Άντζελα Δημητρίου: «Όλα τα ζεϊμπέκικα που έχω πει είναι ταυτισμένα με τη ζωή μου» (μία αλλιώτικη συνέντευξη της Lady του λαϊκού τραγουδιού από το 2018)

Η συνέντευξη με την Άντζελα Δημητρίου είχε κλειστεί από μέρες πριν, μα όλο αναβαλλόταν εν μέσω των προβών της για τη μεγάλη συναυλία της στο Βεάκειο του Πειραιά. Τη συνάντησα τελικά Δευτέρα 27 Αυγούστου του 2018 στο στούντιο Soundtrap στο Περιστέρι. Για την ακρίβεια την πρωτοείδα πίσω από το τζάμι της κονσόλας όχι μόνο να τραγουδάει, αλλά και να διευθύνει τους πάντες και τα πάντα. Νομίζω ότι στην πρώτη ματιά που ανταλλάξαμε ήταν λίγο επιφυλακτική μαζί μου. Ένιωσα σαν να με σκάναρε μέσα σε τρία δευτερόλεπτα. Για να σπάσει ο πάγος, σκηνοθέτησα μία τηλεφωνική συνομιλία της με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γουστάρει πολύ και υποτίθεται ότι θα της δώσει τραγούδι του κιόλας. Αυτό ήταν! Μετά από λίγα λεπτά, καθόμασταν σε μία απομονωμένη αίθουσα του πολύβουου στούντιο και είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε για ένα σωρό πράγματα που εγώ, όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι, θα ήθελαν να τη ρωτήσουν. Αποκλειστικά στα ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ, λοιπόν, σας καταθέτω μία αλλιώτικη συνέντευξη της περιβόητης Ελληνίδας Lady του λαϊκού τραγουδιού. Αλλιώτικη, διότι μπορεί να μην έχει γκλαμουριά, πόσο μάλλον κουτσομπολίστικη διάθεση, έχει όμως όλη την αλήθεια μιας λαϊκής ντίβας.

Όταν ανακοίνωσα τη συνέντευξη μας, έλαβα πολλά μηνύματα αγάπης προς το πρόσωπο σας από τη Γιώτα Γιάννα, τη Χρύσα Παπαϊωάννου, την Έλενα Ακρίτα. Νιώθετε ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους που συνταξιδέψατε κάπως;

Σίγουρα, ναι. Έτσι είναι. Μάλιστα όταν είδα τη Γιώτα Γιάννα σε κάποια τηλεοπτικά που είχε κάνει, με γύρισε αρκετά χρόνια πίσω. Με ”πήγε” στο ”Κανόνι”, όταν τραγουδούσα κοριτσάκι στα ξεκινήματα μου δίπλα στον Μανώλη Αγγελόπουλο. Τη θεωρώ τεράστιο ταλέντο και αναρωτιέμαι ακόμα γιατί άφησε να περάσουν τόσα χρόνια, ενώ θα μπορούσε νά’χει κάνει πολλά πράγματα.

Ίσως γιατί όλοι οι καλλιτέχνες δεν νοιάζονται γι’ αυτό που λέμε καριέρα. Απλή εξήγηση.

Άκου εδώ, καρδούλα μου: Όπως θυμάμαι τη Γιώτα Γιάννα, θυμάμαι και την Έλενα Κυρανά. Η φωνή της Κυρανά ήταν ίδια έως και με της Μαρινέλλας. Απ’ την άλλη, το ξέρω αυτό που λες, δεν σκέφτονται όλοι το ίδιο.

Μου αρέσει που σας συναντώ στο Περιστέρι. Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, νιώθετε δεσμούς με τη γενέτειρα σας;

Εδώ είμαστε Μπουρνάζι για την ακρίβεια. Εγώ γεννήθηκα στο Περιστέρι, στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας, στις παράγκες.

Αυτό το ”Στις παράγκες”, πόσο πλούσια εικόνα είναι.

