Με τον Μιχάλη είχαμε γνωριστεί πολύ νωρίς γύρω στο 1972 που είχα επιστρέψει από μουσικές σπουδές στην Αυστρία. Ήταν λίγα χρόνια μεγαλύτερος μου, άρα τον θεωρούσα άνθρωπο της δικής μου γενιάς. Μας ένωσαν πολλά και πρωτίστως η μεγάλη μας αγάπη για τα synthesizers, που δεν είχαν καμία σχέση μέχρι τότε με την ελληνική λαϊκή μουσική που καταναλωνόταν κατά κόρον. Μιλούσαμε για συνθέτες σύγχρονης μουσικής και συνηθίζαμε να παίζουμε μαζί πιάνο. Το 1987 μοιραστήκαμε ένα δίσκο με μουσική μόνο για synthesizers: Ο Μιχάλης, εγώ, ο Βαγγέλης Κατσούλης και ο Μηνάς Αλεξιάδης, που ήταν μαθητής του πατέρα μου. Νέα παιδιά ήμασταν τότε όλοι και μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες. Τον έζησα πολύ και στο Τρίτο Πρόγραμμα υπό τη σκέπη του Μάνου Χατζιδάκι. Πιστεύω ακράδαντα πως ο Χατζιδάκις που ήταν κάπως σαν τον πατέρα μας εκεί μέσα θεωρούσε καθήκον του να εκδώσει τα έργα των νεότερων συναδέλφων και συνεργατών του. Αν θυμάμαι καλά, ο «Οδυσσέας στο ποτάμι» του και η δική μου «Ηχώ και τα λάθη της» βγήκαν το ίδιο διάστημα από τον Σείριο. Μοιραζόμασταν και την ίδια ερμηνεύτρια, τη Σαβίνα Γιαννάτου, που είχε γίνει η φωνή όλων των προοδευτικών συνθετών εκείνη την περίοδο. Εκτιμούσα πολύ τη μουσική του Μιχάλη, που την άκουγα πάντα απ' τους πρώτους, όποτε έφτανε στο τελείωμα κάποιου έργου. Οι κλασικές αρμονίες του σε συνδυασμό με την ελευθερία που του έδιναν τα synthesizers, ευθύνονταν για μια μοναδική μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Τον παραδεχόμουν, όπως κι εκείνος παραδεχόταν εμένα που είχα στραφεί στην αναζήτηση μιας πιο «ποπ» ηλεκτρονικής κουλτούρας. Το 1994, τον Ιούνιο, ήμουν σε πλήρη κατάκλιση, χτυπημένη από βαριά κατάθλιψη. Άνοιξα το ραδιόφωνο που έπαιζε συνέχεια τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου, ήταν ο Μιχάλης που μου ανακοίνωσε τον θάνατο του Μάνου. Κλαίγαμε κι οι δύο σαν μωρά παιδιά. Κι αν έχουμε κλάψει μαζί με τον Μιχάλη στη ζωή μας! Πριν από μερικά χρόνια που έχασε τη Μαρία, τη σύντροφό του, εντελώς απρόσμενα, του συμπαραστεκόμασταν όλοι οι φίλοι και συνάδελφοί του. Ο Μιχάλης φλέρταρε έντονα τότε με την αυτοκτονία. Τον φώναζα σπίτι μου σχεδόν κάθε μέρα. Έκλαιγε ατελείωτα - κι εγώ μαζί του για δικούς μου λόγους περισσότερο - και μόλις ξημέρωνε, καταλήγαμε πάντα να παραγγέλνουμε φαγητό delivery και ποτά. Ήταν κάτι σαν ψυχοθεραπεία και των δυονών μας το φαΐ μετά από τόσο κλάμα και κουβέντες που επαναλαμβάνονταν. Δεν ήταν ένας απλός φίλος ο Μιχάλης. Θα τον αποκαλούσα γκουρού μου σήμερα, καθώς με μύησε σε συγγραφείς που αγνοούσα την ύπαρξη τους, όπως τον Άρθουρ Κέσλερ με τα πιο άγνωστα βιβλία του. Επίσης την ίδια περίοδο ένιωσε την ανάγκη να μου χαρίσει ορισμένα ανέκδοτα έργα του, αδισκογράφητα, τα οποία φυλάω στο αρχείο μου. Εννοείται πως οι στιγμές μαζί με τον Μιχάλη δεν είχαν μόνο πένθος, αλλά και τρομερό γέλιο. Ο θάνατος του σήμερα είναι μία τεράστια στενοχώρια. Έκανε τόσα σχέδια, τόσα όνειρα. Δεν έχω σταματήσει να κλαίω απ' την ώρα που το έμαθα. Τον αποχαιρετώ με ένα αίσθημα βαθιάς οδύνης και με τη συνειδητοποίηση πως όλο και πιο μόνοι μένουμε στον κόσμο αυτό. Μακριά από συγγενείς. Κοντά από ξένους. Όπως το έγραψα κάποτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου