Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ...


Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη γουστάρει την πόλη της Θεσσαλονίκης. Την άπλα της, τους μεγάλους δρόμους της, τα φαγάδικα της, τις λίγες και ποιοτικές μουσικές σκηνές της.

Το λιμάνι της, μια βόλτα στην Αριστοτέλους, ένα πέρασμα απ' το Ολύμπιον. Όσο όμως και να λατρεύω τη Θεσσαλονίκη, την έχω ταυτίσει 100% με το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ κάθε Μάρτιο και, βέβαια, με τη μεγάλη γιορτή του κινηματογράφου κάθε Νοέμβριο.

Εκτός φεστιβάλ, νιώθω έξω απ' τα νερά μου σ' αυτή την πόλη και όσο κι αν ακούγεται περίεργο έχω την αίσθηση ό,τι βρίσκομαι σε έναν ολότελα ξένο τόπο.


Η Θεσσαλονίκη τότε για μένα συγκεντρώνεται ολόκληρη στην περιοχή του Ευκλείδη και στα ξενύχτια μέχρι πρωΐας με μουσικές και συζητήσεις στο μεγάλο μπαλκόνι του φίλου μου, τραγουδιστή Παντελή Θεοχαρίδη.

Μερικές φορές, κλείνω μέσα μου τη Θεσσαλονίκη σ' ένα μικρό συμπαθητικό καφέ που λέγεται Γαζία και που συναντιόμαστε με έναν άλλο καλό φίλο, τον δημοσιογράφο Γιάννη Γκροσδάνη, για πολλούς καφέδες, πολλά τσιγάρα κι ακόμη περισσότερη κουβέντα για καινούργιες ταινίες και τα soundtracks τους.

Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Πρώτη φορά που παρακολούθησα συναυλία και μάλιστα rock μέσα στη Μονή Λαζαριστών. Ένας πανέμορφος χώρος με σωστή ηχητική υποδομή. Το αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο που πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία του κλαμπ Κύτταρο από την Αθήνα και της Βάρδιας από τη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε με τους Απροσάρμοστους επί σκηνής.

Τους διαδέχτηκε ο Νίκος Ζιώγαλας σε τραγούδια πάντα από το ρεπερτόριο του Πολ Σιδηρό!

Επόμενος guest των Απροσάρμοστων, ο σταρ Φίλιππος Πλιάτσικας, ο οποίος μπορεί να γεμίζει τον Λυκαβηττό, όμως μάλλον ελάχιστη σχέση είχε με μια συναυλία αφιερωμένη στον αδικοχαμένο πρίγκιπα του ελληνικού rock.

Ο αειθαλής Γιάννης Γιοκαρίνης, πάντως, όργωσε τη σκηνή εν συνεχεία. Άλλοτε τραγουδώντας τα χασικλίδικα ρεμπέτικα του μακαρίτη και άλλοτε συνοδεύοντας στα πλήκτρα όλους τους συμμετέχοντες φίλους του!

Πιστεύω πως τα 800 περίπου άτομα- φοιτηταριό στην πλειοψηφία- που γέμισαν τη Μονή Λαζαριστών είχαν έρθει για να απολαύσουν τον Δημήτρη Πουλικάκο, τον παππού της εγχώριας rock σκηνής! Κι εκείνος με τη συνοδεία του φοβερού Ηλία Ζάικου των Blues Wire στην ηλεκτρική κιθάρα, δε μάσησε κι είπε δύο τραγούδια μόνο, με μιαν ερμηνεία όμως που θα ζήλευε κι ο πιο φτιαγμένος ετοιμοπόλεμος πιτσιρικάς rocker!

Στη συναυλία βρέθηκαν ερχόμενοι από την Αθήνα και οι κουλτουριάρηδες φίλοι μου, ο Παναγιώτης με την Έφη. Ζευγάρι θεόμουρλο! Δε διστάζουν να πάρουν τ' αμάξι τους και να διασχίσουν ολόκληρη την Ελλάδα προκειμένου να παρακολουθήσουν μια συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα. Τους πρωτοσυνάντησα στο Κύτταρο στο live της Σαβίνας Γιαννάτου με τον Damo Suzuki, που έμελλε να γίνει και το αγαπημένο τους μουσικό event του χειμώνα που πέρασε! Όσο για το αμάξι τους...τίγκα στα CDs του Fabrizio de Andre, αλλά και σε ό,τι πιο προοδευτικό έχει κυκλοφορήσει από την εδώ δισκογραφία!

Η ΚΟΖΑΝΗ
Στην Κοζάνη πέρασα ένα ήσυχο, σχεδόν θεραπευτικό τριήμερο. Φοιτητούπολη κι αυτή, συγκεντρώνει πλήθη κόσμου. Οι πιο πολλοί ψάχνουν να παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους σε, άναρχα δομημένους, δρόμους.


Ευτυχώς που έχουν μείνει ακόμη όμορφα μπαλκονάκια να ξεκουράζεται το βλέμμα, όποτε τέλος πάντων υψώνεται, ανεμπόδιστο από τις συνεχείς βροχοπτώσεις.

Με φιλοξένησε στη σοφίτα του ο Κοζανίτης Νίκος Χαλβατζής, μακρινός συγγενής εξ αίματος του Νικόλα Άσιμου και ένας από τους πιο εσωστρεφείς Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Παρά το αντίθετο που μπορεί να υποδηλώνουν οι φωτογραφίες που του έβγαλα...Την τελευταία μέρα, ο Νίκος σηκώθηκε πολύ πρωί. Κάθισε στο πιάνο του, έπαιξε και ηχογράφησε με τη φωνή του ένα συγκλονιστικό τραγούδι που μιλάει για το βίωμα της απώλειας που φέρνει ο θάνατος.

Η ΛΙΘΙΑ
Στη Λιθιά- κατά Καστοριά μεριά- υπάρχει ένας καταπληκτικός υπαίθριος πολιτιστικός χώρος που έφτιαξε ένας αλαφροΐσκιωτος τύπος. Η χειροποίητη ταμπέλα με το σολωμικό ποίημα τα λέει όλα, νομίζω!

Στο χώρο αυτό, που εγκαινίασε πριν δυο χρόνια η Μαρία Φαραντούρη, βλέπει κανείς να απλώνεται μπροστά από το μικρό θεατράκι ολόκληρη η ομορφιά της βόρειας Ελλάδας!

Τους κάμπους μέσα στο οροπέδιο και λίγο πιο πέρα τη λίμνη της Καστοριάς. Απ' αυτόν το μικρό πολιτιστικό παράδεισο έχουν περάσει καλλιτέχνες σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τη Μάρθα Φριντζήλα και τον Γιάννη Χαρούλη. Αν όλα πάνε κατ' ευχήν, στις 11 Ιουλίου, δηλαδή σε ένα μήνα ακριβώς, θα παρουσιάσουμε κι εμείς Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα με συναυλία της Σωτηρίας Λεονάρδου. Έπεται μέσα στον Αύγουστο, προβολή του ντοκιμαντέρ για τη Φλέρυ Νταντωνάκη και συναυλία με τραγούδια Χατζιδάκι!

Πάνω από το υπαίθριο θέατρο, μπορεί ο κάθε επισκέπτης να καταφύγει στο ησυχαστήριο που βρίσκεται στον άνω όροφο ενός πραγματικού αρχοντικού σπιτιού.

Από τη βιβλιοθήκη του κτιρίου, μπορεί να δανειστεί όποιο βιβλίο θελήσει- αν τα γούστα του, βεβαίως, κινούνται μεταξύ Ροΐδη, Βικέλα και Καβάφη- και να την αράξει, μελετώντας ήρεμα.

Κι ας αφήσει τις γύρω μουσικές να τον παρασύρουν. Μπορεί ένα βλέμμα μόνο στα παράθυρα που βλέπουν στη λίμνη της Καστοριάς να κάνουν απαραίτητη τη γλυκιά αυτή ενόχληση.

Ακόμη κι όποτε η αντάρα μετατρέπει τη φύση σε σκοτεινό συννεφιασμένο τοπίο! Τότε αναγκαστικά καταφεύγεις στο ησυχαστήριο του πάνω ορόφου, οι μουσικές σταματούν, τα βιβλία κλείνουν κι αρχίζουν οι κουβέντες και τα τσίπουρα.


Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Γρεβενά, στάση στον ποταμό Βενέτικο με την ομορφότερη κοίτη που έχω δει ποτέ! Όπως και ένα γεφύρι που έτριζε συθέμελα με κάθε όχημα που το περνούσε. Καλαμπάκα, Μετέωρα, Δομοκός στην πορεία. Αθήνα στο τέρμα. Μια Αθήνα που επενδύει φρικωδώς με Νταλάρα και Αλεξίου τη διαπόμπευση ενός νεκρού μέσω εμετικών ρεπορτάζ. Μια τηλεοπτική Αθήνα που, ακόμη χειρότερα, πολύ θα το' θελε να αναγορεύσει σε Φασμπίντερ, επειδή έπινε κόκα και σε Παζολίνι, επειδή ψωνιζόταν στο Ζάπειο, έναν ευαίσθητο αστέρα της...Ας τα πούμε πιο διεξοδικά στο σχετικό επόμενο post.

11 σχόλια:

Θράσος είπε...

bosko, καταρχήν ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ!!!!!
Δεύτερον, δεν το περίμενα αλλά μου έλειψες, και όλο έμπανα στο blog για μια καινούρια καταχώρηση αλλά τίποτα.
Τρίτον, άμα έχεις φίλο τον ΘΕΟΧΑΡΙΔΗ, κατ' εμέ δεν τον βάζεις να μιλάει, απλώς τον αναγκάζεις να σου τραγουδάει συνέχεια ,κάτα την φίλη μου την Ντίνα του κάνεις άλλα πράγματα, που δεν επιτρέπεται να γράψω.
Τέταρτον, πες του να βγάλει κανά δίσκο.
Πέμπτον.Σε παιδί, χοντρό και Χατζιδακικό (είμαι τα 2 τελευταία) δεν τάζουν πράγματα. Τόσο σε αυτό όσο και στο δικό μου blog σε παρακαλώ για άγνωστες εκτελέσεις Χατζιδάκι στα Ιταλικα, Γαλλικά, Σουαχίλι οτιδήποτε.
Κατα τα άλλα και αφού απώλεσα κάθε ίχνος αξιοπρέπειας: Τι κάνεις;

BOSKO είπε...

Καλώς σε βρίσκω.
Πρώτον, με τον Θεοχαρίδη ψήνουμε ένα δίσκο εδώ και κάτι μήνες. Να μη μακρηγορώ, έχω αναλάβει την επιμέλεια παραγωγής του cd και συγκεντρώνω τραγούδια από καταξιωμένους, αλλά και νεότερους συνθέτες. Μην τρελαίνεσαι, δε θα' χει Κραουνάκη μέσα...Σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα της φίλης σου της Ντίνας, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, που λένε. Δεύτερον, σε λίγες μέρες που πλησιάζουν τα 14χρονα πλέον από το θάνατο του Χατζιδάκι, ετοιμάζω πολλά και διάφορα προς ανάρτηση. Θα δεις!
Είμαι καλά και ετοιμάζομαι για θερινές εξορμήσεις, καλλιτεχνικές και μη καλλιτεχνικές! Thanx, φίλε!

Ανώνυμος είπε...

Πιο ηλιθια φωτογραφία του Χαλβατζή δε μπορούσες να κρεμάσεις ανάγωγε;
Το δαχτυλίδι σου θα στο φέρω όπως ο βετεράνος πατέρας του Μπρους Γουίλι από το Βιετνάμ...

BOSKO είπε...

"ανώνυμος"...
ποια δε σου αρέσει για να φύγει; η πρώτη ή η δεύτερη; μαζί με το κοκκάλινο δαχτυλίδι, φέρε και το cd με το θεματάκι που λέγαμε! Αναμένω!

celsius33 είπε...

I just love travel blogs, σαν να ταξίδεψα και γω είναι, πραγματικά, καθότι Βορειοελλαδίτης (Θράξ) και σπουδάσας Θεσνίκη, όποιαδήποτε με αγάπη ματιά στους τόπους αυτούς από περιηγητή με συγκινεί ιδιαίτερα. Εδώ και για τα ωραία που γράφεις, και τις αναμνήσεις που ανασύρεις, και τα ωραία καλλιτεχνικά που γράφεις με τον ιδιαίτερο τρόπο σου. Καλοτάξιδος πάντα.

. είπε...

sou vale o halvas na akousis to ρεντνεκ?

BOSKO είπε...

celsius33...
πράγματι, πανέμορφη η Β. Ελλάδα, αλλά σαν το Άμστερνταμ δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πλανήτη (άσχετο)! Σ' ευχαριστώ, Κέλσιε, για τον καλό το λόγο- όπως πάντα άλλωστε!

gazoza...
που εισ' εσύ και δεν εμφανίστηκες καθόλου; αν εννοείς ρεντνεκ, αυτό το μεγάλο σε διάρκεια που θέλει μια τζαζοροκάδικη ζουληγμένη φωνή, ναι, μου το έπαιξε στο πιάνο ο Νίκος! Κι έπαθα πλάκα ειλικρινά! Προγκρεσιβο- ηλεκτρονικο- ροκάδικο παραλήρημα!

Giousurum είπε...

Kai ego elega pou xathikes. Ypethesa oti epeidi vgainei to neo teyxos toy difonou isos na eixes pixei stin douleia. Kai esy pernouses apo oti katalavaino omorfa. Welcome back kai kalo vrady.

. είπε...

ohi den leo afto ala pezi o alos na sou epekse kati pou den to eho akousi oute ego tha to akousis omos k afto ....ena orhistriko me dialogous anamesa ..........(tha to di afto o alos k tha mou tin p pou vgazo sti fora tetia) na pernas kala k na pame k kamia volta sta stena ama katevoume.......

BOSKO είπε...

giousouroum...
σ' ευχαριστώ, φίλτατε. Μπα, το τρέξιμο με το δίφωνο για μένα δε διαρκεί πάνω από 3- 4 μέρες. Απ' την άλλη εβδομάδα θα' χω λίγη δουλειά που μου βγαίνουν συνεντεύξεις με Ελένη Καραΐνδρου και Νένα Βενετσάνου. Θα τις αναρτήσω κι εδώ, μετά τη "λήξη" της δημοσίευσης τους στο επόμενο δίφωνο- σε κάνα δίμηνο δηλαδή...

BOSKO είπε...

gazoza...
τι να σου πω, ρε Μπίλι, πολλά νέα πράγματα του Νίκου άκουσα το τριήμερο αυτό. Δεν ξέρω ποιο λες συγκεκριμένα, πάντως ο φίλος μας συνθέτει μια κινηματογραφικότατη μουσική που δε γνώριζα. Μεγάλο ταλέντο! (άσε να τον εκθειάσουμε λίγο μη μας πάρει με τις πέτρες που τον ρίχνουμε βορά στα κοράκια του διαδικτύου...χεχεχε)