντάξει, ναι, μου είχαν τύχει διάφορα και μένα, εγώ όμως έπιασα έναν διοικητή αστυνομικού τμήματος και τον ρώτησα με θάρρος τι κάνουν και δεν πάνε να πιάσουν τους εμπόρους. Ξέρεις τι απάντησε; «Εσύ νομίζεις πως αν υπήρχε κρατικός έλεγχος και πρόνοια, θα υπήρχαν έμποροι ναρκωτικών;»
Εγώ πάλι πιστεύω πως το θέμα των ναρκωτικών, ευνοεί τις οικονομίες των χωρών.
Έλα, άσε τώρα, τα ξέρουμε! Πιάνουν τους μικροεμπόρους και από πίσω δρουν ανενόχλητα τα μεγάλα καρτέλ! Ένα αλισβερίσι θανάτου για το χρήμα, τον υπέρτατο Θεό. Πάντα έτσι θα γίνεται, ο ένας θα κοροϊδεύει τον άλλον και θα κοιτάει αν γέμισε η τσέπη του.
Ας πούμε κάτι πιο ευχάριστο: Τι μουσική ακούς στον ελεύθερο χρόνο σου;
Μου αρέσουν πολύ ο Χατζηγιάννης, ο Κορκολής, η Πρωτοψάλτη, ο Αντώνης Ρέμος.
Μίκη Θεοδωράκη άκουγες ποτέ;
Ναι, μου άρεσε ο Θεοδωράκης. Το αγαπημένο μου τραγούδι του, που έπαιζα και στο πιάνο, ήταν το «Γελαστό παιδί».
Ανατρέχεις τακτικά στο παρελθόν σου, σ' όλα αυτά που λέμε αυτή τη στιγμή;
Όχι όμως με τόσες λεπτομέρειες, δεν θα προλάβαινα να σκεφτώ τίποτα άλλο (γελάει). Η κουβέντα μας μου έβγαλε τόσες πολλές μνήμες.
Μέσα σ' όλα, είσαι και συγγραφέας. Την εκτιμώ αυτή σου την ιδιότητα, να ξέρεις.
Έχω βγάλει όντως τρία βιβλία. Το ένα ήταν ο «Τσεσμελεντές», ακολούθησαν οι «Αφροδισιακές συνταγές», έπειτα τα «166 έκτακτα περιστατικά στην κουζίνα και όχι μόνο» με διάφορα tips και με εμβόλιμα θέματα υγείας.
Ναι, τι να σου πω, μες στον σεξισμό είναι ένα βιβλίο που μιλάει για το πως θα «σώσεις» ένα φαΐ αν κατά λάθος πέσει πολύ αλάτι...
Δεν τα έχω διαβάσει, Πέπη μου, τα βιβλία σου, να με συγχωρείς.
Γι' αυτό κι εγώ θα σου χαρίσω σήμερα τα δύο απ' τα τρία βιβλία μου! Το τελευταίο μου βιβλίο είναι μία διατριβή πάνω στη λέξη «μαλάκας». Από που ξεκίνησε αυτή η λέξη, πώς επικράτησε μέχρι σήμερα κλπ. Ιδέα του εκδότη μου ήταν να βάλουμε στο οπισθόφυλλο ένα χαρτί - καθρέφτη. Αν δεις δηλαδή τον εαυτό σου, είσαι μαλάκας, αν δεν τον δεις, δεν είσαι (έχουμε σκάσει στα γέλια)
Είσαι θεόμουρλη τελικά, γι' αυτό σ' αγαπώ.
Το βιβλίο το αφιερώνω σε κάποιες αδικοχαμένες ψυχές. Είχα συγκλονιστεί όταν έμαθα για κάποιους Σομαλούς λαθρεπιβάτες που τους πέταξαν απλώς στη θάλασσα! Και να σου πω πώς όταν έρχονταν οι βάρκες με τους πρόσφυγες στη Μυτιλήνη, εγώ δούλευα σ' ένα μαγαζί και ήμουν εκεί, τα έβλεπα με τα μάτια μου. Να βλέπεις να έρχονται άνθρωποι, όχι με βάρκες μόνο, αλλά και περπατώντας κατά μήκος της παραλίας. Βρώμικοι, διψασμένοι, ταλαιπωρημένοι, με μωρά παιδιά στα χέρια. Τους λυπόμουν τρομερά, ένιωθα ανίκανη να τους βοηθήσω. Η Πολιτεία τι κάνει; Πρέπει να περιθάλπει αυτούς τους ανθρώπους και όχι να τους αμολάει στα ανοιχτά και να πνίγονται!
Τελικά, Πέπη Τσεσμελή, σ' αγαπώ γιατί είσαι ευαίσθητη.
Κοίτα τώρα να τη φτιάξεις καλή τη συνέντευξη, γιατί έτσι που τους έχεις πάρει μπάλα όλους στο θέατρο, θα έρθει και η δική μου η ώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου