αθήνα-13-φεβρουαρίου-2012-η-επόμενη-μέρα

Πέρασα από το Ωνάσειο για να παραλάβω τα χαρτιά της μητέρας μου που θα τη βοηθήσουν να εξασφαλίσει τη σύνταξη της Πρόνοιας. Τόσο μπουρδέλο που έχει γίνει πλέον η δημόσια υγεία στην Ελλάδα δε θέλω ούτε να φανταστώ τι θα τραβούσαμε εάν το σοβαρό χειρουργείο της γυναίκας έπρεπε να γίνει τώρα, αυτή την εποχή. Τυχεροί μεσ' στην ατυχία μας ήμασταν, μού φαίνεται...

Λίγο αργότερα, στο Σύνταγμα, έξω από το Grande Bretagne, ένας σκύλος είχε μαστουριάσει από τα χθεσινά δακρυγόνα και δεν έλεγε να αλλάξει στάση. Η υγρασία και το ψιλόβροχο μέχρι αυτήν την ώρα κάνουν αποπνικτική την ατμόσφαιρα τουλάχιστον πέριξ της πλατείας Συντάγματος. 

Κατεβαίνοντας τη Σταδίου, στη γωνία απέναντι από τα GOODY'S, το θέαμα ήταν σοκαριστικό! 

Το κτίριο που στέγαζε τους κινηματογράφους ΑΠΟΛΛΩΝ και ΑΤΤΙΚΟΝ ολοσχερώς κατεστραμμένο με τους μαύρους καπνούς να γλείφουν μανιασμένα τα τελευταία αποκαΐδια.

Απ' έξω πυροσβεστικές και πλήθος κόσμου. Τα καλόπαιδα του Τσίπρα, ακούω να λέει μία σικάτη κυρία - σίγουρα Νεοδημοκράτισσα θα ήτανε - και λίγο μετά να μονολογεί Πάει και η KOSTA BODA μας! Αυτοί που μας κυβερνάνε τα κάψανε, της απευθύνει το λόγο μία άλλη κυρία, συνομήλικη της, με μπερέ και σκουλαρίκι στο ένα μόνο αυτί, εμφανώς αριστερή, πιο κουλτουριάρα, κι εγώ προσθέτω Ν' αγιάσει το στόμα σου! Σκεφτόμουν ότι πιθανώς αυτή η κυρία να καθόταν παραδίπλα μου τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν παρακολουθούσαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας τη θρυλική Marketa Lazarova από την τέως Τσεχοσλοβακία. 

Εκεί είδα και τον Ορέστη, τον υπεύθυνο του Γραφείου Τύπου των Νυχτών Πρεμιέρας, συγκλονισμένο με το μέγεθος της καταστροφής. Σκέψου ότι ετοιμάζαμε το αφιέρωμα στον ιταλικό νεορεαλισμό, μπόρεσε να μου πει...

Κι εγώ, αν δεν ήμουν δακρυσμένος από το ίδιο θέαμα, θα του απαντούσα να το αφήσουν όπως έγινε το ντεκόρ και να κάνουν αφιέρωμα στον γερμανικό εξπρεσιονισμό...

Διότι, πραγματικά σε σκηνικό ταινίας του Ρόμπερτ Βίνε και του Φρήντριχ Βίλχελμ Μουρνάου μετατράπηκαν οι ιστορικοί αθηναϊκοί κινηματογράφοι. Ο θάνατος της 7ης Τέχνης!

Στο φανάρι της Κλαυθμώνος συνάντησα τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, έτοιμος κι αυτός να αντικρίσει την τραγωδία ιδίοις όμμασι...

Παντού μισοσβησμένες φωτιές και καπνισμένα ερείπια με τους Αθηναίους, αλλά και τους ξένους τουρίστες να απαθανατίζουν το Κακό με τις φωτογραφικές μηχανές τους...

Τα ίδια και στη Στοά Πεσμαζόγλου με τους αστυνομικούς να φωνάζουν στον κόσμο να απομακρυνθεί. Πόσο αστείο είναι την επόμενη μέρα να βλέπεις μπάτσους να κόπτονται για την ασφάλεια των πολιτών. Πόσα να παίρνουν άραγε αυτοί και πόσα οι συνάδερφοι τους, τα αναίσθητα ρομπότ με τα κράνη και τις ασπίδες, που μόλις λίγες ώρες πριν μας κυνηγούσαν σα να είχαμε κάψει εμείς τα κτίρια του κέντρου;

Το εμπορικό κέντρο ATRIUM επίσης ολοσχερώς κατεστραμμένο με τους πυροσβέστες να ανεβαίνουν ακόμη στους πάνω ορόφους. Ποιος ξέρει τι ώρα κάηκε ακριβώς και πότε εμείς αποπειραθήκαμε να βρούμε καταφύγιο απ' τη βροχή των δακρυγόνων...

Το ΑΣΤΥ τη γλίτωσε με...μικροτραυματισμούς και για την ακρίβεια με ζημιές στην πρόσοψη του. Οι υπάλληλοι του, λέει, έδωσαν μάχη όλη τη νύχτα για να μη φτάσει η φωτιά στο εσωτερικό του. Ωστόσο, δεδομένου του ότι αυτή την ώρα τα νερά έχουν δημιουργήσει πλημμύρα, σίγουρα το μέγεθος της καταστροφής ευτυχώς είναι πολύ μικρότερο... 

Μικροζημιές υπέστη και το βιβλιοπωλείο Κάουφμαν, ενώ ο Ιανός δίπλα του, ως γνωστός στόχος των πυρομανών, είχε κατεβάσει τα μεταλλικά προστατευτικά ρολά...

Αυτή η εικόνα, όμως, έξω από το ΑΤΤΙΚΟΝ δεν ξεχνιέται, ούτε συγκρίνεται με τίποτα. Μπουνιά στο στομάχι ειδικά όσων - ας μου επιτρέψετε - σχετιζόμαστε με τον ελληνικό κινηματογράφο. Οργανωμένο σχέδιο ήταν, σπεύδει να μου εξηγήσει μία φίλη από την Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, υποδεικνύοντας μου το παρακείμενο κτίριο της MARFIN. Δεν έχω καν το ψυχολογικό σθένος να συμμεριστώ την άποψη της... 

