Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ SAPFETTE NOTEREAU!



Η Σαπφώ Νοταρά δεν ζει πια στο 22 της πλατείας Κουμουνδούρου, εκεί που έμενε κάποτε για ένα φεγγάρι και η Φλέρυ Νταντωνάκη, ερχόμενη από τη Νέα Υόρκη. Τη Σαπφώ τη βρήκε νεκρή η αστυνομία σε κατάσταση αποσύνθεσης, σπάζοντας την πόρτα του διαμερίσματος της δυο μέρες μετά το θάνατο της. Και αν δεν υπήρχε εκείνος ο πατσατζής που της έδινε ένα πιάτο φαΐ, να ανησυχήσει με την απουσία της, ποιος ξέρει πότε θα την έβρισκαν. Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Ιουνίου του 1985, ήταν 78 ετών με βεβαρημένη ήδη υγεία. Κι ας είχε εμφανιστεί λίγα χρόνια πριν στη θεατρική αποτυχημένη Πορνογραφία του Μάνου Χατζιδάκι, που ανέβηκε στις 17 Οκτωβρίου του 1982 και κατέβηκε στις 8 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, λόγω ελλείψεως θεατών!
Λέγονται απίστευτα πράγματα για την ευφυΐα και το χιούμορ της! Όταν της τηλεφώνησε ο Χατζιδάκις να της προτείνει να παίξει στην Πορνογραφία, θεώρησε πλακατζίδικο να συστηθεί ως εξής: Είμαι ο Χάγος κι ήγθα να σε πάγω! Πούστη Χάρο πρώτη φορά ακούω, απάντησε η Σαπφώ και του' κλεισε εκείνο το πρώτο τηλέφωνο! Ο Ηλίας Λιούγκος είχε την τύχη να ηχογραφήσουν ντουέτο το τραγούδι Στην οδό του Μπλαμαντό σε στίχους του Ζαν- Πολ Σαρτρ, μεταφρασμένους από τον Αλέξη Σολομό. Κάτι που δε γνωρίζει πολύς κόσμος είναι ότι η Σαπφώ αδυνατούσε να συνοδεύσει τον Λιούγκο, γι' αυτό και τελικά απήγγειλε το κείμενο, ενώ ταυτόχρονα στα φωνητικά βρίσκονταν ο Μίνως Αργυράκης, ο σκηνογράφος της παράστασης!
Λέγεται ακόμη πως δε χαριζόταν σε κανέναν, από τη μεγάλη Έλλη Λαμπέτη ίσαμε τους αγενείς σερβιτόρους. Στην πρώτη, που έτυχε να παίξουν μαζί στο θέατρο και πολύ την τυραννούσε, παρ' ότι ο καρκίνος της βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο, είχε πει να το βουλώσει, διότι είναι με το' να πόδι στον τάφο! Σε ένα σερβιτόρο, πάλι, που τη σερβίριζε και γελούσε, είχε πει το εξής: Τι γελάς βρε! Εδώ δεν είμαι ο ρόλος. Εδώ είμαι η κυρία Νοταρά! Είναι σα να σε συναντήσω εγώ στην Πανεπιστημίου, να σε γνωρίσω και να σου πω "φέρε μου γρήγορα ένα νερό"!
Ο επιστήθιος φίλος της, ποιητής Ματθαίος Μουντές, που λάτρεψε την ανάγνωση της στον Έρωτα στα χιόνια του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, θυμάται τα φορέματα της όλο μαύρες βούλες απ' τα καψίματα των τσιγάρων. Και τον χρόνο που περνούσε από πάνω της, όχι τόσο ως καταστροφέας της σωματικής της ευθυτένειας, όσο ως ρημαχτής της εσωστρεφικής της ζωής. Έχω, του εκμυστηρευόταν, στην κουζίνα από δω το ψυγείο, από κει ένα τραπέζι και στη μέση μια καρέκλα. Κάθομαι να καπνίσω ένα τσιγάρο και ξημερώνομαι ως το πρωί εκεί...
Φημολογείται πως όταν οι αστυνομικοί ερεύνησαν το μικρό διαμέρισμα της, εξετάζοντας την περίπτωση δολοφονίας, τα μόνα πράγματα που βρήκαν ήταν χαρτόκουτα στοιβαγμένα, πολλά χαρτόκουτα που δεν περιείχαν τίποτα απολύτως. Η ενασχόληση της με τον βελονισμό ως εναλλακτική μορφή θεραπείες από τις αρρώστιες που την έκαναν να υποφέρει, ακόμη και η έφεση της στην καφεμαντεία και την χαρτομαντεία, οδήγησαν πολλούς στο να τη χαρακτηρίσουν μετά θάνατον απόκοσμη γυναίκα, απομονωμένη μάγισσα, μεταφυσικό ον! Μου ακούγονται έως και χαριτωμένα όλα αυτά, μια προσπάθεια των άλλων, των βολεμένων, των κανονικών, των φυσικώς και πνευματικώς υγιών, εκείνων που βρήκαν τον άνθρωπο τους κι έχουν έναν ώμο ν' ακουμπάνε την πίκρα τους- που θα' λεγε και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος- να ξορκίσουν τα φαντάσματα της ανέραστης ερημιάς τους και της εντάφιας οδύνης τους.
Η Σαπφώ Νοταρά δεν ήταν απλά η Μαριγώ που χασμουριόταν προκαλώντας το θυμό της προληπτικής παθιασμένης κυράς της στη Χαρτοπαίχτρα. Ούτε η σουρεαλιστική καρικατούρα που φώναζε Καράτε! και ξυλοφόρτωνε άντρες στη σειρά. Δεν ήταν ακόμη εκείνη η στριφνή γυναίκα στο Συνοικία το Όνειρο, που όλη την ώρα έβριζε τον σύζυγο της- Μάνο Κατράκη ως ρεμπετασκέ, μα την ύστατη στιγμή η τρυφερότητα της προς το πρόσωπο του, έφερνε δάκρυα στα μάτια των θεατών. Περισσότερο ήταν ένα κινούμενο μπουρλότο που άνοιγε πόρτες, εισβάλλοντας και κουβαλώντας τον τρόμο μιας πηχτής και αδυσώπητης ερημιάς.
Όπως έγραψε ο Μουντές τον Δεκέμβριο του 1985, λίγους μήνες μετά την αναχώρηση της, η Νοταρά καλλιέργησε με πείσμα την ερημιά της σαν ένα φυτό εσωτερικού χώρου. Με ημίφως, άνυδρα και με μία σπαρακτική καρτερία.


