Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΕΝ ΜΕΣΩ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΗΣ...ΝΔ!

Το να πηγαίνω να συναντήσω για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και να εγκλωβίζομαι κυριολεκτικά στην προεκλογική συγκέντρωση του κυβερνώντος κόμματος, αν μη τι άλλο, με παρέπεμψε σε κακόγουστη αναδρομή στη δεκαετία του 1980! Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν στην αποψινή μου πορεία, πηγαίνοντας προς την πλατεία Καρύτση, όπου και θα έβρισκα τον Παπακωνσταντίνου για τη συνέντευξη- cover story του προσεχούς διφώνου: το ένα ήταν η εξωτερική εμφάνιση των νεαρών νεοδημοκρατών, δηλαδή των ΟΝΝΕΔίτων. Δεν έχω δει πιο αντιερωτικά πλάσματα, κορίτσια κι αγόρια. Τα μεν πρώτα, τα κορίτσια, έμοιαζαν στην πλειοψηφία τους με μελλοντικές πρωταγωνίστριες διαφημίσεων του ΑΖΑΧ, τα δε αγόρια, με χαρτογιακάδες, έτοιμοι να στελεχώσουν όμιλους επιχειρήσεων! Βημάτιζα γρήγορα ανάμεσα τους, παίζοντας το Βρετανός ή Γερμανός τουρίστας, μέχρι δηλαδή ν' απεμπλακώ και να πάω στη δουλειά μου ο άνθρωπος!
Το άλλο ήταν η μουσική υπόκρουση που χυνόταν εκκωφαντική από τα τεράστια ηχεία στην Πατησίων, λες και όπου να' τανε θα' σκαγε ναζιστική παρέλαση στρίβοντας από την Ομόνοια! Κάθε παράταξη τελικά έχει τη μουσική που της ταιριάζει, μου φαίνεται. Χθες ήταν το ΚΚΕ με τη Φαραντούρη σε θεοδωρακικά άσματα, να τα ακούς και να νομίζεις ότι θα εμφανιστεί ο Βελουχιώτης καβαλάρης παρέα με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον Τσε Γκεβάρα, ερχόμενοι επίσης από την, τελικά πολύπαθη, Ομόνοια! Αύριο ποιος, τι; Το ΠΑΣΟΚ με τα Carmina Burana του ταλαίπωρου του Όρφ, άντε και με το Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο του μακαρίτη του Λοΐζου! Πιο λάιτ κατάσταση, εν ολίγοις! Τούτοι δω όμως δεν παίζονται με τις μουσικές επιλογές τους που κατά 99% απόψε του Σπανουδάκη θα ήταν. Ίσως θα έπρεπε η Δεξιά στην Ελλάδα να λύσει πρώτα το θέμα της αισθητικής και του γούστου και κατόπιν να κοιτάξει το ιδεολογικό κομμάτι της.

Τα συζήτησα όλα αυτά αμέσως μετά με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο όμορφο καφέ ιδιοκτησίας Μπουλά- Ζουγανέλη, παραπλεύρως των παλιών Νέων και του Βήματος. Κι εκείνος μάλλον θα το διασκέδασε, αφού μεγάλο μέρος στην ωριαία συζήτηση μας κατέλαβε μοιραία η πολιτική, η παγκοσμιοποίηση και τα ακτιβιστικά κινήματα.

Είπαμε πολλά με τον δημοφιλή ερμηνευτή, του οποίου ο τελευταίος δίσκος σε δική του μουσική και στίχους Άλκη Αλκαίου, τολμώ να πω ότι με έφερε σε αμηχανία απέναντι του. Για να σπάσει μάλιστα ο πάγος της πρώτης γνωριμίας, του χάρισα από το αρχείο μου μια φωτογραφία του 1975, από τη μπουάτ Καρυάτιδα, με τον ίδιο, τον Δημήτρη Κατοίκο και τη Μαρίζα Κωχ να τραγουδάνε Λοΐζο! Κοίτα μην πέσεις και πάνω στον Καραμανλή στη συγκέντρωση, μου είχε πει πρωτύτερα από τηλεφώνου η δ/ντρια του περιοδικού, γιατί εσύ είσαι ικανός να βγάλεις και να του δώσεις καμιά φωτογραφία του αγκαλιά με την Κωχ!