Στην πλατεία Συντάγματος, η γραφική Ελένη Λουκά νουθετούσε μια παρέα νέων να μη φοράνε σκουλαρίκι στη μύτη! Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου θύμισε τη Ντόρα Μπακογιάννη, που την είδα χθες αργά στις ειδήσεις να φωνασκεί γιατί δεν πιάνει τόσα χρόνια το κράτος τους κουκουλοφόρους. Κάπου μάλιστα χρησιμοποίησε και τη λέξη Αηδίες, αναφερόμενη στην όλη κατάσταση, σα να ήταν η εξοργισμένη κυρία της διπλανής πόρτας και όχι η σοβαρή πολιτική αρχηγός συντηρητικής παράταξης. Ας της στείλει κάποιος στο προσωπικό email της παλαιότερες φωτογραφίες από επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας για να δει πόσο κακοστημένα και πρόχειρα χρησιμοποιούνται ανερμάτιστοι εκπρόσωποι του παρακράτους από το ίδιο το επίσημο κράτος. Μέχρι τότε τα σινεμά θα καίγονται, η Τέχνη θα αιμορραγεί στην Ελλάδα, πολύ δε περισσότερο η Υγεία και η Παιδεία, και περσόνες σαν την Ελένη Λουκά θα ανάγονται σε πολιτιστικές αξίες. Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει σ' αυτή τη ζωή και πολύ φοβάμαι ότι ο αισθητικός και κοινωνικός απόπατος έχει προ πολλού ξεπεράσει το όριο της γραφικότητας, αγγίζοντας την προσωπική καθημερινή τραγωδία.  

κάηκαν-ολοσχερώς-ιστορικοί-κινηματογράφοι-της-αθήνας

Δυστυχώς μεταξύ των κτιρίων που παραδόθηκαν χθες βράδυ στις φλόγες δεν ήταν μόνο η ALPHA BANK, που έλεγα στο προηγούμενο post, ούτε ένα από τα EVEREST του κέντρου ή το υαλοπωλείο KOSTA BODA. Ως φαίνεται, όση ώρα τα ΜΑΤ κόντεψαν να μας ανεβάσουν στον Λυκαβηττό, το κτίριο που βλέπαμε να καίγεται από την κάτω μεριά της πόλης ήταν αυτό, στο οποίο στεγάζονταν οι ιστορικοί κινηματογράφοι ΑΤΤΙΚΟΝ και ΑΠΟΛΛΩΝ της Σταδίου. 

Το ΑΣΤΥ τη γλίτωσε στο παρά πέντε απ' ότι έμαθα...Ο Ιανός άραγε σε τι κατάσταση να βρίσκεται; Σε λίγη ώρα μία δουλειά στο κέντρο θα με αναγκάσει να περάσω από τα συγκεκριμένα σημεία. Θα επανέλθω με φωτογραφικό υλικό. Εννοείται πως το καμμένο μέλλον των ανθρώπων μιας χώρας είναι σημαντικότερο από τα καμμένα κτίρια της. Θα τολμούσα να πω, σημαντικότερο κι από την Ακρόπολη - στην Ελλάδα βρισκόμαστε -, που ορθώνεται επιβλητική για χιλιάδες χρόνια και ατενίζει την κατάντια. Κρίμα, πραγματικά κρίμα για τους κινηματογράφους, τι άλλο να πει κανείς... 

people-have-the-power

Έτσι, μαλόξ στη μάπα με δόξα και τιμή, με κλεφτοπόλεμο στο κέντρο της Αθήνας - από το Μοναστηράκι μέχρι το Κολωνάκι -, με λαχάνιασμα, με ατσιγαρίες - διότι άντε βρες περίπτερο μεσ' στον ομαδικό πανικό -, με τους συναισθηματικά νεκρούς ΜΑΤατζήδες να πλησιάζουν όλο και πιο πολύ και με μένα να φωνάζω Τοίχο-τοίχο μαζί με τα ονόματα των συντρόφων στον αγώνα! 

Αφού τη βγάλαμε με μαλόξ, λίγο τρέξιμο και μπόλικη αδρεναλίνη, πάλι καλά. Θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση αυτών που μεταφέρονταν με τα ασθενοφόρα στο νοσοκομείο, είτε με ανοιγμένα κεφάλια - στη χειρότερη, είτε με αναπνευστικά προβλήματα - στην καλύτερη! 

Τι να πεις, λόγου χάριν, σε εκείνη την έγκυο νέα γυναίκα που έβλεπε τον άνδρα της να τον ξυλοφορτώνουν τα γουρούνια πεσμένο στη μέση του δρόμου. Εύχομαι μόνο να μην έπαθε τίποτα κι αυτή και το αγέννητο παιδί της...

Το αν κάηκε ολοσχερώς η ALPHA BANK μού είναι παντελώς αδιάφορο, αρκεί να μην υπήρχαν μέσα εγκλωβισμένοι άνθρωποι.

Θα έλεγα μάλιστα ότι οι εικόνες με τα ξυλωμένα πεζοδρόμια, 

τις εστίες φωτιάς, τα οδοφράγματα και τις κατεστραμμένες στάσεις λεωφορείων ήταν σαφώς ένα γοητευτικότατο θέαμα! Δε θα μπορούσα δηλαδή να φανταστώ ότι την ίδια στιγμή που οι ξεφτιλισμένοι ψηφίζουν για την απόλυτη μετατροπή του λίκνου της δημοκρατίας σε προτεκτοράτο των Βρυξελλών, οι Αθηναίοι και όχι μόνο θα κάνουν τα ψώνια τους ή θα πίνουν τον καφέ τους.   

Η ιστορία είναι γνωστή: τα χουντοκάναλα έκαναν λόγο για 20.000 διαμαρτυρόμενους πολίτες, όσοι όμως βρεθήκαμε εκεί κι έχουμε μια σχετική εμπειρία από επεισοδιακές διαδηλώσεις, κομματάκι δύσκολο να μετρούσαμε τα πλήθη σε λιγότερο από ένα εκατομμύριο άτομα! 

Να και η σταβ που της έλεγα ότι έμοιαζε σα να βγήκε από ταινία του Τζαφάρ Παναχί, όταν έσκασαν δακρυγόνα πάλι στα δέκα μέτρα και η μπατσόμαζα χύμηξε κατά πάνω μας. Ξέχασα τότε τον Παναχί, είπα Παναΐαμ και Τρεχάτε ποδαράκια μου! 

Λίγο πριν τα ιστορικά - όπως μας είπαν - κτίρια του κέντρου παραδοθούν στις φλόγες, ώστε η Ομόνοια να θυμίζει επί γης Κόλαση, περάσαμε κι από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Τ' είχες, Γιάννη' μ, τ' είχα πάντα...Εδώ είναι η συγκέντρωση, φώναζε το όργανο του κόμματος, λες κι όλες οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που είχαν εγκλωβιστεί στην Ερμού ή την Πανεπιστημίου δεν είχαν δικαίωμα στη διαμαρτυρία.     

Καλά έκαναν, λοιπόν, η σταβ και η maira και έριξαν ένα τσιφτετέλι όση ώρα ο αείμνηστος Μπιθικώτσης τραγουδούσε Δέντρο το δέντρο του Θεοδωράκη και του Ρίτσου. 

Ο Μίκης με τον Γλέζο, λέει, δέχτηκαν δακρυγόνα στη διάρκεια της πορείας και διακομίσθηκαν στο ιατρείο της Βουλής! Αυτά είναι! Στα 87 πάει ο ένας, στα 90 μπήκε ο άλλος - ζωή νά'χουνε - και δεν το βάζουν κάτω σε ζητήματα κοινωνικού αγώνα. 

Πιστεύω πως αν και η αποψινή νύχτα προμηνύεται δύσκολη, απ' αύριο ίσως κάτι ν' αλλάξει. Προς το καλύτερο, προς το χειρότερο, δεν είμαι σε θέση να κρίνω. Η συγκέντρωση της 12ης Φεβρουαρίου του 2012 μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη τη φοβερή νύχτα στα Δεκεμβριανά του 2008, που επίσης κάηκε η Αθήνα. Μην ακούτε τα κανάλια, δουλεύουν αποκλειστικά για την παραπληροφόρηση, τη διάσπαση του κόσμου και τη δημιουργία καθεστώτος τρομοκρατίας. Προτιμήστε το διαδίκτυο για την ενημέρωση σας, όσο παραμένει ελεύθερο κι αυτό, ή ακόμη και τις ξένες τηλεοράσεις, με την ίδια λογική που οι πρεσβύτεροι άκουγαν κάποτε Ντόιτσε Βέλε! Δεν είναι στο χέρι τους! People have the Power κι ευτυχώς τούτη τη φορά ήμασταν πολλοί! 

R.I.P. WHITNEY HOUSTON (1963 - 2012)

Για όσους γνώριζαν την εμπλοκή της Whitney Houston με τις ναρκωτικές ουσίες εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον, ο θάνατος της σήμερα τα ξημερώματα δεν ήταν και τόσο απρόσμενος. Κι ας αποδίδεται μέχρι αυτή την ώρα σε αδιευκρίνιστα αίτια. Η Αμερικανίδα μαύρη τραγουδίστρια με την εξαιρετική φωνή, κόρη της Cissy Warwick που διέπρεψε κάποτε στην απόδοση των gospels, ξαδέρφη της γνωστής ηθοποιού Dionne Warwick, πνευματικό τέκνο επίσης της μεγάλης Aretha Franklin και συμπρωταγωνίστρια του Kevin Costner στον Σωματοφύλακα, τελευταία είχε μείνει σκιά του εαυτού της, πληρώνοντας με πρέζα το αντίτιμο της φήμης και των βραβείων EMMY και GRAMMY. Ο δίσκος με τίτλο το μικρό της όνομα, του 1987, ήταν το πρώτο γυναικείο άλμπουμ που ανέβηκε στο Νο 1 των Billboard Charts αμέσως μετά την κυκλοφορία του. Η ερωτική μπαλάντα I will always love you, που είχε πρωτοηχογραφηθεί με τη φωνή της Dolly Parton, ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια της. Η Whitney Houston βρέθηκε νεκρή σε δωμάτιο ξενοδοχείου του Λος Άντζελες, στις 2.55 τα ξημερώματα ώρα Ελλάδας, και ήταν μόνο 48 ετών.

