Γιώργος-Νταλάρας-εξομολογητικός-και-εφ'-όλης-της-ύλης-στο-LIFO.gr

Η συνέντευξη με τον Γιώργο Νταλάρα πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή στο στούντιο Odeon της Μεσογείων, εκεί που είχαμε ξαναβρεθεί πριν από αρκετά χρόνια για ένα γύρισμα. Ήταν ευδιάθετος αν και ερχόταν κατ'ευθείαν από γιατρό - όχι για κάτι σοβαρό, χαίρει άκρας υγείας ο άνθρωπος. 

Αμέσως τσέκαραν με τον Πάρι τα σημεία του στούντιο όπου θα φωτογραφιζόταν, χαλαρά, χωρίς κανένα άγχος. Έπειτα προθυμοποιήθηκε ο ίδιος να μας φτιάξει καφέ στην καφετιέρα, μια και το στούντιο ήταν άδειο σχεδόν κυριακάτικα.

Ο Πάρις έπρεπε να φύγει για άλλη ''αποστολή'' της LIFO, παρ' όλο που ήθελε να καθίσει - μου έλεγε - για να παρακολουθούσε μία συζήτηση με τον Νο 1 Έλληνα τραγουδιστή. Μείναμε οι δυο μας με τον Νταλάρα. Και λίγο πριν το μαγνητοφωνάκι μου αρχίσει να γράφει, μια πόρτα άνοιξε κι εμφανίστηκε ο συνθέτης Μίνως Μάτσας. ''Πως πάει ο δίσκος σας;'' (σ.σ. ο νέος δίσκος του Μάτσα με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη) τον ρώτησε ο Νταλάρας, ''καλά πράγματα ακούω'' απάντησε ο συνθέτης.

Η συνέντευξη με τον Γιώργο Νταλάρα διήρκησε ένα δίωρο σχεδόν. Είχα σημειώσει κάποιες ερωτήσεις, κυρίως για να μην τις ξεχάσω πάνω στη ροή της κουβέντας, αν και δε χρειάστηκε τελικά. Η κουβέντα από μόνη της μας πήγε, εκεί που ήθελα να μας πάει απ' την πρώτη στιγμή που μου ανατέθηκε το εν λόγω interview. Μπορείτε να διαβάσετε τον λόγο του Νταλάρα στη LIFO, στο ακόλουθο link: 

 http://www.lifo.gr/articles/music_articles/84556

Για μένα, πάντως, είναι μία από τις καλύτερες μέχρι τώρα συνεντεύξεις μου!

ΔΙΣΚΟΙ 2015: ΜΙΧΑΛΗΣ & ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ_ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΝ_(Περιφέρεια Κρήτης_Πολιτιστικός Σύλλογος Άι-Γιάννη)

Τους δίδυμους Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη γνωρίσαμε από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου του Παρασκευά Καρασούλου ως τραγουδοποιούς και ερμηνευτές. Αν τα λέω σωστά, είναι η δεύτερη περίπτωση διδύμων δημιουργών που απασχολούν το ελληνικό τραγούδι μετά απ' τους αδερφούς Κατσιμίχα. Καταρχάς, είναι προς τιμήν των δύο αυτών παιδιών που ασχολούνται κατά κόρον με τις μελοποιήσεις Ελλήνων ποιητών. Κι αυτό το επισημαίνω, ανεξαρτήτως του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Στο πρώτο τους, λοιπόν, CD - είχε προηγηθεί η συμμετοχή τους στο CD single από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου - μελοποίησαν αποσπάσματα από την ποιητική σύνθεση ''Βουκολικόν'' του, άγνωστου σε μένα, λαογράφου και ποιητή της Κρήτης, Παύλου Γ. Βλαστού (1836 - 1926). Το πως καταπιάστηκαν με τον συγκεκριμένο ποιητή και όχι με κάποιον άλλο, δεν το γνωρίζω, αν και τα credits μπορούν να ''πουν'' πολλά επ' αυτού: Την παραγωγή του CD επωμίστηκαν οι ίδιοι οι Καλογεράκηδες με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης και του Πολιτιστικού Συλλόγου Αϊ-Γιάννη.

Πρόκειται στην ουσία για ένα μίνι άλμπουμ (φανταστείτε ένα extended play, αν το είχαμε σε βινύλιο), αποτελούμενο από έξι τραγούδια που αποδίδουν οι ίδιοι (3), η Μάρθα Φριντζήλα (2) και ο, επίσης γνωστός από την 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, Απόστολος Κίτσος (1). Σε επίπεδο ενορχήστρωσης ο Μιχάλης Καλογεράκης έκανε καλή δουλειά, επιλέγοντας κυρίως όργανα της ευρύτερης Κρητικής παράδοσης (λαούτο, αναγεννησιακό λαούτο, Κρητική λύρα, μαντολίνο) μαζί με ούτι, πολίτικη λύρα, αλλά και μπάσο, κρουστά και ντραμς, κιθάρες και ακορντεόν. Ένα αρχαϊκό κλίμα, λοιπόν, δημιουργείται, απολύτως συμβατό με τους στίχους του Βλαστού, που άπτονται του λαογραφικού ενδιαφέροντος οι περισσότεροι: Νεράιδες, βοσκοί, δράκοι, Κουρσάροι, Σαρακηνοί κλπ. Εξαίρεση αποτελεί το ''Ριζίτικο'', το καλύτερο τραγούδι του CD, που ερμηνεύει ο Κίτσος και που ομιλεί περί έρωτος με τη γραφή του Βλαστού να παραπέμπει στα δημοτικά δίστιχα. Από συνθετικής άποψης, ωστόσο, υπάρχουν προβληματάκια: Οι μελωδίες, ενώ έχουν ως σημείο εκκίνησης τους την Κρητική και τη σμυρναίικη παράδοση, είναι αδύναμες με αποτέλεσμα να ακούγονται από απλοϊκές έως ελαφρές. Η ''Γυροποταμίδα'', λόγου χάριν, ξεκινάει εντυπωσιακά, επιβλητικά σχεδόν, μα στη συνέχεια θυμίζει παιδικό τραγουδάκι του τύπου ''Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ''. Κι είναι κακό αυτό; Μισό λεπτό! Αν προσέξει κανείς τους στίχους, καταλαβαίνει πως σα να ήταν προορισμένοι για να γίνουν κάποια στιγμή παιδικό τραγούδι: Ο τζίτζικας τσιτσίριζε και ψάλλει/ κι ο ήλιος με την κάψα τη μεγάλη/ σταφύλια πωρικά για να γεννώσουν/ κι Αρειότικο κρασί, καλό να δώσουν...Το ίδιο ισχύει και για τους ''Δράκους'', εκεί που ''Τ' αδέρφια'' με τη Φριντζήλα ακούγονται σαν Κρητική μπόσα - νόβα, άρα είναι ένα ιδιαίτερο, αν μη τι άλλο, τραγούδι. ''Το κοπάδι των εννιά αδερφώ'', απ' την άλλη, στηρίζεται πολύ στον πασίγνωστο ''Ερωτόκριτο'' - προβλέψιμο ως κατασκευή. Όσο για το ''Φυλαχτό'' που κλείνει το CD, πάλι με τη Φριντζήλα, η ενορχήστρωση του διασώζει και πάλι τη συνθετική αδυναμία: Το ακορντεόν του Παναγιώτη Τσεβά ''συνομιλεί'' με το ούτι και τα κρουστά σε μία ρυθμική μπαλάντα με όμορφα ηχοχρώματα.

ΔΙΣΚΟΙ 2015: THE CLIXETS_THE CLIXETS_(Ανεξάρτητη_παραγωγή)

Το συγκρότημα με το, ομολογουμένως όχι και τόσο εύηχο, όνομα Clixets είναι ένα κουαρτέτο μουσικών που κινούνται στο χώρο της αγγλόφωνης pop - rock σκηνής. Ενδεχομένως η λέξη pop ως χαρακτηρισμός να τους μειώνει λίγο, μια και ο ήχος τους είναι αμιγώς post rock. Τα περισσότερα τραγούδια τους, ωστόσο, χρησιμοποιούν πιασάρικα ''pop'' ρεφραίν κι έτσι τους χαρακτηρίζω κι εγώ ώστε να συνεννοούμαστε. Αυτό που μου άρεσε στην περίπτωση τους είναι που με ξανάφεραν σε επαφή με έναν rock ήχο, τον οποίο κάπου είχα ξεχάσει, έτσι όπως τρέχει η σύγχρονη ηλεκτρική μουσική και εξελίσσεται. Θέλω να πω ότι τα τελευταία χρόνια οτιδήποτε rock δεν είχε μέσα διάφορα μπλιμπλίκια ή theremin, ξέρω γω, που ήταν πολύ της μοδός για ένα φεγγάρι, αυτομάτως ριχνόταν στην πυρά ως παλαιομοδίτικο, ξεπερασμένο, παρωχημένο κλπ.

Τα εφτά κομμάτια των Clixets πραγματικά ευτύχησαν απ' την άποψη της σύνθεσης κυρίως, όπως και της παραγωγής - στο πόστο αυτό δούλεψε ο Νίκος Παπαδόπουλος του Soundflakes Studio, γνωστός από τη συνεργασία του με τον Λόλεκ. Μπάσο, κιθάρα, τύμπανα και πιάνο σε ένα καλαίσθητο αποτέλεσμα που διαθέτει δική του ταυτότητα όσο κι αν τα μέλη της μπάντας έχουν εύλογα επηρεαστεί από πολλά και διαφορετικά πράγματα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κομμάτι ''Easy game'' που ακούγεται σαν φόρος τιμής στους...Thin Lizzy ακόμη και με τα φωνητικά του τραγουδιστή Andy Valadakis να παραπέμπουν στον Phil Lynott (λέω εγώ τώρα). Ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά, τo ''Outcome'', η πινκφλοϋντική μπαλάντα ''Saved'' και το εξόδιο ''In the main''. Στα επιπλέον ατού του CD, το ραδιοφωνικό air play του, ακριβώς γι' αυτό που έγραψα παραπάνω: Για το ταλέντο των Clixets να κάνουν σύγχρονο rock με την αύρα του ''κλασικού''. The Clixets είναι ο Andy Valadakis (φωνή - πιάνο), ο Paris Valadakis (κιθάρες), ο Βαγγέλης Κολτσίδας (τύμπανα) και ο Μάκης Κααφετζιδάκης (μπάσο), συνεπικουρούμενοι από τους Randal North (κιθάρα σε ένα τραγούδι), Paige Fotopoulos (φωνητικά σε ένα τραγούδι), Δημήτρης Κουζής (βιολί) και Έλσα Παπέλη (τσέλο).

ΔΙΣΚΟΙ 2015: ΝΙΚΟΣ ΚΥΠΟΥΡΓΟΣ_SWEET SUITE & FILM SUITE No. 1_(Minos Emi_Universal)

Τη ''Sweet Suite'' του Νίκου Κυπουργού την είχα ακούσει live στο Ηρώδειο προ δεκαετίας σε μία συναυλία - αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι. Στο α' μέρος, θυμάμαι, είχε παιχτεί η ''Sweet Suite'' με θέματα του Χατζιδάκι από τον ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο, ενώ στο β' μέρος είχαν ακουστεί τραγούδια του, πάντα από τον κινηματογράφο, με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Vassilikos. Μια και η Αρβανιτάκη στα τραγούδια του Χατζιδάκι ουδέποτε ήταν του γούστου μου - ειδικά στα ''Παιδιά κάτω στον κάμπο'', ας πούμε -, εκείνο που είχα κρατήσει από τη συναυλία ήταν η ''Sweet Suite'' που ο Κυπουργός επιμελήθηκε και ενορχήστρωσε, δίνοντας σε μια σειρά χατζιδακικών θεμάτων, άλλων λιγότερο και άλλων περισσότερο γνωστών, τη μορφή ενιαίας κινηματογραφικής σουίτας! Στις αρχές Νοεμβρίου του 2009 ο Κυπουργός μπήκε στο στούντιο μαζί με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, υπό τη διεύθυνη του Μύρονα Μιχαηλίδη, και ηχογράφησε τη ''Sweet Suite'' του Μάνου Χατζιδάκι, όπως και δέκα δικά του θέματα από τον κινηματογράφο πάλι υπό τη μορφή σουίτας και υπό τον τίτλο ''Film Suite No. 1''. Σήμερα, λοιπόν, έξι χρόνια μετά, κυκλοφορούν σε CD οι εν λόγω δύο κινηματογραφικές σουίτες του Νίκου Κυπουργού.

Η εδώ ''Sweet Suite'' καταρχάς απαρτίζεται από εννιά θέματα του Χατζιδάκι, τα οχτώ δισκογραφημένα, με εξαίρεση ένα για την ταινία ''300 Σπαρτιάτες'' του Ρούντολφ Ματέ. Για την ακρίβεια, το ίδιο θέμα είχε παρουσιαστεί ως τραγούδι στον προσωπικό δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη ''Χορός με την σκιά μου'' (1998), ενορχηστρωμένο πάλι από τον Κυπουργό και σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Και γράφω Η εδώ ''Sweet Suite'', καθώς στην πρώτη live παρουσίαση της περιείχε - αν τα λέω σωστά - και ένα απόσπασμα από τη μουσική της ταινίας ''FacCIA di Spia'' (1975), στην οποία ο Κυπουργός είχε διατελέσει βοηθός του Χατζιδάκι. Πρόκειται για ένα ηχογράφημα - χάρμα ώτων στην κυριολεξία, με τον Κυπουργό να παρεμβαίνει με διαφορετικά ενορχηστρωτικά ηχοχρώματα, μένοντας πιστός ωστόσο στα δομικά επίπεδα, τις αρμονίες και τους ρυθμούς του Χατζιδάκι. Μία μικρή παρέκκλιση απ' αυτό έχουμε στο θέμα της ταινίας ''Ποτέ την Κυριακή'', όπου ακούγεται σαν ο Κυπουργός να έμπλεξε δημιουργικά τη μελωδία του Χατζιδάκι με το ''Bolero'' του Μορίς Ραβέλ. Γενικά, το όλο εγχείρημα δεν έχει καμία σχέση με τη ''Λαϊκή Αγορά'' (1987), όπου εκεί επίσης ο Κυπουργός είχε δώσει το προσωπικό του ενορχηστρωτικό στίγμα, αλλά κατά τη γνώμη μου ενώνει όλες τις μελωδίες σε μία συμφωνία Mahlerικού τύπου, απόλυτα συμβατή με τη χατζιδακική αισθητική. Κάποια καινοτομία θα επισήμαινα στο θέμα από την ταινία ''Sweet Movie'' με τη διακριτική χρήση της μαρίμπας. Στην ολότελα δική του ''Film Suite No. 1'' (η αρίθμηση μάλλον προϊδεάζει για συνέχεια, δεδομένου του όγκου της δουλειάς του Κυπουργού για τον κινηματογράφο), ο συνθέτης επέλεξε δέκα θέματα του από οχτώ αντίστοιχες ελληνικές ταινίες και ένα ελληνικό σήριαλ (''Οι φρουροί της Αχαΐας''). Θέματα που ο Κυπουργός επίσης έχει ανακυκλώσει και σε άλλες ταινίες, για τις οποίες εκλήθη να γράψει τη μουσική: Το θέμα από την ταινία ''Terra Incognita'' του Γιάννη Τυπάλδου, π.χ., που ανοίγει τη ''Film Suite No. 1'', ακούστηκε και στους μετέπειτα κινηματογραφικούς ''Ακροβάτες του Κήπου'' του Χρήστου Δήμα, όπως και το θέμα από τον ''Ύποπτο πολίτη'' του Στέλιου Παυλίδη που ξαναμπήκε στο ντοκιμαντέρ ''Ημερολόγια Καταστρώματος - Γιώργος Σεφέρης'' του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Εδώ πραγματικά η ενορχηστρωτική άποψη του Κυπουργού σε ένα, ούτως ή άλλως, δικό του υλικό, εντυπωσιάζει. Κι αν η σουίτα βασίστηκε στην ορχήστρα εγχόρδων με το βιολί σε πρωταγωνιστικό ρόλο (εξάρχων ο εξαίρετος βιολιστής και συνθέτης Αντώνης Σουσάμογλου), στο παρόν ηχογράφημα πρωτοστατούν επίσης η μαρίμπα και το βιμπράφωνο, πετυχαίνοντας κάπου την ''αυτονομία'' του ενός κομματιού απ' τ' άλλο, έστω και στο πλαίσιο της δομής που τους δόθηκε. Εν κατακλείδι, το CD ''Sweet Suite - Film Suite No. 1'' του Νίκου Κυπουργού είναι ακόμη μία ξεχωριστή δισκογραφική στιγμή του, παρ' όλο που δεν περιέχει νέες συνθέσεις του. Στην παγκόσμια δισκογραφία, όμως, είθισται οι συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής ή, σωστότερα, οι συνθέτες με τη...φυσιολογική έννοια του όρου, να επανεξετάζουν μουσικά θέματα τους, δίνοντας τους διαφορετική μορφή, αιτία αντοχής τους και τελικά λόγο ύπαρξης τους στη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.

ο-Γιάννης-Ντουνιάς-και-η-Γιώτα-Γιάννα-μού-αφηγήθηκαν-τη-ζωή-τους-για-το-LIFO.gr

Τον Γιάννη Ντουνιά τον πρωτοσυνάντησα το 2007 με αφορμή εκείνη τη σειρά που κάναμε με την ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Τον θεωρώ καλό τραγουδιστή, ωραία λαϊκή φωνή, ατόφια, και για του λόγου το αληθές, επισκεφτείτε το YouTube και ακούστε την ερμηνεία του στο ''Σαββατόβραδο'' του Μίκη Θεοδωράκη και του Τάσου Λειβαδίτη. Τον ξανασυνάντησα πριν λίγες εβδομάδες για μια μεγάλη συνέντευξη στην ηλεκτρονική LIFO, κατά την οποία κι εγώ τον γνώρισα καλύτερα σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Συμπαθέστατος, πραγματικά! Με την πρώτη ευκαιρία θα περάσω από την ''Αστροφεγγιά'' στα Κάτω Πατήσια, να δω το πρόγραμμα που έστησαν από κοινού με τον Αντώνη Ρεπάνη. Εδώ η συνέντευξη του Γιάννη Ντουνιά: 

www.lifo.gr/articles/music_articles/81764

 

Τη Γιώτα Γιάννα, απ' την άλλη, τη γνωρίζω καλά, πολύ καλά θα έλεγα, εφόσον συνδεόμαστε με στενή φιλία τα τελευταία χρόνια, από τότε δηλαδή που σκηνοθέτησα στο ''Κύτταρο'' το μονόπρακτο του Χρονά γι' αυτήν και ''έτρεξα'' και την παραγωγή του βιβλίου - CD της από την Οδό Πανός. Το κείμενο για την Αθηναία της Εβδομάδας θα μπορούσα να τό'χα γράψει και μόνος μου, τόσο καλά που ξέρω τα του βίου της. Δε θα έχανα με τίποτα, όμως, άλλη μία συνεύρεση στο υπέροχο διαμέρισμα της για να κάτσουμε και να τα πούμε, όπως κάνουμε πάντα, εκείνη τη φορά όμως με ένα μαγνητοφωνάκι ανάμεσα μας. Την αφήγηση της Γιώτας Γιάννα τη διαβάζετε εδώ:

 http://www.lifo.gr/print/athinaioi/82002

* Οι photos είναι του Πάρι Ταβιτιάν

επικίνδυνες-κερκόπορτες-στην-καλοστρωμένη-καριέρα-του-Γεράσιμου-Ευαγγελάτου

Κυκλοφόρησε ο ολοκαίνουργιος πολυαναμενόμενος δίσκος της Άννας Βίσση υπό τον τίτλο ''Συνέντευξη''. Πολυαναμενόμενος, όχι μόνο από τους fANNAtics, αλλά και από τους ακροατές της ''απέναντι όχθης'', μια και στίχους έγραψε σε κάποια τραγούδια ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, γνωστός από τη συνεργασία του κυρίως με τη Νατάσσα Μποφίλιου, αλλά και με άλλους σημαντικούς τραγουδιστές (Γιώργος Νταλάρας, Τάνια Τσανακλίδου, Έλλη Πασπαλά κ.α.) Δεν τον έχω πάρει το δίσκο στα χέρια μου, άκουσα όμως προσεχτικά όλα τα κομμάτια που ανέβηκαν στο YouTube και άρα μπορώ, πιστεύω, να καταθέσω την κριτική μου. Καταρχάς είναι λάθος να λέμε πως εδώ ο κόσμος χάνεται και ο Ευαγγελάτος γράφει για ''την ηλικία'' και ''τα κιλά'' της Βίσση, για το ''πόσα βγάζει'' και ''πόσα ξοδεύει'', καθώς και για το ''αν δουλεύει τον κόσμο''. Αυτά είναι τα ερωτήματα που - κατά τη γνώμη μου - ευφυώς θέτει στο ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, μια ηλεκτρική μπαλάντα που παραπέμπει στα 90s. Και μένα, περιέργως, πολύ με εξέφρασαν οι στίχοι του Ευαγγελάτου, εφόσον αν τύχαινε ποτέ να πάρω συνέντευξη από την αειθαλή καλλιτέχνιδα τα ίδια θα τη ρωτούσα - εξαιρώ την ερώτηση για τα κιλά της μόνο που κανέναν δεν θα ενδιέφερε ούτως ή άλλως. Δηλαδή, ως γνήσιος στιχουργός - χαμαιλέοντας ο Ευαγγελάτος προσαρμόστηκε στις ανάγκες του project και μας πρόσφερε ένα επιτυχημένο πορτραίτο της Βίσση, το οποίο μάλιστα το ερμηνεύει κι η ίδια! Και για να το πω κι αλλιώς τώρα, τι άλλο να έγραφε ο Ευαγγελάτος για την περσόνα της Βίσση; Κοινωνική καταγγελία; Αυτό θα το έκανε πολύ καλύτερα ο συνθέτης του άλμπουμ, Νίκος Καρβέλας, αν η μούσα του μεταβαλόταν στη ''Γυναίκα - Επανάσταση'' του Je t' aime της Πάνια, κάνοντας ''Ντου από παντού''. Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι η παγίδα που πέφτουν μονίμως τόσο η Βίσση, όσο και ο Καρβέλας.

Ενώ ο Καρβέλας είναι ο μόνος συνθέτης που έχει γράψει πραγματικά αστεία τραγούδια - στο τραγούδι, όπως και στο θέατρο, ξέρετε, το πιο δύσκολο πράγμα είναι να σε κάνουν να γελάσεις -, όποτε γράφει για τη Βίσση γίνεται προβλέψιμα μελοδραματικός, αναμασώντας μια μανιέρα τριάντα χρόνων. Γι'αυτό ακριβώς θεωρώ πως το τραγούδι ''Συνέντευξη'' σε στίχους του Ευαγγελάτου αποτελεί στην ουσία ένα τόλμημα για τη Βίσση, ένα ''ξεγύμνωμα'' της εν είδει ''συνέντευξης'', άρα και ''εξομολόγησης''. Θα μπορούσε κάλλιστα να τό'χει πει κι η Μποφίλιου στο δίσκο που ετοιμάζει αυτόν τον καιρό, από τη Βίσση όμως αποκτά άλλη σημασία σε συμβολικό επίπεδο. Κατά τα άλλα, εδώ περιέχονται κομμάτια, όπως τα πιασάρικα ''Τριπλός καφές'' και ''Ξανά μανά'', που παραπέμπουν επίσης στα 90s, το κιθαρο-φάνκι ''Προτιμώ'', το λαϊκότροπο τσιτσανικό ''Λάθος στροφή'', που αν το υπόγραφε κάποιος ''έντεχνος'' θα χαρακτηριζόταν έως και ''τραγουδάρα'', το χαρντροκάδικο τσιφτετέλι ''Βεράντα'' - κάτι μεταξύ Hawkwind και Γιώργου Μαργαρίτη να πούμε, η μπαλάντα ''Της ψυχής τα αντισώματα'', που πέραν των εγχόρδων στην ενορχήστρωση δεν μου ''είπε'' τίποτα άλλο, η ροκαμπιλάδικη ''Τούμπα'' που ξεκινάει α λα Blondie και καταλήγει σε ''Λάμπω'' με ατυχείς στίχους του τύπου ''Απόψε θα δολοφονήσω το μωρό μου/ θα πάω φυλακή για το μωρό μου'', το μελό - σαπούνι ''Για σένα'', καθώς και ένας επιτυχημένος εξελληνισμός από τον Ευαγγελάτο πάλι, στην όμορφη pop μπαλάντα ''Give into me'' της Rose Falcon - στο τελευταίο, βέβαια, δεν κατάλαβα γιατί τραγουδάει με τη Βίσση ντουέτο ο Νικόλας Ραπτάκης, αλλά, τέλος πάντων, από το νά'χαμε ντουέτο Άννας Βίσση - Γιάννη Χαρούλη, προτιμώ τον Ραπτάκη. Δύο παρατηρήσεις μόνο έχω να κάνω: Το CD αυτό ξανακάνει τη Βίσση γήινη ερμηνεύτρια, κανονική τραγουδίστρια με όλες τις εύλογες ραγισματιές στη φωνή της, συγκριτικά με μια, σχεδόν τρομαχτική, electro-pop μετάλλαξη που είχε υποστεί γύρω στις αρχές των 00s. Από κει και πέρα δε νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία κιόλας το αν τραγουδάει καλά ή κακά τραγούδια. Εμένα προσωπικά μπορεί να μη με ''φτιάχνει'', δουλειά όμως του δισκοκριτικού δεν είναι να ''φτιάχνεται'', όσο να ενημερώνει.

Τέλος, όσο τολμηρό για τη Βίσση είναι που τραγουδάει τη ''Συνέντευξη'', άλλο τόσο τολμηρή είναι και για τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο η εμπλοκή του στο όλο concept. Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ ''κολλημένος'', ''εμπαθής'' κλπ., πιστεύω πως δεν μπορείς τη μια να φτιάχνεις τραγούδια με τη Μαρία Βουμβάκη και την άλλη με τον Νίκο Καρβέλα. Και δε μιλάμε για διαφορά ταλέντου (βρίσκω το ίδιο ταλαντούχους τους δύο εκ διαμέτρου αντίθετους δημιουργούς, στον πεδίο του τον καθένα), αλλά για σαφείς διαφορές σε αισθητικό, καλλιτεχνικό, ίσως και σε ιδεολογικό επίπεδο. Μου φαίνεται πως ο Ευαγγελάτος άνοιξε επικίνδυνες κερκόπορτες σε μία καλοστρωμένη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, καριέρα.

όταν-η-Σοφία-Βέμπο-έμαθε-ότι-δεν-θα-έλεγε-το-βασικό-τραγούδι-της-ταινίας-''Στέλλα''

1955- ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ «ΣΤΕΛΛΑΣ»- Η ΣΟΦΙΑ ΓΥΡΙΖΕΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ . ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ- ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ

ΣΟΦΙΑ
Εμπρός; Ναι έλα Βασίλη ..ναι μόλις μπήκα. Στην Καλλιδρομίου ψηλά γυρίζουμε. .ναι πες μου. Τι; Ποιο τραγούδι; Η Μερκούρη;
Είσαι σίγουρος Βασίλη; Α.. στόπε ο ίδιος ο Χατζιδάκις. Μάλιστα.... Ναι θα δω τι θα κάνω…γεια σου…

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ

ΣΟΦΙΑ
Έτσι ρε πούστηδες ε; Δεν με ξέρετε καλά… .βρε άει σιχτίρ

ΜΠΑΙΝΕΙ Η ΑΛΙΚΗ..

ΑΛΙΚΗ
Γιατί φωνάζεις καλέ;

ΣΟΦΙΑ
Αλίκη πάρε τηλέφωνο τον Κακογιάννη και πες του πως η Βέμπο πουστιές δεν σηκώνει. Αποχωρεί απ την «Στέλλα» πες του…τέλος..

ΑΛΙΚΗ
Τι έγινε βρε Σοφία;

ΣΟΦΙΑ
Έγινε πως η συμφωνία μου ήταν να είμαι εγώ η μοναδική τραγουδίστρια της ταινίας.

ΑΛΙΚΗ
Και;

ΣΟΦΙΑ
Με πήρε τώρα τηλέφωνο ο Τσιτσάνης και τι μου είπε λες;

ΑΛΙΚΗ
Τι σου είπε;

ΣΟΦΙΑ
Πως το βασικό τραγούδι θα το πει η Μερκούρη. Κατάλαβες; Δεν της φτάνει που είναι η πρωταγωνίστρια;

ΑΛΙΚΗ
Ποιο τραγούδι είναι αυτό;

ΣΟΦΙΑ
«Αγάπη πούγινες δίκοπο μαχαίρι»..κάτι τέτοιο..

ΑΛΙΚΗ
Ναι αλλά δεν μπορείς να φύγεις. Έχεις συμβόλαιο..

ΣΟΦΙΑ
Στο διάολο τα συμβόλαιά τους. Θα φύγω και θα τους τραβήξω και μια μήνυση!!

ΑΛΙΚΗ
Έλα ηρέμησε. Εσύ δεν έχεις πάει ποτέ κανέναν στα δικαστήρια. Εσύ είσαι η Βέμπο και θα καταδεχτείς να κάνεις κάτι τέτοιο; Σκέψου το λίγο Σοφία μου..

Η ΣΟΦΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΠΑΝΩ-ΚΑΤΩ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΜΕΤΑ ΛΕΕΙ

ΣΟΦΙΑ
Εντάξει. Το σκέφτηκα. Έχεις δίκιο. Δεν θα φύγω κι ούτε μήνυση θα κάνω..

ΑΛΙΚΗ
Μπράβο Σοφία μου και τι θα κάνεις;

ΣΟΦΙΑ
Πάρτι..

ΑΛΙΚΗ
Πάρτι;

ΣΟΦΙΑ
Και μάλιστα θα τους καλέσω όλους

ΑΛΙΚΗ
Ποιούς όλους;

ΣΟΦΙΑ
Όλους της ταινίας…

ΑΛΙΚΗ
Μα ρε Σοφία είμαστε αδέκαρες το ξέχασες; Πως θα κάνουμε πάρτι; Με τι θα κάνουμε πάρτι;

ΣΟΦΙΑ
Πήγαινε στο μπακάλη στη γωνία, πάρε ότι χρειάζεται και πες του να τα γράψει τεμπεσίρι.

Ευχαριστώ την θεατρική συγγραφέα και σεναριογράφο Μάρω Μπουρδάκου για την παραχώρηση αποσπάσματος από το θεατρικό έργο, που θα ανέβει προσεχώς βασισμένο στη ζωή της Σοφίας Βέμπο. Η σκηνή - βασισμένη στη βιογραφία της Βέμπο που έγραψε ο ακομπανιατέρ της στο πιάνο, Ανδρέας Μαμάης - περιγράφει την αντίδραση της σαν μαθαίνει από τον Βασίλη Τσιτσάνη ότι το βασικό τραγούδι της ταινίας ''Στέλλα'', θα το ερμηνεύσει η πρωταγωνίστρια Μελίνα Μερκούρη, σύμφωνα με την επιθυμία του Χατζιδάκι. Ωστόσο, η ιστορία μάς κληροδότησε απ' την ιδια ταινία και δύο ακόμη υπέροχα τραγούδια του Χατζιδάκι με τη φωνή της Βέμπο, τα ''Ο μήνας έχει δεκατρείς'' και ''Το φεγγάρι είναι κόκκινο''.

της-μελαγχολίας-και-της-συνειδητοποίησης

Η κρίση βαθαίνει και τελικά αποδεικνύεται κρίση του καθενός μας ξεχωριστά. Σήμερα, 40 χρόνια ακριβώς μετά τη δολοφονία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, η Αλβανίδα περιπτερού έκλαιγε. Όχι για τον Παζολίνι, αλλά για τον ομοεθνή σύζυγο της που χώρισαν και της πήρε το ένα παιδί στα Τίρανα. Για τσιγάρα πήγα κι έμεινα ένα τέταρτο να μου μιλάει για το δράμα της. Κι ήμουν σίγουρος πως όση ώρα η επόμενη πελάτισσα, πίσω μου, κράδαινε ένα ανόητο τηλεοπτικό περιοδικό στα χέρια της, αυτή θα ήθελε να της το σκίσει κι έπειτα να κατεβάσει γρήγορα - γρήγορα τα ρολά του μικρομάγαζου της και να μείνει μόνη να κλαίει, να κλαίει. Είτε για το χωρισμό της, είτε για το παιδί της. Τα ίδια και στο Μέγαρο Μουσικής προχθές, στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου. Εκεί δεν έκλαιγε κανείς, αλλά η αίσθηση ήταν αυτή της απόλυτης κατάθλιψης. Δεν αναφέρομαι φυσικά στη συναυλία καθαυτή, μα στο αναρτημένο πανό στην είσοδο του Μεγάρου που έγραφε ''Σας υποδέχονται οι απλήρωτοι υπάλληλοι''. Με τι ψυχή να μπεις μέσα να ψυχαγωγηθείς; Παρακολουθούσα τον κόσμο, τις καλοντυμένες κυρίες και τους συνοδούς τους, να ανεβαίνουν τα σκαλιά και σκεφτόμουν πως ώρα είναι να επέλθει ένα blackout, λόγω χρέους του Μεγάρου στη ΔΕΗ, και να γίνει το σώσε εκεί μέσα. Το πανό εκείνο ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι του Μεγάρου, που αν βάλει λουκέτο, όπως φημολογείται, θα μείνουν άνεργοι κι αυτοί, δηλαδή απλήρωτοι με τη βούλα πλέον και χωρίς καμία ελπίδα. Τόσα χρόνια μπαινοβγαίνω περιστασιακά στο Μέγαρο Μουσικής και ήταν η πρώτη φορά που εισέπραττα τόση αρνητική ενέργεια. Δεν ξέρω, ίσως ήταν κι εκείνη η καλή φίλη της μάνας μου που έμαθε πρόσφατα ότι ο καρκίνος έκανε μετάσταση στο συκώτι της. Πολύ θλιβερό! ''Θέλω να ζήσω'' μου είπε έξω από το Μέγαρο, σε μια βόλτα που την πήρα να κάνουμε οι δυο μας για να μου μιλήσει. ''Αυτό να λες'' αρκέστηκα να της πω, γνωρίζοντας πως είναι και μαμούνι του διαδικτύου και ήδη θα είδε πόσο δύσκολη και απάλευτη είναι η κατάσταση της. Απόψε λέω να πάω στην Αρλέτα στο Half Note. Παίζει με τη Μπακοπούλου. Τις αγαπώ και τις δύο, γνωστό αυτό, οπότε μάλλον θα είμαι εκεί. Ίσως έρθει και ο Απόλλωνας, αν ξεμπερδέψει νωρίς με τη νέα διαφημιστική καταχώρηση της αφίσας των ''Γραμμάτων στη Γερμανία'' για την έντυπη LIFO. Ο Απόλλωνας επίσης θα δώσει συνέντευξη και στη Μάνια Ζούση για το artplay.gr, μια και εγώ αρνήθηκα να ξαναμιλήσω για την ταινία, δεδομένης μιας ενδεχόμενης μαϊντανοποίησης μου. Άσε που με αφορμή τόσες και τόσες συνεντεύξεις που έδωσα το τελευταίο δίμηνο, συνειδητοποίησα πόσο αρνητικά τελικά μπορούν να αποβούν όλα αυτά για τη μοίρα ενός καλλιτεχνικού έργου. Στην Ελλάδα ζούμε και ως γνωστόν δεν σου χαρίζεται κανένας και για τίποτα...

Τα-''Γράμματα-στη-Γερμανία''-από-5/11-στον-Μικρόκοσμο-μαζί-με-το-''El-Club''

 

Πέρασε κιόλας ένας μήνας από την πρώτη προβολή της ταινίας μικρού μήκους ''Γράμματα στη Γερμανία'' στις ''Νύχτες Πρεμιέρας'' της Αθήνας, στην οποία μας τίμησαν πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες και φίλοι, από τον Νίκο Κούνδουρο και τον Παναγιώτη Τέτση μέχρι την Ελένη Καραΐνδρου με τον Αντώνη Αντύπα και την Τάνια Τσανακλίδου. Εδώ είμαστε με τον Απόλλωνα Μπόλλα, την Καραΐνδρου και τον καλό μου φίλο, δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη. 

Εδώ πάλι, είμαστε έξω από το Ιντεάλ, με την Τσανακλίδου και τους δύο ηθοποιούς, τον Απόλλωνα Μπόλλα και τη Λίλα Μπακλέση. Η πρεμιέρα λοιπόν έγινε, η ταινία δεν κατάφερε να πάρει κάποιο βραβείο, αλλά ταυτόχρονα σχεδόν με την αποστολή της σε φεστιβάλ του εξωτερικού, έκατσε η ευχάριστη είδηση: Ο Ανδρέας Σωτηρακόπουλος του κινηματογράφου ''Μικρόκοσμος'' στη Συγγρού, που μου είχε ζητήσει να δει την ταινία από κάποιο link, διαδικτυακά δηλαδή, πρότεινε να τη βγάλει στη διανομή μαζί με μία ξένη μεγάλου μήκους ταινία. Ό,τι καλύτερο ήταν αυτό! Ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως της πορείας της ταινίας εκτός Ελλάδας, ποια θα ήταν η μοίρα της; Να κλεινόταν στα κουτιά της και το πολύ-πολύ να παιζόταν σε κάποιο αφιέρωμα ξέρω γω. Ενώ τώρα θα μπορεί ο κόσμος να πηγαίνει να τη βλέπει κανονικά στο σινεμά, πληρώνοντας μόνο ένα εισιτήριο - αυτό για το ''El Club'' που αντικειμενικά είναι αριστούργημα!

Θα γράψω διεξοδικά στο LIFO.gr γι' αυτή την ταινία από τη Χιλή που έχει σαρώσει διεθνώς τα βραβεία. Ο συνεργάτης μου, ο οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, μου έλεγε χθες πόσο σημαντικός σκηνοθέτης είναι ο Pablo Larrain και πως είναι καλό ''δέσιμο'' αυτό της ταινίας μας, μιας ταπεινής ελληνικής παραγωγής, με τη δική του. Χαίρομαι και ελπίζω να ''πάει'' η ταινία ''El Club'', να μείνει δηλαδή για εβδομάδες στον ''Μικρόκοσμο'', όπως προβλέπεται να μείνει και το ''The Lobster'' του Λάνθιμου. Ουρές, λέει, κάνουν οι σινεφίλ και μια απ' αυτές τις μέρες θα περάσω κι εγώ από τον ''Μικρόκοσμο'' για να τη δω και να γράψω κάτι. 

Κατά τα άλλα, εύχομαι να σας δω όλους εκεί. Τρεις προβολές θα έχει καθημερινά το ''El Club'' στον ''Μικρόκοσμο'', αρχής γινομένης από την Πέμπτη 5/11, με προβλεπόμενες ώρες τις εξής: Στις 18.00, στις 20.45 και στις 23.00 το βράδυ. Πριν από την ταινία, την κύρια προβολή, θα προβάλλονται και τα δικά μας ''Γράμματα στη Γερμανία''. 

Έφυγε-ο-στιχουργός-του-''Παναγιά-μου-Παναγιά-μου''-της-Μαρίζας-Κωχ-Μάκης-Φωτιάδης

Το ''Παναγιά μου - Παναγιά μου'' σίγουρα δεν ήταν μία ποπ τσιχλόφουσκα, σαν αυτές που εξακολουθούν να διαγωνίζονται στο φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision. Ήταν μία μπαλάντα διαμαρτυρίας για την πρόσφατη τότε τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ένα πολιτικό τραγούδι, φτιαγμένο μάλιστα κατ' εντολήν του Μάνου Χατζιδάκι στη Μαρίζα Κωχ. Η Κωχ θυμάται εκείνο το τηλεφώνημα του συνθέτη: ''Θέλω μέχρι αύριο το πρωί να μου έχεις έτοιμο ένα τραγούδι για τη Eurovision. Εσύ θα πας στη Χάγη και θα σε συνοδεύσει μόνο ένας λαουτιέρης. Κοίτα να είναι διαφορετικό το τραγούδι σου απ' τα άλλα που πάνε κάθε χρόνο''. Αγχωμένη η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια, σκέφτηκε να φτιάξει ένα τραγούδι με στοιχεία δάνεια από τη δημοτική παράδοση. Για τους στίχους, ωστόσο, επέλεξε να συνεργαστεί με τον Μάκη Φωτιάδη που ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Του τηλεφώνησε αργά το απόγευμα, του ψιθύριζε τη μελωδία και μέσα σε μια νύχτα, μέχρι τ' άλλο πρωί, το ''Παναγιά μου - Παναγιά μου'' ήταν έτοιμο! Ο Χατζιδάκις ήταν πανευτυχής την επόμενη! Είχε στα χέρια του, όντως, ένα τραγούδι διαφορετικό από τα άλλα του φεστιβάλ και μια μεγάλη ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί η Ελλάδα δια μέσω ενός προβεβλημένου θεσμού για την τουρκική θηριωδία. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και πολυειπωμένα: Οι διοργανωτές προειδοποίησαν την Κωχ να βγει με δική της ευθύνη και να το τραγουδήσει, καθώς μέσα στο ραδιομέγαρο της Χάγης υπήρχαν φήμες ότι θα τη στοχεύει ελεύθερος σκοπευτής. Το ό,τι επίσης την ώρα μετάδοσης του τραγουδιού, η τουρκική τηλεόραση διέκοψε τη σύνδεση και πρόβαλε χορό της κοιλιάς.

Πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο στιχουργός του ''Παναγιά μου - Παναγιά μου'', Μάκης Φωτιάδης, ένας από τους πιο ''αθόρυβους'' και σοβαρούς διανοούμενους της Θεσσαλονίκης. Ένας μάλλον περιστασιακός στιχουργός που άφησε πολύ λίγα τραγούδια συγκριτικά με άλλους συναδέλφους του: 

Με τη Μαρίζα Κωχ συνεργάστηκαν ακόμη στο όμορφο λαϊκό τραγούδι ''Νέα Μαινεμένη'', ενώ ένα χρόνο πριν, το 1975, είχαν συνυπογράψει με τον Νίκο Αντωνιάδη το καλτ ποπ - ροκ άλμπουμ ''Παρατράγουδα''. 

Τον Φωτιάδη μελοποίησε ακόμη ο Θέμης Ανδρεάδης, ενώ στον προσωπικό δίσκο του Θανάση Γκαϊφύλλια, ''Φύλλο Πορείας'', είχε γράψει ελληνικούς στίχους στη θρυλική ''Λιλί Μαρλέν''.

Μία άλλη άγνωστη πτυχή της ζωής του Φωτιάδη ήταν και η καταγωγή του. Συγκεκριμένα, ήταν ο γιος του περίφημου Φωτιάδη, του ανθρώπου που εισήγαγε τα παπούτσια ελβιέλα στην Ελλάδα. Οι μουσικοί τον θυμούνται να αναφέρεται συχνά στην εργασία του πατέρα του, τα χρόνια που τα άνετα και ''λαϊκά'' αυτά παπούτσια φτιάχνονταν από λάστιχα αυτοκινήτων.

Λίγες μνήμες για τον Μάκη Φωτιάδη μοιράζεται μαζί μας ο φίλος και συνεργάτης του, τραγουδοποιός και ερμηνευτής Θέμης Ανδρεάδης: ''Τον γνώρισα εν μέσω χούντας. Τραγουδούσα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο τότε. Ο Μάκης, μαοϊκός τότε, έμενε στο Κολωνάκι και κάναμε πολλή παρέα, ώρες ατέλειωτες. Μια μέρα, τότε που ήταν στα σκαριά εκείνος ο σατιρικός δίσκος με τον Λογό, μου λέει: Για δες κι αυτά τα στιχάκια. Προηγουμένως έγραφε για την πλάκα του στο πακέτο απ' τα τσιγάρα του, ας πούμε. Παίρνω την κιθάρα και επί τόπου βγήκε το Ρομαντικό γεύμα, ένα ταγκό. Μπαίνουμε στο στούντιο αργότερα και ηχογραφώ τις Γελοιογραφίες με τον Λογό. Τα τραγούδια ήταν πολύ μικρά σε διάρκεια. Δεν έφτανε ο χρόνος τους για να γίνει LP. Έτσι προστέθηκαν ακόμη ένα τραγούδι του Γιάννη Κιουρκτσόγλου και το Ρομαντικό γεύμα, με το τελευταίο να γίνεται τεράστια επιτυχία. 

Το ΄73 βγήκε ο δίσκος και ακόμη και σήμερα ζητάει ο κόσμος το Ρομαντικό γεύμα! Κάναμε άλλο ένα τραγούδι μαζί, τη μπαλάντα Στο δρόμο, που εντάχθηκε στο δίσκο Ο Πρωταθλητής. Μετά έφυγε στη Θεσσαλονίκη, χαθήκαμε τελείως, ώσπου μου τηλεφώνησε ξαφνικά πριν από λίγους μήνες, ζητώντας μου να κάνουμε πιο επίκαιρους, πιο σημερινούς, κάποιους στίχους από το Ρομαντικό γεύμα. Το κατάλαβα, όμως, ότι δεν ήταν καλά στην υγεία του''.

Δυστυχώς ο Μάκης Φωτιάδης δεν ήταν πραγματικά καλά στην υγεία του. Έπειτα από σύντομη μάχη με την ασθένεια έφυγε από τη ζωή πριν από λίγα 24ωρα. Ήταν 68 ετών.

ο-Πλανητάρχης-Τάσος-Μπουγάς-μιλάει-στο-LIFO.gr

Μεγάλη εμπειρία η συνέντευξη με τον Πλανητάρχη Τάσο Μπουγά! Τέτοιες συνεντεύξεις μού αρέσει να κάνω, να μιλάω τη ''γλώσσα'' του συνεντευξιαζόμενου, προκειμένου να τον κάνω να ανοιχτεί και να μιλήσει για όλα όσα θεωρούνται ενδεχομένως ενδιαφέροντα. Πιστεύω κι ο ίδιος να τη φχαριστήθηκε και όπου νά'ναι θα έχω vibes απ' την πλευρά του. Πολλοί ξίνισαν πάλι: Μα, συνέντευξη με τον λούμπεν Μπουγά; Ναι, άλλωστε, όπως τό'γραψα κιόλας, και το λούμπεν έχει την αμέριστη γοητεία του στη ζωή αυτή, χώρια που εγώ το λούμπεν και τους εκπροσώπους του τούς αγαπώ πολύ. Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη ζωής (τη φωτογράφηση έκανε ο Πάρις Ταβιτιάν) του καλλιτέχνη που έγινε ευρέως γνωστός στα 90s με τον απίστευτο στίχο: ''Γι'αυτό λοιπόν ο Μπίλι από σαξοφωνέ/ το γύρισε στο πούρο και στο κλαρινέ (έτσι έγινε και σταρ η Mrs. Φυσαρμόνικα) Oh yeah, Oh yeah...'':

 www.lifo.gr/team/music/60924

ο-Bosko-Αθηναίος-της-Εβδομάδας-στη-LIFO

Την περασμένη Δευτέρα μού στέλνει μήνυμα ο Μιχάλης Μιχαήλ της LIFO: Αντουάν, έχουμε κανέναν για Αθηναίο αυτής της εβδομάδας; Στέλνω αμέσως sms στον Σταύρο Ξαρχάκο, το οποίο ακόμη δε γνωρίζω αν το έλαβε ή αν το διάβασε ο συνθέτης. Ύστερα ρίχνω το όνομα της Γιώτας Γιάννα. Ναι, τη θέλουμε, ήταν η απάντηση από LIFO μεριά. Της τηλεφωνώ αμέσως, αλλά κάτι της είχε τύχει της Γιώτας τελευταία στιγμή. Με τα πολλά, δεν περνάει μία ώρα από την επικοινωνία μας και μού'ρχεται νέο μήνυμα στο inbox του facebook από τον Μιχάλη: Εσύ θα γίνεις Αθηναίος! Καράφλιασα! Λέω πλάκα μου κάνουν, αλλά βρήκα τη δύναμη να απαντήσω: Στον Στάθη τό'πες μη μας πάρει με τις πέτρες; Έτσι, αφού έμαθα ότι πήραμε την έγκριση από τον chief, χάρηκα ιδιαιτέρως, κυρίως γιατί δεν θα υπήρχε καλύτερο promo για την επερχόμενη πρεμιέρα της μικρού μήκους ταινίας μου στο Ideal στις 2 Οκτωβρίου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ίσως και κάτι πιο σημαντικό: Όταν βλέπεις και σου φέρονται με τόσο σωστό τρόπο οι εργοδότες σου (μην ξεχνάμε, η LIFO είναι η μοναδική μου πηγή εισοδήματος τα τελευταία δυόμισι χρόνια μεσ' στην κρίση), αισθάνεσαι πραγματικά σκλαβωμένος και θες κι εσύ να κάνεις το κατιτί παραπάνω στο πλαίσιο των δυνατοτήτων σου. Σημειωτέον, εμένα αυτό μου συνέβαινε με τη LIFO από την πρώτη στιγμή, όχι τώρα. Θέλω να πω ότι περιέργως με ''φτιάχνει'' το περιβάλλον στα γραφεία, τους θεωρώ καλά παιδιά - πώς το λένε - με πρώτον απ' όλους τον φίλο μου τον mhulot, αλλά και τον Θανάση που τελευταία σταμάτησα να τον πρήζω, τον Βασίλη, τον Αλέξανδρο, τη Νινέττα, τον Τζοβάρα, τον Στανέλλο, ένας κι ένας πραγματικά! Να μην ξεχάσω και τον Πάρι Ταβιτιάν, τον γαμάτο φωτογράφο, με τον οποίο μαζί έχουμε κάνει ένα σωρό ''θέματα'', είτε Αθηναίους, είτε απλά συνεντεύξεις: Μεταξύ άλλων, τη Γιοβάννα με τη Νένα Βενετσάνου, τη Ρένα Κουμιώτη, την Ελένη Φιλίνη, τον Γιάννη Παλαμίδα, τη Φωτεινή Βελεσιώτου, τον Γιάννη Φλωρινιώτη και πιο πρόσφατα τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Με τον Πάρι, λοιπόν, τσακιστήκαμε να βρεθούμε για να προλάβουμε τη φωτογράφηση στο μπαρ ''Galaxy'' επί της Σταδίου, το οποίο δεν γνώριζα, μια και τά'χω κόψει τα μπαράκια εδώ και μία 10ετία τουλάχιστον. Φόρεσα ένα μάλλον καλό σακάκι που σπάνια ή μάλλον καθόλου θα το φόραγα στην καθημερινότητα μου, έβαλα και τα ολοκαίνουργια κόκκινα γυαλιά μου και νάσου στο ''Galaxy'' να με ρωτάει ένας λιώμα τύπος με τη γκόμενα του εάν είμαι...βουλευτής. Τέλος καλό, όλα καλά! Η φωτογράφηση έγινε, το κείμενο παραδόθηκε υπό μορφή ερωτήσεων - απαντήσεων και το κομμάτι ανέβηκε στο site της LIFO την Τετάρτη το μεσημέρι, όπως δηλαδή συμβαίνει με κάθε νέο τεύχος. Την επόμενη πέρασα από τα γραφεία, πήρα περίπου 20 τεύχη για μένα και τους συντελεστές της ταινίας μου, αλλά και ένα δεμάτι με καμιά πενηνταριά φύλλα, τα οποία άφησα στο Ideal και μέσα σε μία ώρα δεν είχε μείνει τίποτα από τους διερχόμενους σινεφίλ φεστιβαλιστές. Τι να πω...Ευχαριστώ και πάλι τον Στάθη, τον Μιχάλη και το team της LIFO, διότι τέτοιο support δεν θα το φανταζόμουν. Στο ερχόμενο τεύχος, μάλιστα, θα υπάρχει και ως διαφημιστική καταχώρηση η αφίσα της ταινίας εν όψει της πρώτης προβολής της, κάτι που σε διαφορετική περίπτωση θα κόστιζε ακριβά. Κι αυτό δώρο από τη LIFO στον συνεργάτη της! Αλλά κι εγώ όμως! Τελειώνει η ταινία και στο ζενερίκ βλέπεις ένα κατακόκκινο LIFO από δω που γράφω τώρα ίσαμε το Ideal το ίδιο! Πάντως - και μ' αυτό κλείνω - το καλύτερο μου τό'γραψε ένας φίλος: Δηλαδή, εσύ αρχηγέ, μικρού μήκους κάνεις και γίνεσαι Αθηναίος της Εβδομάδας στη LIFO. Άμα κάνεις μεγάλου, που θα σε δούμε, εξώφυλλο στο Vogue;

* Οι φωτογραφίες του post είναι του Πάρι Ταβιτιάν και τραβήχτηκαν Δευτέρα απόγευμα, 21 Σεπτεμβρίου, στο μπαρ ''Galaxy''

** Στο link ο Αθηναίος της Εβδομάδας στην έντυπη και ηλεκτρονική LIFO: 

http://www.lifo.gr/print/athinaioi/76115

R.I.P. ΜΥΡΤΩ ΤΑΣΙΟΥ (1967 - 2015)

Στο καλό, Μυρτώ! Ας ελπίσουμε ότι εκεί που πας, η Κατερίνα θα σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, πραγματικά ελεύθερες κι οι δυο σας!

Παρασκευή-2-Οκτωβρίου-η-α΄-προβολή-των-''Γραμμάτων-στη-Γερμανία''-στις-Νύχτες-Πρεμιέρας

Μπορώ να ανακοινώσω την ημερομηνία και την ώρα της πρώτης προβολής της μικρού μήκους ταινίας ''Γράμματα στη Γερμανία'' στο πλαίσιο του διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - Νύχτες Πρεμιέρας: Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου, 17.00 - 19.00 το απόγευμα, στον ιστορικό κινηματογράφο ΙΝΤΕΑΛ της Πανεπιστημίου. Εκεί θα είμαστε όλοι οι συντελεστές της ταινίας για να παρουσιαστούμε στο κοινό της αίθουσας και ενδεχομένως να ανταλλάξουμε και δυο λόγια μαζί του, αν το τελευταίο προβλέπεται φυσικά. Κυριολεκτικά ζω γι' αυτή τη μέρα από τώρα που ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα. Μετά από τον πιο γαμημένο Αύγουστο της ζωής μου, η πρεμιέρα της νέας, έστω μικρής σε διάρκεια, ταινίας μου, εύχομαι να λειτουργήσει όσο πιο ψυχοθεραπευτικά γίνεται. Για μένα μιλάω πάντα. Ακόμη μία γλυκιά προσμονή, λοιπόν, για την ώρα που η δουλειά σου θα προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό. Μία γλυκιά προσμονή λέω για τις ανάσες που θα προσπαθώ να πιάσω και το χειροκρότημα που θα το ήθελα δυνατό και παρατεταμένο.Με ιδιαίτερη χαρά πληροφορήθηκα πως η συνθέτρια μας, η Ελένη Καραΐνδρου, θα τιμήσει την προβολή, μια και την ίδια μέρα θα έχει πρόβα στην Εθνική Λυρική Σκηνή, που είναι λίγα μέτρα πιο πέρα από το ΙΝΤΕΑΛ. Θα πρέπει όσοι επιθυμούν να δουν τα ''Γράμματα στη Γερμανία'' στην πρεμιέρα να προμηθευτούν εγκαίρως το εισιτήριο τους, καθώς η ταινία θα προβληθεί μαζί με άλλες πέντε διαγωνιζόμενες μικρού μήκους ταινίες, οπότε η προσέλευση του κόσμου προβλέπεται να είναι πολύ μεγάλη. Ραντεβού στο ΙΝΤΕΑΛ στις 2 Οκτωβρίου, αν και θα τα ξαναπούμε από δω μέχρι τότε! Στο χθεσινό ΠΟΝΤΙΚΙ ART, επίσης, δημοσιεύθηκε σε ολοσέλιδο ένα όμορφο αφιέρωμα στα ''Γράμματα στη Γερμανία'', εν όψει της συμμετοχής τους στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα των Νυχτών Πρεμιέρας.

R.I.P. ΒΟΥΛΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ (1924 ή 1929 - 2015)

Ξύπνησα σήμερα από έναν εφιάλτη: Είδα ό,τι πέθανε μια σπουδαία φίλη μου, ηθοποιός, μεγάλη σε ηλικία. Ταράχτηκα και χάρηκα όταν συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο απλά για ένα άσχημο όνειρο. Μπαίνοντας στο διαδίκτυο, όμως, έμαθα για τον θάνατο μιας άλλης μεγάλης ηθοποιού, της Βούλας Ζουμπουλάκη, που δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ποτέ, μα που με είχε συγκινήσει πολύ κάποτε η ερμηνεία της στην ''Πέτρα'' του Μάνου Χατζιδάκι. Τι κι αν τραγούδησε επίσης ''Εφτά τραγούδια θα σου πω'' στην κινηματογραφική ''Στέλλα'' του Κακογιάννη - το τραγούδι το καρπώθηκε η Μελίνα ως πιο αλλέγκρα κι εδώ που τα λέμε τής πήγαινε καλύτερα. Η Ζουμπουλάκη, άλλωστε, έβγαζε φλίκταινες όταν την πλησίαζαν και της λέγανε για το ρόλο της ως Αννέτα στη ''Στέλλα''. Στο δικό μου μίνι αφιέρωμα στο LIFO.gr έγραψα για τη Βούλα Ζουμπουλάκη του Μάνου Χατζιδάκι. Καλό Παράδεισο νά'χει. Το διαβάζετε εδώ:

http://www.lifo.gr/team/music/60233

ο-Γιάννης-Μαρκόπουλος-Αθηναίος-της-Εβδομάδας-στην-έντυπη-και-ηλεκτρονική-LIFO

Τόσα χρόνια στο χώρο και συνέντευξη με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο δεν είχα αξιωθεί να κάνω. Να που δόθηκε η ευκαιρία με αφορμή την επικείμενη μεγάλη συναυλία του στο Ηρώδειο, η οποία όμως, δυστυχώς, ακυρώθηκε στο παρά πέντε. Αν ο Μαρκόπουλος νιώθει πίκρα και απογοήτευση, δηλώνω ''μαζί του'' και τον κατανοώ απόλυτα. Για σκέψου να κάνεις πρόβες για ένα δίμηνο με τους μουσικούς σου, τον Νταλάρα και τη Μποφίλιου και να σε ακυρώνουν τελευταία στιγμή. Χοντράδα, το λιγότερο που μπορώ να πω για όποιον κι αν βρίσκεται πίσω απ' αυτή την απόφαση. Η συνέντευξη μας, παρ' όλα αυτά, πήγε περίφημα. Χθες είδα τον Γιώργο Τσάμπρα στο Βεάκειο, στη συναυλία της Αρλέτας, και μου είπε πόσο συμπαθητικός και γλυκός ως άνθρωπος αναδείχτηκε ο Μαρκόπουλος από τη συζήτηση μας. Δε χρειάστηκε εγώ να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Πιστεύω πως η συμπάθεια με τον συνθέτη ήταν αμοιβαία, εξ ου και από το πρώτο πεντάλεπτο βρεθήκαμε να μιλάμε με χιούμορ σαν δύο φίλοι χρόνων.

Συν τοις άλλοις, το ''Εντεύθεν'', το τελευταίο έργο σε CD του Μαρκόπουλου, είναι πραγματικά εξαιρετικό - κάτι που επίσης σχολιάσαμε χθες με τον Τσάμπρα. Έτσι, μολονότι η συναυλία του με το ''Χρονικό'' και το ''Εντεύθεν'' ματαιώθηκε, ο Γιάννης Μαρκόπουλος έγινε Αθηναίος της Εβδομάδας στην έντυπη και ηλεκτρονική LIFO. Τον διαβάζετε στο παρακάτω link:

http://www.lifo.gr/team/cityvibe/60202

στης-Αρλέτας-με-τη-Γιώτα-Γιάννα

Η Αρλέτα έπιασε την κιθάρα της και τραγούδησε ''Άνοιξε λίγο το παράθυρο'' από τον ''Ένα Όμηρο'' των Μίκη Θεοδωράκη - Brendan Behan - Βασίλη Ρώτα. Μαγεία! Δίπλα μου η Γιώτα Γιάννα άκουγε εκστασιασμένη. ''Θυμάσαι μήπως την Καλόγρια τη Τσιγγάνα από το Romancero Gitano που εσύ πρωτοτραγούδησες;'' τη ρώτησα. Δεν απάντησε, παρά αρχίσαμε να το τραγουδάμε όλοι μαζί. Έπειτα θυμήθηκε το ''Μερτικό μου απ' τη χαρά'' του Καζαντζίδη που μας το τραγούδησε ως μπαλάντα προς τιμήν της Γιώτας Γιάννα, την οποία θεωρούσε ανέκαθεν ορίτζιναλ λαϊκή ερμηνεύτρια. ''Την επόμενη να φέρεις τη φυσαρμόνικα σου'' της είπε μάλιστα και η Γιώτα συμφώνησε! Λίγο πριν φύγουμε, στην κουβέντα μπλέχτηκαν ο Άκης Πάνου, ο Λάκης Παπαδόπουλος, η Μαριανίνα Κριεζή και τα χρωματιστά χίπικα χρόνια στην Καλών Τεχνών. Ήταν μία επίσκεψη με τη Γιώτα Γιάννα στης Αρλέτας και ένα ζεστό σαββατόβραδο, απ' αυτά που απαλύνουν της ζωής τις δυσκολίες. Νά'ναι πάντα καλά αυτές οι δύο πολύτιμες φίλες και καλλιτέχνιδες!

ο-πατέρας-παντού

Σήμερα έγιναν τα εννιάμερα του πατέρα μου. Ήταν αδύνατο να παραστώ, καθώς τώρα συνέρχομαι από το ψυχολογικό βάρος των τελευταίων ημερών συν το άγχος των γραφειοκρατικών θεμάτων που προέκυψαν μοιραία. Ευτυχώς η μάνα μου που τη ''φοβόμουν'' είναι δυνατή γυναίκα. Στην κηδεία την έβγαλε με λαξοτανίλ που σύστησε και ο γιατρός της. Ήρθε όλο το σόι απ' τη μεριά του πατέρα μου, τα τέσσερα αδέρφια του, θείοι, θείες, ξαδέρφια που είχα να δω τουλάχιστον 25 χρόνια. Κάναμε αξιοπρεπέστατη κηδεία...μας είπαν όλοι, λες και στήσαμε κάποια εκδήλωση που στέφθηκε από επιτυχία. Ακόμη δε μπορώ να το χωνέψω. Πως έγινε αυτό; Πως πήγε τζάμπα ο άνθρωπος δίχως νά'χει πρόβλημα με την υγεία του; Έχω το κινητό του δίπλα μου αυτή την ώρα. Σε λίγο θα σβήσει από μπαταρία, αφού ο φορτιστής δε βρέθηκε. Από το δικό μου κινητό πάλι έσβησα το όνομα του. Προχθές ψάχνοντας κάτι, έπεσα πάνω στον αριθμό του και βούρκωσα. Το ίδιο και χθες στο πανηγύρι του Αγίου Φανουρίου στη Δραπετσώνα. Άφησα τη μάνα μου να προσκυνήσει και κάθισα σ' ένα λαϊκό καφενείο. Το βλέμμα μου συνάντησε το Lidl της Δραπετσώνας, απ' όπου συνήθιζε να ψωνίζει τα τελευταία χρόνια. Χωρίς να πρωτοτυπήσω θα πω ότι νόμισα πως θα τον δω να περιφέρεται ανάμεσα στους προσκυνητές με το καπελάκι του το τζόκεϊ και τις σακούλες στα χέρια. Έγινα κουρέλι. Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω εντελώς τέτοιο σοκ. Τόσο το ίδιο το γεγονός του θανάτου, όσο και εκείνο το τηλεφώνημα που μου είπαν ''Τα συλληπητήρια μας, είναι νεκρός''...Δεν είμαι σε θέση να γράψω κάτι άλλο. Θα παραθέσω μόνο ένα ποίημα του Λευτέρη Ξανθόπουλου που με είχε εντυπωσιάσει απ' όταν τό'χα πρωτοδιαβάσει. Λέγεται ''Ο πατέρας παντού'':

Άνοιξε το ντουλάπι της κουζίνας
και βγήκε από μέσα ο πατέρας
κρατούσε δίχτυ με ψώνια
πατάτες μακαρόνια μοσχαρίσιο κιμά
τυριά από τον Ζαφόλια 50 δράμια καφέ˙
σας έφερα να φάτε είπε
ακούμπησε το δίχτυ στο τραπέζι και βγήκε.
Έπειτα ήρθε η μυρωδιά του καπνού από το μπάνιο
από το χολ απ’ το υπνοδωμάτιο από το σαλόνι
απ’ το φωταγωγό από τον κήπο.

δε-γαμιέται-κι-ο-θάνατος

Δεν το πιστεύω πως αύριο θα παραστώ στην κηδεία του πατέρα μου. Ο κύκλος της ζωής, θα μου πεις. Το φυσιολογικό. Να χάνει το παιδί τον γονιό του καθώς περνούν τα χρόνια. Ράγισε η καρδιά μου όταν πήγα στα Μέθανα και παρέλαβα από το λιμεναρχείο τα προσωπικά του αντικείμενα. Πέρασα να δω το μέρος που έχασε τη ζωή του. Ασήμαντο βάθος η θάλασσα, ακόμη και για μένα που σπάνια κολυμπάω. Το έδαφος βραχώδες και όχι αμμώδες. Παραπάτησε, φαίνεται, έπεσε μέσα με το κεφάλι και βαρύς καθώς ήταν - είχε φάει πριν πλούσιο πρωινό, με ενημέρωσαν - δεν είχε δυνάμεις να σηκωθεί. Τα πνευμόνια του γέμισαν νερό. Όταν τον τράβηξε έξω μια παρέα παιδιών είχε τις αισθήσεις του, προσπαθώντας να αναπνεύσει. Τον έβαλαν σε ταξί και εκεί συνέβη το μοιραίο. Η καρδιά του σταμάτησε, μην παίρνοντας πια οξυγόνο συν το σοκ που είχε υποστεί. Απίστευτο! Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν όλοι ταύρο, πέθανε ανήμπορος μέσα σε ένα πεντάλεπτο! Είχαμε μιλήσει το προηγούμενο βράδυ στο τηλέφωνο: ''Περνάω πολύ καλά εδώ'' μου είπε...Και μετά: ''Να προσέχεις τον ήλιο, αγόρι μου, μην κυκλοφορείς πολύ έξω με τον καύσωνα''. Όταν με πήραν τηλέφωνο το μεσημέρι της Πέμπτης, πάγωσα: ''Ξέρετε, είχε ένα ατύχημα ο πατέρας σας και τα πράγματα είναι πολύ άσχημα''! Δεν ήθελαν να μου πουν ό,τι πέθανε. Το κατάλαβα λίγα λεπτά μετά. Τους τηλεφώνησα πίσω: ''Πείτε μου, έχει πεθάνει;'' ''Ναι, δυστυχώς...Τα συλληπητήρια μας''...Άρχισα να τρέχω σα χαμένος στο δρόμο. Κρίση πανικού! Ειδοποίησα μάνα και αδέρφια. Αργότερα τα αδέρφια του πατέρα μου. Κλάμα, κλάμα, κλάμα. Την ίδια μέρα έφτασε η σορός από τα Μέθανα, οδικώς. Πόσο δύσκολες στιγμές. Να παραλαμβάνεις το άψυχο σώμα του πατέρα σου μέσα σε κιβώτιο. Οι κηδειάδες του γραφείου τελετών έκαναν και μπλακ χιούμορ. ''Μη μας παρεξηγείτε'' μου είπαν σαν είδαν πως δε χαμογελούσα καν, ''το κάνουμε και για σας αυτό, για την ψυχολογία σας''. Το τηλέφωνο μου πήρε φωτιά. Συγγενείς, φίλοι, καλλιτέχνες, παλιοί συμμαθητές. Συλληπητήρια. Άφησα τη σορό στο νεκροτομείο και περπάτησα σχεδόν ως τον ηλεκτρικό του Πειραιά. Είχε βραδιάσει και λυπήθηκα τον εαυτό μου μ' αυτό το απίστευτα επώδυνο αίσθημα της ορφάνιας. Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Τα τηλεφωνήματα από φίλους συνεχίστηκαν μέχρι τα ξημερώματα που συναντήθηκα με τον Δημήτρη για να πάμε παρέα στα Μέθανα. Με στήριξε πάρα πολύ ο Δημήτρης με το να είναι κοντά μου. Ένιωσα πως τόσα χρόνια δεν μας έχουν ενώσει οι ταινίες που κάναμε μαζί, μα και μια βαθιά φιλία. Έβλεπα στα Μέθανα τους λουόμενους να απολαμβάνουν τις διακοπές τους και αισθανόμουν πως αποβιβάστηκα μόλις στην προσωπική μου Κόλαση. Ορκίστηκα πως στο νησί αυτό που έχασε τόσο άδικα τη ζωή του ο πατέρας μου δεν θα ήθελα να ξαναπατήσω ποτέ. Χθες όλη μέρα στο πατρικό μου ξεδιάλεγα τα προσωπικά του αντικείμενα. Βρήκα το εκλογικό βιβλιάριο του από τη δεκαετία του ΄60, το πτυχίο του από την Εμπορική Σχολή του Πειραιά, το μπουζούκι του, τα σακάκια του, παλιές φωτογραφίες με εμένα και τα αδέρφια μου μωρά, ντοκουμέντα από ευτυχισμένες μέρες στη Σαλαμίνα και στο Βόλο. Λύγισα πάλι. Δε σταμάτησα να κλαίω. Κάθε φορά που χάνω κάποιον δικό μου άνθρωπο, αναρωτιέμαι που να πήγε...Τι να έγινε...Μήπως η ύπαρξη του όλη τελειώνει με το τέλος του σώματος του...Σαν ένα μηχάνημα που χαλάει και το πετάς...Πόσο διογκώνονται οι βασανιστικές αυτές σκέψεις όταν πρόκειται για τον ίδιο σου τον πατέρα! Η απέραντη θλίψη πηγάζει απ' το ό,τι δεν θα τον ξαναδείς ποτέ, δεν θα ξανακούσεις τη φωνή του. Τουλάχιστον είναι η κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως. Εκεί που πήγε ο πατέρας μου, εκεί θα πάω κι εγώ κι εσύ που διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Ό,τι κι αν απογίνει ο πατέρας μου μεταθανάτια, θα απογίνουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Αύριο, λοιπόν, θα περάσω μια από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου: Θα θάψω τον άνθρωπο που με έφερε στον κόσμο αυτό. Θα τον αποχαιρετίσω δίχως να ξαναδώ το πρόσωπο του. Δεν το θέλω. Προτιμώ να κρατήσω την εικόνα του λίγα μόνο 24ωρα πριν μας αφήσει. Α ρε μπαμπά! Κρατάω εκείνη την προφητική συγκλονιστική ατάκα σου στο σπίτι, ένα μεσημέρι προ εβδομάδων που τρώγαμε παρέα: ''Δε γαμιέται κι ο θάνατος! Να, στο σταυρό που σου κάνω, δεν τον φοβάμαι! Ας έρθει όποτε θέλει...Δε γαμιέται!''

