Η Καίτη Γκρέυ μιλάει, όπως δεν έχει μιλήσει ποτέ, για τον Στέλιο Καζαντζίδη (απόσπασμα από μία ανέκδοτη συνέντευξη με τη θρυλική λαϊκή τραγουδίστρια)

Στη διαμάχη Στέλιου - Νικολόπουλου, ο Χρήστος δεν έπρεπε να μιλήσει. Στενοχωρήθηκα, πειράχτηκα, γιατί ο κόσμος είναι παράξενος. Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του και θεωρώ πως από τότε έχασε πολύ το όνομα του Χρήστου. Διότι, ναι μεν μπορεί ο Στέλιος να τον είχε από μικρό τον Χρήστο και να του έκανε μαθήματα, αλλά είχε και μεγάλο ταλέντο ο Χρήστος. Δεν το συζητώ! Όλη τη νύχτα που ο Καζαντζίδης κοιμόταν, ο Νικολόπουλος σκάλιζε τραγούδια. Ξέρω πολύ καλά τον Καζαντζίδη εγώ, καλύτερα απ' τον καθένα! Ωραία φωνή, κακιά ψυχή όμως...Η μάνα του ερχόταν κάθε Σάββατο στο μαγαζί που τραγουδούσα κι έβλεπα τον Κλουβάτο που της έδινε λεφτά.

- Ποια ειν' αυτή, ρε Γεράσιμε;

- Η μάνα ενός στρατιώτη που τον πήγαν στην Μακρόνησο.

- Μπορώ να της δώσω κι εγώ;

Σ' αυτά ήμουν πρώτη. Κατέβαινα, λοιπόν, την κέρναγα μια μπιρίτσα μ' ένα μεζέ και της έλεγα να του πάει κι από μένα τσιγάρα. Αυτή πήγαινε και τού'λεγε: «Στέλιο μου, να γνωρίσεις αυτή την κοπέλα που μου έδωσε να σου πάρω τσιγάρα. Πολύ ωραίο κορίτσι και τι ωραία τραγουδίστρια». Είχα κάνει εν τω μεταξύ εγώ τις επιτυχίες μου...Ένα βράδυ τον πήρε κι ήρθανε μαζί. Και τι έγραψε μετά στο βιβλίο του; Ότι εγώ τον έστειλα στη Μακρόνησο! Τι ψάχνεις να βρεις τώρα...Η αλήθεια είναι πως βρήκε ο διοικητής το χασίσι στο τσεπάκι του και τον ξαπόστειλε στη Μακρόνησο. Προθυμοποιήθηκε να μου κάνουν το τραπέζι με τη μάνα του και αρνήθηκα. Μετά μου πρότεινε να με χορέψει ένα ταγκό - παίζαμε και ευρωπαϊκά να χορέψει ο κόσμος πριν τα λαϊκά. Ε, να προτείνω εγώ σε άντρα να με χορέψει δε γινόταν, καλύτερα να πέθαινα! Πραγματικά με χόρεψε. Και μετά, ξαναλέω, έγραψε στο βιβλίο του ότι πήγε στη Μακρόνησο γιατί ο διοικητής του ήταν καψούρης με μία ξαδέρφη μου κι επειδή δεν τους έκανα πλάτες, τιμώρησε τον Στέλιο! Ο Θεός, όμως, τα ακούει και τα βλέπει αυτά τα πράγματα.

Ο στιχουργός Χρήστος Κολοκοτρώνης, ο Χρηστάκος, ερχόταν κάθε μέρα στο σπίτι μου και μου έφερνε πέντε τραγούδια. «Βρε Χρήστο, δωσ' τα στον Στέλιο» του έλεγα εγώ. Μου απαντούσε «Δεν κάνουν για τον Στέλιο, βρε Καίτη» και τώρα κάπου τον δικαιολογώ, γιατί ο κόσμος είναι και παλαβός, ξέρεις. Να λέμε την αλήθεια, τα πιο πολλά τραγούδια που έβαζε ο Καζαντζίδης το όνομα του, ήταν του Κολοκοτρώνη. Μαζί καθόμασταν όλοι και τα προβάραμε. Δεν ήταν, όμως, κακό παιδί ο Χρήστος. Μιαν άλλη φορά μου έστειλε κάτι τραγούδια, δεν μου άρεσαν, δεν τα είπα, όλα καλά μεταξύ μας.

Όταν εγώ έκανα το δίσκο «Η Καίτη Γκρέυ τραγουδά Στέλιο Καζαντζίδη», αυτός ήταν με τη Μαρινέλλα κι ερχόταν νύχτα στο σπίτι μου. Ήθελε σώνει και καλά να πω δώδεκα τραγούδια δικά του κι αυτός άλλα δώδεκα δικά μου. Αναγκάστηκα και του είπα «Ε, άντε γαμήσου, φύγε βρε πούστη από δω»! Θυμάμαι πως όταν είχε έρθει, είχα φτιάξει κεφτέδες και φασολάκια. Τρελαινόταν κι αυτός για το φαγητό μου! Ενόσω τρώγαμε, διαλέγαμε τα δικά του τραγούδια που θα έλεγα. Φτάνουμε στα δικά μου, «Ποια θα πεις, βρε» τον ρωτάω, αφού ξέραμε καλά πως εγώ είχα περισσότερο το ρεπερτόριο του. Μια φορά του'χε πει ο Παλαιολόγου όταν τελειώσαμε φωνοληψία: «Στέλιο, ξέρεις πόσο σε λατρεύω, αλλά η Γκρέυ σε ξέσκισε»! Σκέψου πως την εκτέλεση μου στο «Μη σκαλίζεις τη στάχτη», ο Μάτσας τρεις φορές το έκανε επανέκδοση. Πούλησε πολύ εκείνος ο δίσκος μου με τα καζαντζιδικά τραγούδια, αλλά εγώ δεν πήρα φράγκο από τον Μάτσα - μη λέμε πάλι τα ίδια...Όλα τα τραγούδια του Στέλιου τα έλεγα αντρικά εγώ, δεν είχα κανένα θέμα. Αυτός, όμως, ήταν παραδόπιστος άνθρωπος και έμαθα πως μοίραζαν τα λεφτά μεταξύ τους. Είχα πάει στην κηδεία του Κοκκινιάδη και με πλησίασε ένας κύριος:

- Κυρία Γκρέυ, μπορώ να σας πω;

- Δεν σας ξέρω, κύριε.

- Θέλω να σας πω δυο λόγια.

- Σας ακούω.

- Χειρότερο θάνατο απ' αυτόν του Καζαντζίδη δε μπορεί να'χει άνθρωπος. Ήμουν δίπλα του μέχρι την ώρα που ξεψυχούσε.

Εγώ δεν θα πήγαινα να τον έβλεπα, αλλά μου'παν πως είχε ζητήσει να με δει. Πήρα δυο λουλούδια και πήγα, αλλά η γυναίκα του δεν μ' άφησε να μπω μέσα. Ο Στέλιος πέθαινε και ποιος ξέρει τι ήθελε να μου πει. Συγγνώμη να ζήταγε; Κοίταξε, τελευταία εγώ έσμιξα με τον Καζαντζίδη, αφού πρώτα τον είχα παρατήσει κι έφυγα. Είχα ένα πολύ καλό δεσμό με τον Νίκο Λαιμό και ότι ήθελα, ερχόταν στα χέρια μου. Σού'δινε ζωή, ήταν πολύ ευγενικός, βγαίναμε κι έλεγε «Ποιαν κυκλοφορώ εγώ απόψε;» Μια μέρα μου τηλεφωνεί ο Καζαντζίδης κι εγώ δεν τον κατάλαβα:

- Έλα, ξέχασες και τη φωνή μου;

- Λέγετε ποιος είναι γιατί θα το κλείσω!

- Καιτούλα, ο Στέλιος είμαι.

- Μπα, σαν τα μάραθα! Τι θέλεις;

- Έλα να ξανατραγουδήσουμε μαζί να θυμηθούμε τα παλιά.

- Ξέρεις ότι έχω πια δεσμό στη ζωή μου;

- Το ξέρω, θα του μιλήσω κι εγώ.

- Δε χρειάζεται να του μιλήσεις εσύ, δεν είναι οπισθοδρομικός σαν και σένα.

Μετά, όταν μου'πε να τραγουδήσουμε εκείνος, εγώ κι η Μαρινέλλα, δεν ήθελα να νομίζει τίποτα η κοπέλα. Πάλι καλά που ήταν η Μαρινέλλα, διότι αν δεν ήταν κι αυτή, θα πήγαινε με τις σουραυλίες και τις πρεζούδες. Τι να πω εγώ για την κοπέλα τη Μαρινέλλα; Πιάνω τον Λαιμό και του λέω «Νίκο, θέλω ν' αποδείξω άλλη μια φορά σ' αυτόν τον άνθρωπο πόσο κυρία είμαι, γιατί αν δεν πάω θα πει πόσο ζήλεψα τη Μαρινέλλα. Σε παρακαλώ, άσε με να πάω». Ο Λαιμός με ρώτησε ευθέως: «Σου λείπει τίποτα;» Απάντησα: «Όχι, αγόρι μου, όλα μου τα'χεις». Τον ίδιο καιρό ο πατέρας του είχε αγοράσει ένα νέο καράβι κι έπρεπε να πάει στο εξωτερικό να υπογράψει την παραλαβή. «Τέλος πάντων, κάνε ότι θες, σου έχω εμπιστοσύνη». Ξαναπαίρνει ο Καζαντζίδης και του λέω πως συμφωνώ να τραγουδήσουμε, μέσα μου όμως έβραζα: «Α ρε πούστη, θα δεις τι θα σου κάνω» έλεγα. Πάω στον μόδιστρο μου και του λέω «Γιώργο, θέλω να μου ράψεις ότι πιο σεξουαλικό υπάρχει» κι αυτός μου κάνει «Τι έπαθες, μωρή, εσύ ούτε πλάτη δεν ήθελες έξω» (γέλια) Κάθισε ο άνθρωπος, κένταγε κι έραβε τις νύχτες και μου έβγαλε μέσα σε πέντε μέρες τρία διαφορετικά φορέματα. Όταν με είδε ο Στέλιος, μου κάνει «Βλέπω τα βγάλαμε όλα», αλλά του δείχνω τη Μαρινέλλα και του απαντάω «Κουμάντο από κει, όχι σε μένα» (γέλια). Κάνουμε πρεμιέρα και δεν μπορούσες να περάσεις απ' τον κόσμο. Είχε τρελαθεί ο Καζαντζίδης! Σκάνε όλοι οι εφοπλιστές και ο Νίκος, βέβαια, που ήταν πρώτο μπόι. «Ποιος είναι ο Λαιμός;» με ρώταγε συνέχεια ο Καζαντζίδης. «Αμάν, ρε Στέλιο» του κάνω, «η δέκατη φορά που με ρωτάς είναι. Σου τον έδειξα, δε μπορώ να σ' τον ξαναδείξω, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα;» Κάθε βράδυ ο Στέλιος τραγούδαγε «Τό'ξερα πως θα μου φύγεις» και κοπανιόταν. Το ίδιο διάστημα είχαν βγάλει με τη Μαρινέλλα το «Με μι' αγάπη καινούργια θα χαράξω πορεία» κι αυτή δεν ήθελε να το πει καθόλου το συγκεκριμένο τραγούδι. Ο Στέλιος επέμενε και στο τέλος την έβρισε. Οι Κοκκινιώτες, στο μεταξύ, που μαζί μας είχαν πρωτοδεί στο πάλκο, σχολίαζαν όσο τραγουδάγαμε - δυνατά τα λέγανε: «Για κοίτα, ρε, το μαλάκα. Άφησε την κουκλάρα αυτή και πήρε την άλλη»...Με ρωτάει ο Στέλιος:

- Ποιον βρίζουν αυτοί;

- Ξέρω γω ποιον βρίζουν;

- Τη Μαρινέλλα βρίζουν.

- Κι αφού ακούς, τι με ρωτάς εμένα;

Ήταν η τρίτη μου φορά που δούλεψα στου Κουλουριώτη. Οι δύο άλλες ήταν με Τσιτσάνη - Παπαίωάννου. Και με Σακελλαρίου μαζί. Καλό κορίτσι ήταν αυτή, καλή, ταλέντο ήτανε! Μια φορά είχαν έρθει στο μαγαζί ο άντρας της κι ο γκόμενος. «Μη μου κάνεις καμιά πλάκα και γίνει φασαρία» μου λέει και της κάνω «Ποια πλάκα; Υπάρχει μεγαλύτερη απ' αυτή;» Εγώ δεν κάπνιζα και μάσαγα τσίχλες. Μου έλεγε ο Τσιτσάνης «Δωσ' μου και μένα μία» κι άρχισαν όλοι να μασάνε τσίχλα. Παίρνω, λοιπόν, τσίχλες με καθαρτικό, απ' αυτές που σε πάνε τρέχοντας στην τουαλέτα και τους πήγε όλους μοτεράκι (γέλια).

Μία βδομάδα δουλέψαμε με Μαρινέλλα, την επόμενη όμως πάω και δεν τη βρίσκω εκεί. Ρωτάω «Στέλιο, που είναι το κορίτσι;» κι άρχισε να μου τη βρίζει, ότι δεν είναι καλά στα μυαλά της και τέτοια. Μείναμε οι δυο μας κι άρχισε να μου κάνει τσαλίμια. Ένα άλλο βράδυ, πηγαίνοντας στο καμαρίνι μου, βλέπω μια γκόμενα έξω απ' το δικό του:

- Τι κάνεις εσύ εδώ;

- Ο κύριος Καζαντζίδης μου'πε να τον περιμένω εδώ.

- Α, κατάλαβα...

Είχε αρχίσει τις μαλακίες του πάλι. Το άλλο βράδυ, άλλη γκόμενα απ' έξω. Το παράλλο, πάλι άλλη. Είπα «Θα δεις, ρε πούστη, τι θα κάνω τώρα». Δεν γούσταρα να γδύνομαι στο καμαρίνι μου και να με βλέπει η κάθε ξεκωλιάρα. Λέω σε μία «Άι στο διάολο, φύγε από δω! Τράβα στο καμαρίνι του και μη στήνεσαι εδώ μπροστά μου». Έρχεται και με πιάνει ο Στέλιος, κάτσε να σ'τον κάνω κιόλας (γέλια):

- Τι έγινε, κοριτσάκι, τι τρέχει;

- Άκου να σου πω, Καζαντζίδη, αν νομίζεις πως εσύ κι εγώ θα έχουμε κανενός άλλου είδους επαφή, ξέχασε το! Σαν τραγουδιστής είσαι πρώτος, σαν άνθρωπος είσαι ένα μηδενικό!

Ότι του είπα, τα μετέφερε έτσι ακριβώς του Κουλουριώτη...Την άλλη μέρα είπε του Κουλουριώτη: «Εγώ σταματάω». Πάω εγώ για δουλειά, πουθενά ο Καζαντζίδης! Μ' άρχισε ο Κουλουριώτης:

- Εσύ' σαι πλασμένη για τον Καζαντζίδη κι ο Καζαντζίδης για σένα.

- Και δε μου λες, που είναι ο Καζαντζίδης τώρα;

- Είναι σ' ένα ξενοδοχείο με έναν τύπο στην οδό Αθηνάς που τον θέλει για δουλειά στην Αυστραλία.

- Σήκω, πάμε από κει!

Μπαίνουμε στο αμάξι μου, φτάνουμε στο ξενοδοχείο και ο Κουλουριώτης βλέπει τον Στέλιο να πίνει καφέ με τον ξένο τύπο. «Στέλιο» του λέει, «είναι έξω η Καίτη Γκρέυ και θέλει να σου μιλήσει». Βγαίνει ο Στέλιος και σαν να μην έτρεχε τίποτα, με ρωτάει:

- Που θα πάμε;

- Στο Καβούρι.

- Να πάρω μαζί και τον κύριο Γιαννόπουλο, που με στέλνει στην Αυστραλία;

Μεταξύ μας, βέβαια, που δεν πήγε ο Καζαντζίδης και να μην έπαθε πανωλεθρία; Πάμε τελικά ο Στέλιος, εγώ, ο Γιαννόπουλος και ο Γιάννης ο Αγγέλου, που'χε μαζί του ο Στέλιος. Καθόμαστε στη βεράντα του εξοχικού μου, τους έχω βγάλει κι ένα μπουκάλι ουίσκι. Σκεφτόμουν τον Κουλουριώτη που'χε δώσει ένα σκασμό λεφτά στη διαφήμιση. «Θ' αυτοκτονήσει ο πατέρας μου» μου'λεγε ο γιος του. Πάω και κάθομαι στα γόνατα του Καζαντζίδη. Του λέω:

- Τι μαλακίες έκανες πάλι, ρε Στέλιο; Γιατί μια ζωή είσαι λάθος; Επιτρέπεται ν' αφήσουμε τον άνθρωπο που πόνταρε τόσα πάνω μας;

- Αφού έπαψες πια να μας βλέπεις σαν άντρες...

- Γιατί, πρέπει να σε δω σαν άντρα πάλι για να δουλέψουμε; Έχω άδικο;

- Όχι, δεν έχεις άδικο..

- Θα το βρω ποτέ από σένα το δίκιο μου; Δεν το πιστεύω, αγόρι μου, αλλά εν πάση περιπτώσει θα κάνω άλλη μία προσπάθεια.