η-βίκυ-μιχαλονάκου-για-τον-ντίνο-χριστιανόπουλο

Στο πέμπτο τεύχος του free press fagazine που μόλις κυκλοφόρησε, η Βίκυ Μιχαλονάκου, η Ιέρεια του εν Ελλάδι Cult και της Trash TV - όπως κάποιοι τη χαρακτήρισαν -, μου παραχώρησε μία απολαυστική αποκλειστική συνέντευξη. Δεν ξέρω βέβαια γιατί πρέπει πια να θεωρείται trash (σκουπίδι) αυτό που έκανε και που κάνει η κυρία Μιχαλονάκου στην τηλεόραση, τη στιγμή που όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, μηδενός εξαιρουμένου, λειτουργούν μεσ' στην περίοδο της κρίσης ως οι μεγαλύτερες σκουπιδοταΐστρες των αποπροσανατολισμένων και ανελεύθερων ουσιαστικά Ελλήνων πολιτών. Απόψε, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, από τη συχνότητα του Kontra Channel, καλεσμένοι της Βίκυς Μιχαλονάκου και της Πόλης των Παραισθήσεων της, είναι δύο αγαπητοί φίλοι: ο διευθυντής του περιοδικού fagazine Γιώργος Τσιτιρίδης και ο εικαστικός καλλιτέχνης Νίκος Γιαβρόπουλος, οι οποίοι συνομιλούν με τους υπόλοιπους καλεσμένους για τη συνέντευξη της οικοδέσποινας της εκπομπής και όχι μόνο. Μεταξύ αυτών των υπόλοιπων καλεσμένων, απ' ότι έμαθα θά'ναι κι ένας παπάς, επομένως φαντάζεται κανείς τι έχουν να δουν τα μάτια του και ν' ακούσουν τ' αυτιά του! Ένα άλλο θέμα της αποψινής εκπομπής της Μιχαλονάκου στο Kontra Channel είναι και η συνέντευξη που επίσης μού παραχώρησε ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας! Και τώρα ένα μικρό κείμενο της Βίκυς Μιχαλονάκου για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο με αφορμή την πρόσφατη άρνηση του ποιητή να παραλάβει το βραβείο του. Το κείμενο μου εστάλη καθυστερημένα, εφόσον δηλαδή η ύλη του τεύχους είχε κλείσει, αλλά για να μην πάει χαμένο το δημοσιεύω τώρα εδώ:

EIMAI FUN TOY NTINOY ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ντίνος Χριστιανόπουλος, ένας ποιητής, Σαλονικιός, ρεμπέτης, και μόρτης με πινελιές καλιαρντών, έκανε την δική του πραξικοπηματική αντιτηλεοπτική εμφάνιση. Καχγάζοντας, φτύνοντας τα Μίντια, τους πολιτικούς, την χαμηλοβλεπούσα ηθική υποκρισία.

Όταν η ποίηση ξεπερνιέται από την τραγωδία της καθημερινότητας, πραγματικοί ποιητές σιωπούν. Είναι αντιστάρ,αριστοφανικοί, αντικαθεστωτικοί, ανυπόκριτοι.

Δεν δέχονται βραβεύσεις. Δεν δέχονται χρηματικά έπαθλα, στηλιτεύοντας την ενοχή και τις συναλλαγές του πνευματικού κόσμου.

Χριστιανόπουλος, γνήσιος, αιρετός αμφισβητίας, ένας ρεμπέτης της ποίησης, ένας ποιητής της νεοελληνικής μοναξιάς.

Απο τα κουλά-τα καλιαρντά-στα καυλά.

Αυτή και εάν είναι ποιητική διαδρομή.

Χρόνια Πολλά, Χριστιανόπουλε!

Βίκυ Μιχαλονάκου, Αθήνα, Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ντοκιμαντέρ-κατερίνα-γώγου-γύρισμα-VII

Ένα γύρισμα υπό εκκρεμότητα ήταν αυτό στο Α΄Νεκροταφείο της Αθήνας, στον τάφο της Κατερίνας Γώγου. Έγινε σήμερα, μια μουντή παγωμένη μέρα του Φλεβάρη, την πλέον κατάλληλη για την ατμόσφαιρα που θέλαμε.  

Χωρίς ηχολήπτη, ούτε μακιγιέζ. Οι νεκροί άλλωστε δεν θορυβούν, δεν μιλάνε και έχουν προ πολλού απαλλαγεί από τη ματαιότητα της σάρκας τους. Μόνο εμείς ταράξαμε όσο πιο διακριτικά μπορούσαμε την ησυχία τους και συγκεκριμένα εγώ με τον δ/ντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλο

και τον βοηθό του, Αλέξη Καπιδάκη, οπλισμένο με μία κάμερα CANON 7D-HDSLR.

Εδώ και 19 χρόνια η Κατερίνα Γώγου κοιμάται φιλοξενούμενη στο μαυσωλείο της οικογένειας Μαντζώρου, μα σύμφωνα με τον ποιητή Γιώργο Χρονά, κάτοικο της περιοχής, ο ύπνος της είναι εξαιρετικά ταραχώδης. Ακούνε, λέει, συχνά τη χαρακτηριστική κοριτσίστικη φωνή της να σφυρίζει μέσα από τα κυπαρίσσια.  

http://www.youtube.com/watch?v=8yO7l6TmIRI

Απόλυτα εντός κλίματος το άνωθεν τραγούδι των Atomic Rooster, συγκροτήματος του βρετανικού underground των early 70s που σίγουρα θα εκτιμούσε ιδιαίτερα η Κατερίνα Γώγου. 

άσματα-και-μιάσματα-στο-clipartradio-εκπομπή-VII

Το μενού της αποψινής εκπομπής στον ClipArtRadio περιλαμβάνει τους Ludwig van Beethoven, Samio Costa, Lidiya Ruslanova, Ella Fitzgerald, Odetta, Joni Mitchell, Johnny Cash, Vassilikos, Battleme, Suzanna & The Magical Orchestra, Diane Birch, Madrugada, Portishead, Λένα Πλάτωνος, Αφροδίτη Μάνου/ Γιάννη Καλλίτση, Παντελή Θεοχαρίδη/ Κατερίνα Γώγου, Αχιλλέα & Αγάπη Κορέτη, Θάνο Σαμαρά/ Κ.Π. Καβάφη, Archive, The Boy, Sara Brightman, Pop Eye, Dead Eyes of Youth, Silver Swans, Bombay Bicycle Club, Κόρε.Ύδρο., Λίνα Σωπιάδου, Flunk, Belle & Sebastian, Adam Bettie & The Consultans, Γιάννη Αγγελάκα, Luup, J. Kriste Master of Disguise, Marianne Faithfull, Charlotte Gainsbourg, Lady & Bird, Sigur Ros, Phranc, Don McLean, Ευάγγελο Μπουντούνη/ Μάρω Ραζή, Placebo, Eddie Brickell & The New Bohemians, Craig Armstrong, Church, Tango With Lions κ.α. 

Συντονιστείτε στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα στον www.clipartradio.gr μέχρι...όσο μας πάει!

