Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ, Η MORENIKA, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ & ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ!


Τη νύχτα της πανσέληνου του Αυγούστου οι πόλεις μοιάζουν νεκρές...
όσο κι αν προσπαθούν να τις ζωντανέψουν τα δάχτυλα του Τσαμπρόπουλου στο πιάνο και οι φωνές της Καγιαλόγλου και του Λιούγκου από την Πελοπόννησο μέχρι την Ήπειρο...
είχα να δω καιρό την 13χρονη γάτα μου και μου κάνει μούτρα...
αρνείται το χάδι, το ζεσταίνει υπερβολικά ίσως κι η γούνα του το ζώο τέτοιες μέρες...
δεν προλαβαίνω να διαγράφω από το e- mail μου προσκλήσεις για live διαφόρων νέων καλλιτεχνών με συμπαθητικές φάτσες μεσ' στο καλοκαίρι...
αναρωτιέμαι ποιος θα γεμίσει τους χώρους που εμφανίζονται με τέτοια νέκρα που' χει ενσκύψει...
ο Δημήτρης αγόρασε τα Χρυσάνθεμα του Ανδρέα από τη Διδότου και ο Χρονάς του θύμισε ότι χρωστάω ένα κείμενο για τον Ρίτσο συνοδεία εικαστικών έργων του gazoza...
δεν έχω όρεξη για καμία δραστηριότητα...
ούτε και για το μοντάζ που προχωράει με ρυθμούς χελώνας, αλλά μάλλον για καλό ειν' αυτό...
προτιμώ να τσακώνομαι στο διαδίκτυο με ανθρώπους που μπορεί να γινόμασταν οι καλύτεροι φίλοι, μπορεί όμως και να μην έτρωγα μαζί τους στο δρόμο ούτε κουλούρι Θεσσαλονίκης (που είπε κάποτε και μια φίλη blogger)...
αύριο αναχωρούμε με τον Γισδάκη και τους μουσικούς του για την Κύμη...
από του χρόνου λέμε να εντάξουμε περισσότερα θεατρικά στοιχεία σ' αυτό το αφιέρωμα του μαθητή προς τον δάσκαλο του...
την ίδια μέρα η Μαρίζα τραγουδάει στην Καρδαμύλη της, τιμώμενη από την τοπική ηγεσία...
ίσως περάσω τον 15αύγουστο στο Λαγονήσι με τη Λένα, τον Γιάννη και τον Κώστα...
θα προτιμήσω βέβαια ένα τριήμερο για δύο στο Αγκίστρι σε φάση free camping...
δεν ξέρω γιατί, η ζωή τα έφερε έτσι, και τα τελευταία χρόνια αγνοώ τι θα πει διακοπές αυγουστιάτικες...
εδώ και μια πενταετία, από τον Ιούνιο αρχίζω να βλέπω βουνό τον Αύγουστο που πλησιάζει...
είναι που πρέπει να βρίσκομαι σ' ένα συγκεκριμένο μέρος και να δίνω φροντίδα...
το συνήθισα πια κι αυτό, συνειδητοποιώντας μάλιστα ότι όσο πιο πολύ δίνεσαι, άλλο τόσο ελαχιστοποιείς τις πιθανότητες να θες κι εσύ ο ίδιος φροντίδα...
η maira φωνάζει: όλο δίνεσαι, χαρίζεσαι, εσύ τι παίρνεις τελικά απ' τους άλλους;...
σαν καλά να τα λέει, σκέφτομαι...
γρήγορα όμως η όποια αρνητική σκέψη ή θέση αδρανοποιείται...
έναν εφιάλτη θυμήθηκα που έβλεπα συχνά από τα 15 μέχρι τα 18 μου...
βρισκόμουν ξαπλωμένος- λέει- και πάνω στο μέτωπο μου υπήρχε μία καρφίτσα...
πάνω σ' αυτή την καρφίτσα στηριζόταν με τη σειρά του ένας θεόρατος βράχος...
όλη μου η αγωνία ήταν να μη σπάσει η καρφίτσα και μου λιώσει το κεφάλι ο βράχος...
λίγο αργότερα, στα 23 μου, σχεδίαζα να κάνω μια ψυχεδελική μικρού μήκους ταινία μ' αυτόν τον εφιάλτη...
animation θα ήτανε, σε σχέδια του φίλου μου του Guy από το Λουξεμβούργο...
το κινηματογραφικό συνεργείο που φτιάξαμε, ενώνοντας την Αθήνα με το Παρίσι και το Augsburg, χάθηκε μέσα σ' έναν κυκεώνα soft drugs...
κι έτσι δε μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω κι εγώ ότι στη χώρα μου η μαστούρα είναι τσάμπα με τις ευλογίες μάλιστα νευρολόγων και ψυχίατρων...
τελευταία έχω έναν άλλο εφιάλτη: αυτή τη φορά είμαι όρθιος μέσα σ' ένα στενό δωμάτιο μαζί και με άλλους ανθρώπους...
αρχίζω να πρήζομαι παντού και να φουσκώνω ολόκληρος στο ρυθμό του Bolero του Ravel...
προσπαθώ να βγω από το δωμάτιο, μα δε χωράω απ' την πόρτα έτσι που καταντάω...
στο τέλος, σκάω σε μια μεγάλη έκρηξη που διαλύει και μένα και τους γύρω μου και το δωμάτιο...
σαν το τέλος του Zabriskie Point του Αντονιόνι στο πιο κωμικοτραγικό του ή και στο πιο κακόγουστο του...
είπα τελευταία, θέλοντας στην πραγματικότητα να πω ότι πρόκειται για τον ετήσιο πλέον αυγουστιάτικο εφιάλτη μου...
είμαι σίγουρος πως το post αυτό θα εκτιμηθεί δεόντως από τον υπερρεαλιστή Παγουλάτο...
μου τηλεφωνεί και πάντα μου λέει τη γνώμη του για τη ροή του blog...
πόσων ανθρώπων, αλήθεια, που μας λένε κάτι, την παίρνουμε στα σοβαρά τη γνώμη τους;...
με γεμίζει αισιοδοξία που εγώ έχω πολλούς ανθρώπους, των οποίων τη γνώμη περιμένω πώς και πώς για οτιδήποτε κάνω...
η ζωή στο πατρικό μου δεν παρουσιάζει πια κανένα ενδιαφέρον...
κοιτούσα τους ανεμιστήρες που έβαλε ο μανάβης απέναντι να δροσίζουν την πραμάτεια του και σκεφτόμουν πως αυτό είναι το μόνο νεωτερίστικο στοιχείο σε μια λαϊκή γειτονιά της Β΄ Πειραιά που ποιος ξέρει πως θα' χει γίνει σε 200 χρόνια από τώρα...
δυο μέρες εδώ και μου' χει λείψει το μεταναστευτικό στοιχείο της πλατείας Βικτωρίας...
οι Άραβες κι οι Ασιάτες προφανώς δεν πάνε διακοπές τον Αύγουστο...
να διακόψουν, τι;...
την ώρα αυτή μια γειτόνισσα μαγειρεύει φασολάκια φρέσκα κι ο αέρας φέρνει τη μυρωδιά τους απ' τ' ανοιχτό παράθυρο...
καμιά σχέση με τον αέρα της δικής μου βεράντας που μου φέρνει ακόμη και στις τρεις τα χαράματα μυρωδιές από κάρρι και άλλα μπαχαρικά...
ποιον άνθρωπο διαφορετικό να συναντήσεις εδώ πέρα και που μπορεί να σε βγάλει ένα ολόκληρο 24ωρο;...
κανέναν και πουθενά, λέω εγώ...
τι καλά που έκαναν ο Καρούζος και ο Ασλάνογλου και άλλαζαν το ένα διαμέρισμα μετά το άλλο...
μόνο από ψυχικές και σωματικές νόσους δικαιολογούνται οι καλλιτέχνες να μένουν βιδωμένοι σε ένα μέρος...
σαν τον Άσιμο στα Εξάρχεια και τον Σαχτούρη στην Κυψέλη...
ακούω το Dancing Queen των ABBA έτσι όπως το έκαναν οι Raining Pleasure πριν μερικά χρόνια και ευθυμώ πρόσκαιρα...
ο μόνος Έλληνας ερμηνευτής που τραγουδάει σε ολόσωστα αγγλικά είναι ο Βασιλικός...
βαριέμαι κατά τα άλλα την ποιητικοφανή ηδυπάθεια των συνθετών και τραγουδιστάδων μας...
την κλαούνα τους επενδυμένη με ούτια και τζουράδες...
με κάνουν να επιστρέφω στον Leonard Cohen και σ' ένα ολόφρεσκο So long, Marianne από λονδρέζικη αρένα...
ή στην σεφαραδίτικη Morenika έτσι όπως την έκανε ο Εβραίος μάγκας τζαζίστας και συνονόματος του Leonard, ο Avishai Cohen...
πέρασε η εποχή των ενορχηστρωτικών πακέτων και των ηχητικών ελιγμών, πίσω ολοταχώς να πιάσουμε από την αρχή το μεγαλείο της απλότητας του τραγουδιού, το Παν του Ελαχίστου, για να θυμηθώ και τον πρώτο τίτλο αυτού του blog...
την έχει τραγουδήσει και η Σαβίνα εξαιρετικά τη Morenika, όπως πρόσφατα τραγούδησε και στην Ισπανία στην ίδια σκηνή με ζωντανούς θρύλους της world μουσικής...
οργίζομαι που τα ελληνικά ΜΜΕ αδιαφορούν πλήρως και μας σερβίρουν τραγουδιστές και τραγουδίστριες του κώλου...
σκέφτομαι μήπως χρειαζόταν επιτέλους να επιβληθεί ένας ακραίος σταλινισμός πολιτιστικού τύπου...
να καταργηθούν οι τηλεοράσεις, να κλείσουν οι life- style ραδιοφωνικοί σταθμοί και τα σκυλάδικα της παραλιακής να γίνουν καφωδεία...
αντί για πρωινάδικες εκπομπές, να βγαίνουν μουσάτοι τύποι και να διαβάζουν μεταφρασμένη λυρική ποίηση του Αρσένι Ταρκόφσκι...
στα ταξί να ακούς μόνο την ελεγειακή Καραΐνδρου, τον Brahms και τον Vivaldi...
να είναι υποχρεωτικό το θέατρο και ο κινηματογράφος και όποιος, ας πούμε, προτιμάει ν' ακούσει τις Τσούλες της Βίσση από το να δει το Είμαι περίεργη κίτρινη του Βίλγκοτ Σιέμαν να ξυλοκοπείται στο Σύνταγμα μέχρι ακατάσχετης αιμορραγίας...
οι νέοι στις καφετέριες να φοράνε μόνο μαύρα φτηνά ρούχα, να καπνίζουν sante άφιλτρα και να μη γελάει τ' αχείλι τους...
να μη γελάει κανείς...
ν' απαγορευθεί το γέλιο διά ροπάλου και όλοι να κλαίνε μόνο ή να μένουν ανέκφραστοι...
πόσο σοφά το έδειξε η Μαγκανάρη στο Κλαίνε την ώρα που τα σκοτώνουν, τη λάτρεψα αυτή την ταινία στη Δράμα...
οι άνθρωποι να ερωτεύονται διά του χωρισμού μόνο, διαχωρίζοντας πια τον έρωτα και το σεξ από το ιδιοκτησιακό καθεστώς και το ένστικτο αντιστοίχως...
να κυκλοφορούν κάθε Πέμπτη σε συνέχειες, υπό μορφή free press, ο Λουκής Λάρας του Βικέλα μαζί με την Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη και τους Αδερφούς Καραμαζόφ...
μεσ' στη μόδα, ένα πράγμα...
και προαιρετικά, με ένα ευρώ, ένας- ένας οι τόμοι από το Κεφάλαιο του Καρόλου Μαρξ...
που θα πάει, όλοι θα το διαβάσουν κι ίσως αντιληφθούν μια μέρα πόσο αδίκως ξοδεμένη ήταν η προηγούμενη ζωή τους...
τίποτα όμως δε θα συμβεί...
και ευτυχώς ίσως, λέω κι εγώ, σπεύδοντας να προλάβω τις αντιδράσεις όσων διαβάζουν όλα αυτά...
κι έτσι, ο Αύγουστος θα συνεχίσει να κυλάει με ή χωρίς πανσέληνο, τα αστικά παγόβουνα να λιώνουν επικίνδυνα, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων να αντηχεί παντού κι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι να παραδίνονται συνειδητά στην αγκαλιά του απέθαντου Μορφέα...
* στο video ο Avishai Cohen αποδίδει το τραγούδι Morenika από παράσταση του, που πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάρτιο

8 σχόλια:

logia είπε...

...Είναι όμορφος ο Αύγουστος στην πόλη bosko κι ας μένεις αναγκαστικά. Χθες θυμήθηκα την ταινία "δυο φεγγάρια τον Αύγουστο", μια ελεγεία για την όμορφα, άδεια, αυγουστιάτικη Αθήνα, με την υπέροχη Μυρτώ Παράσχη...
κι οι εφιάλτες μας ξορκίζουνε τους φόβους μας και γω έβλεπα μικρή έναν εφιάλτη, να χάνομαι σε ατελείωτους διαδρόμους ανοίγοντας αναρίθμητες πόρτες που πίσω τους κρυβόντουσαν άνθρωποι με γαϊδουρινά κεφάλια και σωσμό να μην έχει, ούτε έξοδο και μετά από χρόνια βρέθηκα να δουλεύω στο Μέγαρο, που είναι πίσω από τις σκηνές του ακριβώς έτσι: Διάδρομοι και πόρτες παντού κι αν ανοιξεις λάθος πόρτα την έκανες, γιατί δεν ξέρεις που θα βρεθείς. Αλλά όμως συνήθισα και τώρα πια δεν φοβάμαι. Είναι μεγάλο πράγμα η Συνήθεια Bosko και είναι όμορφη η πόλη τον Αύγουστο, μην το ξεχνάς...
καλημέρα

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Κατανοείς τι μέγεθος καθημερινής απελπισίας πρέπει να αποδεχτούμε, για να συμβούν όλα ετούτα που σου ήρθαν πανσέληνα στο νού, σε μας με το φυγόπονο κοινωνικο ασυνείδητο, με τις υποκριτικές συμπεριφορές ευτυχίας, την ώρα του πιό κυνικού στατους μας.

Μόνο μέσα απο την επίγνωση της απελπισίας μας θα βρούμε παρηφοριά. Ακριβώς όπως κι η Τέχνη. Τα άλλα πυροτεχνήματα που τα ονοματίζουμε Ζωή, για να συννενοούμαστε , διασχίζοντας την ιδιωτική Βαβέλ των συναισθημάτων μας.

Ανώνυμος είπε...

Εμένα ο Αύγουστος μου φέρνει πάντα στο μυαλό εκείνη την όμορφη ταινία "Ήσυχες μέρες του Αυγούστου". Η Αθήνα είναι πράγματι πολύ διαφορετική τον μήνα αυτό.
Φεύγω κι εγώ απόψε και πάω να χαλαρώσω στην παραλία, φορώντας το MP3 μου και ακούγοντας τον λαχειοπώλη του ουρανού να με διακτινίζει στη τέταρτη διάσταση. Θα χαζεύω την πεισματική σταθερότητα του ορίζοντα και το κλισέ του ηλιοβασιλέματος θα με ταξιδεύει πάντα συναισθηματικά.
Να περάσεις καλά Αντώνη αυτές τις μέρες κι άσε την πανσέληνο του Αυγούστου να κατέβει στο μπαλκόνι σου.
Γιώργος

BOSKO είπε...

logia...
που τη θυμήθηκες την ταινία αυτή του Φέρρη; και με Σπύρο Σακκά, να προσθέσω, αλλά και με Νίκο Κυπουργό να υπογράφει την πρώτη του μουσική για κινηματογράφο!
ο δικός σου εφιάλτης έχει κάτι πιο παγανιστικό σα να' σαι ηρωίδα στο The Wicker Man, που ξαναγυρίστηκε με την Έλεν Μπέρστιν στη θέση του Κρίστοφερ Λι!
δεν έχεις άδικο, καλώς ή κακώς μια συνήθεια ειν' όλα!
καλημερίζω

BOSKO είπε...

"Αισθηματική ηλικία"...
δίχως υπερβολή, έβγαλες την κεντρική ιδέα του post με τον ωραίο πάντα λόγο σου.
"Μόνο μέσα απο την επίγνωση της απελπισίας μας θα βρούμε παρηγοριά"...
αυτό ακριβώς ήθελα να πω με το ακραίο παράδειγμα του πολιτιστικού σταλινικού μοντέλου.
Όσο για μια "Ιδιωτική Βαβέλ συναισθημάτων", πάλι μέσα έπεσες!
Respect!

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
την αφήνω και θα' ρθει, θέλω- δε θέλω. Που να τα βάλεις με κοτζάμ πανσέληνο;
καλά να περάσεις, φίλε Γιώργο!
εγώ τον Λαχειοπώλη του Ουρανού θα τον συναντήσω αύριο βράδυ στην Κύμη μαζί και με άλλο κόσμο, πιστεύω!

Ανώνυμος είπε...

Σε πιάσανε τα υπαρξιακά σου, βλέπω, νυχτιάτικα και θέλεις γούτσου-γούτσου. Άκου λοιπόν:

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας ο ολετήρας, έτσι θαρρείς του δώσανε τ’ όνομα; Είναι ο Ιούδας των μηνών, ο αποδιοπομπαίος, ο τύραννος, ο δόλιος, ο αγύρτης. Η μεγάλη γιορτή στη μέση του είναι αποτροπαϊκή του άχθους και του άλγους. Και τι κορυφώνει παρακαλώ ο κίβδηλος, πού ‘χει γεμίσει τον κόσμο ψέματα με τις δημόσιες σχέσεις του; Τις παλίνδρομες επανόδους σε ό,τι ματαίως ή και λάθος φανταστήκαμε ή τις αναπάντεχες επιθυμίες που γίνονται πυροκλαστικό κύμα, ρημάζουν πρώτα κι ύστερα αφήνουν ωραίες Πομπηίες ;

Θυμήσου ότι post coitum omnia animalia tristia sunt. Γιατί κάθε οργασμός είναι το πρελούδιο του θανάτου σε διάφορες βαριασιόν, μέχρι την τελική φούγκα.

Πρόκειται λοιπόν περί της «νόσου του Αυγούστου», με εύκολη πρόγνωση και θεραπεία συμπτωματική. Καθώς πρόκειται περί πανδημίας (όλοι θα νοσήσουμε, ακόμη και χωρίς συμπτώματα) και δεν υπάρχει ταμιφλού, μην
πανικοβάλλεσαι, «μείνε σπίτι» μέχρι να περάσει η καταιγίδα και κάνε καινούρια σχέδια (μάταια ή μη) και ικεσίες στον ιερό Σεπτέμβρη να μας λυπηθεί και νά ‘ρθει γρήγορα.

Γιατί κι αυτός δεν είναι τυχαία ο Πρώτος των «Σχολείων» και της Ινδίκτου: είναι ο μήνας ο Έβδομος, ο εύδομος και εύδρομος, ο καθαρός, ο γλυκύτατος, που γεννάει τον αληθινό Έρωτα, τον πλαστουργό, που καθοδηγεί του Φειδία το χέρι στο βάθρο του Ολύμπιου Δία, γεννάει το θείο σκουλήκι στο κάνιστρο του Caravaggio, εποπτεύει τα παιδάκια την πρώτη μέρα του σχολειού, δίνει στον Beethoven το adagio της Παθητικής, γαληνεύει τα δάση πάνω στα βουνά, διαλέγει τα πιο όμορφα κοκκαλάκια στα μαλλιά των κοριτσιών, φτιάχνει την πιο αρωματική μαρμελάδα βατόμουρο, τα βράδια γράφει συνήθως μπαλάντες με την κιθάρα του, και βάζει κι ένα χεράκι να τελειώσεις κι εσύ το μοντάζ.

Άντε λοιπόν, κάνε ό,τι σου είπα και θα δεις,
κι αύριο μέρα είναι, θα περάσει κι αυτή...


jb

BOSKO είπε...

jb...
τι όμορφα που γράφεις, ρε φίλε, ειλικρινά!
δυόμισι χρόνια τώρα κάνω blogging, κανείς δεν μου' χει γράψει κατ' αυτόν τον τρόπο.
πόσων ετών να' σαι άραγε;
κάτι ήξερα κι εγώ για όλα αυτά που λες, απλά εδώ τα' χω μπροστά μου σερβιρισμένα με τον πιο ποιητικό και εγκυκλοπαιδικό τρόπο ταυτόχρονα.
thanx και μοιραία θ' ακολουθήσω και τη δική σου συμβουλή! Από σήμερα κιόλας!