* το post αφιερώνεται στη Σαβίνα Γιαννάτου, που εξακολουθεί να θεωρεί την άνωθεν σκηνή ως την πιο αστεία του ελληνικού κινηματογράφου!


** κι εδώ η Σαπφώ Νοταρά διαβάζει Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη από ραδιοφωνική μετάδοση του Τρίτου Προγράμματος (ευχαριστώ το blog Seirios για το ντοκουμέντο)

32 σχόλια:

ΑΛΚΜΗΝΗ είπε...

Είχα ένα όμορφο Σαββατόβραδο με ποτά, παρέα και γέλιο. Μπράβο σου, BOSKO, που με έκανες να κλάψω μεσημέρι Κυριακής...

σε υπερευχαριστώ μέσα απ' τη καρδιά μου...

Αλκμήνη

Μουσικά Προάστια είπε...

Γεια σου Αντώνη! Μια παράκληση αυτο-λογοκρισίας έχω, φίλε, που πρώτη φορά απευθύνω: Αυτό το κομμάτι για το τι είπε η Νοταρά στη Λαμπέτη, μήπως γίνεται να το βγάλουμε; Δεν προσφέρει τίποτε, ούτε στη μνήμη της Νοταρά, ούτε στη γνώση μας γι' αυτήν. Φιλιά, ηρακλής

BOSKO είπε...

ΑΛΚΜΗΝΗ...
να' σαι καλά, εγώ σ' ευχαριστώ για το αυθόρμητο σχόλιο σου!

BOSKO είπε...

Μουσικά Προάστια...
όχι, Ηρακλή μου, δε θα το βγάλουμε και θα σου πω γιατί: ακόμη και τα Ιερά Τέρατα είχαν πάθη, μίση κι αδυναμίες. Εδώ είναι blog κι όχι κείμενο για το δίφωνο, ούτε για την Οδό Πανός, που- να' σαι σίγουρος- κι εκεί θα το έβαζα πάλι αυτό. Πολύ, δε, περισσότερο που δίνει στοιχεία στον αναγνώστη για τους χαρακτήρες της Νοταρά και της Λαμπέτη. Γιατί, ας πούμε, δε μας πειράζει η ιστορία με το τηλεφώνημα του Χατζιδάκι; Γιατί βασίζεται στο χιούμορ, θα μου πεις, ενώ το άλλο (με τη Λαμπέτη) σε μια κόντρα των δύο γυναικών ως απόρροια ασυμφωνίας χαρακτήρων και πιθανών ελαττωμάτων τους. Γιατί όχι; Μου κάνει λίγο συντηρητικό όλο αυτό, ξέρεις, η Ελλάδα της Μελίνας, της Λαμπέτη, του Χατζιδάκι, που την βάζουμε μαζί τους στο εικονοστάσι, λες κι οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν απ' άλλο πλανήτη.
Απ' την άλλη ξέρω πως το λες για να με "προστατεύσεις" και σ' ευχαριστώ, μα μην ανησυχείς γι' αυτό, έχω την πλήρη ευθύνη κι επίγνωση όσων γράφω, συνεπώς εγώ εκτίθεμαι!

