Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

ΣΗΜΕΡΑ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ!


Τι βαρετή η ψήφος...
πάλι θα δω στο εκλογικό κέντρο παλιούς συμμαθητές/τριες που παντρεύτηκαν οι περισσότεροι/ες και θα με ρωτούν, τάχα μου με ενδιαφέρον, που βρίσκομαι σήμερα, που μένω, αν βγάζω λεφτά, αν είμαι καλά, τι κάνουν οι δικοί μου και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες...
μπορεί να δω και κάποιον, που μου έκανε ιδιαίτερα στα μαθηματικά- τέτοιος σκράπας που ήμουν- και δε σταματάει να μου λέει, όποτε με βλέπει μία φορά πια στα τέσσερα χρόνια, ότι με τη γυναίκα του γυρνάνε όλο τον κόσμο! Ο κάποιος, βλέπετε, είχε όνειρο να γίνει σκηνοθέτης, αλλά όταν εγώ του' χα ζητήσει προ 15ετίας να κάνω ένα γύρισμα στο σπίτι του, μου απάντησε ότι δε γίνεται, διότι είναι αλλεργικός στα φρούτα (διόλου υπερρεαλιστική η αιτία, αν υποτεθεί πως η σκηνή της σπουδαστικής ταινίας μου περιείχε πολλά κιλά από φρούτα)! Έτσι, από τότε τον έκανα cut, που λέμε και στον κινηματογράφο...
μπορεί επίσης να δω κάποια που έχασε τη μάνα της, πήρε διαμέρισμα αντιπαροχή και όλη της η ζωή είναι πλέον να περιμένει τον φαλακρό- παρά το νέο της ηλικίας- σύζυγο της να επιστρέψει από το εργοστάσιο χαρτικών υλών, όπου εργάζεται...
ακόμη χειρότερα, εύχομαι να μη συναντήσω μιαν άλλη, που κάποτε πήγαμε παρέα σε ένα έργο του Άρθουρ Μίλλερ στο θέατρο Εξαρχείων και όταν τελείωσε μου είπε πώς σπάστηκε, διότι έξω βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε, όχι για να μας χαλάσει η διάθεση...
και τα' λεγε αυτά ούσα 20 ετών, η ανόητη, φαντάζομαι τι απόψεις θα' χει σήμερα στα 35 της παντρεμένη με υδραυλικό κιόλας...
δε θα δω κανέναν που μπήκε στο τρελάδικο, μπαϊλντισμένος απ' τον κανονικό βίο του...
οι τρελοί δεν κυκλοφορούν στα εκλογικά κέντρα...
δεν τους ενοχλεί η κάλπη, αλλά φοβούνται τον μικροαστισμό, στον οποίο θα εκτεθούν έστω και για μία ώρα...
σπίτι- χωριό δε λέω να επιστρέψω/ ούτε τα κόμπλεξ μου μπορώ να επιτρέψω (ή κάπως έτσι...) έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι που το βγάζαμε στην κιθάρα μερικοί φίλοι...
μου άρεσε η λέξη κόμπλεξ...
σε ποιον να πεις ότι είναι κομπλεξικός, τη στιγμή που αποδεδειγμένα είναι, και να το παραδεχτεί...
εγώ πάντως δηλώνω κομπλεξικός με ότι με βγάζει έξω απ' τον κόσμο μου, αγενής και επηρμένος με τους νοικοκύρηδες, που ευθύνονται για την κατάντια του τόπου μου, συναισθηματικά απαθής με όσους μπορούσαν και δεν έκαναν τίποτα ν' αλλάξουν το γκρίζο τοπίο της μιζέριας τους, είρωνας μ' αυτούς που σταυροκοπιούνται στα 35 και όχι στα 60 τους, απαξιωτικός με όσους φοράνε κομματικές κονκάρδες...
κι απ' τους τελευταίους θα δω πολλούς σε λίγη ώρα στην είσοδο του εκλογικού κέντρου με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά...
θα το αντέξω κι αυτό κι αμέσως μετά ξέρω που θα προστρέξω...

11 σχόλια:

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλό μου...ωωωω αμάν..φρίκη με λίγα λόγια εε;;..ε, δε θα θελα να είμαι,στη θέση σου.. καθόλου όμως..μου τη σπάνε αυτού του είδους οι συναντήσεις με άτομα αντιπαθή..από το μακρυνό,σκονισμένο,αραχνιασμένο παρελθόν....και με διάφορους μαλάκες που δε γούσταρα,ούτε να τους μιλάω...από τότε εννοώ όχι να τους δώ τώρα....μετά από τόσα χρόνια.......κάνε το κινέζο που λένε!...μη δίνεις και πολύ σημασία....ε,δε νομίζω να είσαι και τόοοοσο άτυχος,πιά και να πέσουν όλοι αυτοί,στο δρόμο σου... και να τους συναντήσεις όοολους μαζί.....!καλή ψήφο παρ αυτά...φιλάκια....

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Στις ανθισμένες νεραντζιές
θα βρεις την κιβωτό σου.
Τέσσερις τοίχοι στις φωτιές
θα ταξιδέψουν τις νυχτιές
και το παράπονό σου.

Πάρε μια λέξη για να ζεις
και στρώσε τη ζωή σου.
Και φώναζε ολονυχτίς
που βρίσκει ο βασανιστής
νερό του παραδείσου.

Μ.Ε

zelig on drugs είπε...

ώρα 4 το μεσημέρι.
ψυχή στο δρόμο. ζέστη αφόρητη. το αυτοκίνητο σταματάει έξω από το παλιό λύκειο. η απόσταση μέχρι την είσοδο όχι πολύ μικρή. προαύλιο σχολείου. κανείς απ' εξω. ακόμα και τα exit polls έχουν λουφάξει κάτω από τα δέντρα πέριξ και μισοκοιμούνται. ευκαιρία να ξαναδώ το σχολείο. να παρατηρώ χωρίς να με παρατηρούν. μήπως γι' αυτό δεν ήρθα; εδώ το τοπίο είναι σημαντικότερο από τους ανθρώπους. πάντα έτσι ήταν.
ήλιος πολύς. αφόρητος. διανύω την απόσταση. μπαίνω μέσα. επαρκώς ζαλισμένος για να μη "δω" κανέναν. να κάνω το χρέος μου (χαχα) και να ξαναβγώ.
ήρεμος και γαλήνιος. (όχι για την ψήφο βέβαια). για το τοπίο που δεν άλλαξε. για την Ε. που με περίμενε στο σπίτι της με έτοιμο καφέ και το Ν. που θα ξαναδώ μόλις επιστρέψω στην αθήνα. για όλους αυτούς τους λίγους ανθρώπους που είναι πάνω από το τοπίο και για τους υπόλοιπους που δεν θα ξαναδώ ευτυχώς ποτέ.

επιστροφή. επιτέλους...

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Σαν ορκισμένος κομπλεξικός που είμαι, σου δηλώνω ότι τα εξομολογητικά σου κείμενα, τα απολαμβάνω περισσότερο απο τα ενημερωτικά σου, που θυμήσου τη μέρα που στο γράφω, κάποτε θα τα αναφέρουν σαν σχολή γραφής στο διαδύκτιο.
Μακάρι κάποιοι κατ όνομα συνάδελφοι σου στα ΜΜΕ να είχαν την μισή απο την ευαισθησία και την αγάπη σου για την μουσική.
Και παρ όλα αυτά την επικοινωνούν..

τι Χώρα!!!

BOSKO είπε...

Αθανασία...
τελικά, Αθανασία, συμφώνως και με το σχόλιο που άφησε ο zelig on drugs, κανέναν δεν είδα κι εγώ μέσα ή έξω απ' το εκλογικό κέντρο. Έτσι, πήρα τη μάνα μου και τον αδερφό μου και πήγαμε για ένα καφέ στην Πλάκα αμέσως μετά. Σα ζωντανό εφιάλτη άκουσα αργότερα την άνοδο του ΛΑ.Ο.Σ. και την κάθετη πτώση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

BOSKO είπε...

Χρήστος Μιχαήλ...
καλά που σε ρώτησα να φύγει η αμφιβολία! Μάνος Ελευθερίου, Θάνος Μικρούτσικος, Γιώργος Μεράντζας, "Τροπάρια για Φονιάδες", 1977-78! Λόγια του μέντορα σου, ε;

BOSKO είπε...

zelig on drugs...
επιστροφή στην Αθήνα, δε λες τίποτα, με μιαν άνοδο της Δεξιάς πανευρωπαϊκώς και σε μας εδώ με το θρίαμβο του ύψιστου λαϊκισμού. Διότι στην Ελλάδα, εξαιρουμένου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που έπεσε πολύ, του ΚΚΕ που διατήρησε το ποσοστό του (χάνοντας παρ' όλα αυτά μία έδρα) και του ΠΑΣΟΚ που αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, η νίκη δεν ανήκει στην ακροδεξιά, αλλά στους μαλάκες!
Πολύ μου άρεσε το κείμενο- σχόλιο σου, Κώστα, πραγματικά!
Να οργανώσουμε, λες, διαγωνισμό ιντερνετικού διηγήματος;

BOSKO είπε...

"Αισθηματική ηλικία"...
σ' ευχαριστώ για τα θετικά vibes, αν και νομίζω πως είσαι υπερβολικός. Γράφουμε από μας για μας- εσύ το έλεγες αυτό- χωρίς βέβαια να φιλοδοξούμε σε σχολές στο διαδίκτυο και άλλα τέτοια που ακούγονται βαρύγδουπα πιθανώς. Άντε, άμα γυρίσεις, θα σου στείλω ένα dvd με το πρώτο tele-cine του υλικού (κόπια εργασίας). Εδώ, ναι, δεν το παίζω σεμνός ή σεμνότυφος και σου λέω ότι έχει βγει σκέτο αριστούργημα με το ασπρόμαυρο 35άρι φιλμ!

zelig on drugs είπε...

η αποτύπωση της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί δεν μπορεί να ξαφνιάζει όλους εμάς που ζούμε εκεί έξω και συναναστρεφόμαστε καθημερινά με κάθε καρυδιάς καρύδι.
γνωστά πράγματα: αγένεια, ημιμάθεια, ωχαδερφισμός, ρεμούλα, μίζες, αγκωνιές, πισόπλατα μαχαιρώματα και λυκοφιλίες. όλα για τον εαυτούλη μας. τους μετανάστες θα κοιτάξουμε τώρα; έλα μώρε. τους είπε κανείς να έρθουν; όλοι πίσω...

διαγωνισμό ιντερνετικού διηγήματος... ποιος ακούει τη στέλλα μετά που όλο της λέω "εγώ, τίποτα δε γράφω. μόνο διαβάζω!"

BOSKO είπε...

zelig on drugs...
πρώτη και καλύτερη μέσα η Στέλλα κι ας φωνασκεί! Εδώ εγώ τρομάζω να την ψήσω να διαβάσει κάτι δικό της σε μια από τις επόμενες βραδιές του Παγουλάτου στο Nosotros!

* στο μεταξύ, δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο πάω να σε γράψω zelig on...drums!

zelig on drugs είπε...

*zelig είμαι, ό,τι θέλω κάνω...

για σένα λοιπόν, zelig on drums!

άσε που στην κλασική ερώτηση: "κιθαρίστας ή ντράμερ;" θα σου απαντούσα: ντράμερ βέβαια!!