Και τότε ξαναγράφτηκε στις εφημερίδες: «Καίτη Γκρέυ - Στέλιος Καζαντζίδης: Ξανασμίγουν τα αηδόνια». Πάντα έβαζε πρώτο το όνομα μου. Γίνεται μεγαλύτερος χαμός απ' όταν ήταν αυτός με τη Μαρινέλλα! Χώρισαν και θέλησε να δώσει συνέχεια με μένα - σκέψου τι τρελός ήτανε. Δε θέλω να πω άσχημα για τη Μαρινέλλα, γιατί ποτέ δεν μ' έχει πειράξει η κοπέλα. Εδώ πήγαινε με την άλλη τη χασίκλα, τη Σεβάς Χανούμ, η Μαρινέλλα θα με πείραζε; Μια μέρα, αφού κάναμε πρεμιέρα, εγώ είχα πολύ μακριά μαύρα μαλλιά και χτενιζόμουν στον καθρέφτη. Ήμουν και ερωτευμένη με τον Λαιμό, βέβαια, αλλά και μετά τα τόσα που μου'χε κάνει ο Στέλιος, μου έπιανε το χέρι και πάγωνα. Πέφτει, λοιπόν, ο Στέλιος κάτω μπροστά μου: «Σ' αγαπάω, δεν μπορώ να πάω μ' άλλη γυναίκα, συγχώρεσε με»! Στο μεταξύ, δεν μ' άφηνε ήσυχη και ο Νίκος. Πηγαίναμε με τον Στέλιο για μπάνιο ή για καφέ στη Φωκίωνος Νέγρη, από δίπλα ο άλλος! Με παρακολουθούσε συνέχεια, αν και του'χα στείλει μήνυμα: «Νίκο, ξανασμίγω με τον άντρα που πάντα αγαπούσα». Τι νά'κανα; Βλακείες! Όταν σε πληγώνει όμως ένας άντρας, έχεις κρυώσει. Μια μέρα που ετοιμάζαμε τα χαρτιά μας για να τον ακολουθήσω στην Αυστραλία, το σκέφτηκα, είπα «Αυτός θα πάει Αυστραλία και θα τα κάνει πάλι ρόιδο. Εγώ τι θα κάνω εκεί;» Έλειπε το αυτοκίνητο του Καζαντζίδη έξω απ' το σπίτι μου και μπουκάρει μέσα ο Λαιμός! Λέει στην υπηρεσία: «Μαρία, βάλε ρούχα της Καίτης σε μία βαλίτσα» και με οδηγεί στο καλύτερο ξενοδοχείο στο Λουτράκι για δέκα μέρες. Εξαφανίστηκα! Τότε ο Στέλιος πήρε τη Μοσχολιού. Αχ να ζούσε το κακόμοιρο να σου έλεγε τι τράβηξε τότε! Η Μοσχολιού ψιλοφλέρταρε με τον Αγγέλου, τον μουσικό του Στέλιου, κιόλας. Λίγο μετά ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα τα ξαναφτιάξανε. Παλαβός ήταν ο άνθρωπος, λέμε! Δεν ξέρω τι λένε, αλλά εγώ θυμάμαι όταν έραβα το νυφικό μου για το γάμο μας εποχή Ροσινιόλ. Σκεφτόμουν πως θα'μενα σ' ένα σπίτι με την πεθερά μου, τη μάνα μου, που είχε ένα δωμάτιο κι ένα διάδρομο για να κοιμάται αυτή. Είπα να πιάσουμε ένα σπίτι πιο κάτω να την πάρουμε μαζί. Πως θα παντρευόμασταν, χωρίς σαλόνι; Κάθε εμπόδιο για καλό τελικά. Δεν χαίρομαι για ότι έπαθε στη συνέχεια, γιατί έμαθα φρικτά πράγματα απ' τους φίλους του. Πονάω γι' αυτά που πέρασε, αλλά δεν τον αγαπάω πια. Είμαι πληγωμένη.

Καίτη Γκρέυ - Μπόσκο (χειμώνας 2018 στο σπίτι της τραγουδίστριας)

Μια φορά με παίνευε στην τηλεόραση: «Το κορμί της Γκρέυ δεν τό'χει καμιά γυναίκα». Έλεγε πολλά και διάφορα, «Η πιο νοικοκυρά γυναίκα, ακόμα και τις ελιές μου καθάριζε». Να πω και κάτι να το μάθει ο κόσμος: Ο Καζαντζίδης δεν έβγαλε τον καρκίνο στα τελευταία του, τον είχε πολλά χρόνια. Το γνώριζε! Μια φορά, που ήταν ήδη παντρεμένος με τη Μαρινέλλα, ζήτησε απ' τον Κολοκοτρώνη να με ξανασυναντήσει. «Τρελός είσαι, ρε;» του λέει ο Χρήστος, «παντρεύτηκες τώρα»! Φώναζε ο Στέλιος: «Δε θέλω τίποτα, θέλω την Καίτη να τη δω. Άμα δε μου τη φέρεις, να μην ξανάρθεις εδώ.Και να της πεις να μου φέρει και μία σουμάδα». Με πιάνει εμένα ο Κολοκοτρώνης: «Πήγαινε να σε δει, θα τη διώξει τη Μαρινέλλα». Πήγα, του πήρα σουμάδα κι ένα μπουκάλι κολόνια γιατί ήταν στο νοσοκομείο. Νόμιζα πως είχε εγχειριστεί στο στομάχι που είχε έλκος. Δεν είχε, όμως, χειρουργηθεί στο στομάχι. Του είχαν αφαιρέσει τον ένα όρχη! Κατάλαβες; Να πως έγινε η μετάσταση χρόνια μετά! Όταν πήγα στο νοσοκομείο και με είδε, ήταν μόνο με τη μάνα του. Έκατσα για ώρα, κάνω να φύγω και με τράβαγε. Πετάγεται η μάνα του: «Κάτσε. Εσύ έχεις πιο πολλά δικαιώματα απ' αυτή» και, πραγματικά, είχα. Της λέω όμως: «Τώρα δεν έχω! Τώρα εκείνη είναι γυναίκα του. Δε θέλω να έρθει και να με βρει εδώ». Το μόνο που είχα πει στη Μαρινέλλα, ήταν: «Μωρή μαλακισμένη, πάρ'του τριακόσια χιλιάρικα να πάρεις ένα σπίτι. Εγώ όταν τον άφησα, είχα μόνο ένα βαλιτσάκι». Είχαμε βγει στην περιοδεία με τη Μαρινέλλα και τα λέγαμε. Η καημένη δεν έτρωγε...Εμείς πηγαίναμε τα μεσημέρια για φαγητό και της έλεγα:

- Έλα, μωρή, μαζί μας να φας.

- Όχι, περιμένω τον Στέλιο...

- Ο Στέλιος έχει πάει για κτήματα, άσ'τον τώρα.

- Όχι, δεν έρχομαι.

- Νηστική θα μείνεις πάλι.

Πιάνω μια μέρα λοιπόν τον Στέλιο:

- Δε ντρέπεσαι λίγο; Η γυναίκα έχει τρεις μέρες να φάει.

- Στα αρχίδια μου, δεν είμαι πια ο Στέλιος που ήξερες;

Και τι ήξερα δηλαδή; (γέλια) Κάναμε τουρνέ στο Βόλο πρώτα, όπου εγώ είχα έντεκα άτομα με τις βίζες έτοιμες να τους έπαιρνα Αμερική μαζί μου. Μου κάνει ο Στέλιος:

- Δεν με νοιάζει τίποτα, εγώ μόλις γυρίσω Αθήνα θα πάρω διαζύγιο.

- Κάνε ότι θες!

Εκείνο τον καιρό, παιζόταν σε σινεμά της Πατησίων το «Δόκτορ Ζιβάγκο». Οι θέσεις ήταν αριθμημένες και πήγα με μια φίλη μου. Αυτός είχε πάρει ένα δυαράκι κοντά μου και με ζήτησε επειγόντως να πάω σπίτι του πάλι. Πήγα, μου έκανε καφέ και πάνω στο μπουφέ είχε ένα φάκελλο. Μου λέει:

- Άνοιξε τον!

Ήταν το διαζύγιο του με τη Μαρινέλλα.

- Σε καλή μεριά!

- Θέλω να παντρευτούμε!

Πόσες πια βλακείες να έκανε που δεν θα τις έκανα εγώ; Μου ζήτησε να μην πάω Αμερική, ν' αφήσω τα παιδιά που περίμεναν δουλειά για να μείνω μαζί του. Δεν γινόταν να τους έλεγα «Εμένα μού'ρθε να'μαι πάλι με τον Καζαντζίδη και άντε πνιγείτε»...Εγώ ήμουν νοικοκυρά, ήθελα ο Στέλιος να'ρχεται σπίτι, να τον ντύνω, να του μαγειρεύω, να τον περιποιούμαι, να τον προσέχω...Αυτός όμως ήθελε πουτάνες, δεν ήθελε γυναίκα. Και να τις αλλάζει συχνά, βέβαια...

* Απόσπασμα από μία ανέκδοτη μαραθώνια συνέντευξη με την Καίτη Γκρέυ που πραγματοποιήθηκε σε δύο πολύωρες επισκέψεις στο σπίτι της τον χειμώνα του 2018.