michael_025 είπε...

Μπράβο Μπόσκο, παιδί μου! Πολύ ωραίο post! Το αξίζει η Σαπφώ. Είχα τη μεγάλη τύχη να τη δω και στη μνημειώδη παράσταση των Τρωάδων του Τσαρούχη. Ήταν μια άνευ προηγουμένου κορυφαία του Χορού, μόνο που δεν θυμότανε τα λόγια της η καημένη, γι' αυτό κι ο παμπόνηρος Τσαρούχης είχε βάλει έναν υποβολέα μέσα σ' ένα βαρέλι στο πλάι της σκηνής. Πολύ γέλιο, αρκεί να σου πω την παρέα για να καταλάβεις: Μανιώτης, Παυριανός, Ευσταθίου, ο συχωρεμένος ο Μιχάλης ο Κατσαρός κι η αφεντιά μου (the sara and the mara). Εν τω μεταξύ στους κομπάρσους και ο Χρονάς ντυμένος ...ναυτάκι!

Για τη θεϊκή κι αιωνία Σαπφέτ Νοτερώ και για την "Πορνογραφία" έχω εδώ σκαναρισμένο για κάθε ενδιαφερόμενο, ολόκληρο το πρόγραμμα της παράστασης:
http://artion-jb.blogspot.com/2008/05/cabinet-de-curiosites-2.html



jb


ΥΓ Έχω κι άλλο σχόλιο, ελαφρώς ετεροχρονισμένο, αλλά θεώρησα άκομψο για την μνήμη της Dame Notaras να το στείλω πρώτο. Λίγο πιο ύστερα...

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Η Σαπφώ Νοταρά είναι από τις αγαπημένες μου. Δεν ήξερα ότι είχε τέτοιο τέλος. Ελπίζω αυτή να μην είναι άλλη μία από τις ιστορίες σου, γιατί σε περιμένει καράτε.
Au revoir, Sapfette...au revoir.

Kostas L.A. είπε...

ωρες ωρες πραγματικα νιωθω ευγνωμοσυνη που μερικοι ανθρωποι,προσπαθουν να μην ξεχαστουν καποιοι αλλοι,που πολλα προσφεραν στον πολιτισμο μας..

μπραβο ρε φιλε..με συγκινησες!! :)

BOSKO είπε...

jb...
φοβερές ιστορίες!
το' χα δει το post αυτό με το πρόγραμμα της "Πορνογραφίας", όταν σκάλιζα το blog σου για ν' ανακαλύψω ποιος είναι αυτός ο jb που τα λέει τόσο ωραία κάθε φορά! Καλώς έδωσες το link, να το διαβάσουν και πολλοί άλλοι!
θα περιμένω με ανυπομονησία το άλλο, το ετεροχρονισμένο σχόλιο σου!

BOSKO είπε...

Σ.Π.Ρ. ...
χαχαχαχα, όχι, αυτή τη φορά δυστυχώς έτσι είχαν τα πράγματα!
άσχημο τέλος για οποιονδήποτε άνθρωπο, αλλά εν προκειμένω ήρθε να δέσει απόλυτα με τον μοναχικό βίο της Νοταρά!

BOSKO είπε...

Kostas L.A. ...
καλό ειν' αυτό (που σε συγκίνησα, εννοώ)! ;)
ευχαριστώ, φίλε!

michael_025 είπε...

Θαρρώ πως ήρθε η ώρα για το άλλο σχόλιο.

Μπόσκο, αγόρι μου, είδες ότι στο ετεροχρονισμένο πατιρντί που έγινε στην ανάρτησή σου της περασμένης Κυριακής, εγώ ...κιχ! Τώρα που φαίνεται ότι σίγησε η κλαγγή των όπλων κι έκατσε ο κουρνιαχτός, βγήκα κι εγώ ο άκαπνος να σχολιάσω.

