ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ!

Τα αρχαιολογικά μουσεία με τρόμαζαν από παιδί, ειδικά όταν στο προαύλιο τους με υποδέχονταν ακέφαλοι αξιωματούχοι των ρωμαϊκών χρόνων...

και ανοιχτές σαρκοφάγοι της μεσοκορινθιακής περιόδου...

πώς να έμοιαζε άραγε αυτός ο άνθρωπος; άνδρας ήταν; γυναίκα; τρεφόταν, έκανε έρωτα και ονειρευόταν κανονικά; όλα αυτά για να καταδικαστεί σε αξιοθέατο- δώρο του παρελθόντος προς το μέλλον;

καμία Σφίγγα δεν με περίμενε σήμερα στην Ακροκόρινθο να τη βάλω εγώ τούτη τη φορά να λύσει το προσωπικό μου δισεπίλυτο αίνιγμα...
πέτρωσε κι αυτή, δέσμια της ανίας της παντοδυναμίας της...

πρόσωπα φαγωμένα από το χρόνο με μάτια κενά για να μη βλέπουν- θα έλεγε κάποιος με κοινότοπη σκέψη- τα ανοσιουργήματα των επιγόνων τους...
ομορφιά ελληνική, απ' αυτήν που αγάπησε ο Γιώργος Σεφέρης...

σκαλισμένα σώματα που θάβονταν όπως- όπως από τους μουσειακούς ιθύνοντες για να μην πέσουν στα χέρια των Γερμανών εισβολέων...

διάβαζα το βιβλίο ευχαριστιών που υπάρχει για τους επισκέπτες του μουσείου, κυρίως τους αλλοδαπούς...We love you, Greece και You are the Motherland of our Civilization είδα να έχουν γράψει μεταξύ άλλων μία Jacqueline, ένας Tommy, μία Khamas...

εγώ προτίμησα να αφήσω μερικούς στίχους του Άρη Δαβαράκη από τα Νυχτερινά αγάλματα, κομμάτι αναπόσπαστο του έργου Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς του Μάνου Χατζιδάκι...

Απόψε η μοναξιά μου, παράφορα μιλά

χορεύουν στη φωτιά μου, κορμιά βυζαντινά

να σεβαστείς το άβατο, να μη με κυνηγάς

τ' αγάλματα το Σάββατο, ποτέ μην τ' ακουμπάς

Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ' την αρχή

θα κλάψει ο Παρθενώνας, η Ομόνοια θα βραχεί

μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ' την αρχή

οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί

τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς

τα πάθη σου ειν' αγάλματα, Αιόλου κι Αθηνάς

τις νύχτες που κοιμάμαι, τ' αγάλματα ξυπνούν

τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν

Ξανάρχεται ο χειμώνας, η πόλη θα χαθεί

θα γείρει ο Παρθενώνας και θ' αποκοιμηθεί...

έξω από το μουσείο με περίμενε ο Άργος, ένας κουρασμένος υπεραιωνόβιος σκύλος, που τον πήγαν στην Κόρινθο και τον άφησαν εκεί να περιμένει για χιλιάδες χρόνια τον Οδυσσέα του...

έριξα μια τελευταία ματιά μήπως κι έβγαινε η Σφίγγα πίσω από κάνα βράχο, αλλά το μόνο που είδα ήταν τουρίστες με πέδιλα και άσπρες κάλτσες...αυτοί τουλάχιστον δεν πετούσαν τα αποτσίγαρα τους εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες, ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο...πρόσεξα ότι δεν κάπνιζαν καν...