Ναι, στις παράγκες που τώρα έχουν γίνει εργατικές κατοικίες. Εκεί έζησα τα παιδικά μου χρόνια, τα ήρεμα και τα φτωχικά. Μετά πήγαμε στο Μπουρνάζι, αργότερα στο Χαϊδάρι κι από το Χαϊδάρι στο Αιγάλεω.

Μία κατεξοχήν λαϊκή οικογένεια, λοιπόν.

Ακριβώς.

Και φτωχή, ε;

Πάρα πολύ! Φτωχή, αλλά τίμια και περήφανη. Είχα τη μαμά μου να μου ράβει ταγέρ για να πηγαίνω στα πάρτι με τον αδερφό μου τον συχωρεμένο, μια γυναίκα καθαρή και φίλη μου πάνω απ’ όλα. Η μάνα μου ήταν και είναι για μένα ότι σημαντικότερο, ειδικά όταν απομακρυνθήκαμε με τον πατέρα μου. Ξαναπαντρεύτηκε και δεν έκανε οικογένεια ο πατέρας μου, εγώ όμως από τη μάνα μου έγινα δυνατή και άντεξα όσα πέρασα. Εκείνη ήταν που μου έλεγε ”Παιδάκι μου, κοίτα να σπουδάσεις καλύτερα και να μη βγεις στη δουλειά”, ασχέτως αν προτίμησα να βγω στη δουλειά για να τη βοηθήσω. Έκανα, νομίζω, ότι καλύτερο μπορούσα, από τα 12 μου χρόνια μοίρασα τον εαυτό μου σε άντρα και γυναίκα.

Κι από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να τραγουδάει;

Με θυμάμαι εφτά ετών να τραγουδάω το ”Γαρίφαλο στ’ αυτί”. Έλεγε ο πατέρας μου στη μάνα μου: ”Τι θα μας γίνει αυτό το παιδί; Τραγουδίστρια, χορεύτρια, τι θα γίνει απ’ όλα αυτά;” Αγαπώ πάρα πολύ το τραγούδι, θα έλεγα ότι ζω για να τραγουδάω.

Το εισέπραξα πριν, από ένα δεκάλεπτο που έμεινα μαζί σας στο στούντιο. Θέλετε τον πλήρη έλεγχο σαν να είστε τραγουδίστρια και μαέστρος ταυτόχρονα.

Όταν είσαι σαράντα χρόνια στην πιάτσα και αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, είσαι και πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. Όταν δεν θα μ’ αρέσει κάτι, προτιμώ να το χαλάσω και να το πάω απ’ την αρχή, παρά να βγει κάτι που δεν θα αρέσει στον κόσμο.

Ο κόσμος καταλαβαίνει από μουσική, λέτε;

Βέβαια και καταλαβαίνει. Το λάθος είναι να υποτιμάς τον κόσμο. Μπορεί να είμαστε στο 2018, αλλά σας το λέω εγώ που έχω ζήσει τις χρυσές δεκαετίες του ’70 και του ’80 στο λαϊκό τραγούδι.

Ήθελα να σας πάω εγώ, αλλά τελικά εσείς με ”πάτε” τώρα στο μαγαζί ”Βήτα – Βήτα”.

Σε ”πάω” στον Βασίλη Βασιλειάδη! Εκεί δούλεψα με την Κατερίνα Μαρινάκη από τις αδερφές Έδεμ.

Που δεν ήταν αδερφές, αλλά φίλες, όπως μού’χει πει ο συνάδελφος σας, Κώστας Καρουσάκης.

Ναι, ακριβώς. Στο ”Βήτα – Βήτα” δεν βγήκα ως πρωτοεμφανιζόμενη επαγγελματίας τραγουδίστρια. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, κάτω από τα 20 μου, συνεργάστηκα με τον Βασίλη Τσιτσάνη και τη Σωτηρία Μπέλλου στο ”Χρυσό βαρέλι”.

Είχατε δέος απέναντι στον Τσιτσάνη, επίγνωση του διαμετρήματος του;

Πως να μην είχα; Από μικρή τα ακούσματα μου ήταν ο Τσιτσάνης και το λαϊκό ως εξέλιξη του ρεμπέτικου. Όνειρο μου ήταν να δουλέψω κάποτε με όλους αυτούς τους μεγάλους. Κοίτα τώρα, ένα μικρό κοριτσάκι να πουλάει δίσκους στην οδό Αναξαγόρα 1 και ξαφνικά από εκεί που πουλάει δίσκους να κάνει τη δική του προίκα από βινύλια, ήταν κάτι ονειρεμένο, μαγικό!

Ξεκινώντας η προίκα αυτή από δύο 45άρια δισκάκια.

Το ένα το είχα κάνει στη Vasipap και το άλλο στη Music Box. Ακολούθησε ο πρώτος μου δίσκος το ’80 με το ”Ας ήταν να μπορώ” του Μιχάλη Αρχοντίδη και του Νίκου Τσιμπουρλιάνου, που είχε σταλεί στο Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Ήθελα να τον καλέσω τώρα τον Αρχοντίδη στο Βεάκειο, αλλά δυστυχώς οι χρόνοι του προγράμματος είναι πολύ περιορισμένοι και συν τοις άλλοις έχω κι ένα μικρό πρόβλημα υγείας, που θα τακτοποιήσω. Πρόκειται για μία επέμβαση ρουτίνας, μετά την οποία όμως θα χρειαστώ ανάπαυση και πλήρη αφωνία.

Ένα 25χρονο κορίτσι που πούλαγε δίσκους και έμπαινε στη δισκογραφία, είχε γνώση των δισκογραφικών εταιρειών και του όλου κυκλώματος;

Όχι, δεν θα έλεγα ότι είχα γνώση. Χαιρόμουν να βάζω και να ακούω δίσκους. Έτσι έμαθα να ακούω τις φωνάρες Γιώτα Λύδια, Τζένη Βάνου, Πόλυ Πάνου, τον Γαβαλά με τη Ρία Κούρτη, τον Καζαντζίδη, τον Μπιθικώτση, αργότερα τον Νταλάρα. Θρύλους! 

Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος της γενιάς σας που συνεργαστήκατε;

Η Κατερίνα Στανίση. Δουλέψαμε στο ”Δέλτα” μαζί με τη Ρίτα Σακελλαρίου, τον Γιώργο Κοινούση, τον Κωστή Χρήστου που είχε πάει στο φεστιβάλ με το ”Αλίμονο” (γέλια) Όλα τα θυμάμαι! Με είχαν βάλει μάλιστα στη μαρκίζα με την ίδια γραμματοσειρά μ’ αυτήν της Ρίτας και του Κοινούση. Εκεί είχε περάσει ο Χάρης Ανδρεάδης, αυτός ο σημαντικός μαέστρος, κάνοντας μου πρόταση να πάω στη ”Φαντασία”. Αρνήθηκα!

Για να μη χαλάσει το σχήμα;

Όχι. Πίστευα ότι εγώ κάποια στιγμή θα πάω σ’ αυτά τα μαγαζιά ως πρώτο όνομα.

Πέραν μιας θεμιτής φιλοδοξίας, πιστεύατε σε ένα άστρο που φωτίζει τον εκάστοτε καλλιτέχνη;

Κάθε καλλιτέχνης έχει ένα φωτοστέφανο που τον περιβάλλει. Αυτό ακριβώς είδα σε καλλιτέχνες που πίστεψα: Στον Νότη, στον Ρουβά, στον Αλκαίο, στον Τριαντάφυλλο, στον Βαλάντη…

Με τη διαφορά ότι μερικά απ’ τα ονόματα που αναφέρατε μόλις, έχουν ”χαθεί” σήμερα.

Ναι. Κάθε καλλιτέχνης που κάνει ένα κύκλο, αν δεν έχει αφήσει πράγματα πίσω του, τον τρώει ο χρόνος.

Ή αν δεν έχει ανανεωτικές τάσεις. Σας θυμίζω το δικό σας ”Comeback” που χάλασε κόσμο.

Ίσως όπως τα λέτε είναι. Εγώ και ποπ έχω κάνει, και λάτιν, και τζαζ. Δεν είμαι η αμιγώς λαϊκή τραγουδίστρια.

Αν και μάλλον αντιλαμβανόμαστε αλλιώς τη τζαζ, έχετε ένα δίκιο. Τραγουδούσατε στις πίστες και παίζατε σε βιντεοταινίες παράλληλα. Το ίδιο έκανε και η Μάρλεν Ντίτριχ σε έναν άλλο χωροχρόνο.

(χαμογελάει)

Το κέφι όταν τραγουδάτε ανήκει πρωτίστως σε σας την ίδια;

Δεν έχουμε το δικαίωμα να μην έχουμε κέφι. Οτιδήποτε κι αν περνάμε, φεύγοντας από το σπίτι μας και πηγαίνοντας στο χώρο εργασίας μας, πρέπει να είμαστε με το χαμόγελο. Όταν τελειώσει η δουλειά μας και αποτραβηχτούμε στο καμαρίνι μας ή γυρίσουμε στο σπίτι, έχουμε δικαίωμα και να κλάψουμε και να τα σπάσουμε όλα.

Σαν ένας ρόλος δηλαδή.

Μα είναι ένας ρόλος, όχι ”σαν”. Ένας λόγος παραπάνω αν είσαι νηφάλιος καλλιτέχνης και θες να κοιτάς τον κόσμο κατάματα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που σας λέω. Μ’ αρέσει να κοιτάω τον κόσμο στα μάτια κι αν καμιά φορά κλείνω τα δικά μου, είναι είτε γιατί αναπολώ πράγματα, είτε γιατί ”φεύγω” την ώρα που τραγουδάω…

Θα ήθελα να μάθω που πηγαίνετε νοερά.

Μπορεί στο στούντιο, εκεί που ο τραγουδιστής έχει πολλές εικόνες. Την εικόνα της χαράς, της λύπης, της μοναξιάς, της νοσταλγίας – πολλές εικόνες που έχεις να συμπυκνώσεις λίγο πριν μπεις στο στούντιο. Το ”Comeback”, ας πούμε, είναι ένα ευχάριστο χορευτικό τραγούδι. Όταν όμως πάω να πω το ”Ποια θυσία”, δεν είναι το ίδιο για μένα σίγουρα.

Μια και αναφέρεστε στο ”Ποια θυσία”, σας κόστισε ο θάνατος του συνθέτη του, του Καλούδη;

Πάρα πολύ! Είχα επικοινωνία με τη μητέρα του, η οποία περίμενε να με δει. Πήγα στον Προφήτη Ηλία, στον Πειραιά…Είχα στενοχωρηθεί γιατί ήταν και καλό παιδί και πάρα, μα πάρα πολύ, καλός συνθέτης. Δεν είχε δώσει μόνο σε μένα καλά τραγούδια, αλλά και στον Πανταζή, στον Γονίδη, σε όλους!

Πιστεύετε πως ότι μας ευχαριστεί, μας βάζει και σε μία δοκιμασία την ίδια στιγμή;

Βέβαια. Κι η ευχαρίστηση μια μορφή δοκιμασίας είναι. Με ευχαριστεί εμένα να φάω τώρα του σκασμού, γιατί θα μου δώσει ευχαρίστηση. Απ’ την άλλη, όμως, δοκιμάζομαι, διότι όταν πάω να κοιταχτώ σ’ ένα καθρέφτη, λέω ”Κυρία μου, τι έγινε εδώ; Πήραμε τρία – τέσσερα κιλάκια”! Δεν είναι ωραίο να μην προσέχεις, ειδικά όταν περνάνε τα χρόνια. Έχω δει μικρά κοριτσάκια να είναι κάπως και λέω ”ok, γιατί έτσι; Επειδή ζούμε στο 2018; Όχι”! Και το λέω το όχι, όχι για ζήτημα ομορφιάς, να ντύνεσαι καλά, αλλά για θέματα υγείας που προκύπτουν. Ένας υπέρβαρος θά’χει πρόβλημα με την υγεία του, όχι με τι θα φορέσει το βράδυ για να τραγουδήσει.

Η Μονσερά Καμπαγέ, ας πούμε, ή η Μαρία Φαραντούρη που είναι υπέρβαρες, τι θα έλεγαν αν σας άκουγαν;

Αυτοί είναι άλλου επιπέδου καλλιτέχνες! Και η Μαρία Φαραντούρη, και ο Ντέμης Ρούσσος, τον οποίο είχα γνωρίσει, ακόμα και η Ξανθίππη Καραθανάση, σε πάνε αλλού, έχουν άλλο δικό τους στυλ. Σε πάνε αλλού, θέλω να πω, με την τέχνη τους. Δεν ακούς τα τραγούδια τους και τους σκέφτεσαι με την πλάτη έξω, δεν γίνεται! Αγαπώ Σταμάτη Κραουνάκη γιατί έχει ένα στυλ κι έναν τύπο δικό του! Με την τιράντα του, το παντελόνι το φαρδύ, χύμα! Είναι όμως ο Κραουνάκης, δεν πρόκειται να σταθεί κανείς στην εμφάνιση. Ο Κραουνάκης και οι καλλιτέχνες που αναφέραμε είναι μία κατηγορία από μόνος του ο καθένας! Έχουν δική τους ταυτότητα οι άνθρωποι αυτοί, άσ’τους εκεί, ανήκουν αλλού!

Ένας καλλιτέχνης που είναι πολύ κοντά στο κοινό του, μήπως δε βοηθάει έτσι στο χτίσιμο του μύθου του;

Παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες σ’ αυτό: Από τη μία μπορεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης να θέλει να προφυλάξει τον εαυτό του, απ’ την άλλη όμως μπορεί να μην τον αφήνουν οι δικοί του. Όχι οι παρατρεχάμενοι του, αλλά τα οικεία του πρόσωπα. Είναι του καλλιτέχνη επιλογή ποιον θα έχει φίλο ή σύντροφο. Αυτός πρέπει να προστατέψει την ώρα εκείνη τον άνθρωπο του που τυχαίνει να είναι και καλλιτέχνης. Να μην τον αφήνει να βγαίνει να κάνει δηλώσεις ή εμφανίσεις άνευ λόγου. Εκεί ακριβώς χαλάει το μύθο του ένας καλλιτέχνης! Γιατί, κύριε, σερβίρεις την Άντζελα Δημητρίου στη γυναίκα που κάθεται σπίτι της και πλένει πιάτα με ένα τρόπο ώστε να πει αυτή η γυναίκα ”Άντε μωρέ, δε θέλω να την ξανακούσω αυτήν, δεν είναι καλή μάνα” και χίλια δυο άλλα;

Γνώμη μου είναι πως δεν είστε άμοιρη ευθυνών, αλλά ομολογουμένως τραβήξατε πολύ τα βέλη της σάτιρας.

Άμοιρη ευθυνών δεν ήμουν μόνο στο ότι αγαπούσα και αγαπώ πολύ τη σάτιρα. Μου έτυχε όμως ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός, έχασα δικό μου άνθρωπο. Δεν μ’ άρεσε αυτό που βγήκε και είπε ο Λαζόπουλος. Ξέρετε ότι μετά από λίγο καιρό έχασε κι ο ίδιος δικό του άνθρωπο; Μην κάνεις κακό στον άλλο, λοιπόν, μη βλάπτεις, γιατί μετά θα γυρίσει σε σένα. Αυτό κατάλαβα.

