Με εξαίρεση τη Μαρία Ιωαννίδου, όλοι οι άλλοι είναι πεθαμένοι πλέον: ο Χρόνης Εξαρχάκος, ο Βαγγέλης Σειληνός και η πρωταγωνίστρια Ρένα Βλαχοπούλου, Μια Ελληνίδα στο χαρέμι. Δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος που διαθέτει στοιχειώδες χιούμορ να μη γελάσει μ' αυτή τη σκηνή ανθολογίας του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου, δημιούργημα του Γιάννη Δαλιανίδη (πρώην Νταλ)! Μια ταινία με ένα τόσο ανεκδιήγητο και κατινιάρικο σενάριο, που να καταφέρνει τελικά να αγγίξει το πραγματικά αστείο και να προκαλέσει το, δίχως λόγο, ασταμάτητο γέλιο. Δεν ήταν απλή κωμωδία το Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, ήταν ο ορισμός της φάρσας ή, σωστότερα, του εκσυγχρονισμού της φάρσας, έτσι όπως την είχε διδάξει ο Νίκος Τσιφόρος από τα τέλη της δεκαετίας του 1940! Μέχρι σήμερα, σαράντα χρόνια από την έξοδο της στις αίθουσες, κάνει θραύση στα βίντεο- κλαμπ, όπως και στο youtube. Και η φράση του Εξαρχάκου Άσε μαλλί- τράβα μαλλί, ως φαίνεται, έχει να θρέψει πολλές γενιές ακόμη!
15 σχόλια:
Μμμμ...Όντως σε τρομάζουν τα μουσεία!
Έλεγα να μην κάνω κανένα σχόλιο, γιατί έτσι κι αλλιώς είναι αυτονόητη η χαρά μου...
Αλλά σκέφτηκα να αναφέρω ότι άλλο ένα μέλος του cast της ταινίας (που κάνει όμως μόνο ένα μικρό πέρασμα), ο Νίκος Γαροφάλλου, πέθανε λίγη ώρα πριν ανεβάσεις τη συγκεκριμένη ανάρτηση... Το πέρασμά του από αυτή την ταινία υπάρχει επίσης στο youtube εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=AT-jD1MgLfE
Ax! Αυτά τα "ανόητα μιούζικαλ του Δαλιανίδη"!
Δέσποινα
Χααααααααααχαχαχαχαχχαχαααααχαχαχα!καλέ έ? έγραψες!,μιά από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες ever απίστευτοι οι ηθοποιοί,οι αποδόσεις των ρόλων,τους η μουσική τα πάντα!μιά από τις αγαπημένες μου αλλά πολύυυυ,αγαπημένες μου όμως....απίστευτοι,οι Σειλινός (πολύ ωραίο παιδί,με τεράστιο ταλέντο αλλά που μας άφησε νωρίς-τι κρίμα-),ο αγαπημένος μου Χρόνης που σκάω,στα γέλια με τις απίστευτες ατάκες του χαααααχαχχα! η Ρένα μας..που την αγαπώ πολύ...και η Μαρία Ιωαννίδου εξαιρετική χορέυτρια....πολύ ωραία ταινία...και φυσικά ο αγαπημένος μου Γ.Βογιατζής (πολύυυ μεγάλος,ερμηνευτής)...και θυμήθηκα τώρα εκείνο το...'νύχτα καλοκαιριούυυυυ γλυκιάααα,ααα διώξε του πόνου τη φωτιά,απ'τη καρδιάαα,αααα!'πολύ ωραίο...να σε καλά που μας θύμισες τη ταινία αυτή χαααχαχχαχχα!(ακόμη γελάω!),φιλάκιαααα!........
Ανώνυμος...
άμα σου λέω γω...
Rena Fan...
ιδέα δεν είχα.
θεός σχωρέστον κι αυτόν...
ήμουν σίγουρος ότι σε "πέτυχα" με τη συγκεκριμένη ανάρτηση!
Ανώνυμος...
ανόητα- ξεανόητα (εγώ το' χα πει αυτό, δεν το ξεχνάω) είναι γελαστερά, όπως και να το κάνεις.
δεν παύουν όμως να είναι ανόητα.
Αθανασία...
δόξα τω θεώ, γελάσαμε και σήμερα, Αθανασία μου!
Bosco, Bosco, τι σου συμβαίνει αγόρι μου; Ανησυχώ! Πρώτα έστειλες αποχαιρετιστήριο post (που κοντεύει να γίνει σαν τις αποχαιρετιστήριες του Μπιθικώτση), ύστερα φιληθήκαμε σταυρωτά, σου κουνήσαμε το μαντήλι, κι εκεί που περιμέναμε να ρίξεις μαύρη πέτρα και να ξαναεμφανιστείς ταυτοχρόνως με τον Καραμανλή στην Έκθεση, με ηλιοκαμένη κορμάρα και μαύρους κύκλους από το αχαλίνωτο σεξ, εσύ δεν έχεις σταματήσει να ποστάρεις. Το πιο ανησυχητικό δε, είναι ότι μερικά posts αναδίδουν μια ελαφρά (μάλλον ιάσιμη) νεύρωση, όπως τούτο με τα χαρέμια, που το βρίσκεις και ανάλαφρο και επιστρατεύεις όλη τη θεωρητική σου κατάρτιση για να το σερβίρεις. Δεν τρώγεται παλικάρι μου με τίποτα, μην κουράζεσαι, είναι για τον κάδο (ούτε καν για ανακύκλωση) παρ’ όλους τους φιλότιμους αυτοσχεδιασμούς της (unique) Βλαχοπούλου.
Διότι κάνεις ένα βασικό λάθος: άλλο φάρσα κι άλλο σαλιαρίσματα. Φάρσες ήταν οι ταινίες με τη Βασιλειάδου και τον Αυλωνίτη ( «Ο θησαυρός του μακαρίτη» ας πούμε, του Τσιφόρου -θα γελάω μέχρι να πεθάνω). Η εποχή του Δαλιανίδη όμως δεν σήκωνε φάρσες, ούτε καν ...εκσυγχρονισμένες, γιατί τα πάντα γύρω ήταν φάρσα -με άρωμα χλωροφόρμιου: η χούντα στα καλύτερά της, η ελληνική μικροαστική κοινωνία σε πελάγη ευτυχίας και σαλονάκια Λουί Κενζ (τότε φούντωσαν οι πολυκατοικίες και τα αυθαίρετα στη Λούτσα) και ο ελληνικός κινηματογράφος να την έχει δει Χόλυγουντ, με υπερπαραγωγές μιούζικαλ, πολέμου και σεξ, χέρι-χέρι με την τηλεόραση (Άγνωστος Πόλεμος κτλ). Ό, τι πρέπει για να ολοκληρωθεί η λοβοτομή.
Εσύ τότε Bosco μου δεν είχες γεννηθεί ακόμη, γι’ αυτό και, όπως αρκετοί νέοι, τα ιστορικά ρεζίλια τα θεωρείτε διασκεδαστικές ανοησιούλες και ως τέτοιες είστε έτοιμοι να τ’ αποδεχθείτε και να συμφιλιωθείτε χωρίς να σκέφτεστε ότι «εκείνα φέραν τούτα». Δεν φταίτε εσείς όμως, φταίει το μπούρου-μπούρου των εκάστοτε μπουρούδων της «ενημέρωσης» και της «ψυχαγωγίας» που μας κάνουν ενδοφλέβιες όλα τα δηλητηριώδη ιζήματα της Νεκρής τους Θάλασσας. Όλοι πια έχουν δικαιωθεί. Όλοι είναι «μεγάλοι» και η προσφορά τους «πολύτιμη». Μας έχουν μεταδώσει τον ιό της «νοσηρής νοσταλγίας», που τεκμηριωμένα οδηγεί αρχικά στην τύφλωση, κατόπιν στη στείρωση, στο μαρασμό και τελικά στο θάνατο (είναι η ίδια αρρώστια που έχει πέσει και στο τραγούδι, με τις επανεκτελέσεις και τις διασκευές, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση).
Τα πράγματα λοιπόν είναι σοβαρά κι ας φαίνονται ...ανάλαφρα. Σου θυμίζω την περίφημη ρήση του «όταν πάψει να σε τρομάζει (και σε διασκεδάζει λέω εγώ) το πρόσωπο του τέρατος, έχεις αρχίσει να του μοιάζεις». Όμως, παρ’ όλο που το τέρας κάνει ενίοτε αστειάκια για να γίνει ευχάριστο, εγώ συνεχίζω να τρομάζω και σε παρακαλώ να τρομάζεις κι εσύ.
jb
ΥΓ Ελπίζω να με πιάνεις, γιατί τις προάλλες με τα ποδοσφαιρικά δεν μ’ έπιασες!
jb...
πως με πιάνεις, ώρες- ώρες!
απίστευτη ταύτιση απόψεων!
κάνε μια βόλτα εδώ μέσα και θα δεις πολυδιατυπωμένη και βροντοφωναχτή την άποψη μου για τον περίφημο εμπορικό ή και ψυχαγωγικό- να τον πούμε- χουντοθρεμμένο κιν/φο μας. δε λες τίποτα παραπάνω απ' αυτά που λέγαμε και στο post με τη Βουγιούκλω και χαρακτηριστήκαμε (μόνο εγώ δηλαδή) από ρατσιστές έως φασίστες!
το ξεκαθάρισα, το σενάριο της ταινίας αυτής είναι ίσως ότι πιο κατινιάρικο και αλλοπρόσαλο (με την κακή έννοια) είχε να επιδείξει το αποβλακωμένο και αποβλακωτικό σινεμά των early 70s (where is Stylianos Pattakos?), τόσο ανύπαρκτο όμως, ώστε να προξενεί γέλιο...Δεν υπάρχει αυτό το στόρι με τους τύπους που καταλήγουν στη Μέση Ανατολή αεροπορικώς από τη Ρόδο, νομίζω, ή όπου αλλού βρίσκονταν! Τουλάχιστον πολύ καλύτερο από τη θλιβερή εκείνη ταινία των 80s με τη Ρένα να προσεύχεται στην εικόνα της Θάτσερ (να με συγχωρεί ο Rena Fan, αλλά δεν τρώγεται με τίποτα αυτό).
Περί ταύτισης με Τσιφόρο, ε, λέμε και καμιά μαλακία να θεωρητικοποιήσουμε, όπως λες, το ανάλαφρον ή το βλαβερόν, κατ' εσέ, του πράγματος. Σίγουρα δε συγκρίνονται καμιά "Ελληνίδα στο χαρέμι" ή η "Θεία μου η χίπισσα" με τον "Θησαυρό του μακαρίτη", την "Ωραία των Αθηνών" και το "Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός".
Όσο για τη φράση του, μην ανησυχείς, την παρουσία του τέρατος δεν πρόκειται να τη συνηθίσω μέχρι να πεθάνω. Και με τρομάζει σε όλες τις όψεις της, όχι μόνο μέσα από τον εγχώριο λαϊκό κιν/φο.
τέλος, το blogging και το τσιγάρο δεν κόβονται με τίποτα! Άσε, έχω δοκιμάσει τα πάντα...που' λεγε κι η διαφήμιση του Ultrex!
Πάντως νομίζω ότι η λέξη φάρσα μάλλον είναι τίτλος τιμής για αυτές τις ταινίες του Δαλιανίδη! Δεν είναι καν φάρσες για μένα, είναι χαζομάρες χωρίς καμία δόση σάτιρας ή αιχμής, μάλλον προς τον συντηρητισμό γέρνουν αν προσέξετε. Τις σώζουν μόνο οι υπέροχοι ηθοποιοί που παίζουν σε αυτές καθώς και οι μουσικές τους.
Φάρσες για μένα είναι οι ταινίες του Θαναση Βέγγου που πραγματικά "από κάτω" κάτι έλεγαν..Επίσης άλλο φάρσα κι άλλο κωμωδία...Οι ταινίες οι ασπρόμαυρες (υπέροχες) για τις οποίες μιλήσατε παραπάνω συνήθως δεν ήταν φάρσες, μάλλον προς την κωμωδία ρέπουν και τότε οι εποχές που γυρίστηκαν δεν ήταν ρόδινες μην το ξεχνατε αυτό. Υπήρχαν όμως σε αυτές κοινωνικές και πολιτικές αιχμές υπό το πρίσμα της κωμωδίας, κάποιες φορές όμως και απροκάλυπτα.
Η φάρσα ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ότι δεν υπάρχει λογική εξήγηγηση ή ότι υπερβάλλει για ό,τι συμβαίνει και γι αυτό παρεξηγείται ως ανοησία. Φάρσα θεωρείται και η όπερα του Μότσαρτ "Έτσι κάνουν όλες"...το τι του είχαν σούρει για το λιμπρέτο δεν λέγεται! Όντως αν διαβάσει κανείς το λιμπρέτο θα του φανεί γελοίο και ίσως να εξοργιστεί κί όλας και να απορήσει, ειδικά χωρίς τη μουσική. Κι όμως υπογείως θέτει συγκλονιστικά ερωτήματα για τις ερωτικές σχέσεις, σαν διαβολάκι.
Δέσποινα
Bosko, συγχωρεμένος, η "Σιδηρά Κυρία" είναι η χειρότερη ταινία της... Και Fan, ξε-Fan, το παραδέχομαι, οι καλές ταινίες της μακαρίτισσας ήταν λίγες. Και το "Χαρέμι" είναι σάχλα στο μεγαλύτερο μέρος του.
Ανώνυμος...
οι ταινίες του Βέγγου- αν αναφέρεσαι στη σειρά Θου Βου- δεν είναι καν φάρσες, σκέτος σουρεαλισμός είναι! Φάρσες ήταν ακριβώς αυτές του Τσιφόρου με Βασιλειάδου- Αυλωνίτη κλπ., όπου- θα μου επιτρέψεις- το γέλιο προέκυπτε μέσα από σχηματικά σενάρια χάρη στις έξυπνες ατάκες και τον αυτοσχεδιαστικό οίστρο των συγκεκριμένων αμίμητων κωμικών.
δε νομίζω ότι σ' αυτές τις κωμωδίες υπήρχε ίχνος πολιτικής αιχμής, αν εξαιρέσεις το γεγονός πως γυρίστηκαν σε μία μεταπολεμική και μετεμφυλιακή ρημαγμένη Ελλάδα.
γενικώς τα πράγματα είναι λίγο πιο αποσαφηνισμένα, κατά την ταπεινή μου άποψη.
ορθώς παραθέτεις το παράδειγμα με τον Mozart και το "Έτσι κάνουν όλες".
κουβέντα χρήσιμη να γίνεται, σ' ευχαριστώ & καλημερίζω!
Rena Fan...
πάντως, σάχλα- ξεσάχλα, εγώ γελάω ακόμη και με την τσίχλα της Ιωαννίδου, που ως ηθοποιός- κατά κοινή παραδοχή- ήταν για τα μπάζα.
εν κατακλείδι, το' χω ξαναπεί εδώ μέσα, πέραν των γνωστών περί χούντας, το χειρότερο για μένα είναι πως αυτές οι ταινίες λες και φτιάχτηκαν για να εξυπηρετήσουν 30 και 40 χρόνια μετά τα συμφέροντα των καναλαρχών.
Πάντως δεν εννοούσα ακριβώς το Θου Βου, κάποιες άλλες που τον βλέπεις να τρέχει και να μην φτάνει!! Τον λατρεύω! Ειδικά στη σκηνή που βλέπει μία γυναικάρα μπροστά του και καπάκι ακούγεται κάτι σαν ο ήχος του ασυρμάτου που κρατάει (σαν ηχητικό εφέ) καθώς του σηκώνεται η.... κεραία..υποτίθεται! Καλά τι γέλιο Θε μου!!http://www.youtube.com/watch?v=45NegvWma9I
Δημοσίευση σχολίου