ΑΠΟ ΤΟ ΡΩΣΙΚΟ ΜΠΑΡ ΣΤΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝ!

Το ρωσικό μπαρ στον πεζόδρομο με την τιρκουάζ μαρκίζα και τα κόκκινα φώτα μού θυμίζει το Veraman Bar του Γιάννη Bach Σπυρόπουλου και του Γιώργου Σκούρτη. Καθώς το προσπερνάω, παραδόξως δεν ακούγονται ο Little Richard ή ο Chuck Berry, ούτε καν σκυλάδικα, αλλά κάποιος που παίζει πιάνο στις δύο το πρωί! Παρ' ότι δε βγαίνει κανένας άλλος ήχος, καμία φωνή, μου είναι δύσκολο να μη φανταστώ πως ανάμεσα στους καπνούς υπάρχουν παρέες ανθρώπων, και πολλές μάλιστα, που απλώς έχουν υποκύψει στη μαγεία της μουσικής...

Βαρέθηκα να βλέπω στην είσοδο της πολυκατοικίας πατημένες γόπες με τζιβάνες και άδεια μπουκάλια μπίρας. Τώρα βρήκε να εξαφανιστεί κι αυτός ο γέρικος κανελλί σκύλος που την άραζε ως θυρωρός; Τι θα τις κάνω τις κονσέρβες που του αγόρασα για να παρατείνω την παραμονή του; Συχνά φανταζόμουν τον σκύλο αυτό με γραβάτα και κοστούμι να στέκεται όρθιος στα πίσω πόδια του, ν' ανοίγει την πόρτα και να λέει Καλημέρα σας στους ενοικιαστές και στους ιδιοκτήτες...

Ιδιοκτήτρια είναι και η κυρία Ε. που έχει ψύχωση με την ανθοκομική και μάλλον θα με μίσησε, όταν μια μέρα μου χτύπησε για τα κοινόχρηστα και ζήτησε να δει το μπαλκόνι μου. Περάστε, της είχα πει πρόθυμα τότε, ξέροντας εξ αρχής πως θα κινδύνευα/ε να μου μείνει στα χέρια, αφού θ' αντίκριζε τα λιγοστά λουλούδια μαραμένα και 'κείνη την ελιά που μου' χε δωρίσει ο Παλαμίδας μαραγκιασμένη και κίτρινη σαν το φλουρί. Που βρίσκουν χρόνο οι άνθρωποι να ποτίζουν φυτά, απορώ. Εδώ πολλές φορές ξεχνάμε να τρώμε...

Το διήμερο αφιέρωμα της Κωχ στον Καββαδία πήγε πολύ καλά, χωρίς ουσιαστικά καμία διαφήμιση. Τόσο καλά, που ενδέχεται να επαναληφθεί το ερχόμενο Παρασκευοσάββατο. Τάσος Καρακατσάνης και Γιώργος Σαλβάνος στο πρώτο μέρος, Νάσος Γκρόζας και Γιάννης Σταυρόπουλος στο δεύτερο, Κώστας Λώλος και Θανάσης Κλεόπας με την ethnic μπάντα τους στο τρίτο και τελευταίο. Και μια Μαρίζα χαμηλόφωνη, πιθανώς λόγω της ηχογράφησης της παράστασης, αλλά και...στην πρίζα! Σας παρακαλώ, μην κάνετε τόσο πολύ ησυχία, είπε σε κάποια στιγμή στο κοινό, διότι αποσυντονίζομαι! Ελπίζω να καταφέρει να ανεβεί η Μαρίζα στη Θεσσαλονίκη το μεθεπόμενο Σάββατο στην πρώτη επίσημη προβολή του ντοκιμαντέρ. Παρ' όλο που λόγω μείωσης του budget η φετινή διοργάνωση δεν δύναται να καλύψει τα έξοδα κανενός συντελεστή ταινίας, πέραν του σκηνοθέτη (στη δική μας περίπτωση, τιμής ένεκεν και του Νίκου Κούνδουρου), με χαρά μαθαίνω ότι πολλοί δικοί μου άνθρωποι από την Αθήνα και όχι μόνο θα βρίσκονται εκείνο το βράδυ στο Ολύμπιον: πρώτη και καλύτερη η μάνα μου, που θα της κάνει καλό ένα ταξιδάκι μετά τους δυο μήνες στα νοσοκομεία. Επίσης, ο Γιώργης, ο Lolek, ο gazoza, ο bl, η Μιράντα, ο Νίκος, ο Παναγιώτης κι η Έφη, ο Αντρέας, η Λίνα.

Το φεστιβάλ ξεκινάει την Παρασκευή 12 Μαρτίου. Οι Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο θα προβληθούν την επόμενη, Σάββατο 13 Μαρτίου, στις 20.00 το βράδυ στο Ολύμπιον. Νομίζω πως ζω κυριολεκτικά για 'κείνη τη μέρα! Χθες μίλησα με τον Κούνδουρο στην Αίγινα. Ήταν πολύ σοβαρός και δεν είχε πλέον καμία διάθεση να με πειράξει ή να με τσιτώσει. Αυτή η ταινία ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα, είπε. Τα έβγαλες πέρα με κάτι πολύ επικίνδυνο, αφού πήρες τις ταινίες μου και τους αφαίρεσες το χρώμα, κάνοντας στην ουσία αναδημιουργία. Εν ολίγοις, ο master δεν ενοχλήθηκε καθόλου απ' την παρέμβαση μας στο αρχειακό υλικό του, αντιθέτως το βρήκε ότι εξυπηρετεί απόλυτα την ομοιογένεια του φιλμ. Κάτι, βέβαια, που δεν πολυάρεσε στον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Αν έπαιρνες τις δικές μου ταινίες και τις έδειχνες έτσι, μου είπε προχθές ο Τεό χαριτολογώντας, θα σε σκότωνα, δεν υπήρχε περίπτωση! Πάλι καλά που μου αναγνώρισε απόλυτα προσωπική γραφή και, το σημαντικότερο, ότι δεν έχει καμία σχέση η ταινία με οτιδήποτε είχε γίνει για τον Κούνδουρο και το έργο του. Ο Μπακογιαννόπουλος, απ' την άλλη, χαρακτήρισε το ντοκιμαντέρ καλύτερο από αντίστοιχα ξένα, μα συμβατικά, για προσωπικότητες σαν τον Fellini και τον Pasolini. Όταν πρόσθεσε ότι θα το ήθελε ακόμη πιο μεγάλο, δηλαδή όχι 82 λεπτά, αλλά δίωρο, εκεί πια με έστειλε στα σύννεφα. Σαν πολύ ανεβήκαμε στα σύννεφα και κινδυνεύουμε να γκρεμοτσακιστούμε. Αν και όταν ακούς τέτοια λόγια από τόσο σημαντικούς ανθρώπους το' χεις φορέσει ήδη ένα...αλεξίπτωτο. Βρες μου και κάνα ψεγάδι, είπα χθες του Κούνδουρου. Παύση. Κάτσε να σκεφτώ, απάντησε. Και μετά Όχι, Αντώνιε, τίποτα δε βρίσκω. Προχώρα!

Προχωράω! Είμαστε οι πρώτοι κι ακολουθάνε αναστημένοι χίλιοι νεκροί!

ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ - ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ!

Τόπος: η αίθουσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδας

Χρόνος: χθες τ' απόγευμα

Μετά το τέλος της προβολής. Ο Νίκος Κούνδουρος ανυπόμονος ζήτησε διάλογο με το κοινό. Η Λένα Πλάτωνος σηκώθηκε και είπε φωναχτά: Αριστούργημα! Η ταινία είναι αριστούργημα! Ο bosko που καθόταν δίπλα στον Κούνδουρο, έσπευσε να ενημερώσει το κοινό της αίθουσας: Τάδε έφη Λένα Πλάτωνος! Τότε ο Κούνδουρος απευθυνόμενος στην Λένα, λέει: Εσύ' σαι, ρε πουλάκι μου, η Πλάτωνος; Από δώδεκα ετών όλο για την Πλάτωνος ακούω! Και εκείνη, μειδιώντας, απαντάει: Τι να κάνουμε; Βλέπεις, είναι αρχαίο το όνομα μου! Σείστηκε η αίθουσα! Παραδίπλα, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μετά βίας συγκρατούσε το γέλιο του. Το ίδιο και ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος. Αν μη τι άλλο, η ανεπίσημη κεκλεισμένων των θυρών προβολή του ντοκιμαντέρ- αποκλειστικά δηλαδή για τους συντελεστές- χαρακτηρίστηκε από τον τσαμπουκά του Κούνδουρου, αλλά και από την αναμενόμενη χαβαλεδιάρικη διάθεση του. Επόμενη προβολή, πρώτη και επίσημη, στη Θεσσαλονίκη! * κι εδώ ο Τεό μετά της συζύγου του και της κόρης του συζητούν με τον Κούνδουρο, λίγο πριν ξεκινήσει η προβολή

ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΒΡΑΔΥ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΖΑΣ ΚΩΧ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΣΤΟ METROPOLIS LIVE STAGE!

Το 2010 είναι το Έτος Νίκου Καββαδία, εφόσον συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του Έλληνα Ποιητή των Θαλασσών. Η Μαρίζα Κωχ, η πρώτη που μελοποίησε ολοκληρωμένα το έργο του, απόψε και αύριο, Σάββατο, παρουσιάζει το δικό της αφιέρωμα στον Καββαδία στο Metropolis Live Stage με τη συμβολή του Τάσου Καρακατσάνη, συνεργάτη της από τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Πληροφοριακά, ανακοινώνω ότι εκτός από τη μελοποίηση της στο Fata Morgana (ένα από τα δέκα σημαντικότερα ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών), που θα ακουστεί με την προσθήκη μιας ακόμη στροφής του ποιήματος, η Κωχ θα τραγουδήσει και αδισκογράφητες συνθέσεις της σε ποίηση Καββαδία- αυτές που είχαν παρουσιαστεί κάποτε από το Τρίτο Πρόγραμμα εποχής Χατζιδάκι. Επίσης, η αποψινή και η αυριανή παράσταση θα ηχογραφηθούν από κινητό συνεργείο ηχοληψίας και θα κυκλοφορήσουν σε διπλό cd από τη Lyra, με την επιμέλεια του γράφοντα. Όσοι θέλετε να δείτε και να ακούσετε τη Μαρίζα σε όλα τα τραγούδια, που δικαίως αποτέλεσαν τη ραχοκοκκαλιά της μεγάλης ιστορίας της στο εγχώριο έντεχνο τραγούδι, περάστε αυτό το διήμερο από το Metropolis Live Stage (Πανεπιστημίου 54 & Μπενάκη, Είσοδος: 15 ευρώ). Σας αφήνω με τον σπάνιο λόγο της ίδιας της Κωχ, φιλοσοφημένο και ενίοτε χιουμοριστικό, μέσα από ένα μεγάλο απόσπασμα από τη συνέντευξη που μου παραχώρησε για το προηγούμενο τεύχος του περιοδικού δίφωνο. Αυτό δεν είναι απλό post, κανονικό μουσικό ντοκιμαντέρ είναι!
Πως βλέπετε τους εορτασμούς ανά έτος για τις επετείους γέννησης ή θανάτου των ποιητών μας;
Κακά τα ψέματα, πολύ λίγοι ενδιαφέρονται κι έχουν ανάγκη να αναφερθούν. Ωστόσο, όπως και η Πρωτομαγιά ή η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι για να κρατάνε ένα παράθυρο ανοιχτό μέχρι να μπει ο σίφουνας. Δε μπορεί κανείς να διακόψει τη σημασία της Πρωτομαγιάς με το να μην τη γιορτάζει. Μια τέτοια σημασία έχουν και τα Έτη Γιάννη Ρίτσου, Γιώργου Σεφέρη, Γιώργου Σαραντάρη και τώρα Νίκου Καββαδία.
Τον Δεκέμβριο του 2008 τραγουδήσατε στη μεγάλη συναυλία στα Προπύλαια κατά της αστυνομικής βίας. Οφείλω να τονίσω ότι ήσασταν η μόνη της γενιάς σας που γίνατε δεκτή από την οργανωτική επιτροπή των φοιτητικών παρατάξεων. Αυτή η επέτειος έχει ακόμη κάποια σημασία για σας;
Εγώ πολύ φοβάμαι ότι το μήνυμα ακόμη δεν το έχει πάρει η πολιτεία. Εκείνο το βράδυ, γυρίζοντας με το Μετρό στο σπίτι, έγραψα κάποιους στίχους που λένε Δε θα' ρθει η βοήθεια από αλλού, παρά απ' τη μάχη που θα δώσουν τα παιδιά. Δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό αυτό! Είναι φοβερό, αλλά τη μάχη για το ξεκαθάρισμα θα τη δώσουν τα παιδιά. Η κρίση αυτή, η οικονομικής φύσης, είναι το πιο κατασταλτικό χάπι της εκάστοτε εξουσίας για τους πολίτες της. Όταν έχει άγχος ο καθένας για το πως θα ξημερώσει αυτός και τα παιδιά του, δε μιλάμε για απλό κραχ, αλλά για πολιτική κατάσταση πλέον.
Ας επιστρέψουμε στον Καββαδία. Από το 1978 μέχρι σήμερα, έχετε μελοποιήσει και άλλα ποιήματα του, που θα τα ακούσουμε στο Metropolis Live Stage;
Και τότε, πέρα απ' αυτά που ηχογραφήθηκαν με τη φοβερή ενορχήστρωση του Τάσου Καρακατσάνη και τη συμμετοχή των καλύτερων μουσικών, υπήρχαν κι άλλα τραγούδια. Ερχόταν μάλιστα η Ζένια, η αδερφή του Καββαδία στο στούντιο, αφού ενδιαφερόταν να μη γίνουν παρατονισμοί στον στίχο από τη μουσική. Η Έλγκα, η ανιψιά του ποιητή, με την οποία πλέον είμαστε και γειτόνισσες, μου ζήτησε να μην μελοποιήσω άλλα ποιήματα με το σκεπτικό ότι το έργο του Καββαδία δεν είναι ποσοτικά τεράστιο και θα θέλουν κι άλλοι συνθέτες να το προσεγγίσουν. Εδώ πρέπει να πω ότι λάτρεψα τόσο τα ποιήματα του Καββαδία, ώστε τα είχα αποστηθίσει όλα κανονικά. Εννοώ δεν είχα μαζί μου τις συλλογές του όταν μελοποιούσα. Και τώρα να βγω μια βόλτα στο πεζοδρόμιο, μπορώ να μελοποιήσω οτιδήποτε δικό του.
Κάπου είχε γραφτεί και νομίζω από τον Μάνο Χατζιδάκι που του άρεσε πολύ η Fata Morgana, ότι η Μαρίζα Κωχ αποκρυπτογράφησε τη μουσική του Νίκου Καββαδία.
Δεν αισθάνομαι ότι έχω μελοποιήσει το έργο του Καββαδία, τραγούδησα απλά ότι μού έδινε ο στίχος του. Δεν τον πλησίασα εκ θέσεως, αλλά εκ φύσεως. Αναφορικά με την προηγούμενη ερώτηση, σε αφιέρωμα στον ποιητή, στο Μέγαρο Μουσικής, ο Μάριος Φραγκούλης είχε τραγουδήσει μια αδισκογράφητη μελοποίηση μου στο ένα από τα συνολικά τρία ποιήματα του Καββαδία για παιδιά. Τώρα σε τούτες τις εμφανίσεις θαρρώ πως θα το τραγουδήσει πολύ όμορφα η Ελένη Μπράτσου, μια νέα ερμηνεύτρια, η οποία αφού τελείωσε Εθνομουσικολογία στο εξωτερικό, ενδιαφέρεται για τους ήχους και τις μουσικές της καθ' ημάς Ανατολής.
Πόσο δεκτικός πιστεύετε είναι ο κόσμος ώστε να πάει ν' ακούσει μελοποιημένη ποίηση;
Δεν είναι. Το ξέρω ότι δεν υπάρχει κούρδισμα στον κόσμο μέσα στα προβλήματα του για να πει αχ, να πάμε εκεί για να μη χάσουμε αυτό! Δεν περιμένω επιτυχία, αλλά επικοινωνία, για την οποία διψώ!
Η επικοινωνία είναι άραγε ο απώτερος στόχος του καλλιτέχνη;
Εξαρτάται κι απ' το είδος της μουσικής κάθε φορά. Αυτά τα τραγούδια δεν είναι των μεγάλων αποστάσεων, του γηπέδου. Μοιράζεσαι τη συγκίνηση πρωτίστως εγκεφαλικά με το κοινό σου.
Πως σχολιάζετε την υπερπαραγωγή δίσκων μέσα σε μια προβληματική εποχή;
Περάσαμε στη φλυαρία, πολύ σπάνια θα βγει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Είναι όλα τόσο πολύ ειπωμένα με τον καλύτερο τρόπο, υπάρχουν τόσα τραγούδια που μπορούν να θρέψουν δέκα επόμενες γενεές στην Ελλάδα. Τα ραδιόφωνα δυστυχώς δεν τα θέλουν! Ρώτησα πρόσφατα ραδιοφωνική παραγωγό της κρατικής ραδιοφωνίας Βρε συ, ούτε μια φορά δεν έπαιξες κάτι απ' τον δίσκο του Σαραντάρη; και μου απάντησε Αφού, βρε Μαρίζα, δε με φτιάχνει! Της είπα κι εγώ ότι η δουλειά της είναι να πληροφορεί κι όχι να φτιάχνεται! Ο κόσμος θα αποφασίσει, αλλά πώς, όταν δεν παίρνει είδηση;
Στη νιότη σας κάποιος δε γινόταν εύκολα τραγουδιστής. Σήμερα έχουμε τα talent shows. Τα παρακολουθείτε;
Πρόκειται για εύκολες και καταδικασμένες λύσεις. Πέρα από την ωμή βία που ασκείται πάνω σ' αυτές τις ψυχούλες, δεν έχουν στόχο να εκφραστούν μέσα από το τραγούδι, μα να διαπρέψουν με το στανιό. Ξέρουμε πως η προσωπική φιλοδοξία ανέκαθεν ήταν καλλιτεχνικό κίνητρο, εδώ πέρα όμως χάθηκε το μέτρο. Πίσω απ' αυτή την ιστορία ζουν κομμωτήρια, φωτογράφοι, στυλίστες και καναλάρχες. Απ' έξω ένα χρυσωμένο χάπι κι από μέσα το δηλητήριο. Με ρώτησε κάποτε πολύ σπουδαία νεαρή τραγουδίστρια αν πρέπει να ασχοληθεί με το τραγούδι. Της απάντησα Ναι, μόνο αν δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό! Υπάρχει μια ορφάνια στην Ελλάδα, κανείς δε μπορεί να μοιραστεί τη χαρά του άλλου εκεί που όλοι τόσο εύκολα λυπούνται μέσα στη λύπη σου. Σαδομαζοχιστική κατάσταση κι έτσι τα παιδιά αυτά βιώνουν μια προσωρινή επιτυχία και στο βάθος την απόλυτη μοναξιά. Λυπάμαι πολύ.
Βλέπετε μια έντονη τάση ψυχολογικοποίησης των πάντων σήμερα;
Θα πω κάτι που δεν θα πολυαρέσει στους αναγνώστες σας. Όσο απομακρυνόμαστε από τα θεία και εννοώ την ανάγκη για εσωτερικότητα και για ενδοσκόπηση, τόσο θα απομακρυνόμαστε κι από την έννοια της παρηγορίας. Χρειαζόμαστε άσκηση σιωπής όλοι για να εξοικειωθούμε με τη μοναξιά μας. Θλιβόμαστε με τον ίδιο τον εαυτό μας, δεν τον έχουμε συντροφιά κι αισθανόμαστε μονοδιάστατοι. Δεν είμαστε όμως έτσι από τη φύση μας.
Στις αρχές του νέου έτους, σας είδαμε επί σκηνής με τον Διονύση Σαββόπουλο και πάλι μετά από σαράντα χρόνια! Πως ήταν για σας αυτό το κάλεσμα του Σαββόπουλου;
Μου είχε στείλει ένα πολύ τρυφερό mail, χρησιμοποιώντας την ίδια γλώσσα που μιλάγαμε πριν από εκείνα τα σαράντα χρόνια. Δεν ήταν κάλεσμα ακριβώς του τύπου Έλα να τραγουδήσουμε εκεί πέρα. Δεν έχω επικριτική θέση απέναντι στην πορεία του Σαββόπουλου, γιατί αυτό που έδωσε στο ελληνικό τραγούδι, υπερισχύει. Θα υπήρχε ιστορικό κενό χωρίς τα τραγούδια του Σαββόπουλου. Αναγνωρίζω την αξία του, καθώς και – μη σας φανεί παράξενο – την τραγουδιστική του ιδιότητα. Αν αυτός ο άνθρωπος είχε το κάτι παραπάνω στη φωνή του, θα μας είχε φάει όλους. Είναι γεννημένος τραγουδιστής, άνθρωπος ευεργετημένος εκ του φυσικού του. Με είχε πικράνει λίγο όμως, τη στιγμή που είχαμε πολλά κοινά στα μάτια του κόσμου κι αυτός μέσα στα τόσα χρόνια που πέρασαν, δεν είπε ποτέ Έλα, Μαρίζα, να στήσουμε ένα πρόγραμμα από κοινού! Του το έχω πει και του ίδιου, βέβαια. Δηλαδή είχαμε μια τέτοια επικοινωνία που δε δικαιολογούσε με τίποτα να χαθούμε τόσο πολύ στην πορεία. Για τώρα δέχτηκα και πάλι την επικοινωνία, το κάλεσμα του, χωρίς να προσδοκώ καλλιτεχνική επανασύνδεση. Στην παράσταση ένιωσα σα να έχουμε χαθεί πια μεσ' στην πολύ συνάφεια του κόσμου!

Από το ΄77 ήσασταν η πρώτη πάλι που ασχοληθήκατε ενεργά με την παιδική δισκογραφία. Φαντάζομαι όχι ιδίοις εξόδοις, όπως σήμερα.
Όσο έχω ακόμη κάτι και πουλάω και μπορώ να κινούμαι, χαλάλι. Άμα ξεμείνω, θα στείλω ένα μήνυμα στους Έλληνες ανά τον κόσμο και θα πω Πάρτε όλοι ένα τηλέφωνο, ένα ευρώ η κλήση, για να μην βουλιάξω (γέλια). Δεν το βρίσκω παράξενο να μου συμβεί κι αυτό, να μην έχω δηλαδή, αλλά πιστεύω ότι οι Έλληνες δε θα με άφηναν στην ψάθα. Τους θεωρώ πολύ φιλότιμο λαό.

κκκ

* οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Μαρίζας Κωχ και του Αντώνη Μποσκοΐτη και δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση τους.

Η "ΧΡΥΣΟΣΚΟΝΗ" ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΜΑΝΤΑ & Ο "ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ" ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΧΟΥΡΣΟΓΛΟΥ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ!

Σήμερα και αύριο κάνουν την έξοδο τους στις αίθουσες δύο συμπαθέστατες ελληνικές ταινίες. Η Χρυσόσκονη της Μαργαρίτας Μαντά, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, φαινομενικά καταπιάνεται με τη μετάλλαξη των πόλεων και εν προκειμένω της Αθήνας, μια και ζούμε στην Ελλάδα, στο βάθος όμως μιλάει για την αποξένωση των ανθρώπων. Ξένοι μεσ' στην ίδια τους την πόλη θα μπορούσε να ήταν ένας εναλλακτικός τίτλος για την ταινία της Μαντά, την οποία είχα δει στο αθηναϊκό αντιφεστιβάλ των Ομιχλιστών και πολύ μου άρεσε. Η Μάνια Παπαδημητρίου στο ρόλο της ευαίσθητης πιανίστριας και η προσευχή Κύριε του Μάνου Χατζιδάκι, ως μοναδική μουσική υπόκρουση της ιστορίας, είναι κατά τη γνώμη μου δύο από τα συστατικά της Χρυσόσκονης, που την κάνουν από τις πιο ανθρώπινες και άμεσες -δίχως ν' απουσιάζει το ποιητικό στοιχείο- ελληνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων!
Τον Διαχειριστή του έμπειρου Περικλή Χούρσογλου τον είδα την περασμένη Κυριακή στην πρώτη προβολή για φίλους στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας. Μέσα από μια οικογενειακή υπόθεση (κυριολεκτικά οικογενειακή, αν σκεφτεί κανείς πως στην ταινία πρωταγωνιστούν ο ίδιος ο σκηνοθέτης με τη γυναίκα του, την καλή ηθοποιό Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, και τα δυο παιδιά τους) και μέσα επίσης από το ξετύλιγμα μικροαστικών, συχνά με χιούμορ, καταστάσεων (από τα προβλήματα συμβίωσης σε μια λαϊκή πολυκατοικία της Καλλιθέας με το κατεστραμμένο αποχετευτικό σύστημα μέχρι τα συζυγικά παραστρατήματα του σκηνοθέτη- πρωταγωνιστή), ο Χούρσογλου πετυχαίνει να μας δείξει πόσο βουτηγμένη στα σκατά είναι η πόλη που ζούμε, αλλά και πόσο...λαμόγιο έχει καταντήσει πια ο μέσος Νεοέλληνας. Φρόντισαν γι' αυτό με τις ερμηνείες τους οι βετεράνοι Κώστας Βουτσάς και Κατερίνα Γιουλάκη στους αντίστοιχους σχηματικούς ρόλους ενός συνταξιούχου υδραυλικού και μιας κλασικής δεσποτικής Ελληνίδας μάνας, αμφότεροι το ίδιο μιζαδόροι και αλλοτριωμένοι.

Κι έτσι, ενώ για την αυριανή εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά είχα κλείσει τη Μαργαρίτα Μαντά καλεσμένη στο στούντιο, αλλά και τηλεφωνική συνέντευξη με τον Περικλή Χούρσογλου, ένας πολύ ευχάριστος και μη ανακοινώσιμος λόγος με ανάγκασε να προηχογραφήσω διαφορετική τελικά εκπομπή, αφού θα πρέπει να βρίσκομαι κάπου αλλού. Ας πάνε καλά οι ταινίες των αγαπητών φίλων (γι' αυτό είναι σημαντικό, όσοι σκοπεύετε να τις δείτε, να το κάνετε από την πρώτη εβδομάδα προβολής) κι εγώ επιφυλάσσομαι για μια εκπομπή μαζί τους την επόμενη Παρασκευή.

Η Χρυσόσκονη της Μαργαρίτας προβάλλεται στις αίθουσες Odeon Όπερα 1 (Ακαδημίας 57) και Δαναός 2 (Λεωφ. Κηφισίας 109), ενώ ο Διαχειριστής του Περικλή Χούρσογλου στο Τριανόν (Πατησίων & Κοδριγκτώνος) και στις δύο αίθουσες της ανακαινισμένης Ταινιοθήκης της Ελλάδας (Ιερά Οδός & Μεγάλου Αλεξάνδρου).

ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΠΑΙΔΕΣ ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ!

Οι Παίδες επί Κολωνώ είναι το υπ' αριθμόν 35 έργο του Μάνου Χατζιδάκι που γράφτηκε τη διετία 1977- 78 και παρέμεινε ανολοκλήρωτο. Από το επίσημο site του συνθέτη και την πρόσφατη επανέκδοση του άλμπουμ Ρεσιτάλ με τον Σπύρο Σακκά, μαθαίνουμε ότι τους στίχους του έργου είχαν γράψει ο Νίκος Γκάτσος, ο Μιχάλης Μπουρμπούλης και ο ίδιος ο Χατζιδάκις. Ωστόσο, στο ένθετο της έκδοσης Μάνος Χατζιδάκις 2.000 μ.Χ. από τον Σείριο, δίνεται η πληροφορία -και μάλιστα διά στόματος Χατζιδάκι- ότι συμμετείχαν ακόμη ως στιχουργοί ο Γιώργος Χρονάς και η Αγαθή Δημητρούκα. Δε γνωρίζουμε το περιεχόμενο των στίχων του Χρονά, της Δημητρούκα όμως το κομμάτι, ένα σκωπτικό λούμπεν ποίημα που έγινε ωραιότατο ζεϊμπέκικο, κόσμησε το συγκεκριμένο cd- ντοκουμέντο με την ερμηνεία του δημιουργού του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Χατζιδάκι, οι Παίδες επί Κολωνώ αποτελούσαν μια τολμηρή θρησκευτική ιδέα του, βασισμένη στον ερωτισμό των μεταπολεμικών συνοικιών της Αθήνας. Σαφώς τολμηρή ιδέα, αν υποτεθεί πως ο Χριστός δοκιμάζει τις ερωτικές εμπειρίες του Κολωνού, λίγο προτού αντικατασταθεί στον Σταυρό του Μαρτυρίου Του από τον Οιδίποδα! Και όλα αυτά με τη ζωγραφική αισθητική του Γιάννη Τσαρούχη περί στρατιωτών και περί λαϊκών αγοριών. Σε επέκταση των παραπάνω, ο συνθέτης υποστήριξε, πάντα στο ένθετο του cd Μάνος Χατζιδάκις 2.000 μ.Χ.: Μια καντάτα σε μια ιδέα μου πάνω στον Οιδίποδα, να φτάνει στον Κολωνό, να παίρνει την όψη ενός σύγχρονου λαϊκού παλικαριού, να ζει τις οδυνηρές και σκοτεινές σύγχρονες εμπειρίες του και τέλος να παίρνει τη θέση του Χριστού πάνω στο Σταυρό- και ο Χριστός κατεβαίνοντας απ' τον Σταυρό, με τη βοήθεια της Αντιγόνης να ντύνεται τα ενδύματα του Οιδίποδα και να χάνεται μαζί της απ' τον Κολωνό. Πραγματικά, μόνο ένας Νταλί θα μπορούσε να' χει σχεδιάσει το εξώφυλλο του έργου τούτου, αν δεν παρέμενε ημιτελές μέχρι το τέλος της ζωής του δημιουργού του! Έξι τραγούδια σώζονται και η ακρόαση τους φανερώνει πως αποτελούν αναμφισβήτητα ένα χατζιδακικό αριστούργημα: το ένα, Τα ζάρια, σε στίχους της Αγαθής Δημητρούκα, με πλήρη ορχήστρα, παρ' όλο που η ηχογράφηση του είναι οδηγός, προορισμένη δηλαδή για κάποιον από τους ερμηνευτές του συνθέτη της εποχής εκείνης. Τα άλλα πέντε, σε στίχους Γκάτσου, Μπουρμπούλη και Χατζιδάκι, για πιάνο- φωνή με ιδανικό ερμηνευτή τον βαρύτονο Σπύρο Σακκά. Από τα τραγούδια αυτά παρελαύνει σύσσωμος κυριολεκτικά ο λαϊκός ελληνικός πολιτισμός, από τον Θεόφιλο και τον Μάρκο Βαμβακάρη μέχρι τη Γκόλφω και την Αρετούσα. Θα σταθώ σε δύο από αυτά, στο Βρέχει στο σιδεράδικο και στα Βράδια της Σαρακοστής. Το πρώτο περιέχει στίχους του Χατζιδάκι και ουσιαστικά περιγράφει μια επώδυνη ερωτική συναισθηματική εμπειρία του. Όταν κάποια στιγμή ο συνθέτης, που ουδέποτε μάσησε τα λόγια του αναφορικά με τις ερωτικές προτιμήσεις του, προλόγισε στο Τρίτο Πρόγραμμα τα τραγούδια του κύκλου Παίδες επί Κολωνώ, φτάνοντας στη μπαλάντα Βρέχει στο σιδεράδικο, πληροφόρησε το ακροατήριο του πώς όντας νέος στη γενέτειρα του, την Ξάνθη, εργάστηκε σε σιδεράδικο, όπου και ερωτεύθηκε τον, συνομήλικο του, σιδερά. Ο φόβος της απόρριψης και το ερωτικό ανικανοποίητο φαίνεται φανερά πως τον εξώθησαν στη σύνθεση ενός ολότελα μελαγχολικού τραγουδιού, που μιλούσε για μια μπόρα ταυτισμένη με την έλξη και την ενδεχόμενη απώθηση των σωμάτων: Βρέχει στο σιδεράδικο κι απ' έξω σκοτεινιάζει/ δικό σου ήταν τ' άδικο, δικό μου το μαράζι ή, παρακάτω, Εκεί στο σιδεράδικο η μπόρα μ' έχει αρπάξει/ στον έρωτα και στ' άδικο σαν τη φωτιά έχω ανάψει.
Απ' την άλλη, τα Βράδια της Σαρακοστής, σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη, ήταν το μοναδικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι με σαφείς αναφορές στα ναρκωτικά και συγκεκριμένα στο δημοφιλές χασίσι. Ο συνθέτης δεν είχε ποτέ σχέση με ναρκωτικές ουσίες. Ακόμη κι όταν στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ακολουθούσε τους χίπις Jefferson Airplane με το πολύχρωμο βαν τους, βρισκόταν ανάμεσα τους ως παρατηρητής και περισσότερο- θα έλεγα- ως θιασώτης κάθε ανατρεπτικής πράξης που προέκυπτε από τη νεότητα. Θυμάμαι ακόμη τον Νίκο Κυπουργό να μου διηγείται κάποτε πώς ο Χατζιδάκις είχε εντυπωσιαστεί από το γεγονός να του ζητούν ελεημοσύνη διάφορα φρικιά στους δρόμους της Νέας Υόρκης, όχι για το ψωμί τους, μα για τη μαριχουάνα τους! Σε μιαν άλλη πάλι ραδιοφωνική εκπομπή του στο Τρίτο Πρόγραμμα εν έτει 1978, τη χρονιά δηλαδή που ηχογραφήθηκαν και οι Παίδες επί Κολωνώ (ασχέτως της έκδοσης τους μετά από αρκετά χρόνια), ο Χατζιδάκις αναρωτήθηκε στον αέρα εάν η τέχνη της μουσικής αποτελεί στην πραγματικότητα ένα ηχητικό LSD, μια ψευδαίσθηση του ανθρώπου. Πάντως, τα Βράδια της Σαρακοστής δεν περιείχαν ούτε LSD, ούτε μαριχουάνα, αλλά ρεμπέτικο λιβάνι, απ' το οποίο μοσχοβολούσε ο ντουνιάς και δείπνα με χασίσι μεταξύ ενός ληστή κι ενός παλιού δερβίση! Στην Καρχηδόνα, στη Σμύρνη, στην Πειραιώς και στην Αθηνάς! Για όλους αυτούς τους λόγους, θα φυλάω για πάντα εντός μου τους Παίδες επί Κολωνώ σαν ένα από τα πιο ατόφια ελληνικά, παιγνιώδη και αναρχικά, λιγότερο γνωστά, έργα του Μάνου Χατζιδάκι.

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι...

δεν μπορούν να σκοτώνουν κότες

αλλά μπορούν να τρώνε κότες.

Τα χρήματα μυρίζουν φτώχεια και μυρίζουν

το ρούχο απ' το σώμα του

εκείνο το ρούχο

που μετά τη βροχή στέγνωσε πάνω στο σώμα

γιατί δεν υπήρχε άλλο.

Τα χρήματα μυρίζουν φτώχεια και μυρίζουν

Ρούχο

που μετά από τον ιδρώτα δεν πλύθηκε

γιατί δεν υπήρχε άλλο

Θα κερδίζεις το ψωμί σου με τον ιδρώτα του προσώπου σου

Έτσι μας επέβαλαν

Και όχι:

Με τον ιδρώτα των άλλων θα κερδίζεις το ψωμί σου.

Ω, έμποροι των Εθνών, εσείς

Ω, κατασκευαστές

των μεγάλων αγαλμάτων των παραφουσκωμένων και βαριών

Ω, αιχμάλωτοι της αφοσίωσης και του κέρδους, εσείς

Συγχώρεσε τους, Κύριε,

Γιατί οίδασι τι ποιούσι.

Η δική μου Πορτογαλία δεν εξαντλείται στις εύμορφες περσόνες του Fernando Pessoa, ούτε στη μελιστάλακτη ένταση της Amalia Rodrigues. Η αγάπη και η τραγωδία της ζωής μαζί με τη θάλασσα και τα πεύκα της Πράια ντα Γκράντζα επιζούν ακόμη μέσα από το μελαγχολικό βλέμμα της ποιήτριας

Sophia de Mello Breyner Andresen,

που μια ζωή έψαχνε την αρμονία, την ολοκλήρωση και τη δικαιοσύνη. Μου τη γνώρισαν πριν ενάμισι χρόνο ο Αντρέας και ο Νάνος μέσω της Νέας Συντέλειας. Τους είμαι ευγνώμων.

ΟΤΙ ΝΑ' ΝΑΙ POST!

Δεν έχει τελειωμό η ρατσιστική διάθεση των Ελλήνων ταξιτζήδων, δυστυχώς μ' αυτούς νταλαβερίζομαι καθημερινά, μια και δεν οδηγώ κι ούτε πρόκειται να οδηγήσω ποτέ, γι' αυτό και τους αναφέρω τακτικά. Φίλε, τι έχεις να πεις για την ιθαγένεια; με ρώτησε ένας από δαύτους σήμερα, αφού προηγουμένως μου έδειξε απ' την κάμερα του κινητού τηλεφώνου του τα δίδυμα που απέκτησε πρόσφατα. Ποια ιθαγένεια; απάντησα. Του Μαρκόπουλου; Καλός δίσκος για την εποχή του! Ρε, ποιανού Μαρκόπουλου; με ξαναρώτησε σε έντονο ύφος, εξηγώντας ότι εννοεί την απόφαση του νυν πρωθυπουργού να νομιμοποιήσει τους μετανάστες και να μας κάνει όλους ξένους μεσ' στον ίδιο μας τον τόπο. Όταν άρχισα να του λέω πως είμαι λάτρης της πολυπολιτισμικότητας κι οι αλλοδαποί δε με ενοχλούν καθόλου προσωπικά, μου έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ότι ίσως μια μέρα μπει ένας Ρουμάνος ή Αλβανός στο σπίτι μου και βιάσει τη μάνα μου! Να σου πω, απάντησα κι εγώ σ' εκείνο το σημείο, αν βιάσει τη μάνα μου, 75 ετών γυναικούλα, ένας νταβραντισμένος 35άρης Ρουμάνος μάλλον καλό θα της κάνει και κατά βάθος χαρά θα της δώσει. Κάγκελο ο ταρίφας κι η διαδρομή συνεχίστηκε στα μουγκά...
Που να βρεθεί όμως ο Ρουμάνος ή ο Αλβανός για τη φουκαριάρα τη μάνα μου, που ενόσω χορεύει ακόμη το ζάχαρο της, λόγω της κορτιζόνης (ευτυχώς πατάει κάθε φορά μια ένεση καθαρής ινσουλίνης ενδονοσοκομειακής χρήσης), προέκυψε και νέο πρόβλημα με τη μέση της. Από τότε που βγήκε απ' το νοσοκομείο, ούτε ν' ανέβει σκάλα μπορεί, ούτε να γυρίσει απότομα το κορμί της. Να είναι απ' την ακινησία, στην οποία είχε αναγκαστικά υποβληθεί στο νοσοκομείο ενάμισι μήνα συνολικά; Να έπαθε καμιά σοβαρή βλάβη και να' χουμε άλλο τρέξιμο στα καλά καθούμενα; Μας έχει πάει κυριολεκτικά γαμιώντας απ' τον περασμένο Νοέμβριο κι όπως αναρωτιέται η ίδια: Τι κακό ειν' αυτό, βρε παιδί μου, το' να φτιάχνει, τ' άλλο χαλάει...Έχει χιούμορ η μανούλα σου, ακούω τη Λένα να μου λέει, κι αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο!
Σάμπως η Λένα δεν έχει χιούμορ; Υπάρχει άνθρωπος με πιο οξυμένη την αίσθηση του χιούμορ απ' αυτήν; Χθες βράδυ πάλι με τα γέλια που ρίξαμε κοκκινήσαμε τόσο που θα' λεγε κάποιος πως το' χουμε το εγκεφαλικό στο τσεπάκι. Κάθε φορά, όταν η δισκανάλυση φτάνει στο τέλος της, ακούμε στο καπάκι τα κομμάτια του Καβάφη και μιλάμε για την τελική μορφή τους. Είναι υπέροχο που η Λένα θα παρουσιάσει τον Καβάφη της το φετινό καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο! Πρώτο μέρος, Καβάφης με τον Γιάννη, δεύτερο μέρος, Καρυωτάκης με τη Σαβίνα! Τα δύο Κάππα του ξανθού κοριτσιού, όπως έλεγα σ' ένα υπαινικτικό παλαιότερο post. Κι έπονται παραστάσεις σε μουσική σκηνή της Αθήνας. Αρκετές πληροφορίες έδωσα για την ώρα!
Χθες κυκλοφόρησε το Γκόλεμ του Χαλβατζή. Η δισκανάλυση του θα δημοσιευθεί στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας μέσα στον Μάρτιο, αν δεν τη βάλω πρώτα στο blog. Ήταν ο μόνος δίσκος που μόλις τον ακούσαμε, η Λένα τηλεφώνησε στον δημιουργό και του ζήτησε ν' ανοίξει τη συναυλία της στη Θεσσαλονίκη. Σα να τον έβλεπα τον Νίκο απ' την άλλη μεριά της γραμμής να τρέμουν τα πόδια του και να μη μπορεί ν' αρθρώσει λέξη. Τέτοιους τραγουδοποιούς να μου φέρνεις, είπε η Λένα, νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια με ταλέντο, που τα ΜΜΕ αγνοούν. Γι' αυτό και μετά τον Χαλβατζή, ακούσαμε χθες βράδυ και δουλέψαμε το hand made cd του Κτίρια τη Νύχτα.
Ένα προγραμματισμένο αφιέρωμα στη Λένα Πλάτωνος για την Τετάρτη αυτή στο Nosotros, ακυρώθηκε λόγω της πανελλαδικής απεργίας. Απ' ότι μου έλεγε ο Παγουλάτος, ζωγράφοι και γλύπτες θ' αφιέρωναν έργα τους στη συνθέτρια, ηθοποιοί θα διάβαζαν τους στίχους της κι εμείς θα παρουσιάζαμε τη δισκογραφία της. Εννοείται πως θα συμμετείχαν και μουσικοί, τα καλά μας τα παιδιά, της...κλίκας μας, με διασκευές στα τραγούδια της: ο Lolek, ο Δρογώσης, ο Χαλβατζής, ο Μαραμής, ο Γισδάκης, ο Αρναούτης κλπ. Δεν πειράζει, κάθε εμπόδιο για καλό- που λένε. Το πλατωνικό αφιέρωμα πάει τώρα για τέλη Μαρτίου, μόλις θα' χω ξεμπερδέψει κι εγώ με το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Τις προάλλες, στα εργαστήρια του Σκλαβή, στην προβολή της κόπιας, πέτυχα και τον Νίκο Ζερβό. Μας παρακάλεσε να διακόψουμε για να δει το trailer της καινούργιας ταινίας του που' χε βγει φρέσκο- φρέσκο απ' τα χημικά υγρά του εργαστηρίου. Δεχτήκαμε με χαρά και μπορώ να πω ότι το φχαριστήθηκα με την ψυχή μου. Η ταινία του Ζερβού λέγεται Show Bitch και παίζουν, μεταξύ άλλων, ο Πουλικάκος, ο Ρένος Χαραλαμπίδης, ο Λευτέρης Πανταζής, ο Πασχάλης (των Olympians), αλλά και ο Κώστας Γκουζγκούνης! Τρομερό cast! Προσεχώς στους κινηματογράφους και μάλλον πάει για τρελά εισιτήρια ο Νίκος! Από ευγένεια ο άνθρωπος κάθισε μετά να δει την τρίτη πράξη της δικής μου ταινίας κι ελπίζω να μη φρίκαρε που έπεσε πάνω στη Μαρίζα Κωχ να αφηγείται πως ο Νίκος Κούνδουρος ήταν παρών στην εκτέλεση του Γερμανού πατέρα της από τα Ες- Ες...

Παρέλαβα τις αφίσες και τα flyers του ντοκιμαντέρ από την αποθήκη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Είναι η στιγμή που τότε μόνο καταλαβαίνεις πως ακόμη μία ταινία ολοκληρώθηκε και πρόκειται να ξεκινήσει την πορεία της, φεστιβαλική και μη. Ακόμη να τη δει ο Κούνδουρος. Του το φυλάω για έκπληξη. Θα γίνει σύντομα αυτό, πολύ σύντομα. Κι έτσι, ενώ ξέρω πως πιθανότατα θα με στολίσει με τα μπινελίκια του κόσμου όλου, ακόμη κι αν ξετρελαθεί με το αποτέλεσμα, δεν έχω καμία ανησυχία. Θέλω μόνο να του πω πώς ότι έγινε είναι απόρροια της δεκαετούς φιλίας και κοινωνικής επαφής μου μαζί του και πώς ενδεχομένως να αδυνατεί να συλλάβει πόσο σημαντική είναι για ένα νέο ντοκιμαντερίστα η ενασχόληση του με ένα Ιερό Τέρας του ελληνικού σινεμά. Κατά τα άλλα, η αντίστροφη μέτρηση για το 12ο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έχει ήδη ξεκινήσει! 18 και σήμερα, που λέγαμε και σε παλιότερες δυσάρεστες καταστάσεις! Λαχταρώ για εκείνη τη μέρα που η ταινία θα παιχτεί πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο, σε φίλους Θεσσαλονικείς και Αθηναίους, δημοσιογράφους, φοιτητές, σε πολίτες σινεφίλ που απλά θα είδαν κάπου κολλημένη την αφίσα με το σχέδιο του Φασιανού κι είπαν Δε μπαίνουμε να δούμε τι σόι ταινία έκανε αυτός για τον Κούνδουρο; Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν!

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΑΝΑΛΥΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ & ΤΟΝ BOSKO: ΚΤΙΡΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ - "ΩΕΜ ΚΑΙ Η ΛΑΙΜΑΡΓΗ ΑΓΑΠΗ" (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ)

Στο αποψινό Ντιβάνι του Δισκαναλυτή δεν κάθισε κάποιος επιφανής τραγουδοποιός με γνωστή δισκογραφική εταιρεία από πίσω του, αλλά ένας νέος δημιουργός με το χειροποίητο cd του να διανέμεται αποκλειστικά από τα Vinyl Microstores. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Κτίρια τη Νύχτα- κατά κόσμον, Γιώργος Καρπαθάκης- ηχογράφησε τη δουλειά του πριν από μία τετραετία στο αυτοσχέδιο δωμάτιο του, υπεύθυνος για τα ποιητικά κείμενα, τους ηλεκτρονικούς ήχους και τα σχήματα- σύμβολα που επέλεξε να της δώσει. Γνώρισα τη μουσική του σε μια πρόσφατη εμφάνιση του στο κέντρο της Αθήνας, αγόρασα το cd του, το πήγα στη Λένα Πλάτωνος, το ακούσαμε μαζί και συμφωνήσαμε να ασχοληθούμε με την περίπτωση του. Ο ιδιαίτερος στίχος του Κτίρια τη Νύχτα και οι ψυχογενείς φούγκες της μουσικής του που ενσκήπτουν ως επιδημία, κάθε άλλο παρά βλαβερή όμως, αποδεικνύουν πως μέσα στη διαστροφή του αενάως περιμένειν, υπάρχουν ευτυχώς ακόμα δυνάμεις, ικανές να κάνουν την ειδοποιό- που λένε- διαφορά. Τον Κτίρια τη Νύχτα τον βρίσκετε στο www.myspace.com/buildingsatnight ή διαβάζετε τις ιστορίες του, όχι αποκλειστικά μουσικού ενδιαφέροντος, στο διαδικτυακό blog www.buildingsatnight.blogspot.com ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΝΑΜΟΝΗ
Ο στίχος που μας εντυπωσίασε και που επικεντρωθήκαμε σ’ αυτόν είναι ο εξής: γιατί είμαι ακόμα πιο βαθιά και περιμένω τη ζωή μου. Δείχνει ένα ον του ασυνείδητου κυρίως, με όλες τις συνέπειες, δηλαδή σκέφτεται και μιλάει πάρα πολύ προσωπικά, με σύμβολα, τα οποία δεν είναι και εύκολο να αποκωδικοποιηθούν. Στο πρώτο πολύ σύντομο κομμάτι (για φωνή και κιθάρα), παρουσιάζει μία πληθωρικότητα συγχορδιών (πριν εκτονωθεί οριστικά μέσα στους ηλεκτρονικούς ήχους). Μας εντυπώθηκε ακόμη το σημείο στο πρώτο κομμάτι, όπου αφού έχει ξεπεράσει το ραδιόφωνο, περιμένει με αγωνία το διαγαλαξιακό ταξίδι μέσα από μία ασπρόμαυρη και όχι έγχρωμη οθόνη. Μουσικά, η Νυχτερινή Αναμονή, ένα σαφές ερωτικό τραγούδι, κυμαίνεται μεταξύ πολύ σκληρών ήχων (όπου απουσιάζει ο λόγος) και πολύ μαλακών (όπου ακούμε τη φωνή του). Η φωνή αυτή περιγράφει με μια γλαφυρή παρομοίωση την εύφορη αγκαλιά του, εύφορη στην κυριολεξία, εφόσον ξαπλωμένος φυτεύει δύο δέντρα ανάμεσα στα χέρια του. Το μπλε κουτί μάλλον συμβολίζει το ασυνείδητο της υπόστασης του, μέσα στο οποίο φυλάσσονται οι χάρτες των μελλοντικών του πράξεων και ακόμη πιο βαθιά η ίδια του η ζωή.
ΚΑΠΝΟΙ
Στιχουργικά, ενοχοποιεί το ερωτικό του αντικείμενο ότι δε στάθηκε επάξια δίπλα του στην ανακάλυψη του εαυτού τους, στην αυτογνωσία τους και πιθανώς στην περαιτέρω γνώση της ζωής. Μιλάει για πολλά δωμάτια, πόρτες που δεν άνοιξαν, υπονόμους, αναμμένα σπίρτα, καπνούς – αυτά είναι τα σύμβολα του. Η μουσική είναι ρυθμική, υπερβολικά αγχώδης, υπερκινητική, φαινομενικά ψυχρή συναισθηματικά παρ’ όλο το άγχος που διακρίναμε. Στο τέλος, γίνεται μια απροσδόκητη αποσυμπίεση αφού ακολουθούν μερικά ακόρντα κιθάρας και φυσικοί ήχοι, με αποκορύφωμα τη χρήση του toy piano. ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΄94
Στο τραγούδι αυτό, ο δημιουργός παρουσιάζει μια συναισθηματική απάθεια. Ενώ τα συναισθήματα που περιγράφει είναι διακαή, ο τρόπος που τα διαχειρίζεται μουσικά είναι α – συναισθηματικός, π.χ. λέει να θυμηθώ να κάψω τα χέρια μου πάλι, το τελευταίο καταφύγιο του. Μουσικά, μοιάζει να χάνεται μέσα σε πολλές συγχορδίες και πάλι, δηλαδή δε μπορεί να αντιμετωπίσει με οικονομία το υλικό του κι αυτό ειν’ ένα πρόβλημα. Ο τρόπος, ακόμη, που παίζει κιθάρα είναι μονότονος, ηθελημένα άραγε; Ακόμη ένα στοιχείο, λοιπόν, της συναισθηματικής του απάθειας που λέγαμε.
ΟΙ ΑΠΟΒΑΙΝΟΝΤΕΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Πρόκειται για το καλύτερο μέχρι τώρα κομμάτι. Μουσικά, αναπτύσσεται μέσω ενός μακρόσυρτου αντεργκράουντ λικνιστικού ύφους, όπου εν αντιθέσει με τα προηγούμενα κομμάτια εδώ βρίσκεται σε εσωτερική ηρεμία και ως εκ τούτου χειρίζεται με οικονομία τα τεχνικά και εκφραστικά του μέσα. Στιχουργικά, επίσης, επιτυχημένο με κορυφαία στιγμή το δίστιχο είμαι μια χώρα από ερωτευμένα παιδιά που λαθρεπιβαίνουν σε όσα θέλησες να ζήσεις.
ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ
ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ
Ξαφνικά χρησιμοποιεί πολλά πνευστά, θέλοντας να δώσει μιαν επική διάσταση στο στιχούργημα του, κοινωνικά αντιδραστικό στο πρώτο μέρος και ερωτικό στο δεύτερο. Στο Επιστρέφοντας, βέβαια, η ενορχήστρωση αλλάζει με διάφορους ήχους, αλλά το αποτέλεσμα είναι ατονάλ και εγκεφαλικό, συμπορευόμενο με την ερμηνεία του.
ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΓΥΡΙΖΟΥΝ
Αρκετά καλό ως σύνθεση και ως στιχούργημα. Το συναίσθημα του εδώ φανερώνεται μέσα από τις αναφορές σε μια δύσκολη σχέση, όπου επισημαίνει την αδυναμία του να εκφραστεί ώσπου το ερωτικό αντικείμενο του λάβει το μήνυμα του.
ΕΝΑ ΟΧΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕ ΒΛΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΓΟΝΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΘΥΜΟΜΟΥΝ
Μας εντυπωσίασε με πόση νηφαλιότητα δίνει εφιαλτικές εικόνες για την οικολογική μόλυνση, αλλά και για τον εσωτερικό του κόσμο. Βέβαια, καταλήγοντας σε μια ηλεκτρική – ηλεκτρονική καταιγίδα με κιθάρα, μπάσο και noise που μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Η ψυχολογική θολότητα του δημιουργού στο ζενίθ της!
Η ΛΑΙΜΑΡΓΗ ΑΓΑΠΗ
Στιχουργικά, έχουμε ένα masterpiece μαύρης ποίησης. Μουσικά, επιδίδεται σ’ έναν αγώνα δρόμου μεταξύ τονικής και ατονικής μουσικής, χωρίς ξεκάθαρη ενορχηστρωτική άποψη. Το μόνο σαφές είναι ότι μετά τον μεγάλο επίλογο, κλείνει μια πόρτα κι αρχίζει ο δεύτερος επίλογος, θα λέγαμε, με τον ίδιο να ψιθυρίζει και την κιθάρα ν’ ακούγεται από το μέσα δωμάτιο.
ΤΟ ΑΧΡΟΝΟ ΣΤΕΝΟ
Πολύ θλιμμένο κλείσιμο με τη φωνή να κομπιάζει στο επανειλημμένο μου λείπεις και μια συχνότητα να κόβεται απότομα. Αναφέρεται στην παραμονή σε κάποιο νοσοκομείο...Η μουσική με τους ηλεκτρονικούς ήχους προσπαθεί να επενδύσει τους στίχους. Συνοπτικά, το πόρισμα της παρούσης δισκανάλυσης μιλάει για έναν τραγουδοποιό, προικισμένο περισσότερο στον στίχο και λιγότερο στη μουσική, με εμφανή σύγχυση και εσωτερικές συγκρούσεις. Ομολογουμένως, ο Κτίρια τη Νύχτα δεν ομοιάζει με κανέναν του χώρου του, της ανεξάρτητης δηλαδή τραγουδοποιίας και γι’ αυτό και μόνο η συγκεκριμένη εργασία χρήζει ιδιαίτερης προσοχής!

ΕΔΩ (ΣΤΑ "ΝΕΑ" ΚΑΙ ΣΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ") ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ!

Σήμερα και αύριο το πανελλήνιο- έστω και μέσω του ημερήσιου Τύπου- θα σύρει τον χορό της Λιλιπούπολης, τριάντα χρόνια μετά από την έκδοση του θρυλικού άλμπουμ που διηύθυνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο Σπύρος Σακκάς, η Σαβίνα Γιαννάτου, η Μαριέλλη Σφακιανάκη και ο Αντώνης Κοντογεωργίου ερμηνεύουν τα κομμάτια του Νίκου Κυπουργού, της Λένας Πλάτωνος και του Δημήτρη Μαραγκόπουλου σε στίχους της Μαριανίνας Κριεζή που άφησαν εποχή, όχι μόνο στη λεγόμενη παιδική ψυχαγωγία, αλλά και στο νεότερο ελληνικό τραγούδι γενικότερα. Για την ιστορία να πούμε ότι στο συνθετικό team της Λιλιπούπολης ανήκε επίσης ο Νίκος Χριστοδούλου, τα τραγούδια του οποίου τελικά έμειναν εκτός δισκογραφίας. Εννοείται πώς, ακόμη, στην πενταετία που διήρκησε η ραδιοφωνική αυτή εκπομπή (1976- 1980), πολλοί άλλοι τραγουδιστές είχαν περάσει από το στούντιο του Τρίτου Προγράμματος, ενσαρκώνοντας τους αλησμόνητους χαρακτήρες της: αναφέρω ενδεικτικά τη Νένα Βενετσάνου και την Κρίστη Στασινοπούλου. Σήμερα, λοιπόν, Τα Νέα του Σαββάτου προσφέρουν τη ζωντανή ηχογράφηση της Λιλιπούπολης που πραγματοποιήθηκε στο Μουσικό Θέατρο του Βόλου πριν από δέκα χρόνια και κυκλοφόρησε σε cd από τη Lyra. Αύριο, μαζί με την κυριακάτικη Καθημερινή θα δοθεί ολόκληρο το, ιστορικής αξίας, άλμπουμ του 1980 υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι -λίγο άδικο, βέβαια, τριάντα χρόνια τώρα η συγκεκριμένη έκδοση να συμπεριλαμβάνεται από πολλούς στην εργογραφία του Χατζιδάκι. Κι αυτό, διότι, παρ' όλο που ο μεγάλος συνθέτης υπήρξε η κινητήρια δύναμη της Λιλιπούπολης, ουσιαστικά άφησε απόλυτα ελεύθερη μια ομάδα νέων ανθρώπων να εργαστεί στους τομείς της σύνθεσης, της στιχουργικής και της μουσικής παραγωγής, προβαίνοντας σε μία άνευ προηγουμένου πολιτιστική επανάσταση! Και στις δύο βερσιόν του έργου που κυκλοφορούν με Τα Νέα και την Καθημερινή, τα τραγούδια αποδίδονται από τους ίδιους ερμηνευτές, εξαιρουμένης της Πλάτωνος στη δεύτερη live ηχογράφηση του 2000. Πιστεύω, όμως, πως καμία άλλη ερμηνεία, ούτε καν της Σαβίνας, δε φτάνει την αισθητική πληρότητα του Ρόζα- Ροζαλία ή της ροκιάς Μάσα- Σιδερομάσα με τη φωνή της Λένας από το 1980!Και μια και μιλάμε για ραδιόφωνο, μπορείτε να μας ακούσετε με τον Κώστα Μπαλαχούτη να κουβεντιάζουμε με τον Γιώργο Τσάμπρα για την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, καλεσμένοι της εκπομπής του με τον φοβερό τίτλο Παρ' το αλλιώς, γιατί θα βρεις...Στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας στους 103,7 από τις 16.00 έως τις 17.00 το απόγευμα σήμερα και αύριο πάλι!

Μέσα απ' τον σπασμένο καθρέφτη...

Μαζί με την ιδιωτική προβολή της κόπιας zero του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ ήρθε και το ενημερωτικό e-mail από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: περάσαμε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα των φετινών Εικόνων του 21ου αι., κάτι που δεν είχαμε καταφέρει τον Μάρτιο του 2006 με το Ζωντανοί στο Κύτταρο- Σκηνές Ροκ, ασχέτως αν μετά, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, η ίδια ταινία απέσπασε το Β΄Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Τότε, το Α΄ Βραβείο είχε δοθεί στον Κίμωνα Τσακίρη με το διάσημο Sugar Town. Έχει πολύ πλάκα που ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά, εγώ και ο Κίμωνας θ' αναμετρηθούμε ξανά με τα καινούργια ντοκιμαντέρ μας. Μαθαίνω ότι ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη με το sequel του Sugar Town κι ανυπομονώ πραγματικά να τον συναντήσω- ίσως και να μιλήσουμε πάλι για το Amsterdam που αγαπάμε εξίσου. Δεν τον γνωρίζω τον Τσακίρη, αλλά μου είναι πολύ συμπαθής για διάφορους λόγους: πρωτίστως, γιατί είναι ένας νέος άνθρωπος, στην ηλικία μου ή λίγο μικρότερος. Νισάφι πια με τα λαμόγια των 50 και 60- φεύγα που χρησιμοποιούν όλα τα μέσα για ν' αφανίσουν νέα παιδιά, παίρνοντας σβάρνα (ως ποιοτικό άλλοθι, βεβαίως- βεβαίως) τις πνευματικές προσωπικότητες της χώρας. Και να τους ήξερε κι η μάνα τους πέραν του μικρόκοσμου τους, πάει στο διάολο. Δυστυχώς, όμως, τα εν λόγω λαμόγια θέλουν να κάνουν τέχνη, έχοντας παράλληλα το στρες του πώς να χτίσουν ένα εξοχικό σπιτάκι ή πώς θα στείλουν τους γιους και τις κόρες στα κολλέγια. Πατάνε, λοιπόν, επί πτωμάτων, σπέρνοντας ζιζάνια και δαιμόνια σε αρτηριοσκληρωτικούς συναδέλφους τους από το κινηματογραφικό σινάφι με μοναδικό στόχο να εξαφανίσουν all together κάθε ίχνος νεότητας. Αυτό, στην χειρότερη των περιπτώσεων. Διότι, στην καλύτερη, εισπράττουν- λόγου χάριν- 105.000 ευρώ (όσα αντιστοιχούσαν, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, στο πρόγραμμα Τεκμήριο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου), γυρίζουν μια φτηνιάρικη βιντεοταινία με μάξιμουμ 30.000 ή 40.000 ευρώ κόστος αποπεράτωσης (συμπεριλαμβανομένου του πανάκριβου transfer από βίντεο σε φιλμ) και να πώς χρήζεται κανείς ποιητής ή κουλτουριάρης ή και ενίοτε σπαραξικάρδιος κλαψομούνης που του τελείωσαν τα λεφτά. Και δε βρίσκεται κανείς να τους φωνάξει Κύριοι, είστε ληστές του δημοσίου! Εμείς δηλαδή μαλάκες ήμασταν που γυρίσαμε το Κύτταρο με 65.000 ευρώ από το ΕΚΚ και την ΕΡΤ σε φιλμ 35mm και πληρώσαμε όλους τους ανθρώπους, τους καλύτερους επαγγελματίες του χώρου, με τα ένσημα τους κλπ.; Ναι, μαλάκες ήσασταν, δεν αποκλείεται να πεταχτεί κάποιος και να μας πει, και πιθανώς να' χει δίκιο, δεδομένου ότι κοιτάξαμε να κάνουμε την καύλα μας πάνω απ' όλα, δίχως γκρίνιες και μιτζιριές, ούτε με προοπτική να τα ΄κονομήσουμε εν είδει αρπαχτής στις πλάτες της εν Ελλάδι ταλαίπωρης κινηματογραφικής τέχνης. Γι' αυτό γουστάρω με τα χίλια τον Τεό, διότι όλοι αυτοί οι ψευτοκουλτουριαραίοι της ψωροκώσταινας που τον βρίζουν ολημερίς μεταξύ τους και μόλις τον δουν του κάνουν τεμενάδες, δεν είναι ικανοί ούτε τα κορδόνια στα παπούτσια του να δέσουν. Πώς να το κάνουμε δηλαδή, είναι άλλο να εκδίδονται διατριβές πάνω στο έργο σου στη μακρινή Άπω Ανατολή και άλλο να πασχίζεις να βγάλεις την ταινία σου με κάνα λεύκωμα μαζί στα αθηναϊκά βιβλιοπωλεία. Γι' αυτό ακόμη γουστάρω τον Λάνθιμο, τον Αβρανά, τον Παπαδημητράτο, τον Λυγίζο, τον Μαρινάκη, τον Τζουμέρκα και μερικούς άλλους συνομήλικους μου σκηνοθέτες, με τους περισσότερους των οποίων ένα γεια λέμε μόνο αν συναντηθούμε. Βάζω μέσα και τη Μακρή, που ηλικιακά είναι μεγαλύτερη, από τότε όμως που η ελληνική σημαία κυμάτισε στην Κρουαζέτ των Κανών εξ αιτίας μιας μικρού μήκους ταινίας της, η γυναίκα δε μπορεί να σταυρώσει επιχορήγηση για το επόμενο σενάριο της. Είναι να τρελαίνεσαι! Χαίρομαι που πήγα 36 ετών και αγαπώ με πάθος κάθε τι νέο και καινοτόμο σ' αυτή τη χώρα, δείχνοντας ταυτόχρονα τον δέοντα σεβασμό στους πρεσβύτερους που τους δικαίωσαν η ζωή, οι πράξεις και το έργο τους στα μάτια μου. Σηκώνομαι δέκα μέτρα πάνω απ' τη γη όταν μέχρι χθες παίρνω sms στο κινητό από αξιόλογους ανθρώπους που έτυχε να δουν τη Φλέρυ για πρώτη φορά και μ' ευχαριστούν μέσα απ' την ψυχή τους για την προσπάθεια υπενθύμισης εκ μέρους μου των πραγματικών αξιών. Έτσι λένε αυτοί, δεν τα λέω εγώ. Δεν είμαι ούτε εγωπαθής, ούτε αιθεροβάμων, ενδεχομένως να είμαι ματαιόδοξος στα όρια του επιτρέπεται, μια ασημαντότητα που φλερτάρει απλώς με την τέχνη και τα γύρω της, αλήθεια είναι όμως πως δεν έβλαψα ποτέ κανέναν και δη συνάδελφο μου και πως ξέρω πολύ καλά επίσης τι μου γίνεται και σε τι χώρο κινούμαι. Αυτό όμως που χαίρομαι περισσότερο είναι ότι εξ αρχής δήλωσα κι εξακολουθώ να δηλώνω κινηματογραφιστής επαγγελματίας από πνευματική ανάγκη και ούτε κατά διάνοια από υλιστική ή- ουαί κι αλίμονο- οικονομική! Τέλος, αϊ σιχτίρ βραδυάτικα, τα είπα όλα, εξετέθην ακόμη μία φορά, αλλά πάντως το φχαριστήθηκα !
κκκ
* η photo είναι ένα κολάζ- δώρο του οπερατέρ μου, Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, ως σουβενίρ από τα γυρίσματα του κουνδουρικού ντοκιμαντέρ και αποδεικνύει πως αφενός μια ματαιοδοξία μας διέπει, αφετέρου όμως διαθέτουμε και χιούμορ και γούστο και ειδικά στο τελευταίο είμαστε αδιαπραγμάτευτοι!

ΟΙ ΘΕΡΟΣ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Μια και η προγραμματισμένη ραδιοφωνική συνέντευξη με τη σκηνοθέτιδα Μαργαρίτα Μαντά, εν όψει της εξόδου της κινηματογραφικής Χρυσόσκονης της την επόμενη Πέμπτη στις αίθουσες, αναβλήθηκε για την άλλη Παρασκευή, είπα να καλέσω σήμερα στο στούντιο το συγκρότημα Θέρος, με νωπές ακόμη τις εντυπώσεις μου από την προχθεσινή παρουσίαση του cd τους. Η πρώτη τους δισκογραφική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 2005 με το άλμπουμ που είχε ως τίτλο το όνομα τους και στο οποίο την παραγωγή είχε επιμεληθεί ο Παύλος Παυλίδης, ενώ συμμετείχε κιόλας μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά και τη Μάρθα Φριντζήλα. Από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα, λοιπόν, θα ακούσετε στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4 επιλογές από το δεύτερο άλμπουμ των Θέρος που έφερε καπνό στον ορίζοντα, με την παρουσία στο στούντιο των ιδρυτικών μελών του, Αριστείδη Χατζησταύρου και Γιάννη Οικονόμου. Συντονιστείτε!

CHUNGA' S REVENGE!

Χρησιμοποίησα λεωφορείο μετά από πάρα πολύ καιρό, έχοντας ένα ξεχασμένο εισιτήριο καινούργιου τύπου στην τσέπη μου και πετυχαίνοντας το να περνάει από 'κεί ακριβώς που περίμενα ταξί...δεν ήταν και η πιο ευχάριστη εμπειρία...μαζί μου μπήκαν και δυο νεαροί, το πολύ 25 ετών, που ως φαίνεται μόλις θα είχαν πιεί την πρέζα τους και γι' αυτό οι ντάγκλες τους πήραν και τους σήκωσαν...να φοβάσαι ότι με το πρώτο απότομο φρενάρισμα ο ένας από τους δύο θα παραδοθεί στην αγκαλιά της καλοστεκούμενης σκουλαρικάτης εβδομηντάρας κυρίας που περιέργως χρησιμοποίησε το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς...η οποία εβδομηντάρα κυρία εκτός από καλοστεκούμενη και σκουλαρικάτη απεδείχθη και φανατική Ελληναρού, αφού όλη την ώρα με απέχθεια κοιτούσε το σύνηθες τσούρμο των τσιγγάνων μεταξύ των συνεπιβατών της...κι αυτοί οι άνθρωποι, βρε παιδί μου...ας τηρήσουν τους στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, θερίζει άλλωστε η ηπατίτιδα -απ' ότι λένε- στις κοινότητες τους...παρατηρούσα ένα πανέμορφο μαυριδερό βρέφος που μασούσε πατατάκια στο καροτσάκι του και τη νεαρότατη μάνα που του χαμογελούσε με τα χρυσά δόντια να ξεπροβάλλουν απ' το στόμα της...Παρ' το καροτσάκι πιο πέρα να κάτσει και κάνας άλλος άνθρωπος, υπέδειξε όλο αυστηρότητα η εβδομηντάρα καλοστεκούμενη Ελληναρού στη μαμά τσιγγάνα με τα χρυσά δόντια...ήταν φως- φανάρι πως εννοούσε να κάτσει και κάνας άλλος Έλληνας και όχι δηλαδή ο οποιοσδήποτε άνθρωπος...αλλιώς η παρατήρηση της δε θα ξεσήκωνε σύσσωμο το υπόλοιπο επιβατικό κοινό κατά της τσιγγανο-οικογένειας, αποτελούμενης από μπαμπά, μαμά, παιδιά, ένα βρέφος και δυο- τρεις γιαγιάδες με τσεμπέρια και ενδυμασία ότι να' ναι...απορώ τώρα πως χώρεσαν πραγματικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα σ' ένα μακρύ κουβούκλιο κυκλωμένοι απ' το άκρον άωτον του μίσους...Γύφτοι είναι, δεν ακούς που δε μιλάνε ελληνικά; έκανε ένας άλλος, επίσης εβδομηντάρης καλοστεκούμενος κύριος, σε όλους όσοι τον άκουγαν, στο δικό του στιγμιαίο φανατικό ακροατήριο...εν συνεχεία, οι ατάκες που θα ευχαριστούσαν τα αρχηγεία του ΛΑ.Ο.Σ. και της Χρυσής Αυγής έφτασαν στο αποκορύφωμα τους με τη δομή μουσικού κρεσέντου: Ταλιμπάν μας κάνανε, φέρανε τη βρώμα τους, φοβάσαι να βγεις έξω και λοιπά λαϊκίστικα ξενοφοβικά κλισέ. Όλα τα μέλη της τσιγγανο-οικογένειας απαξιούσαν ν' απαντήσουν στις προσβολές των επιβατών και μόνο μεταξύ τους μιλούσαν, πιθανώς διασκεδάζοντας τη φάση...συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, σα να λέμε...όταν τέλος πάντων έφτασαν στον προορισμό τους, κάπου επί της Πειραιώς, και περιμέναμε κάνα πεντάλεπτο ώσπου να γίνει η μαζική αποχώρηση τους από το λεωφορείο, η καλοστεκούμενη εβδομηντάρα κυρία συμβούλευσε δίχως ίχνος αγάπης ή αληθινού ενδιαφέροντος ένα δεκάχρονο κοριτσάκι να πλένεται πιο τακτικά γιατί μυρίζει πολύ...αυτό την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα μέσα στα μάτια και ύστερα, καθώς το σώμα του ήταν ήδη έξω από το όχημα, της είπε αργά- αργά: Είσαι μεγάλη καργιόλα και σου γαμιέται το σόι!...Οι πόρτες του λεωφορείου έκλεισαν και καθώς ο οδηγός έβαλε μπρος, η καλοστεκούμενη εβδομηντάρα κυρία έβαλε τις φωνές, λέγοντας του να σταματήσει...να κατέβει κάτω ήθελε και να κυνηγήσει το βρωμόστομο τσιγγανάκι...αν είχε στα χέρια της ένα πιστόλι σίγουρα θα άδειαζε πάνω του τις σφαίρες...να πως μια μικροαστή Κατίνα, λοιπόν, μεταμορφώνεται στο άψε- σβήσε σε αιμοσταγή επικίνδυνο δολοφόνο...πως αποφασίζει να πάρει πίσω το αίμα της για όλους τους ομοεθνείς της που βιάστηκαν, ληστεύθηκαν ή φονεύθηκαν την τελευταία 20ετία από τους παρείσακτους ξένους...δε μπορώ να πω, σε μια πρώτη φάση εκνευρίστηκα ή, σωστότερα, σοκαρίστηκα από την αθυροστομία ενός μικρού παιδιού, γρήγορα όμως ξεκαρδίστηκα στο γέλιο μ' αυτό το καργιόλα που πέταξε...ίσως είναι που είχα πολύ καιρό ν' ακούσω κάποιον να στολίζει με τούτη τη λέξη τον αντίδικο του...το παράδοξο όμως είναι πως η πλειοψηφία των υπόλοιπων επιβατών, με μπροστάρη τον καλοστεκούμενο εβδομηντάρη κύριο των ρατσιστικών κορώνων, όλοι αυτοί που ήθελαν εξίσου μανιακά ν' αδειάσει το λεωφορείο από τη βρώμα και τη δυσοσμία των βαρβάρων, όχι μόνο δεν παρηγόρησαν την Ελληναρού που δέχτηκε το πλήγμα των μπινελικίων, μα άρχισαν να γελάνε δυνατά, όπως ακριβώς γελούσα κι εγώ ουσιαστικά ολομόναχος ανάμεσα τους...εν τω μεταξύ, οι μόνοι που δεν πήραν πρέφα απ' το επεισόδιο, που έμοιαζαν να μην ακούν ούτε τα ρατσιστικά σχόλια, ούτε καν τα γέλια των συνεπιβατών τους, ήταν οι δύο νεαροί πρεζάκηδες...τον ύπνο του δικαίου, κανονικότατα!...έτσι είναι, άμα την πίνεις ολημερίς, αυτό που σε νοιάζει είναι πως θα ξεδιψάσουν τα κύτταρα σου και ούτε κατά διάνοια τα ρατσιστόμουτρα και οι κυνηγημένοι του κόσμου τούτου...τουλάχιστον αυτοί ήταν σίγουρα Έλληνες και τους έκοψα για καθαρούς, πλυμένους, παρ' όλη τη βαριά μαστούρα τους που δεν επιδέχεται θεραπεία...συνεπώς, δεν κινδύνευσαν καθόλου από το αλλόφρονο πλήθος του λεωφορείου, ούτε και θα κινδυνεύσουν...αντί επιλόγου, μια ιστορία που θυμήθηκα με πρωταγωνιστές τον Αυτοκράτορα των Ελλήνων τσιγγάνων και τον ανεκδιήγητο Νίκο Καρβέλα! Είχαν βγει αμφότεροι στο γυαλί, όταν ο πρώτος μήνυσε τον δεύτερο για προσβολή της φυλής του. Ήταν τότε που ο Καρβέλας είχε γράψει το απίστευτο λαϊκό-ποπ σουξέ του, το οποίο έλεγε Τώρα κι οι γύφτοι κάνουν λίφτινγκ και χορεύουν τσα- τσα! Μια ζωή αυτός ο άνθρωπος προκαλούσε με τον πιο ηλίθιο τρόπο...
κκκ
* στο video του post, εμείς ακούμε το τραγούδι ROM του Νίκου Κυπουργού από την ομότιτλη βραβευμένη ταινία του Μενέλαου Καραμαγγιώλη. Τραγουδούν ο τσιγγάνος Κώστας Παυλίδης και η Δώρα Μασκλαβάνου. Προσφέρεται και η ελεύθερη απόδοση των στίχων του από τα τσιγγάνικα.
** ο τίτλος του post, δάνειος από το ομώνυμο έργο του Frank Zappa (1970), ο οποίος ενέπνευσε με τη σειρά του την Εκδίκηση της γυφτιάς (1979) του Νίκου Ξυδάκη και του Μανώλη Ρασούλη

ΕΙΜΑΙ ΖΕΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑΡΑΖΕΙΣ Ή ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΚΑΠΝΟΣ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ!

Η ανεξάρτητη δισκογραφική Yafka Records του Γιώργου Μητρόπουλου έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στον χώρο τα τελευταία χρόνια με δουλειές κορυφαίας αισθητικής από νέους δημιουργούς, αλλά και καλλιτέχνες με ιστορία. Θυμίζω το δεύτερο άλμπουμ της Δανάης Παναγιωτοπούλου, το παιδικό Ο κόσμος ανάποδα των Άγγελου Αγγέλου- Έμυς Σίνη, το comeback των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, το ντεμπούτο του Θέμου Σκανδάμη και πρόσφατα τη μουσική του Δημήτρη Λέκκα για τους αριστοφανικούς Όρνιθες, καθώς και ένα ηχητικό ντοκουμέντο με τον Γιώργο Κουρουπό στο πιάνο και τον Σπύρο Σακκά σε ανέκδοτα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Χρήστου και του Δημήτρη Μητρόπουλου. Χθες βράδυ πολλοί φίλοι του Ηλία Βαμβακούση, της Παυλίνας Κωνσταντοπούλου και του συγκροτήματος Θέρος βρεθήκαμε στη μουσική σκηνή Μύγα, στου Ψυρρή, κατά την παρουσίαση των δύο δίσκων τους, πάντα από τη Yafka Records.

Το έχω ξαναγράψει αυτό- με ικανοποιεί πάντα να οικειοποιούμαι καινούργια τραγούδια φτιαγμένα από νέους ανθρώπους, εγώ που ανέκαθεν ήμουν των ντοκουμέντων και των παλιών ηχογραφήσεων εγνωσμένου κύρους. Στο δεύτερο live τους μέσα σε λίγες μέρες και πρώτο επίσημο τους, ο Ηλίας και η Παυλίνα κατάφεραν να παρασύρουν ένα κατ' εξοχήν νεανικό κοινό (ευτυχώς πολύ μεγαλύτερο, ποσοτικά, απ' ότι στον Πυρήνα) με τις εντεχνοροκίζουσες μπαλάντες τους και τους ευφυείς μελωδικούς και ενορχηστρωτικούς ελιγμούς μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης: ούτι, νταούλι απ' τη μία, ακορντεόν και κιθαρόνια απ' την άλλη, στην πρώτη ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών με τη σειρά που υπάρχουν στο cd τους!

Αμέσως μετά τον Βαμβακούση, την Κωνσταντοπούλου και τη μπάντα τους, στη σκηνή ανέβηκαν οι πολυμελείς Θέρος, εφτά άτομα για την ακρίβεια, με επικεφαλής τον βετεράνο μουσικό και τραγουδοποιό Αριστείδη Χατζησταύρου. Μαζί του, ο Γιάννης Οικονόμου στη φωνή και τα κρουστά, η Ουρανία Λιαρμακοπούλου στο τσέλο και το φλάουτο, ο Θόδωρος Κουέλης στο μπάσο, ο Ιάσων Τάτσης των Cyanna στα ντραμς, ο Άρης Μπαλατσούκας στην κλασική κιθάρα και ο Γιώργος Κοντογιάννης στην Κρητική λύρα. Γνωρίζω τον Χατζησταύρου από τις αξιόλογες εργασίες του με το γκρουπ Ομαδική Απόδραση και τις ενορχηστρώσεις που επιμελείται για τον Λουδοβίκο των Ανωγείων τα τελευταία χρόνια, πιστεύω όμως πως οι Θέρος ή οι Θεριστές, αν προτιμάτε, είναι και το πιο προσωπικό του δισκογραφικό και συναυλιακό project.

Κλασικός rock ήχος με ευδιάκριτη, όμως, την pop αρμονική σύσταση του, πιο έντονη κι από τα προστιθέμενα ethnic ηχοχρώματα. Ακούσαμε τις ιστορίες του Χατζησταύρου για Παπούτσια που τα φόρεσε κι ήτανε στενά κι ορκίστηκε στις σόλες του για άλλη μια φορά βαδίζοντας στο δρόμο μη πατήσει τα σκατά, για το Παλιόσκυλο που δαγκώνει όσους το κοιτούν με βλέμμα φοβισμένο και θα' θελαν να το δουν αλυσοδεμένο, όπως και για τον Κύριο Σάββα- υπόδειγμα αλτρουισμού και μεγαλοψυχίας.

Ακούτε τα λόγια μας; ρώτησε ο Χατζησταύρου το κοινό από σκηνής. Όχι, ήταν η φωναχτή απάντηση. Ε, τότε πως γίνεται ν' ακούμε εμείς τα δικά σας; ανταπάντησε ο leader των Θέρος, στηλιτεύοντας με χιούμορ τη στάση όσων είχαν μείνει στην αίθουσα και δεν έλεγαν να βγάλουν τον σκασμό. Τι κακό πια αυτό με τις μουσικές σκηνές! Προσωπικά, αν δεν μου αρέσει η μουσική που παίζει ο εκάστοτε καλλιτέχνης, σηκώνομαι και φεύγω, απ' το να μιλάω και να θορυβώ ακατάπαυστα μεσ' στα μούτρα του και ενόσω καταθέτει την ψυχή του. Τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα απ' την άποψη του ήχου! Εκτός του Χατζησταύρου στο τραγούδι και τις κιθάρες, οι μόνοι που ακούγονταν ήταν ο Τάτσης στα ντραμς (ομολογουμένως, εξαίρετος ντράμερ), ο Οικονόμου στα διάφορα κρουστά και το τραγούδι, λιγότερο ο Κοέλης στο μπάσο, ενώ ούτε λόγος για τον κορυφαίο λυράρη Κοντογιάννη και την πολυτάλαντη Λιαρμακοπούλου στα πνευστά και τα έγχορδα.

Όσο κι αν προσπάθησε ο συμπαθής ηχολήπτης της βραδιάς να εξηγήσει ότι δεν ήταν δικό του φταίξιμο οι εκνευριστικοί μικροφωνισμοί και τα όργανα που έβγαιναν άλλ' αντ' άλλων προς τα κάτω, δε χρειαζόταν να συνειδητοποιήσει κανείς το...ακατάλληλον του χώρου. Θέλω να πω πώς η Μύγα είναι μια χαρά για ποτάκι ή clubbing, σίγουρα όμως όχι και ο ιδανικότερος χώρος για live και μάλιστα με πολυμελή μπάντα επί σκηνής. Τέλος πάντων, παρακάμπτοντας τα τεχνικά προβλήματα που δυστυχώς τα έχουμε συνηθίσει σε συναυλίες Ελλήνων καλλιτεχνών και δη μοναχικών και ξέγνοιαστων καβαλάρηδων, απολαύσαμε εφτά, πραγματικά δεμένους μεταξύ τους, μουσικούς και τραγούδια που μεταφέρουν όμορφες εικόνες, συναισθήματα και συμπυκνωμένα νοήματα χωρίς ίχνος μιζέριας. Σαν την απόλυτη απενεχοποίηση της χαράς μού ακούστηκαν τα δεκατρία ολοκαίνουργια κομμάτια των Θέρος! Προμηθευτείτε τα! Το cd τους με τίτλο Στον ορίζοντα καπνός, όπως και το Είμαι ζεν και με ταράζεις του Ηλία Βαμβακούση και της Παυλίνας Κωνσταντοπούλου, θα τα βρείτε σε αποκλειστική διανομή της Λέσχης του Δίσκου (Ακαδημίας 57, εντός στοάς) ή μισοτιμής με αντικαταβολή στο site της εταιρείας: http://www.yafkarecords.gr/

Μεταξύ του κοινού, που προσήλθε για ν' ακούσει μουσική και να τιμήσει τους δημιουργούς, ήταν ο Δώρος Δημοσθένους, η Δανάη Παναγιωτοπούλου, ο Νίκος Χαλβατζής, ο Άγγελος Αγγέλου, η Έμυ Σίνη, ο Γιάννης Σταθόπουλος κ.α.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ:"ΜΕΤΑ ΑΠ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ, ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ"!

Τον ονειρευόταν ένα δίσκο με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι ο Μάριος Φραγκούλης απ' όταν ήταν παιδί και για να ξεπεράσει τη συστολή της επαφής με τον πολύ κόσμο επέλεγε πάντα να τραγουδήσει το Χάρτινο το φεγγαράκι. Αυτή ήταν και η απάντηση του στην ερώτηση μου, τι νόημα έχει πια ακόμη μία επανεκτέλεση του εν λόγω τραγουδιού, έστω και με τη δική του, τεχνικά άρτια, ερμηνεία.

Στη συνέντευξη του για το επόμενο ή το μεθεπόμενο δίφωνο, που πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ στο σπίτι μου, εν μέσω κινέζικου γεύματος και εξαιρετικού οίνου τύπου Thema εκ Δράμας, ο δημοφιλής ερμηνευτής δεν παρέλειψε ν' αναφερθεί με δέος σε όλους τους προκατόχους του, τους τραγουδιστές δηλαδή που αποτέλεσαν τα προηγούμενα χρόνια αυστηρές επιλογές του Χατζιδάκι.

Φυσικά δεν θα έμενε εκτός και το επεισόδιο μεταξύ Γιώργου Χατζιδάκι και Άννας Βίσση που έλαβε χώρα το περασμένο καλοκαίρι στην Ξάνθη, έτσι για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και για να μάθουμε μερικές λεπτομέρειες, τις οποίες δε γνωρίζαμε και τα ΜΜΕ μάλλον προσπέρασαν. Με εντυπωσίασε θετικά, παρ' όλα αυτά, το ακομπλεξάριστον της γνώμης του Φραγκούλη, όταν τον ρώτησα- λόγου χάριν- πως είναι για έναν τραγουδιστή να κάνει αφενός συναυλίες και δίσκους Χατζιδάκι και αφετέρου να' χει εμφανιστεί στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου Στην υγειά μας, βρε παιδιά ή στην Ιερά Οδό με τον Νταλάρα.

Οι απαντήσεις του Μάριου Φραγκούλη στη συνέντευξη- ποταμό που μου παραχώρησε, θα δημοσιευθούν προσεχώς στο δίφωνο και πραγματικά παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ας πούμε κι ένα νέο για να κλείσουμε εδώ ότι τον καιρό αυτό βρίσκεται στο στούντιο, ολοκληρώνοντας το δεύτερο μέρος της Εποχής της αγάπης με τη συμμετοχή πάντα του Μουσικού Συνόλου Μάνος Χατζιδάκις και του Λευτέρη Μιχαλόπουλου στις ενορχηστρώσεις.