Είπα του Παπακωνσταντίνου ότι του χρόνου αισίως γίνεται 60 ετών και τον ρώτησα αν αυτό τον προβληματίζει σε σχέση με το rock style που έχει καλλιεργήσει εδώ και τρεις δεκαετίες! Η λέξη style δεν μου ταιριάζει, απάντησε και συνέχισε, δεν προσποιήθηκα ποτέ κάτι, ήθελα και θέλω να είμαι αυθεντικός σε ότι κάνω!


Τον ρώτησα ακόμη αν το 1984 που έβγαλε τον Μαύρο Γάτο, τη σούπερ επιτυχία του, θα φανταζόταν ότι ο στιχουργός του εν λόγω κομματιού και συνονόματος του, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, είκοσι χρόνια μετά θα γινόταν ο Νο 1 μουσικός στις προτιμήσεις τουλάχιστον της νεολαίας. Τέλος, τον ρώτησα για ποιο λόγο όταν το ελληνικό rock κατατροπωνόταν από το πολιτικό τραγούδι της Μεταπολίτευσης, εκείνος στράφηκε προς τα κει με Θεοδωράκη, Λοΐζο και Μπακαλάκο, για να επιστρέψει στα 80s ως αδιαφιλονίκητος και πολύ πετυχημένος εμπορικά rocker!


Δε λέω τι μου απάντησε, ας αγοράσετε το προσεχές δίφωνο να μας κάνετε σεφτέ, που' λεγε κι η γιαγιά μου. Με συγκίνησε παρ' όλα αυτά ο Βασίλης- έτσι απαίτησε να τον αποκαλώ, κόβοντας τον πληθυντικό απ' το πρώτο λεπτό- όταν μου μίλησε για την αγαπημένη μοναχοκόρη του, για την εξίσου αγαπημένη μητέρα του που έχασε πρόσφατα, αλλά και για την έντιμη στάση του όλα αυτά τα χρόνια να χαρίζει αφιλοκερδώς την αναμφισβήτητα σπουδαία φωνή του στα παιδιά, τα εξαρτημένα από ουσίες.

20 σχόλια:

μαριάννα είπε...

Αααααααχ! Το φχαριστήθηκα βρε! Καλά να πάθεις. :)))) Αμηχανία ε; Τζόβενο ε, τζόβενο που δεν σου άρεσαν τα Ουράνια τόξα κυνηγώ! Φασολάδα χωρίς φασόλια, έγραφες! χαχαχαχα

Ώστε με τον Βασίλη ήσουνα απόψε κωλόφαρδε μπόσκο μας; Και πέρασες και μέσα από τα ξενερουά τα οννεδιτάκια; Πού χώθηκες εκεί μέσα; Να σε πάρει κάνα μάτι να 'χουμε ντράβαλα; Ωραία μας τα είπες πάλι απόψε. Να'σαι καλά και είχα νταουνιάσει με κάτι ποιήματα που διάβαζα και κάτι ροκ μπαλάντες που ακούω, αρχαίες.

Και δε μου λες ρε μπόσκο, του έδωσες φιλιά του Βασίλη; Του είπες τί τράβηξα με την πάρτη σου και την κουσουμού που δεν της άρεσε το ζεϊμπέκικο κι ήθελε καλά και ντε, Μητροπάνο; χαχαχαχαχαχα

Φιλιάααααααα

Μιχάλης Τσαντίλας είπε...

