Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

φόλα-παρτίδα


Πολύ έχει χαλάσει η διάθεση μου με το θανατικό που έριξαν μεσ' στην ίδια μου την αυλή τα ασυνείδητα κτήνη. Αυτοί είναι κτήνη, εννοείται, γαμώ το σπίτι τους, και όχι τα αθώα γατιά που δεν ενοχλούν κανέναν στην τελική. Χθες ένα από τα αδερφάκια του Ζέπου βρέθηκε νεκρό μεσ' στη βροχή και τη λάσπη. Το πήρα στα χέρια μου, ξύλο κανονικό, κοκαλωμένο, κι αφού το θρήνησα ίδιος με μαθητή του Χριστού που κρατούσε το σώμα του δασκάλου του μετά την Αποκαθήλωση, το έβαλα σε μια σακούλα και το πέταξα στα σκουπίδια. Ένα πλάσμα που το τάιζα με τα χέρια μου εφτά μήνες τώρα κείτονταν άψυχο, πεθαμένο. Ως φαίνεται, όντας το πιο αδύναμο και καχεκτικό απ' όλα τ' άλλα, δε μπόρεσε να αντέξει στο ισχυρό ποντικοφάρμακο. Γιατί, ποντικοφάρμακο τους έριξαν, συμφώνως και με τον γιατρό που ακόμη έχει τον Ζέπο στο ιατρείο του. Τον επισκέφτηκα πάλι χθες και μου είπαν ότι σταμάτησε ο κίτρινος δύσοσμος εμετός του, αλλά εξακολουθεί να έχει αίμα στα κόπρανα. Ωστόσο, τον είδα καρδαμωμένο. Πλάνταξε στα νιαουρίσματα μόλις με μυρίστηκε. Τον έβγαλα απ' το κλουβί, τον πήρα αγκαλιά, πήγα παραμέσα στο ιατρείο και με πήραν τα ζουμιά για το αδερφάκι του που είχε δολοφονηθεί λίγες ώρες πριν. Πόσο καιρό τον έχεις και σε γνωρίζει τόσο πολύ; με ρώτησε ο γιατρός, βλέποντας το γατί ήρεμο και κουλουριασμένο πάνω μου. Το Σάββατο τελικά θα τον πάρω σπίτι, παραμονή Χριστουγέννων, εφόσον ακόμη δέχεται τροφή μόνο υποστηρικτικά. Και μετά, εμβόλια, στείρωση και καθόλου έξω, τουλάχιστον στο Παγκράτι, που φημίζεται για τις...φόλες του. Το ίδιο έκανα και με τον Ζορό, τον άλλο αδερφό του Ζέπου, που στάθηκε πιο τυχερός και το γλίτωσε το φαρμάκωμα. Βγήκα έξω, πήγα, ήρθα κι αυτός κλεισμένος μέσα με τροφή, νερό και την άμμο του. Η μόνη λύση, αφού δεν ήθελα να βρω κι άλλο πτώμα στην αυλή μου...Να βρέξει κι άλλο, πολύ, μέχρι το βράδυ, ασχέτως αν εγώ θα έχω σήμερα ακόμη ένα ημιεξωτερικό γύρισμα. Ίσως έτσι μόνο ξεπλυθεί ο τόπος απ' τα δηλητήρια κι απ' αυτή την απαίσια θανατίλα που μ' έχει ζώσει εδώ και τρεις μέρες.

10 σχόλια:

mahler76 είπε...

και όσοι τις πέταξαν να τους κοπούν τα χέρια.

BOSKO είπε...

mahler76...
εδώ που φτάσαμε τώρα, κοιτάω να σώσω ότι μπορώ απ' τα κακόμοιρα τα ζωάκια.
μακάρι νά'μουν οικονομικά όπως ήμουν πριν δύο χρόνια και θα τά'παιρνα όλα στο σπίτι, πραγματικά.

βλαχακι (το) είπε...

ο Θόρρρρο είναι αυτός;
(i've got a soft spot for tuxedo cats)

ασωτος γιος είπε...

Λέω αυτή η βροχή να ξεπλύνει και τα σχόλια που γραφτηκαν σε κακές στιγμες
τι λες?
από μεριας μου δε θα το ξανατραβηξω.
καλα Χριστούγεννα και ας τα πάρει όλα η βροχή και μαζι και τον μαλακα που τα σκοτώνει.
Δεν χρειάζονται κατάρες γι αυτόν, τον εκδικείται ο ίδιος του ο εαυτός.

Ephemeron είπε...

:(
ποτε μου, οσο κι αν προσπαθησω, δεν θα μπορεσω να καταλαβω πολλους "ανθρωπους"...
Στην Αμερικη οι φιλοζωοι για παρηγορια εχουν δημιουργησει ενα παραμυθακι... λενε οτι... ολα τα ζωα, οι φιλοι μας, οταν πεθαινουν, πηγαινουν σε ενα μερος που λεγεται Rainbow Bridge, οπου περιμενουν να ξανασυναντησουν μια μερα ολους εμας που τα αγαπουσαμε...
μου αρεσει αυτη η ιδεα... :)

The Rainbow Bridge

Just this side of Heaven is a place called the Rainbow Bridge. When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to the
Rainbow Bridge.
There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together.
There is plenty of food, water and
sunshine and our friends are warm and comfortable.
All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor; those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by.
The animals are happy and content, except for one small thing: they each miss someone very special, someone who was left behind.
They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent; his eager body begins to quiver. Suddenly, he breaks from the group, flying over the green grass, faster and faster. You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into those trusting eyes, so long gone from your life, but never absent from your heart.
Then you cross the Rainbow Bridge together...

BOSKO είπε...

βλαχάκι(το)...
ναι, ο Θόρρο είναι, αλλά σήμερα τον έβγαλα πάλι έξω, αφού επέστρεψε ο Ζέπος και ως ασθενής (ακόμη) δεν πρέπει νά'ρθει σ' επαφή με άλλα γατιά!

BOSKO είπε...

Ephemeron...
γειά χαρά, Ephemeron, και καλωσήρθες.
διάβασα το αμερικανικό παραμύθι, αλλά μου φάνηκε μορμόνικη μπούρδα, με το συμπάθειο.
χρόνια πολλά & να περνάς καλά εκεί που βρίσκεσαι:-))

BOSKO είπε...

ασωτος γιος...
βαριέμαι!
κατά τ' άλλα, Καλά Χριστούγεννα!

Ephemeron είπε...

χα-χα-χα!
Μπα... οι μορμονοι δεν ενδιαφερονται για σκυλια και γατια, το μονο που ενδιαφερονται ειναι πως θα εχει ο καθενας 15 γυναικες και 45 παιδια, και να ειναι το γκαραζ του σπιτιου γεματο κονσερβες και φαγητα, γιατι αυριο ερχεται το τελος του κοσμου :P

Ευχομαι Καλη Χρονια, και οτι το καλυτερο στα σχεδια και στη δουλεια σου!

BOSKO είπε...

Ephemeron...
επίσης, νά'σαι καλά!