Η όλη υπόθεση που λες, με χαροποίησε ιδιαιτέρως, όχι βέβαια επειδή παρακολουθούσα δυο φίλους μου να ξιφουλκούν κατ’ αλλήλων , αλλά επειδή ο λόγος της μάχης ήταν εξόχως σοβαρός κι επανέφερε ένα ζήτημα που εξακολουθεί να ταλανίζει και να διαιρεί τους Έλληνες διακόσια χρόνια τώρα: τη Γλώσσα. «Τι καλά», σκέφτηκα, «να που σ’ ένα blog που ασχολείται με την Τέχνη, ανάβει μια κουβέντα με θέμα όχι απλά σχετικό, αλλά ζωτικό». Επειδή η γλώσσα είναι όχημα της σκέψης, άρα θεμελιακό στοιχείο κι εργαλείο παραγωγής ιδεών και ο δεξιοτεχνικός χειρισμός της πολλαπλασιάζει την έμπνευση κι οπλίζει την κρίση. Αν γνωρίζαμε καλά τη γλώσσα, αν δεν την είχε απογυμνώσει η λεξιπενία και δεν την είχαν πνίξει οι σολοικισμοί και οι βαρβαρισμοί, βερεσέ θ’ ακούγαμε και τους κάλπικους πολιτικούς και τους κούφιους ποιητές.

Κοίταξε τώρα τι έγινε μ’ εσάς τους δυο: εκείνος, προς τιμήν του, δεν άφησε να περάσει ο Δράμαλης αντουφέκιστος κι αμφισβήτησε αυτό που θεώρησε γλωσσική αστοχία, πράξη ασυνήθιστη στις μέρες του τσάτρα-πάτρα. Εσύ απ’ την άλλη, προς τιμήν σου, υπερασπίστηκες το γλωσσικό σου έδαφος με -περισσή θα έλεγα- παρρησία. Στήσατε οδοφράγματα, κι άρχισε ο πετροπόλεμος (ακραίος σαν κάθε εμφύλιο). Ποιος κέρδισε; Η Γλώσσα! Και μόνο το ότι ασχοληθήκαμε κι εσείς κι εμείς οι αναγνώστες σας για λίγο μαζί της, ήταν μεγάλο κέρδος. Εξ ίσου κερδισμένο το μπλογκοσπιτάκι σου, όπως το λες, που έγινε θέατρο μιας -δυστυχώς- σύντομης και σκληρής μάχης, αλλά με εκατέρωθεν ευγενή κίνητρα.

Δεν επεκτείνομαι ούτε μπαίνω, όπως βλέπεις, στις –μη σημαντικές- λεπτομέρειες. Όμως, επειδή γνωρίζω τις λογοτεχνικές σου ανησυχίες, άρα και το αυτονόητο ενδιαφέρον σου για τη Γλώσσα, σου προτείνω μια σχετική ανάρτηση (βρες εσύ το θέμα, «θά ‘ναι μόνο η αφορμή») που είμαι βέβαιος πως θα μαζέψει καλό κόσμο, ενδιαφέροντα σχόλια, και θα χτυπήσει τα πενηντάρια της Βουγιουκλάκη(ς!) και βάλε.
Γιατί η Γλώσσα είναι κοινό κτήμα, δεν αποτελεί προνομιακό χώρο των φιλολόγων, μην το ξεχνάς αυτό.
Και πού ‘σαι, με τον άλλον δώστε τα χέρια κι ό,τι είπατε νερό κι αλάτι!




jb


ΥΓ. Σε μια, ίσως την κορυφαία σύγκρουση για τη γλώσσα, τα λεγόμενα «ευαγγελικά» του 1901, οι συνέπειες δεν ήταν φραστικά ξεχεσίματα μέσω Διαδικτύου, αλλά 11 νεκροί, 80 τραυματίες και πτώση της Κυβέρνησης Θεοτόκη (που μόλις είχε εκλεγεί). Λες........;

Seirios είπε...

Ο "έρωτας στα χιόνια" με την εξαιρετική Νοταρά εδώ!

http://seiriopolis.blogspot.com/2009/03/blog-post_10.html

Μπράβο σου για το αφιέρωμα! Πραγματικά μεγάλη μορφή κι ίσως αδικημένη! το περιστατικό με τη Λαμπέτη μου ήταν παντελώς άγνωστο!

χαιρετώ σε!

BOSKO είπε...

jb...
ωραία τα λες ακόμη μια φορά, jb, όμως δεν επιθυμώ καμία περαιτέρω κουβέντα με τον κ. φιλόλογο.
κι εμένα μ' αρέσει η πλάκα και συχνά φιτιλιάζω ανθρώπους που μπαίνουν εδώ μέσα, έτσι, για να ξαναδιαβάζω μετά από καιρό την εναλλαγή των comments και να γελάω.
δε μπαίνω ποτέ όμως σε άλλα "σπίτια" να κάνω πλακίτσα με τους bloggers- συγγραφείς.
αν μου τη "σπάει" κάποιος ή δε συμφωνώ μ' αυτά που λέει, απλώς δεν ασχολούμαι.
έχω τόσα άλλα πράγματα να γεμίσω το εικοσιτετράωρο μου...
τέλος, λοιπόν, ή για να στο πω αλλιώς μαζί μου δεν κάνει πλάκες κανείς.

BOSKO είπε...

Seirios...
ευχαριστώ πολύ- πολύ!
πολύτιμη η παρέμβαση σου!
εμπλούτισα ήδη την ανάρτηση!

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Ποιά είναι η ανάρτηση με τη συζήτηση στην οποία αναφέρεστε; Ενδιαφέρομαι να τη διαβάσω.

BOSKO είπε...

Σ.Π.Ρ. ...
να ψάξεις να τη βρεις!
ο jb δίνει στοιχεία, αν προσέξεις!
τι το κάναμε εδώ; american- bar ή σαλούν;

Angel ^j^ είπε...

Μοναδική η Σαπφώ
και πραγματικά ότι και να ειπωθεί μετά θάνατο δε μειώνει ή δεν 'υποβιβάζει' την καλλιτεχνική της αξία. Αυτό άλλωστε είναι και το στοίχημα του καλλιτέχνη..

Τώρα για την .."παραληρητική" διένεξη τί να πω ;
Τόση φασαρία για να ικανοποιηθεί η εσωτερική ανάγκη ενός αναγνώστη να κάνει απλά "πλακίτσα" σ' ένα ξένο Blog κι όχι αυτά καθαυτά τα .."συμφέροντα" της γλώσσας ???
Πραγματικά σκέφτομαι οτι τελικά .. πολύ κακό για το τίποτα και άνευ λόγου ...
κουβέντα να γίνεται δηλαδή ...
Τεσπά ...

bosko go on ...

BOSKO είπε...

Angel ^j^...
παραληρητική διένεξη, δε θα πει τίποτα!
το θέμα όμως έληξε, επομένως δε μένει τίποτα άλλο από το να συμφωνήσω 100% μαζί σου και να σ' ευχαριστήσω για το support του πράγματος!

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

bosco,

υπερφαλαγγίζω τα κακεντρεχή σου σχόλια και προχωράω στο προκείμενο:
Καλά μιλάμε ότι δεν κατάλαβα από που μου ήρθε! Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι εμένα μου τη δίνουν όσοι διορθώνουν απλώς για να αισθανθούν ''μεγαλύτεροι''...
Νομίζω ότι δε μπορώ να πάρω το μέρος κανενός, καθώς δεν πολυκατάλαβα γιατί τα σπάσατε.
Αλλά τι να κάνουμε!

Πάντως, η γλώσσα εξελίσσεται συνεχώς και λέξεις καινούριες δημιουργούνται από το πουθενά.
Για παράδειγμα, η σωστή λέξη για να περιγράψει αυτό που αποκαλούμε ανακύκλωση είναι ανακύκληση, έχω διαβάσει κάπου και τα τεκμήρια ήταν αρκετά πειστικά. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όμως, τώρα όλοι τη λένε ανακύκλωση και νομίζω ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η ανασχετική στάση που αμφισβητεί το σύγχρονο κώδικα επικοινωνίας. Φαντάζομαι ότι κάποτε όλες οι λέξεις ήταν σύγχρονες. Και είτε τις σνόμπαραν είτε όχι...μάλλον αυτές επικράτησαν.
Κι αν δεν υπήρχε η λέξη παραληρητικός, τώρα υπάρχει.

BOSKO είπε...

Σ.Π.Ρ. ...
ρε φίλε, ΟΚ, δίκιο έχεις σ' όσα λες, αλλά βαρέθηκα...μ' αυτή την ιστορία θ' ασχολούμαστε όλη μέρα σήμερα; τέλος, λοιπόν, ουδέν σχόλιο επιπλέον για το θέμα!
η καημένη η Σαπφώ την πλήρωσε, μου φαίνεται!