Κάτι παρεμφερές είχε συμβεί και με εκείνη την εκπομπή της Έλλης Στάη. Θυμάμαι ότι μετά από σας, είχε καλέσει την Ελευθερία Αρβανιτάκη και ξεκίνησε λέγοντας ”Απόψε θα μιλήσουμε για ποιότητα”, λες και υπήρχαν διαχωριστικές δικλίδες στους καλεσμένους της.

Ειλικρινά τώρα πια ποσώς με ενδιαφέρει! Όταν έχεις πει τόσα λαοφιλή τραγούδια, όταν έχεις συνεργαστεί με τους καλύτερους μαέστρους και στιχουργούς στον τομέα τους, με τα πάντα όλα, δεν έχεις, καρδούλα μου, τίποτα να φοβηθείς. Δεν είναι καλύτερο να μιλάνε τα τραγουδάκια σου κι εσύ να σωπαίνεις; Να λες δεν έκανα τελικά λίγα πράγματα!

Είστε άνθρωπος της υπερβολής;

Α, ναι! Όταν λέω ότι πρέπει να βγω για να κάνω κατανάλωση, θα την κάνω!

Τι εννοείτε ακριβώς κατανάλωση;

Να μπω στο σούπερ μάρκετ και να πάρω περισσότερα πράγματα για την καθαριότητα του σπιτιού παρά για να φάω, που λέει ο λόγος. Είμαι άρρωστη με την καθαριότητα, υποχόνδρια, νευρωτική!

Η τέχνη συμπλέει με τη θρησκεία;

(σκέφτεται) Μου κάνεις μια ωραία ερώτηση! Θέλω να πω κάτι επ’ αυτού: Όταν γίνεται μια μεγάλη συναυλία από τη Madonna, τους Scorpions και πολλούς μεγάλους ξένους καλλιτέχνες, υπάρχει ένας όχλος από κάτω. Ο καλλιτέχνης πάντα ενώνει, μεταφέρει αγάπη και, γιατί όχι, υψηλά συναισθήματα αλληλεγγύης. Τι έκανε ο Χριστός επί της γης; Για αγάπη, αλληλεγγύη, συντροφικότητα και κοινοκτημοσύνη μίλησε. Κι οι άλλοι τον βασάνισαν, τον εξευτέλισαν, τον σταύρωσαν! Όλοι αυτοί που έλεγαν ότι τον αγαπούσαν!

Αποδίδετε στον καλλιτέχνη, λοιπόν, θεϊκή φύση; Μου αρέσει, συνεχίστε.

Μα δεν είναι ακριβώς το ίδιο με έναν καλλιτέχνη στη σκηνή απάνω; Να δίνει αυτός μια συναυλία με την ψυχή του μαζί και την επόμενη να βγαίνουν κάποιοι και να τον σπιλώνουν; Δε σταυρώνεται έτσι κι αυτός; Ένας μικρός Χριστός είναι κι ο καλλιτέχνης με την προδοσία των άλλων να τον περιμένει στη γωνία ανά πάσα στιγμή.

Το έργο σας, τα τραγούδια σας, ανταποκρίνονται και σε ότι είστε η ίδια ως άνθρωπος;

Νομίζω ναι, αν υποτεθεί πως είμαι η μούσα αυτών που γράφουν για μένα. Όλα τα ζεϊμπέκικα που έχω πει είναι ταυτισμένα με τη ζωή μου.

Με τη ζωή σας ή με την περσόνα σας; Δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Ναι, ως περσόνα, ως αυτό που είμαι, τους εμπνέω και μου γράφουν.

Κατανοητό. Πείτε μου ποια ψυχική ανάγκη σας εκφράζετε όποτε τραγουδάτε.

Είναι μια διαδικασία που ξεκινάει από τα πνευμόνια και το λαιμό μου, αλλά και από το μυαλό μου, από το κεφάλι μου. Κάνω ενός είδους αυτοσυγκέντρωση και λέω ”Πρέπει να τραγουδήσεις”.