ο-συγκεκριμένος-άνθρωπος-της-κατερίνας-γώγου-&-του-παντελή-θεοχαρίδη

Με το τραγούδι αυτό του Παντελή Θεοχαρίδη σε ποίηση Κατερίνας Γώγου το αναμενόμενο πολυσυμμετοχικό cd "Πάνω-κάτω η Πατησίων" αυτομάτως αποκτά και μία πρωτιά: την πρώτη απόπειρα μελοποίησης, σύνθεσης μουσικής δηλαδή βασισμένη σε ποιητικό λόγο, του ερμηνευτή από τη Θεσσαλονίκη. Πριν από μερικούς μήνες, μιλώντας με τον Θεοχαρίδη για το ντοκιμαντέρ της Γώγου, με ενημέρωσε πως, όντας λάτρης της ποίησης της, είχε φτιάξει κάτι αποκλειστικό δικό του. Ομολογώ πως είχα τις επιφυλάξεις μου. Αφενός γνώριζα την έντιμη στάση του καλλιτέχνη να υπηρετεί εδώ και χρόνια το καλό τραγούδι, συνεργαζόμενος μάλιστα με κορυφαίους δημιουργούς, αφετέρου όμως δεν είναι πάντα εύκολο για έναν τραγουδιστή να προκύπτει και συνθέτης ή έστω τραγουδοποιός - φυσικά ο Παντελής Θεοχαρίδης δεν ήταν ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Όταν μου έστειλε το τραγούδι του, πραγματικά ενθουσιάστηκα και σκέφτηκα ότι εκτός του ντοκιμαντέρ, καλό θα ήταν να ενταχθεί και στο cd που επιμελούνται ο Γιώργος Κορδέλλας και ο Άγγελος Σφακιανάκης. Αμέσως μετά, τον ενθουσιασμό μου συμμερίστηκαν τόσο ο Κορδέλλας, όσο και ο Σφακιανάκης κι έτσι σήμερα σας παραδίδουμε μελοποιημένο τον Συγκεκριμένο άνθρωπο της Κατερίνας Γώγου. Ο Παντελής έγραψε - που λένε - κυριολεκτικά! Μία θλιμμένη μπαλάντα με τα πένθιμα χάλκινα και το βιολί στην ενορχήστρωση να σχολιάζουν τον Αόριστο Θάνατο, στον οποίο καταδίκασε τον Συγκεκριμένο Άνθρωπο η Συγκεκριμένη Κοινωνία. Το τραγούδι αυτό μαζί με τα άλλα δύο της Μαρίζας Κωχ και του λόλεκ, θα είναι τα τρία συνολικά μελοποιημένα ποιήματα της Γώγου που θα ακούγονται μεσ' στο ντοκιμαντέρ. Την υπόλοιπη μουσική, instrumental και ηλεκτροακουστική ως επί το πλείστον, συνθέτει αυτόν τον καιρό ο Κωνσταντίνος Τσιώλης με το συγκρότημα Τεφλόν.

38

από σήμερα!

και το τραγούδι της Λένας Πλάτωνος από τα τριπαριστά Λεπιδόπτερα τα λέει όλα: Ποιοι έχουν τα γενέθλια τους απόψε; Το δικαίωμα της πιο προσωπικής γιορτής που δεν το ορίζουν και δακρύζουν...

χρόνια μου πολλά!

rain_&_greek_madness

Βρέχει, βρέχει πολύ και αισθάνομαι πως μεσ' στην απόλυτη αφασία και με το φόβο η επόμενη κυβέρνηση να είναι η πιο συντηρητική από Μεταπολίτευσης κι ύστερα, ένας καταποντισμός θα ήταν ότι πρέπει - που λένε! Η οργάνωση του τελευταίου γυρίσματος του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, τώρα πού'χω βγει απ' τη ροή των γυρισμάτων και μπαίνω σιγά-σιγά σ' αυτή του μοντάζ, μοιάζει βουνό! Βρες τον έναν, βρες τον άλλον, τηλέφωνα εδώ, τηλέφωνα εκεί, φτου κι απ' την αρχή, ενώ εγώ θέλω το αργότερο στα τέλη του μήνα νά'χω ξεκινήσει την δημιουργική - και βαρετή από κάποιο σημείο και μετά - διαδικασία του μοντάζ. Πάλι καλά που μέσα μου είναι ήδη διανεμημένο το υλικό και εν μέρει έχω νοερά μπροστά μου την ταινία τελειωμένη. Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Θωμόπουλος εμμένει στην άποψη του να μην εμφανιστεί στο φακό, αλλά να μου στείλει ένα ηχογραφημένο ποίημα - μήνυμα του προς τη Γώγου, το οποίο και θα "ρίξω" πάνω σε πλάνα από την ταινία που αξιώθηκαν να κάνουν μαζί. Εκκρεμούν επίσης οι συμμετοχές της Εύας Κουμαριανού, του Αντώνη Καφετζόπουλου κι ενός ακόμη ανθρώπου, ο οποίος υπήρξε για ένα φεγγάρι σύντροφος της ηθοποιού και ποιήτριας. Ωστόσο, δεν αγχώνομαι ιδιαίτερα, η τριβή μου με το αντικείμενο (να οργανώνω δηλαδή γυρίσματα) διαρκεί εδώ και μία 10ετία ακριβώς. Πιο πολύ με αγχώνει η γραφειοκρατία και εν προκειμένω τα χαρτιά που πρέπει να συγκεντρώσω από ένα τσούρμο γιατρούς για τη σύνταξη της μάνας μου. Τι καλά που θα ήταν να ξεμπερδεύαμε με το πιστοποιητικό του Ωνασείου για το σοβαρό χειρουργείο της. Άντε βρες τώρα καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο για τον διαβήτη και τον υποθυρεοειδισμό της συν ορθοπεδικό για τη μέση της. Κι εσύ, ρε παιδί μου - της είπα σήμερα - δεν άφησες αρρώστια γι' αρρώστια...Δεν τό'ξερα να μπω κατ' ευθείαν σ' ένα τσουβάλι να με πάτε στη...χωματερή, απάντησε κι εκείνη με το πηγαίο χιούμορ της και με επανέφερε στην τάξη. Την ίδια στιγμή η Τρόικα ζητάει κι άλλο κουτσούρεμα των συντάξεων και της ανώτερης μισθοδοσίας του Έλληνα εργαζόμενου, στο πλαίσιο εσχατολογικών και σκατολογικών προβλέψεων ότι τάχα μου ο χρόνος για την Ελλάδα τελειώνει! Σιγά τ' αυγά, αυτό το ξέρουμε εδώ και καιρό που δεν έχουμε να περιμένουμε είσπραξη από πουθενά και τρώμε το...λίπος. Σαν τελειώσει κι αυτό να δω τι θα κάνουμε. Για σκέψου, όμως, να χρωστάς κιόλας τη σήμερον ημέρα - αυτό, ναι, είναι εφιάλτης και κανείς δε δύναται να βοηθήσει. Ευτυχώς που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν τα γούσταρα καθόλου τα δάνεια, τα δανεικά γενικώς και τις κηδείες με ξένα κόλιβα. Το ακριβώς αντίθετο, εν ολίγοις, απ' την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα ολόκληρη. Η προσωπική μου αντίσταση στην κακή φάση περιορίζεται επί της παρούσης στην ακρόαση βινυλίων 45 στροφών του Mario Lanza και του Samio Costa - ως δώρα πολύτιμα κατέφτασαν -, σε ένα πολυαναμενόμενο ταξίδι στο εξωτερικό με ανοιχτό εισιτήριο τους επόμενους μήνες, στην προσπάθεια μου να διατηρήσω το blog τούτο και να μην το παραμελήσω για χάρη του ομολογουμένως αποκοντριαστικού facebook και σε λίγες ελληνικές λέξεις που έχουν πολύ πλάκα όταν ξεστομίζονται από μη Έλληνες. Και η διασκευή των Madness στο αγαπημένο Rain του Jose Feliciano, κι αυτή καλή είναι!   

τραγούδια-χωρίς-λόγια-του-δημήτρη-μαραμή-για-δύο-τετάρτες-στο-beton7

Ο ταλαντούχος Δημήτρης Μαραμής την είδε...Jerry Goldsmith - τό'χει, όμως, επομένως why not? - και προσκαλεί το κοινό του σε δύο μοναδικές παραστάσεις στη μουσική σκηνή BETON 7 τις Τετάρτες 22 & 29 Φεβρουαρίου. Ο ίδιος θα παίξει πιάνο με τη συμβολή κουαρτέτου εγχόρδων και της ερμηνεύτριας του, Κορίνας Λεγάκη, στα φωνητικά. Πέραν των προσωπικών δίσκων του και των εργασιών του για το θέατρο και τον κιν/φο, ο Μαραμής επιμένει - θα έλεγα, αγωνίζεται κυριολεκτικά - μέσω της ποιοτικής και επιβλητικής μουσικής του κι αυτό, αν μη τι άλλο, είναι αξιέπαινο και χρήζει προσοχής. Λέω, λοιπόν, να περάσω οπωσδήποτε από το BETON 7 μία από τις δύο προγραμματισμένες Τετάρτες! 

άσματα-και-μιάσματα-στον-clipartradio-εκπομπή-VI

Το μενού της αποψινής εκπομπής στον clipartradio περιλαμβάνει τους Charlie Chaplin, Marlene Dietrich, Billie Holiday, Astor Piazzolla, Μάνο Χατζιδάκι/ Johnny Mathis, Amalia Rodrigues, Oum Kalthoum, Souad Massi/ Marc Lavoine, Elvis Presley, Sarah Vaughan, Shirley Bassey, Evripidis & His Tragedies, Marietta Fafouti, Jocelyn B. Smith, Ray Manzarek/ Carl Orff, The Doors, Van Morrison, Joni Mitchell, Adriatika, Ghetonia, Maria Salgado, Francoise Atlan, Νένα Βενετσάνου, Λένα Πλάτωνος/ Διονύση Σαββόπουλο, Γιάννη Αγγελάκα, Tom Waits, J. Kriste Master of Disguise, Χρήστο Ζυγομαλά, Luup, Adam Bettie & The Consultans, Κόρε.Ύδρο., The Boy, Pop Eye, Rene Aubry, Marianne Faithfull, Donovan/ Joan Baez, Leonard Cohen/ Judy Collins, Francoise Hardy/ Iggy Pop, Charlotte Gainsbourg, Sea of Bees, Edie Brickell & The New Bohemians, P.J. Harvey, Ozzy Osbourne, Archive, Αχιλλέα & Αγάπη Κορέτη. 

http://www.wix.com/antonisboskoitis/asmatakaimiasmata

Κλικάρετε πρώτα στο παραπάνω link, μετά στο μικρό κύκλο αριστερά από τη λέξη Radio και συνδέεστε κατ' ευθείαν με τον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό. 

Συντονιστείτε στις 12 ακριβώς τα μεσάνυχτα μέχρι...όσο μας πάει!

Καλή ακρόαση!

μ'έναν-τρόπο-μυστικό-μουσικό-ποιητικό-και-εικαστικό-της-τατιάνας-ζωγράφου

Η συνθέτρια και παιδαγωγός Τατιάνα Ζωγράφου έχει καταθέσει ήδη τα διαπιστευτήρια της στην εγχώρια έντεχνη μουσική μέσα από αρκετούς κύκλους παιδικών και όχι μόνο τραγουδιών, στους οποίους μάλιστα συμμετείχαν οι κορυφαίοι των Ελλήνων ερμηνευτών (Μ. Φαραντούρη, Δ. Σαββόπουλος, Ν. Βενετσάνου, Η. Λιούγκος, Β. Γερμανός, Κ. Θωμαΐδης, Δ. Ζερβουδάκης κ.α.), όποτε βέβαια δεν ερμήνευε η ίδια το υλικό της. Δύο είναι τα χαρακτηριστικά της δημιουργού Ζωγράφου: η σταθερή σχέση της με την λογοτεχνία και την ποίηση, καθώς και η δυνατή μελωδική της φλέβα, βασισμένη εν πολλοίς στις εύλογες χατζιδακικές και λιλιπουπολίτικες επιρροές της - οι δεύτερες περισσότερο στα παιδικά τραγούδια της. Στην τωρινή κυκλοφορία των εκδόσεων Καλειδοσκόπιο έχουμε ένα πολυτελές βιβλίο - αναλόγιο, μέσα στο οποίο περιέχονται το cd με τα 17 καινούργια τραγούδια της, οι στίχοι της, όπως και οι ζωγραφιές του εικαστικού Χρήστου Κεχαγιόγλου. Κι εδώ δηλαδή λαμβάνουμε εκ μέρους της Ζωγράφου μία θεμιτή απόπειρα παντρέματος της μουσικής, της εικαστικής και της ποιητικής τέχνης - κάτι διόλου αμελητέο στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε με τη δισκογραφία να ψυχορραγεί και τη θέση του εκάστοτε δημιουργού πολύ δύσκολη σε ότι αφορά την επικοινωνία του έργου του.

Μ' έναν τρόπο μυστικό ονομάζεται λοιπόν η καινούργια εργασία της, μυστικό και αποκαλυπτόμενο ταυτόχρονα από τους δικούς της στίχους ή του Κεχαγιόγλου, αλλά και των ποιητών Ιουλίτας Ηλιοπούλου, Μαργαρίτας Μπακοπούλου, Γιώργου Χρονά, Σταμάτη Δαγδελένη, Δημήτρη Κοσμόπουλου, Σπύρου Βλέτσα και Κώστα Καρτελιά. Γνωρίζω τα τραγούδια αυτά της Τατιάνας Ζωγράφου εν τη γενέσει τους, μα σήμερα, που τα ακούω τελειωμένα, με την εξαιρετική ενορχήστρωση του Κώστα Βόμβολου και τη συμβολή μουσικών, σαν τον Θοδωρή Ρέλλο στο σοπράνο σαξόφωνο, τον Κυριάκο Γκουβέντα στο βιολί, τον Βαγγέλη Ζωγράφο στο κοντραμπάσο και τον Πάνο Κανελλόπουλο στο μαντολίνο, μπορώ να πω ότι, αν μη τι άλλο, προωθούν τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ακροατή με την αμιγώς ελληνική έντεχνη μουσική, έτσι όπως τη γνωρίσαμε μέσα στα χρόνια από τους μεγάλους συνθέτες. Όσο και αν το υλικό της φλερτάρει περισσότερο από κάθε άλλη φορά με το λαϊκό τραγούδι, δεν μπορεί παρά να συστήσει και τώρα μια παραμυθένια ατμόσφαιρα αλλοτινών εποχών στο μεταίχμιο του πεπερασμένου με το σύγχρονο - να το πω αλλιώς, ακόμη υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτούς τους "φτωχούς ξένους τόπους", που δύνανται να συγκινηθούν από τους στίχους του Χρονά, οι οποίοι μιλάνε για τον αγώνα δύο γκαρσονιών στην αγορά, μακρυά από το χωριό και τη μάνα τους. Παρεμπιπτόντως, το τραγούδι Δυο γκαρσόνια είμαστε που ανοίγει το cd και που ερμηνεύει δωρικά ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ανήκει στις καλύτερες στιγμές του έργου! Οι άλλες που θα ξεχώριζα είναι το Γυρνάς, ένα ωραιότατο ζεϊμπέκικο επίσης σε στίχους του Χρονά με τη φωνή της Σοφίας Παπάζογλου, τα Πρόσωπα σε ποίηση Μαργαρίτας Μπακοπούλου με την ερμηνεία της δημιουργού, το Σαν παλιό λαϊκό με τον Αργύρη Μπακιρτζή σε στίχους Σταμάτη Δαγδελένη (συνδράμει και ο Χρήστος Νικολόπουλος με το μπουζούκι του στην εισαγωγή) και το εξόδιο αγγλόφωνο It is always August - το τρίτο τραγούδι σε ποίηση Χρονά - που ερμηνεύει ο Κώστας Βόμβολος. Τραγουδούν ακόμη η Δάφνη Πανουργιά, ο Τάσος Αποστόλου και η Ειρήνη Δερέμπεη.

* η φωτογραφία της συνθέτριας Τατιάνας Ζωγράφου με τον ποιητή-εκδότη Γιώργο Χρονά αποσπάστηκε από το blog www.panagiotisandriopoulos.blogspot.com

η-φόνισσα-του-αλέξανδρου-παπαδιαμάντη-της-μπέττυς-αρβανίτη-και-του-στάθη-λιβαθινού-στο-θέατρο-της-οδού-κεφαλληνίας

Η Μπέττυ Αρβανίτη είναι η Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και οι πέντε νεότεροι συνάδελφοι της τα φυσικά πρόσωπα που πρώτα αφηγούνται τα κρίματα της και μετά τη δικάζουν ενώπιον του κοινού. Σαν μπαίνεις στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας βλέπεις τη Φραγκογιαννού της Αρβανίτη και του Στάθη Λιβαθινού κουλουριασμένη μέσα σ' ένα λάκκο γεμάτο άμμο - αυτό είναι και το μοναδικό πολύ γήινο ντεκόρ της παράστασης που απ' τη μια θυμίζει ρινγκ κι απ' την άλλη ρωμαϊκή αρένα. Θέλει κότσια να προσαρμόσεις ένα κλασικό αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας στις ανάγκες μίας θεατρικής παράστασης 105 λεπτών. Κινδυνεύεις εξ αρχής να χάσεις την πεμπτουσία ενός τόσο πυκνού και μεστού κειμένου, περιορίζοντας ενδεχομένως τη δράση του. Διότι, η Φόνισσα - παρά τις αναλύσεις επί των αναλύσεων, φιλοσοφικού ή και ψυχαναλυτικού τύπου, μέσα στα χρόνια - δεν παύει να διαθέτει τη δομή ενός αστυνομικού θρίλερ, φτιαγμένου με τρομερή δεξιοτεχνία από τον Κοσμοκαλόγερο της Σκιάθου.
Ο σκηνοθέτης Λιβαθινός, ωστόσο, δεν κινδύνευσε! Βοηθήθηκε από την παρουσία του ποιητή Στρατή Πασχάλη στη δραματουργική επεξεργασία, από την εμπειρία του, από την, ευτυχώς χαλιναγωγημένη, φαντασία - έμπνευση του επίσης και σίγουρα από το υποκριτικό ταλέντο της Μπέττυς Αρβανίτη σε έναν από τους δυσκολότερους ρόλους της πολύχρονης καριέρας της. Οφείλω να ομολογήσω σ' αυτό το σημείο ότι ακόμη δεν κατάλαβα για ποιο λόγο οι υπόλοιποι ηθοποιοί (Τζίνη Παπαδοπούλου, Λουκία Μιχαλοπούλου, Λίλη Μελεμέ, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Χάρης Χαραλάμπους) συστήνονται στο κοινό με τα αληθινά μικρά τους ονόματα με το που ξεκινάει η παράσταση, σα να πρόκειται για ρεπόρτερς - σχολιαστές των όσων θα παρακολουθήσουμε. Η μετέπειτα τοποθέτηση τους μέσα στο έργο, αλλάζοντας εν προκειμένω πολλές διαφορετικές περσόνες ο καθένας, κάνει περιττή την ανάγκη τους να μας συστηθούν. Παρ' όλα αυτά είναι τόσο καλά τα κεντρικά στοιχεία της παράστασης - δηλαδή οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, όπως και η θεατροποίηση της ίδιας της παπαδιαμάντειας νουβέλας -, ώστε πολύ γρήγορα ο θεατής παρασύρεται στον εφιαλτικό κόσμο της γριάς παιδοκτόνου και συμπάσχει τόσο με τα αθώα θύματα της, που ποτέ δε βλέπουμε, όσο και με τους άτυχους φτωχούς συγγενείς τους. Πιστεύω πως η σκηνή με την πεθερά που συλλαμβάνει τη Φραγκογιαννού να έχει πνίξει μόλις το βρέφος εγγονάκι της αποτελεί ήδη σκηνή ανθολογίας του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου. Εξαιρετική και απόλυτα λειτουργική η μουσική του Τηλέμαχου Μούσα, πρωτότυπα τα σκηνικά - κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, αφού συνδύασαν το κλασικό με το μοντέρνο, το παλαιό με το σύγχρονο ή και το άχρονο, και λιτοί οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου, διατηρώντας τους ίδιους χαμηλούς τόνους σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης. Αυτή όμως που της αξίζουν όλα τα συγχαρητήρια είναι η Μπέττυ Αρβανίτη. Κατάφερε να πλάσει μια πολυσύνθετη - ως χαρακτήρας - Φόνισσα, καπάτσα και διαβολική, μισότρελη και συγχρόνως λογική, προληπτική και ριψοκίνδυνη, βασανισμένη αιχμάλωτη των παθών και του θρησκοληπτικού περιβάλλοντος της. Θα πω κάτι που θ' ακουστεί στα όρια του κωμικού τώρα, όμως καθώς την άκουγα στα τελευταία λεπτά να αφηγείται τα τελευταία λόγια της Φραγκογιαννούς λίγο πριν τη σκεπάσουν τα νερά της θάλασσας, ο νους μου έτρεξε (ψήλωσε και μένα, όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης) στο δραματικό τέλος του...Κινγκ Κονγκ πάνω στο Empire State Building, με την ανθρώπινη πολεμική μηχανή να δίνει ένα θάνατο τραγικό στο τέρας - τόσο τραγικό, που μπορεί να μην άξιζε ακόμη και σε μια δολοφονική ύπαρξη! Αν τα καταφέρετε, περάστε οπωσδήποτε από το Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας στην Κυψέλη! Η παράσταση σκίζει, πρωτίστως γιατί αξίζει και ο όποιος ντόρος δεν έγινε τυχαία, ενώ απόψε, που υποτίθεται ότι λόγω του κρύου δε θα είχε κόσμο, τελευταία στιγμή βρέθηκαν δύο θέσεις!

Αμέσως μετά την παράσταση, μεταβήκαμε με τη Λουκία Μιχαλοπούλου, μία εκ των ηθοποιών της Φόνισσας και πρωταγωνίστρια στο ντοκιμαντέρ μου για την Κατερίνα Γώγου, όπως και με τον βοηθό μου τον Θρασύβουλα, στο εξαιρετικό μαγειρείο της Μαίρης, δυο βήματα από το θέατρο. Είχα καιρό να δω τη Λουκία και πολύ το χάρηκα, ενημερώνοντας την για τις εξελίξεις με τη δική μας δουλειά και προσκαλώντας την στο μοντάζ, όταν με το καλό αυτό ξεκινήσει μεσ' στο Φλεβάρη.

Στο τέλος, η αγαπημένη Λουκία μου ζήτησε να μπαίνω εγώ στο facebook της και να απαντώ για λογαριασμό της στους πολυάριθμους φαν της, μια και ξέμεινε από internet, αλλά και από...πληκτρολόγιο! Τρέχει άλλωστε πολύ αυτόν τον καιρό, ετοιμάζοντας με τον Δημήτρη Καταλειφό την πρεμιέρα για τις Λευκές Νύχτες του Ντοστογιέφσκι και ως εκ τούτου θα επανέλθω σύντομα με ακόμη ένα θεατρικό review. Καλό μήνα νά'χουμε!