Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ, Η MORENIKA, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ & ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ!

Τη νύχτα της πανσέληνου του Αυγούστου οι πόλεις μοιάζουν νεκρές...

όσο κι αν προσπαθούν να τις ζωντανέψουν τα δάχτυλα του Τσαμπρόπουλου στο πιάνο και οι φωνές της Καγιαλόγλου και του Λιούγκου από την Πελοπόννησο μέχρι την Ήπειρο...

είχα να δω καιρό την 13χρονη γάτα μου και μου κάνει μούτρα...

αρνείται το χάδι, το ζεσταίνει υπερβολικά ίσως κι η γούνα του το ζώο τέτοιες μέρες...

δεν προλαβαίνω να διαγράφω από το e- mail μου προσκλήσεις για live διαφόρων νέων καλλιτεχνών με συμπαθητικές φάτσες μεσ' στο καλοκαίρι...

αναρωτιέμαι ποιος θα γεμίσει τους χώρους που εμφανίζονται με τέτοια νέκρα που' χει ενσκύψει...

ο Δημήτρης αγόρασε τα Χρυσάνθεμα του Ανδρέα από τη Διδότου και ο Χρονάς του θύμισε ότι χρωστάω ένα κείμενο για τον Ρίτσο συνοδεία εικαστικών έργων του gazoza...

δεν έχω όρεξη για καμία δραστηριότητα...

ούτε και για το μοντάζ που προχωράει με ρυθμούς χελώνας, αλλά μάλλον για καλό ειν' αυτό...

προτιμώ να τσακώνομαι στο διαδίκτυο με ανθρώπους που μπορεί να γινόμασταν οι καλύτεροι φίλοι, μπορεί όμως και να μην έτρωγα μαζί τους στο δρόμο ούτε κουλούρι Θεσσαλονίκης (που είπε κάποτε και μια φίλη blogger)...

αύριο αναχωρούμε με τον Γισδάκη και τους μουσικούς του για την Κύμη...

από του χρόνου λέμε να εντάξουμε περισσότερα θεατρικά στοιχεία σ' αυτό το αφιέρωμα του μαθητή προς τον δάσκαλο του...

την ίδια μέρα η Μαρίζα τραγουδάει στην Καρδαμύλη της, τιμώμενη από την τοπική ηγεσία...

ίσως περάσω τον 15αύγουστο στο Λαγονήσι με τη Λένα, τον Γιάννη και τον Κώστα...

θα προτιμήσω βέβαια ένα τριήμερο για δύο στο Αγκίστρι σε φάση free camping...

δεν ξέρω γιατί, η ζωή τα έφερε έτσι, και τα τελευταία χρόνια αγνοώ τι θα πει διακοπές αυγουστιάτικες...

εδώ και μια πενταετία, από τον Ιούνιο αρχίζω να βλέπω βουνό τον Αύγουστο που πλησιάζει...

είναι που πρέπει να βρίσκομαι σ' ένα συγκεκριμένο μέρος και να δίνω φροντίδα...

το συνήθισα πια κι αυτό, συνειδητοποιώντας μάλιστα ότι όσο πιο πολύ δίνεσαι, άλλο τόσο ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες να θες κι εσύ ο ίδιος φροντίδα...

η maira φωνάζει: όλο δίνεσαι, χαρίζεσαι, εσύ τι παίρνεις τελικά απ' τους άλλους;...

σαν καλά να τα λέει, σκέφτομαι...

γρήγορα όμως η όποια αρνητική σκέψη ή θέση αδρανοποιείται...

έναν εφιάλτη θυμήθηκα που έβλεπα συχνά από τα 15 μέχρι τα 18 μου...

βρισκόμουν ξαπλωμένος- λέει- και πάνω στο μέτωπο μου υπήρχε μία καρφίτσα...

πάνω σ' αυτή την καρφίτσα στηριζόταν με τη σειρά του ένας θεόρατος βράχος...

όλη μου η αγωνία ήταν να μη σπάσει η καρφίτσα και μου λιώσει το κεφάλι ο βράχος...

λίγο αργότερα, στα 23 μου, σχεδίαζα να κάνω μια ψυχεδελική μικρού μήκους ταινία μ' αυτόν τον εφιάλτη...

animation θα ήτανε, σε σχέδια του φίλου μου του Guy από το Λουξεμβούργο...

