ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟΥ 1982 ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ!

Καλοκαιρινό το πρώτο κυριακαυγουστιάτικο post μου, καθώς ακόμη μεταφέρω πράγματα από το πατρικό μου και έπεσα πάνω σ' αυτά τα δύο ξεχασμένα φωτογραφικά ντοκουμέντα. Είναι από το 1982, τότε που ο bosko ήταν οχτώ ετών και οι γονείς του τον έστελναν με το ζόρι κάθε καλοκαίρι στις παιδικές κατασκηνώσεις Kinderland στον Κάλαμο. Για τέσσερα συνεχόμενα χρόνια υπέμενα το μαρτύριο τούτο, ώσπου στα δέκα μου άρπαξα μια σαλμονέλα με 41 πυρετό, συνοδεία σπασμών και πρασινωπού εμετού α λα Linda Blair, και οι άδικοι γονείς κατάλαβαν πως τελικά δεν ήταν ότι καλύτερο να στέλνουν το παιδί τους μακριά στα ξένα! Αυτό που συνέβαινε πάντα με μένα στην κατασκήνωση ήταν να κλαίω για τις πρώτες δέκα μέρες και να μη μιλάω σε κανέναν σαν αυτιστικό δυστυχισμένο. Τις επόμενες πέντε ηρεμούσα και την έβγαζα μόνος μου ζωγραφίζοντας στο υποτυπώδες πολιτιστικό κέντρο της κατασκήνωσης. Και τις τελευταίες πέντε μέρες, συμμετέχοντας ενεργά πάντα στις εορταστικές αποχαιρετιστήριες εκδηλώσεις, έκλαιγα που θα γύριζα πίσω! Τέτοιο ψυχανώμαλο ήμουν! Το αντίθετο ακριβώς από τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου, ο οποίος πήγαινε, γυρνούσε κι ούτε μιλιά, ούτε λαλιά (στη photo ο πολυαγαπημένος μου αδερφός, έκτος στην πρώτη σειρά των ορθίων, ο πιο ψηλός απ' τα άλλα παιδάκια και την ομαδάρχισσα)! Θα πάω μετά στην ομαδάρχισσα, της οποίας το πρόσωπο κάλυψα για ευνόητους λόγους με τη λέξη jazz, εφόσον της κόλλαγε γάντι η συγκεκριμένη λέξη στη σημερινή αργκό σημασία της! Έλεγα, λοιπόν, πως δεν είχα χειρότερο από το να φεύγει το λεωφορείο και να αφήνω μακριά τους γονείς μου με τρομερά κλάματα! Το 1982 είχε κλείσει ένας χρόνος από το θάνατο της επίσης πολυαγαπημένης γιαγιάς μου και σκέφτηκα να εκμεταλλευτώ το δυσάρεστο αυτό γεγονός σαν κανονικός 8χρονος διάολος! Στο πρώτο επισκεπτήριο των γονιών μου για εκείνη τη σαιζόν, με το που άνοιξαν οι πύλες της κατασκήνωσης, έβαλα μπρος τη γνωστή μηχανή των δακρύων! Τι έχεις; ρωτούσε η μάνα μου, μα όπως απεδείχθη είχε ήδη μπει στο κλίμα του ψεύδους! Τίποτα δεν έχω...απαντούσα εγώ με ψεύτικους λυγμούς! Κι όταν είδα ότι δεν είχε σκοπό να με ξαναρωτήσει, επιστράτευσα το μεγάλο κόλπο: Να, της είπα, είδα στον ύπνο μου τη γιαγιά και μου' πε να με πάρετε αμέσως από δω γιατί θα πάθω ένα πολύ μεγάλο κακό! Θυμάμαι τη μάνα μου να ξεκαρδίζεται, παρασύροντας και μένα στο γέλιο της και ξεσκεπάζοντας εν τέλει το ψέμα μου! Φυσικά, επειδή πουτανιές στην πουτάνα δεν περνούσαν, με άφηνε ξανά στην κατασκήνωση μέχρι την επόμενη Κυριακή του επισκεπτηρίου. Κι εγώ κλάμα, δωσ' του κλάμα και απομόνωση! Αμ, η άλλη η ομαδάρχισσα; Νομίζω, Κλαίρη τη λέγανε, αλλά αυτή κι αν ήταν μεσ' στο ψεύδος! Σκεπτόμενος πως τα πήγαινε καλά με εμάς, τα μικρά παιδιά, ξεστομίζοντας απίστευτα ψέματα, με εξοργίζει τώρα σε μεγάλο βαθμό! Την είχα ρωτήσει τι σήμαινε στα ελληνικά η λέξη editor που είχα δει στο ζενερίκ μιας ταινίας, πάντα στην TV της κατασκήνωσης, κι αυτή, μην έχοντας ιδέα φυσικά, μού είχε απαντήσει πως editor είναι ο...τελιλίστας, αυτός δηλαδή που εφευρίσκει σεναριακά το τέλος κάθε ταινίας- άκου ασχετοσύνη και φαντασία το χαϊβάνι κι εγώ την άκουγα έως και με θαυμασμό! Πάντως, αφού από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα πήγαινα πολύ καλά με τους μεγαλύτερους, θυμάμαι κι αυτήν να πίνει κάτι δεκάποντα τρίφυλλα μεσ' στη σκηνή μπροστά μου μόνο και να την πιάνει πανικός όποτε εμφανιζόταν κάνα άλλο παιδάκι της ομάδας μας! Τι να γίνεται σήμερα; Ποιος ξέρει...

Εδώ ο bosko με μαλλί ότι να' ναι και με κεφαλή που θυμίζει μπρίκι, κούπα ή...ξυπνητήρι! Ντυσιματάκι, όμως; Ποτέ δε με ένοιαξε το καλό ντύσιμο ή η τάξη σ' αυτό, αφού οι γονείς μου τη μεταναστευτική εκ Γερμανίας εργατική μιζέρια τους την πέρασαν και στα παιδιά τους! Μπορεί να μου βγήκε σε καλό αυτό, μιας και μέχρι πρόσφατα δεν είχα κανένα καημό για το τι ρούχα θα βάλω πάνω μου, ανοίγοντας συρτάρια και βγάζοντας πότε το ένα και πότε το άλλο, χωρίς να δώσω ιδιαίτερη προσοχή. Τι ακούγαμε το ΄82 στην κατασκήνωση στον Κάλαμο; Τα Μπαράκια του Γερμανού, τα Τραγούδια της Χαρούλας του Λοΐζου, ακόμη και τα Τραγούδια του δρόμου του ίδιου συνθέτη! Επίσης, λίγο αργότερα το Καλοκαιράκι των Φατμέ, ακόμη και το Ας κρατήσουν οι χοροί του Σαββόπουλου! Μιλάμε για κανονική πλύση εγκεφάλου κάθε μεσημέρι στην τραπεζαρία και τα απογεύματα από τα μεγάφωνα που υπήρχαν παντού στην κατασκήνωση! Ίσως ήταν νωπή ακόμη η Μεταπολίτευση, ίσως πάλι απλώς να μην είχε τα σημερινά χάλια του το ελληνικό τραγούδι- πόσο αδιανόητο θα ήταν σε παιδική κατασκήνωση του 2009 ν' ακούγονταν Μάλαμας ή Τανάγρη, λόγου χάριν, την εποχή των Ρουβάδων και των Καρράδων; Ενώ τότε, καί τον Λοΐζο μας τον είχαμε, καί τον Γερμανό, κι ένα σωρό άλλους αξιόλογους βάρδους! Ασχέτως πάλι αν εμένα μου θύμιζαν τον μεγάλο αδερφό μου, ο οποίος απ' το πρωί ως το βράδυ άκουγε Μίκη, Λοΐζο και Μαρκόπουλο στο σπίτι μας, με αποτέλεσμα να μου λείπει και δωσ' του πάλι ποτάμι το κλάμα! Τι σε κάνουν να θυμηθείς δυο παλιές φωτογραφίες, απορώ πραγματικά με τον εαυτό μου που κάθομαι και τα γράφω τώρα όλα αυτά. Κλείνω λέγοντας ότι αυτό που μισούσα περισσότερο στην κατασκήνωση ήταν το στρατιωτικό μοντέλο ζωής, αηδίες του τύπου καθαριότητα, αθλητισμός, εξορμήσεις στα βουνά κλπ. Θα συμβούλευα όποιον έχει παιδιά να μην τα στείλει ποτέ στην κατασκήνωση! Όχι δηλαδή ότι εγώ απόκτησα και κάνα ψυχικό τραύμα που πήγαινα από τα έξι μέχρι τα δέκα μου χρόνια, θα προτιμούσα όμως να καθόμουν στο σπιτάκι μου κι ας μην είχα κάνει κανένα μπάνιο στη θάλασσα! Μήπως κάνω σήμερα στα 35 μου;