TO BE OR NOT TO BE...BUSY

Περνάω από την Οδό Πανός να αφήσω το κομμάτι μου για το επερχόμενο τεύχος με το αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο και πετυχαίνω την Άμυ Μιμς να δουλεύει εκεί για τον ίδιο λόγο. Να γράφει σκυφτή σ' ένα γραφείο περιτριγυρισμένη από τα ασπρόμαυρα πορτραίτα του Χατζιδάκι, του Cobain, της Joplin, του Bowie. Δείχνει να χαίρεται που συναντιόμαστε μετά τα Ανώγεια και μου μιλάει για μια ενδιαφέρουσα μελλοντική συνεργασία. Χαρά μου! Μέσα σε ελάχιστα λεπτά αφήνουμε τον Ρίτσο και περνάμε στον σύντροφο της, Μίνωα Αργυράκη, τον πιο αναρχοαυτόνομο φίλο που είχε ποτέ του ο Μάνος Χατζιδάκις.

Το δικό μου κείμενο για το τεύχος 146 της Οδού Πανός έχει να κάνει με μια άγνωστη μελοποίηση του Γιώργου Ρωμανού στην Αγαπημένη του Ρίτσου. Τη βρίσκει κανείς στις Μπαλάντες του, που κυκλοφόρησαν το 1965, λίγο πριν δηλαδή ο τραγουδοποιός βάλει τη νεανική φωνή του στη Μυθολογία και τον Καπετάν- Μιχάλη, τα δύο οριακά χατζιδακικά έργα των 60s. Μιλάω με τον 62χρονο Ρωμανό στο τηλέφωνο και τον διακόπτω από την εργασία του στο στούντιο μόνο και μόνο για να ανασύρει πρόθυμα μνήμες από τα εφηβικά του χρόνια.

Ολοκληρώνω το συγκινητικό αυτοβιογραφικό βιβλίο Άγγελος των πρώτων ημερών που μου χάρισε ο συγγραφέας του, Λευτέρης Ξανθόπουλος, λίγο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, συνοδεία ενός γρήγορου καφέ στα Everest της πλατείας Βικτωρίας. Σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να' χω γράψει εγώ αυτό το βιβλίο, μέσα από το οποίο αναδύονται μνήμες από την παιδική ηλικία του Λευτέρη, τις σχέσεις του με τα πρόσωπα του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος του, δοσμένα όλα μέσα από εικόνες μιας Ελλάδας τόσο βόρειας, που πάγωσε σαν ασπρόμαυρο κινηματογραφικό καρέ στη μικρή οθόνη μιας μουβιόλας.

Εισπράττω τη θετική ενέργεια της ηθοποιού Λουκίας Μιχαλοπούλου που ετοιμάζεται για την πρεμιέρα του μονολόγου της σε ποιήματα της Κικής Δημουλά στο μαύρο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Το γεγονός ότι σε ένα μήνα ακριβώς ξεκινούν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Λάκη Παπαστάθη, στην οποία θα πρωταγωνιστήσει, με κάνει να τη θαυμάζω! Περισσότερο είναι που η πολυπραγμοσύνη της μού θυμίζει εμένα τον ίδιο.

Κι ακόμη:

Αδημονώ να πιάσω στα χέρια μου το Φως στον ελληνικό κινηματογράφο, το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου από τον Αιγόκερω του Σολδάτου, με εκτενείς αναφορές στις συνεργασίες μας, που μοιραία με συγκινούν.

Προσπαθώ να επανέλθω στη λιτοφαγία που έλιωσε από πάνω μου το Στέαρ των κολυμβητών, όπως θα' λεγε και ο Ανδρέας Εμπειρίκος.

Ελαχιστοποιώ τον χώρο που καταλάμβαναν μέσα μου προσωπικότητες καταθλιπτικές φύσει και θέσει, παίρνοντας σα μπάλα και μένα μαζί τους.

Ακούω καινούργιους δίσκους, ελληνικούς και ξένους, πρωτοεμφανιζόμενων ή και καθιερωμένων καλλιτεχνών, μα όσο καλοπροαίρετα κι αν τους πάρω εξαρχής, γρήγορα συνειδητοποιώ πως δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης ή, σωστότερα, έκδοσης.

Τέλος, συνηθίζω να αφήνω άστρωτα τα σκούρα καφέ σεντόνια με μια μουσική στο τέρμα, αιωρούμενη στο υπνοδωμάτιο σα βροχή από βελόνες που δεν θα αγγίξει ποτέ τη μοκέτα.

* η photo της Λουκίας Μιχαλοπούλου από το blog CentroSpot