Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

R.I.P. ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ (1943 - 2011)



Είναι μια μεγάλη απώλεια για τα ελληνικά γράμματα στην εκπνοή ενός επάρατου έτους...Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, από ανακοπή καρδιάς, στα 68 του χρόνια, ανήμερα των Χριστουγέννων. Θυμάμαι ακόμη την ασκητική φιγούρα του στην κηδεία του φίλου του, του στιχουργού Ηλία Κατσούλη πριν από δύο χρόνια στο Κάτω Λουτρό Κορινθίας. Ήταν κοντοχωριανοί, άλλωστε, με τον Κατσούλη - στο βιογραφικό του ο Χιόνης σημείωνε ότι τα τελευταία είκοσι χρόνια ζούσε στο Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας, ασχολούμενος με τη γεωργία και την ποίηση. Αυτός, ένα πρώην παιδί των λουλουδιών που σπούδασε στο Άμστερνταμ ιταλική φιλολογία και από το 1967 έως το ΄92 πλανήθηκε σε χώρες της βόρειας Ευρώπης. Ο Αργύρης Χιόνης αφήνει σημαντικό έργο πίσω του, δεκαπέντε ποιητικές συλλογές, πεζογραφήματα και θεατρικά έργα. Επίσης, στίχους για τραγούδια, με γνωστότερο το σουρεαλιστικό Ωραίο καλοκαίρι του που μελοποίησαν οι Κατσιμιχαίοι το 1992 με τη συμμετοχή του ερμηνευτή Πασχάλη Αρβανιτίδη. Κάθομαι τώρα και σκέφτομαι την ιστορία που μού'χε αφηγηθεί η κοινή μας φίλη, ποιήτρια Μαρία Λαγγουρέλη, για την ατυχία που τον είχε χτυπήσει πριν αρκετά χρόνια να καεί ολοσχερώς το σπίτι του - ιστορία που τον είχε κάνει στα μάτια μου ήρωα ποιητικής θλιμμένης μπαλάντας του Leonard Cohen. Θυμάμαι ακόμη τη λατρεία που του είχε ο Βασιλικός και τα αφιερώματα του από τη ραδιοφωνική εκπομπή του στον politia FM της Πάτρας με αναγνώσεις ποιημάτων και κειμένων του Αργύρη Χιόνη. Καλό του ταξίδι...Ακολουθεί ένα υπέροχο ποίημα του από την περσινή συλλογή του Ό,τι περιγράφω με περιγράφει (εκδόσεις Γαβριηλίδης):

ΕΛΕΗΣΟΝ ΣΕ

Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για νά'χεις

συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.

Έσφαλες όμως πλάθοντας μας

καθ' εικόνα και ομοίωσίν σου,

πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.

Τώρα είσαι μόνος μέσα σ' ένα πλήθος μόνων.

Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.

3 σχόλια:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Είναι πολύ λυπηρό να χάνονται τέτοιες μονάδες-μονάς και μόνος!Τον θυμάμαι να λέει πως πιστεύει στην αιώνια επιστροφή.Αφησε κάτι!Καλό ταξίδι όπου και αν πηγαίνουν οι άνθρωποι που πεθαίνουν.

BOSKO είπε...

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ...
τουλάχιστον έφυγε "μια κι έξω", δεν ταλαιπωρήθηκε με νοσοκομεία και θεραπείες. Κάτι είναι κι αυτό όταν θά'χει περάσει ο χρόνος και θα "συζητάμε" το πώς πέθανε.
πολύ μεγάλος ποιητής και δε μου κάνει εντύπωση αυτό που παραθέτεις, για την πίστη του στην αιώνια επιστροφή. Σαν άνθρωπος, απ' ότι έχω ακούσει, αλλά και σαν ατόφιος υπερρεαλιστής ποιητής είχε πολύ έντονο μέσα του το μεταφυσικό στοιχείο. Καλή του ώρα...

Αθανασία είπε...

Ε, γειάσου καλό μου...και τι μου θύμισες τώρα!είναι λίγο άσχετο βέβαια αλλά αφορά,στους ανθρώπους αυτούς σαν τον εκλιπόντα!,κάποια στιγμή τώρα στις γιορτές,βλέπαμε την 'εποχή των εικόνων'αυτή την εξαιρετική κατ'εμέ,εκπομπή της κ.Κυριακοπούλου στην ΕΡΤ,με τη μάνα μου...είχε μια συνέντευξη,του μεγάλου Τ.Πατρίκιου οκ?...κι η μάνα μου γύρισε,σε μια στιγμή και μου'πε-'ε,μ'αρέσει να τους ακούω,αυτούς τους ανθρώπους όταν μιλάνε'και της απαντώ-'ναί κι εμένα,φεύγουν σιγά-σιγά όμως από αυτό το τόπο,οι άνθρωποι με επίπεδο'...και μετά σκυθρωπιάσαμε κι οι δύο...κι όχι άδικα πιστέυω!! φτωχαίνουμε όλο και περισσότερο καλό μου!!δυστυχώς..φέυγουν οι σωστοί,άνθρωποι με περιεχόμενο κι επίπεδο που έδωσαν,πολλά σ'αυτόν τον τόπο και μένουν...μη πω καλύτερα τ ί μένουν...καλό του ταξίδι του ανθρώπου,στη γειτονιά των αγγέλων!!βαρέθηκα πιά να λέω συνεχώς 'καλό του ταξίδι'(τι θανατικό είν'αυτό,Θεέ μου!!!)και σε σένα,να ευχηθώ καλή Πρωτοχρονιά καλό μου με υγεία,ευτυχία και όλα τα καλά για σένα,και όσους αγαπάς! χρόνια πολλά και καλά...φιλάκια...