Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

back-to-reality

Τσιμπάνε το καλοκαίρι τα κουνούπια και γίνονται το ίδιο ενοχλητικά με τους ταξιτζήδες που μου απαγορεύουν να καπνίσω κι εγώ με τη σειρά μου τούς απαγορεύω το ραδιόφωνο, μη θέλοντας να πάω στη δουλειά μου με τα σκυλάδικα άσματα τους ή αυτόν τον βλάκα τον Γεωργίου που ομιλεί περί ποδοσφαίρου και του κρατάνε τηλεφωνική παρέα άλλοι πέντε- δέκα ηλίθιοι. Όλοι οι Έλληνες έχουν τη φιλοδοξία να γίνουν Πρωθυπουργοί για μια μέρα μόνο! Κι εγώ το ίδιο! Όχι για να φτιάξω την οικονομία ή να αποκαταστήσω εν ριπή οφθαλμού τους συνταξιούχους, μα για να στήσω στον τοίχο όσους περισσότερους βλάκες μπορώ, απ' αυτούς που ασχημαίνουν την ήδη μίζερη και αρρωστιάρικη καθημερινότητα μας. Μακριά από μένα η χριστιανική λογική του τύπου Αγαπάτε αλλήλους, αυτόν τον εβραϊκό ραγιαδισμό ποτέ μου δεν τον κατάλαβα, ούτε και τον χώνεψα.
Αντί να πάρω το τρόλεϊ, δυο στάσεις απ' το σπίτι μου, πετάγομαι με τα πόδια μέχρι την οικία της κυρίας Δέσποινας Γλέζου. Την πετυχαίνω στο κρεβάτι της, ίδια κι απαράλλαχτη με την Marianne Faithfull όταν συνήλθε από τα drugs κι έκανε το comeback της με το Broken English. Η Δέσποινα, βέβαια, παρ' ότι υπήρξε παιδί των λουλουδιών, ουδέποτε πήρε drugs. Προτίμησε να περιπλανηθεί στον κόσμο μετά τη διάλυση των Νοστράδαμος (ή των...Μουστάρδαμος, σύμφωνα με τον Πουλικάκο), να γράψει τα αυτοβιογραφικά βιβλία της που προλόγισε ο αδερφός της μάνας της, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, και να αλλάξει μουσική ρότα. Το άλμπουμ της με τίτλο Puzzle μόλις κυκλοφόρησε, περιέχει οργανικές συνθέσεις της και η ίδια το χαρακτηρίζει ethnic-new age music!Είχα δυο χρόνια σχεδόν να συναντηθώ με τη Δέσποινα Γλέζου, ίσως και περισσότερο, οπότε η χαρά μας ήταν αμοιβαία. Της θύμισα τα παλιά, τα αποκόμματα εφημερίδων του 1967 και του ΄68 που την αναφέρουν ως Η Ελληνίδα Ζυλιέτ Γκρεκό, το Ροντέο που εμφανίστηκε με Λάκη Παπαδόπουλο και Μαρίζα Κωχ της προ Κυττάρου εποχής, τη γνωριμία της με τη Φλέρυ Νταντωνάκη που την οδήγησε στην ενασχόληση με τις ανατολίτικες θρησκείες κι ακόμη τους φίλους που χάθηκαν είτε στην Ινδία, είτε στους λαβυρίνθους των σκληρών ουσιών. Καμία σχέση με όλα αυτά η 63χρονη Δέσποινα Γλέζου. Είναι πια μια χαρούμενη ώριμη γυναίκα πού 'χει μάλλον αράξει για τα καλά, γράφοντας τη μουσική της στο συνθεσάιζερ και αναμένοντας την υποδοχή του κόσμου στο ολοκαίνουργιο cd της. Της εύχομαι τα καλύτερα! Οι φίλοι πάνε διακοπές και μας εύχονται Καλά μπάνια, λεβέντες! Σαν τον Παντελή Δημητριάδη των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. που μοιάζει να ποζάρει στα Μάταλα των 70s, γνήσιος επίγονος της κυρίας από πάνω του, κάτι μεταξύ νεοχίπη και Αϊ-Γιάννη του Νηστευτή. Αρχικώς μού τη σπάει που εγώ δεν θα πάω πουθενά διακοπές φέτος, ελλείψει χρημάτων, μα μαλακώνω και γελάω σαν θέτω στον εαυτό μου το οικείο πια αναρχικό ερώτημα Μήπως έχεις και τίποτα να διακόψεις; Άσε που ξεκινάει αυτές τις μέρες το πακετάρισμα εν όψει της μετακόμισης μου. Εδώ θα τη βγάλω, στην Αθήνα, στις ήσυχες μέρες του Αυγούστου once again, να γράφουμε ασυνάρτητα ποιήματα με τη Λένα και το πολύ-πολύ να πεταχτώ μέχρι την Αίγινα στο φεστιβάλ κλασικής μουσικής της Ντόρας Μπακοπούλου. Τυχερή είναι η Μαρίζα Κωχ που σε λίγες εβδομάδες από τώρα θα ξαναπετάξει για Πεκίνο, καλεσμένη ενός διεθνούς μουσικολογικού συνεδρίου.
Η κυκλοφορία του επόμενου διφώνου αναβάλλεται για τον Σεπτέμβριο. Το έμαθα κάπως αργά, νομίζοντας πως πρέπει να παραδώσω κείμενα κι είχα αγχωθεί τρομερά. Εκκρεμούσε μία συνέντευξη με τους Palyrria, οι οποίοι έβγαλαν κι αυτοί νέο cd (καταπληκτικό!), αλλά όπως το βλέπω θα πάει για μετά το καλοκαίρι. Ελπίζω μόνο να μην πάει για τότε και η αποπληρωμή τριών μαζεμένων χρωστούμενων μηνιάτικων. Έτσι, παρέα για όλο αυτό το διάστημα θα σας κρατήσουν ο Πορτοκάλογλου με τον Ζιώγαλα και τον Φάμελλο μαζί με τον μελοποιημένο Ελύτη και τον Στόκα. Ευτυχώς δηλαδή που από αυτή την Παρασκευή ξεκινάω πάλι τις εκπομπές μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά, την ίδια απογευματινή ώρα. Δεν ξέρω αν αυτό σημαίνει επίσης καταβολή των χρωστούμενων μισθών, πάντως αν μη τι άλλο είναι ευχάριστο που ο μηχανισμός ολόκληρος ξαναμπαίνει σε λειτουργία και πιο πολύ αναφέρομαι τώρα στον δικό μου, τον προσωπικό μου μηχανισμό. Μια λοιπόν και δεν έχω άλλες διφωνικές γραπτές υποχρεώσεις, έκατσα χθες και κόπιαρα τα άπαντα της Λένας Πλάτωνος για τον κιθαρίστα της, τον Στράτο Σπηλιωτόπουλο, που μου τα ζήτησε. Παίζει με τον Κοργιαλά και την Ευρυδίκη, μα γνωρίζει πως η ταυτόχρονη εμπλοκή του με τη μπάντα της Πλάτωνος θα τον ακολουθεί ως εύσημο για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Στράτος μιλάει της Λένας και της Σαβίνας στον πληθυντικό, κάτι που δε μπορεί να κόψει εδώ και δυο χρόνια που συνεργάζονται. Ήρθατε; ρώτησε μια μέρα τη Σαβίνα. Ποιοί ήρθαμε; απάντησε εκείνη έκπληκτη κι όταν μετά κατάλαβε, απλά γέλασε. Την επόμενη, στο πρωινό, ο Στράτος απευθυνόμενος σε μένα, πέταξε ένα Άκου, μαλάκα, τι έγινε, αλλά φορούσε τα μαύρα γυαλιά του και η Σαβίνα νόμιζε ότι μιλούσε σε εκείνη. Του είπε, λοιπόν: Τι πρόοδος ειν' αυτή; Τη μια μέρα στον πληθυντικό και την άλλη Ρε, μαλάκα! Κλαίγαμε από το γέλιο! Με τον Στράτο μοιραστήκαμε το δωμάτιο του ξενοδοχείου και γενικώς γελάσαμε πολύ, τόσο που δεν τό 'χαν τίποτα να μας εκπαραθυρώσουν, αφού από δίπλα ο Tsiko με τον Vlastur φώναζαν: Βγάλτε, ρε μαλάκες, τη γαργαλιέρα απ' την πρίζα! Καλά ήταν στην Επίδαυρο, ο Καβάφης έσκισε, η Λένα πέταξε στα σύννεφα -κι εμείς μαζί της, όπως τό 'χα σίγουρο- αλλά αυτή η επιστροφή στα ίδια και τα ίδια ομολογουμένως δεν τρώγεται με τίποτα. Σα να γυρνάς οδικώς από το Παρίσι και με το που μπαίνεις στον τόπο σου να πέφτεις πάνω στα μπουρδέλα της Λιοσίων. Αυτή είναι η μόνη αίσθηση που δύναται να περιγράψει την κατάσταση.
κκκ
* εν τω μεταξύ, το blogάκι μου όλο και διαπρέπει εκτός της μπλογκόσφαιρας και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε! Η αποκλειστική συνέντευξη που μου παραχώρησε ο σκηνοθέτης -ποιητής Λευτέρης Ξανθόπουλος με αφορμή την Έβδομη Βροχή του, μπορεί να μη συγκέντρωσε τα σχόλια των επισκεπτών μου, έγινε όμως θέμα στην εφημερίδα Τα Νέα. Εδώ το link:

2 σχόλια:

Αθανασία είπε...

Γειάσου καλό μου..επέστρεψες από Επίδαυρο?? μπράααααβο!καλώσόρισες! ε,δε πρόλαβες να ρθείς βλέπω,κ πηξες πάλι στις υποχρεώσεις...έ,εσένα η ζωούλα σου έχει κ ένα ενδιαφέρον,εγώ τι να πώ η κακομοίρα που πήζω,γενικώς τελευταία έχω προβλήματα,διάφορα (κυρίως υγείας)...κ μιζεριάζω κ..ΔΕΝ έχω κ πουθενά,να ξεσπάσω??..εσύ τουλάχιστον έχεις κ τις δουλειές που παίζουν,κάπως το ρόλο της 'ψυχοθεραπείας'...(κ που πρόσφατα μου παρουσιάστηκε κ άλλο πρόβλημα υγείας από άγχος),(άσθμα) κ είμαι τώρα με τα σπρέι κ τις σκόνες...άστα φίλε είμαι σαν τα πρεζάκια της Ομόνοιας λέμεεε!συνεχώς 'σνιφάρω'...χααχαχαααααχαχαχα χάλια λέμεεεεεεεεεεε!) η κατάσταση μου μου θυμίζει,αυτό το παλιό ρεμπέτικο..που το λεγε ένας που τώρα πρέπει,να χει αποδημήσει εις κύριον ο χριστιανός,'της καναβουριάς τα φύλλα,της καναβουριάς τα φύλλα'....ε,κάπως έτσι είμαι κ γώ..από τα σπρέι...μπράβο Μποσκάκι μου χαίρομαι που πήγαν όλα,καλά στην Επίδαυρο!τα συγχαρητήριά μου στη Λένα μας να δώσεις....κ συγχαρητήρια κ σε σένα για το άρθρο σου!!ώπα μεγαλεία το Μποσκάκι μας!!χαχαααααααχαχαχα!κ τώρα είσαι διάσημος πανα πεί??...(που λέει κ ο πατέρας μου στην αδελφή μου όταν τη πειράζει,'κ τώρα είσαι μια αγγλίδα πάνα πεί??' επειδή έχει σπουδάσει κ ζεί τρία χρόνια στην Αγγλία...πολύ πλάκα έχει ο φίλος σου ο Στράτος χαχαχα μ'άρεσε πολύ αυτό το βγάλτε τη γαργαλιέρα από τη πρίζα'χαχαχαχα κ το άλλο 'άκου μαλάκα να δείς τι έγινε'χαααααααααααχαχαχαααααααααα! πολύ ωραία....πάντα επιτυχίες έυχομαι Μποσκάκι κ πάντα τέτοια... φιλάκια...καλημέρες.....

BOSKO είπε...

Αθανασία...
ΟΚ, μη σε παίρνει (και μ' αυτό) από κάτω, ο μισός πληθυσμός έχει άσθμα και κυκλοφορεί με το σπρέϊ που σου έδωσαν. Που νά 'χες και καμιά αλλεργία μεσ' στη ζέστη, να πρηζόσουν και να γινόσουν τούμπανος και γιατρειά να μην είχες...πάντως, όλο με εκπλήσσεις! Το λούμπεν ρεμπέτικο και της καναβουριάς τα φύλλα, τα παίζεις-βλέπω-στα δάχτυλα!