... είπε...

Η Σαπφω μενει σπιτι μου πια. Τα αγια κοκκαλα της φυλαγμενα σε ενα κουτι στο υπνοδωματιο μου, τα κανω περιστερια και τα στελνω σε σενα να εμπνεεσαι...

Σε σενα, πλασμα της ονειροφαντασιας μου...
Για σενα...
Μονο...

BOSKO είπε...

... ...
δε μου λες, τον Bram Stoker, τι τον είχες;
μη λες τέτοια πράγματα κι αγριεύομαι εδώ πέρα κι όπου να' ναι πάμε για μεσάνυχτα!

Ανώνυμος είπε...

Πες της ανώνυμης που μας κάνει τη Μαίρη Σέλεϋ και στην πέφτει, θα έρθω να την ξεμαλιάσω . Ή καλύτερα θα σας σκοτώσω και τους δυο. Εσείς στο χώμα κι εγώ στη φυλακή.
Μπουρλότοοοοοοο!

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
αχαχαχαχαχαχαχαχαχα, όποιος/α κι αν είσαι, με τσάκισες!
πάει, από δω και στο εξής έτσι θα κλείνω κι εγώ τα σχόλια μου:

Μπουρλοοοοότο!!!

Ανώνυμος είπε...

- Λουντμίλαααα!
- Ντα γκασπαζά
- Μίλα σ' αυτές τις παλαβιάρες δίπλα που ξεμαλλιάζονται, συγχύστηκα και θα κόψει η μάσκα...
- Ντα
- Α, και μη με δίνεις στο τηλέφωνο.
Να λες πως είμαι στο Ερίκος Ντυνάν με πνευμονία...

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
ααα, σα ν' αρχίζω τώρα να καταλαβαίνω ποια είσαστε, κυρία της φουκαριάρας της Λουντμίλα!
πνευμονία...Ερρίκος Ντυνάν...βρε, λες; θα ήταν το ΤΟΠ του υπερρεαλισμού!

maya είπε...

είσαι απόλαυση ...
πολυγαπημένη η σαπφώ νοταρά
και πόσο τρυφερά 'την μιλάς' !

νάσαι καλά μπόσκο μου
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ


και καλή εβδομάδα !!

BOSKO είπε...

maya...
καλώς το το κορίτσι!
καλή εβδομάδα να' χουμε!

σ' ευχαριστώ!

Θράσος είπε...

δεν ξέρω αν η ιστορία του τέλους της Νοταρά με θλίβει βαθύτατα ή με κάνει να τη σέβομαι περισσότερο που δεν κατάντησε να σέρνεται στα κανάλια ή στις εφημερίδες να επαιτεί για κανά χιλιάρικο. Δεν το φοβάσαι, όμως ρε Bosko ένα τέτοιο τέλος;Εγώ το τρέμω.
Η ιστορία για τη Λαμπέτη δεν με πείραξε. Και Λαμπέτη, και ο Χατζιδάκις και η Μερκούρη ήταν άνθρωποι-αυτοί που αναφέρεις και εσύ δηλαδή- και αυτές οι μικρές κακίες τους-αν και άτυχες και θλιβερές-τους κάνουν πιο οικείους.

BOSKO είπε...

Θράσος...
να σου πω την αλήθεια, όλο το θέμα βασίζεται στην καλή ή κακή σχέση του καθενός με τη μοναξιά.
εγώ ανέκαθεν τη βίωνα εσωτερικά, τον τελευταίο χρόνο όμως τη βιώνω και εξωτερικά, από τεχνικής άποψης αν θες.
έχει και τα καλά της και τα κακά της.
πιστεύω όμως με μια μεταφυσική διάθεση ότι όπως στρώνουμε τη ζωή μας, έτσι στρώνουμε και το τέλος μας.

Ανώνυμος είπε...

Βρε παιδί ήταν υπέροχο!! Τη λάτρεψα ακόμα περισσότερο χάρη σε σένα...Σε ευχαριστούμε πολύ!!

Δέσποινα

BOSKO είπε...

Δέσποινα...
εγώ σ' ευχαριστώ, Δέσποινα, και σε καλημερίζω!

υ.γ. φαντάζεσαι να' σαι η Δέσποινα...Βανδή, τι θα άκουγα μετά απ' τον βλάκα τον Λούτρινο και το φαν- κλαμπ της Βίσσηδος;
χαχαχαχαχα