Για ποιον πρέπει; Για τον εαυτό σας ή για τον κόσμο;

Πρώτα για μένα και μετά για τον κόσμο. Αν εγώ δεν τραγουδήσω καλά, δεν θα περάσει κι ο κόσμος καλά. Και θα τραγουδήσω καλά όσο αντέξω! Άλλα δέκα χρόνια; Είκοσι; Ποιος ξέρει…

Σας απασχολεί, βλέπω, η βιολογική φθορά.

Όχι. Όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος.

Κι είναι εύκολο για μια σταρ της εμβέλειας σας, να πει θα κάτσω σπίτι μου και θα βλέπω τηλεόραση;

Πρέπει να έχεις αυτογνωσία και τη δικιά σου άποψη για οτιδήποτε γίνεται. Αν αυτό πάθει κάτι (σ.σ. δείχνει το λαιμό της), ξέρετε τι θα κάνω; Θα κάτσω σπίτι μου να κοιτάω τους χρυσούς δίσκους στον τοίχο μου; Τους πλατινένιους, τα βραβεία και τις φωτογραφίες και να λέω ένα γιατί;

Μα, γερή να είστε, δε θα σας συμβεί αυτό όταν πάτε 85 ετών; Είναι αναπόφευκτο για καθέναν που ζει στα φώτα.

Εγώ χαίρομαι για μία πάρα πολύ μεγάλη κυρία του χώρου: Μα-ρι-νέ-λλα! Όχι μόνο εμείς, αλλά όλες οι τραγουδίστριες, πρέπει να διδαχτούμε απ’ αυτήν την τεράστια γυναίκα!

Τη Μαρινέλλα την αναφέρετε επειδή είναι ακόμη ”μάχιμη” και με φωνή απείραχτη; Είναι φυσικό φαινόμενο η Μαρινέλλα, δεν μπορούν να τραγουδάνε έτσι όλες οι τραγουδίστριες στα χρόνια της.

Αυτό εννοώ: Είναι ωραίο ακόμα να τη βλέπεις και να την ακούς μ’ αυτή τη φωνή που διαθέτει. Ας πούμε ότι κάνω μια ευχή για όλες τις τραγουδίστριες να έχουμε το δικό της εκτόπισμα! Πιστέψτε με, τη λατρεύω!

Έχετε αμαρτίες που να σας βαραίνουν;

Αμαρτίες έχουμε όλοι, όχι εγώ μόνο. Δεν με βαραίνουν. Δεν έχω πειράξει κανέναν, άρα θα κοιμηθώ με τη συνείδηση μου ήσυχη. Ξέρετε πόσο ωραίο είναι να κοιμάσαι ήρεμα;

Αισθάνεστε παντοτινή μαθήτρια στο αντικείμενο σας ή εδώ που φτάσατε πια, τα έχετε ”δει” όλα;

Θέλω να έρθετε μια μέρα να με δείτε τι κάνω στο στούντιο! Εκεί θα απαντηθεί η ερώτηση σας, αλλά για την ώρα βεβαίως και δηλώνω μαθήτρια, ταπεινή κιόλας, απέναντι σε κάθε έναν συνεργάτη μου. Είναι θέμα χαρακτήρα αυτό, όχι εμπειρίας. Υπάρχουν στιγμές που μπορώ να γίνω σκληρή, αλλά για το συνολικό αποτέλεσμα. Είπαμε, με σαράντα χρόνια στο χώρο, γίνεσαι αυστηρός πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό σου.

Τελευταία ερώτηση με δυο λόγια: Τι έχει αλλάξει στη νύχτα από το ’70 μέχρι αυτή τη στιγμή;

Ζούμε την εποχή του internet. Κοίτα το κινητό σου. Εγώ μπορεί να μη σε ξαναδώ από δω και πέρα, θα σε βλέπω όμως από δω μέσα! Το ίδιο ακριβώς έχει γίνει και στη νύχτα.

Μπόσκο - Άντζελα Δημητρίου (σέλφι, Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018)

* Πρώτη δημοσίευση: koutipandoras.gr