Καλημέρα Αντώνη! Ποτέ δεν υπήρξα φαν του Παπακωνσταντίνου. Αυτά που γράφεις ότι τον ρώτησες πάντως μου κέντρισαν το ενδιαφέρον οπότε θα περιμένω τη συνέντευξη!

BOSKO είπε...

μαριάννα...
ο Παπακωνσταντίνου στη συζήτηση που είχαμε, μου φάνηκε ακομπλεξάριστος, πολιτικολόγος και με χιούμορ. Όταν τον ρώτησα αν κάνει meeting με τους συνεργάτες του πριν μπει στο στούντιο κάθε φορά, μου έδειξε τη μύτη του κι απάντησε:"meeting εγώ ποτέ!" κι έσκασε στο γέλιο!
γενικώς του είπα και μου είπε πολλά για το νέο cd του, σε bloggers όμως, όχι, δεν επεκτάθηκα.
φιλιά κι από μένα!

BOSKO είπε...

Μιχάλης Τσαντίλας...
να τη διαβάσεις, Μιχάλη, και να μου πεις! Αφού κι εγώ το πρωί που έκανα την απομαγνητοφώνηση τη βρήκα πραγματικά ενδιαφέρουσα!

μαριάννα είπε...

Μας έχεις σπάσει τα νεύρα με την... αδυναμία σου! Μπράβο βρε θηρίο! Εντελώς στυλάκι έγινες.
Όσο για τη συνέντευξη, δεν το συζητώ. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Κι αυτή του Μιχάλη με τον Πορτοκάλογλου ήταν πάρα πολύ καλή επίσης. Πρόλαβες να τη διαβάσεις; Μπράβο σε όλους σας! Πολύ χαίρομαι που έχουμε τέτοιους συνιστολόγους!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Mαριάννα: Του είπες τί τράβηξα με την πάρτη σου και την κουσουμού που δεν της άρεσε το ζεϊμπέκικο κι ήθελε καλά και ντε, Μητροπάνο; χαχαχαχαχαχα

Kαι εξακολουθεί να μην μου αρέσει το συγκεκριμένο τραγούδι - εγώ δεν του πήρα συνέντευξη ώστε να έχω αμηχανία επειδή έχω δηλώσει ότι ήταν "φασολάδα χωρίς φασόλια". Για τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έχω άποψη, δεν τα άκουσα. Όσο για τον Μητροπάνο, με τη φωνή του θα μου ήταν ανεκτό αυτό το ζεϊμπέκικο.


Βosko: Ίσως θα έπρεπε η Δεξιά στην Ελλάδα να λύσει πρώτα το θέμα της αισθητικής και του γούστου και κατόπιν να κοιτάξει το ιδεολογικό κομμάτι της.

Nα μην ξεχνάς ότι ο Μάνος Χατζιδάκις, που μας άφησε όλον αυτό το θησαυρό μουσικής, ποίησης και λόγου, ήταν δεξιός, και "εστέτ σε όλα του". Και, σόρρυ, αλλά βρίσκω ρατσιστικούς τους διαχωρισμούς που κάνετε στους νεολαίους κρίνοντας από την φάτσα τους και την παρουσία τους σε προεκλογικές συγκεντρώσεις. Δείξτε μου έναν "ερωτικό" χειροκροτητή κομματικών αρχηγών, και θα σας πω μπράβο.

Τέλος, δεν θα έλεγα ότι είναι δεξιός ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επειδή διακρίνω πως υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι αισθητικής και γούστου.

Εκτός κι αν δεν βάφει λευκές τις ρίζες του, παρόλο που έχει τόσο υπέροχα μαύρα μαλλιά, και αυτό που διακρίνεται είναι πρόβλημα της φωτογραφίας.

υ.γ.
Με κάθε εκτίμηση στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

.

BOSKO είπε...

μαριάννα...
Κατερίνα σ-Μ. ...
θα σας απαντήσω αργότερα, είμαι on air τώρα!

BOSKO είπε...

μαριάννα...
φτύσε με, όχι μη με ματιάσεις, αλλά μην τα ξαναπάρω και γίνω πάλι bosko o Εκατόκιλος!
δυστυχώς δεν τη διάβασα τη συνέντευξη του Πορτοκάλογλου στον Μιχάλη, καθ' ότι δεν έχω χρόνο ούτε το τεύχος του διφώνου να μελετήσω. Το ξεφυλλίζω συνήθως, ρίχνω μια ματιά στα δικά μου και το βάζω στην άκρη, μέχρι το επόμενο τεύχος.
έχω διαβάσει όμως παλιότερες συνεντεύξεις που' χει κάνει ο Μιχάλης, οι οποίες με κάλυψαν απόλυτα.

BOSKO είπε...

Κατερίνα σ-Μ. ...
ένα- ένα! Πάρε πρώτα τη δημοσιευμένη κριτική μου στο cd του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ – ΑΛΚΗΣ ΑΛΚΑΙΟΣ
ΟΥΡΑΝΙΑ ΤΟΞΑ ΚΥΝΗΓΩ
LYRA
Ύστερα από τριάντα πέντε χρόνια συνεχούς δισκογραφίας στη Minos, o Βασίλης Παπακωνσταντίνου μεταγράφεται στη Lyra και κυκλοφορεί για πρώτη φορά στην καριέρα του ένα κύκλο τραγουδιών σε δική του μουσική και στίχους αποκλειστικά του Άλκη Αλκαίου. Ιστορική θα χαρακτηριζόταν η συνθήκη, αν τα δώδεκα νέα τραγούδια του ερμηνευτή και τραγουδοποιού δεν έμοιαζαν σα να αναδύθηκαν κυριολεκτικά από τη δεκαετία του 1980. Έτσι, κατά προσωπική εκτίμηση, όσο μεγάλο τραγούδι και να είναι η Βικτώρια (το επιτυχημένο προϊόν της παλιάς συνεργασίας Β. Παπακωνσταντίνου – Α. Αλκαίου), με όλη αυτή την εξέλιξη στον ήχο και τη φόρμα της εγχώριας ηλεκτρικής σκηνής, δύσκολα ακούγεται πάλι σήμερα. Αν υποτεθεί λοιπόν πως και με τη συγκεκριμένη πρώτη ολοκληρωμένη συνθετική του απόπειρα, ο Παπακωνσταντίνου προσπαθεί να επαναλάβει μια επιτυχία τύπου Βικτώρια, το μόνο που καταφέρνει είναι να αναπαράξει μια αισθητική λίγο ξεπερασμένη με ενορχηστρώσεις που ακολουθούν την πεπατημένη και κυρίως με μελωδίες που δανείζονται στοιχεία από όλα τα κοσμαγάπητα τραγούδια, τα οποία του έγραψαν ένα σωρό άλλοι συνθέτες (από τον Κροκίδη μέχρι τον συχωρεμένο τον Μεσημέρη) στην πλούσια δισκογραφική διαδρομή του. Εν ολίγοις, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όπως φαίνεται, οι καιροί που το ραδιόφωνο άνοιγε και κόλλαγε σε δραματικές (FM rock να τις πούμε;) μπαλάντες. Δε λέω, ανήκω κι εγώ στη γενιά που κατέκλυζε τους χώρους συναυλιών του εν λόγω καλλιτέχνη είκοσι χρόνια πριν, αν και η εκτίμηση μου προς το πρόσωπο του εξαντλούταν στις αδιαμφισβήτητες φωνητικές του ικανότητες και όχι σε γηπεδικές συνθηματολογίες του στυλ Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε κλπ. Ερωτώ λοιπόν: τι φταίει και τα τελευταία χρόνια ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο καλλιτέχνης αυτός με την αλλοτινή τεράστια επικοινωνιακή δύναμη, κάνει δίσκους τον έναν πιο αδύναμο από τον άλλο; Οι καιροί που όπως είπαμε έχουν αλλάξει; Οι σύγχρονες τάσεις που οριοθέτησαν το ελληνικό τραγούδι μεταξύ του αυστηρά έντεχνου, του λαϊκού – παραδοσιακού και του ακραίου πειραματικού; Η ίδια η φωνή του, μοναδική στη δισκογραφία μας, η οποία παρ’ όλα αυτά αδυνατεί να απεμπολήσει το παλαιοροκάδικο αίσθημα προηγούμενων δεκαετιών, όπως λόγου χάριν συνέβη και στο εξωτερικό με περιπτώσεις σαν τον χεβιμεταλλά Ronnie James Dio; Σίγουρα δεν είναι δική μου δουλειά να απαντήσω όλα αυτά τα ερωτήματα. Αν απαντηθούν όμως κάποτε, ίσως τότε να εξηγηθεί και το θέμα μας, δηλαδή για ποιο λόγο ο τραγουδιστής Βασίλης Παπακωνσταντίνου επέλεξε εν έτει 2009 να βγει και ως τραγουδοποιός με ένα project τέτοιου είδους, που δεν κομίζει ουσιαστικά καμία καινοτομία – για να μην πω πρωτοτυπία – τόσο για τον ίδιο, όσο και για το ελληνικό τραγούδι γενικότερα. Τέλος, αν θα έπρεπε να απομονώσω τις δύο – τρεις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου σε μουσικό, αλλά και σε στιχουργικό επίπεδο, αυτές θα ήταν το Σταυρόλεξο, το Μπολερό και το Μια καλησπέρα.

Αυτά, λοιπόν, είπα και η συνέντευξη είχε κανονιστεί αρκετές εβδομάδες μετά τη δημοσίευση τους. Εξακολουθώ φυσικά να έχω την ίδια άποψη και δε θα άλλαζε ούτε κι αν συμπεθεριάζαμε με τον Βασίλη!
Περί Χατζιδάκι, θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι έχεις εν μέρει δίκιο. Εστέτ δεν υπήρξε σε όλα του, πέραν της δημόσιας εικόνας που ήθελε να βγάζει. Γνωρίζω άπειρες ιστορίες περί σχέσεων σε βάθος του Χατζιδάκι με ένα σωρό περιθωριακούς τύπους, αξιολογότατους! Και ακριβώς επειδή ήταν του λιμανιού και του σαλονιού, μας έδωσε ότι αναφέρεις κι εσύ.
Δεν παίζει θέμα ρατσισμού στο post, όπως επίσης αναφέρεις, μα χιούμορ θα έλεγα περισσότερο.
Τέλος, είπα εγώ πουθενά ότι ο Παπακων/νου είναι δεξιός; όχι, πες μου δηλαδή, να δω που το βρήκες αυτό.
περί των ωραίων μαύρων μαλλιών του, του έκανα μια σχετική ερώτηση, αλλά- είπαμε- καλύτερα να μας διαβάσετε στο δίφωνο!

μαριάννα είπε...

Πολύ καλογραμμένη η κριτική σου και σαφέστατα σοβαρή και καλοπροαίρετη, Αντώνη. Όπως αρμόζει να πει κάποιος τη γνώμη του σε έναν καλλιτέχνη μεγέθους Βασίλη. Μπορεί να μη συμφωνώ μαζί σου, αλλά σε καταλαβαίνω.

Όσον αφορά τις παρατηρήσεις της μανταμίτσας παραπάνω, ένα έχω να πω. Πήρατε σήμερα Ελευθεροτυπία που εδινε το βιβλιαράκι αφιέρωμα στον Μάνο; Αν όχι, χάσατε...

Όσο για τα οννεδιτάκια που τα είπαμε ξενερουά, εσείς κυρία μου τα βρίσκετε ερωτικά; Όχι πείτε μας, να ξέρουμε δηλαδή το γούστο σας, μανδάμ. Καλό και τούτο το ανέκδοτο. Ερωτικοί οι οννεδίτες!!! :Ρ

BOSKO είπε...

μαριάννα...
το πήραμε το αφιέρωμα στον Μάνο και προσωπικά δεν μου πρόσθεσε τίποτα επιπλέον στα όσα ήδη ξέρω γι' αυτόν και έχω στη βιβλιοθήκη- δισκοθήκη μου. Σαν ένα περιεκτικό λεύκωμα φωτογραφιών το βρήκα περισσότερο και ευτυχώς που δεν υπήρχαν μέσα λάθη, όπως στο πρώτο αφιέρωμα που είχε κυκλοφορήσει, της Μελίνας Μερκούρη.
Η Κατερίνα σ-Μ. δεν είπε ότι είπαμε εμείς αντιερωτική τη νεολαία της ΟΝΝΕΔ, αλλά αναφέρθηκε σε όλους τους νεολαίους οπαδούς κομμάτων- κάτι για το οποίο με βρίσκει σύμφωνο, αφού αναφέρομαι κι εγώ στα τρία μεγάλα κόμματα εκεί που θίγω τις μουσικές προτάσεις τους. Δεξιό πάντως δεν είπα ούτε κατά διάνοια τον Παπακων/νου.
καλημερίζω!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Τι παρεξήγηση!

Επειδή αναφέρθηκες στο έλλειμμα γούστου και αισθητικής της δεξιάς, έγραψα πως αν και διακρίνω και στον Βασίλη ένα μικρό προβληματάκι αισθητικής και γούστου, δεν θα έλεγΑ (δεν θα κατέληγΑ δηλαδή στο συμπέρασμα) ότι είναι δεξιός και ο Βασίλης. Και όχι μόνον γιατί ξέρουμε πως δεν είναι, αλλά γιατί το κακό γούστο και η κακή αισθητική δεν είναι χαρακτηριστικό ούτε ενός συγκεκριμένου κόμματος, ούτε μιας συγκεκριμένης νεολαίας. Όπως δεν είναι χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών που υπηρετούν συγκεκριμένο είδος μουσικής.

Κι επειδή γέλασα με την προβλεψιμότητα των μουσικών επιλογών των κομμάτων και με τον τρόπο που την παρουσίασες, δεσμεύεσαι να φτιάξεις το ιδανικό cd για μια πολιτική παρουσίαση σε ανοιχτό χώρο; Με την ησυχία σου...

- - - -

Κυρία Μαριάννα μας, οννεδιτάκια, πασοκάκια και λοιπών πολιτικών προτιμήσεων αγοράκια ή κοριτσάκια, σαν παιδιά τα βλέπω. Ως εκ τούτου, μου είναι αδύνατον να προσέξω αν είναι ερωτικά ή όχι.

Και αν και έχω πια απεγκλωβιστεί, πάντα συνιστώ στα κοριτσάκια ή στα αγοράκια την κομματική ένταξη και την πολιτική λειτουργία τους μέσα στο κόμμα που τους εκφράζει. Όπου πολιτική λειτουργία, σημαίνει συμμετέχω, συναποφασίζω, συνδιαλλέγομαι, διεκδικώ και παλεύω.

Τώρα λέω να πάω να το παλέψω κι εγώ με την ψήφο μου.

(ναι, αποφάσισα να την ρίξω να πάει στο διάολο)

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

(Bosko, πάψε να μου θυμίζεις το χρέος μου να πάρω το Δίφωνο, και αν σου λείπει κανένα παλιό του τεύχος, σφύρα μου)

BOSKO είπε...

Κατερίνα σ-Μ. ...
1/ να τη ρίξεις, να τη ρίξεις, για κει πάω κι εγώ σε λίγη ώρα! Να τελειώσω τον καφέ μου πρώτα!

2/ η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν μερικά από τα πρώτα- πρώτα τεύχη, τα οποία πλέον δεν υπάρχουν ούτε στις αποθήκες. Έχω όμως το πρώτο συλλεκτικό τεύχος, που το βρήκα 300 (!) ευρώ σε παλαιοπωλείο στο Μοναστηράκι. Ευτυχώς που το είχα ήδη δηλαδή!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Αφού σε πρόλαβα, σε παρακαλώ εκεί που θα πας ψηφίσεις, μπορείς να περάσεις να πάρεις και τη μαμά μου; Μην κατεβαίνω τόσο δρόμο...


...αν και καλύτερα να μην ψηφίσει γιατί επιμένει ακόμα στο ΠαΣοΚ. Δεν εννοεί να πιστέψει ότι έχει πεθάνει ο Αντρέας!

BOSKO είπε...

Κατερίνα σ-Μ. ...
α, κατάλαβα! Σαν ένα θείο μου, αμετανόητα κομμουνιστή, που πέθανε στα 80 του πριν καμιά δεκαριά χρόνια και διαμαρτυρόταν, καθώς νόμιζε πως σε κάποιες εκλογές θα έπρεπε να ψηφίσει ΝΑΙ ή ΟΧΙ! Είχε μείνει στο δημοψήφισμα της χούντας!
Πόσων ετών ειν' η μανούλα σου; πες να περάσουμε να την πάρουμε με τ' αμάξι και ασ' την να ψηφίσει Αντρέα. Γιατί δηλαδή οι άλλοι καλύτερο θα ρίξουν;

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Απόδειξη για το πόσο μάς έχει διαβρώσει το σύστημα: έγραψα το "συνδιαλέγομαι" με δύο λάμδα, εκ του "συνδιαλλάσσομαι".

Λογικόν, αφού αναφερόμουν σε κόμματα, πού αλλού από την συν(δι)αλλαγή ήθελες να πάει το μυαλό μου;

Α, σαν να μου φαίνεται ότι δεν θα πάω να ψηφίσω. Θα πιω και δεύτερο καφέ, να το σκεφτώ καλύτερα.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Πόσων ετών ειν' η μανούλα σου;

Δεν μου επιτρέπει να λέω πόσο είναι. Να σκεφτείς πως όταν πηγαίνει στην τράπεζα δεν παίρνει ποτέ την ταυτότητά της για να μη δουν οι ταμίες πότε γεννήθηκε. Λέει πως την ξέχασε και τους παρακαλεί να μην την βάζουν στον κόπο να γυρίζει σπίτι. Τα καταφέρνει πάντα! Νομίζω ότι είναι ο μόνος άνθρωπος στην Ελλάδα που αποσύρει χρήματα χωρίς ταυτότητα.

BOSKO είπε...

Κατερίνα σ-Μ. ...
χαχαχα, την πάω!
τους γουστάρω πολύ ηλικιωμένους τέτοιου τύπου που ξαναγίνονται αθώοι σαν παιδιά, αν δεν υπήρξαν έτσι καθ' όλη τη ζωή τους.
να την έχεις για πολλά χρόνια ακόμη!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Σίγουρα θα την έχω, αφού νομίζει ότι είναι παιδούλα και απορεί όταν καμμιά φορά την πονάνε τα πόδια της.

Και το καλό είναι πως (κάνει ότι) ξεχνάει και την δική μου ηλικία. Όταν της την θυμίζω, (μαμά γερνάω) τρομάζει: "Σώπα βρε που είσαι... που είσαι ...που είσαι (α! τι έπαθε το πληκτρολόγιό μου πάλι; δεν λειτουργούν οι αριθμοί να στο γράψω - Num Lock). "Λάθος κάνεις, για ξαναλογάριασε" μου λέει.

Αλλά βέβαια, δεν τρομάζει που ακούει πόσο είμαι εγώ, αλλά που από μέσα της κάνει την πρόσθεση και λογαριάζει πόσο είναι εκείνη.

Καλό βόλι Bosko! Nα χαίρεσαι και τη δική σου μαμά.