ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ "ΠΛΟΥΤΟ" ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ!

Μια παράσταση που δεν έγινε σε κάποιο αρχαίο θέατρο, αλλά σε μία αλάνα με πλαστικές καρέκλες και με τον- οι δώδεκα θεοί να τον κάνουν- φωτιστή να φτιάχνει τα φώτα της σκηνής με μία σκονισμένη σκούπα. Υπήρχε παρ' όλα αυτά δίπλα μας, σε απόσταση λίγων μέτρων, ο επιβλητικός Ναός του Απόλλωνα και πιο ψηλά το βουνό, να θυμίζει πως ορθώς ο Παζολίνι γύρισε, εκεί που γύρισε, τον δικό του Οιδίποδα Τύραννο.

Ένα λαϊκό θέαμα να πάει όλη η οικογένεια, που έλεγε και ο Τζίμης Πανούσης, με την ηλικιωμένη λουσάτη κυρία πίσω μου να μονοφωνεί αηδίες! τη στιγμή που η ρακένδυτη Πενία εξηγούσε στον Χρεμύλο την αναγκαιότητα της μέσα στις κοινωνίες των ανθρώπων.

Μία παράσταση άνευ κρατικών επιχορηγήσεων, λίγο παραπάνω από ερασιτεχνική σε ότι αφορούσε το επίπεδο της, δίχως σκηνοθέτη με νεωτερίστικες απόψεις, ούτε ηθοποιούς- σταρ. Με αξιοπρεπή παρ' όλα αυτά κοστούμια και σκηνικό που θα μπορούσε να' χει φτιαχτεί για παράσταση του Ευγένιου Σπαθάρη. Μήπως όμως δεν είναι κοντινή η απόσταση μεταξύ του Αριστοφάνη και του Καραγκιόζη;

Χωρίς επίσης κάποιο καλοτυπωμένο πρόγραμμα να διανέμεται ή να πωλείται, αν κι εδώ ήταν λάθος των υπεύθυνων! Πολύ θα ήθελα να μάθω δηλαδή τα ονόματα του σκηνοθέτη και των ηθοποιών, αλλά δεν ήμουν διατεθειμένος, όπως και άλλοι ενδιαφερόμενοι- υποθέτω, να πιάνω και να ρωτάω δέκα άτομα ξεχωριστά, κρατώντας σημειώσεις.

Με μία πρόχειρη μουσική σύνθεση ως ηχητική επένδυση των τεκταινόμενων, τόσο μίνιμαλ όμως, ώστε τελικά κατάφερνε να δημιουργήσει αίσθηση! Σα να συμμετείχες σε γιορτή παγανιστών και κάποιος- οι δώδεκα θεοί να τον κάνουν- συνθέτης στο βάθος να παίζει με το synthesizer του!

Ο Πλούτος αποτελεί την τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη και γράφτηκε το 388 π.Χ. σηματοδοτώντας το πέρασμα του ποιητή από την αρχαία στη μέση κωμωδία. Πόσο επίκαιρο το πανάρχαιο σχόλιο του για την επικράτηση των...λαμογιών στο διάβα των αιώνων και τη μανία των ανθρώπων για πλουτισμό ή έστω για καταπολέμηση της μιζέριας που προξενεί η φτώχεια τους.

Η θεατρική ομάδα Ίριδα της Κορίνθου, αν μη τι άλλο, είναι αξιέπαινη, αφού επιμένει να υπάρχει με έργα κλασικού ρεπερτορίου, δίνοντας μάλιστα πολλές παραστάσεις καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Φάνηκε πως τα παιδιά, ακόμη και μέσα από τις αδυναμίες τους, αγαπούν αυτό που κάνουν σα να πρόκειται για ψυχοθεραπεία...εργασιοθεραπευτικής φύσης, ανεξάρτητα από τον βιοπορισμό του καθενός μέλους της ομάδας τους.

Την ώρα που βλέπαμε την παράσταση το μαύρο πέπλο της νύχτας είχε καλυφθεί από το ανώμαλο μαβί χρώμα των πυρκαγιών της Αττικής και η μυρωδιά του καμμένου σκέπαζε τα πάντα...

Σκεφτόμουν τη Μιράντα που από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα κατάβρεχε την αυλή της στον Άγιο Στέφανο. Ούρλιαζε κι έκλαιγε στο τηλέφωνο, οι φλόγες είχαν φτάσει σε απόσταση διακοσίων μέτρων από το σπίτι της! Τον Βασίλη, επίσης, που βρίσκεται στις Σέρρες και μέχρι σήμερα δε γνωρίζει αν το δικό του σπίτι στην Ανθούσα έχει γίνει ήδη παρανάλωμα του πυρός! Κανένα γείτονα δεν έβρισκε προς ενημέρωση, προφανώς ο τόπος είχε εκκενωθεί από νωρίς...

Σκεφτόμουν ακόμη τα ζωάκια που έγιναν μπάρμπεκιου κι αυτή την εικόνα της ανήμπορης χελώνας που' χε βγει σε κάποια λεωφόρο, όταν ένας ανοιχτόχρωμος σκύλος με πλησίασε την ώρα της παράστασης ζητώντας ένα χάδι, που δεν του το αρνήθηκα.
Η δίψα του ανθρώπου για πλουτισμό, η κακή διανομή του χρήματος και η σκληρότητα της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων είναι έννοιες που υπάρχουν από την εποχή του Αριστοφάνη, δυστυχώς πιο επίκαιρες από ποτέ. Συγκεκριμένα, από χθες βράδυ ίσαμε τώρα, που συντελείται ο ολοκληρωτικός αφανισμός της Αττικής γης εις το όνομα της αδιαφορίας, της κερδοσκοπίας, της ξεφτίλας, του κρατικού αίσχους και, υπέρ πάντων, του νεοπλουτισμού.