R.I.P. ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΣΚΟΪΤΗΣ (1932 - 2015)

Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή χθες, Τετάρτη 20 Αυγούστου του 2015, σε ηλικία 83 ετών. Στα Μέθανα, όπου είχε πάει από την περασμένη Τρίτη για ιαματικά μπάνια. Από πνιγμό, είπαν...Από οξύ έμφραγμα είπε ακόμη ο τοπικός γιατρός χωρίς να είναι σίγουρος. Την ώρα που θα γίνεται η νεκροψία για να δείξει την αιτία θανάτου, εγώ θα μεταβαίνω στα Μέθανα προκειμένου να παραλάβω από το λιμεναρχείο τα προσωπικά του αντικείμενα. Όποια και να είναι η αιτία θανάτου, ξέρω πως ο πατέρας μου ήταν υγιέστατος παρά τη μεγάλη ηλικία του, άρα ο θάνατος του είναι δυο φορές θάνατος, που λένε. Στο καλό, μπαμπά, ο πόνος είναι αβάσταχτος. Θα σε θυμάμαι για πάντα.

οι-αναφορές-του-ηθοποιού-Απόλλωνα-Μπόλλα-στα-''Γράμματα-στη-Γερμανία''-τώρα-και-στο-youtube

Ήρθε πάλι ο Απόλλωνας με τα δώρα του και εν προκειμένω με το απόσπασμα της εκπομπής ART ΕΡΤ, που ήταν καλεσμένος και που μίλησε διεξοδικά για την ταινία μας! Τώρα, λοιπόν, και στο youtube αυτό το κομμάτι της εκπομπής μαζί με το trailer από τα ''Γράμματα στη Γερμανία''!

θανάτω-θάνατον-πατήσας

Με τη Λένα Πλάτωνος θα έχουμε οι δυο μας πάνω από χίλιες φωτογραφίες - καμία όμως σαν κι αυτήν που μας τράβηξε ο Απόλλων Μπόλλας. Η Λένα ενθουσιάστηκε τόσο που ζήτησε να της την τυπώσει για να τη βάλει πάνω στο πιάνο της. Μού'χει λείψει η Λένα και τα γέλια μας με τα τρεχάματα τον καιρό αυτό. Λίγο την είδα προχθές που μας έκανε τραπέζι με τον φίλο μας τον Βάνο για τον 15αύγουστο. Η Βικτώρια μαγείρεψε υπέροχα, όπως πάντα. Το πιο υπέροχο είναι όμως που η Βικτώρια νίκησε τον καρκίνο και οι εξετάσεις της είναι καθαρές, εκεί που οι γιατροί τον περασμένο Οκτώβριο τής έδιναν περιθώριο ως το νέο έτος! Τι να πω, μόνο χαρά γι' αυτό που της έτυχε μεσ' στην ατυχία της. Μέχρι και ο Βάνος πού'ναι γιατρός είπε πως από ιατρικής άποψης κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Για να καταλάβεις, αναγνώστη μου, πέρσι τέτοιον καιρό η μαγνητική έδειξε πως το κρανίο της Βικτώριας ήταν γεμάτο ογκίδια, σαν κατσαρόλα που της έριξες μέσα μια χούφτα αρακά. Σήμερα, ο εγκέφαλος της είναι πεντακάθαρος! Ούτε ένας όγκος! Στο δε συκώτι, απ' όπου ξεκίνησε το κακό, οι καρκινικές εστίες από έντεκα που ήταν, έγιναν τέσσερις (!) και τώρα καθάρισε κι αυτό. Τα έλεγα του Παντελή του Θεοχαρίδη στο τηλέφωνο τις προάλλες: ''Λες να έγινε θαύμα;'' τον ρώτησα. ''Όχι'' απάντησε, ''απλά συνέβη γιατί είναι δίπλα στην Πλάτωνος και η Πλάτωνος είναι μεταφυσικό ον''!

συνέβη-στην-Αθήνα

Η κοπέλα, κόρη ή εγγονή, άφησε τον υπερήλικα στην καφετέρια. Περίπου ένα 20λεπτο έκαναν να διασχίσουν 100 μέτρα. Φως - φανάρι, ο εγκέφαλος του ανθρώπου δεν του έδινε καν οδηγίες για περπάτημα. Την άκουσα να του λέει γλυκά ''Κάτσε εδώ και θα έρθω να σε πάρω στις 5''. Εκείνος, τίποτα, καμία αντίδραση. Βλέμμα απλανές, χαμένο. Ύστερα η κοπέλα παρήγγειλε για τον συγγενή της ένα βαρύ γλυκό και έφυγε. Το ραντεβού μου είχε φύγει και μένα, αλλά είχα αποφασίσει να κάτσω ακόμη λίγο μόνος μου. Το βλέμμα μου συνέπεσε μ' αυτό του παππού. Άρχισε να βγάζει άναρθρες κραυγές. Ευτυχώς δεν υπήρχε κανείς άλλος να τρομάξει ή να δυσανασχετήσει με την κατάσταση. Σηκώθηκα κι έκατσα στο τραπέζι του. ''Τι νέα;'' τον ρώτησα, μην περιμένοντας απάντηση. Ο παππούς άπλωσε όσο μπορούσε το χέρι του για να πιάσει τον καφέ. Δεν τα κατάφερε. Καλά λένε οι γιατροί πως το dead-line για έναν που πάσχει από αλτσχάιμερ είναι εφτά χρόνια. Οι άνθρωποι αυτοί ξεχνάνε να φάνε κι αν δεν τους φροντίσει κανείς, πεθαίνουν από ασιτία στην ουσία. Ξανασηκώθηκα, έπιασα το φλυτζάνι και χωρίς να με νοιάζει αν έβλεπε άλλος τη σκηνή, φύσηξα μία τον καφέ να κρυώσει και του τον έφερα στα χείλη του. Ο παππούς ρούφηξε, τράβηξα πάλι το φλυτζάνι κι άφησε ένα ''αχ'' δυνατό, παράξενο, αλλοπρόσαλο, όσο και οι κραυγές που έβγαλε πριν. Η χαρά που εισέπραξα δεν περιγράφεται! ''Από ζάχαρη καλός;'' τόλμησα να ρωτήσω ο αφελής. Και τότε το πρόσωπο - ανέκφραστη μάσκα του παππού συσπάστηκε και ένα χαμόγελο αμυδρό έκανε την εμφάνιση του. Ακριβώς σαν τα μωρά. Η σερβιτόρα που τα έβλεπε όλα ήρθε κοντά μας. ''Άλλη μια φορά μόνο έχει χαμογελάσει, όταν πήγε να πιεί νερό και το έχυσε όλο πάνω του''. ''Πόσων ετών είναι;'' ''Πάνω από 90''...

ο-Απόλλων-Μπόλλας-και-τα-''Γράμματα-στη-Γερμανία''-στο-''ART-ΕΡΤ''

Ξημερώνει Δεκαπενταύγουστος του 2015 κι εγώ φέτος δεν είμαι σε κάποιο ραδιόφωνο να κάνω ακόμη μία εκπομπή - αφιέρωμα στα τραγούδια για την Παναγία. Για την ακρίβεια, είμαι στο Μετα-Δεύτερο, αλλά σταμάτησα πρόσκαιρα λόγω της ταινίας, των γυρισμάτων, του μοντάζ και όλων αυτών των ωραίων και δημιουργικών. Λέω, λοιπόν, φέτος να πρωτοτυπήσω κομματάκι και να αναρτήσω εδώ ολόκληρη την εκπομπή ''ART ΕΡΤ'' του Αλέξανδρου - Ρωμανού Λιζάρδου στην ΕΡΤ 2. Προβλήθηκε χθες, 14 Αυγούστου, το πρωί και καλεσμένο είχε τον νεαρό πρωταγωνιστή της ταινίας ''Γράμματα στη Γερμανία'', Απόλλωνα Μπόλλα. Μεγάλη συγκίνηση, καθώς παίχτηκε επίσης για πρώτη φορά στην κρατική τηλεόραση το trailer της ταινίας. Ευχαριστώ τον Λιζάρδο για το support, μια κι η ταινία σε ένα μήνα και κάτι από τώρα θα κάνει την πρεμιέρα της στις Νύχτες Πρεμιέρας, και φυσικά τον Απόλλωνα για τα ζεστά του λόγια. Παραθέτω το link με ολόκληρη την εκπομπή από το web tv ert 2. Βλέπετε το απόσπασμα που αφορά τα ''Γράμματα στη Γερμανία'' από το 6',00'':

http://webtv.ert.gr/katigories/politismos/14avg2015-art-ert/

η-αφίσα-της-ταινίας-''Γράμματα-στη-Γερμανία''-και-η-επικείμενη-πρεμιέρα-της

Η αφίσα της μικρού μήκους ταινίας ''Γράμματα στη Γερμανία'' είναι έτοιμη εδώ και μερικές μέρες. Ο Απόλλων έκανε καλή δουλειά, αξιοποιώντας δύο διαφορετικά stills από τη σκηνή του τέλους με τον ίδιο και τον Μανώλη Δεστούνη, τον κινηματογραφικό πατέρα του, να εξαϋλώνονται στο βαλς του κοινού τους θανάτου. Φυσικά, στην αφίσα μπήκε κι η LIFO, ο μέγας χορηγός επικοινωνίας μας, καθώς και το όνομα του φωτογράφου μας στο Λουξεμβούργο, Βύρωνα Γκουλάκη. Τα vibes είναι πολύ θετικά απ' όσους μέχρι στιγμής έχουν δει την ταινία. Προ ημερών δέχτηκα ένα inbox στο facebook από έναν άνθρωπο - παράγοντα του σινεμά που συμπαθώ ιδιαιτέρως, παρ' ότι με τους ''παράγοντες'', ειδικά του σινεμά στην Ελλάδα, δεν είχα ποτέ και τις καλύτερες σχέσεις. Εντάξει, ας μην υπερβάλλω, παράπονο δεν έχω κανένα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια, ωστόσο. Προτίμησα η ταινία να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας ''Νύχτες Πρεμιέρας'' και όχι στη Δράμα. Αφενός με τις ''Νύχτες Πρεμιέρας'' με συνδέει συναισθηματικά η καλή πορεία της προηγούμενης ταινίας μου, του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, αφετέρου δεν θα ήθελα με τίποτα να πάω πάλι στη Δράμα και να πέσω πάνω στις ίδιες και τις ίδιες φάτσες, που βλέπω από το 1995...Να το πω αλλιώς, δεν είναι και ό,τι καλύτερο να κρίνει τη δουλειά ενός νέου ανθρώπου - και δε μιλάω για μένα αυτή τη στιγμή - ο 70άρης και ο 80άρης. Για φεστιβάλ νεότητας μιλάμε, όχι για μάζωξη δεινόσαυρων που ενδεχομένως να έχουν μείνει κολλημένοι στο σινεμά των 70s - 80s. Έτσι είναι και λυπάμαι πραγματικά που το γράφω και, τέλος πάντων, ο καθένας θέλει να προβάλλει τη δουλειά του όσο μπορεί καλύτερα, μιλώντας για κινηματογράφο, δηλαδή το ακριβότερο καλλιτεχνικό...σπορ διεθνώς. Θα εξαιρούσα τον σκηνοθέτη - ποιητή Λευτέρη Ξανθόπουλο, αλλά αυτός είναι ακριβώς ποιητής, λογοτέχνης, αφουγκράζεται τη νεότητα και σιχαίνεται να κουνάει το δάχτυλο δασκαλίστικα σε άλλους ανθρώπους - τον ξέρω καλά, εξ ου και το πιστεύω τώρα αυτό που λέω. Παρεμπιπτόντως ακύρωσα τη συμμετοχή της ταινίας σε κάποια φεστιβάλ του εξωτερικού, όπως στην Κύπρο, στη Γαλλία και στην Τουρκία. Για την ακρίβεια, ακύρωσα την υποψηφιότητα της, μια και τα αποτελέσματα για τα εν λόγω τρία φεστιβάλ θα ανακοινώνονταν μεσ' στον Σεπτέμβρη. Θεωρώ πως δεν πρέπει να βιαζόμαστε. Η πορεία της ταινίας στην Ελλάδα, στις ''Νύχτες Πρεμιέρας'', θα δείξει πολλά και μετά θά'χω όλο το χρόνο να τη στείλω παντού. Χαίρομαι απίστευτα, πάντως, που εν μέσω της γαμημένης κρίσης, η οποία ολοένα και βαθαίνει και μας παρασέρνει όλους, εγώ έχω έτοιμη μια καινούργια ταινία. Ανυπομονώ για μια ακόμη φορά για τη θέαση της στη σκοτεινή αίθουσα μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους, για το χειροκρότημα που θα δικαιώσει όλους όσοι δούλεψαν για να τη φτιάξουν. Οι παραγωγοί μου από τώρα ετοιμάζουν τις προσκλήσεις: Θα μας τιμήσουν, λέει, ακαδημαϊκοί, ηθοποιοί, εικαστικοί - έχουν δικό τους μεγάλο κύκλο αυτοί, εκεί που εγώ τους είπα το περίφημο ''Θα σας πήξω στους μουσικούς''! Μακάρι να τα καταφέρει να έρθει η Λένα Πλάτωνος, που έχει τιμήσει όλες τις πρεμιέρες μου στο παρελθόν, παρά τη δύσκολη μετακίνηση της. Το ίδιο και η αγαπημένη μου Μαρίζα Κωχ. Δεν πρόκειται να καλέσω προσωπικά κανένα μουσικό της νεότερης γενιάς. Τους είδα και στη Γώγου! ''Θα έρθουμε, θα έρθουμε'' και ούτε πάτησαν! Και, εν τω μεταξύ, εξακολουθούν να μου στέλνουν τους δίσκους τους κι εγώ να γράφω. Δε βαριέσαι...Ποιος μπορεί να ξέρει σε τι mood και σε τι φάση βρίσκεται ο καθένας. Μήπως εγώ πηγαίνω όπου με καλούν; Σπάνια πλέον. Κατά τα άλλα, οι παραγωγοί θέλουν να τυπώσουμε το εξωφρενικό νούμερο των χιλίων αφισών, να γεμίσουν τα Εξάρχεια, το Γκάζι, η Κυψέλη και το Κολωνάκι με τα ''Γράμματα στη Γερμανία''! Πραγματικά εξωφρενικό, αν υποτεθεί πως σε κάθε προηγούμενη ταινία μου τα λεφτά έφταναν με το ζόρι για είκοσι, μάξιμουμ τριάντα αφίσες, μεγάλες και μικρότερες. Τι να πω επ' αυτού; Ας βγάλουν και τρεις χιλιάδες αφίσες! Άλλωστε η πρώτη προβολή θά'ναι φεστιβαλική και όχι εμπορική με το αιώνιο ζητούμενο: Η ταινία να αρέσει στον κόσμο, να του ''μιλήσει'' και να τον συγκινήσει! Τώρα, το γεγονός ό,τι την έχω δει πάνω από τριάντα φορές και πάντα με ικανοποιεί να τη βλέπω, να το εκλάβω ως βαυκαλισμό ή κάτι άλλο; Μπα, βαυκαλισμός δεν είναι σίγουρα, αφού κάθε ταινία μου πρέπει πρωτίστως να αρέσει σε μένα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις μονταζιακές αδυναμίες της και φροντίζοντας να τις διορθώσω πριν την τελική πρώτη κόπια. Ζω για την πρεμιέρα στα μέσα προς τέλη του επόμενου μήνα. Αυτό μόνο!

Τερεζίν-θα-πει-γκέτο-βιτρίνα-των-SS

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο.

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Το μυθιστόρημα ''Ρέκβιεμ της Τερεζίν'' του Γιόζεφ Μπορ ενέπνευσε την έμπειρη θεατρική συγγραφέα Σοφία Αδαμίδου να συνθέσει το θεατρικό κείμενο ''Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν''. Από την Αδαμίδου, εν συνεχεία, εμπνεύστηκε η Δήμητρα Χατούπη, η οποία αποφάσισε το έργο με τίτλο ''Τερεζίν'' να γίνει η παράσταση των αποφοίτων της δραματικής σχολής ''Δήλος'' της σαιζόν 2014 - 15. Στο πλαίσιο αυτό, κάποιοι είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την παράσταση, την περασμένη εβδομάδα στο χώρο θεατρικών εκδηλώσεων ''Δήλος'' στο Μεταξουργείο. Πηγή: www.lifo.gr

Προσπαθώ τώρα να κατανοήσω τους λόγους που μου άρεσε τόσο πολύ η συγκεκριμένη παράσταση! Το ό,τι είχα αρκετό καιρό να δω θέατρο; Το ό,τι τη σκηνοθεσία, όπως και το λιτό μαύρο σκηνικό, είχε αναλάβει η Χατούπη αυτοπροσώπως; Η μουσική μήπως που αξιοποίησε ευφυώς έως και το αγαπημένο ''Russian Dance'' του Tom Waits; Το έργο που θα μπορούσε να είναι η ''Αυλή των Θαυμάτων'' εν μέσω ναζιστικής θηριωδίας, αν είχε γραφτεί από τον Καμπανέλλη της Τερεζίν και όχι του Μαουτχάουζεν; Ή, μάλλον και πάνω απ' όλα, οι ερμηνείες των 25 νέων ηθοποιών - αποφοίτων της σχολής που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από κανονικές, επαγγελματικές δηλαδή, παραστάσεις;

Το έργο μας μεταφέρει στην πόλη - φρούριο Τερεζίν, όπου οι Ναζί έχουν μεταφέρει τους πολέμιους τους, Εβραίους, ομοφυλόφιλους, ακόμη και Γερμανούς κομμουνιστές, που όμως έχουν ένα κοινό: Είναι όλοι τους καλλιτέχνες, άντρες και γυναίκες, μουσικοί και θεατρίνοι. Τους εξωθούν μάλιστα στη δημιουργία καλλιτεχνικών δρώμενων με σκοπό την προπαγάνδα. Κι έτσι, μόλις η αναμενόμενη επιθεώρηση του Ερυθρού Σταυρού θα τελειώσει, οι δύστυχοι άνθρωποι θα οδηγηθούν κατ'ευθείαν στους θαλάμους αερίων. Αυτό είναι το κεντρικό στόρι, διότι από κει και πέρα παρακολουθούμε τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εγκλωβισμένων μελλοθάνατων, όπως και με τους σεξουαλικά διεστραμμένους Ναζί δεσμώτες τους. Κάποιοι θα λυγίσουν και θα προδώσουν, μια άτυχη σαλεμένη μάνα θα αρνηθεί να εγκαταλείψει το νεκρό μωρό της και θα πυροβοληθεί εν ψυχρώ, ενώ μία σουρεαλιστική τελετή γάμου θα προσπαθήσει να επιφέρει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου. Εις μάτην, βέβαια, αφού τελικά ο μαύρος θάνατος θα σκεπάσει τα πάντα και ακόμη κι η ίδια η Τέχνη θα αποδειχθεί σάπια σανίδα ναυαγίου.

Καλοδουλεμένη παράσταση με γρήγορους ρυθμούς, ''ίσους'' ρόλους για όλους τους ηθοποιούς, το στοιχείο της μουσικής διάχυτο καθ' όλη τη διάρκεια της, αλλά και με ένα σκηνοθετικό εύρημα από την πλευρά της Χατούπη που έδωσε στο έργο την πραγματική εξπρεσιονιστική του υπόσταση: Η τελετή του ανορθόδοξου γάμου έχει συντελεστεί και η επίπλαστη χαρά δίνει τη θέση της στην τραγωδία. Οι ηθοποιοί αποχωρούν και χάνονται σαν κινούμενες μαριονέτες, ουσιαστικά σαν μία άμορφη κινούμενη μάζα, η μοίρα της οποίας είναι, δυστυχώς, ιστορικά γνωστή.

Λίγο πριν ο θίασος επιστρέψει για να αποσπάσει το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού, ο θεατής έχει δοκιμάσει μια γερή αναμέτρηση με φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν την ευεργεσία, αλλά και τη ματαιότητα της Τέχνης, την κτηνωδία του φασισμού, τα απωθημένα βαθιά συμπλεγματικών ανθρώπων, όπως και τον έρωτα που δύναται να ανθίσει κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Μπράβο στα παιδιά και, πιστεύω, πρέπει να αναφερθούν τα ονόματα όλων (με αλφαβητική σειρά): Σοφία Αποστολίδη, Βαγγέλης Βλασσόπουλος, Κωνσταντίνα Δαούτη, Άρτεμις Δούρου, Δήμητρα Δρακοπούλου, Δήμητρα Ζακάκη, Τρύφωνας Ζάχαρης, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Μαρία Καραλή, Σοφία Κικιλίντζια, Δήμητρα Μάμαλου, Μελίνα Μαστραντώνη, Ιάκωβος Μηνδρινός, Νώντας Μιχαλόπουλος, Γρηγόρης Μπαλλάς, Χριστίνα Πετρολέκα, Αιμιλία Σιαφαρίκα, Ιωάννα Σιμάτη, Θεοδόσης Σκαρβέλης, Φιλίππα Σκούρτη, Ιωάννα Σωτηροπούλου, Φωτεινή Τσουλή, Αστέριος Χασάπης, Πένυ Χρυσικού, Δημήτρης Ψύλλος.