το κινηματογραφικό συνεργείο που φτιάξαμε, ενώνοντας την Αθήνα με το Παρίσι και το Augsburg, χάθηκε μέσα σ' έναν κυκεώνα soft drugs...

κι έτσι δε μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω κι εγώ ότι στη χώρα μου η μαστούρα είναι τσάμπα με τις ευλογίες μάλιστα νευρολόγων και ψυχίατρων...

τελευταία έχω έναν άλλο εφιάλτη: αυτή τη φορά είμαι όρθιος μέσα σ' ένα στενό δωμάτιο μαζί και με άλλους ανθρώπους...

αρχίζω να πρήζομαι παντού και να φουσκώνω ολόκληρος στο ρυθμό του Bolero του Ravel...

προσπαθώ να βγω από το δωμάτιο, μα δε χωράω απ' την πόρτα έτσι που καταντάω...

στο τέλος, σκάω σε μια μεγάλη έκρηξη που διαλύει και μένα και τους γύρω μου και το δωμάτιο...

σαν το τέλος του Zabriskie Point του Αντονιόνι στο πιο κωμικοτραγικό του ή και στο πιο κακόγουστο του...

είπα τελευταία, θέλοντας στην πραγματικότητα να πω ότι πρόκειται για τον ετήσιο πλέον αυγουστιάτικο εφιάλτη μου...

είμαι σίγουρος πως το post αυτό θα εκτιμηθεί δεόντως από τον υπερρεαλιστή Παγουλάτο...

μου τηλεφωνεί και πάντα μου λέει τη γνώμη του για τη ροή του blog...

πόσων ανθρώπων, αλήθεια, που μας λένε κάτι, την παίρνουμε στα σοβαρά τη γνώμη τους;...

με γεμίζει αισιοδοξία που εγώ έχω πολλούς ανθρώπους, των οποίων τη γνώμη περιμένω πώς και πώς για οτιδήποτε κάνω...

η ζωή στο πατρικό μου δεν παρουσιάζει πια κανένα ενδιαφέρον...

κοιτούσα τους ανεμιστήρες που έβαλε ο μανάβης απέναντι να δροσίζουν την πραμάτεια του και σκεφτόμουν πως αυτό είναι το μόνο νεωτερίστικο στοιχείο σε μια λαϊκή γειτονιά της Β΄ Πειραιά που ποιος ξέρει πως θα' χει γίνει σε 200 χρόνια από τώρα...

δυο μέρες εδώ και μου' χει λείψει το μεταναστευτικό στοιχείο της πλατείας Βικτωρίας...

οι Άραβες κι οι Ασιάτες προφανώς δεν πάνε διακοπές τον Αύγουστο...

να διακόψουν, τι;...

την ώρα αυτή μια γειτόνισσα μαγειρεύει φασολάκια φρέσκα κι ο αέρας φέρνει τη μυρωδιά τους απ' τ' ανοιχτό παράθυρο...

καμιά σχέση με τον αέρα της δικής μου βεράντας που μου φέρνει ακόμη και στις τρεις τα χαράματα μυρωδιές από κάρρι και άλλα μπαχαρικά...

ποιον άνθρωπο διαφορετικό να συναντήσεις εδώ πέρα και που μπορεί να σε βγάλει ένα ολόκληρο 24ωρο;...

κανέναν και πουθενά, λέω εγώ...

τι καλά που έκαναν ο Καρούζος και ο Ασλάνογλου και άλλαζαν το ένα διαμέρισμα μετά το άλλο...

μόνο από ψυχικές και σωματικές νόσους δικαιολογούνται οι καλλιτέχνες να μένουν βιδωμένοι σε ένα μέρος...

σαν τον Άσιμο στα Εξάρχεια και τον Σαχτούρη στην Κυψέλη...

ακούω το Dancing Queen των ABBA έτσι όπως το έκαναν οι Raining Pleasure πριν μερικά χρόνια και ευθυμώ πρόσκαιρα...

ο μόνος Έλληνας ερμηνευτής που τραγουδάει σε ολόσωστα αγγλικά είναι ο Βασιλικός...

βαριέμαι κατά τα άλλα την ποιητικοφανή ηδυπάθεια των συνθετών και τραγουδιστάδων μας...

την κλαούνα τους επενδυμένη με ούτια και τζουράδες...

με κάνουν να επιστρέφω στον Leonard Cohen και σ' ένα ολόφρεσκο So long, Marianne από λονδρέζικη αρένα...

ή στην σεφαραδίτικη Morenika έτσι όπως την έκανε ο Εβραίος μάγκας τζαζίστας και συνονόματος του Leonard, ο Avishai Cohen...

πέρασε η εποχή των ενορχηστρωτικών πακέτων και των ηχητικών ελιγμών, πίσω ολοταχώς να πιάσουμε από την αρχή το μεγαλείο της απλότητας του τραγουδιού, το Παν του Ελαχίστου, για να θυμηθώ και τον πρώτο τίτλο αυτού του blog...

την έχει τραγουδήσει και η Σαβίνα εξαιρετικά τη Morenika, όπως πρόσφατα τραγούδησε και στην Ισπανία στην ίδια σκηνή με ζωντανούς θρύλους της world μουσικής...

οργίζομαι που τα ελληνικά ΜΜΕ αδιαφορούν πλήρως και μας σερβίρουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες του κώλου...

σκέφτομαι μήπως χρειαζόταν επιτέλους να επιβληθεί ένας ακραίος σταλινισμός πολιτιστικού τύπου...

να καταργηθούν οι τηλεοράσεις, να κλείσουν οι life- style ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα σκυλάδικα της παραλιακής να γίνουν καφωδεία...

αντί για πρωινάδικες εκπομπές, να βγαίνουν μουσάτοι τύποι και να διαβάζουν μεταφρασμένη λυρική ποίηση του Αρσένι Ταρκόφσκι...

στα ταξί να ακούς μόνο την ελεγειακή Καραΐνδρου, τον Brahms και τον Vivaldi...

να είναι υποχρεωτικό το θέατρο και ο κινηματογράφος και όποιος, ας πούμε, προτιμάει ν' ακούσει τις Τσούλες της Βίσση από το να δει το Είμαι περίεργη κίτρινη του Βίλγκοτ Σιέμαν να ξυλοκοπείται στο Σύνταγμα μέχρι ακατάσχετης αιμορραγίας...

οι νέοι στις καφετέριες να φοράνε μόνο μαύρα φτηνά ρούχα, να καπνίζουν sante άφιλτρα και να μη γελάει τ' αχείλι τους...

να μη γελάει κανείς...

ν' απαγορευθεί το γέλιο διά ροπάλου και όλοι να κλαίνε μόνο ή να μένουν ανέκφραστοι...

πόσο σοφά το έδειξε η Μαγκανάρη στο Κλαίνε την ώρα που τα σκοτώνουν, τη λάτρεψα αυτή την ταινία στη Δράμα...

οι άνθρωποι να ερωτεύονται διά του χωρισμού μόνο, διαχωρίζοντας πια τον έρωτα και το σεξ από το ιδιοκτησιακό καθεστώς και το ένστικτο αντιστοίχως...

να κυκλοφορούν κάθε Πέμπτη σε συνέχειες, υπό μορφή free press, ο Λουκής Λάρας του Βικέλα μαζί με την Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη και τους Αδερφούς Καραμαζόφ...

μεσ' στη μόδα, ένα πράγμα...

και προαιρετικά, με ένα ευρώ, ένας- ένας οι τόμοι από το Κεφάλαιο του Καρόλου Μαρξ...

που θα πάει, όλοι θα το διαβάσουν κι ίσως αντιληφθούν μια μέρα πόσο αδίκως ξοδεμένη ήταν η προηγούμενη ζωή τους...

τίποτα όμως δε θα συμβεί...

και ευτυχώς ίσως, λέω κι εγώ, σπεύδοντας να προλάβω τις αντιδράσεις όσων διαβάζουν όλα αυτά...

κι έτσι, ο Αύγουστος θα συνεχίσει να κυλάει με ή χωρίς πανσέληνο, τα αστικά παγόβουνα να λιώνουν επικίνδυνα, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων να αντηχεί παντού κι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι να παραδίνονται συνειδητά στην αγκαλιά του απέθαντου Μορφέα...

* στο video ο Avishai Cohen αποδίδει το τραγούδι Morenika από παράσταση του, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάρτιο